Strubbelingen
Hi,
Een korte samenvatting: 1e kind kwam onverwacht, kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben. Kind 2 is nu 3 jaar en 'normaal'. Sociaal vangnet is er niet. Grootouders zijn er niet, familie woont ver weg of werkt en/of heeft zelf kleine kinderen. Vrienden idem. Betaalde oppas nog niet kunnen vinden (het aanbod is nogal klein waar wij wonen). Opvoeding is mede daarom nogal pittig.
Ik werk 4 dagen, schooltijden. Vriend werkt fulltime, zeer verantwoordelijke baan, van maandag t/m vrijdag ben ik praktisch alleen met de kinderen.
De weekenden zijn bij ons drama. Ruzie tussen hem en mij, ik vind hem onredelijk tegenover de kinderen, hij vindt mij te toegevend. Dingen waar ik van geniet, zoals simpelweg kijken hoe leuk ze spelen of hoe lief ze slapen, ziet hij niet. Hij is moe, chagrijnig, en ik krijg het verwijt dat ik 'alleen maar schooltijden werk'. Alsof ik dan de rest van de tijd op mijn kont zit, ik breng/haal de kinderen, zorg voor het huishouden, het eten, badder ze, breng ze naar bed enz. Maar dat is volgens hem anders dan fulltime werken met veel verantwoordelijkheden enz. Voor hem is het krijgen van vrije dagen ook een drama, omdat hij weken, soms maanden, van te voren wordt ingepland bij klanten. Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan, als de kinderen ziek zijn, voor bezoek van arts/behandelaar van oudste, afspraken op school, enz. Heaven forbid dat ik zelf een keer ziek zou worden, daar ben ik echt als de dood voor.
Afgelopen weekend barstte de bom wat mij betreft. Jongste werd 's ochtends huilend wakker, achteraf bleek nat doorgelekt luierbroekje en heftig gedroomd over Sinterklaas. Maar vriend stond het kind af te blaffen wat er was, kreeg (uiteraard) geen antwoord (want kind overstuur) en ging toen maar weer weg. Waarop ik insprong, er vrij snel achter kwam wat er mis was, kind getroost, schone kleertjes aan en klaar. Was wel boos op vriend, vond het niet redelijk en dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Zijn reactie omvatte o.a. het woord 'kutkinderen'. Dat was zondagochtend, het is nu maandagochtend en ik kan er nog steeds niet over uit. Ik ben nog steeds zo boos en ik weet niet of ik hier overheen kan stappen. Hoe kun je nu zo over je eigen kinderen praten.
Hij beweert dat het een moment van frustratie was, moe, hoofdpijn, net wakker enz. Dat zal wellicht, maar dan nog.
Uit puur praktische overwegingen wil ik het allemaal nog wel een kans geven, ik zou alleen niet weten hoe. Relatietherapie heb ik tijden geleden al voorgesteld, maar hij kan dus gewoon geen vrij krijgen. Nog afgezien van dat hij er niet bepaald voor openstaat ('want wie begrijpt nou hoe het er bij ons thuis aan toe gaat').
Ik verwacht geen pasklare oplossing hier op dit forum, hooguit een luisterend oor. En zijn er mensen die iets zinnigs kunnen zeggen over een uitspraak als 'kutkinderen', roep je zoiets inderdaad als je bijzonder gefrustreerd bent over je eigen kinderen?
mmwoa
Een lagere functie zoeken lijkt me niet direct een oplossing. Kan natuurlijk wel, maar zitten ook heel veel nadelen aan. Minder blij wellicht met het werk (kun je nu niet gebruiken) wellicht meer moeten werken voor hetzelfde geld. Bij een hogere functie zit minder werken er misschien wel in. Of juist veel zorg inkopen, of extra hulp.
(Ik vind het juist heel jammer dat ik geen betere functie heb dan nu. Ik kan heel wat meer, maar ben niet geschoold. En juist door thuissituatie ook niet meer kunnen oppakken. Niet dat je niet ook veel plezier kunt halen uit simpelere functies, natuurlijk. Voor mij werkt het iig niet (in de baan die ik nu heb) en dat betekent dubbel stress, thuis en op werk. Als ik een hogere functie zou hebben zou ik die zeker niet makkelijk los laten, het geeft meer keuzemogelijkheden. Eenmaal een lagere functie aanvaarden kun je je carrière wel vergeten lijkt me over het algemeen)
Hulpaanbod
Als je man gaat solliciteren: ik begeleid mensen daar vaak bij, ook per mail, en met veel succes. Nee, geen reclame, doe dit voor de lol gratis naast mijn werk. Zou 'm graag helpen.
