Stress door veranderingen op het werk
Hallo, ik ben nieuw hier. Ik wil graag mijn situatie delen.
Mijn man heeft bij tijd en wijle veel stress van zijn werk. Hij heeft een managementbaan, maar vaak komt er op een gegeven moment een nieuwe organisatiestructuur of een nieuwe baas. En dan moet of wil hij van baan veranderen.
Hij kan daar moeilijk mee omgaan. Zo lang als ik hem ken, 28 jaar, maakt zo’n situatie dat hij erg uit balans raakt. Hij heeft al eens zonder overleg een baan aangenomen aan de andere kant van het land, we zijn een keer uit elkaar gegaan erdoor, en de laatste keer heeft hij een paar jaar gestresst op de studeerkamer gezeten zonder te solliciteren of wat dan ook.
In die situaties is er eigenlijk geen land met hem te bezeilen. Hij doet dan erg gestresst naar mij en nu de kinderen, en hij trekt zich heel erg terug. Er valt dan niet met hem te praten en hem steunen lukt ook niet. Vaak gaat hij dan ook heel negatief doen over onze relatie.
Helaas is het weer zover. Na 2 weken mij en de kinderen afsnauwen kwam hij gisteren ermee dat er een nieuwe organisatiestructuur op stapel staat op zijn werk en dat hij dat niet ziet zitten. Om in één adem door te gaan met hoe slecht onze relatie is en daarna alle communicatie af te kappen en tv te gaan kijken.
Ik krijg het hier erg benauwd van en zie de bui alweer hangen. Maar ik wil dit niet meer zo.
Moet ik eerlijk zeggen dat ik ook graag werkfrustaties deel met mijn partner. Zeker in de periode dat ik mij erg identificeerde met werk. Dat delen is niet omdat ik dacht dat mijn partner iets kon oplossen. Maar ik moest het kwijt en hoopte op begrip.
Geweldloze communicatie leerde mij dat het luisteren door iemand anders zijn gevoel te benoemen (gefrustreerd zijn is overigens geen gevoel, daarachter zit misschien verdriet of boosheid) en iemand anders zijn behoeften, die ander zich gehoord en begrepen voelt en dat is helend.
Als je dan luistert hoef je alleen achter de inhoud te luisteren: welk gevoel voel ik (niet erg als je het mist hebt, doordat je gevoel benoemt, gaat iemand naar zijn gevoel en corrigeert het zelf) en welke behoeften hoor ik erdoor heen.
Alleen dat maar hardop teruggeven, zonder oplossing. Misschien kan je het uitproberen, Kan lijken dat iemand nog heftiger wordt, blijf benoemen. Transformeert er iets vanzelf. (dit hoef je niet langer dan 15 min. te doen, als je er zin in hebt).
Na je werk je verhaal kwijt willen, lijkt me een hele normale menselijke behoefte.
Door je werk zó gefrustreerd zijn dat je niets meer bijdraagt thuis en een paar jaar (!) zo'n beetje onaanspreekbaar in je studeerkamer bivakkeert, dat zou ik toch niet accepteren.
Ja, een baan is belangrijk want de rekeningen betalen zichzelf niet. Maar niets hoeft tegen elke prijs. Soms is een bepaalde functie niet geschikt voor iemand. Dat kan. Is niet erg, maar ga dan wat anders doen.
Hij heeft naast zijn werk ook nog een gezin en daar komen verantwoordelijkheden bij kijken. Op basis van wat je hier schrijft mis ik een heel stuk wederkerigheid in jullie relatie. Je hoeft niet alles te accepteren omwille van de lieve vrede. Ook niet als er een of andere psychiatrische diagnose aan ten grondslag zou liggen. Als ik me zo zou gedragen, hoop ik dat mijn man ingrijpt, omwille van het hele gezin.
Ik begrijp wat je bedoelt, Labyrinth. Ik luister natuurlijk ook wel naar hem. Wat me wel wat tegen de borst stuit is dat ik dan weer dingen moet gaan doen zodat hij zich beter voelt, terwijl die inspanning vanuit hem naar mij nooit komt. Het is gewoon een beetje op.
je man is dus bijzonder “hardleers” en vastgeroest in zijn manier van “zijn”. Zijn voorstel dat jij dan weg moet als je last van zijn gedrag hebt is natuurlijk onzinnig: verbant hij je samen met de kinderen of neemt hij de zorg over als je een weekje er niet bent?
Ik zou persoonlijk een scheiding procedure in gang zetten. Niet noodzakelijk doorzetten, maar na alles wat je geschreven hebt begin ik bijna te vermoeden dat je man alleen zal veranderen als zijn leven dreigt in te storten. Het is natuurlijk een paardenmiddel, en voor je kinderen ook
heftig. Aan de andere kant, leef je al jaren op een manier dat niet goed voor je is en uiteindelijk zul je ook (op de ene of andere manier) eraan onderdoor gaan.
Ik heb enkele jaren na mijn scheiding een relatie gehad met een moeilijke man, een van de problemen was ook de stress dat zijn werkperikelen met zich meebrachten. Na enkele jaren heb ik de relatie stopgezet en heb ik me ontzettend verdrietig maar ook opgelucht gevoeld. Geen kinderen samen, dat scheelde natuurlijk enorm. Maar wat een opluchting toen ik niet meer op eieren hoefde te lopen.
Wat een moeilijke situatie, ik wens je veel sterkte
Sini
S.ndra schreef op 31-05-2023 om 08:39:
Ze zijn 9 en 12. Ik denk niet dat zij er echt last van hebben, niet anders dan anders tenminste. Hij komt met die verhalen en frustraties vooral bij mij. Ik denk dat hij zich onzeker voelt en ergens hoopt dat ik dat op kan lossen.
