Relaties Relaties

Relaties

A.s. bruid

A.s. bruid

31-05-2010 om 14:15

Trouwen....[maar geen grootse bruiloft]


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Aaf

Aaf

01-06-2010 om 14:10

Goede vrede

Waarom wordt er in een aantal reakties van uit gegaan dat als je prive wil trouwen dat je dat doet omdat je het niet belangrijk vindt of omdat het puur zakelijk is? ook al wil je met z'n tweeen zijn kan het nog wel emotionerle waarde hebben. Rare conclusie vind ik dat. Reden bij ons om het prive te doen is dat de verhoudingen tussen beide schoonfamilies 'ijzig'is. Daar hadden we geen zin in. Om gezeur en bemoeienis te voorkomen zijn we dus getrouwd. Omdat wij het leuk vonden het te laten weten (het was voor ons samen namelijk wel een hele stap) hebben we het dus de volgende dag tijdens een feest laten weten. Ik heb mij later inderdaad afgevraagd of we het anders hadden moeten doen. Ben blij dat dat niet meer kan want dan was ik waarschijnlijk voor 'de goede vrede 'gegaan en had een zenuwachtige dag gehad, met stralende ouders en een opgeprikte boel.'Want we moeten er wat van maken met elkaar.'
Ik vind het zo jammer dat mensen niet gewoon kunnen accepteren dat je hiervoor kiest zonder zich gelijk gepasseerd te voelen.

A.s. Bruid

A.s. Bruid

01-06-2010 om 14:15

Wat een reacties

Allereerst wil ik graag iedereeen bedanken voor de gelukswensen en het toewensen van een fijne dag!

Het blijkt dat de meningen nogal verschillen. Het is ook wel een gevoelige kwestie, dat trouwen.

Ik moet ook eerlijk zeggen, dat ik het best moeilijk vind om onze gevoelens hierover goed te beschrijven.
We gaan er vanuit dat we maar een keer trouwen en daar willen we graag met een tevreden gevoel op terug kunnen kijken. Ergens is er ook wel twijfel, moeten we dit wel zo doen? Voor ons persoonlijk wel, lijkt ons ontzettend leuk en ontspannen. Maar aan de andere kant, wat doen we in ons geval mijn schoonouders aan? Zoals ik eerder al zei, speelt mijn moeder geen rol hierin. Wel mijn vader, maar die heeft eigenlijk niks met trouwen, dus daar hoeven we het niet voor te doen. Mijn schoonmoeder is een nogal dominant persoon, en dan druk ik het nog voorzichtig uit. Het liefst regelt ze alles op haar manier, want dat is leuk. En misschien zit daar ook wel de clou, want er zijn al zoveel dingen/momenten waar ze bij zijn. En op de een of andere manier is dat toch anders dan als we gewoon met z`n 5en zijn.

Wat het trouwen voor ons betekent, tja, voor ons gevoel zijn we al lang getrouwd, alleen voor de wet nog niet. Het is iets wat dus al jaren door ons hoofd speelt, maar omdat we het niet goed weten in te vullen, is het er nog steeds niet van gekomen. Zoals ik al eerder zei, het is een beetje het finishing touch gevoel.

We zijn allebei geen feestmensen, ik hoop niet dat ik daarmee weer een hoop mensen tegen de kop stoot. Maar zo is dat nu eenmaal. Onze verjaardagen vieren we niet, wel die van de kinderen en dan is iedereen van harte welkom. Maar met onze eigen verjaardagen hebben we niet zoveel, dus `vieren` we dat gewoon met ons 5en. En als mijn vader en of schoonouders toch langs willen komen, dan is dat ook prima, maar voor ons hoeft het niet.

Het komt nou misschien over alsof we heel vervelende mensen zijn die ontzettend akelig zijn tegenover onze familie, maar volgens mij is dat niet waar.

Sowieso hebben we een hekel aan verplichtingen, en dat is iets wat in je karakter zit. Als kind hadden we dat alletwee al. Ik was op elke verjaardag vroeger ziek, gewoon van de spanning. En door de jaren heen is dat wel beter geworden, maar nog steeds vind ik het lastige dingen.

