Schoonvader perikelen
Mijn schoonvader is net weduwnaar, wat erg genoeg is maar klaagt maar en klaagt maar.
Hij woont alleen in een grote gezinswoning. Wil daar perse niet weg. Hoewel er meerdere woonvormen zijn in onze gemeenten waar er onderling naar ouderen wordt omgekeken.
Zo klaagt hij dat hij geen traplift krijgt vergoed (terwijl dat nog helemaal niet nodig is), dat hij zelf zijn aangepaste badkamer heeft betaald dat hij zelf de schoonmaakster moet betalen! En hij klaagt dat ik het niet doe, want ik woon om de hoek en ik werk immers niet, ja want zzp-er telt niet). Maar dat heb ik van zijn zus gehoord.
En het erge is als je eens gezellig langskomt (of wil komen) heeft hij nooit tijd. En vervolgens zeurt hij tegen anderen dat wij er nooit zijn.
Hij belt voor elk wissewasje ons op omdat wij om de hoek wonen. Mijn schoonzussen wonen allebei een uur weg. En die hebben een echte kantoorbaan, dus geen tijd.
Zo belt hij dat er een brief moet worden gepost. Dan belt hij om half 5 en hij MOET vandaag op de bus (dus voor 5 uur).
Hij kan dit heel makkelijk zelf (lopen is goed voor hem). Of er moeten medicijnen gehaald (terwijl de apotheek ze kan bezorgen). Of de auto MOET nu gewassen. En die mag niet door de wasstraat want dat is slecht voor de lak (en kost geld).
Natuurlijk zeggen wij steeds nee. Maar nu pruilt de man dat hij door iedereen in de steek wordt gelaten.
Ja hij heeft een moeilijk karakter (daar zijn we het als kinderen wel over eens). Maar mijn hemel wat moet je met zo'n man?
Oja; hij zal nooit vragen hoe het met ons gaat. Dat valt vooral mijn schoonzussen (zijn dochters) erg zwaar.
Ik wil eigenlijk voorstellen dat we een keer met hem om tafel gaan zitten en dit gaan uitleggen. Maar dat ziet de rest niet zitten...
Ik verwacht niks (terug) van mensen
Maar als je voor iemand (of dit nu een persoon of een organisatie is) het vuur uit de sloffen loopt vind ik een dankjewel wel het minste.
Mensen of organisaties die dat niet kunnen opbrengen die mijd ik voortaan.
Dat er dan mensen zijn die me egoïstisch noemen neem ik maar op de koop toe.
En ja dat is gebeurd, en het woord egoïstisch is in dit verhaal ook al gevallen.
Maar good riddance denk ik, want wat heb je aan dat soort mensen. Alleen familie zoek je niet uit helaas.
mijntje
Ja het is ook allemaal mijn schuld.
En mijn ouders hebben dan toch gelijk; ik ben een egoist.
Ik denk alleen aan mezelf.
En ik verpest altijd alles voor iedereen.
Wat ben ik toch een mislukt mens. En ook nog lelijk...
Als je zo bent opgegroeid is het misschien logisch dat je een pleaser wordt.
En dat mensen er heerlijk gebruik van maken. Ook logisch toch? Lekker makkelijk.
Er zijn ook mensen die het niet doen.
Ik vind het feit dat ik in deze al door familie een egoist wordt gevonden echt heel moeilijk. Ik zou me er niks van aan moeten trekken, maar ik lig bijna ieder nacht te huilen hierom.
Maar ik wentel mezelf heerlijk in mijn slachtofferrol en fijne dag verder.
Saturnus
Ik wil je op geen enkele manier aanvallen.
Wil je alleen laten zien dat er mensen zijn (ik
) die moeite hebben met mensen zoals jij.
Het gaat te ver om allemaal op te lepelen wat het bij me teweeg brengt, bottom line is iig dat ik ook de neiging krijg afstand te zoeken, houden.
Doe ermee wat je wilt, ik hoop dat je snapt dat niet alleen jouw manier de enige juiste is...
Oei
Berichten weer gekruist.
Weet je, ik snap je wel. Maar die héle rambam van het verleden voel ik dus ook vaak letterlijk in het contact met mensen met vergelijkbare dynamieken als jij.
Míjn reflex (mag ook aan gewerkt is echt eentje van 'wegwezen'.
Ik denk dan bleeh, ik heb je nooit iets misdaan, dat waren anderen! Laat me met rust!!
