Strubbelingen
Hi,
Een korte samenvatting: 1e kind kwam onverwacht, kind is nu 6 jaar en blijkt ADHD en kenmerken van ASS te hebben. Kind 2 is nu 3 jaar en 'normaal'. Sociaal vangnet is er niet. Grootouders zijn er niet, familie woont ver weg of werkt en/of heeft zelf kleine kinderen. Vrienden idem. Betaalde oppas nog niet kunnen vinden (het aanbod is nogal klein waar wij wonen). Opvoeding is mede daarom nogal pittig.
Ik werk 4 dagen, schooltijden. Vriend werkt fulltime, zeer verantwoordelijke baan, van maandag t/m vrijdag ben ik praktisch alleen met de kinderen.
De weekenden zijn bij ons drama. Ruzie tussen hem en mij, ik vind hem onredelijk tegenover de kinderen, hij vindt mij te toegevend. Dingen waar ik van geniet, zoals simpelweg kijken hoe leuk ze spelen of hoe lief ze slapen, ziet hij niet. Hij is moe, chagrijnig, en ik krijg het verwijt dat ik 'alleen maar schooltijden werk'. Alsof ik dan de rest van de tijd op mijn kont zit, ik breng/haal de kinderen, zorg voor het huishouden, het eten, badder ze, breng ze naar bed enz. Maar dat is volgens hem anders dan fulltime werken met veel verantwoordelijkheden enz. Voor hem is het krijgen van vrije dagen ook een drama, omdat hij weken, soms maanden, van te voren wordt ingepland bij klanten. Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan, als de kinderen ziek zijn, voor bezoek van arts/behandelaar van oudste, afspraken op school, enz. Heaven forbid dat ik zelf een keer ziek zou worden, daar ben ik echt als de dood voor.
Afgelopen weekend barstte de bom wat mij betreft. Jongste werd 's ochtends huilend wakker, achteraf bleek nat doorgelekt luierbroekje en heftig gedroomd over Sinterklaas. Maar vriend stond het kind af te blaffen wat er was, kreeg (uiteraard) geen antwoord (want kind overstuur) en ging toen maar weer weg. Waarop ik insprong, er vrij snel achter kwam wat er mis was, kind getroost, schone kleertjes aan en klaar. Was wel boos op vriend, vond het niet redelijk en dat heb ik ook kenbaar gemaakt. Zijn reactie omvatte o.a. het woord 'kutkinderen'. Dat was zondagochtend, het is nu maandagochtend en ik kan er nog steeds niet over uit. Ik ben nog steeds zo boos en ik weet niet of ik hier overheen kan stappen. Hoe kun je nu zo over je eigen kinderen praten.
Hij beweert dat het een moment van frustratie was, moe, hoofdpijn, net wakker enz. Dat zal wellicht, maar dan nog.
Uit puur praktische overwegingen wil ik het allemaal nog wel een kans geven, ik zou alleen niet weten hoe. Relatietherapie heb ik tijden geleden al voorgesteld, maar hij kan dus gewoon geen vrij krijgen. Nog afgezien van dat hij er niet bepaald voor openstaat ('want wie begrijpt nou hoe het er bij ons thuis aan toe gaat').
Ik verwacht geen pasklare oplossing hier op dit forum, hooguit een luisterend oor. En zijn er mensen die iets zinnigs kunnen zeggen over een uitspraak als 'kutkinderen', roep je zoiets inderdaad als je bijzonder gefrustreerd bent over je eigen kinderen?
als je zo over jezelf praat
klinkt het als mezelf in de slechte momenten, wat ik eerder beschreef. Zou je ontevredenheid over de relatie niet versterkt worden doordat je niet goed in je vel zit, momenteel?
Hortensia
Een wat uitgebreidere reactie op de vragen die je stelde en wat je eerder had geschreven.
"Klopt je verwachtingspatroon met de realiteit? Kán hij je dit wel geven en hoe is het als je die verwachting los laat?"
Nou dat vraag ik me dus af. Ik vermoed dat mijn partner wel een tikje autistisch is, dus misschien kan hij ook niet romantisch en/of spontaan zijn. Dan kan ik enorm mijn best doen om dat te accepteren, maar word ik er ook gelukkig van?
"Wat versta je onder "speciaal zijn"? Ik vraag me af of dat niet vooral in ideaalplaatjes voorkomt. Of dat hij het "ik vind jou speciaal" heel anders uit dan jij in je hoofd hebt en dat het daaom net lijkt alsof hij je niet speciaal vindt... Terwijl het juist in heel andere handelingen zit bij hem."
Ja....daar vraag je me wat. Ik had dat gevoel vroeger wel bij hem. Dan schreef hij wel lieve briefjes voor me, of ik kreeg wel eens een lief mailtje of smsje, of hij nam wel eens een keer een bloemetje mee, of hij kwam uit zichzelf een massage aanbieden, dat soort dingen. Of een spontane knuffel enz. Het lijkt wel alsof daar nu gewoon geen tijd meer voor is? Hij is zelf heel snel met de kinderen 'de schuld' geven, door de kinderen en drukte met werk is er geen tijd meer en zijn we de hele tijd moe enz. Daar heeft hij aan de ene kant misschien deels gelijk in, maar tegelijkertijd liggen ze ook wel allebei uiterlijk half 8 in bed. Dan heb je wat mij betreft nog een zee aan avond om lief te doen.
"En anders misschien tijd voor een gesprek. Waarin je zonder verwijt (en leg dat meteen ook uit!) opmerkt dat je het idee hebt dat jij te vanzelfsprekend voor je bent (geworden), dat je zo graag nog eens wilt voelen dat jij speciaal voor hem bent. Dat hoeft niet met cadeaus, wijn en rozen (ach, waarom ook niet 
) maar vraag aan hém hoe hij vanuit zichzelf zoiets zou kunnen tonen, op zijn eigen manier, een manier die jou misschien is ontgaan."
Mja. Dat heb ik al geprobeerd. En dan krijg ik steevast het antwoord dat hij het niet weet en als ik iets wil dan moet ik het maar zeggen. Maar dat werkt voor mij dus weer niet.
