toch zelf een scheiding aanvragen en een paar overwegingen
Ik heb hier al eerder geschreven. Ik begin nu even een nieuw draadje en voor de herkenbaarheid een andere naam.
Ik ga dinsdag naar een advocaat om eenzijdig de scheiding voor te bereiden. Niet dat ik het niet meer volhou. Met een man die al een half jaar niet tegen mij praat. Het is heel gewoon om dat niet vol te houden. Maar ik kon het steeds beter volhouden. Er was geen strijd. Er waren zijn uitspraken dat hij zeker zou gaan scheiden. Hij had mij in de nazomer meegenomen naar een mediator. Maar omdat die hem op een gegeven moment ergens op aansprak, in het belang van de kinderen, heeft hij het vertrouwen in die mediator opgezegd. Hij wilde toen wel met mij naar een andere. Maar ik weigerde dat. Ik zei dat hij het maar zelf moest doen. Ik zou dan zo nodig ook een advocaat zoeken. Dat was begin november vorig jaar. Hij heeft nog niks gedaan.
Ik dacht, het kan zijn dat zo’n tijd dat je eigenlijk als gescheiden mensen samen toch heel goed voor de kinderen zorgt, ook zijn nut heeft. Het kan zijn dat hij die rust nodig heeft om voor zichzelf meer duidelijkheid te krijgen. Er is geen sprake van een ander. Wellicht wel een midlife crisis. En sterke vermoedens van een persoonlijkheidsstoornis bij mij.
Ik had hulp aangevraagd voor mijzelf, ruim een jaar geleden. Omdat anderen daarop aandrongen. Soms werd gezegd dat ik toch ook wel mijn aandeel zou hebben. Vorige week was ik eindelijk aan de beurt. Bij de intake had ik een heel fijn iemand. Ze snapte mij zomaar. Begon zelf over narcisme. En zei ook dat ze eigenlijk niks voor mij konden doen. Ik heb helemaal geen klachten. Ik slaap goed, ik heb in van alles interesse en ik ben gelukkig. De verzekering betaalt het dan niet. En zelf kan ik het niet betalen.
Eigenlijk heb ik daar wel vrede mee. Het gaf ook voor mijzelf helderheid in mijn situatie. Ik merk vaak dat mijn situatie heel moeilijk uit te leggen is. Ik bedacht dat mensen heel gauw een plaatje in hun hoofd hebben, zodra ik iets vertel, over mij als slachtoffer, als iemand die het misschien niet meer langs zal volhouden en dus dringend hulp nodig heeft. Maar ik ben eigenlijk helemaal geen slachtoffer. Eigenlijk is mijn man het slachtoffer, van zichzelf. En ik vind dat heel tragisch, maar ik kan er niets aan doen. Mijn man probeert mij wel tot slachtoffer te maken. Hij heeft tegen iemand gezegd, weet ik, dat hij wel weet hoe hij mij kapot kan krijgen. Alleen, hoe vreemd het ook klink, ik kan er om glimlachen. Ik ben ook niet gekwetst, niet boos. Dat heb ik allemaal wel gehad. Mensen denken ook vaak dat je niet helemaal normaal bent, dat je mist dat je boos kan worden. Maar ik ben daar allemaal al doorheen gegaan. En ik zie dat voor een groot deel mijn man niet anders kan zijn dan hij is. Het is ook weer niet zo dat ik dat dan maar goed vind. En dat heeft hij ook van mij gehoord. Op allerlei manieren.
De psycholoog waar ik was, samen met de psychiater die er ook nog even bijkwam, zeiden mij dat ik nog wel aan mijn man kon vragen om een gesprek met hen te hebben. Dan konden ze in zijn taal met hem spreken. Ik zou het kunnen proberen. Ik wist zeker dat hij het niet zou doen. Maar ik wilde het voor hen toch gevraagd hebben. De manier waarop mijn man liet merken dat het niet de bedoeling was dat ik tegen hem begon te praten, liet mij, na één nacht slapen, besluiten dat ik zelf de scheiding eenzijdig moet gaan voorbereiden. Ik kan hem niet in de waan laten dat hij zo mag doen van mij. Eindelijk, zei mijn man. Ik heb dezelfde dag een afspraak gemaakt en kon een week later bij de advocaat komen. Dat is overmorgen.