(Weglopen kun je idd niet altijd, zo zit ik ook met een schoonmama
Afstand nemen doe ik dan wel, zeker op emotioneel vlak.
Wat naar
Ik herken heel veel in wat je zegt. Ik ben ook op sommige gebieden te lief, te makkelijk.
Een tijdje geleden had ik een breakdown, het ging gewoon echt niet meer. Een vriendin kwam om te helpen. Uiteindelijk was mijn vriend degene die geholpen werd. Het gevolg is dat ik nu nog meer opkrop. Als ik het uit, ben ik immers niet degene die hulp krijgt.
Natuurlijk had mijn vriend ook hulp nodig, hij had het heel moeilijk met mijn instorting. Dat hij de enige was die geholpen werd had ik niet verwacht.
Helaas het nog steeds zo dat de enige die kan zorgen dat je verandert jezelf bent. Dus jij zult je grens moeten aangeven. Dat kan heel liefdevol. Je kunt bij man gewoon aangeven dat jij de zorg voor zijn vader er nu niet bij kunt hebben. Dat je van hem verwacht dat hij jou helpt om jezelf te beschermen.
Hij zal dat dan ook duidelijk moeten maken aan zijn zussen. Als zij manlief dan omzeilen en jou rechtstreeks bellen, dan zou ik zorgen dat ik mijn telefoon op 'niet storen' zou zetten. Manlief en kinderen inseinen dat ze als ze jou willen bereiken altijd twee keer achterelkaar proberen. De tweede keer bellen van hetzelfde nummer binnen 15 minuten tijd wordt namelijk wel doorgelaten. Op die manier maak je het voor jezelf makkelijker om niet weer in je eigen val te trappen.
aantrekken
Saturnus, ik snap je wel. Maar je trekt wel dit soort mensen aan. Zie het als een uitdaging om te leren om voor jezelf op te komen en praat jezelf niet nog meer de grond in 
Het heeft geen zin je met die familie bezig te houden, door op ze te gaan foeteren. Jij zal je poot stijf moeten gaan houden en dat zal echt niet makkelijk zijn, daar heb je misschien hulp bij nodig, zeker als je er 's nachts van moet huilen. Dan zit je nog met teveel shit van vroeger.
Saturnus
Jahaa, dat herken ik wel, van die niet-zo-stevige basis. En ook dat vanzelfsprekend voor andere klaar staan maar dat er haast niemand te bekennen is als jij eens wat hebt. Hm... wat moeten we daarmee? Harder worden terwijl je het niet zo voelt? Ik vind dat ook een dilemma.
Aan de andere kant: als ik zie dat iemand mijn hulp kan gebruiken, geef ik het. Zonder me af te vragen hoe de score ligt en of die ander dat wel terug gaat geven en dat ook niet (direct) te verwachten. Maar misschien is er deep down wel een hoop dat mensen dat wel doen... zo voelt het niet. Het is meer verbijstering als blijkt dat anderen zo veel egoïstischer in het leven kunnen staan. Ik weet dat het ook gezond kan zijn, maar ik begrijp het niet.
Hiet is niet om flauw te doen vermoed ik
maar je eigen reactie is nou eenmaal de reactie waar je het meeste invloed op hebt en dus het meeste resultaat kan halen. Werk je aan jezelf heb je daar ook nog in alle situaties in je leven wat aan in plaats van dat je en je familie en je vrienden en je collega's moet veranderen. Veel effectiever en je verdient dat natuurlijk ook gewoon, die aandacht voor jou. Want ik zou dit met deze achtergrond dus niet zelf gaan doen... Waarom zou je? Je mag echt best wel een steuntje in de rug krijgen dus zoek een fijne therapeut en gun je zelf een beetje hulp.
Mijk
Saturnus
Soms is egoïstisch zijn helemaal niet erg hoor! En dat het moeilijk is om nee te zeggen, herkenbaar hoor!
Geef je schoonzussen lekker een zacht beltoontje, dan hoor je ze niet, spreek met je man af dat hij wat meer bij zijn vader gaat doen. En misschien kun je 1x per 2 weken ofzo er zelf even heen gaan. Kopje koffie doen, hem even laten mopperen en dan weer naar huis.
Marina
"Het is meer verbijstering als blijkt dat anderen zo veel egoïstischer in het leven kunnen staan. Ik weet dat het ook gezond kan zijn, maar ik begrijp het niet."