"En hoe laat jij aan hém zien dat hij speciaal voor jóu is? 
"
Dat staat inmiddels al een poosje op een vrij laag pitje. Maar wat ik altijd deed was zijn lunch maken en daar stopte ik dan iets liefs in. Een briefje of een tekeningetje of van die suffe hartjessnoepjes, of nou ja, iets. Of ik stuurde hem een e-card. Ik koop voor hem wel altijd verjaardagscadeautjes, iets voor vaderdag, ik zorg dat er voor hem ook iets in de zak van Sinterklaas zit, ik zorg dat er voor hem ook iets onder de kerstboom ligt, ik neem rozen voor hem mee met Valentijndsdag enz.
Omgekeerd krijg ik op mijn verjaardag een knutsel van de kinderopvang van jongste, een knuffel van oudste die zelf dan heel teleurgesteld is dat hij niets voor mama heeft (hij wist immers niet dat ik jarig zou zijn/worden) en dat was het dan. Geen cadeau. Met Moederdag krijg ik knutsels van de kinderen, en ja, dat is het belangrijkste, maar wederom van hem niets. Met Sinterklaas en kerst? Niets voor mij. Met Valentijnsdag? Niets voor mij.
Hij was zo enorm aan het emmeren over hoe moeilijk oppas regelen was, dat ik zijn afgelopen verjaardag zonder zijn medeweten oppas had geregeld, eten met de kinderen en alles had geregeld, ik heb voor ons tweetjes een restaurant geregeld en hij wist van helemaal niets, tot de avond zelf. Geslaagde avond en ik had het deels gedaan om hem te laten zien dat het heus wel kan.
Ik geef hem ook tussendoor wel eens nieuwe scheermesjes of zoiets dergelijks cadeau, want hij denkt er zelf niet aan om ze te kopen, of sokken of zoiets, niets bijzonders maar hij denkt er zelf niet aan dus dan doe ik dat, en dan pak ik ze mooi in alsof het een echt cadeautje is. Ik heb een paar jaar geleden een invulboekje voor hem gekocht, 'Ik hou van je omdat....' en dat boekje staat vol met pagina's die je zelf moet invullen en mag versieren. 1e date, 1e kus, reisbestemmingen, waar je blij van wordt enz., dat soort persoonlijke dingen. Had ik deels voor hem ingevuld en cadeau gegeven, en zo nu en dan vul ik het aan. Of vulde ik het aan, verleden tijd is beter gepast hier denk ik.
Om hem te helpen met dingen die ik leuk vind om samen te doen, al was het maar 's avonds thuis, had ik een kistje gemaakt met daarin allemaal kaartjes met 'date nights'. Had ze verdeeld in 'kost meer moeite en vergt oppas' en 'kost geen moeite kan thuis'. Allemaal verschillende dingen, van film kijken tot massage geven, spelletje doen, muziekje opzetten en dansen enz. Echt van alles. Ik had er 365 bij elkaar weten te verzinnen, voor elke dag van het jaar 1. Dan zou je zeggen dat je toch wel af en toe een kaartje kunt trekken en inspiratie op doen? Hoeft echt niet elke dag hoor, maar 1x per week ofzo? Maar hij doet er niets mee....hij vond het wel heel leuk en lief hoor, maar het staat in zijn kast en hij doet er niets mee.
Dus......zo onderhand ben ik wel een beetje klaar met moeite doen. Ik krijg niets terug. En daar heb ik wel geprobeerd met hem over te praten, en ik krijg geen ander antwoord dan 'wat verwacht je dan dat ik doe? de polonaise ofzo?. Ja dan ben ik klaar en uitgepraat.
'Stelletjestijd'
Ik denk dat een deel van ons probleem misschien wel is dat wij nooit stelletjestijd hebben gehad. Wat is stelletjestijd?
Nou stelletjestijd is mijn benaming voor de periode dat je samen bent, maar er nog geen kinderen zijn. Dus dat je oceanen van tijd hebt, geen oppasprobleem, waarschijnlijk meer financiele ruimte en dat je dus volop de tijd hebt om elkaar te leren kennen en samen leuke dingen te doen, reizen te maken, dingen bezoeken, gekke dingen doen, kortom: alles doen wat je als stelletje samen doet zonder kinderen.
Wij hebben die tijd niet gehad. Ik werd namelijk na krap 2 maanden ongepland zwanger van oudste (oepsie met de pil). Ontzettend gewenst en het is allemaal goedgekomen hoor, maar die stelletjestijd is er dus eigenlijk nooit geweest.
Ik heb soms het idee dat wij nooit de kans of de tijd hebben gehad om een fatsoenlijke stevige basis voor een relatie op te bouwen. En nu zijn we pakweg 7 jaar verder.....en ik ben niet gelukkig.
Oef
Dit riekt naar overkill en volgens mij slaan meer mannen daarvan dicht.
Ik moet zeggen dat je gedachtespoor van teveel willen begin te geloven. Ik lees iemand die niet lekker in haar vel zit, niet content is met haar leven en naar haar vriend kijkt voor de sjeu, voor het geluk. Wellicht zit ik er compleet naast maar ik krijg de indruk dat jij het gewoon Spaansbenauwd hebt in je huidige leven waarin je veel moet en weinig ruimte hebt on je eigen gang te gaan. Heel gebruikelijk bij een jong gezin en als je het mij vraagt soms een beetje een taboe. Maar ik zou het volkomen kunnen begrijpen als jij je claustrofobisch voelt in deze situatie. En dan gaat de geest dingen bedenken he.....
Je vriend heeft het er overduidelijk ook moeilijk mee en jullie kunnen elkaar (nu) niet vinden daarin. Resultaat: hij sluit zich af en trekt zich terug en jij gaat duwen, porren en trekken. Waardoor jullie nog meer van elkaar verwijderd raken.
Zit ik er ver naast? Lekker deze post negeren 
Zo niet: mijn advies: creëer je eigen geluksmomenten, verwacht niet teveel, realiseer je dat geen enkele vent een homp klei is die je in model kunt boetseren. Als je iemand kunt veranderen ben je het zelf.