Dank
Dank voor het hulpaanbod Sanne 
. Denk niet dat we het nodig hebben, de vraag voor zijn soort functies is gewoon niet zo groot, maar hij heeft al wel serieus gekeken en is er mee bezig. Hij vindt zelf ook dat het zo niet heel veel langer kan en dat vind ik al heel wat. We kunnen ook weer wat normaal praten met elkaar en hij is lief en leuk met de kinderen en daar ben ik heeeeel blij mee.
Baan op een lager niveau ziet hij niet zitten en dat neem ik hem echt niet kwalijk. Zoals Hosia al zegt, daar zitten weer andere nadelen aan. Het is niet zozeer de baan, het is de werkgever in dit geval. Maar we zijn echt al wat verder dan twee weekenden geleden, toen zag ik het echt niet meer zitten.
Mama mia
Dat is fijn te lezen.
Misschien is het ook fijn als je met de kinderen in de kerstvakantie bij je familie kan logeren. Juist omdat je ze zo weinig ziet.
Familie
Dat is weer een ander verhaal, waar ik nu niet op in ga 
.
Ik ben de hele kinderkerstvakantie vrij en partner is vrij (met moeite, maar gelukt) op 24 en 31 december .
Mooi
Dat gaat toch de goede kant op! Fijn!
Blij dat te horen!
Hopelijk lukt het jullie om van beide kanten de verwachtingen een beetje laag te houden en de tolerantiegrens wat op te schroeven. Totdat je partner een andere baan heeft gevonden. Dat kost natuurlijk heel veel energie, voor allebei, maar je redt er denk ik wel jullie huwelijk mee. Dit is gewoon een hele hoge hobbel waar jullie overheen moeten, of een diep dal waar jullie doorheen moeten (het is maar hoe het bekijkt), maar het gaat jullie vast lukken om het samen te redden. Ik duim in ieder geval hard voor jullie!
Mama mia
Mooi zeg! Hopelijk een fijne(re) decembermaand zo!
wij-gevoel
Mama mia, goed om te lezen dat de sfeer weer beter is tussen jullie.
Ik denk dat door zijn erkenning dat zijn werk, eigenlijk zijn werkgever, niet fijn is, jullie weer een wij-gevoel hebben gekregen ipv hij tegen jou (of omgekeerd).
Kennelijk voelt hij ook dat wij-gevoel en geeft dat ontspanning bij hem.
Hopelijk kunnen jullie dat vasthouden.
Nog een ding bedacht ik: als hij toch wel wil bij zijn huidige werk, dan kan hij misschien ook iets minder loyaal doen dan hij tot nu toe gedaan heeft.
Al dat overdreven werken, lange dagen, niet vrij kunnen krijgen etc.
Wat nou als hij een dag ziek is? Vergaat dan de wereld?
Ik zou bij zo'n baas er toch wel flink klaar mee zijn.
En als er dus binnenkort iets zijn waar hij mee wil naar de kinderen, dan meldt hij zich gewoon ziek. Hij heeft meer dan genoeg overuren, dus daar zou ik me ook helemaal geen zorgen om maken.
Als met een werkgever niet op een normale manier te praten is over zorgverlof of vrije dagen, dan moet je het op een andere manier (ziekmelden) oplossen.
Hij gaat er toch weg.
En zelfs als ze erachter komen (wat onwaarschijnlijk is), dan zullen ze hem er niet meteen om kunnen ontslaan.
stap voor stap
Hee, wat mooi!
Niet teveel willen ineens, dit is een positieve ontwikkeling!
Gisteren
Gisteren wel weer ontzettend zitten janken, gewoon omdat de stress mij ook allemaal een beetje te veel wordt. Het grote verschil was wel dat ik bij hem heb zitten janken en getroost werd, in plaats van ik in mijn uppie.
Man ik wou dat hij zichzelf ziek zou melden, echt waar. Maar hij is ontzettend loyaal en eigenlijk veel te aardig. Een van zijn collega's moest met spoed iets medisch laten doen, ontstoken verstandskies oid, en die uren moest hij van de werkgever dus inhalen met overwerk....dat is toch niet normaal? Ik snap niet dat iedereen het pikt. Ze klagen er onderling wel over, maar niemand die enige actie onderneemt, het zijn allemaal van die figuren die het maar laten gebeuren geloof ik. Heel bizar, ik snap ook niet helemaal hoe het kan dat meerdere mensen het zover laten komen.