We staan ook niet graag in het middelpunt. Verder hebben we het best druk met van alles en nog wat, eigen onderneming en vrij veel vrijwilligerswerk. Als we dan gewoon niks hebben en lekker samen zijn dan genieten we daar ontzettend van. Misschien zijn we wel een beetje raar en voldoen we niet aan de normen, maar we zijn wel gelukkig!

Misschien wijk ik wel een beetje van mijn punt, maar ik vind het gewoon lastig om het goed duidelijk te maken.

En daarbij willen we dus absoluut niemand kwetsen, we zijn best heel gevoelige mensen en als we iemand verdriet doen dan laat ons dat niet koud. Maar nogmaals, we zien zo`n bruiloft niet zitten.

Verder werd hier nogal over kaarten etc gesproken, daar heb ik het niet over gehad en zijn we dus ook niet van plan. Ik verwacht geen kaarten, felicitatie`s of erger nog enveloppen. Maar je zult het ze toch moeten vertellen, we gaan trouwen of we zijn getrouwd. En dan willen we wel graag voor de kinderen aan zijn, want dat lijkt me ook niet de ideale manier om het via hun te laten weten. En ik ga mijn kinderen niet vragen om daar niks over te zeggen, dat heb ik nog nooit gedaan en zal ik ook nooit doen.

Oooo, wat een lastige situatie! Iemand hier, ik weet de naam zo even niet, schreef dat haar ouders twee weken tranen hebben gehad omdat ze er niet bij waren. Tjee, ja dat willen we natuurlijk ook niet. Maar ik kan niet begrijpen waarom mensen, en daar kom ik weer met mijn respect, het gewoon niet kunnen respecteren, dat vind ik eigenlijk nogal ego. Ik bedoel je hoeft het er niet mee eens te zijn, meningen verschillen, maar je kunt toch wel respect hebben voor iemand zijn keuze en je daar dan bij neerleggen? Of is dat echt zo raar?

En of ik het zelf later erg zou vinden, als een van mijn kinderen ging trouwen zonder mij? Tja, als dat zijn/haar idee is, prima toch, wat heb ik daar nou over te zeggen? Ik vind dat iedereeen daarin zijn eigen baas mag zijn en zich niet moet laten beïnvloeden door andermans ideeen.

Mijn schoonmoeder weet overigens dat wij een heel feest niet zien zitten, maar daar wimpelt ze heel gemakkelijk overheen, en zegt, ach joh dat is toch leuk! Ja voor haar misschien wel maar voor ons niet.

Er zijn ook mensen hier, die zeggen, ach wat maakt het nou uit, dat ze erbij zijn in het pretpark en of met een stuk taart eten. Misschien gaat het ene mens daar makkelijker mee om dan wij?

ChrisH, dat herken ik wel, de spanning die je dan voelt. En dat is toch jammer, je moet toch juist geheel op je gemak zijn zo`n dag. Hoevaak schieten a.s. bruiden wel niet in de stress, vlak voor de grote dag. Verschrikkelijk vind ik dat gewoon.

Nou ja, een heel verhaal. Ik hoop nogmaals dat ik niemand voor het hoofd stoot, en dat ik mijn gevoel een beetje heb kunnen overbrengen via een stuk text.

O ja, nog even voor Rodebeuk, gelukkig maar want ik schrok best even van je eerste berichtje.

Allemaal bedankt voor jullie inbreng, we zullen er nog eens heel goed over nadenken.

Hartelijke groet,
A.s. Bruid

A.s. bruid

A.s. bruid

01-06-2010 om 14:21

Aaf

Je berichtje stond er net nog niet, dus lees hem nu pas. Maar jij omschrijft het heel goed in een paar zinnen, haha. Zo denken wij er ook over. En voor ons heeft het ook zeker wel een emotionele betekenis, alleen dan voor ons twee.

En ook dat voor de goede vrede, pfff, dat doen we al jaren en juist op zo`n dag hebben we daar geen zin. Het is ook allemaal zo nep dan, net wat jij zegt.

Heb jullie trouwens daarna veel negatieve reactie`s gehad, of viel dat mee?

Groeten,
A.s. Bruid

A.s bruid

A.s bruid

01-06-2010 om 14:25

Sassie

Ook jij bedankt voor je berichtje! Ook jij zegt eigenlijk wat ik voel. Dat idee van de kaartjes, zal ik in mijn gedachten houden. En dan niet voor de hele familie etc, maar gewoon voor schoonouders en vader.