O en staar je nou niet blind op dat gelukkig willen zijn. Je bent moeder en je zit middenin de tropenjaren, soms is het gewoon ff een poosje wat minder met dat gelukkig zijn, hoort ook bij het leven toch? (Oe, ik ben benieuwd watvoor reacties hierop komen)
Nou
Alles wat ik opnoem in een verloop van 7 jaar tijd he... En de laatste tijd totaal niet meer.
Ik zie ook wel dat het tropenjaren zijn. Maar er is ergens een grens aan wat ik nog kan handelen en wat niet meer, en ik zit tegen die grens aan. Nee, ik hoef niet 100% en continu gelukkig te zijn. Maar ik zit nu tegen het tegenovergestelde aan te hikken en echt doodongelukkig te zijn.
stelletjestijd
Ach mama mia, als ik zo lees wat je allemaal geprobeerd hebt (en ook de rest wat je eerder schreef) en als je beschrijft wat hij allemaal niet doet, denk ik echt dat het niet aan jou ligt (ik herken het trouwens wel, eindeloos zelf je best doen om er nog iets leuks van te maken en zo weinig of niets terugkrijgen).
"Ik denk dat een deel van ons probleem misschien wel is dat wij nooit stelletjestijd hebben gehad."
Eh, nee, ik denk niet dat dat HET probleem is. Het was misschien wel heel fijn geweest als jullie meer stelletjestijd hadden gehad, maar het zit denk ik toch echt meer in hem.
Hij kan zich niet in jou verplaatsen. Hij begrijpt niet, voelt niet aan wat jouw behoeftes zijn. Zelfs niet na alle duidelijke signalen van jou, zoals dat kistje. (Nb. wat een leuk idee als je een man hebt die het zelf niet kan bedenken en wat vreselijk verdrietig dat hij daar niets mee gedaan heeft).
Ik denk echt dat hij te moe is.
Te moe door het werk (en proberen "normaal" over te komen, terwijl hij autistisch en dus niet normaal is) en te moe door de drukte van de kinderen.
En ik denk dat hij jou toch teveel als "vanzelfsprekend" accepteert en gezien zijn moeheid dus geen puf heeft moeite voor jou te doen, terwijl hij dat toch af en toe (niet elke avond) zou kunnen opbrengen als hij het zou willen. Want laten we wel wezen, hoe vermoeiend is het om als je moe op de bank zit om te zeggen dat je blij bent dat jij lekker eten hebt gekookt, fijn zijn brood had klaargemaakt, iets voor de kinderen hebt geregeld of wat dan ook?
Stelletjestijd
Het patroon bij een relatie met iemand met autisme en een normale tot hogere intelligentie is juist dat het gedoe pas begint als er veel veranderingen, hoge druk, en daardoor stress op gaat treden. Tot die tijd kun je zelf ook veel meer aan en veel meer aanpassen of verdragen of uit de weg gaan.
Stelletjestijd gaat je dan echt niet redden.
Ik heb zelf nog wel serieus gedacht of exman niet een of andere hersentumor had opgelopen, zo was zijn gedrag veranderd.
De tijd dat je kleine kinderen hebt is gewoon erg stressvol. Ook voor de relatie.
Zeker als je zo anders in elkaar steekt.
Masako
Nou overkill? In 7 jaar tijd toch niet overdreven? En dat kistje is ze vermoedelijk pas gaan doen, nadat haar man niet uit zichzelf dingen organiseerde, dus dan probeer je eens wat anders.
Ik herken het overigens dus zeer, en ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben (ondanks mijn man), omdat ik heel veel energie uit andere mensen/dingen haal (de kinderen, vriendinnen, sporten).
Maar ja, dan ben ik gelukkig, maar nog steeds ongelukkig hoe mijn man is/doet.
Verdrietig
Ik kan het niet helpen, ik word hier dus echt heel, heel, heel erg verdrietig van en ik zit nu dus weer te janken op de bank. En ik ben het zo zat om telkens te zitten janken en niets te kunnen veranderen. Want aan hem ga ik niets kunnen veranderen en ik zou niet weten hoe ik dat bij mezelf zou moeten bewerkstelligen. Op dit moment, nu op deze donderdagavond, mis ik hem enorm, ik mis een echte vriendin die het begrijpt (heb ik niet), om met Ciske de Rat te spreken: ik voel me zo verdomd alleen.
Huh?
Waarom wil je in vredesnaam benoemen ' aan wie het ligt'? Wat brengt je dat nou? Behalve dan nog meer verwijdering? Dan 'ligt het' aan je man en dan? Wat is 'het' dan? Is toch niks constructiefs aan zo denken?
Als mama mia doodongelukkig is lijkt me dat dat niet 'aan haar man ligt'. Tenzij hij zich ernstig misdraagt maar dat lees ik eigenlijk niet. Hij is vooral niet attent en gezellig. Waarschijnlijk door de wissel die werk/jong gezin op hem trekt.
Maar goed, is mijn mening he. Ieder zijn ding, ik ken mensen die gescheiden zijn om minder en ik ken mensen die gebleven zijn met meer. Jouw leven, hou vooral het roer goed vast zodat je niet terug kijkt met 'had ik maar'.
Tip
Mama mia, wat ik denk dat belangrijk is, is duidelijkheid. Kan het zijn dat jij naar je man toe niet echt duidelijk bent geweest dat je niet gelukkig bent met hoe het al lang gaat. Echt niet gelukkig?
Ik heb recent aangegeven aan mijn man dat ik het zo echt niet langer wil. Dat ik niet weet of ik dan nog wel bij hem wil blijven. Omdat ik er zelf ongelukkig van word en het ook niet goed voor de kinderen vind, nl. een slecht voorbeeld hoe ouders met elkaar omgaan.
Ik denk verder dat het probleem is dat je in een relatie een balans moet hebben tussen positieve dingen van de ander richting jou en negatieve dingen (ergernisjes) van de ander richting jou.
