Relaties Relaties

Relaties

Ms. Simone

Ms. Simone

28-02-2018 om 19:44

Spin Off draad: ouderschap met (ex) partner met “moeilijk karakter”.


OokZo

OokZo

19-03-2018 om 14:29

Doenja: verwerken

Ik heb veel therapie gevolgd. Eerst om zelf op de been te blijven tijdens mijn huwelijk, toen daarnaast ook relatietherapie, en ik heb veel, heel veel gelezen. Meegeschreven op (Amerikaanse) fora voor partners van borderliners (zijn voornaamste probleem). Groepsbijeenkomsten voor omstanders van borderliners. De verhalen die je hoort zijn ZO herkenbaar. Ik had die inzichten echt nodig. Mindfulness heeft ook geholpen.

Verder heb ik al vrij snel besloten om mijn ex geen macht meer over mij te geven. Ik heb hem na een tijd innerlijk vergeven voor wat hij mij gedaan heeft, omdat ik klaar was met het verdriet en de boosheid. Ik wilde niet meer. Nu laat ik zo veel mogelijk alles van mijn rug af glijden. Alle leugens die hij vertelt, alle verdraaide verhalen, laat maar, doe maar. Mij raakt hij daar niet meer mee, want ze zijn bevestiging van zijn problemen en dat hij daar nog steeds in vast zit, terwijl ik vrij ben. Als hij de kinderen wat flikt, vang ik dat zo goed mogelijk op. Zonder klagen, zonder wraakgevoelens of wat dan ook. Ik ben de ouder op wie ze kunnen terugvallen, zo is het nu eenmaal.

OokZo

OokZo

19-03-2018 om 14:31

Sorry Doenja

Doenja, ik snap dat dat bij jou bijna niet zal gaan, aangezien de kinderen helemaal onder zijn invloedssfeer leven. Die pijn gaat voorlopig niet meer weg, ben ik bang... sorry. Ik hoop echt dat je kinderen in hun volwassen leven tot inzicht komen.

Fransien

Fransien

23-03-2018 om 13:12

Doenja

Hoe gaat het intussen met je?
En met je kinderen en stiefkinderen?

Madelief

Madelief

24-03-2018 om 02:44

misschien wat tips

Voor mensen die niet, zoals ik, no contact kúnnen gaan (doordat ze kinderen, familiebanden, zakelijke relaties met een narcist of anderszins moeilijk type hebben)

http://americanhealthnews.info/how-to-win-with-a-narcissist-5-secrets-backed-by-research/

Doenja

Doenja

26-03-2018 om 12:08

druk

Fransien, ik had het even heel druk met mijn werk. Wel je vraag gelezen maar geen tijd gehad om hem te beantwoorden. En t is ook even rustig hier. Vooral beseffen en realiseren hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren en telkens flash backs met ' oh toen was dat ook al, en dit en dit heeft er ook mee te maken!'.
Wat ik niet van me af kan zetten is dat ik mijn problemen destijds heb besproken met de personen die t dichtste bij me stonden. Problemen en mind fucks die ik niet begreep. En het besef nu dat deze personen juist diegenen waren die ze veroorzaakten, dat komt heel hard binnen. Het verraad, ontkenning wie ik was, alles ontkennen wat ik ontdekte, en op het moment dat ik eindelijk sterk genoeg was om te zeggen tot hier en niet verder, dat ik dat bijna met de dood heb moeten bekopen.(veel gestelde vraag die ik krijg: waarom heb je niet je grens getrokken? Nou omdat ik haarfijn aanvoelde dat ik dat waarschijnlijk niet zou overleven)
Afgelopen weekend had ik weer een klantenweekend zoals ik dat 5 jaar geleden ook had, waar het helemaal mis ging (#117), en alles ging nu van een leien dakje. Geen enkel probleem. Maar toen ik thuis kwam van dat weekend was ik me toch moe!! Uren geslapen en nu de volgende dag nog heel moe en emotioneel. Ik heb zo op eieren gelopen, zo allert zijn, bang dat er toch weer iemand iets uit probeert te halen. Vind het heel heftig wat er allemaal is gebeurt.
Had ook veel moeite dat veel klanten er grapjes over maakten dat ze t echt niet leuk vonden dat ik verhuisd ben met mijn zaak. Niet iedereen weet de echte reden, maar t doet me zo'n verdriet. Wat had ik graag daar willen blijven wonen, ook al ben ik heel gelukkig met daar waar ik nu woon! Er zijn zelfs klanten die t me echt kwalijk nemen, en daardoor boos zijn en geen klant meer zijn.
Mijn vriend heeft een gesprek met VT gehad en daar zijn verhaal kunnen doen. (over t 2e kort geding om met zijn kinderen op vakantie te kunnen) Er werden af en toe wat wenkbrauwen opgetrokken door VT, maar er werd niet gereageerd of verteld wat de moeder van zijn kinderen gezegd had over de situatie. Maar duidelijk iets anders. Geeft niet, dat wisten we al. VT kan niet veel doen, maar verwijst door. Ondertussen heeft mijn vriend op aanraden van mij contact gezocht met het maatschappelijk werk in de gemeente die een traject aanbieden voor gescheiden ouders en daarin afspraken proberen te maken met beide ouders. Ben benieuwd. Het is gratis, dat zorgt er in ieder geval voor dat de moeder van zijn kinderen niet zal zeggen dat mijn vriend het maar moet betalen (zoals dat voorheen bij de mediator ging, en als vriend betaalde kwam ze na een paar afspraken gewoon niet meer opdagen, geen resultaat, geld weg)
Dus....tot die tijd? Geen idee.
Ik zou vandaag naar mijn kinderen gaan, maar ze hebben afgezegd. Een kind heeft het te druk met iets wat ze niet kan doen waar we anders heen gaan. (we maken huiswerk in een cafe) Gebeurt steeds vaker. Heb het altijd moeilijk als ik mijn kinderen 12 dagen niet zie.
Vanmorgen contact opgenomen met de huisarts voor de praktijkondersteuner. Misschien dat die kan helpen, vorig jaar aangeboden door de huisarts, maar toen ging ik eerst een EMDR traject in. Nu moet ik eerst weer langs de huisarts voor ik naar de praktijkondersteuner mag. En dat was de vorige keren zo'n gedoe. Zo erg, de vervanger vd huisarts snapte niet wat ik wilde, ze heeft me gewoon weggestuurd. Ben daar jankend weggegaan omdat ze me gewoon zonder te luisteren wegstuurde. Heb daar dus geen zin meer in.
Nou zo gaat het dus. Dank je dat je t vroeg. Niet iedereen wil t nog horen....