En zo houd je jezelf in de tang. Omdat jouw eigen 'service-niveau' zeer hoog ligt (dat weet je ook van jezelf), beoordeel je een ander (waarschijnlijk onbewust) als egoïstisch. En dat is zo zonde. Tussen jouw hulpvaardigheid en egoïsme zit namelijk nog een heleboel ruimte. De meeste mensen zitten daar ook ergens. Door mensen die minder hulpvaardig zijn dan jij (of beter gezegd: niet voortdurend gericht zijn op de behoeften en noden van anderen) als egoïstisch weg te zetten, maak je het voor jezelf onnodig moeilijk.
IJsvogeltje
Ik begrijp wat je bedoelt maar ik kan hun wel het verschil zien tussen gezond voor jezelf en je grenzen kiezen en toxisch egoïsme. Je doet nu voorkomen of ik eersten beoordeel naar mijn service niveau en als zij daar niet aan voldoen wegzet als egoistisch. Maar zo is het niet. Ik zie het en bewonder het. Daar wil ik van leren.
Maar zijn wel degelijk ook mensen die altijd komen halen en echt nooit komen brengen. En ja daar ben ik dan verbijsterd over.
We maken het
wel heel ingewikkeld zo he!
Juist Saturnus, die dus juist te weinig (?) egoïstisch zou zijn, wordt beticht van egoïsme.
Tsja, zo gaan die dingen.
Als we nu wat meer vertrouwen hebben in elkaar, zou dat niet helpen?
Mensen vinden mij vast vaak ook egoïstisch, terwijl ik zelf vaak half verzuip. Je kunt niet in iemands balans kijken.
En de een geeft wat makkelijker, de ander om verschillende redenen niet. Of wat minder zichtbaar....
In ieder geval Saturnus denk ik dat je praktisch gezien goed bezig bent. Weg met die telefoon!! Weg met het beroep op je!
Waarschijnlijk heb je eea te ver laten komen. Niet erg, daar kun je alleen maar van leren....
Probeer je te realiseren dat je zelf voor jezelf moet gaan zorgen, verwacht dit niet van anderen.
Saturnus
Gezien jouw verhaal ben je helemaal niet egoïstisch. Laat je niets wijsmaken door je schoonfamilie en je man. Zij kennen jouw zwakke plek en maken daar misbruik van.
Jij kunt dat veranderen door sterk te zijn. En dat is niet hetzelfde als egoïstisch zijn. Jouw hulp bij het overlijden van jouw schoonmoeder is daar een sprekend voorbeeld van. Jouw schoonfamilie zou zich diep moeten schamen.
En jouw man zou voor jou op moeten komen. En niet meedoen met het gebruik maken van de ruimte die jij geeft.
Veel sterkte met je nieuwe opstelling en met de ziekte van je dochter.
Blijf nee zeggen!
pittig gesprek gehad
Met schoonzus.
Zij belde om te vragen waarom ik de telefoontjes van schoonvader niet meer opneem. Ik heb uitgelegd waarom. Ook omdat ik op die momenten simpelweg aan het werk ben en ik ook dingen moet afmaken. En dat het niet om mijn vader gaat.
In het begin sputterde ze wel tegen, maar uiteindelijk kreeg ik zowaar begrip. Ze realiseerde zich niet hoe slecht mijn gezondheid is en ook dat mijn dochter nu hetzelfde had was niet helemaal begrepen.
Van haar kant, met de ziekte en het overlijden heeft ze een enorm conflict gehad op haar werk omdat ze vonden dat ze te vaak zorgverlof had genomen. Ze durft nu niet eens meer privé te bellen. Vandaar dat schoonvader tijdens werkuren niet meer naar haar belt. Dat schiet ook niet op natuurlijk. Ze werkt 4 dagen maar op haar thuisdag doet ze ook nog veel. Heeft ook nog twee kinderen die ook aandacht nodig hebben. En haar man werkt momenteel meer dan fulltime. Dat is ook erg stressvol voor haar. Dus het is gewoon lastig.
Andere schoonzus heeft hoge functie en is helemaal stikdruk.
En beide hebben niet echt een fijne band met hun vader (net als mijn man).
Maar dat is natuurlijk niet mijn probleem.
Mijn man is ook geen licht met communiceren, dus hij gaat niet meer tussen mij en schoonzussen in zitten. Want ook daardoor zijn er dingen verkeerd begrepen.
Ben blij met deze uitkomst.