Ik proef uit jouw verhaal dat er alleen maar negativiteit van hem naar jou toe is (ergernis, moe op de bank, geen initiatief, zelfs niet als het op een blaadje, in een doosjes 
, aangereikt wordt).
Negativiteit kan je nog wel handelen, als er ook maar positiviteit tegenover staat.
Die positiviteit kan op allerlei manieren: een kus, woorden, cadeautjes, massage of wat dan ook. Maar die positiviteit moet er wel zijn!
Ik kan van mezelf zeggen dat ik een kei ben geworden in het zien van positieve dingen van mijn man (echt met een vergrootglas zoeken, maar dan zie ik ze wel), maar dat ik de laatste tijd merkte dat het kleine beetje positieve dingen wat ik zag aan het verdwijnen was.
Dan is de lol er dus echt af: veel negativiteit en geen of nauwelijks positiviteit. En dan is het dus echt niet dat ik te hoge eisen stel (vind ik dan), maar ik kan soms alleen bedenken dat het positief is dat hij behoorlijk goed verdient en dat enthousiast/lief naar de kinderen toe doet. Dat vind ik echt te mager. Ik wil ook dat hij af en toe aardig tegen mij doet. Lijkt me toch niet teveel gevraagd.
Dus ik heb dat aangegeven. Ik wil minder negativiteit en meer positiviteit naar mij toe.
Ik gun hem een kans om te verbeteren en zal hem er af en toe op wijzen. Mocht het niet voldoende (en blijvend) veranderen, dan ben ik er klaar mee.
Ik heb het gevoel dat hij aardiger is tegen de toiletjuffrouw dan tegen mij (heb ik ook gezegd). Dat klopt niet. En belangrijker, dat wil ik gewoon niet!
Als je hier iets in herkent: wees dan duidelijk wat je niet wil, en belangrijk, wat je WEL wilt.
Hou er rekening mee dat je hem er regelmatig op moet wijzen, want hij kan het niet uit zichzelf bedenken bij gebrek aan inlevingsvermogen. Dus op dit vlak moet je hem helpen.
Als hij WIL, zal hij denk ik echt laten zien dat hij zijn best doet. Misschien niet met een geweldig resultaat, maar dan zie je dat hij zijn best doet. Mijn man deed meteen de volgende dag even heel lief . En dat is wat belangrijk is. Dat je je gezien en gehoord voelt. Dat hij zijn best voor je wil doen.
Ik denk uiteindelijk dat het belangrijk is dat jij weet dat je dit echt niet meer wil en dat je dat dus duidelijk kunt uiten. Zolang je aan jezelf twijfelt (of je teveel eisen stelt of het onmogelijke vraagt), komt je vast niet stellig over en komt de boodschap niet over bij hem (denk ik).
Overigens: het gaat er niet om of jij objectief te hoge eisen stelt (wat ik dus echt niet denk). Het gaat erom of JIJ gelukkig bent in JULLIE relatie. Als jij dat niet bent, dan moet hij snappen dat HIJ daar wat aan wil doen als hij jou en jouw geluk serieus neemt. En dan moet je dus samen praten waar jij ongelukkig over bent en wat jullie samen kunnen doen zodat jij gelukkiger wordt. En als hij dat dus niet uit zichzelf snapt, dan moet je dat dus heel duidelijk zeggen tegen hem.
vriendin
"Op dit moment, nu op deze donderdagavond, mis ik hem enorm, ik mis een echte vriendin die het begrijpt (heb ik niet),"
Tja, dat is wel onwijs balen dat je geen vriendin hebt die het begrijpt.
Heb je geen vriendinnen?
Of als je ze wel hebt: vertel je ze wel van allerlei dingen die er gebeurd zijn? Ik heb diverse vriendinnen veel verteld en na vele verhalen van mij begrijpen ze het wel. Je moet ze wel het e.e.a. vertellen. Van 2 voorbeelden krijgen ze nog niet echt een goed beeld. Ik krijg dus inderdaad enorm veel steun van mijn vriendinnen al worden ze soms ook wel moe van de verhalen (ik denk vooral van de onmacht, want ze kunnen er ook weinig aan veranderen en hebben al vaker de tip gegeven te gaan scheiden).
Nou ja, hier op OO begrijpen sommige mensen het wel. Hopelijk geeft dat je wat steun.
mijn twee, nog ja, iets meer, centen
Wat jammer dat hij eerst wel moeite voor je deed en later niet meer. En ja, door o.a. de kinderen en het werk kan de klad er in komen, maar ik ben het ook met jou eens: helemaal niks meer doen is ook weer zowat...
Je schrijft ook: "Omgekeerd krijg ik op mijn verjaardag een knutsel van de kinderopvang van jongste, een knuffel van oudste die zelf dan heel teleurgesteld is dat hij niets voor mama heeft (hij wist immers niet dat ik jarig zou zijn/worden) en dat was het dan. Geen cadeau. Met Moederdag krijg ik knutsels van de kinderen, en ja, dat is het belangrijkste, maar wederom van hem niets. Met Sinterklaas en kerst? Niets voor mij. Met Valentijnsdag? Niets voor mij."
Mag ik hier iets concreets uitpakken? Dit is namelijk zooo herkenbaar. Ik heb een keer zonder verjaardagscadeau gezeten. Nou zijn er mensen die daar niet mee zitten, maar het is mijn traditie, en ik heb dat ook naar de kinderen en hun vader uitgedragen, dat je verjaardag een beetje "jouw speciale dag" is. Vandaar mijn teleurstelling...
In een goed vriendinnengesprek is me toen duidelijkgemaakt dat dat ook door mijn verwachtingspatroon komt. Van mijn inmiddels ex hoefde ik niets te verwachten, maar ik heb naar mijn kinderen onder woorden gebracht dat een verjaardag niet voor iedereen, maar wel voor mij een soort feestelijke dag is waarop je wat extra in de watten kan wordne gelegd.
Dat zij ook cadeautjes en lekkere dingen krijgen op hun speciale dag.
