Shit dumpende vriendin

definitiekwestie

ik vind vriendschap pas vriendschap als je ook leuke dingen samen doet waar je positieve energie van krijgt. Ik weet niet of je wel eens iets samen onderneemt of bespreekt dat verder gaat dan het dagelijkse wel en wee, maar misschien is dat een insteek die je kunt kiezen. Vraag haar mee naar een museum of film en ga daarna wat drinken. Kans dat het over hele andere dingen gaat en jullie vriendschap een andere draai kan geven.
En als dat niet werkt omdat ze alleen maar over zichzelf wil praten dan is het wat mij betreft geen 'vriendschap'.
en ps : nee ik bedoel niet dat je geen lief en leed moet kunnen delen in een vriendschap, maar de basis van de vriendschap moet niet zijn het bespreken van de problemen van de een.
gr Angela

Het is grappig

Je beklaagt je over de vriendinnen die shit dumpen en vervolgens dump je hier zelf je shit ('ik moest het even kwijt').
Dit verder terzijde, in vriendschappen net als in alle relaties, gaat het natuurlijk om de balans tussen geven en ontvangen. Waarbij de definitie van beiden elkaar overlappen: ontvangen is ook (de ander) iets geven, en geven is eveneens (van de ander) iets ontvangen. Zo kun je dus op het 1e gezicht heel veel geven, maar daardoor, als je het zo kunt ervaren, ook veel ontvangen. En is er, ook al geef je veel, toch een goede balans.

Voor jou is dat geven klaarblijkelijk alleen maar geven geweest en heb je dat te lang laten voortduren. Het advies leuke positieve dingen te gaan doen is een mooie. En blijft het niet werken dan is het jammer wanneer dat het einde van een vriendschap betekent. Maar ook een mooie kans om het in het vervolg anders te doen. Met een beetje zoeken kom je ze wel tegen. Zelf heb ik bv via 'Next Door' twee fijne vriendinnen erbij: 1 om muziek mee te maken, de ander om allerlei initiatieven in de buurt mee te ontplooien. En ondertussen klagen we heel wat af....

ok dan 'trek' jij het dus aan

of je kunt het in ieder geval niet op tijd stoppen. De vraag is wat het zegt over je zelf, waar je je meer aan ergert bij jezelf (want je kunt alleen jezelf verandeen, niet de vriendinnen). Het kernkwadrantenverhaal bijvoorbeeld.

Als jij je ergert dat zij niet doorpakt maar je herkent een dergelijk niet-doorpakken bij jezelf dan is het makkelijker om je aan haar te ergeren en/of er niets aan te doen in de vriendschap, want dat betekent dat je niets 'aan jezelf' hoeft te doen. Ik zeg niet dat het zo is, hoor, maar het helpt misschien om te kijken naar die onderliggende ergernis.

Of je dan ook de lijn door kun trekken dat jij 'altijd' op deze manier in een vriendschap landt na verloop van tijd weet ik niet. Maar ik denk wel dat therapie over je eigen historie niet helpt, en praktische handvaten wel. Dus als het makkelijk genoeg is voor je om nieuwe mensen te ontmoeten en activiteiten te ondernemen, dan moet je dus eerder 'afkappen' of in een andere richting sturen als het lijkt te ontsporen.
Als je dat niet op tijd doet, ga je je steeds schuldiger voelen?

gr Angela

Wil je zelf misschien stoppen?

Je woordkeus maakt duidelijk dat je het echt niet meer trekt. Je kon ook vertellen over een vriendin die haar frustraties deelt en dat jij vaak een luisterend oor bent voor mensen, maar jij hebt het over shit, over dumpen en over sitting duck. Ik vraag me af of je zelf deze vriendschap nog wel wilt?

"ik kan niet meer tegen de herhaaldwang er in en dat er nooit iets verandert, al zeven jaar niet."

Dat kan ik me goed voorstellen. Heb je het ook zo tegen haar gezegd?