Verder kan ik niet op iedereen reageren, moet alweer weg, dus voelt u zich aub niet gepasseerd

Groeten,
A.s Bruid

Mme M

Mme M

01-06-2010 om 14:40

Klein getrouwd

Wij zijn klein getrouwd, alleen ouders, broers, zussen. Vijf minuten ceremonie, geen ringen en daarna uit eten. Ik heb er niemand over gehoord.

Als ze echt iets van je wilden (feest, groots huwelijk) hadden ze vast al wel eens gehint, toch? Ik neem aan dat ze jullie ook kennen.

Aaf

Aaf

01-06-2010 om 15:03

Gelukwensen

Onze ouders waren heel erg teleurgesteld. Hebben er echt weken last van gehad. Ik had dat niet zo ingeschat; ik denk dat ik er dan -ten koste van onszelf- rekening mee gehouden had. Verder hebben we alleen maar enthousiaste reakties gehad en gelukwensen. Mense n kennen ons en vonden dat dit wel bij ons paste. Geen enkele negatieve reaktie.
De reaktie hier dat we misaschien nog wel achteraf een dikke envelop verwachtten vind ik wel kwetsend. Vanwaar dit venijn?

Sorry de draad niet gelezen

maar prima toch ? Ik snap je vraag niet eigenlijk.

Ik heb een tijd terug nog een trouwdraadje gehad, wij zien er voorlopig van af, ik werd helemaal kriegel van alle keuzes die er gemaakt moesten worden terwijl ik gewoon een relaxte dag wil zonder kapitalen kwijt te zijn. Alleen al de lijst van wie je wel en niet wil uitnodigen, ik zelf zit helemaal niet te wachten op de tante van mijn vriend die we nauwelijks zien, laat staan dat ik haar (best aardig mens, ik ken haar nauwelijks) de hele dag moet voorzien van eten en drinken, ze wist niet eens dat mijn 7 jarige dochter al 3 jaar op school zat, maar zei schoonmoeder dat konden we niet maken want bla bla bla.... dat soort dingen. Ik neig ook steeds meer naar heel klein en incrowd en verder geen gezeur. Vriend wil wel iedereen en meer dan ik. Ik heb daar dus geen trek meer in.

Weet je wat, ik zou als ik jou was gewoon lekker gaan trouwen zoals jij dat wil en achteraf iedereen een kaartje sturen dat jullie toen getrouwd zijn, als een soort kennisgeving. En als er negatieve reacties komen, PECH !

Minet

Minet

01-06-2010 om 18:55

Klein

Ook wij zijn in klein gezelschap getrouwd. Helemaal zonder vrienden/familie was voor ons ondenkbaar, we hadden dus persoonlijk (geen kaart) de naaste familie uitgenodigd, en enkele goede vrienden/buren(totaal 20 mensen)
Met dit gezelschapje zijn we naar het stadhuis gegaan nadat bij ons thuis thee en taart was. Na de ceremonie zijn we met nog wat onverwachte gasten (de tamtam gaat blijkbaar toch snel) en de genodigden een restaurantje ingegaan waar we zouden borrelen en dineren met de genodigden. De mensen die er ongenodigd waren hebben we gewoon meegenomen voor de borrel, het was heel spontaan en ongedwongen, en heel gezellig. Na de borrel met de genodigden heerlijk gegeten, en dat was onze trouwdag.
Op de middag zelf hebben we aan alle andere familie/vrienden/bekenden/collega's etc. een kaart verstuurd dat we die dag getrouwd waren, wat ons ontzettend veel kaarten en boeketten bloemen opleverde. Ik heb van niemand begrepen dat men teleurgesteld was over het feit dat er geen feest werd gegeven door ons.

Rafelkap

Rafelkap

01-06-2010 om 19:38

Onromantisch

Wij zijn ook lekker onromantisch getrouwd, op het gratis uurtje in het stadhuis (wel een beetje vroeg) Alleen met onze ouders en broers erbij (en 1 aanhang). Nog net niet op de fiets want het regende (dus met de auto). Daarna thuis koffie met zelfgebakken taart gegeten en daarna paella. Toen ging het bezoek weg en gingen we een kerstboom kopen.
Een vriendin van me is ook getrouwd, alleen met de kinderen erbij en een gemeenteambtenaar als getuige.