Ik heb geen idee hoe het verder gaat op allerlei vlakken. Wel dat ik hier blijf. Dat het nog best een tijd kan duren voor het rond is. Dat ik dat ook niet erg vind. Het gaat eigenlijk gewoon meer om het gebaar. Maar dat gebaar moet wel zo in elkaar zitten dat het ook serieus is. Ik heb het gevoel dat ik uit liefde ga scheiden. Ik moet hem duidelijkheid gunnen. Ik moet hem duidelijkheid geven over het feit dat er geen weg is, door mij eerst kapot te maken. Ik gun hem ook geen gemanipuleerde vrouw.
Mijn overwegingen zijn eigenlijk alleen maar: tussen de kinderen en mijn man is er juist een herstel van de relatie opgetreden. Dat kan allerlei (misschien ook wel dubieuze) oorzaken hebben. Maar het is wel zo, het is duidelijk te zien. Ze vragen ook nooit meer om te scheiden, wat ze eerder wel deden. Hoe ga ik daarmee om? Wat vertel ik hen? Hij heeft het eerder gehad over een flatje hier in de buurt, zodat de kinderen makkelijk naar hen toe kunnen. Hij zal waarschijnlijk ook nog gebruik maken van de garage die hier aan het huis vast zit en wat zijn hobbyruimte is. Kunnen we daar problemen mee krijgen als de bijstand vermoedt (hij zal een aanvullende bijstandsuitkering moeten aanvragen) dat er een gezamenlijke huishouding wordt gevoerd? En ik overweeg om het laatste stukje van het officieel maken van de scheiding ut te stellen tot hij al een tijdje op zichzelf woont. Tenzij hij dat zelf niet wil. Ook vraag ik me af, voor het zoeken naar een andere woning, alleen te doen door te reageren op spoedwoningen, ga ik hem daarvoor stimuleren, of wacht ik het gewoon weer af. Ik zal hem nooit het huis uitzetten. Dat kan denk ik ook niet.
Dus eigenlijk heb ik niet veel vragen, alleen deze laatste. Het valt me op dat als ik het er met mensen over heb, ik allerlei antwoorden krijg op vragen die ik niet gesteld heb. Ben benieuwd hoe dat nu hier gaat 
Op straat
Het lijkt me een man met beperkte vaardigheden die je niet in de wanhoop wil zetten. Angst leidt tot onvoorspelbaarheid en mogelijk agressie, gelukkig meestal verbaal. Je gaat er vanuit dat het tijdens en na een scheiding voor alle betrokkenen een zo goed mogelijke landing zal zijn. Het is voor de kinderen ook niet fijn als ze zien dat het slecht gaat met hun vader. Dat kan hun ook overkomen denken ze dan, naast de loyaliteit die ze toch naar hun andere ouder hebben. Je moet mensen niet tegen elkaar opzetten.
Dan toch eenzijdig aanvragen?
Eenzijdig verzoekschrift
Is uw partner het niet eens met de echtscheiding of de financiële of praktische gevolgen ervan? U kunt toch een echtscheiding aanvragen door een eenzijdig verzoek tot echtscheiding in te dienen bij de rechtbank. Dat moet een advocaat voor u doen. Uw partner ontvangt een kopie van het eenzijdig verzoekschrift en kan een verweerschrift indienen. Daar heeft uw partner ook een advocaat voor nodig.
Voor het indienen van het verzoekschrift is het inschakelen van een advocaat verplicht.
Heeft uw partner een echtscheidingsverzoek ingediend?