En als ze dat eigenlijk maar raar of niet nodig vonden, dat ze dat gerust mogen zeggen, want dan weten we waar we aan toe zijn
Tegenwoordig kopen ze samen een bepaalde scheurkalender voor me, alweer sinds jaren
Boodschap was duidelijk
Ik heb mijn verwachting uitgesproken naar de kinderen, gevraagd hoe ze er zelf tegenover stonden (ze waren toen ca. 12 en 15) en op die manier hebben we onze verwachtingen bijgesteld.
Zo te lezen heb je wel genoeg gedaan. En hij waardeert het wel, maar kan zelf moeilijk iets terug doen. Lijkt me inderdaad heel pijnlijk worden, als het dan maar van één kant moet komen. Voor hem hoeft dat van die kaartjes niet (het lijkt mij juist heel leuk, maar goed, ik heb dat soort dingen ook afgeleerd door de jaren heen).
Misschien heeft het gebrek aan stelletjestijd ermee te maken, maar ik denk ook dat je gewoon moet accepteren dat het er niet in zit bij hem. Dat is teleurstellend, dat valt buiten je verwachtingspatroon, maar het maakt hem op zich geen nare man.
Wat is wél leuk aan hem?
En wat kun jij zelf doen om je wat beter te voelen? Je geluk hangt niet 100% van hem af Jullie hebben vast wel samen dingen gemeen, ook al zit je momenteel in tropentijd. Desnoods samen voor de televisie die film kijken met samen een zak chips delen of een wandeling op de zondagmorgen met de kinderen. Minder spannend dan wat jij in gedachten hebt, maar wel "samen"-momentjes. En vooral ook JIJ-momentjes!
Je schrijft dat je je zo alleen voelt... Heb je echt geen vriendinnen? Hobbies buiten de deur, sportclubje? Ik voel bij jou, en dat is geen verwijt, een enorm "is that all there is", dat verder gaat dan alleen je man. De onverwachte zwangerschap zal daar zeker aan bijgedragen hebben, het leven is ingrijpend anders gegaan dan gepland. Dit kan een terugslag zijn na die tropenjaren...
En als je man dan ook tegenvalt, is een dip dichtbij.
Maar ik denk eerst en vooral dat je met jezelf moet beginnen. Niet te afhankelijk van je man zijn maar ook je eigen slingers leren op te hangen. Je wereld verbreden.
Geluk
In aanvulling op anderen: jouw geluk zou niet van je man afhankelijk moeten zijn.
Je moet zelf voor je eigen geluk zorgen.
En belangrijk: je hoeft niet alles wat je nodig hebt/wilt hebben bij je man te vinden. Bijna niemand kan alles bieden wat iemand nodig heeft, dus je zult een deel buiten je man moeten vinden.
Dus gezellig kletsen: daar is je man niet van, daar moet je vriendinnen voor vinden (en houden). Liefst vriendinnen die bij jou thuis kunnen komen, want jij kan moeilijk weg ivm oppasprobleem. Maak je het gezellig met je vriendinnen ipv met je man die laat thuis is.
Verder: maak toch echt werk van een of meer betaalde oppassen, zodat je het huis uit kunt. Dan kun je gaan sporten of andere dingen gaan doen die JIJ leuk vindt. Die jou energie geven. Iets van/voor jezelf. En zolang je geen betaalde oppassen kunt vinden, heb je evt. niet een vriendin die een keer (even) bij kan springen, zodat jullie eruit kunnen?
En trouwens: als je iets aan je man vraagt, doet hij het dan wel?
Zo ja, waardeer dat dan zeer! Verwacht niet van je man dat hij dingen spontaan en uit jezelf doet. Dat zit er niet in bij hem. Maar als jij vraagt om deze week leuke bloemen voor je mee te nemen en in de vaas te zetten, omdat jij dat wel heel lief zou vinden, waardeer het dan als hij het doet. Net als met andere klussen die hij doet als je het aan hem vraagt.
toch wel erg sneu!
Krijg je helemaal geen kadootjes van hem op je verjaardag, met sinterklaas enzo? Dat is wel heel sneu. En ik denk dat je zelf heel veel hebt geprobeerd, dus daar ligt het niet aan. Misschien zelfs teveel, mijn vriend zou daarop afknappen; op mij komt het ook een beetje krampachtig over (maarja, ik snap het wel hoor, je probeert wat!) De boodschap van jouw kant moet toch wel duidelijk zijn, tenminste, dat je aandacht van hem wil. Ik zou als ik jou was wel duidelijk zijn dat je zo niet verder wilt. Misschien opent dat bij hem de ogen; of hij gaat zich wel inzetten voor jou, of hij bedenkt dat hij toch geen gezin had gewild, waar je bang voor was. Het zij zo.
En hoe kan het dat je geen vriendinnen hebt? Had je die ook niet voor je met deze man was, of is het contact verwaterd? Zijn er ook geen moeders van vriendjes van de kinderen waarmee je een beetje een band hebt? Heb je geen familie bij wie je kunt uithuilen? Vader/moeder/broer/zus? Misschien een leuke tante?
voor je eigen geluk zorgen
Natuurlijk moet je voor je geluk niet geheel afhankelijk zijn van je man, maar zoals je het nu beschrijft gaat het wel ver. De prins op het witte paard bestaat alleen in sprookjes, maar dit hoef je ook niet te accepteren. Ik kan me helemaal voorstellen dat je er erg ongelukkig van wordt.
Ik heb gisteravond toch maar weer een uitgebreide e-mail geschreven en wederom geprobeerd zo duidelijk mogelijk uit te leggen wat ik mis. Maar misschien dat de boodschap echt niet in zijn autistische brein door kan dringen. Ik wil mijn allerbeste vriendje en maatje terug, degene met wie ik kon praten maar ook stil kon zijn, degene die altijd mijn veilige thuishaven was, mijn rots in de branding.