Onze relatie is niet veranderd sinds ons trouwen, we hebben het erg fijn samen. Ik vind trouwen dan ook totaal geen toegevoegde waarde hebben. Wij passen ook erg goed bij elkaar want we houden allebei niet van feestjes

Doe zoals jij het wilt en stoor je niet aan andere meningen, er zijn altijd andere meningen. Ik vind het wel intiem, zo met je kinderen. Heel veel plezier!

Maylise

Maylise

01-06-2010 om 21:34

Trouwen

Ik kan me wel vinden in wat Rodebeuk schrijft en ook wat de vriendin van Tihama heeft gezegd. Een huwelijksvoltrekking is juist de openlijke bevestiging van een relatie voor het oog van de gemeenschap. Ik had mijn bruiloft toch een stuk minder prettig gevonden als ik mijn moeder daarmee had gekwetst. Ik vond het juist zo fijn dat zij ook een mooie dag had en dat ze hier helemaal bij betrokken kon zijn.

Voor mijn man was stiekem trouwen sowieso geen optie. Voor hem is het dan alsof je iets te verbergen hebt, alsof je om een schandelijke reden moet trouwen of je schaamt voor het feit dat je gaat trouwen. Omdat binnen de familie van mijn man zijn keuze voor mij wat controversieel was vond hij het juist heel belangrijk om open en wel met mij te trouwen.

We hadden niet heel veel geld en het is dus wel een bescheiden gelegenheid geweest maar wel een openbare gelegenheid waarop onze familie en meest dierbare vrienden welkom waren.

Ik was zeker niet tevreden met elk aspect van mijn bruiloft maar ben wel heel blij dat we de familie niet hebben buitengesloten al was dat misschien makkelijker geweest. Dan had ik nooit de acceptatie kunnen bereiken in mijn mans familie die ik nu wel heb. Bovendien was mijn moeder overal enorm bij betrokken en dat geeft een enorm fijn gevoel.

Maylise

Ring

Ring

01-06-2010 om 23:33

Twee keer meegemaakt

In mijn omgeving zijn twee stellen "stiekem" getrouwd. In beide gevallen vond 99% van de familie en vrienden het leuk en 1% niet. Maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Dus maak het dan vooral jezelf naar de zin.
Van de opmerkingen dat je trouwt voor je moeder gaan mijn haren recht overeind staan trouwens. Belachelijk vind ik dat. Ik ben dol op mijn moeder, maar ik leef mijn leven en daar hoort mijn bruiloft bij. Of niet natuurlijk.
Nog even een praktische vraag, volgens mij ben ik die nog niet tegengekomen. Je hebt wel getuigen nodig, hoe gaan jullie dat aanpakken?

Pluk53

Pluk53

02-06-2010 om 09:25

Vieren

ik snap wel dat er redenen zijn om een bruiloft klein te houden, of zelfs puur als een zakelijke transactie. Voor mij is het ondenkbaar dat je de intensiteit van zo'n stap in je leven niet deelt met familie en vrienden. Dan komt bij mij de vraag op: welke dingen wil je dan wel delen/vieren met familie/vrienden? Denk aan ziekte/begrafenis/geboorte/jubilea/examen/whatever.

Ja pluk

dat was ook mijn insteek.

Bruiloften zijn toch echt leuker om iedereen te treffen dan begrafenissen.

Het heeft natuurlijk iets heftigs, zo'n memento mori, "mens gedenk te sterven"- gehalte. Maar die illusie dat alles in het oneindige doorgaat en dat je altijd nog tijd hebt om wel iets met andere te vieren - ik zou er niet in willen leven. Ik pak liever de tijd die er is met de mensen die er zijn.

Binnenkort moet ik de begrafenis van mijn moeder gaan regelen. En dat is de vrouw die altijd tegen ons gezegd heeft "je moet de feesten vieren zoals ze vallen". Ze wist waar ze het over had met haar oorlogsverleden.

