Relaties Relaties

Relaties

Floriene

Floriene

07-01-2009 om 21:49

Toch een vechtscheiding

Heb al eerder bericht hier, dat ik wilde scheiden en mijn man niet. Toen leek het wel goed af te lopen. Man zag door gesprek met mijn vriendin zelfs even in hoe hij in elkaar zit en wou hulp gaan zoeken omdat hij niet zo dood wil gaan. Helaas was dat inzicht van korte duur. Hij heeft zich volledig verhard en de situatie is grimmig en dreigend.

Hij laat mij al een poosje geen auto meer en geen geld (heb zelf niets ook geen inkomen) en ik zit in een klein dorp zonder voorzieningen. Laatst wees ik hem erop dat de pinpas gewoon in de keuken moest liggen voor wie hem nodig had, maar hij is zo achterdochtig, denkt dat ik er weet niet wat mee ga doen, dus hij weigert. Toen is er zo'n erge ruzie ontstaan, ik heb me toch uit mijn tent laten lokken en hij was zo bedreigend, dat ik mijn vriendin ben gaan bellen. ik was bang. Hij liet mij niet bellen, liep maar achtr mij aan, waar ik ook heenliep en stond bovenop mij in de telefoon te schreeuwen. Mijn vriendin kreeg dit allemaal mee. Toen heeft hij mijn mobiel afgepakt en tijdens het vechten erom heeft hij hem onklaar gemaakt en daarna onze vaste telefoon. Daarna ging de ruzie verder en werd zo bedreigend en heftig dat ik hem op een bepaald moment voor zijn hoofd heb geslagen. Shit, maar ik kon niet meer, zag alleen nog maar dood en verderf in zijn ogen en dat hij mij dood wou hebben.

Mijn vrienden zijn de volgende dag naar de politie gegaan en hebben melding gemaakt van de situatie. Heb daar na zelf naar de buurtagent gebeld, maar die was er niet en moet nog steeds terugbellen... Heb er vandaag nog weer achteraan gebeld.

Ook heb ik een afspraak gemaakt bij het maatschappelijk werk.

Gister had ik toch nog zoiets van, ik wil het menselijk oplossen. heb mijn man per mail allerlei opties gegeven om andere woonruimte te krijgen, omdat het hier niet meer te doen is, eker niet voor de kinderen (3 en 4 jaar)

Nog steeds hield ik rekening met hem, want ik vind het dan zielig om hem de toegang tot het huis via de rechter te laten ontzeggen. Maar nu ben ik echt klaar met me klein maken voor hem en inleveren inleveren en mijzelf kwijtraken.

Hij is alleen nog maar dreigend en cynisch. Hij heeft nu een eigen advocaat, zal me wel een lesje leren en door alle toespelingen, opmerkingen ed weet ik dat hij mij nu wil gaan neerzetten als gestorde vrou en slechte moeder, die niet voor haar kinderen kan zorgen.

De grootste nachtmerrie. Ik weet dat het niet waar is en ik heb genoeg mensen om me heen die dat kunnen beamen, maar toch. Bij hem is de knop om. hij ziet alleen nog maar vanuit woede.

En daar sta je dan. Je bent tien jaar bij elkaar, hebt twee kinderen en nu...
En ik trek het bijna niet meer, ga kotsend door het huis. Mijn kracgt wordt steeds minder. Maar ik ben wel bezig mensen te mobiliseren. Ga eindelijk hulp zoeken en probeer goed voor mijzelf te zorgen.

O, wat voel ik me in de hel. Morgen een afspraak met de advocaat. Zorgen dat man zsm weg is. O jee, ik weet dat ik sterk ben maar soms voel ik me zo klein en bang. Maar ik weet dat ik hier sterker uitkom, maar nu?

Nou ja, weet niet meer eens wat ik allemaal heb geschreven, maar wel prettig om het even neer te kalken.

Floriene.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Floriene

Floriene

07-01-2009 om 22:15

Aanvulling

Hij heeft nu gezegd dat hij gaat proberen mij uit het huis weg te krijgen. Dat moet niet gebeuren, dit is de basis voor de kinderen, ik heb hier mijn vrienden, bekenden en wat dan ook die achter mij staan. Hij heeft verder niets en niemand en wou al vanaf het begin niet wonen hier in dit dorp en dit huis.

Maar goed, ik hoop echt op reacties. ik weet wat juist is, wat goed voelt, maar ik heb zo'n behoefte an uitwisseling van gedachten. Ik kan heel vaak, maar ok niet elke seconde mijn vriendin bellen, dus ik zou graag met meer mensen van gedachten willen wisselen.

Liefs van een heel verdrietige Floriene.

Hannes

Hannes

07-01-2009 om 23:27

Bedreigende situatie

Je verhaal klinkt voor mij helaas heel bekend. Gelukkig is het voor mij alweer een hele tijd geleden dat de zaken zo uit de hand liepen. Je klinkt goed, helder. Maar ik begrijp dat je ook helemaal overstuur bent. Ik stond emotioneel ook helemaal op zijn kop, ben in korte tijd tien kilo afgevallen en ik vond het een totaal onwerkelijke situatie, kon het nauwelijks bevatten dat het mijn leven was waar ik middenin zat.
Jouw situatie nu vraagt vooral rust. Mijn ervaring is dat je die zo goed mogelijk creëert door heel strikt te begrenzen, op een zo rustig mogelijke manier heel duidelijk aangeven welk gedrag je wel en niet accepteert, te vertellen wat de consequenties zijn als hij het gedrag toch vertoont en die consequenties dan ook doorvoeren, alsof je met een peuter te maken hebt zeg maar. Als ik het zo lees, doe je de 'goede dingen': politie, maatschappelijk werk, familie en vrienden inschakelen. Ik denk dat het ook heel belangrijk is dat de dingen zich in de openbaarheid afspelen, dat er mensen meekijken. Ik heb al deze dingen destijds ook gedaan en heb daarnaast ook nog de huisarts ingelicht. Het is goed dat je morgen een advocaat ziet, die kan je 'harde info' geven over je rechten. Daar werd ik ook rustiger van. Ik hield ook een dossier bij. Alle bedreigende situaties schreef ik op. E-mails bewaarde ik. Aan een uitdraai van mijn huisartsendossier heb ik bijvoorbeeld nog eens veel gehad. Daar stond info in die een derde over mijn ex had gegeven (nav relatiegesprekken). Heb jij goed contact met zijn familie? Ik heb ontzettend veel steun gehad van mijn ex-schoonfamilie, nog steeds trouwens. Die kunnen inhoudelijk bij mijn ex ook niet veel bereiken maar dat ze ervan weten is voor mij heel essentieel en ze hebben me in verschillende situaties ook heel praktisch geholpen (aanwezig bij gesprekken over moeilijke onderwerpen, aanwezig zijn bij bezoek kinderen van 0 en 3 aan vader die tamelijk in de war was}. Vraag vooral ook hulp voor jezelf, van vrienden en familie en eventueel ook van een therapeut. Ik heb heel veel gehad aan een therapeut die me hielp de dingen helder te zien.
Afijn, vraag maar raak verder. Als je nog eens steun nodig hebt meld je je maar!
Groet, Hannes