U heeft 2 mogelijkheden:
1. U bent het niet eens met het echtscheidingsverzoek
Bent u het niet eens met het echtscheidingsverzoek of daarmee samenhangende verzoeken (nevenverzoeken), zoals alimentatie of een omgangsregeling? U heeft vanaf het moment van ontvangst van het verzoekschrift 6 weken de tijd om een verweerschrift in te dienen. Daarvoor moet u een advocaat inschakelen.
Heeft u meer tijd nodig dan 6 weken? Uw advocaat kan bij de rechter om uitstel vragen.
Woont u in het buitenland of heeft u een onbekende woon- of verblijfplaats? Dan krijgt u 3 maanden de tijd om een verweerschrift in te dienen.
2. U reageert niet
Reageert u helemaal niet? Dan beslist de rechter over het scheidingsverzoek en alle bijgaande verzoeken, zoals alimentatie of omgang. U krijgt dan na een aantal weken de beslissing van de rechter over de echtscheiding toegestuurd.
_________________
Ik zou deze procedure nu toch zelf in gang zetten denk ik. Dan maar niet in 'goed overleg', deze situatie is ook voor niemand bevorderlijk lijkt me.
Sterkte hoor, lastige situatie waar je in zit...
Pluis
Mijn advocaat vindt dat ook. Waar ik dan nu over denk is, moet dat dan gebeuren zonder berichtgeving vooraf aan mijn man. Of moet hij nog de kans krijgen ergens mee te komen. En zo ja, ga ik dat dan zelf tegen hem zeggen of mijn advocaat. Ik denk beter mijn advocaat.
Op straat zetten gaat niet gebeuren.
Vooraf
Je vertelt vooraf aan je man wat je van plan bent.
"Als je op datum x nog geen actie hebt ondernomen ga ik het proces van eenzijdige scheiding in werking zetten.
Dat gaat als volgt (zie bericht hierboven)."
En vervolgens houd jij je aan dat plan.
Wat Flavia zegt
Zeg, man, je reageert niet op mijn voorstel. Je krijgt van mij nog 2 weken, en dan zet ik eenzijdig de scheiding door, dat gaat dan volgens dit stappenplan...
Als jij een convenant en ouderschapsplan invult 'volgens de regels' dan denk ik dat het zonder problemen door de rechtbank wordt goedgekeurd als hij niet reageert. In ieder geval is er dan een eind in zicht. Ook als hij uitstel aanvraagt, want dat wordt niet steeds opnieuw verleend. Hoe lang heeft hij nu al de tijd gehad om te reageren? Dat zou ik dan bij het eenzijdig indienen misschien ook nog wel vermelden. Dat de rechter weet dat hij al ettelijke weken de kans heeft gehad om na te denken en stappen te ondernemen.
AnneJ
Het is kiezen tussen een aantal onaangename opties.
Het lijkt me niet dat een prettige oplossing mogelijk is.
Hoe dan ook zou ik het de kinderen gunnen dat er eindelijk eens (relatieve) rust kan komen. Ze zitten al jaren in een zeer ongewenste situatie.
Stapje verder
Ik heb m'n man geappt. Het antwoord kwam vrij snel. Hij is het er niet mee eens en gaat geen 75 euro betalen. Volgens mij is 25 euro per kind verplicht.
Ik ga hem denk ik terug appen dat het verplicht is, met de vraag erbij of hij het verder dan wel met het concept eens is. Dan denk ik dat ik hem dan het advies geef maar net te doen alsof hij het ermee eens is en beloof ik hem dat ik er geen melding van ga maken als hij het niet gaat betalen.
Ja Natasa
Dat lijkt me een goed idee.
Alles wat er maar nodig is om nu los te komen!
Kun jij echt niet huis uit met kinderen?
Gloria
Nee, ik kan hier echt niet uit. Dat zou ook heel naar zijn voor de kinderen. Maar het kan ook niet.
Geen toezeggingen doen
nu over het niet betalen van alimentatie. Het is niet voor niets een recht. Dat is in het belang van de kinderen, die nog altijd net zo goed zijn kinderen zijn.