Verloop
Dergelijke bedrijven kennen een groot verloop, vandaar dat je vriend na die recente reorganisatie daar aan de slag kon.
De strubbelingen liggen gelukkig niet aan jullie zelf. Die wetenschap kan je helpen de tijd uit te zingen tot hij een andere baan gevonden heeft.
Ik hoop dat hij spoedig iets anders tegen komt.
Hoe was je weekend?
Ben benieuwd hoe jullie het gehad hebben samen.
Engeltje
Wat lief dat je er naar vraagt. Ik lees een beetje mee in het andere topic van jouzelf en zie dat je het zelf niet bepaald makkelijk hebt. Dan zijn mijn problemen een peuleschilletje denk ik.
Weekend was ok. Stressvol met Sinterklaas natuurlijk, Sinterklaas en een ASS kind en een peuter is geen rustgevende combi . Maar pakjesavond was gezellig met ons viertjes, kinderen blij met hun cadeau's. Geen ruzie, partner doet echt zijn best met de kindjes en met mij. Werk is nog steeds drama maar ik verwacht ook niet anders. Zijn manager is echt een - excusez le mot - hufter. Partner heeft mij en de kinderen wel toegezegd er te zullen zijn bij de kerstviering op school, hoe dan ook.
Het is nog steeds niet makkelijk, maar we zijn stukken verder dan een paar weken geleden. Ondertussen houdt hij de arbeidsmarkt in de gaten, maar hij wil het zelf echt aankijken tot januari, dat is zijn eigen deadline.
klinkt best goed
Zo te lezen doet hij echt oprecht zijn best. Wat zijn januarideadline betreft: juist omdat hij echt zijn best doet zou ik hem die tijd wel geven. Ander werk zoeken is best een stressbron, en ik kan me voorstellen dat hij zich even mentaal moet voorbereiden.
Hopelijk gaat het hem echt lukken bij de kerstviering te zijn! Of in ieder geval aantoonbaar zijn best hiervoor doen.
Ik hoop echt dat 2016 jullie jaar gaat worden!
Precies, alle verandering kost tijd
Dus dat hij nu voor zichzelf een deadline heeft gesteld vind ik al heel wat, gun hem die tijd. Hoe moeilijk ook, want ik snap dat jij liever gisteren de situatie al had veranderd, en een nieuwe baan heeft hij ook niet binnen een week, dus echte verandering duurt nog weer langer. Maar dat hij zelf stappen neemt of zich daarop voorbereidt vind ik heel positief. Kun je het opbrengen om dat ook naar hem toe zo te benoemen? En dan niet betuttelend over zien te komen he ?! Ik hoop dat het hem lukt om zich aan zijn afspraak over de Kerstviering te houden. Dat zou heel mooi zijn.
Fijn dat de intentie er in ieder geval is om iets aan de situatie te doen, het komt vast goed met jullie!
Inmiddels
Inmiddels is het januari en heb ik niet echt het idee dat er iets aan het veranderen is. Bovendien hebben we nog steeds om de haverklap ruzie, alleen gaat het nu om hem en mij. Hij is liever en leuker met de kinderen, absoluut. Maar hij en ik....ik weet het niet. Het wil gewoon niet ofzo. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, ik weet ook niet precies waar de pijnpunten liggen geloof ik.
Ik vind het prima dat ik degene ben die minder werkt, die geen carriere maakt (ben ik toch geen type voor, vind ik niet erg) enz. Maar dan wil ik wel een beetje gewaardeerd worden voor wat ik wel doe; namelijk thuis alles regelen. Of in ieder geval een beetje lief gevonden worden, een beetje liefde voelen. Ik hoef niet overladen te worden met iedere week 3x bloemen en cadeautjes, maar een beetje waardering en liefde zou wel fijn zijn. Maar ik voel het niet, krijg het niet. Als ik dat probeer te bespreken met partner, dan krijg ik te horen dat hij 'toch niet iedere week bloemen mee kan nemen'. En dan probeer ik weer uit te leggen dat het daar niet om gaat, dat het niet in materiele dingen zit maar dat een lief gebaar, een lief briefje, een lief smsje, oid ook al iets kan zijn. Een beetje aandacht gewoon. Maar het komt gewoon niet in hem op, hij vindt dat onzin enz.