Fransien

Fransien

26-03-2018 om 16:24

Tsja, VT en waarheidsvinding

Persoonlijk heb ik niet zo'n hoge pet op van VT en van BJZ, ze doen niet aan waarheidsvinding ze doen aan het pappen en nathouden als ze in moeten grijpen en als ze ingrijpen is dat zelden na feitenonderzoek maar na 'gevoelens'.
Voor jullie hoop ik dat ze de verschillen in visie nou eens naast de lijst met verifieerbare gegevens houden, maar het zal wel weer pappen en nathouden worden. Om moedeloos van te worden.

Ik snap dat je klanten het niet leuk vinden dat ze verder weg moeten voor wat ze willen kopen, voor hen is het onhandig. Het feit dat er een heel aantal je trouw gebleven zijn wil wat zeggen, het betekent dat je je werk goed doet en dat je gewaardeerd wordt.

En je kinderen... Wat moet dat erg voor je zijn, ze zo weinig zien en dan nog afzeggingen krijgen vanwege dingen die anders gepland hadden kunnen worden. Ook hier heb je weinig aan BJZ of VT want je bent voor hen degene die de kinderen in de steek gelaten heeft (dat dat lijfsbehoud was doet niet ter zake). Ik hoop zo dat je een relatie kunt houden met je kinderen en dat ze later, als ze zelf het huis uit zijn, wat meer langs zullen komen om jouw kant te horen. Ik hoop niet dat ze zelf het huis uit zullen moeten vluchten, dat gun je niemand.

Overigens, als je niet via de vervangende huisarts wil, kijk dan even of de huisarts er is voordat je een afspraak maakt. Gelukkig neemt je eigen huisarts je wel serieus.

Enne, gewoon blijven posten, er zijn genoeg mensen die wel met je meeleven. Je verhaal is alleen niet zo gebruikelijk (gelukkig) en ligt daardoor buiten het blikveld van sommigen en/of buiten hun comfort zone.
't Is gewoon niet makkelijk.