En wat me opvalt het victim blaimen wat je echt steeds vaker lijkt te zien. Wat is dat toch?
fijn
Nou prima om te horen. Tja dat victim blamen, ik vind dat ook erg iets van dit forum. Het lijkt wel of alle onrecht door lijdende zichzelf is aangedaan en als je een tegenwerping hebt 'zit je in je slachtofferschap'. Ik denk veelal door assertieve mensen die denken dat alles maakbaar is en die erg goed voor zichzelf op kunnen komen. Gaan ze daarbij over grenzen van anderen... tja dan heeft die ander toch haar grens gewoon niet goed aangegeven?
blaiming the victim?
Ik heb het draadje nog even opnieuw gelezen, maar 'blaming the victim'? Nee, echt niet.
Een aantal mensen probeert jullie (Marina en Saturnus) een spiegel voor te houden. Niet om je te vertellen dat je niet mag zeuren, of dat het je eigen schuld is. Maar wel om je te laten zien dat je in patronen kan terecht komen en je (onbewust en ongewenst) die patronen ook zelf in stand houdt.
"Ik denk veelal door assertieve mensen die denken dat alles maakbaar is en die erg goed voor zichzelf op kunnen komen. Gaan ze daarbij over grenzen van anderen... tja dan heeft die ander toch haar grens gewoon niet goed aangegeven?"
Dat dus... een patroon. Goed bedoelde en zeer realistische tips (lees ze nog maar een keer) buig je om naar iets negatiefs. Het feit dat we je anders proberen te laten kijken (by the way: als je ooit in therapie oid gaat, krijg je soortgelijke adviezen) leg je uit als kritiek. En je oordeelt ook maar direct dat wij dan ook wel over grenzen van anderen zullen gaan 'want dat doen assertieve mensen nu eenmaal'.
Je doet jezelf zó te kort!
Ken je de roos van Leary? Ik kan je van harte aanbevelen om daar eens wat over te lezen.
IJsvogeltje
Wat ik antwoordde aan Saturnus behelsde meer dan dit draadje,het ging over de een trend groter dan dat.
Je schrijft "Ken je de roos van Leary? Ik kan je van harte aanbevelen om daar eens wat over te lezen." Ik vind dat wat paternalistisch van toonzetting.
Ik geef al 20 jaar cursussen o.a. in de Roos van Leary (en assertiviteitscursussen) maar blijf van mening dat het een uiting van een ietwat narcistische cultuur is om je eigen grensoverschrijdende gedrag aan de ander toe te schrijven.
Natuurlijk is het zinnig naar je eigen gedrag te kijken als iets je vaker overkomt, ik zal de eerste zijn om dat te beamen. Maar ik pleit ook voor het in gaan zetten van een wat meer empathische trend waarbij je invoelt of je elkaars grenzen overschrijdt.
Kortom je kan van elkaar leren (Ja, lees ook eens 'Kernkwaliteiten')
Dit is mijn mening. Ik laat het hier verder bij.
Eenzaam
Voor oudere eenzame mensen is de dagbesteding bij zorgcentra in het leven geroepen.
Zo ontmoet hij ook andere mensen en is het verlies van zijn vrouw en de eenzaamheid minder hard.
En nogmaals, kijk ook naar een maaltijdservice want jij hebt het al druk genoeg.
Ik herken het wel, degene die het dichts bij woont of het minst werkt, wordt het eerst benaderd en ieder ander vind dat wel gemakkelijk en normaal.
Na een ongemakkelijke situatie waarin ik door die persoon bedrogen was en het te veel er was voor een excuus, ben ik volledig gestopt met mijn behulpzaamheid. Grappige is dat het vanzelf wel weer goed komt want nu kunnen anderen plots wel meer tijd in hun ouder steken.
Ik vind dit prima want ik heb zelf ook hulpbehoevende ouders erbij gekregen. De taken zijn zodoende opgesplitst, ik mijn ouders helpen en mijn man zijn ouders. (En onze kinderen, daar staan we samen voor).
Voor mij was het duidelijk dat je niet onmisbaar bent. Maar het Is wel fijn dat het gesprek verhelderd werkte. Het kan voor jezelf soms ook erg eenzaam aanvoelen.
En het blaiming the victim, ach de persoon in mijn situatie stelt zich als slachtoffer op door rond te bazuinen dat ik zo hard en egoïstisch ben. Van dergelijke reactie krijg je vanzelf wel dikke huid. Of het nu reacties van je schoonfamilie is, of je familie of wie dan ook.
Oeps. Letter weg
' en het teveel eer was voor een excuus'
Alinea 3 regel 4
Flanagan
Oh, dat is dus echt mijn schrikbeeld van ouder worden!