75 euro, kom op zeg waar gaat dit over? Heeft hij zelfs dat niet over voor zijn kinderen? Dat is toch ongelooflijk, wat had hij dan gedacht toen hij aan kinderen begon?
Lanza
De toezegging wel doen en daardoor vorderingen maken is nu even belangrijker. Ik heb het al gedaan trouwens.
Jeetje Lanza
Kun je je er iets bij voorstellen dat je in een ander dan standaard-ideale-Lanza-plaatje wereld leeft?
(domme vraag, ik weet het...
We hebben het hier over een man die zijn kinderen actief negeert, hun moeder al maanden (?) en nu erger.
Wat is nu 75 euro?
Inderdaad, wat is nu 75 euro in dat licht.
Alle weekenden
Man is ineens weer tegen de jongste gaan praten. Heeft hem verteld over de scheiding. En gevraagd of hij dan wel in de weekenden langs wil komen. Was voor mijn jongste niet zo duidelijk hoe hij dat bedoelde.
Ik heb heen en weer zitten appen over de scheiding met m'n man waaruit onder andere komt: koste wat kost wil ik hem elk weekend en dan door de week niet.
Ik moet er even over nadenken.
Hij dreigt ook te doen wat Simson deed. Dat moet ik even opzoeken, schreef ik, wat Simson deed. (Wist ik wel hoor) Hij gaf zelf het antwoord al: de tempel neergehaald op hen en op zichzelf.
Ik negeerde dat en probeer tot duidelijkheid te komen.
Lieve Natasa
Ik hoop zo dat jullie hier een beetje soepel uit kunnen komen!!
Hoe oud is je jongste?
Belangrijkste lijkt me je man duidelijk maken dat je zoon daar straks (grotendeels) ZELF over gaat.
(ook een stelling die ik normaal niet zou hanteren!! Voor daar weer commentaar op komt... In dit geval lijkt het me van wezensbelang voor de kinderen)
Gloria
Op weg naar 13 is hij. Papa doet weer normaal tegen me mama, zei hij voor hij ging slapen. Dat is fijn, zei ik, maar 1ding nu even waar je nog wel over na moet denken: het kan zijn dat je nu zo blij bent dat hij weer normaal doet, dat je nu steeds bang bent om een foutje te maken. Wil je daar af en toe over nadenken? Ik kon merken dat hij daar niet zoveel zin in had. Met m'n dochter (die samen met haar broer de 18 gepasserd is) overlegd dat we hem (haar broertje) de komende dagen vaak moeten laten uitspreken wat hij zelf wil.
Ik denk dat ik dat van de weekenden even laat rusten naar m'n man toe en dat ik morgen hem voorstel om die verplichte 25 euro per kind te laten opnemen in het ouderschapsplan en de partneralimentatie achterwege te laten (gaat toch van zijn uitkering af) Als de rechter dat niet toestaat, moet de rechter maar zeggen hoeveel het moet worden. Maar mijn man doet daar heel achterdochtig over, over mijn idee, als ik hem goed begrijp. Hij laat mij merken dat hij denkt dat ik dat wel kan zeggen dat het dan van mij toch niet hoeft, maar ja dat kan hij dan niet zeker weten..
ik ga het gewoon nog een keer voorstellen en dan vragen hoe hij het dan wil brengen.
Partner alimentatie
Die partneralimentatie wordt wel een ding. Want de gemeente kan en waarschijnlijk zal het gewoon op eisen van jou of je ex korten op zijn uitkering ongeacht wat jullie afspreken in het convenant.
Kun je het maar beter voor zijn en nu laten berekenen volgens de daarvoor gebruikte standaard methoden.
De gemeente hoeft geen rekening te houden met dat wat de rechter bepaalt maar mag zelf bepalen hoeveel jij zou moeten bijdragen. (Op zich ook logisch anders zou iedereen het op 0 zetten bij een partner met een bijstandsuitkering)
Ik zou zeker wel goed na denken over de weekenden, want ook jij wil wat leuks kunnen doen met je jongste en de meeste ruimte daarvoor is in het weekend ipv het doordeweekse rennen, vliegen en begeleiden.