Herken wel wat

Uit je verhaal maak ik op dat je alleenstaand bent, klopt dat? En dat dat een zekere eenzaamheid met zich meebrengt, immers, er is geen partner waar je vanzelfsprekend iets mee kunt doen - of juist niet doen, dat maakt dat je afhankelijk bent van andere relaties. En dan is het makkelijker om mensen aan te trekken die ook zoiets missen. Denk ik. Als het eenmaal shitdumpen is geworden is het lastig te doorbreken. Ik heb ook zo'n situatie gehad en de vriendschap is totaal geklapt, ze snapte totaal niet dat ze niet meer bij mij terecht kon en ik - en zij - over mijn grens heen ging. Ik heb geleerd om dat soort verhalen even aan te horen en dan een kwinkslag te maken naar een ander onderwerp. Tegelijk realiseer ik me ook dat ik zelf ook 'volhardend kan zijn in blijven hangen in narigheid'. En dat ik achteraf ook wel eens denk, waarom heeft nou niemand 'kappen!' tegen me geroepen.
Lastig hoor.

Angela

Ha ik geef nota bene zelf trainingen in het kernkwadrant! Nou wat de overeenkomst is, is natuurlijk: ik verwijt haar dat ze niet doorpakt qua Jantje maar ik pak zelf ook niet door vwb deze vriendschap: ik laat elke keer maar toe dat het er weer over gaat en trek de niet de conclusie dat het niet gaat veranderen maar blijf hopen dat het ook wat meer over mij zal gaan. Precies zoals zij doet met Jantje.
Dat zag ik van mijzelf en daarom heb ik nu ook deze stap gezet.
Dat ik in het vervolg met nieuwe mensen eerder mijn conclusie moet trekken lijkt me evident. Alleen dan sluipt er dus in dat gaandeweg ik toch de opvangvriendin word en dat makkelijk pik vanuit eenzaamheid.
Ja ik kan dat vervangen door nieuwe mensen maar ik ben ook loyaal aan oude vriendschappen en wil ook diepere oudere banden waar je elkaars geschiedenis kent.
Ik weet niet of schuldgevoel speelt, dat zal ik eens invoelen. Wat er wel speelt is dat ik heel makkelijk beschikbaar ben voor iemands verhaal en dat ook graag hoor. Dat heb ik vaak als compliment gehad. Maar ik trek dat dus te ver door

Lou

Ja je hebt gelijk, ik heb een soort 'compassion fatique': ik kan de shit van die buitenechtelijke verhouding en hoe ze zichzelf laat gebruiken niet meer aan.
Maar ik vind het wel een mooi mens in veel andere opzichten, dus ik zou haar niet kwijt willen daarom.
je schrijft ""ik kan niet meer tegen de herhaaldwang er in en dat er nooit iets verandert, al zeven jaar niet."

Dat kan ik me goed voorstellen. Heb je het ook zo tegen haar gezegd?"

jep dat heb ik letterlijk tegen haar gezegd. Niet een keer, maar wel twintig keer. Mijn makke is, dat ik het dan toch blijf aanhoren. Wel een soort verbijsterd want ik denk dan : "hè maar ik had toch tegen je gezegd dat ik hier niet meer tegen kon?" Maar op dat moment is ze zo verdrietig dat ik haar tot eergisteren toch maar weer opving. En vaak zei ik het er dan ook nog bij. Nu heb ik die lijn dus wel getrokken terwijl ze op een app kwam dat ze zich weer zo rot voelde

Goofy

zie ook mijn antwoord aan Lou. Ja Jantje een kwartiertje bespreken was het al geworden - nou ja half uurtje- maar het gaat me niet meer om te tijd. Ik kan niet meer tegen hetzelfde diepe verdriet en wanhoop al zeven jaar lang terwijl er niets wordt gedaan. Want ze kan/kon met grote schokkend huilend dingen vertellen en Jantje appt en ze knapt meteen op want ze heeft morgen een afspraak met hem.
En ik zit daar, ik trek me dat verdriet aan en zij gaat op dezelfde voet verder met Jantje die over drie dagen weer vervelend gaat doen.