Nee, ik heb eigenlijk geen vriendinnen. Buiten dat ik zelf ook niet heel makkelijk contacten leg (wellicht ben ik ook een tikje autistisch), is dat een samenloop van omstandigheden geweest. Heel veel verhuizingen als kind, telkens een andere school, net buiten de boot vallen en nog meer verhuizingen en dan bouw je dus geen vriendschappen op. Wel hier en daar losse contacten die ik dan probeer uit te bouwen tot echte vriendschappen, maar zoiets kost heel veel tijd. En waar ik tegenaan loop is dat over het algemeen mensen wel al vriendschappen hebben die langere tijd bestaan en dan blijf je altijd een beetje een buitenstaander. Ook met schoolpleinmoeders merk ik dat, die kennen elkaar letterlijk al hun hele leven en daar kom ik als sociaal onhandig wonder niet tussen. Ik had op mijn werk een collega waar het echt heel leuk mee klikte en waarvan ik hoopte dat er vrienschap in zou zitten, maar dat is niet gelukt helaas. Familie van mijn kant is er helaas niet, van zijn kant wel maar contact is minimaal. De paar goede contacten die wij/ik heb(ben), die koester ik en wie weet wordt het ooit meer dan dat, maar nogmaals, zoiets heeft lang de tijd nodig. Maar dit is een totaal ander probleem dan mijn relatie uiteraard, al heeft het ongetwijfeld raakvlakken en invloed op elkaar. Een sociaal vangnet is ontzettend handig en belangrijk en in ons/mijn geval absoluut een gemis.
Vriendinnen
Wat vervelend, Mama mia, dat je geen vriendinnen hebt!
Dan lijkt het me nog zwaarder in je relatie. Door mijn vriendinnen heb ik het juist altijd volgehouden.
Ik weet niet of je nog steeds graag wel vriendinnen wil krijgen. En zo ja, dan weet ik niet of je daar in dit draadje suggesties voor wilt krijgen (open anders een apart draadje).
Een tijd geleden was er ook een draadje over iemand die wel vriendschappen zocht maar niet vond. Er werden daarin allerlei suggesties gedaan. Ik kon het draadje zo snel niet vinden, maar misschien dat iemand anders meeleest (of als je een nieuw draadje daarover start is de kans misschien wel groter daarop) en het wel weet te vinden. Misschien heb je er wat aan.
Verder sterkte. Het lijkt me handig dat je toch niet teveel op je man steunt, teveel van hem afhankelijk bent voor gezelligheid.
Staat los van het feit dat ik snap dat je gewoon een fijne relatie met hem wil. Heeft hij nog niet op jouw mail gereageerd? NB vaak vinden autisten uitgebreide informatie juist niet zo fijn. Dus is vaak handiger om te trachten beknopt te zijn. Maar ja, soms wil je dingen toch gezegd hebben en wordt het dus langer.
vriendschappen (ot)
wonderlijk weer hoe verschillend mensen zijn. Ook ik heb weinig steun van familie, geen broers en zussen, en vaak verhuisd e.d. Nadat ik het huis ben uitgegaan en ging studeren ben ik eigenlijk pas begonnen met vriendschappen opbouwen. Juist onder de moeders op het schoolplein heb ik een paar hele goede vriendinnen met wie ik juist goed de dingen over deze levensfase kan bespreken, omdat ze kinderen in dezelfde leeftijd hebben. De vrienden uit de studietijd hebben bijna geen van allen (nog) kinderen, en dat is toch anders. Zeker als je dit soort relationele problemen wil bespreken is het wel handig om iemand te hebben die in hetzelfde schuitje zit. Je gesprekspartner hoeft natuurlijk niet direct een relatiecrisis te hebben, maar iedereen met jonge kinderen maakt wel een beetje dezelfde dingen door; het probleem van gebroken nachten in combinatie met wel/geen carrière maken enzo.
De moeders (van het schoolplein) waarmee ik bevriend ben ken ik echt niet langer dan dat de kinderen op school zitten, sommige dus nog maar 2 jaar. Ik wil hiermee aangeven dat jouw beeld waarschijnlijk niet klopt. Die andere moeders kennen elkaar vast niet hun hele leven en dat je er niet tussen zou kunnen komen, klopt denk ik ook niet. Ik kan me het niet voorstellen, in elk geval. En anders, kijk of er nog iemand anders is die alleen is op het schoolplein en ga daar eens bij staan. Of ga eens een cursus of sport doen, waarbij je niet de enige bent die nieuw is. Dat maakt het al handiger om aan te haken bij een ander. Lijkt me heel belangrijk voor jouw welbevinden dat je vrienden maakt buiten je relatie om; ik zou me waarschijnlijk ook eenzaam voelen als ik nooit eens zou theedrinken met een vriendin of een uitstapje zou maken buiten het gezin om, ondanks dat mijn relatie prima is momenteel. Het zou nog best wel eens kunnen dat als jij wat minder alleen bent, je anders tegen de houding van je vriend aan kijkt. Alhoewel hij momenteel wel heel erg weinig attent is (dat mag ook echt wel anders), zijn er wel stellen die heel goed met elkaar gaan terwijl de man (de vrouw kan ook natuurlijk) een heel drukke baan heeft. En tegelijkertijd zijn er heel veel stellen met wie alles koek en ei lijkt, die toch half in scheiding liggen. Maar dat soort dingen relativeren gaat dus pas als je wat andere mensen leert kennen.
Uitgebreide mail
Inderdaad, net als effe zo, viel me dat direct op. je man kan waarschijnlijk niets met een uitgebreide mail die waarschijnlijk ook vol emotionele informatie zit.
Misschien is het toch handig om je eens te verdiepen in auticommunicatie. Het zal voor je man ook frustrerend zijn dat je dingen van hem vraagt, die voor jou ook nog eens bepalend zijn voor het voortzetten van jullie relatie, en de paniek slaat al toe zodra hij de mail opent.
Mijn exman kan 1 a 2 zinnen aan over 1 concreet onderwerp dat ik dan ook al in het subject van de mail zet.
Maar ik ga ook geen metadiscussies voeren. Praten over hoe hij mij in de steek laat of zo, daar kan hij niets mee. Wel wanneer we weer een afspraak maken om te komen koffiedrinken of eten. Of wanneer hij terug komt van familiebezoek.