Doenja

Doenja

26-03-2018 om 17:16

weg

Hoe vaak ik niet gedacht heb Fransien om toch weer een manier te zoeken om terug in de buurt bij mijn kinderen te gaan wonen. Heb vacatures gezocht, vrienden benadert voor inwoning, en nu ben ik gewoon blij dat ik uit het web van mijn ex en zijn moeder ben. De afstand heeft me goed gedaan en hun grip vermindert. Ook al voel ik dat niet altijd zo.
VT heeft nooit iets gedaan aan het huiselijk geweld, ik werd er mede verantwoordelijk voor gehouden zelfs. Alleen al doordat ik niet vertelde wat ik dan gedaan had. (dat ik niks gedaan had, dan kon niet, niemand wordt zo boos om zoiets kleins) En al die jaren dat ik hulp bij ze zocht, daar deden ze niks mee. De vader , de dader vh huiselijk geweld, hoort bij de kinderen te zijn. De moeder, tsja, die is niet belangrijk. Dat heb ik nooit begrepen.
Als ik er zo over schrijf word ik er weer zo verdrietig van he, wil ik gewoon dat al die shit weg is. Soms verlang ik gewoon ernaar om ergens opgenomen te worden. Achter muren weggestopt en dan niet meer die angst te hebben wat andere mensen je allemaal aandoen. Veiligheid, dat zei ik ook vijf jaar geleden....ik zoek veiligheid.
De beste lange neus maak ik door mijn leven hier op te bouwen en mijn werk/bedrijf te laten floreren. Maar daarin verscholen zit ook een contradictio in terminis; mijn bedrijf kan ik pas uitoefenen als ik me heel erg open stel voor iedereen, en dus me en plein public begeef. En dat is iets wat ik heel eng ben ga vinden. Ik voel me dan erg kwetsbaar, ben gewoon bang en op mijn hoede voor wat kan gebeuren.
Wat ik ooit allemaal vreesde is gewoon uitgekomen....

Doenja,

Fijn dat je zoveel steun hebt aan je vriend. Koester dat.
Die vriendschap kunnen ze niet van je afnemen.

OokZo

OokZo

27-03-2018 om 11:51

Lange neus

"De beste lange neus maak ik door mijn leven hier op te bouwen en mijn werk/bedrijf te laten floreren."
Knoop dat in je oren, Doenja. Zo is het, en niet anders. Het is inderdaad eng en je zult helaas nooit meer helemaal onbevangen zijn, maar jij en je bedrijf kunnen wel groeien en bloeien.

Paddington

Paddington

27-03-2018 om 15:19

@Doenja

Helaas herken ik veel van je verhaal. Niet in de zin dat moeder niet belangrijk is, maar juist dat vader niet belangrijk is. Vader zal wel wat hebben gedaan, want moeder is bang voor hem. Dat moeder het allemaal verzint kan natuurlijk niet.

Kortom het maakt niet uit welke sekse je hebt, het maakt uit hoe ongeloofwaardig de andere partij jou neer kan zetten. Het blijkt heel erg moeilijk te zijn voor hulpverleners om zaken op een heldere en objectieve manier te bekijken.

Er zijn heel veel onderzoeken geweest die allemaal bewijzen dat een kind niet zomaar van een ouder afkeert. Een kind is namelijk ongelooflijk loyaal aan beide ouders. Als een kind zich wel afkeert, dan is daar een externe factor voor aanwezig. Dat kan een ouder zijn die ervoor zorgt dat er een klimaat bestaat dat het voor een kind bijna onmogelijk wordt om naar de andere ouder te gaan. Er zijn ook voorbeelden bekent dat het iemand in de zeer nabije omgeving van de verzorgende ouder dit veroorzaakt.

Helaas helpt het jou nu niet. Het enige wat je kunt proberen is de hulpverleners te wijzen op de site herkenouderverstoting.nl. Daar staat heel veel informatie op. Hopelijk heb je geluk en tref je een hulpverlener die de moeite neemt om zich in te lezen.

Verder kun je niet veel doen. Zorgen dat het contact dat je hebt leuk is. De positieve tegenhanger doen van het negatieve beeld dat ze van jouw krijgen voortgezet. Krijgen je kinderen te horen dat jij nooit pannenkoeken zal maken, zorgen dat jij de lekkerste pannenkoeken maakt voor ze als ze een keer wel komen. (natuurlijk een stom voorbeeld, maar je begrijpt het waarschijnlijk wel).

Verder zou ik je ook uitnodigen om gewoon lekker te blijven schrijven. Het helpt om je gedachten te ordenen en het van je af te schrijven.

Je hebt een drang naar veiligheid geef je aan. Zorg dan dat jij je veilig kunt voelen. Maak voor jezelf een veiligheidsplan, zodat je over bepaalde zaken hebt nagedacht. Heb je een goed vluchtroute? Kun je naar iemand toe die dichtbij woont? Liggen de spullen die je nodig hebt (wat geld/telefoon/sleutels/ov-chipkaart) op een plek waar jij ze snel kunt pakken?

Ik ben ook nog steeds erg voorzichtig met mijn ex. Mijn buren zijn hiervan op de hoogte en weten dat ze niet moeten afwachten, maar meteen de politie moeten bellen. Dat soort dingen, dek jezelf in. Bij mij geeft dat iig een hoop meer rust.