Tja, je kunt iemand niet veranderen dus het lijkt mij een beetje aan een dood paard trekken, maar ik vind het niet leuk. Echt Niet Leuk. Ik merk dat ik er ook steeds meer op gefocused ben en dat het bij mij steeds meer irritatie opwekt. En dat werkt weer irritatie onderling in de hand.
We hebben nu al twee jaar lang afgesproken dat we 1x per maand een vaste dag, bv de 1e zaterdag of laatste zaterdag vd maand, met ons tweetjes iets leuks gaan doen. En een paar keer heb ik dat geregeld, maar als ik dat niet doe, dan gebeurd er dus niets. Als ik de bal expliciet bij hem neerleg, zo van 'regel jij het deze keer maar', dan gebeurd er ook niets. En inmiddels kan ik me de laatste keer niet meer herinneren. Ook nu heb ik weer geprobeerd met hem af te spreken dat we dit MOETEN gaan doen, in een poging nog iets van deze relatie te maken. En weer gebeurd er helemaal niets. Hij heeft allerlei smoesjes dat hij geen tijd heeft, moe is, heel veel moet werken en dus niets kan regelen, en ik vind dat onzin. Iemand bellen of een berichtje sturen om oppas te vragen kost minder dan 5 minuten. Voor mijn part gaan we vervolgens een stukje wandelen of naar de brasserie op de hoek, ik hoef echt geen spectaculaire dingen. Eigenlijk denk ik gewoon dat hij niets wil, om wat voor reden dan ook. Als ik dat rechtstreeks vraag, dan krijg ik te horen dat hij wel wil, maar dan komt die lijst met smoezen weer. Ondertussen kan hij wel tot half 3 's nachts thuis aan het werk zijn, om de volgende avond te gaan emmeren dat hij zo moe is, en de avond daarna bij een vriend door te brengen (voor hem vaste prik 1x per week). En wederom vraag ik me nu af of ik eigenlijk nog wel tijd met hem wil doorbrengen. Eigenlijk voel ik me de hele tijd zwaar afgewezen en ik word er niet gezelliger op. Ik zou mezelf op dit moment ook niet willen. Ik weet alleen niet hoe ik het om moet draaien. Als ik nu ineens weer leuk en gezellig zou zijn, zou hij dan wel weer moeite voor me doen? En indien ja, hoe draai ik dat dan weer om? Ik heb echt geen idee meer, ik kan het gewoon niet meer opbrengen, op dit moment roepen we bij elkaar volgens mij alleen maar irritatie op.
Even kort
Oh mama mia, wat herkenbaar weer. Alsof ik het zelf geschreven zou kunnen hebben! Ik zou er bijna een smiley achter zetten, ware het niet dat het zo triest is.
Nu geen tijd voor langere post, maar wil je alvast veel sterkte wensen.
Ik zit zelf ook in een zware periode in mijn huwelijk, omdat ik er (ook) helemaal klaar mee ben.
Ik ga me nu anders opstellen en kijken of er wat verandert in positieve zin. En anders moeten we maar uit elkaar. Ik wil dit niet meer langer.
Vraagje: het is nu januari. Is je man nu begonnen met rond te kijken naar een geschiktere baan. Dat is nl. bij hem natuurlijk echt praktisch probleem. Ik denk echt dat hij heel moe is van het harde werken en het zijn best doen "normaal" over te komen. Maar ja, daar koop jij niets voor. Maar een nieuwe baan zou dus bij jullie wel verlichting kunnen bieden.
Later meer.
Nee
Nee, hij is niet aan het rondkijken. Hij beweert dat er op zijn werk wel eea veranderd en hij is ook wel vaker op tijd/vroeger thuis. Recht op zorgverlof is inmiddels ook geregeld. Hij wil zelf niet zoeken naar een andere baan, hij 'wil het niet opgeven'. Waarop mijn wedervraag was of hij misschien voor ons dan ook moeite wilde doen en of hij het misschien allemaal maar voor lief nam, mij inclusief. Naja, hij zegt daar wel moeite voor te doen. Maar ik zie het niet, voel het niet. Misschien is dat ook wel mijn probleem, ik weet het niet. Misschien mankeer ik iets, verwacht ik te veel ofzo. Ik weet het niet.