Daarnaast voel ik tot mijn eigen afschuw dat ik brrrrrr iets van Balkenende begin te begrijpen. Die stroming die zegt dat individualisme niet het Alfa en Omega is van alle dingen... ik denk dat ze gelijk hebben. Het begin en het eind van je leven zijn gevuld met afhankelijkheid en met in relatie tot anderen staan. In het midden ben je even alleen en mondig en koning van je eigen rijk... maar het grootste deel van je leven staat in het teken van onderlinge afhankelijkheid. Voor mij een reden om ook de mooie dingen te willen delen.

Leuke column over dit gegeven:

Ons bestaan is ondenkbaar zonder anderen
* Bert Keizer

Vorige week was ik aanwezig in de aula van de VU bij de oratie van Cees Hertogh, collega verpleeghuisarts. Overigens heet mijn beroepsgroep tegenwoordig ’specialist ouderengeneeskunde’, een naam die denk ik tot stand is gekomen onder de zenuwachtige leiding van een beginnend stagiaire bij een piepklein pr-bureautje. Dat doet niets af aan Hertoghs leeropdracht: de ethiek van de zorg voor kwetsbare ouderen. Ik verwachtte een keurig maar tot niets verplichtend betoog over het recht dat ouderen hebben om fatsoenlijk tegemoet getreden te worden.

Hertogh maakte er echter een openbare les van waarin hij veel verder ging dan plichtmatige uitingen over eerbied voor de ouderdom. Hij kwam met een citaat uit Plato’s Epinomis, dat nieuw was voor mij, waarin een grimmigheid doorklinkt over het leven van de mens, die aan Schopenhauer doet denken: ’dat het bestaan voor elk levend wezen van begin af aan lastig is. Eerst moet men zwanger van je worden, dan moet je worden geboren, daarna nog worden gevoed en opgevoed, dingen die zoals iedereen zegt tot eindeloze zorgen leiden. Er kan een korte periode volgen die in verhouding niet al te erg is, maar voor iedereen best draaglijk. Die lijkt ergens halverwege een mensenleven enige verademing te brengen. Maar snel overmeestert je de ouderdom, en die zal ervoor zorgen dat geen mens ooit zijn leven zou willen overdoen, als je er de balans van opmaakt.’

De levensvisie die hier uit spreekt benadrukt een aspect dat we in 2010 zo veel mogelijk buiten zicht willen houden: de omstandigheid dat het leven ons veel aandoet, dat wij in veel opzichten niet zozeer de makers zijn van ons bestaan maar dat wij het bestaan te dulden hebben. Wij zijn niet alleen managers van ons leven, maar ook dulders, patiënten, lijdenden. Als de ouderdom nadert worden we dat onvermijdelijk in toenemende mate. Een mens zou zich moeten oefenen in passiviteit om op die manier de naderende afhankelijkheid tot een draaglijke ervaring te maken. De klassieke houding van de Stoïcijnen richt zich op het enigszins paradoxale ideaal het hoofd hoog te houden terwijl we op de knieën gedwongen worden door het noodlot van lichamelijk verval.

Als er één plek is in onze samenleving waar men zich uitdrukkelijk over dit verval buigt dan is dat natuurlijk de gezondheidszorg. Hertogh komt tot de even onthutsende als onweerlegbare constatering dat we juist in de gezondheidszorg over de geestelijke toestand van de aan onze zorg toevertrouwde lijders een denkraam hanteren waarin de kwetsbaarheid, of beter nog, hun gekwetst zijn, geheel wordt ontkend.