Het punt is namelijk dat jij denkt met deze 'inzichtgevende' mails de relatie te kunnen verbeteren. Maar het gevolg kan juist zijn dat de relatie steeds slechter wordt omdat de paniek gaat toeslaan bij je man.
Tja
Misschien hebben jullie gelijk, hij heeft namelijk sinds gisteravond nog niet eens de moeite genomen om het te lezen. Het vervelende is dat ik altijd te horen krijg dat ik niet duidelijk ben. En ik kan het niet duidelijk(er) uitleggen in 1 of 2 zinnen met steekwoorden. Hij vindt het allemaal te vaag. Maar ik ben er wel een beetje klaar mee, hij doet overduidelijk voor iets of iemand wel heel veel moeite (werk? iemand anders? ik heb geen idee) maar niet voor mij. Hij kan het wel, hij deed het immers eerst ook. Ik ben er evengoed wel klaar mee dat hij de kinderen 'de schuld' geeft van onze verslechterde relatie. Vind ik nogal makkelijk. Eigenlijk sta ik wel een beetje op het punt om hem te vragen zijn spullen te pakken en al dan niet tijdelijk ergens anders in te trekken. Ik kan niet meer tegen deze onduidelijkheid, tegen het altijd maar afwachten en zitten bedelen om aandacht. Ik ben meer waard dan dat.
En?
Heb je zelf iemand anders op het oog?
Ik vind je namelijk nogal desperaat en onmiddelijk klinken. Bovendien zit je jezelf op te zetten voor een drama. Een man met autisme die al aan het eind van zijn mogelijkheden zitten eruit zetten.
Hoe overtuigd je ook bent van je eigen gelijk en recht op meer aandacht en waardering. Ik vind het licht gezegd nogal onempathisch.
Maar goed, zo gaat het. Drop die bom en zie wat er van komt.
Maar dan denk ik. Ho even, dat kan beter. Wil je uit elkaar zorg dan ook dat er leefbare situaties voor beiden ontstaan. En geef je man niet alle schuld van wat er in je leven mis is. Hij is blijkbaar niet in staat om die rol van bliksemafleider te ontlopen.
Onwil of onmacht?
"Hij kan het wel, hij deed het immers eerst ook."
Misschien heeft hij wel iemand anders. Die niet zo aan zijn kop zeurt en hem machteloos maakt. Kan best.
Maar dit soort dingen zijn gewoon van jou kant onbegrip en hoe meer je je daarin stort hoe meer je gelijk krijgt dat de relatie kapot is.
Eerlijk gezegd zou ik daar zelf persoonlijk ook niets mee kunnen. Dat je ex iets kon vroeger dat hij nu niet meer kan zul je zelf ook hebben.
In een druk gezin.
Je inlevingsvermogen is er waarschijnlijk behoorlijk op achteruit gegaan terwijl je dat vooraf toch blijkbaar wel kon? Maar toen zat er nog niet zoveel spanning en verantwoordelijkheid achter.
Nee
Absoluut niet. Totaal geen behoefte aan een ander ook. Ik wil mijn maatje terug. Maar mijn maatje kijkt niet meer naar mij om. Zo plotseling is het allemaal niet hoor. Ik ben ook aan het einde van mijn latijn en ik ben aan alle kanten rekening met hem aan het houden en alles thuis en met de kinderen draaiende te houden. Moet ik het dan maar accepteren dat we volledig langs elkaar heen leven en hij er zijn eigen leven op na houdt? Wat mij betreft kan hij dat dan ook vanuit een ander huis gaan doen.
De kinderen de schuld
"Ik ben er evengoed wel klaar mee dat hij de kinderen 'de schuld' geeft van onze verslechterde relatie. Vind ik nogal makkelijk."
Lijkt mij een gevalletje van het ontwijken van egokrenking. Omdat ze al zo vaak gekrenkt worden en dan toch in de plooi moeten blijven, een logisch gevoel voor hierarchie soms en het onvermogen om te relativeren kan het een automatische reactie zijn om, zeker als je in de stress zit wie heeft dat niet, de schuld buiten jezelf te leggen. Je hebt al zo je uiterste best gedaan en dan toch lukt het niet. Het komt wat dommig over maar dat is gewoon de onmacht, daar steekt niets kwaads achter, gewoon naief.
Dat is niet makkelijk, dat is zijn paniek om het een plaats te kunnen geven. Jij vraag van hem dingen die hij niet kan, hij geeft het zelf aan. Te vaag. Jij kunt niet duidelijker zijn.
Ik zou een stap terug doen en naar jezelf kijken. Waar kun je zelf je taken verlichen zodat je niet zo ongelooflijk veel hooi op je vork hebt dat je het niet mant.
En ga iets leuks doen voor jezelf zodat je er weer aardigheid in krijgt. Laat je man gewoon eens links liggen en verwacht niet zoveel. Probeer greep te krijgen op de momenten dat het fout gaat.
Ga uit van onmacht en niet van onwil en ga ook niet zitten speculeren.
En ja, het is niet eerlijk dat jij blijkbaar van alles op je nek krijgt maar zo is het heel vaak in een relatie en deels trek je dat ook naar je toe.
Maar mogelijk als je het wat los laat kom je verder. Even pas op de plaats en je eigen ding doen en je man met rust laten en niet van alles van hem verwachten kan lucht geven.
psycho educatie
Ik vraag me af of je wel psycho educatie hebt gehad bij de diagnose van je kind. Ik betwijfel dat eigenlijk. Vaak is het ook een wassen neus.
Want ook het omgaan met je kind vraagt inzicht een vaardigheden waar je wel wat meer hulp bij zou kunnen gebruiken.
Zelf vond ik het eigenlijk zo heel erg jammer dat ik zo laat het inzicht en de vaardigheden kreeg dat de zaak er thuis explosief op geworden is.
Heb je de mail van Karmijn al gelezen met de boekentips?
Zelf heb ik veel opgestoken van cursussen bij Autisme Centraal. Het is wat veel maar tegen de verdrukking in kan het helpen om te investeren in je communicatiestijl. Dat kan echt heel veel schelen in de rust in huis en in jezelf.