Ik wens je heel veel sterkte

Doenja

Doenja

29-03-2018 om 14:15

en weer, nu vanuit de andere kant

Waar ik laatst schreef dat t rustig was hier, gisteren vanuit de ex van mijn vriend weer iets gekregen, pfffff. (als je hier niks mee kan, negeer het, maar ik wil t even van me af schrijven)
Zolang er geen hernieuwd afspraken zijn gemaakt rondom de vakantieplanning, wordt de oude planning nageleefd (door moeder bedacht en eenzijdig ingevoerd). Daarin staat dat 2e paasdag de kinderen bij mijn vriend zijn. Ze zijn het paasweekend ook al regulier bij hem. Dus dan zou moeder de kinderen niet zien met Pasen. Mijn vriend denkt, ik ben aardig en schrijf haar dat als ze wil, zij op 2e paasdag iets met de kinderen kan doen als ze dat wil. (hij geeft dus zijn dag af) Je denkt dat je aardig bent, en iets biedt. Maar wat schetst onze verbazing? Moeder is boos, want de kinderen hebben toetsenweek na het paasweekend, en de 2e paasdag is een gewone dag voor hun en geen feestdag. Ze kan dus niks met pasen. Dus wil ze een extra dag en mijn vriend mag kiezen welke dat is (de kinderen zijn maar eens in de 14 dagen een weekend bij hem). Volgens moeder willen de kinderen niet slepen met boeken dus liever nog het hele weekend bij haar (dat laatste schrijft ze niet, maar dat interpreteer ik dan).
Ondertussen is er een aanvraag gedaan voor een traject via maatschappelijk werk om hernieuwde afspraken te maken rondom de omgang. Moeder moet daar ook een formulier voor insturen, nog niks van gehoord. En de kinderen van mijn vriend hebben het heel moeilijk met de situatie en hebben tegen VT gezegd dat ze daar graag over willen praten met iemand. Maar toen gezegd werd dat beide ouders daarvan op de hoogte werden gesteld, toen zag een kind er vanaf (andere kind weten we nog niet wat die wil). Triest, in en in triest dat de kinderen zich niet veilig genoeg voelen om met iemand te praten. Bang dat ze iets niet mogen zeggen. Ik hou me er buiten, behalve dat ik als klankbord dien voor mijn vriend die echt nooit boos wordt maar na het mailtje dat de extra paasdag afgeven niet goed is en nog te weinig, echt zo niet blij was. Wat doen we verkeerd en hoe krijgen we dit ooit rustig?

Fransien

Fransien

29-03-2018 om 15:02

negeren

De kinderen zijn gewoon het weekend bij jullie incl 2e paasdag en als er daarvoor met boeken gesleept moet worden kan vader hooguit aanbieden om de boeken met de auto op te halen.
Wat die extra dag betreft, gewoon negeren. Als moeder erop terug komt kun je zeggen dat dat een aanbod was voor 2e paasdag 2018 en niet voor een willekeurig andere dag.

Deze kinderen hebben trauma-verwerking nodig, maar dat gaan ze op deze manier niet krijgen omdat het trauma door gaat, dan is het dweilen met de kraan open.

Kijk maar wat het traject met maatschappelijk werk wordt.
Als moeder nog steeds wil dat de kinderen bij vader gaan wonen (degene die meegegaan zijn op vakantie) dan zijn ze waarschijnlijk van harte welkom en dan kan vader psychologische hulp in gaan schakelen.

Doenja

Doenja

29-03-2018 om 16:39

nog even reageren op Paddington en Flanaga en ookzo

Ik heb lang moeten nadenken over jullie reacties. Vooral die van paddington, die het woord 'veiligheid' heel concreet maakte met diverse letterlijke tips. Heel confronterend. Want wat versta ik eigenlijk onder veiligheid? Geld, een pinpas, ovkaart gaan me dan niet redden vrees ik. Telkens als ik buiten loop heb ik het idee dat ik van achteren aangevallen kan worden. Of ik denk dat iemand me neerschiet. Heel irreeel, dat weet ik ook, maar dat gevoel heb ik wel. En het laat me niet los. Ik verlam er ook niet door. Denk dan ook 'laat het dan maar gebeuren'. Ik woon nu heel open en vrij, in het buiten gebied. Naar wie moet ik toe? Geen idee, als ik naar buiten ga ziet iedereen me. Mijn omgeving om me heen nu heb ik wel eens proberen te vertellen welke situatie ik in zit. Helaas kreeg ik alleen maar dingen te horen als ' het is eigen schuld, jij hebt die man ooit uitgekozen' en ' mij zal dat nooit overkomen, want ik geef mijn grenzen aan'. Kon wel janken. Durf dus niemand iets te zeggen of te vertellen. Ben gestopt bij mijn koor omdat ik daar me ook niet veilig voel (auto is zwaar beschadigt ooit als enige op de parkeerplaats). Mijn vriend zegt alsmaar dat ik niet bang hoef te zijn en dat er niks gebeurt. Maar ik voel het wel zo.
De veiligheid zit hem vooral in het feit dat ik continue heel allert ben. Wie gaat me een oor aannaaien en wat als, wat als.... Ik ben intens beschadigt door die personen die ik in vertrouwen heb genomen over de vreemde dingen die in mijn leven gebeurden, en dat terwijl ik niet wist dat zij diegenen waren die dat deden. Ook voel ik me niet veilig bij mijn werk, als de dood dat mijn copyright geschonden wordt, mijn ideeen gestolen, het vreet zoveel energie. En het neemt de onbevangenheid weg die ik nodig heb in mijn werk. Mijn creativiteit gaat op slot. Ben alleen maar aan het overleven. En dat is funest voor mijn bedrijf. Zou ook niet weten wat ik wel zou kunnen doen. En mijn vriend gunt het me zo dat ik mijn bedrijf, mijn lust en mijn leven wat ik zelf opgebouwd heb, blijf doen. Mijn ouders vinden dat ook. En ik weiger mijn bedrijf te stoppen, al is het alleen maar omdat mijn ex schoonmoeder dan haar gelijk krijgt en er met de zaak vandoor gaat. Zo zie ik veiligheid....