Flavia
O nu kan ik beter plaatsen dat mijn man het al had over de gemeente het uit laten rekenen. Dan ga ik hem morgen vragen of hij dat doet of ik. Dankje voor de tip.
Ja dat klopt van de weekenden. M'n man slaapt ook nog eens wel twee uur overdag op zaterdag en op zondag. Ik zat te denken aan elke week vrijdag uit school tot zaterdag tussen de middag en dan zondagmiddag apart nog tot na het eten. De bedoeling van m'n man is een flatje in de buurt te zoeken.
M'n man lijkt iets minder grimmig. Misschien door het appen toch wat realistischer geworden. En zich wat uitgeleefd, met z'n Simson..
weekenden
En wat dan als jij een weekend weg wil of een hele dag in het weekend?
Ik zou wel hele weekenden doen: vrijdagmiddag tot maandagochtend, wellicht 1 doordeweekse avond/nacht erbij en dan de weekenden om en om en de vakanties 50/50.
Nu is mijn ex wel een heel betrokken vader dus die doet ook veel moeite om deze regeling al 13 jaar te laten slagen.
Je kunt (afhankelijk hoe het gaat lopen) ook een evaluatie moment in het convenant opnemen. Wij hebben dat gedaan toen dochter 4 werd en toen ze naar de middelbare school ging en bij grote wijzigingen in omstandigheden (mijn ex is bijvoorbeeld verhuist) Uiteindelijk hebben we min of meer dezelfde regeling al 13 jaar is alleen de doordeweekse dag verschoven van de woensdag naar de dinsdag en nu op donderdag.
En ook dochter wil die dag niet missen, het zijn echt uurtjes samen met haar vader waar ze elkaar alles vertellen en grappen maken in de auto. (althans dat leidt ik af uit de foto's die ik via wattsapp ontvang)
Weekenden
De jongste gaat zelf als zijn vader ernaar gaat vragen zeggen wat hij wil en dat is niet elk weekend. Ik heb heel wat geappt met m'n man. Daarin zegt hij dat het een harde eis is alle weekenden en dat hij het anders niet aankan.
Hij wil het nog bespreken met iemand. Niet met zijn advocaat. Daar scheldt hij op. En hoe lang dat duurt, daar kreeg ik geen antwoord op. Ik heb geappt dat ik denk dat 1 december er wel een ouderschapsplan zou moeten kunnen zijn dat dan half december naar de rechter kan.
Wellicht
Met de twee oudere kinderen bespreken dat een van hen meegaat (voorlopig) in de weekenden als de jongste gaat. Dus jongste niet alleen laten gaan. En dan zou het even niet uitmaken hoe vaak in de weekenden. Het kan zijn dat er al snel weer verandering in komt, want de jongste is ook zo 16.
Tsjor
Tsjor
Ik moet er even over denken of ik ze dat wel wil vragen. M'n dochter heeft laten blijken dat ze eigenlijk helemaal geen contact wil. De oudste wil wel op bezoek gaan. Maar het hele weekend er dan zijn zeker niet.
Ik had al wel voorwaarden aan m'n man gegeven voor als ik akkoord zou gaan (wat ik nog niet ben gegaan).
Als hij voor huiswerk maken mij nodig heeft hierheen kunnen komen bijvoorbeeld, een heel rijtje.
Als een soort tegenwicht tegen de manier van brengen van hem, letterlijk, alle weekenden punt uit.
Ik liet hem daardoor weten dat ik hem wel serieus neem maar dat ik zelf ook serieus ben. Daarnaast probeerde ik hem duidelijk te maken dat de jongste er zelf ook over gaat.
