Schoonouders doen denigrerend
Beste Lezers,
Graag wil ik iets kwijt over de situatie waar ik in zit;
Samen met mijn vriend heb ik het de laatste tijd over het krijgen van kinderen. Ik wilde altijd al wat jonger dan gemiddeld moeder worden, omdat die wens bij mij heel erg groot is.
Ik ben momenteel 25 en mijn vriend is 31. We zijn bijna 7 jaar samen en na een jaar in een appartement gewoond te hebben, wonen we nu in een ruime eengezinswoning in een kindvriendelijke buurt.
Zelf ben ik verpleegkundige en heb een hele leuke baan met vast contract. Mijn vriend is bezig met het afronden van zijn master microbiologie.
Persoonlijk vind ik dit een goede basis om aan kinderen te gaan denken. Mijn ouders grappen er regelmatig over wanneer de kleinkinderen nou gaan komen haha.
Nu hetgeen wat roet in het eten gooit; mijn schoonouders doen altijd alsof wij nog kleine kinderen zijn. Bijvoorbeeld toen wij gingen samenwonen hadden wij volgens hen niet voldoende inkomen, mijn vriend mocht geen eigen auto kopen (om dezelfde reden), ouders bepalen graag veel van ons leven; studie, levensloop etc.
Om misverstanden te voorkomen; wij hebben een heel gemiddeld inkomen en als mijn vriend is afgestudeerd, dan zal dit boven gemiddeld zijn.
Het liefst wil ik, als we zwanger mogen raken, het in alle blijdschap vertellen, maar ik ben bang voor de reacties van mijn schoonouders.
Zijn er meer mensen die dit meemaken of mee hebben gemaakt? En hoe zijn jullie hier mee omgegaan?
Alle tips zijn welkom!
Wacht nog maar even
En zorg dat je wat weerbaarder wordt voor de opmerkingen die je overal vandaan krijgt als je eenmaal moeder bent. Iedereen heeft zijn eigen visie op opvoeding en men zal niet schuwen je dat te laten weten. Dus grow up en heb schijt aan die opmerkingen. Haal je schouders op als je schoonouders er zijn.
Tsja ...
Als je het in de ogen van sommigen nooit goed kan doen? Zit er welbeschouwd dan niet veel anders meer op dan om roekeloos je vrijheid te nemen?
Raymond van het Groenewoud heeft er althans een lied aan gewijd. Zie:
https://youtu.be/8cANp9TTL7s
Of heb ik een en ander misbegrepen?
Rode krullenbol
Niets gooit roet in het eten.
Jij en je vriend leiden jullie eigen leven en maken samen keuzes. Nee, wij hebben dit niet meegemaakt, geen angst voor reacties van anderen. Wat Guera zegt, daar hadden wij schijt aan.
Klopt
Bedankt voor de reactie,
Het trekt me persoonlijk veel aan, omdat het mijn schoonouders zijn. Van alle anderen zou het me niets uitmaken.
Het klopt wat je zegt, rode krullenbol. Maar toch is het erg lastig, omdat het toch zijn ouders zijn.. en dan aankomend opa en oma..
Dus
Niet vooraf praten over kinderen krijgen, dán kun je commentaar verwachten. Als je eenmaal zwanger bent kunnen ze geen adviezen geven als "doe maar niet". Dat scheelt al. Praat volwassen en wees duidelijk over jullie gemaakte keuzes zodat ze gaan begrijpen dat jullie keuzes geen discussiepunt (meer) zijn. En laat hun zoon eens met ze praten en hen er op wijzen dat ze jullie als volwassenen moeten zien en geen ongevraagde adviezen moeten geven.
jullie keuze
Helemaal eens met Trivia. Breng het als jullie keuze als het zover is. Tot die tijd geen discussiepunt. Laat het gewoon weg. Ik kreeg mijn kind op een zeg maar onconventionele manier. Ik bracht het als kennisgeving en mededeling. De reacties waren veel positiever dan ik verwachtte, echt.
Jullie zijn volwassen en jullie hebben geen enkele reden om te twijfelen of uit te stellen of raad te vragen aan wie dan ook. Echt niet doen!
Anoniem
'Bijvoorbeeld toen wij gingen samenwonen hadden wij volgens hen niet voldoende inkomen, mijn vriend mocht geen eigen auto kopen (om dezelfde reden), ouders bepalen graag veel van ons leven; studie, levensloop etc.'
Misschien bedoelen ze het juist goed en zijn ze gewoon bezorgd? De manier waarop ze het uiten is dan niet handig, maar het kan zijn dat ze jullie gewoon willen behoeden voor fouten. Daar zou je ze eens naar kunnen vragen.
Lastig
“Maar toch is het erg lastig, omdat het toch zijn ouders zijn.. en dan aankomend opa en oma.”