Floriene

Floriene

08-01-2009 om 23:17

Stuk

Zit ff stuk. Ben naar de advocaat geweest en heb de procedure voor de voorlopige voorziening, dat huis en kinderen aan mij worden toegewezen en hij moet vertrekken gestart.

Het laatste wat ik ooit wou en de enige keuze die ik nu heb, voor mijzelf en vooral voor de kinderen.

Wat voel ik me ziek vandaag, gebroken, leeggelopen. Kan mijn kinderen amper nog optillen. Terwijl ik normaal gesproken veel kracht in mijn lijf heb. Ik eet omdat ik weet dat mijn lichaam dat nodig heeft, maar de helft braak ik er weer uit.

Toch voel ik wel enige rust. Ik heb eindelijk een besluit genomen en daar sta ik achter. Deze situatie hier thuis komt nu snel ten einde, gaat geen maanden meer duren.

Heel erg bedankt voor de reakties, en sorry als ik nu niet volledig reageer op punten die worden aangedragen.

Ik schrijf nu idd alles op, letterlijk wat hij zegt of doet of hoe het gaat tegenover de kinderen. Alles.

Politie heb ik vandaag ook eindelijk gesproken. Situatie is daar dus ook bekend.

Nog even mijn tanden op elkaar. Mar dan strompel ik door het huis, twee kleine kinderen die constant aandacht/verzorging nodig hebben.

Ik ga dit ook niet lang meer trekken.

Ben ook bang dat hij dit week-end de kinderen mee wil nemen naar zijn moeder, voor bezoek. Ik wil dat niet want ik vertrouw hem nu niet, hij staat op ontploffen. Moet/kan ik dat dan weigeren. Ik heb geen of slecht contact met schoonfamilie. Zij hebben mij nooit wat gevonden en worden nu alleen maar bevestigd in; Zie je die Floriene spoort echt niet.

Nou ja, ga eerst maar slapen. Misschien kan ik wat uitrusten.

Groet, Floriene.

Floriene

Floriene

09-01-2009 om 23:15

Jammer

Dat gebeeurt nu elke keer als ik mijn verhaal hier doe.

Fladderbeestje en Hannes, heel erg bedankt voor jullie meedenken/meevoelen! Ben ik echt superblij mee! En ik kan er ook wat mee. Ik denk erover na.

Voor de rest wordt er gewoon niet gereageerd op de postings die ik doe, de laatste jaren. Misschien kom ik te sterk over ofzo, klink ik niet wanhopig genoeg of stel ik te weinig vragen of...zeg het maar.

Maar ik verwacht er steeds vanalles van hier (herkenning of juist niet) en er komt maar weinig.

Ik bedoel het niet als verwijt of oh, wat ben ik zielig, maar met zo weinig respons stop ik maar met dit forum.

Ik wil echt niet zielig en verongelijkt klinken, maar waarschijnlijk kom ik toch zo over. Het is dan niet anders. Ik had er gewoon meer van verwacht hier.

Sterkte voor eenieder, die nu in een problematische relatie zit. Als het goed is komen we hier allemaal sterker uit en laten we "het" nooit meer gebeuren.

Liefs, Floriene,

traantje

traantje

09-01-2009 om 23:44

Lieve floriene

Nou meid, van mij krijg je wel respons hoor!
Ik kan me enigszins voorstellen hoe je je voelt op het moment ( zie mijn draadje hierboven). Mijn situatie is dan wel weer anders dan die van jou maar kortom komt het er wel op neer dat we beiden onze veilige basis kwijt zijn, in het onzekere zitten hoe en wat nu verder, onze kinderen het beste voor willen maar onszelf amper staande kunnen houden en ondertussen gaat het dagelijks leven gewoon door.

Is het een optie om te proberen woonruimte te zoeken in een stad of dorp waar je en meer mensen om je heen hebt en meer bekenden om je heen hebt? Zeker nu je kinderen nog zo jong zijn kun je makkelijker verhuizen en proberen een draai aan je leven te geven waarbij je je richt op je eigen leven en dat van je kinderen in te gaan richten, zoveel mogelijk stabiliteit te gaan zoeken. Als je zelf wat rust en stabiliteit hebt kun je van daaruit beetje bij beetje weer wat.
Ik weet niet hoe het bij jou is maar ik ervaar mijn situatie als het toch allemaal zelf moeten doen en eenzaam; heb wel mensen om mij heen maar die hebben hun eigen beslommeringen en horen je verhaal een paar keer aan en laten je daarna zwemmen of blijken dat je het toch allemaal zelf moet doen.
Is er een optie van dat je man/ex ergens anders kan gaan bivakkeren, tenminste voorlopig zodat jij zelf en even tot rust kan komen en weer normaal na kunt gaan denken?
Helaas heb ik niet al te veel vertrouwen in politie, wijkagenten ed. Je kunt ook niet alles tegelijk meid. Probeer prioriteiten te stellen: zelf helder na kunnen denken, plan opstellen, professionele hulp voor jezelf in de vorm van psycholoog, maatschappelijk werk ed zodat jij en je kinderen blijven staan en gaan, maar je hebt dus al een afspraak met maatschappelijk werk begrijp ik en ook met een advocaat.
Als dit helder is dan gaan werken aan hoe te doen met inkomen, wonen ed. Helaas gaat dat allemaal niet zo snel; probeer het voor jezelf en de kinderen zo leefbaar mogelijk te houden en maar stap voor stap.
Nouja, ik heb de wijsheid niet in pacht, probeer je een beetje moed in te spreken en te laten weten dat je er niet helemaal alleen voor staat en er toch wel iemand op dit forum is die met je begaan is.
Kop op, zoveel mogelijk uitgerust zijn en helder na proberen te blijven denken en niet teveel tegelijk moeten/willen en je vooral niet te laten intimideren en gek maken, maar ik weet dat dat niet meevalt.