Manipulatief
Als een kind ieder weekend naar de andere ouder moet, heeft hij geen echte lummel-/vrije tijd met de ‘doordeweekse’ ouder. Ik vind het geen logische regeling, zou het als ‘woon’ouder liever niet willen, maar als mijn kind het per se wil, zou ik wel meebewegen. In deze situatie wil kind het niet en vader dwingt het af door te zeggen dat hij het anders niet aankan. Kind dwingen het dan toch te doen is koehandel; belangen van kind opofferen om vader tot medewerking te bewegen. Vader rekent daar ook op. Ik vind dat kind daarvoor niet mag worden gebruikt. Zijn stem moet zwaar wegen. Als vader dan flipt, zijn volwassenen aan zet.
Groet,
Jo Hanna
Natasa
Het gaat voor de oudsten niet zozeer om het kontakt met hun vader als wel om een soort van bescherming van de jongste, zodat die niet aleen de last te dragen krijgt van het verhaal van twee kanten horen, dan wel de opvliegendheid waar jij hem eventjes voor waarschuwde, dan wel dat de jongste een al te grote claim op zich krijgt van een vader-zonder-kinderen.
Tsjor
Aanvulling
Als vader meer tijd wil met kind, kan hij ook wat van de doordeweekse tijd op zich nemen, met de verantwoordelijkheden en de zorgen erbij. Dat is veel logischer. Ik begrijp best dat dat met deze vader geen optie is. Maar waarom zou je kind willen opofferen aan vaders entitlement?
Groet,
Jo Hanna
Zeker niet alle weekenden!
Als je dat toestaat, kun je nooit meer een weekendje weg met hem, of naar familie. Dat snapt je ex ook wel. Echt niet doen! Elk derde (of vierde) weekend bij jou kan ook.
Wat het kind wil
Jo Hanna, ik vind dat altijd een lastig punt, wat het kind wil. Zeker als je vor een nieuwe situatie staat die het kin dook nog niet kent. Bovendien is de kans groot dat de ouder die het kind het meeste ziet ook een bepaalde invloed uitoefent op het kind. Ik vind bijvoorbeeld dat het tricky is wat Natasja tegen haar kind zei: 'maar 1ding nu even waar je nog wel over na moet denken: het kan zijn dat je nu zo blij bent dat hij weer normaal doet, dat je nu steeds bang bent om een foutje te maken. Wil je daar af en toe over nadenken?' Nou ja, wat moet je daar als kind op zeggen? Hoe groot is de kans dat het kind zegt: ja mama, dat vind ik fijn? Het is zo'n indirecte wirwar aan boodschappen en vragen op een niveau dat absoluut niet bij een kind thuis hoort, dat de kans heel groot is dat het kind een andere boodschap aanvoelt: mama vindt papa niet goed; en het is ook heel groot dat het kind eerder denkt in de belangen van de ouders, iedereen te vriend willen houden, degene waar hij meer uren zal slijten nog meer te vriend willen houden en dus uiteindelijk precies dezelfde wil heeft als wat moeder denkt dat goed voor hem is.
Je kunt je er zelf wel zorgen over maken, natuurlijk. Kind heeft deze vader en dat brengt moeilijkheden met zich mee. Kind zal daar zelf een weg in moeten vinden. Als je gescheiden bent ben je er niet meer bij. Vandaar de suggestie dat de twee oudste kinderen om en om een weekend meegaan (als het al elk weekend wordt).
Tsjor
Het zijn KOPP-kinderen
Oudere kinderen meesturen kan alleen uit vrije wil en begrip. Ze moeten heel goed weten waarom ze dat zouden doen en er zelf voor kiezen. De hele familie loopt anders straks te rennen om vaders gaten dicht te lopen. Tenzij ze echt voelen en weten dat het hun eigen keuze en belang is. Om zover te komen moet er heel veel en heel eerlijk gepraat kunnen worden. Dit is geen normale situatie en geen normale vaderrol. Ik blijf maar het vervelende gevoel houden dat vooral die jongste zoon steeds in de positie wordt geplaatst dat hij zijn vader gelukkig moet maken ten koste van zichzelf. Die oudere kinderen passen daar kennelijk al voor. En dat is hun goed recht.