Het ís niet lastig, jij máákt het voor jezelf lastig. Geef je grenzen aan als ze daar overheen gaan. Desnoods vraag je je partner daarmee helpen. Als er straks een kind is bestaat de kans dat de bemoeizucht alleen maar groter wordt.
vergelijk het met babynamen
Als je, als je nog zwanger bent, met anderen dan je partner de namen gaat bespreken krijg je allerlei commentaar, wetenswaardigheden, verhalen over mensen met die naam die niet aardig waren en tips en suggesties voor andere namen. Als je baby geboren is en je maakt de naam bekend zijn er maar zeer weinig mensen die dan nog commentaar durven leveren.
Zo ook met 'we willen samenwonen': joh zou je dat wel doen, onze zoon verdient nog zo weinig blablabla. Je moet echt niet met deze mensen praten over keuzemogelijkheden maar ze voor een voldongen feit stellen. Hun zoon kan wel met ze gaan praten en zeggen dat als ze zich elke keer ongevraagd met jullie leven bemoeien jullie ook terughoudend worden in het vrágen om hulp, adviezen en tips. Dus hij moet ze er op wijzen dat als jullie vragen hebben dat JULLIE die stellen maar dat ze moeten stoppen met ongevraagd advies.
bepalen
Ze willen dus veel bepalen. Dat kan alleen maar als jullie dat toelaten,als je ze dingen vraagt en ze dingen voor jullie laat doen.
Als je ze alles alleen nog maar achteraf vertelt, en alles zelf regelt, kunnen ze dat niet meer.
Ouders
Eerlijk, het is niet altijd gemakkelijk als ouder om je kind los te laten, zelfs al is hij 31. In hun ogen is hij waarschijnlijk nog steeds een student, die dus geen geld heeft en geen stabiele basis om een gezin te stichten. Leeftijd maakt dan niet eens uit. En waarschijnlijk is de gedachte dat jij voldoende verdient ook niet relevant voor hen.
Je hebt geen toestemming van je ouders of schoonouders nodig, dus het heeft geen impact wat zij zeggen, tenzij jij het van belang vindt dat zij je moeten steunen. Noteer hun mening, ter kennisgeving aangenomen. En ga verder met je leven.
Accepteer wel dat ouders altijd, denk ik, ergens in hun achterhoofd een lichte mate van zorgen blijven houden over hun kind, hoe oud het kind ook is. Dat zeg ik als ouder met kinderen van jullie leeftijd, die als advies over kleinkinderen van haar moeder meekreeg: 'je niet mee bemoeien'. Het op een goede manier uiten van die zorgen is wel een kunst apart. Wellicht kunnen je vriend en jij oefenen met 'Het komt wel goed'.
Tsjor
Fort
Dit lijkt mij ook lastig hoor! Ik zou het me ook aantrekken. Ik heb dit trouwens wel meegemaakt, bij een vriendin. Haar schoonouders bleven zich voortdurend over allerlei denigrerend uitlaten. Soms verpakt in cadeaus, vaak in overdreven bezorgdheid en algemeen normerende opmerkingen, zoals: "je kunt natuurlijk niet..." en "je moet natuurlijk wel...".
Voor het overige zijn het lieve mensen, die oprecht bezorgd zijn en ook veel hebben meegemaakt.
Belangrijkste vraag is in deze situatie, hoe je vriend hierover denkt en hoe hij ermee omgaat. Zitten jullie samen op één lijn? Welke normen heeft hij van zijn ouders meegekregen als het gaat om opvoeding? En jij? Deelt hij jouw zorg over de opvattingen van zijn ouders?
Zodra je met elkaar een gezin vormt, kom je nog verder los van je oude gezin. Jullie huis, jullie gezin wordt jullie territorium, jullie fort, dat jullie mogen bewaken tegen verstoringen van buiten, maar waar je liefde, vriendschap en familiebanden wilt toelaten.
Jullie moeten samen bepalen wanneer de ophaalbrug naar beneden gaat en wanneer naar boven. En ik bedoel niet 'voor wie', maar wel: voor welke ideeën,
wiens hulp, bemoeienis, in welke mate, etc. En dat kun je niet allemaal van te voren weten. Maar je kunt wel afspreken dat je hier met elkaar contact over houdt. Dit soort dingen zijn niet vanzelfsprekend en kunnen heel gevoelig liggen. Alleen maar zeggen dat je het je niet aan moet trekken is dan niet genoeg. Je moet het er juist met elkaar over elkaar hebben wat je je aantrekt.
Mijn vriendin en haar vriend hebben het niet gered. Dat kwam natuurlijk niet door haar schoonouders, maar wel doordat ze niet gezamenlijk het fort bewaakten.
Vertel niet meer zoveel
Alles wat je met ze deelt zullen zij voorzien van" "goedbedoeld" advies en misschien wel afkraken of veroordelen. Ben there done that.
Vertel ook echt niet dat je bezig bent met zwanger worden als het zover is dat je er echt voor gaat.
Toen wij 2 jaar getrouwd waren kwam de vraag of er al kleinkinderen in de planning waren. Toen zei mijn man (grappig bedoeld) Daar wordt aan gewerkt!