Maar
Dat is hier ook zo en bij veel van mijn vriendinnen ook en bij mijn zus ook. De vrouw is degene die de relatie onderhoud, de man ondergaat. Ik zou het heel leuk vinden als er eens een bosje bloemen kwam maar hee, hoe erg is het eigenlijk?
Volgens mij gaat het niet daarom en ik zou het ook loslaten als ik jou was. Waar het om gaat is dat jij je niet gezien voelt. Dat zou ik als startpunt nemen. Welk gevoel geeft het jou als je je wel gezien voelt? Gaat het om het steuntje in de rug als je het moeilijk vindt of moe bent? Om zelfvertrouwen? Om dat je speciaal wil voelen bij hem? Als je dat weet kun je -hopelijk in een goed gesprek- op zoek naar hoe hij jou dat gevoel kan geven op een manier die bij jou past.
Heb vertrouwen in jullie relatie, ik vind dat jullie al een enorme stap gemaakt hebben in korte tijd!
Oppervlakkig?
Ik ben bang dat ik misschien wel een enorm oppervlakkige muts ben. Ik wil denk ik het gevoel hebben dat ik zijn prinses ben. Niet dat ik een typisch Amerikaans picture perfect onrealistisch filmrelatieplaatje in mijn hoofd heb, maar wel meer dan dit.
Ik heb er ook moeite mee om het de hele tijd voor te moeten kauwen, dat er nooit iets spontaan van hem uit komt. Ik heb ook een collega die haar man gewoon een bericht stuurt dat ze vandaag bloemen verwacht, en die zelf ook vraagt om sieraden en zelf ook aangaf dat ze 'push presents' wilde toen de kinderen geboren werden, maar daar gaan mijn nekharen dus van overeind staan. Als je in mijn ogen zelf moet gaan lopen zeuren over dat je die-en-die ring wilt hebben, en hij haalt dat dan, dan is het in mijn ogen niet een echt spontaan cadeau maar gewoon een van de boodschappen. Snap je wat ik bedoel?
Dus misschien ben ik enorm oppervlakkig op dat gebied, maar in een relatie wil ik heel graag een beetje speciaal gevonden worden.
dat snap ik
Dat snap ik wel mama mia. Zelf krijg ik bijna nooit iets van man (geen bloemen of zomaar een cadeautje of spontaan een uitje of zo). Maar het hoeft van mij helemaal niet omdat ik toch als een prinses behandeld word. In andere opzichten. Dat uit zich veel in eten & drinken (maakt vanalles voor me, let op of ik iets nodig heb, als ik het lekker vindt komt het standaard in huis....) en in woorden en knuffels: zegt heel vaak hoe veel hij van me houdt (en: zoals ik ben, als ik over mezelf klaag), wil gezelligheid, geeft me een kus tussendoor, legt alvast een handdoek klaar als hij weet dat ik natgeregend thuis zal komen, zeurt nooit.
Ik heb dus niets meer te willen, voel me heel erg tevreden en ik kan me heel goed voorstellen dat als je die dingen niet of nauwelijks hebt, dat je dan zoekt wat je allemaal mist. En dat je dan denkt aan iemand die weleens bloemen krijgt of een sieraad en dat je denkt dat dat al zou helpen. Want het maakt niet uit hoe: je zoekt waardering en liefde. En die geeft hij je op de een of andere reden niet meer.
Als je nou geen kinderen had gehad samen, zou ik het wel weten. Graag of niet. Maar ja. Je hebt wel kinderen.
Sterkte.
Niet materialistisch
Egel: Ja, dat is dus precies wat ik bedoel! Dat soort dingen zoek ik! Ik hoef helemaal geen cadeautjes of bloemen of dat soort dingen - alhoewel ik een trouwring zo onderhand wel erg fijn zou vinden, wij zijn niet getrouwd namelijk. Maar dat daargelaten, het gaat me inderdaad niet om materialistische dingen maar juist om het soort dingen die jij opnoemt.