Liefs en sterkte!

Minet

Minet

09-01-2009 om 23:48

Floriene

Ik heb jouw postings nog eens doorgelezen, ik zie een verhaal, geen vragen. Je schrijft zelf ook dat je het gewoon van je af wil schrijven hier. Wat verwacht je nu dan nog van lezers? Blijkbaar zijn er geen mensen die jouw situatie herkennen, dit ook zo hebben meegemaakt.
Je wilt graag van gedachten wisselen, dat gaat echter makkelijker op een chatkanaal, dat je hier ook kunt vinden.
Momenteel komen op de chat van oudersonline verschillende vrouwen die net gescheiden zijn, of binnenkort gaan scheiden en nu middenin de hele organisatie daarvan zitten.
Het lijkt mij dat je daar meer respons zult vinden.
Groetjes, Minet

Explorer

Explorer

10-01-2009 om 07:23

Ik zie 3 hele goede reacties

Waarom is dat niet voldoende? Er staan waardevolle dingen in. Tenminste dat vind ik.
Heb je dan liever 15 kreetjes van sterkte ipv 3 reacties waar veel in staat?

Hannes

Hannes

10-01-2009 om 10:58

Stuk en bozig?

Lieve Floriene,
Hoe is het met je? Heeft ex de kinderen nog meegenomen? Ik heb je vraag gelezen en de machteloosheid en uitputting gevoeld die daarbij hoort omdat er in feite geen manier is om het tegen te houden tenzij in het communicatieve,en als dat niet gaat ... Kortom, ik had geen idee wat ik moest zeggen.
De spanning van de situatie waar jij in leeft is enorm en trekt een zware wissel op je. Ik snap best dat je niet op je soepelst bent. Dat je teleurgesteld bent over de hoeveelheid reacties kan ik me voorstellen, maar het komt evengoed bot over om (zo) te stoppen terwijl er mensen zijn die zich wel betrokken tonen. Je kunt die steun aannemen of het als niet-voldoende van de hand wijzen. Die keuze is aan jou. Ik wil best nog een zinnige reactie tikken als je daar behoefte aan hebt. Laat maar horen.
Groet, Hannes

Floriene

Floriene

10-01-2009 om 11:22

Sorry mensen

Gisteren voelde ik me inderdaad bozig, in de war en tekort gedaan. Zit hier nu te huilen. Ieder bedankt voor de reaktie. Ben ik echt blij mee.

Maar goed, nu ik eens niet zo goed over mijn woorden heb nagedacht krijg ik wel reakties. Misschien moet ik wat minder nadenken. Of misschien is dit idd niet de goede plek, is de chat beter. Heb ik alleen nog nooit gedaan. En ik heb meestal ook niet zoveel vragen ofzo. Ach ik weet het niet.

Maar weet je, ik heb er twee en n halve dag over gedaan om de wijkagent te spreken te krijgen.(hij zou terugbellen en na nog twee keer bellen wordt ik nog anderhalf uur later gebeld dan afgesproken. Hij luistert niet naar mijn verhaal maar begint halverwege zakelijke vragen te stellen. Komt vervolgens met dat alles wat ik tegen hem zeg ook tegen mij gebruikt kan worden. Dag poltie. Ik had bij wijze van spreken wel dood in mijn woning kunnen liggen.

Vervolgens mijn advocaat. Die zou mij meteen bellen als ze wist welke advocaat mijn man heeft, zodat we een beetje weten wat we kunnen verwachten. En laten weten wat zij als advocaten met elkaar bespreken.
Donderdag kwam man thuis, ging gelijk een halve meter van me af staan:zo, je bent bij je advocaat geweest? Had hij gehoord van zijn advocaat. Advocaten hebben dus contact met elkaar.

Dus ik denk dan dat ik vrijdag wel gebeld zal worden door mijn advocaat. Niet. Heb gewacht tot half drie en heb toen zelf gebeld. Wil zo veel mogelijk onzekerheid wegnemen in deze situatie. Ik word gek van de spanning.

Advocaat had besprekingen, was niet meer te spreken. Dat werd dan maandag. Heb telefoniste uitgelegd dat ik toch nog graag gebeld zou worden. Heb niets meer gehoord.

Voelde me dus behoorlijk teleurgesteld en boos gisteren.
En weet je, mijn man en ik spreken nu geen enkel woord meer met elkaar. Doodse stilte. Die spanning, het kost zoveel energie. Die onzekerheid, wat hij is aan het doen, wat gaat hij doen, wat is hij van plan.

Of ie de kinderen meeneemt, ach ik denk het toch niet. Waar moet ie heen en dan is het voor hem toch gelijk afgelopen. Shit daar komt ie aanikmeot stoppen.