Toen we na een half jaar nog niet hadden verteld dat er een kleinkind op komst was begon het steeds maar informeren maar de stand van zaken en beginfase zaten we echt niet op de wachten.
Uiteindelijk werd het de medische molen en dan is een schoonmoeder die iedere 3 weken vraagt of er al schoot in de zaak zit iets dat je kunt missen als kiespijn.
Hou het voor jezelf, schoonouders hebben daar niks mee te maken.
Kom op zeg
Ik zou je graag een liefdevolle schop onder je kont willen geven. Kop op zeg, het is jullie leven en de omstandigheden zijn goed. Wie zijn jouw schoonouders om hier een oordeel over te geven. 1 kleine kritische kanttekening en ik hoop dat je nu niet denkt, daar heb je zo iemand als mijn schoonouders: als de mening van je schoonouders je al aan het twijfelen maakt, ben je dan al sterk genoeg voor het moederschap? Je kunt ook daarin namelijk voor hetere vuren komen te staan. Echt ik bedoel dit niet gemeen. Alleen iets om even over na te denken. Ik wens jou en je vriend een wolk van een gezonde baby toe !
En nog wat
Als er eenmaal een baby is, opa's en oma's niet structureel laten oppassen. Dan haal je mede-opvoeders in huis, en als dat slecht bevalt is het een gedoe om eea weer terug te draaien.
Er zal nog vaak genoeg ad hoc opgepast moeten worden (als je kind ineens ziek is en niet naar het kdv kan bijvoorbeeld), en daarnaast zijn er nog allerlei manieren waarop de grootouders een belangrijke rol in het leven van je kind (eren) kunnen spelen. Maar structureel een of meerdere dagen per week oppassen leidt nogal eens tot ergernis en stress (nog even los van de aanzienlijke belasting voor de grootouders zelf).
Groeten,
Temet
Denigrerend?
Ik vind denigrerend een groot woord hoor. Weet je wel wat het betekent?
Het komt ook niet uit je verhaal ook duidelijk of ze jullie echt als kleine kinderen behandelen of dat ze hun zoon gewoon nog niet losgelaten hebben en zich daar nog zorgen over maken.
Het lijkt mij meer dat zij zich gewoon nog erg om jullie bekommeren en hun zoon nog niet als 'af' zien - misschien omdat hij nog studeert. Dat ligt natuurlijk deels aan de aard van je schoonouders, maar ook aan jezelf: in hoeverre je het toelaat en hoeverre je je er wat van aantrekt.
wat je kan doen
Je kan je ook als kind blijven gedragen en afhankelijk blijven van het oordeel van papa en mama. Je kan je ook als volwassene opstellen en je leven leiden zoals jij dat wil.
Sommige mensen blijven in die ouderrol zitten, sommige mensen blijven in die kinderrol zitten, of het nou in de man-vrouw relatie is of als volwassene met de (schoon-ouders).
Het is niet leuk als mensen die je na staan niet bij alles staan te juichen bij wat je doet en beslist. Maar het is ook niet te voorkomen. Bij je ouders voel je minder kritiek dan bij je 'vreemde' schoonouders en durf je meer je eigen gang te gaan. Maar als jij meer durft te varen bij wat jij doet 'goed' is (vanuit de goede intentie) dan heb je dit probleem niet meer.
Antwoord
Bedankt voor alle reacties! Ik lees vooral hetzelfde; zorg ervoor dat je tegen de reacties bestand raakt en de keuze bij ons te leggen.
Daar ben ik het natuurlijk mee eens. Het is ook niet bedoelt dat we de keuze niet zelf zouden maken, maar dat ik denk dat het een negatieve nasmaak gaat hebben. Maar met deze adviezen kan ik in elk geval al oefenen met de kleinere dingen in het leven!
Jesse_1 de letterlijke vertaling van denigrerend is kleineren, neerbuigend. Misschien komt het niet goed over in het verhaal, maar het is wel wat er gebeurd/hoe het voelt. Het is natuurlijk ook bezorgdheid, maar dit wordt erg kleineren gebracht; jullie kunnen dat toch niet, etc.
Wig Wam, hartelijk bedankt voor je tips. Mooi beschreven en hier kan ik zeker wat mee!
Denigrerend
Volgens Van Dale minachtend of kleinerend.
En kleinerend is niet 'als een klein kind behandelen', maar "als onbeduidend, minderwaardig doen voorkomen, behandelen of bejegenen"
Als je schoonouders je daadwerkelijk denigregend behandelen, dan heeft dat niet een bepaalde zorg of gewoonte als grondslag, maar dat is echt respectloos. Dan zou ik sowieso afstand nemen, schoonouders of of niet, iemand die je denigrerend behandeld is; dat is echt niet oké.
Al op enter gedrukt
Als je schoonouders jullie behandelen alsof jullie kleine kinderen zijn, dan is dat wat anders.