Jo

Jo

29-03-2018 om 19:13

Pfff

Doenja,

Je blijft maar hangen in je verleden. Je bent net zo'n oude grammofoonplaat. Mijn ex, mijn ex schoonmoeder, mijn bedrijf, mijn klanten.....bla bla

Meisie van wat ik hier van jou heb mogen lezen staat jouw levensverhaal in de schaduw van de mijne.
Hiermee wil ik totaal niet bagatelliseren van wat je hebt meegemaakt.

De rollen tussen mijn man en mij werden omgedraaid toen ik naar de dood verlangen, geen angst meer had voor hem maar wel voor mijzelf. Toen ik mijn angst voor hem had overwonnen kon ik scheiden en uit een diep dal komen. Hij kon mij niks meer maken, want types als onze exen kunnen dat alleen doordat WIJ dat toe hebben gelaten.

In alles wat jou overkomen is/overkomt speel jij ook een rol, je schulden, het minimale contact met je kinderen etc. etc.

Van een ex van een partner heb je geen last als je geen partner hebt. Ook dat is weer een keuze.

Wat een vreemde reactie

Ik kan me niet voorstellen dat dit serieus is.

Madelief

Madelief

29-03-2018 om 20:56

wo Jo

Misschien moeten we geen wedstrijdje doen wie het meeste heeft meegemaakt of wie het het best oplost?
We weten toch allemaal hoe knijp je kan zitten met bepaalde "moeilijke' mensen? En hoe je eerst tijdenlang de schuld alleen bij jezelf zoekt?

Misschien kun je concrete tips geven wat Doenja kan doen om haar situatie te verbeteren?

Doenja

Doenja

29-03-2018 om 22:02

Gefeliciteerd Jo

Je bent de beste. Hebt het t ergste gehad. Maakt de beste keuzes in t leven. Misschien moet je langs de deuren gaan en iedereen vertellen hoe goed je bent. Je doet exact wat ik vertel; daar waar je je hart uitstort daar wordt op je ingehakt. Gefeliciteerd Jo. Wat ben je goed. Ik nomineer je voor de OOL award. *braak*

Toetsenweek

Best een getrek aan de kinderen die notabene voor een toetsenweek staat. Denk in dit geval eerst aan de kinderen, geef ze rust anders gaat die toetsenweek zo de mist in.
En ja, het is heel lastig als je niet achter je vertrouwde burootje, in de slaapkamer waar je het meest bent, je kan concentreren.

Ff zo

Ff zo

29-03-2018 om 22:07

Ik hoop dat je je beter voelt na jouw posting.

Het is wel jammer dat je het dan (kennelijk) nodig hebt om daarvoor een ander naar beneden te trappen.

En dan ook nog iemand die al genoeg te verduren heeft gehad. Triest.

@ Doenja, adem in adem uit en let it go. Weet dat er mensen zijn die wel met je meeleven. Veel sterkte.

Bevrijding

Eens had ik een leuke baan maar een oervervelende collega. Ik wist waarom hij vervelend was want zijn promotie was bij mijn komst niet doorgegaan. Ik wilde die leuke baan niet opgeven.
Na jaren van wrijving, kwam een reorganisatie en kon ik last come , first go, op zoek naar een andere werkgever.
Kort daarna vond ik die baan en bemerkte ik hoe die stress mij wel degelijk parten had gespeeld. Ik voelde de spanning van mij af glijden. Ik besefte dat ik niet zou had moeten trekken aan de baan in een sfeer die wel degelijk mij raakte.
De nieuwe plek was als een bevrijding.