Mokken

´Ik bedoel het niet als verwijt of oh, wat ben ik zielig, maar met zo weinig respons stop ik maar met dit forum.´

Kom kom, niet gaan mokken, joh. Daarmee plaats je jezelf inderdaad erg in de slachtofferrol. Tip om het de vele lezers van jouw bericht makkelijker te maken om te reageren: Praat niet alleen van je af (dat kun je al dagelijks bij je vriendin toch?), maar stel bij alles wat je meemaakt en hier opschrijft een vraag. Bijvoorbeeld: Hoe kan ik hier anders mee om gaan? Hoe zorg ik dat hij dit of dat niet meer kan doen? Wie heeft een tip om deze situatie te voorkomen?
Ook op dit forum is een gesprek iets dat van 2 kanten moet komen namelijk.
Onyx

Hannes

Hannes

10-01-2009 om 22:38

Slopend

Het is maar te hopen dat hij snel vertrekt want deze spanningen zijn moeilijk vol te houden. Kun jij anders niet met de kinderen ergens naartoe in afwachting van voorlopige voorzieningen? Mijn advocaat zei destijds dat de mogelijkheden om terug te komen in de 'echtelijke woning' niet zou schaden. Wat zegt jouw advocaat daarover?
Kun je intussen IRL met genoeg mensen praten? Ik belde in de crisistijden drie mensen per dag, gewoon om contact te houden met normaliteit, met mensen die me konden vertellen dat niet ik gek aan het worden was maar hij. Ik hoop dat je bij je vrienden en familie terecht kunt, misschien de kids eens onder kunt brengen zodat je zelf echt even ruimte voor jezelf kunt nemen. Je kunt je niet alleen maar sterk houden En echt, het is het overwegen waard om hulp voor jezelf te zoeken. Al is het alleen maar om je te laten steunen en helder te blijven.
Sterkte! Hannes

Annie

Annie

11-01-2009 om 12:53

Spanning

Beste Floriene,
ik heb ik een soortgelijke situatie gezeten, mijn ex was dreigend en heel gewelddadig, dat alles onder de ogen van de kinderen. Het enige verschil is, dat toen het uit de hand was gelopen (huis geruineerd, en ik onder de littekens en blauwe plekken), ik de politie heb kunnen bellen (112) en zij mijn ex hebben meegenomen. Toen heb ik mijn kinderen meegenomen en ben ik (tijdelijk) bij vrienden ingetrokken, totdat mijn ex uit "ons" huis is getrokken. Ik heb mijn ex duidelijk te verstaan gegeven dat hij goedschiks kon vertrekken uit ons huis (uit vrije wil) of via een voorziening van de rechter. Hij is uit vrije wil vertrokken samen met de bankpas. Die heb ik direct laten blokkeren: ik geen geld, dan hij ook niet. Financieel gezien was het vreselijk, , terwijl exlief lekker aan een goed maal zat bij zijn ouders (en mij dat ook even liet weten), zaten ik en de kinderen aan oud brood in "ons" huis, bij de kinderen zaten de gaten in hun broek. Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om "onze" spullen te verkopen, wat ik niet leuk vond, maar ik moest wel. Na een poosje beraad met beide advocaten, moest hij alimentatie betalen en dat vertikte hij ook. Dat heb ik opgelost, door, op mijn beurt, me niet aan de omgangsregeling te houden: hij kon de kinderen ophalen als hij het envelopje met de alimentatie bij zich had. En hij stond op het afgesproken tijdstip aan de deur met zijn envelopje en heeft vanaf die datum altijd keurig de alimentatie betaald. Alles heb ik gedaan, nadat ik de advocaat daarvan op de hoogte had gebracht en zij zijn advocaat daarvan op de hoogte had gebracht. Mijn advocaat was het overigens niet altijd eens met mijn keuzes, maar zij stond niet in mijn schoenen. Uiteindelijk heb ik de aangifte voor het huiselijk geweld niet doorgezet, vooral voor mijn kinderen.
Misschien ben ik onredelijk geweest, maar ik was geenszins van plan om mijn ex ooit nog een kans te geven om over me heen te laten lopen. Het is voor mij, naast de hulp van de psycholoog, de beste remedie geweest om het geweld en de dreiging die ik over me heen heb gehad te verwerken. Mijn ex haalt het niet in zijn hoofd om ooit nog eens zich zo te gedragen tegenover mij. Doet hij het wel, staat daar iets tegenover en dat weet hij heel goed.

Floriene

Floriene

11-01-2009 om 12:54

Ja, slopend.

Gisteren had de jongste dikke koorts en overgeven enzo. Dus ik zat hier de hele dag met een huilend kind op schoot. Hij voelde zich zo naar. Gelukkig is de koorts nu weg. Maar nu ben ik helaas aan de beurt, bijna 40 graden koorts, wat voel ik me beroerd.

En man voert de spanning maar op, zegt niets, was gisteren de hele dag thuis. Vanmorgen heeft hij alle apperatuur van beneden (tv enz) weggehaald en ingepakt.
Dus nu ook geen tv meer, toch vaak een beetje een redder in nood zo'n tv. Nu is man dan eindelijk even weg. Geen idee wanneer hij weer terugkomt.

Ik vind het zo moeilijk om om te gaan met die stilte, die spanning die onzekerheid. Hoe ga je met zoiets om?
Ik weet dat man vrijdag bericht heeft gehad van de woningstichting en ik weet vrijwel zeker dat hij een woning heeft aangeboden gekregen. Een woning waarover hij heeft gezegd dat hij echt niet van plan was daarheen te gaan.

Ik zou zo graag weten wat zijn plan is, zodat we hier weten waar we aan toe zijn, zodat ik ook de kinderen kan vertellen wat er gaat gebeuren. Zou ik hem dat kunnen vragen? Of moet ik maar gewoon mij mond houden. Ik weet niet meer wat ik wel of niet tegen hem kan zeggen, bang dat het weer gaat escaleren. En ik blijf maar belangrijk vinden wat hij vindt en denkt. Ik wou dat ik daar eindelijk eens vanaf kwam. Bah! Ik wil er mee stoppen, maar hoe. Ik ben altijd zo gericht op harmonie, maar in deze situatie slaat dat natuurlijk helemaal nergens meer op.

Moet ik het maar gewoon loslaten? Hij doet maar en het maakt niet uit wat en hoe en waarom hij het doet. De uitkomst is uiteindelijk hetzelfde: hij gaat weg. En anders zou hij zijn spullen toch niet inpakken. Maar dat vind ik moeilijk hoor, dat loslaten, hoe doe je dat? Ik wil geloof ik wel heel graag weten waar ik aan toe ben.