En het gaat niet alleen over afspraken die ze met mij heeft waar ik het tot tien minuten kan beperken: ze hangt ook huilend om half twaalf 's avonds aan de telefoon of komt terwijl ze op vakantie is elke dag op de chat "ik trek het niet meer, ik weet niet waar ik zoeken moet, ik ga kapot"

Overigens heb ik alles wat ik hier zeg ook tegen haar gezegd.

Grappig

Sorry hoor maar ik moest eigenlijk wel lachen om je verhaal over de shit van Jantje. Onbegrijpelijk ja, dat vrouwen zich zo afhankelijk van Jantjes opstellen.Grow up, zou je denken. Wees een trotse vrouw en laat je niet zo gebruiken.
Maar goed, dat vond jij dus ook al en je hebt het al verschillende keren gezegd. Intussen blijf jij verlangen naar duurzame contacten en vriendin is wat dat betreft zeer loyaal. Ze blijft contact zoeken.
Wat ik in jouw geval zou doen is aansluiten bij een club mensen die elkaar wekelijks zien. Je moet weer ergens bij gaan horen. Wat kun je doen? Een teamsport, een koor, zondagochtendfietsclub of wandelen. Een kerk desnoods of een leesclub. Je moet ergens deel van gaan uitmaken. Voordeel hiervan is dat je iets samen doet en daarna gezellig bijpraat. Je ziet steeds dezelfde mensen en kan iets opbouwen. Geen klaagverhalen. Wel duurzaam contact. Succes.

Dus jij wordt eigenlijk net zo gek van Jantje als zij... Misschien duidelijker tegen haar zijn: dat je er net zo gek van wordt en dat het jullie vriendschap in de weg staat.. maar dat had je al gezegd in die trant....volhardend is ze wel om 7 jaar met Jantje al te zijn en niet in staat om die relatie de das om te doen en knap van jou dat je t al 7 jaar aanhoort en snap dat je moedeloos ervan bent. En eens met Jantje praten?
Ik ben ook zo’n klagerd, maar ik probeer er steeds meer op te letten niet alleen shit meer te dumpen. Heb weinig familie en ook alleen, herken het wel, hier 50+. In het verleden ben ik veel verlaten zonder reden; nu krab ik achter mijn oren met de vraag waarom. Ik zou alleen maar blij zijn als een vriendin mij een grens aan zou geven.

Toch

is het de vraag wat je nou precies zo geirriteerd/boos maakt. Is dat sec het feit dat ze haar shit dumpt? Je kunt je afvragen welk gevoel jou dat geeft? Voel je je bv gezien door haar, serieus genomen? Waarschijnlijk niet?
Maar klopt dat wel? Ziet ze je echt niet, neemt ze je echt niet serieus? Ik denk dat ze je zeker serieus neemt! Iemand die jou 7 jaar lang steeds opnieuw in vertrouwen neemt, kan niet anders dan jou serieus nemen en jouw kwaliteiten op waarde schatten. Toch?
En wat zou er gebeuren als je er vanuit zou gaan dat haar geklaag betekent dat ze je -in dit voorbeeld- zeer serieus neemt? Hoe ervaar je dat?

Ik kom er steeds meer achter dat ik de ander vaak niet zoveel kwalijk kan nemen. Zou bovenstaande voor jou gelden dan betekent dit dat je eerder jezelf serieus moet nemen. Wat tegelijkertijd waarschijnlijk betekent dat je je vriendin ook meer serieus neemt. Hoe dat er ook precies uitziet.

Jij wil in een vriendschap meer kanten van jezelf laten zien. Zoek dus mensen op waarbij dit kan. Misschien zelfs wel bij deze vriendin, als het jullie lukt het ontstane patroon te doorbreken. Maar fluit jezelf steeds opnieuw terug als het contact naar jouw smaak te eenzijdig dreigt te worden.