Er worden hier in deze draad door diversen eigenlijk al veel goede tips gegeven.
Je wilt ook niet weten hoe een gescheiden gezin met een zorgenkind reilt en zeilt. Dan kun je je problemen nog weleens een stuk lastiger hebben gemaakt.
Praktisch oplossen
http://www.carehouse.nl/get/5865/163/kosten---betaling
Als geld wel aanwezig is kun je ook zelf betalen voor een logeerweekend voor je kind.
"Zie jaargids voor kosten per begeleiding. (Standaard 3-daags logeerweekend
€ 595,- "
Al doe je dat een weekend in de maand.
Of als je de begeleiding van je kind niet zo moeilijk vind huur een volkstuin met huisje, of een caravan op een vakantiepark, waar je ieder weekend heengaat met de kinderen. Ze hebben er nu de leeftijd voor en vaak is het gewoon heel leuk voor kinderen en zijn er ook andere kinderen om mee te spelen en doe je zelf ook soms nog wat leuke contacten op. En dan kan je man in zijn eentje opladen. Dat heeft hij blijkbaar nodig.
En als je geen werkster kunt vinden huur je 1x in de maand een schoonmaakbedrijf in, al komen ze uit volendam.
Zorg dat je huishouden verder ook zo gladjes mogelijk verloopt, met droger, afwasmachine, en eventueel afhaalmaaltijden, grote vriezer.
Vriendinnen
@ Mama Mia
Ik herken het helemaal wat je schrijft. Als kind vaak verhuisd, een technische studie gedaan tussen de mannen, daar vrij snel mijn nu man 'tegen het lijf gelopen' en direct na de studie getrouwd én naar het buitenland verhuisd. Ik heb geen vriendinnen, ik heb een baan en ben dus ook maar weinig op het schoolplein geweest. En de moeders die daar wel (bijna) dagelijks stonden kenden elkaar echt al hun hele leven, de meesten dan. Dat heb je op een dorp met (toen nog 2, nu één) basisschool. Ik heb heel veel leuke goede kennissen, ik doe bestuurswerk bij een vereniging, ik heb een hele leuke hobby, maar ik heb daar na 5 jaar nog steeds geen echte vrienden/vriendinnen. Ik wordt nooit uitgenodigd voor verjaardagen in het dorp, hoe leuk we binnen de vereniging ook met elkaar omgaan. Ik houd ook niet van carnaval, misschien speelt dat mee.
@ Lieverdje
Ik denk dat het heel veel uitmaakt of je zoals ik maar één dag per week op het schoolplein staat (en dan nog alleen de woensdag), of iedere dag (mijn man bracht de jongens 4 keer in de week, hij was er al vaker dan ik). De overige dagen gingen ze naar de opvang. Voetbal was net zo: met de ouders van één team hadden we leuke contacten langs de lijn, maar nooit meer dan dat. Misschien onze eigen schuld, in de zin van 'drukdrukdruk'.
Onze familie woont allemaal een uur of verder weg, dus ook dat is geen makkelijk vangnet.
Eerst voor jezelf zorgen
En 1 ga sporten of een andere hobby zodat je 1 avond inde week weg bent.
2
Verjaardag: geef van te voren aan dat je jarig bent, wat voor soort cadeau je verwacht en dat hij de kinderen mee moet nemen om wat te kopen. Ik stuur ze hier meestal het weekend van te voren oppas. Moederdag cadeautje krijg ik ook niet, ben zijn moeder niet!
3
Vriendinnen: ik heb er ook heel weinig, 1 goede vanaf vroeger, de andere contacten zijn losser: gezellig praatje op schoolplein en op clubs van de kinderen, met collega's Idealiseer niet, ik kom dus op 1 of 2 vrienden verjaardagen verder niets. Ook op dat veel mensen het niet vieren! Bijna niemand heeft veel echte vriendinnen. Veel contacten vaak wel, die sommige mensen al vriendinnen noemen. Zorg voor leuke buren, ik heb leuke buren, zijn geen vrienden, maar kan ik wel op terug vallen voor oppas, wat regel dingen of met oud en nieuw op straat een praatje.
Zoals jezelf zegt, hij wordt niet attent. Begin dus bij jezelf. Geef een kus als je thuis komt aan je vriend, zeg "ja lekker ik heb ook dorst" als hij in de keuken staat zodat hij wat inschenkt voor jou. En gezellig dingen samen doen? Als wij dat 1 keer per jaar doen is het veel. Zelfs met ons gezin leuke dingen doen buiten de vakantie is moeilijk.
Sterkte en succes! Niet blijven hangen, verander zelf!
Voordeel
Heel veel goede adviezen hierboven. Al lezend zie ik een groot voordeel in je eigen leven leuker maken. Stel dat je op een gegeven moment inderdaad de stekker uit je relatie (of hij) dan heb je iets om op terug te vallen. Dan heb je een vaste oppas, een hobby, uitjes, contacten. Dat is heel waardevol want van alleen thuis zitten als je net uit elkaar bent word je niet blij.
En dan nog een tip. Doe niets overhaast, bereid je eerst voor. Schrijf je in voor een sociale huurwoning (zou iedereen achter de hand moeten hebben, het leven kan raar lopen) inventariseer je inkomsten, uitgaven en schulden. Maak een spaarpotje zodat je de eerste kosten kunt dekken. Maak kopieën van belangrijke papieren en berg die buitenshuis op. Kijk wat je kunt doen qua inkomsten. Kun je meer/ander werk gaan doen om jezelf te onderhouden? Want stel dat je gaat scheiden dan zal er meer geld moeten komen. Twee huishoudens kosten meer dan een.
Als je besluit om te stoppen met de relatie dan ben je blij met al deze stappen.
Als je besluit om te blijven weet je weer even waar je staat, ook handig.
Sterkte en doe niks overhaast. Ik denk dat er heel veel mensen rondlopen die achteraf spijt hebben dat ze gescheiden zijn. Het zet alles op z'n kop en je moet je afvragen of dat het waard is.