Soms is het moeilijk om een nieuwe start te maken. Maar als de huidige werkplek,/taak niet ontspannend en verrijkend doorwerkt, is het verstandig te overwegen ergens anders opnieuw te beginnen. Dat is geen gezichtsverlies maar lijfbehoud.. Om te voorkomen dat je tegen een burn-out aan loopt.
En soms kan een job-switch prima uitvallen.

De woorden van Jo kwamen wat ongelukkig uit de verf. Maar het klopt wel dat je het verleden jou nog steeds laat leiden, en jou zodoende laat kwetsen. Zo kan je niet rust vinden.

Zet een vette streep onder die tijd en kies voor de rust met je vriend.

Ff zo

Ff zo

30-03-2018 om 08:44

Flanagan

"Zet een vette streep onder die tijd en kies voor de rust met je vriend."

Kan je een vette streep onder het verleden zetten als je kinderen met je ex hebt?

Doenja heeft voor haar vriend gekozen (met wir ze blij is), maar hij heeft een moeilijke ex en daardoor is er veel gedoe waar Doenja ook e.e.a. van meekrijgt.

Doenja heeft zo ernstige dingen meegemaakt (was ze volgens mij ook therapie voor heeft gehad) dat ze zich niet veilig voelt op straat. "een dikke streep" zetten is dus niet zo eenvoudig als ze bang is op straat dat ze opeens van achteren wordt aangevallen.

Doenja wordt nog steeds door klanten geconfronteerd met schandalige /gemene dingen die moeder van ex haar heeft aangedaan. ZE kan wel een streep willen zetten, maar anderen komen gewoon over die streep heen.

Oftewel, denk ik goed bedoeld een vette streep te zetten (door de beste stuurlui aan wal), maar in de praktijk niet zo eenvoudig.

Kon je maar makkelijk een streep zetten

Eigenlijk meld ik niets nieuws maar ik begrijp Doenja. Iedere situatie is anders en ieder mens is anders. De een heeft na een scheiding jaren nodig om weer een beetje mens te worden en de ander gaat na 2 maanden internet op om een nieuwe partner te zoeken, maar dat zegt niets over het verdriet of over die persoon. En als je je kinderen moet missen is het helemaal een crime. Een streep zetten zal niet gaan maar ik hoop dat ze doorgaat met het zoeken naar manieren om er beter mee om te kunnen gaan, gelukkig doet de tijd ook iets.
Ik vind het soms ook heftig dat de maaschappij min of meer van je eist dat je gelijk doorgaat en snel je leven weer op de rit hebt, in lange verhalen of klagen over situaties hebben veel mensen geen zin, het moeten allemaal perfect plaatjes zijn zodat je er weer tussen past.

Vette streep

Met vette streep doel ik op een nieuw begin maken. Daarom schreef ik ook de ervaring van een nieuwe baan.
Als Doenja haar zaak wilt behouden maar daardoor wel geconfronteerd blijft met haar ex-schoonmoeder etc, is het moeilijk rust te bereiken.
Het is al moeilijk vanwege de kinderen, maar elke factor die erbij komt, versterkt de gespannenheid bij Doenja.
Ze hangt aan haar bedrijf waar ze trots op is, maar het geeft niet die vreugde omdat ze altijd op haar qui-vive is.
Pas als ze dat los laat, zal ze voelen hoe zwaar dat op haar rustte. Ten minste, dat is mijn ervaring.

Paddington

Paddington

30-03-2018 om 13:29

Soms is het accepteren

van verlies een bevrijding.

Soms houd je al mens zo vast aan iets. Dat iets kan zijn een ding, een idee, een ideaal, een overtuiging, een droombeeld, enz. Op het moment dat je het bijna kwijt bent, dan hou je nog harder vast. Dat vastklampen kan zoveel spanning geven, dat het werkelijk als een bevrijding voelt als je het kwijt bent. Ik denk dat het dat is wat Flanagan bedoelt.

@Doenja, jij houdt zo vast aan je bedrijf, aan jouw overtuiging, aan jouw ideaalbeeld dat het erop lijkt dat jij daardoor onder ontzettend veel druk staan. Ik snap je, het is je bedrijf, daar ben je niet zomaar mee begonnen.
Aan de andere kant geef je nu goed weer wat jouw gevoel aan veiligheid aantast. Dan is nu ook de vraag: wat wil je wel?

Persoonlijk kwam ik na mijn scheiding en na heel veel ellende op een punt dat ik voor mezelf het volgende op een rijtje heb:
- veiligheid
- rust
- financieel de mogelijkheid om rond te komen en af en toe wat leuks te doen
- een ontspannen contact met mijn kind

Daarnaast ben ik ook heel veel kwijtgeraakt.
- mijn wellicht soms naieve vertrouwen in mensen
- mijn toekomst beeld
- mijn vertrouwen in de maatschappij
- het idee dat er rechtvaardigheid bestaat

Gelukkig heb ik ook dingen gewonnen:
- het besef dat ik sterk ben
- dat ik eigenlijk prima met grens aan kan geven
- dat ik in staat ben om mensen te vergeven

Ik hoop dat jij voor jezelf op een rijtje kunt zetten wat jij werkelijk wil. Wees daarin heel eerlijk naar jezelf toe en vraag door aan jezelf. Je wil bijvoorbeeld je bedrijf houden, waarom is dat? Stel jezelf dan ook weer de waarom op je antwoord.