Met mijn moeder kan ik nu gelukkig ook goed praten. Ik heb haar huwelijk op herhaling gedaan, dus zij weet waar ik het over heb. Alleen zij is bij mijn vader gebleven en dat maakt gelijk dat ik daar helaas niet terecht kan. Mijn moeder vindt het ook jammer maar mijn vader trekt de kinderen niet langer dan twee dagen. Geeft ie zelf ook toe. Mijn advocaat vroeg ook of de kinderen niet ergens terecht konden tijdelijk. Ik kon zelf beter blijven zij hij. Heb niet gevraagd hoe of wat. Maar er is verder niet een plek voor de kinderen en ze willen nu helemaal niet bij mij weg.

Ik heb verschillende mensen, bijnavrienden, in de straat alles verteld, dus die komen ook af en toe checken. En ik ben veel bij mijn beste vrienden, die op loopafstand wonen. Ook de reden dat ik niet wil verhuizen. Man wou hier al nooit wonen, maar kon toen niet anders, er moest met spoed wat anders. Ik heb hier mijn vrienden vlakbij, mijn kennissen in de straat. Man man heeft hier verder niets. Mijn vrienden zijn speciaal in dit dorp komen wonen, zodat we dichtbij elkaar zijn. En dit is de plek van de kinderen.

Wil volgende week naar maatschappelijk werk gaan voor gesprekken. Hoe zijn jullie ervaringen met maatschappelijk werk. Misschien toch beter naar een psycholoog? Ik heb al zo veel therapie gehad in mijn leven, vroeger, ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken. Voor gewoon de shit van me afpraten en alle angsten en spanningen enzo kan ik toch beter bij MW terecht?

Ik stop nu maar even, kijk bijna scheel van ziek.

Groetjes, Floriene.

Floriene

Floriene

11-01-2009 om 13:03

Annie

Je was me net voor. Erg bedankt voor je verhaal.
Ik wil graag reageren, probeer ik later vandaag. Voel me ff te beroerd, ga proberen te slapen.

Floriene.

Lean1

Lean1

11-01-2009 om 20:17

Floriene

Ik vroeg mij eigenlijk alleen af hoe het nu met je is...
Een dermate beroerde situatie en dan ook nog bijna 40 graden koorts, Poeh, ik leef met je mee.

Je vraagt je verder af of je goed terecht zou kunnen bij maatschappelijk werk. Dat denk ik wel als ik jouw verhaal zo lees. Wat je verder ook nog zou kunnen doen is eens bellen met het Steunpunt huiselijk geweld in jouw regio. Die zijn vaak goed op de hoogte van de hulpverleningsmogelijkheden op het gebied van relatieproblemen en kunnen soms ook nog kijken of het mogelijk is dat je voorrang op een wachtlijst krijgt. Ook zijn er vaak goede contacten met de politie. Zij zouden nog eens contact met hen kunnen leggen voor je. Nu krijg ik de indruk dat je je niet serieus genomen voelt door de politie.
Verder is er ook het "tijdelijk huisverbod". Dit is ingegaan per 1 januari dit jaar en geeft de burgemeester het recht om een pleger van huiselijk geweld een huisverbod van 10 dagen op te leggen. er wordt dan ook direct een hulpverleningplan gemaakt voor het hele gezin. De betrokken hulpverlener geeft een advies af voor intrekken of verlengen van het huisverbod na de 1e 10 dagen.
telefoonnumeer 0900-1262626 dan moet je je postcode invoeren en wordt je doorgelinkt naar het steunpunt in jouw regio.

meid,ik wens je veel sterkte!

Lean

Floriene

Floriene

11-01-2009 om 21:31

Hoe het is

De koorts loopt nog steeds voortdurend naar de veertig en paracetamol werkt op de een of andere manier maar even. Ben dus niet echt helder op t moment. Het beste zou zij als ik ging slapen, maar als ik ga liggen heost ikallen maar de longen uit mijn lijf en ik pieker en pieker. Slapen gaat nog niet echt lukken.

Lieve Annie, jij hebt ook een heftig verhaal, en wat standvasig ben je uiteindelijk geworden, wauw. Mijn man is niet lichamelijk geweldddadig. Misschien heel fout, maar soms denk ik was het maar zo, want dan is het voor de buitenwereld zo'n stuk duidelijker. Misschien heb ik hem daarom ook wel die klap gegeven? Het was zo bedreigend en ik had bijna zoiets van, doe het dan, sla me dan verrot, dat wil je toch zo graag? (zijn vader was ook gewelddadig, hij wil dat dus niet maar het hangt voortdurend in de lucht)

Ik heb met de politie afgesproken, dat als man maar op wat voor manier ook dreigend is ik de poltie bel. Hij was dreigend, kwam heel snel op een halve meter van me af staan, terwijl ik op de bank zit. Dan lijkt zo iemand ineen keer heel groot. Ik schrik en hij zegt heel sarcastisch: o, ben je nu alweer bang.

Toch doe ik niks. Want ik (kots) begrijp hem nog steeds. Hij had van zijn advocaat gehoord, dat ik voorlopige voorzieningen bij de rechter ga aanvragen. Dus natuurlijk is hij boos.

Lean, Bedankt voor je informatie, ik denk er zeker over na. En toch probeer ik het nog steeds zo aangenaam, menselijk te laten verlopen. Ben ik dan gek?

Ik heb tegen mijn moeder altijd gezegd: ga toch weg bij die man, Mijn vader. Ik begrijp nu wel enigszins waarom ze het niet heeft aangedurfd, want je moet door de hel. En toch blijf ik geloven in de uiteindelijke vrijheid. En is de hel nog groter als we bij elkaar blijven,

Nou, mijn meisje is nu ook overstuur en heeft ook koorts. ik stop noodgedwongen maar weer. Niet sarcastisch bedoeld, maar heb geloof ik weer vergeten vragen te stellen en alleen mijn verhaal gedaan. Als we allemaal wat beter zijn hier zal ik er weer meer op letten.

Liefs, Floriene.