Verbindend element

Hm… Ik ben ook lange tijd alleenstaand geweest. Ik had een vriendin die dat ook was. Zij heeft zo’n vijf jaar in een soortgelijke relatie gezeten met getrouwde man… (en toch zag ik haar als alleenstaand, dat zegt al genoeg). Bij elkaar dumpten we onze relatie-sores… dat voelde wel verbindend. Bij mij mislukte van alles, het was heel bevrijdend om mijn verhaal over de zoveelste desastreuze date te kunnen delen. En ik denk dat dat het dubbele is, dat het ergens goed voelt om een soulmate te hebben die op gelijk niveau zit. Of je nou geen relatie hebt of een relatie die zo slecht is dat je feitelijk ook geen relatie hebt… want in haar geval stond ze er natuurlijk net zo goed alleen voor.
Ik denk dat onze vriendschap lange tijd evenwichtig was. Tot ik iets met iemand kreeg waar het goed mee ging. Toen was het niet langer gelijkwaardig. Ik denk dat zij zich irriteerde aan het feit dat ik geen verhalen meer had waar ze zich aan op kon trekken. En ik was haar relatieperikelen ontgroeid. Er is natuurlijk meer dan dat in een vriendschap, maar achteraf gezien was dat wederzijdse dumpen van gedoe wel de katalysator van onze vriendschap.

Ja verbindend

Maar ik denk dat je juist daarom er ergens ook steeds om 'vraagt'.
Ook bij vriendschappen die diep gaan en waarbij de een oeverloos kan klagen kun je er ook voor kiezen om het onderwerp af te kappen en uit de weg te gaan. Dat is vele malen effectiever dan inpraten op de ander.Tezij je de ander wil veranderen maar die behoefte heb ik totaal niet.
Ik denk dat het een behoefte van jezelf vervult en je het ergens steeds zelf initieert.

Jutta

Nou aansluiten bij iets: ik zing in een koor, maak muziek met mensen en ga vaak naar het theater. Allemaal leuk en gezellig maar het voelt niet als een band die ik zoek in de zin van 'bijna familie'. Kerk lijkt me dat meer: een gemeenschapsgevoel. Maar ja, ik ben niet in die zin gelovig

Sanne

je schrijft "Dan zou ik ook wel eens vragen wat ze nu verder nog zou willen en wellicht zou ik wat afstand nemen als onderwerp niet ontweken kan worden." Ja inderdaad beiden heb ik nu gedaan

Tinkerbel

"En eens met Jantje praten?" Ja nou dat zou ik wel eens willen. Want ik zie al jaren met lede ogen aan hoe hij beide vrouwen aan het lijntje houdt. Heb hem zelfs eens een brief geschreven. Niet gestuurd trouwens want dat wilde zij niet. Heb ook vaak gezegd als ze weer eens zo wanhopig was: 'nou als ik hem tegen kom wil ik hem wel even spreken'. Nee mag niet, is ze doodsbang voor. En de angst is dit: dat ik hem vertel van hoe kwaad ze eigenlijk is op hem, dat ze dat wel bij mij uit maar niet bij hem. Want bij hem is ze of lief of verdrietig maar nooit zal ze laten zien wat ze echt ook voelt

Aleid

`is het de vraag wat je nou precies zo geirriteerd/boos maakt. Is dat sec het feit dat ze haar shit dumpt?` Nou het eerste gevoel is geen boosheid hoor als ze dat doet. het is een meer een heel verlammend, moedeloos gevoel, zo van daar gaan we weer. Vraagt ze weer om troost en opbeurende woorden. Daar word ik de laatste jaren heel slap en moe van. Ik breng het niet meer op.