Dat mensen me, puur om mijn leeftijd, zielig en hulpbehoevend gaan vinden. En dan vanalles 'leuks' voor me gaan regelen, yeks.
Deze meneer hoeft geen dagbesteding, hij werkt gewoon als vrijwilliger.
Als je dit draadje goed leest dan lees je ook praktisch geen echte hulpvraag, alleen een man die nogal kan claimen vanuit wrs een lastig karakter.
Ja the victim blamen
En echt niet alleen met betrekking tot dit topic of mezelf. Behoorlijk Off topic Mijn mond viel open van verbazing toen ik verschillende mensen hoorde die dat meisje Anne Faber de schuld gaven; want wie gaat er nou alleen fietsen met dat weer...
En over ouder worden en zielig gevonden worden. Het is ook wel een schrikbeeld van mij; maar dat heb je toch ook zelf in de hand.
Schoonvader kan in principe best meedoen met dat soort activiteiten. Gelukkig heeft hij het op zijn manier druk met de kerk. En dat zijn toch wel veel leeftijdsgenoten.
En ergens begrijp ik hem en ook weer niet. Het is natuurlijk een klap voor hem dat zijn vrouw dood ging. Maar echt best veel mensen staan voor hem klaar en willen van alles voor hem doen. Helaas is hij gewoon niet zo aardig tegen veel mensen, en dan haken mensen dus ook af.
Vooral directe familie kan niks goed doen. Ik denk eerlijk gezegd dat dat een andere oorzaak heeft, zoals ik al noemde volgens mij wilde hij nooit een gezin, maar in die tijd deed je dat omdat het zo hoorde. Dat is natuurlijk triest. Maar zijn kinderen (en dus ook mijn man) hebben daardoor nooit een leuke vader gehad. Dat reken ik hem wel aan. Niks maar aan te doen helaas.
Zelf in de hand?
Nou Saturnus, jij hoeft in dit draadje maar aan te geven dat het om een oudere man gaat, daarbij aan te geven dat hij weduwe is en de diagnose is al gelijk gesteld door hulpvaardige mensen. (Zielig en hulpbehoevend)
Hoe kun je je daar nu tegen verweren?
Ik denk dat jij zelf echt afstand moet gaan nemen van hem.
Je neemt hem nu dingen kwalijk waar jij nu gewoon buiten staat, en het is geweest. Ik denk dat je je eigen frustraties naar hem aan het verwarren bent of zelfs excuseert op die manier.
Richt je lekker op je eigen gezondheid en die van je kind.
Wel wil ik nog zeggen dat ik dat juist soms moeilijk vind aan 'aardige' mensen. Dat ze juist die aardigheid als norm gaan verheffen en het willen opleggen, het je nadragen als je daar niet in mee wilt of kunt gaan. Niet iedereen is (altijd) aardig, of leuk.
Misschien vindt je schoonvader jou ook gewoon niet zo leuk.
Saar
Nou mijn man is er niet gelukkiger van geworden van zo'n vader. Best erg.
En ik geloof direct dat mijn schoonvader mij niet mag, want ik was vanaf dag 1 al niet goed genoeg voor mijn man.
Ik kom uit een arbeidersgezin.
Ik heb het verkeerde geloof (geen).
En ik ben echt niet mooi genoeg voor zijn zoon.
Allemaal waardeloos.
Toch heb ik al bijna 30 jaar mijn best gedaan. Zonder resultaat
Mag ik hem dat alsjeblieft een beetje kwalijk nemen??? Dat doe ik lekker wel.
En ja ik vind aardige mensen leuker. Dat is mijn persoonlijke voorkeur.
kwalijk nemen
je moet het vooral jezelf kwalijk nemen dat je dertig jaar lang je best hebt gedaan.
heeft hij dat gevraagd dan?
gr angela
Toch mijn schuld
Sorry, en niet bedoeld voor de reacties waar ik echt wat aan had.
Ik haak af
Doei
Precies Saturnus
Je zegt het zelf, je vindt aardige mensen leuker, dat is je persoonlijke voorkeur.
Dat is het nu net, het is persoonlijk! We zijn gewoon niet allemaal hetzelfde.
Jij verwijt je schoonvader dat hij je niet geeft wat je graag van hem wilt. Dat is toch niet eerlijk?
En ongelukkige jeugd, sorry hoor, maar dat vind ik echt bijzonder dat je daar nog mee aankomt als iemand bejaard is, vreselijk. Weet je, je man was niet de enige. Word volwassen.