Hannes

Hannes

11-01-2009 om 23:03

Met de dag leven

Lieve Floriene,

Je behoefte aan duidelijkheid begrijp ik heel goed. Maar je leeft in een situatie waarin je met de dag moet leven. Te lang vooruitdenken maakt je knettergek: niet doen!
Wat kun je nú doen. Is man nu vertrokken? Hij heeft kennelijk apparatuur en tv meegenomen, dat klinkt enigszins hoopgevend Ik zou mijn advocaat bellen en vragen wat er gebeurt als ik de sloten laat veranderen. Ik weet dat je hem moet binnenlaten als hij komt, maar het zou je in ieder geval wat tijd geven om er een derde bij te betrekken. Ik zou het in dat geval ook bij de politie melden. Als hij dan totaal uit zijn dak gaat als hij aan de deur staat, zijn ze op de hoogte. Zijn er mensen bij wie je informatie over je ex kunt inwinnen? Waar hij zit, wat hij van plan is. Misschien via via, dat bijvoorbeeld schoonzus schoonmoeder uithoort? Ik vind het argument dat je de kinderen toch ook duidelijkheid moet geven over waar hun vader is, tamelijk sterk. Overigens is het aan jou om te beoordelen of je er rechtstreeks naar je ex iets mee kan. Ik weet dat mijn ex totaal de kluts kwijt was en op sommige vragen volkomen uitflipte terwijl hij op andere momenten de redelijkheid zelve leek. Volkomen onvoorspelbaar dus. Ik ben op een gegeven moment opgehouden met hem rechtstreeks te benaderen maar dat was in een veel later stadium dan waarin jij je nu bevindt. Ik had er beter eerder mee kunnen ophouden Onze relatietherapeut heeft mij daarmee erg geholpen (uiteindelijk alleen dus). Die kende ex dus goed en was zeer duidelijk: persoonlijkheidsstoornis, niet mee te communiceren, kolossale agressie, alles via advocaten doen. De weg die Annie doorlopen heeft, ken ik ook, via een iets andere route. Weet je die lieve vrede bewaren ken ik zo verrekte goed. Maar er is geen lieve vrede te bewaren met iemand die echt in zijn hoofd heeft dat wat hij wil móet gebeuren. Het enige wat helpt is duidelijk zijn. Dan ben je maar de gemene trut. En dat zul je zijn, in zijn ogen. Daar kom je niet onderuit. Hij zal alles wat jij doet voor jezelf, als een daad van agressie interpreteren en zolang jij terugdeinst voor het 'daderschap' heeft hij jou in de tang. Je moet je van hem losmaken. Dat klinkt eenvoudiger dan het is, het kost tijd. Maar je moet ergens beginnen.
Nog even over jouw begrip. Natuurlijk begrijpt iedereen dat het moeilijk voor hem is, dat hij boos is zelfs. Maar geeft hem dat het recht om jouw zo agressief te benaderen? Verdien jij straf voor je keuzes? Ik dacht het niet. Hij is grenzeloos. Er is niks met emoties, maar hij moet er verantwoordelijkheid voor nemen. Wat jij beschrijft is intimidatie. Dat recht heeft hij niet en het is belangrijk hem dat op de een of andere manier te laten weten en er consequenties aan te verbinden. Anders blijft hij het doen, omdat het werkt.
Nou ja, word eerst maar eens beter, eerst deze dag maar zien te overleven Hoe is het met de kindjes trouwens. Voor hun moet het ook afschuwelijk zijn. Ze krijgen er veel van mee op die leeftijd en ze begrijpen er waarschijnlijk weinig van.
Sterkte, Hannes

mirreke

mirreke

12-01-2009 om 11:37

Geen ervaring, kleine tip

Hallo Floriene, wat een afschuwelijke situatie voor jou en voor je kinderen (en uiteindelijk ook voor je beginnend ex, want niemand wil dit natuurlijk). Ik heb geen ervaring uit de eerste hand en kan je daarom niet echt adviseren. Wel zou ik je willen meegeven niet op telefoontjes te gaan zitten wachten, en ik doel nu met name op je advocaat. Wachten op een telefoontje dat niet komt is slopend. Ik weet, uit netheid wacht je want je hebt immers iets afgesproken. Maar dit is jouw leven, en het is voor jou van groot belang dingen op tijd te weten, of mensen te spreken. Voor de advocaat is het haar werk, en komt ze er niet toe om je te bellen dan wordt het gewoon een andere dag. Blijkbaar communiceren de advocaten onderling wel, en weet hij daar van en jij niet. Trek bij jouw advocaat aan de bel en stel dat jij wilt weten wat er gecommuniceerd wordt, juist omdat de situatie voor jou zo bedreigend is, en dat je dat direct wilt weten.
Nog iets, die apparaten, zijn die specifiek van hem? Want in een huishouden met kleine kinderen is een tv zeer handig. Mag hij nu dergelijke dingen wel meenemen? Ik heb dus geen idee, mijn vraag is ook aan de helaas ervaringsdeskundigen gericht.
Wat zegt je advocaat hiervan? Gaat je kindje van 4 al naar school en de ander naar de psz? Licht ook de school en psz, evt. kinderdagverblijf in, en stel dat je kind niet door paps of oma of wie dan ook mag worden afgehaald zonder jouw uitdrukkelijke (telefonische, schriftelijke) toestemming. Vaak kan een school ook tips geven, zij maken dit ook vaker mee. Moet je hiervoor ook voorlopige voorzieningen treffen, wie de verzorgende ouder is, vraag aan deskundigen?
Ik zie dat er al heel veel praktische tips zijn gegeven. Is er iemand die een soort afvink-lijstje voor Floriene heeft of kan opstellen, ook mbt. kinderen, melding, advocaat, inschrijving, zodat ze een gevoel van voldoening kan krijgen, zo van dit heb ik al afgehandeld. Ik denk bv. zelf ook aan het openen van een eigen bankrekening, laat je kinderbijslag naar die eigen rekening storten (nu net te laat helaas, misschien kan dat nog worden teruggedraaid?). Zorg dat hij je paspoort niet meeneemt, anders kun je vrijwel niks.
Enfin, ik heb eigenlijk dus geen idee, dit schiet me zo'n beetje te binnen.
En verder idd. dossiervorming, hou een dagboekje bij van wat er gebeurt, evt. emails en telefoongesprekken, leg een boekje naast de telefoon om notities te maken, en gesprekspartners en tijden te noteren. (boekje natuurlijk snel wegbergen als ex-in-wording thuiskomt). Ook handig om in je opkomende gedachten te noteren, zodat je niets vergeet.
Oh ja, en je hebt een computer, hopelijk kun je daar ook dvd'tjes op afspelen voor de kinderen, ook veel tv kun je op je computer bekijken. En probeer jezelf niet teveel in hem te verplaatsen, dat kost je nu veel teveel energie.
Sterkte, ik hoop dat er snel een lichtpuntje komt.
warme groet, Mirjam

Floriene

Floriene

12-01-2009 om 16:49

Hannes en mirreke en iedereen

Heek erg bedankt voor jullie lieve en uitgebreide reakties.