``Iemand die jou 7 jaar lang steeds opnieuw in vertrouwen neemt, kan niet anders dan jou serieus nemen en jouw kwaliteiten op waarde schatten. Toch?
En wat zou er gebeuren als je er vanuit zou gaan dat haar geklaag betekent dat ze je -in dit voorbeeld- zeer serieus neemt? Hoe ervaar je dat?`´ Ja ik denk dat ze me heel serieus neemt in mijn opvangende en empathische kwaliteiten. Maar omdat je deze vraag voortbouwt op een vooronderstelling in deze en ik die vraag niet kan onderschrijven geldt ook hier dat ik me uitgemolken voel juist om die empatische kwaliteiten. Slap moe, geen zin meer in.

Leanne

Je hebt gelijk. De vriendschap is op een gegeven moment verhevigt toen we allebei in een toxische relatie zaten. Miserie seeks companie. Toen is het ook wel even, een jaartje gelijkwaardig geweest in de zin dat ik daar ook over klaagde. Maar ik zat niet in een buitenechtelijke relatie, ben vrij snel uit die relatie gestapt en heb veel hulp gezocht en gevonden bij therapeuten. Ik heb ook op een gegeven moment bewust me voorgenomen geen shit meer te dumpen bij vriendinnen omdat ik zag dat ik daarmee mijn eigen patroon en de toxische dynamiek in stand hield.

Ik heb dan weliswaar geen nieuwe goede relatie maar ben het op veel punten veel beter met mijzelf gaan hebben. Dat is een verschil met toen ik met haar begon en we allebei konden klagen

Bij haar bleef het hetzelfde en wat dat betreft voelt het een beetje of ik dat patroon ben ontgroeid. Maar dan alleen aangaande die klaagdynamiek dan, voor de rest vind ik haar nog steeds een mooi persoon.

Sanne

`waarbij de een oeverloos kan klagen kun je er ook voor kiezen om het onderwerp af te kappen en uit de weg te gaan.` Nou in dit geval is dat echt heel lastig hoor. Ze is namelijk heel sterk in het uitstralen van nergens in geìnteresseerd in zijn totdat ze het over Jantje kan hebben. Dat is vooral als het weer eens slecht gaat met Jantje, anders kan ze het wel over andere dingen hebben en is ze af te leiden. Ik spreek wel eens met haar en andere vriendinnen af en die begonnen er tegen mij ook over dat dat hen opviel

De toekomst met Jantje

“Heb ook vaak gezegd als ze weer eens zo wanhopig was: 'nou als ik hem tegen kom wil ik hem wel even spreken'. Nee mag niet, is ze doodsbang voor. En de angst is dit: dat ik hem vertel van hoe kwaad ze eigenlijk is op hem, dat ze dat wel bij mij uit maar niet bij hem. Want bij hem is ze of lief of verdrietig maar nooit zal ze laten zien wat ze echt ook voelt.”

Dit is inderdaad desastreus, als je je bedenkt dat het ooit nog allemaal goed zou komen, Jantje verlaat zijn vrouw voor jouw vriendin en het wordt een evenwichtige relatie!? Alleen hierom al zal dat nooit gebeuren… dat kan gewoonweg niet (meer). Hoe moet jij je verhouden tot deze man? Dan wil ze niet herinnerd worden aan al die keren dat ze kwaad heeft gesproken over deze man. Ze wil jouw terughoudendheid niet zien als hij zich aan je voorstelt, bang om in de problemen te komen. Dan begrijpt ze dat jij hem geen eerlijke kans kan geven, omdat je zoveel nare dingen van hem hebt gehoord.

Tenzij jij de enige bent bij wie ze haar hart uitstort… dan zou het kunnen dat het voor haar makkelijker is om jou te ontlopen, dan deze ‘liefdevolle’ partner bij jou te introduceren. Goed, jij ziet het hopeloze van die situatie. Zij heeft kennelijk nog hoop. Misschien makkelijk praten als je er zonder gevoel in zit, want je vraagt je af waarom iemand blijft investeren in drama terwijl het een gelopen race is. Ik denk dat ze voor zichzelf ook niet wil toegeven dat al die jaren een loze investering zijn geweest. Beter is dan om naderhand te kunnen zeggen: het was erg moeilijk in het begin, maar het is allemaal tóch nog goed gekomen…