Ik grijp even terug op een eerdere posting van je. Zei je niet ook dat hij door de stress niet alleen narrig tegen jou doet, maar ook op de kinderen loopt te vitten? Of heb ik het mis?
Als het wel zo is, dan lijkt me dat ook een reden om op te treden. Straks gaan de kinderen puberen, daar worden ze in het algemeen wat irritanter van, dus als je man dan nog steeds geen zelfbeheersing heeft geleerd wordt het er thuis niet gezelliger op, vermoed ik zo: vader die de kinderen afkat, jij die de boel de hele tijd loopt te sussen en steeds maar vermoeider wordt...
Ik ben het wel eens met Sini: zet stappen voor een scheiding. Als het meezit, schrikt hij daar zo van dat hij eindelijk eens wat aan dit probleem gaat doen. Als het tegenzit, werkt het niet, maar dan zou ik de scheiding doorzetten. Of wil je nog een keer samen met je kinderen een paar jaar op eieren lopen vanwege zijn ongelukkige beroepskeuze? Niet dat een scheiding nou zo'n lolletje is, maar jij trekt dit duidelijk niet meer, en het lijkt me ook niet te doen om dit nog tot zijn pensioen vol te houden. Dus er zal toch iets moeten gebeuren, lijkt me.
Bedankt voor jullie reactie, ik denk erover na.
Heel herkenbaar dergelijke problemen. Die gaan niet vanzelf weg. Mijn advies: zoek professionele hulp bij een holistisch psycholoog.
OlgaKeijsers
Ik begrijp wel dat van een afstand scheiden de beste optie lijkt. Maar zo zwart-wit is het niet. Gelukkig zijn er inmiddels ook wel weer goede dagen. Mijn man is ook in een regeling gekomen waardoor hij veel meer vakantiedagen heeft dan voorheen. We gaan in elk geval kijken hoe we die gaan plannen en waar we die voor gaan gebruiken. Hopelijk haalt dat de druk er een beetje af.
Als hij niet lekker in zijn vel zit, vermijd ik hem een beetje. En op andere momenten luister ik wel naar hem en probeer ik ook over de dingen met hem te praten. Soms lukt dat wel.
Verder ben ik bezig gegaan met zelfzorg. Beter zorgen voor mezelf lichamelijk en geestelijk. Dat valt me nog niet mee. Simpele dingen lukken wel, maar ik wil ook weer wat meer leven van mezelf hebben dan alleen het gezinsleven.
OlgaKeijsers schreef op 08-06-2023 om 21:47:
Heel herkenbaar dergelijke problemen. Die gaan niet vanzelf weg. Mijn advies: zoek professionele hulp bij een holistisch psycholoog.
OlgaKeijsers
Reclame voor je eigen praktijk?
We zijn weer een maand verder. Met mijn man gaat het redelijk goed. Hij heeft het wel druk op zijn werk, maar hij lijkt niet meer zo’n stress te hebben van de veranderingen die eraan komen. Dat is wel fijn, het is weer rustig geworden hier. Maar met mijzelf gaat het helaas niet zo goed. Waar hij terug lijkt te veren, lukt mij dat niet. Ik voel me nog steeds compleet uitgeput.
S.ndra schreef op 08-07-2023 om 08:29:
We zijn weer een maand verder. Met mijn man gaat het redelijk goed. Hij heeft het wel druk op zijn werk, maar hij lijkt niet meer zo’n stress te hebben van de veranderingen die eraan komen. Dat is wel fijn, het is weer rustig geworden hier. Maar met mijzelf gaat het helaas niet zo goed. Waar hij terug lijkt te veren, lukt mij dat niet. Ik voel me nog steeds compleet uitgeput.
Dat begrijp ik volkomen, je hebt zolang op je tenen gelopen vanwege hem, dat is niet ineens weer over omdat het nu weer wat beter met hem lijkt te gaan. Dus zeker aan jezelf blijven werken door leuke dingen te blijven doen die je hopelijk meer energie geven.
Heeft hij door dat jij uitgeput bent, en waar dat door komt?
Ik weet eigenlijk niet of hij het echt door heeft. Ik zeg het wel tegen hem, maar ik denk soms dat het niet helemaal doordringt. Het is ook wel moeilijk om aan te voelen bij een ander hoe iets is. Maar goed, hij is het niet alleen. Een puberende dochter en oude ouders en een demente schoonmoeder helpen ook niet echt. Ik voel me soms een beetje de kop van jut.
S.ndra schreef op 08-07-2023 om 16:51:
Ik weet eigenlijk niet of hij het echt door heeft. Ik zeg het wel tegen hem, maar ik denk soms dat het niet helemaal doordringt. Het is ook wel moeilijk om aan te voelen bij een ander hoe iets is. Maar goed, hij is het niet alleen. Een puberende dochter en oude ouders en een demente schoonmoeder helpen ook niet echt. Ik voel me soms een beetje de kop van jut.
Tijd voor vakantie voor jou! Laat het ze samen allemaal maar even uitzoeken.
Ga op een retraite, of doe een spaweekend. Ga wandelen vanuit een lekkere B&B of hotel. Je zult zien hoe je daar van opknapt. Tenminste, ik vond het altijd zalig. Goed voor jou, goed voor hun zelfredzaamheid en met een beetje mazzel waarderen ze jou en wat je allemaal doet daarna wat meer.
En voor je nou gaat roepen dat dat absoluut niet kan, er even tussenuit; eerst even ademhalen en bedenken dat je van je man ook verlangt dat hij zijn problemen bij de kop pakt…
Je kunt wel bij hem aangeven dat je er doorheen zit maar als je vervolgens vindt dat jij alles moet blijven doen wat je doet op de manier waarop je dat doet dan kan hij daar ook weinig mee.