Doenja

Doenja

31-03-2018 om 13:30

reactie

Na de enkele rottige opmerkingen hier heb ik enkel dagen erg veel last gehad van mijn PTSS. Ik zou niets liever willen dan dat ik alles aan de kant kan schuiven. Het vervelende met een PTSS is alleen dat je lichaam onaangekondigd je het signaal geeft dat er een groot gevaar dreigt. Hartkloppingen, diarree, zweet, paniek, trillen. Ook al zeg je 100x tegen jezelf dat er niks aan de hand is, je kunt je lichaam niet stoppen. Het duurt uren, soms dagen voor je weer bekomen bent van die aanval.
En nu wil ik toch even inhoudelijk reageren op het advies om dan maar te stoppen met mijn bedrijf. In de hoop dat jullie snappen wat het is, maar ik wil ook anoniem blijven. Daarom probeer ik een vergelijking te maken, die zal vast niet 100% kloppen, maar dan krijg je een idee.
Jaren terug was er een Amsterdamse kunstenaar Rob Scholte die bij een aanslag zijn beide benen verloor en zijn vriendin hun ongeboren kindje. Tijdens het onderzoek was de kunstenaar er van overtuigd dat de aanslag gepleegd was door een persoon uit de kunstenaarswereld omdat diegene jaloers was, en niet om kon gaan met het succes en de vaardigheid waarmee Rob zijn kunstwerken maakte en verkocht. Pas later bleek het om een misverstand te gaan, de aanslag was voor een ander bedoelt die in eenzelfde auto reed.
Je moet je voorstellen dat het werk wat ik doe ook ‘kunstenaars-achtig’ is en toen er in mijn leven voor en na de scheiding rare dingen gebeurden, vernieling, diefstal, laster en ook persoonlijke fysieke aanvallen, ik juist het tegenovergestelde dacht. Ik was er heilig van overtuigd dat dit niet uit mijn eigen kring kon komen. Het was toeval, pech, en ik probeerde het snel van me af te zetten. Alles escaleerde, en ik kreeg een diagnose PTSS. Pas 5 jaar nadat de heftigste gebeurtenissen plaatsvonden ben ik er achter gekomen dat alle acties heel bewust tegen mij zijn ingezet om mij uit balans te brengen, bewust te beschadigen. En dat door 2 personen waar ik 24 uur per dag mee samen leefde. Uit jaloezie, rancune, gebrek aan zelfwaardering, weet ik veel. Ziekelijk dus. Daar gaat dit draadje over, over narcisme. Dit besef doet me wankelen op mijn voeten. Elke dag kom ik tot de ontdekking dat bijna alles wat er gebeurt is, helemaal niet zo gebeurt is, of dat ik mijn beeld daarvan moet bijstellen. Het gaat wat ver om hier een hele opsomming van te maken. Dat irriteert sommigen hier, dus doe ik niet. De jaloezie wat ik doe, maak en bereikt heb, is de reden dat zowel mijn ex als zijn moeder er alles aan zullen doen om te zorgen dat ik moet stoppen met mijn bedrijf. Het doel van mijn ex schoonmoeder is mijn ondergang aanzien en daarna op mijn stoel gaan zitten en verklaren dat het allemaal haar werk is en door haar kwaliteiten ik zover ben gekomen. En dat weiger ik .
Mijn vraag aan jullie is nu, stel jij zou Rob Scholte zijn, en in tegenstelling tot het feit dat de aanslag niet voor hem bedoelt was, hij wel voor hem bedoelt was, zou jij dan tegen Rob zeggen: ‘ stop maar met schilderen, want het brengt je in gevaar’. Wat zou Rob dan voor werk moeten gaan doen? En hoeveel neem je dan af van de persoon die Rob echt is, als mens, zijn kracht, zijn visie, vaardigheid, waardigheid, zijn leven. Geef je de narcist dan niet veel te veel macht?
Ik kan jullie wel zeggen, dat ik wel last heb van alles wat er gebeurt is, maar dat ik weiger om te stoppen met wie ik ben, en wat ik doe, omdat anderen daar ‘last’ van hebben. Ik doe niets verkeerd, dan vooral mijn eigen lieve zalige IK zijn. Dat is blijkbaar heel moeilijk voor anderen om naar te kijken. En het soort types zoals ik zijn dan ook bij uitstek de prooi van een narcist. In tegenstelling tot wat sommige denken, dat een narcistisch slachtoffer (oei zei ik slachtoffer?) een ziek zwak gewillig onderdanig vogeltje is. Dat worden ze wel na een jarenlange terreur. Maar dat is een ander verhaal.
Mijn geloof in mijzelf is enorm. Ik doe iets heel bijzonders, anders had ik dit nooit bereikt. Helaas ben ik wel afgeschraapt en akelig naakt door hetgeen er allemaal gebeurt is. En ik probeer nu met wat plamuur het wat glad te strijken en zorgen dat er weer een beschermlaagje aangebracht wordt zodat akelige zaken minder binnenkomen.
Zo dit is het laatste wat ik erover zeg. Zo sta ik er in en voel ik het. Kun je allemaal belachelijk vinden en lelijk over gaan zitten doen. Daar bereik je bij mij niks mee. Je helpt me er echt niet mee.