deels herkenbaar
hier ook een man (vriend) met een gebrek aan romantiek, die zelf niet zo'n behoefte heeft aan uitgaan met zijn tweetjes. Ook trouwen hoeft van hem niet zo nodig, dat is maar duur en hij houdt toch wel van me. Soms, vooral als ik niet zo goed in m'n vel zit, snak ik ook naar bevestiging van mijn vriend. Uit zichzelf geeft hij ook niet zo vaak complimentjes, kusjes e.d. Soms barst de bom bij mij en dan is hij weer een tijdje attent. Intussen zijn we meer naar elkaar toegegroeid en barst de bom minder vaak. Ik ben zijn wat minder zichtbare gebaren meer gaan waarderen (thee voor mij zetten, vrij nemen als ik een afspraak heb voor m'n werk, kleine dingetjes) en hem is het opgevallen dat ik wel erg blij wordt van kleine attenties. Die komen nu toch wel af en toe, ondanks dat het van hem niet zo nodig hoeft... misschien is het wel een beetje een mannending.
Het verschil is wel dat mijn vriend niet zo idioot veel werkt, en wij maken ook geen ruzie. Er zijn wel af en toe irritaties over en weer, maar dat wordt nooit zo groot dat het op ruzie uitdraait. Máár..... geef het nog een kansje. Je vriend is al een stuk op weg toch? Hij heeft al iets geregeld op zijn werk, hij is leuker met de kinderen. Waar hebben jullie eigenlijk ruzie over? Ben je er wel duidelijk over tegen hem dat je het Echt Niet Leuk vindt zo? Wat vindt hij daarvan?
Mama Mia
"Misschien is dat ook wel mijn probleem, ik weet het niet. Misschien mankeer ik iets, verwacht ik te veel ofzo. Ik weet het niet."
Komt die gedachte uit jouzelf of heeft iemand anders dat gesuggereerd op één of andere manier?
verwachtingspatroon
"Dus misschien ben ik enorm oppervlakkig op dat gebied, maar in een relatie wil ik heel graag een beetje speciaal gevonden worden."
Klopt je verwachtingspatroon met de realiteit? Kán hij je dit wel geven en hoe is het als je die verwachting los laat?
Wat versta je onder "speciaal zijn"? Ik vraag me af of dat niet vooral in ideaalplaatjes voorkomt. Of dat hij het "ik vind jou speciaal" heel anders uit dan jij in je hoofd hebt en dat het daaom net lijkt alsof hij je niet speciaal vindt... Terwijl het juist in heel andere handelingen zit bij hem.
Verwachtingen... Zo af en toe moet je ze tegen het licht houden 
Er is namelijk niks zo frustrerend als een verwachting hebben die niet uit komt. Voor beide partijen.
En anders misschien tijd voor een gesprek. Waarin je zonder verwijt (en leg dat meteen ook uit!) opmerkt dat je het idee hebt dat jij te vanzelfsprekend voor je bent (geworden), dat je zo graag nog eens wilt voelen dat jij speciaal voor hem bent. Dat hoeft niet met cadeaus, wijn en rozen (ach, waarom ook niet 
) maar vraag aan hém hoe hij vanuit zichzelf zoiets zou kunnen tonen, op zijn eigen manier, een manier die jou misschien is ontgaan.
En hoe laat jij aan hém zien dat hij speciaal voor jóu is?
Beiden
Ik denk beiden, dat ik het zelf denk en partner heeft het ook wel eens gezegd. Ik weet alleen niet of het 1 uit het ander voort is gekomen, kip en ei verhaal dus. Of ik het denk omdat hij het zegt of dat ik het zelf toch al dacht.
En nu twijfel ik dus of het aan mij ligt. Aan de ene kant denk ik 'verdorie ik verdien toch ook meer dan dit' en aan de andere kant moet ik hier dan maar tevreden mee zijn? Maar ik ben er niet gelukkig mee. Ben ik dan echt een oppervlakkig loeder?
Vorige reactie
was dus een reactie op jouw eerste vraag Hortensia .
Ik zal eens nadenken over de vragen in je 2e reactie daar direct onder.
begin eens...
...met wat vriendelijker over jezelf te praten. Je bent namelijk géén loeder! Oppervlakkigheid zie ik ook niet. En een muts ben je ook niet.
Door jezelf, zelfs met een knipoog, naar beneden te halen ga je jezelf ook zo zien en geef je anderen de ruimte jou zo te behandelen
Heel normaal
Ik denk dat iedereen zich in een relatie graag bijzonder en geliefd wil voelen. In elk geval bij tijd en wijle. Waarom heb je anders een relatie? Ik denk dat je niets vreemds wilt, de uitvoering mag alleen wat beter.