Het lukt me nu echt niet te reageren. Zit helemaal stuk. Ben nog steeds doodziek en oudste ook.

Heb bericht gehad van mijn advocaat dat mijn man op zich een redelijke advocaat heeft, maar dat man heeft besloten alles uit de kast te trekken, met als klapper de kinderen bij mij weg.

Ga, met de moed der wanhoop, toch vanavond een laatste keer proberen, dat man en ik elkaar de hand kunnen gaan reiken, om een vreedzamere oplossing te doen.

Misschien ben ik dan gek. Ik wil het geprobeerd hebben. Uiteindelijk zitten we allebei op een weg waar we helemaal niet op willen zitten.

Iedereen die meedenkt, bedankt voor de steun, ik haal er kracht uit.

Ik laat van me horen.

Liefs, Floriene.

Hannes

Hannes

13-01-2009 om 09:57

Verstandig

Een tip die mij zeer heeft geholpen: denk strategisch. Jouw poging om eea vreedzaam op te lossen is enerzijds oprecht. Anderzijds is het ook gewoon een stap in het proces. Als ooit further down the line een rechter een uitspraak zou moeten doen en ziet dat jij geprobeerd hebt de zaken redelijk op te lossen terwijl hij alleen maar zijn woede heeft geventileerd, kost hem dat punten. Ik heb vaak dingen met een dergelijke dubbele agenda gedaan: ik hoop dat het werkt maar als het niet werkt, werkt het op een andere manier. Documenteer dit wel uitgebreid en liever nog, zorg voor een getuige! Viergesprekken die uit de hand lopen omdat ex zich niet onder controle heeft, zijn natuurlijk het allerbeste graf wat hij voor zichzelf kan graven.
Even over de kinderen weghalen: is daar enige reële basis voor of is dit echt 100% ongecontroleerde woede?
Sterkte! Hester

mirreke

mirreke

13-01-2009 om 10:02

Jeetje floriene!

Dat lijkt me stressen, dat man de kinderen bij je weg wilt hebben.
Maak je echter niet al te ongerust (makkelijk gezegd, ik weet het), er is tegenwoordig geen rechter meer die daarin mee gaat. Maar ook op dit vlak, doe aan dossiervorming, laat vrienden iets over jou en je kinderen zeggen of schrijven, vraag aan je advocaat wat je hiermee kunt. Wat zegt je advocaat er nu eigenlijk van, hoe ziet zij de zaak?
Ik kan me goed voorstellen dat je nog een poging wilt wagen, tenslotte zijn jullie jarenlang elkaars partner geweest. Dit wil je niet. Ik hoop voor je dat het lukt. Zou het een optie zijn om een derde (vriendin, familielid) erbij te hebben, om te voorkomen dat het escaleert, desnoods iemand die in een andere kamer zit als je man het niet wilt. Laat in ieder geval vrienden of familie weten dat je dit gesprek aan wilt gaan en wanneer dat is. Spreek desnoods af dat ze je na een uur oid. opbellen, of langskomen, dan kan het niet teveel uit de hand lopen.
Heb je de mogelijkheid om e.e.a. op te nemen? Misschien is er wel iemand met zo'n handig dicteer apparaatje in de buurt. Je hoeft zoiets niet te gebruiken, maar stel dat hij allemaal dreigementen uit, dan heb je dat achter de hand.
Sterkte, balen ook dat je nu net ziek bent, nu je zo scherpzinnig mogelijk moet zijn. Ik hoop snel wat van je te lezen hier, en het liefst een goed bericht.

Floriene

Floriene

14-01-2009 om 11:54

Nieuws

Nou, ik ben gelukkig weer wat beter. De koorts was wel erg heftig en op een bijzonder lullig moment.

Heb het gesprek met mijn man geprobeerd. Was niet bang, want ik weet dat ik mij niet meer uit de tent laat lokken. Onderwerpen waar we niet uitkomen ga ik niet op in en zeg dat ook heel rustig.
Heb geprobeerd deze scheiding toch zo menselijk mogelijk te laten verlopen. Inderdaad, met dubbele agenda, want ik wilde ook uitvissen wat hij nu eigenlijk van plan is. Man moest heel erg huilen, maar wilde niets zeggen zonder overleg met zijn advocaat.

Gisteren heeft hij dan eindelijk recht in mijn gezicht gezegd dat ik gek ben geworden en dat hij de kinderen bij mij weg wil laten halen. En hij hoopte toch nog dat ik de voorlopige voorziening zou intrekken, zodat hij op zijn gemak mooie woonruimte kon zoeken.

Maandag de 19e is de rechtzaak. Geen compromis meer met deze man.

Contact met mijn advocaat verloopt zeer moeizaam. Ze houden me niet tijdig op de hoogte. Bijvoorbeeld sloeg mijn man me om de oren met de zin:

"De vrouw is van oordeel dat de man in staat moet worden geacht een bedrag van 125 euro per kind per maand te voldoen als bijdrage in de kostene van verzorging enz"

Ik wist nog helemaal niks over bedragen enz. En zo gaat dat steeds. Ik heb totaal geen ervaring met advocaten en rechtbanken dus ik weet niet wat de normale gang van zaken is. Dat heb ik ze ook verteld en gevraagd, laat me weten waar ik aan toe ben, wat er gaat gebeuren. Heb al meerdere malen gevraagd me te bellen.