“Ik spreek wel eens met haar en andere vriendinnen af en die begonnen er tegen mij ook over dat dat hen opviel”

Er zijn dus meer vriendinnen die weten hoe hij haar behandelt. Hoe ziet ze dat dan toch voor zich, zelfs al zou hij voor haar kiezen? Dit vind ik wel interessant gedrag om naar haar te benoemen, mocht ze weer beginnen met een klaagzang…

Duidelijk

Je probeert overal bewijs te vinden dat het gedrag van je vriendin niet klopt. Het valt zelfs andere vriendinnen van je op. Je moet het dus wel goed zien. Toch?
Waarom blijf je dan in deze situatie hangen? De paralellen met de situatie van je vriendin met Jantje zijn zo duidelijk, en je hebt volgens mij ook vrij helder wat zij zou moeten doen. Misschien moet je die wijsheid op jezelf gaan toepassen.

Hou op met de ander in het beklaagdenbankje zetten. Het levert je niks op.

Aleid

Ik ben er al uitgestapt. Lezen in plaats van proberen te coachen. Het gaat je niet goed af.

Leanne

Nee joh, ze weet allang dat er geen toekomst in zit met hem. Ze is helemaal niet bezig met hoe hij er ooit in mijn ogen of die van anderen uit zal zien.
Hij heeft al duidelijk gemaakt dat hij én haar wil én zijn vrouw. Zijn vrouw pikt dat niet en dus belooft hij haar steeds dat hij nu niet meer met minnares gaat. Maar dat houdt hij niet vol. Mijn vriendin wordt steeds een paar maanden kaltgestelt, daar is ze razend over maar dolblij als hij haar toch weer opzoekt. En dan begint alles van voren af aan. Ja er weten meer vriendinnen over het gebeuren. Maar die zijn allang soort van afgehaakt. Ik ben een beetje een push over waar iemand verdriet heeft.

vriendin

Ik ben erg lang en intensief bezig geweest zwanger te raken. Dat heeft me destijds mijn allerbeste vriendin gekost. Of het legitiem is of niet maakt niks uit. Je moet gewoon even je ei (!) kwjjt bij je vriendin.
Ik had het erg fijn gevonden als ze gewoon gezegd had: ok, vandaag praten we een half uur over jouw zoveelste poging, en dan stoppen we en gaan we wat anders doen. Nee, ze begon me uit te horen over mijn beweegredenen, had een erg hard oordeel en ze wist alles beter. Omdat ik haar "grens" overging vond ze dat ze een statement moest maken. Het heeft mij erg veel pijn gedaan en het is nooit meer goedgekomen.
Pas maar op met je grenzen. Hou die van jezelf helder maar respecteer die van je vriendinnen, ook als ze iets doen waar jij een.mening over hebt.

Alleenmoeder

Ja je hebt gelijk hoor, op een gegeven moment ben ik advies gaan geven in plaats van alleen maar aanhoren. Maar dat was na vier jaar of zo. En vriendin zelf vroeg ook advies. Zo van, ´ik begrijp ook niet waarom ik dat doe, wat zou dat toch in mij zijn, hoe kan ik dat veranderen´ enzovoort enzovoort. Dat had ik wellicht niet moeten doen,dat advies geven. Dat kwam ook omdat ik daarvoor zelf een toxische relatie had waar ik uitgestapt was en het langzaam steeds beter ging en dat gunde ik haar ook, vooral omdat ze steeds aangaf te balen van zichzelf hierin. Maar het is er zeker in geslopen. En natuurlijk is het ook zo dat vrijwel niemand alleen maar ´space´ kan ´holden´ voor de ander zonder mee te willen denken aan oplossingen. Dat zie je hier op het forum ook, heel veel mensen staan meteen met hun zienswijze en oplossingen klaar terwijl iemand alleen maar iets kwijt wil. Het schijnt iets menselijks te zijn.