Koppig

Ik kan enorm koppig zijn; dat heeft mijn man mogen ervaren. Geen haar op mijn hoofd dat ik de vrouw die in ons huwelijk onrust bezorgde, ooit nog een knuffel zal geven zodat ze zal denken dat ik haar vergeven heb.
Ik herken je behoefte aan vasthouden.

Je creatieve activiteiten zijn mij ook niet vreemd. Ik werk als vrijwilliger in een kaartenknipgroep met oudere mensen. Hen helpen met ideeën, hun enthousiasme en dankbaarheid, mijn creatieve geest maken dat wat ik doe, mij het gevoel van waardering oplevert. Iets wat ik niet snel wil loslaten.
Toch weet ik dat ik waar dan ook met iets kan beginnen, opnieuw kan beginnen, en dit opnieuw mij zou vervullen met waardering.

Zo ken ik een vrouw met een burn-out vanwege het niets doen. In opdracht van de huisarts is ze gaan werken in een lingeriezaak. Ze was huiverig omdat ze dit werk nooit eerder had gedaan. Maar het contact met de mensen, hun waardering en dankbaarheid, werkten genezend. Ze bloeide op.
Dat bedoelde ik in mijn eerdere post.
Je kan een nieuwe start maken op een heel ander gebied of een nieuwe groep klanten tot je krijgen, als je maar uit die buurt weg gaat. Neem je spullen mee en durf ergens anders opnieuw te starten.

Je gelooft in jezelf. Heb dan vertrouwen in een herstart op een lokatie verderop. Laat haar je oude klanten maar innemen, als die tenminste niet naar dat andere “dorp” willen rijden om bij jouw te kunnen blijven. Laat ze maar zeggen dat het haar creativiteit was, de tijd zal het leren.

Ik zie dat de creativelingen niet leverancier-trouw zijn. Het gaat hun om de kwaliteit van producten en de service van de winkelier. Denk er nog maar eens diep over na. Vertrekken is geen teken van zwakte, maar van verstandig omgaan met je gezondheid.

Doenja

Doenja

31-03-2018 om 14:25

verderop

Uhm...verderop zeg je he Flanagan. Ik ben een dik uur rijden verderop gaan wonen. Daarom mochten de kinderen niet mee. Mijn klantenkring bevinden zich over de hele wereld. Belgie, Duitsland daar komen mijn klanten wekelijks met de auto vandaan om bij mij te komen. Maar ook Noorwegen, Spanje, Australie, Engeland, VS...
Ik ben dus al weggegaan om me zover mogelijk van ze te kunnen distancieren. Heb nu ook een nieuwe klantenkring opgebouwd, maar de wereld is zo klein waarin ik werk, ik weet wie Sharon is in Wisconsin bijvoorbeeld en zij weet wie ik ben. Ik wil me niet op de borst kloppen, en eigenlijk moet ik dat wel doen. Ik ben zoals laatst iemand mij noemde een 'minor celebrity' in mijn vakgebied. Ben laatst gevraagd om in de VS een lezing en een teachingtour te doen. Daar ben ik dan weer niet bang voor.

Okee,

Als je al reeds verhuisd bent, hebben mijn tips geen nut. Ik zou zo niet weten hoe je dan bevrijding kan bereiken.

Doenja

Doenja

31-03-2018 om 15:13

geeft niks

Flanagan, je hebt me juist wel geholpen. Door zelf op te schrijven wat ik bereikt heb in t leven, heeft me weer kracht gegeven. Ik laat me niks afpakken en wie daar niet tegen kan heeft zelf een probleem. Het zegt meer over de ander dan over mij.

Toekomst

Mooi, en nu focussen op de relatie met je vriend en hoe je baan jou een goed gevoel geeft. Sluit jezelf voor stekeligheden, voor zinloze energie in valse mensen. Hou heel veel van jezelf.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.