Want: hoe gaat zo'n rechtzaak, word ik ook geacht iets te zeggen, mag ik iemand meenemen. enz enz.
Maandag wordt zelfs de eerste keer dat ik mijn advocaat zie. Heb tot nu toe alleen zijn dochter gesproken. Maar misschien is ook dat gebruikelijk. Ik weet het niet. Iemand anders wel?

Nou ja, het is hier zwaar kut, ik voel me triest tot in alles. Maar ik zal nu moeten vechten. Al weet ik dat man weinig kans maakt. Ik zie altijd die amerikaanse films met rechtbanken voor me. Dat je vragen krijgt waar geen ja en geen nee op te zeggen is en dat je wel ja of nee moet zeggen.

Later meer. Ik moet zoveel regelen en mijn kop barst. Ben zo blij met jullie hier, maar kan het me niet permitteren uren hierheen te vluchten.

Liefs van een trieste vrouw met vechtlust.
Floriene.

Minet

Minet

14-01-2009 om 13:48

Floriene

Het is echt gebruikelijk dat alles wat jouw advocaat verstuurd naar zijn advocaat, ook bij jou bekend is. Je hoort daar gewoon kopieen van te ontvangen, dus dring daar gerust op aan.
Sterkte met alles!
Minet

mirreke

mirreke

14-01-2009 om 14:01

Sterker nog!

Het is gebruikelijk dat jouw advocaat niets verstuurd zonder dat jij weet dat hij/zij het gaat versturen, en zonder dat jij weet wat er in staat. Sterker nog, jij bepaalt wat er in staat.
Zo kun je idd wachten op problemen.
Ik zou een als goed echtscheidingsadvocaat bekend staande advocaat nemen. Niet iemand die jou nooit terugbelt en op eigen houtje brieven stuurt!
Nog iets wat je moet ondernemen. Echt doen, want bij mij zou het vertrouwen beschadigd zijn, en dat heb je echt nodig in zulke gevallen. Eentje die je goed adviseert, en op wie je aankunt. Eentje die begrijpt hoe jij het wil en daarnaar handelt. Eentje die overlegt.

Sancy

Sancy

14-01-2009 om 18:26

ik onderschrijf wat mirreke in haar laatste posting zegt. Hij lijkt me uiterst belangrijk om nú een goede echtscheidingsadvocaat te zoeken, zodat je straks niet alsnog met een kater zit omdat jouw belangen bij de afwikkeling niet naar behoren zijn vertegenwoordigd.
En sterkte, knap dat je nu probeert je niet meer te laten te laten verleiden tot discussies over punten waarvan je weet dat jullie er samen niet uit kunnen komen.

Sancy

Sancy

14-01-2009 om 18:30

Euh

"hij lijkt" moet zijn "het lijkt". Maar dat snapte je vast al

Floriene

Floriene

14-01-2009 om 20:56

Niet veilig

Het is te onveilig om nu uitgebreid te berichten. Ik moet even snel. Bel morgen zelf advocaat maar weer om opheldering. Als de lucht niet geklaard is zoek ik andere advocaat.
Kan niet gevecht met man en advocaat tegelijk.
Tot morgen als man weg is.
Ojee, houdt dit nou nooit op?
Floriene.

Sancy

Sancy

15-01-2009 om 10:44

Floriene

Waar ben je?

Floriene

Floriene

15-01-2009 om 11:24

Ben er wel

O, mensen, ik ben er wel en 'gewoon'thuis.
Ik begrijp nu dat "onveilig" lijkt alsof ik in elkaar geslagen dreig te worden. Sorry als ik die indruk heb gegeven.

Maar man zal me niet in elkaar slaan. Anders lukt zijn plan nooit: aannemelijk maken dat ik gek ben en de kinderen bij mij weghalen.

Onveilig is wel: hij kan elk moment achter mij gaan staan en meelezen. En hij moet niet te lezen krijgen wat ik hier allemaal schrijf.
Mij gek proberen te krijgen met bijv.opmerkingen als ik de kamer binnenkom: wat kom je de kamer binnenstormen, ik schrik me rot. Ik ben bang dat je me aandoet...
Hij draait alles wat ik hem ooit heb gezegd nu om en gooit het cynisch in mijn gezicht. Als ik wat voor me uitstaar kijk ik gek en voelt hij zich bedreigd. enz.
En naar de kinderen overdreven de alderliefste papa spelen.

Eigenlijk te zielig voor woorden en ik heb zin om hem recht in zijn gezicht uit te lachen. Maar ik laat me niet meer uit mijn tent lokken. Heb er wel veel last van, want ik sta niet zo stevig.

Ik heb net advocaat gebeld. Kreeg de dochter, die ik tot nu toe heb gesproken. Ik zei, dat ik een aantal vragen had over maandag, de zitting. Zij zei dat advocaat zelf van plan is mij vandaag te bellen, dus dat het niet zinvol was zaken dubbel te doen. Einde gesprek wat haar betreft. -?-
Ik kon wel gaan gillen!!!!
Probeerde toch nog wat, maar het enige wat ik nu weet is dat de tegenpartij nog geen verweerschrift heeft ingediend tegen het verzoek voorlopige voorzieningen.

Ik voelde me alleen maar in de kou staan na dit 'gesprek' en ik kan er niet tegen opboksen, tegen zo'n instituut.

Ik wacht het gesprek met advocaat af. Ik bedoel, als man maandag al gaat proberen de kinderen bij me weg te krijgen, moeten we daar toch op voorbereid zijn, moet er toch een plan zijn.

ik moet niet in paniek raken, maar ik ben aardig op weg.
Ga alvast namen zoeken van andere advocaten en misschiem maar wat bellen. Of ik bel juridisch loket om te vragen wat ze vinden van deze gang van zaken.

Zo moeilijk met een kind met koorts en verdriet en angst en de andere ook,maar dan minder bewust.

als ik dan bedenk hoe standvastig ik ooit begon.
Maar goed. Eerst de ene stap en dan de andere.

Floriene.

Sancy

Sancy

15-01-2009 om 19:21

En?

Heb je eindelijk kunnen praten met de advocaat? Heb je kopieën van alle correspondentie gevraagd? Heb je hem duidelijk kunnen maken dat jij hem NIET gemachtigd hebt om namens jou voorstellen te doen zonder eerst met jou te overleggen?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.