Groet,
Jo Hanna
Het kind zelf
heeft gezegd tegen mij: ik ga zeggen niet elk weekend. Ik wil niet elk weekend. Hij vroeg wel aan mij: hoe zal papa reageren. Ik heb hem verteld dat ik snap dat hij daarover nadenkt. Maar dat hij toch moet zeggen wat hij zelf wil.
Hij en ik zijn denk de enigen die op dit moment van mijn man houden. Mijn jongste en ook de anderen weten dat ook van mij.
Ik vond het trouwens heel bijzonder dat m'n dochter gisteren heel open tegen mij was. Ze zei dat zei niet hoefde te weten waarom papa deed zoals 'ie deed. Ze zei: ik wil genezen van hoe hij heeft gedaan tegen mij. Dat is alleen maar wat ik wil en dat kan ik niet als hij hier nog is.
Misschien als er wat tijd overheen gaat, zal zij wel gaan. Ik vermoed zomaar van wel.
Gekruist
Toen ik mijn vorige bericht schreef, had ik jouw laatste bericht nog niet gelezen Tsjor. Ik snap wat je zegt en kan alleen maar zeggen dat je als het puntje bij paaltje komt niet anders kan dan op je eigen gevoel voor realiteitszin te vertrouwen.
Vader eist dat hij er ieder weekend is. Anders kan hij het niet aan. Dat zet kind volkomen klem, geeft hem 0,0 vrijheid om er zelf iets van te vinden. Als kind er zelf zijn weg in moet vinden, is frequentie ook een manier om aan de knoppen te draaien.
Moeder probeert kind te ‘ontzetten’, altijd een hachelijke zaak omdat het een beoordeling van iemands gedrag inhoudt. Toch vind ik dat je dat niet kunt ontlopen. Dan maar vuile handen maken. De realiteit is dat mensen goede en slechte kanten hebben. Ik vind dat een kind er niet bij gebaat is te twijfelen aan zichzelf als hij te maken krijgt met dwingend gedrag van anderen, ook als dat een van zijn ouders is. Dat moet benoemd kunnen worden. Met deze zoon is niks mis als hij niet ieder weekend naar zijn vader wil. Met zijn vader is ook niks mis dat hij zijn zoon ieder weekend zou willen zien. Maar er is wel iets mis als hij emotionele dreigementen uit om te forceren dat zijn zoon ieder weekend komt. Je zou je zelfs kunnen afvragen of hij misschien manipuleert met onuitgesproken dreiging, bijvoorbeeld van zelfdoding? Want wat gaat er eigenlijk gebeuren als vader ‘het niet aankan’?
Ik ben een stuk minder genuanceerd dan jij. Ik vind dat je de verantwoordelijkheid hebt om kinderen te empoweren tegen dwingend en destructief gedrag van anderen, al dan niet hun ouders. Ik hoop dat anderen mijn kinderen ook op hun voeten zetten als ze tegen mijn blinde vlekken aanlopen, ik zou niet willen dat ze uit misplaatste loyaliteit zich verantwoordelijk gaan voelen voor mijn foute aannames en emotionele mijnenvelden. Als ze daar schade van ondervinden, hoop ik dat ze de helderheid en de moed hebben een stapje achteruit te doen in plaats van te gaan proberen om het voor mij goed te maken. Dat is namelijk helemaal niet in het belang van mijn kinderen.
Groet,
Jo Hanna
Liefde en schade
Wat pijnlijk en prachtig tegelijk dat je dochter dat zo kwetsbaar en duidelijk kan uitdrukken Natasa. Het is beter dat ze nu ruimte neemt om te genezen en vanuit gezondheid ook de liefde voor haar vaders mooie kanten weer kan terugvinden. Als ze zich nu forceert is de kans groot dat ze met heel veel wrok blijft zitten.
Zoon mag voelen dat liefde je niet structureel mag dwingen tot keuzes die ten koste gaan van jezelf. Ik vind het heel goed dat jij hem dat duidelijk maakt.
Jullie zitten in een moeilijke, verdrietige situatie.
Succes & groet,
Jo Hanna