’Autonomie’ is het sleutelwoord. Bemoei je niet met mij. Veertig jaar van democratisering, patiëntenrechten, de WGBO enz. enz. leidden tot opruiming of bijstelling van alle regels en gedragingen in de gezondheidszorg. Alles is nu geënt op de aanname dat de hulpvrager een intelligente, assertieve, goed opgeleide veertiger is die zich in de korte middentijd bevindt die Plato beschrijft als draaglijk. Maar wat volgt op die autonome onkwetsbare periode is van een geheel andere orde. Hertogh citeert Nussbaum over ons aanstellerige idee van menselijke waardigheid als iets dat vooral in onze intellectuele vermogens zit. Denken, dichten, musiceren, besturen, lezen, schrijven, schilderen, zingen, dansen, componeren, dat zijn de bezigheden die ons als mens boven de biologie uittillen. DAAR zit ons mens-zijn en niet in opstaan, wassen, plassen, poepen, paren, vechten, eten en drinken. En dus helemaal niet in het niet meer kunnen opstaan, wassen, plassen, poepen etc. Het gruwen bij de aanblik van incontinente verpleeghuisbewoners is een vervelende illustratie van deze beschadigende invulling van wat wij menselijke waardigheid willen noemen. Ik was laatst in een ziekenhuis betrokken bij de overplaatsing van een mevrouw naar een verpleeghuis. De specialist zei: ’Ik hoop maar dat ze niet bij de echte verpleeghuisbewoners komt te liggen’, alsof het hier om een onwaardige levensvorm gaat die andere, hogere, stadia omlaag zou kunnen trekken.

Hertogh stelt iets essentieels tegenover dit beschamend gezwets: zorgethiek. Het gaat hier niet om een nieuwe uitvinding maar om het naar voren halen van één van de belangrijkste aspecten van mens-zijn, de ontdekking dat één mens geen mens is. Ons bestaan is, letterlijk, ondenkbaar zonder anderen. Dat geldt ook voor dichten, musiceren, regeren en componeren waarin een mens geheel zichzelf is, en dat belijdt. Maar dan wel tegenover anderen. Wij zijn vrij of onvrij enkel en alleen in relatie tot anderen. Wij spraken niet als er geen anderen zouden zijn. Wij kenden geen liefde of haat zonder anderen. Er zou geen oorlog zijn maar ook geen thuis, geen vader of moeder, zonder anderen. Geen plantsoenendienst maar ook geen belasting, zonder anderen.

Zorgethiek is een hernieuwde benadrukking van het feit dat wij niets zijn zonder anderen en dat onze positie onder anderen niet alleen waardig is als we tegenover hen regeren of filosoferen, maar ook als we voor hen zorgen of zorg van hen krijgen.

’Zonder zorg zou de samenleving krakend en piepend tot stilstand komen; wij zouden letterlijk geen leven, laat staan enige vorm van autonomie hebben.’

© Trouw 2010, op dit artikel rust copyright.

krin

krin

02-06-2010 om 10:29

Tja, ach

Ik ben zelf zo familieziek als wat, dus zelf kon ik me inderdaad geen bruiloft voorstellen zonder de hele clan erbij. Maar ik weet dat voor andere mensen hun familie niet veel meer dan een toevallige samenloop van omstandigheden is, en dan vervalt dat dus als argument. Die voelen verbanden met anderen, of desnoods alleen met elkaar en de kinderen. Dat die hun bruiloft niet met de familie willen delen, maakt ze niet meteen afgesneden van 'de ander'. Ze hebben wrsch alleen een ander beeld van die 'ander'. Bij de laatste paar postjes lijkt het bijna alsof je a-sociaal in de letterlijke betekenis bent als je zo stil mogelijk wilt trouwen. Dat gaat me toch te ver.

Pluk53

Pluk53

02-06-2010 om 11:17

Rode beuk

Bert Keizers column zoek ik altijd direct op in mijn eerste "rondje zaterdag-trouw". Zeer doordachte en doorleefde visies.
"Ons bestaan is, letterlijk, ondenkbaar zonder anderen". Je bent mogelijk niet direct a-sociaal als je je bruiloft niet "deelt", maar in mijn visie duidelijk zeker niet maatschappelijk-sociaal. Je stelt je bewust apart/onafhankelijk op van de gemeenschap, van het sociale netwerk. Het gaat er hier niet alleen om wat jijzelf ervan vindt, maar ook wat de groep waar jij jezelf toe rekent ervan vindt. Blijkbaar zijn er groepen (sociale-netwerken) waar het normaal gevonden wordt om trouwen als puur prive te zien.

Merel78

Merel78

02-06-2010 om 11:49

Niet alles gelezen, maar

zo denk ik erover:

jouw manier zou mijn manier beslist niet zijn, ik heb genoten van onze - vrij traditionele - bruiloft, het was een prachtige dag. maar...we hebben het wel gedaan zoals wij het wilden, ongeacht of anderen het daar mee eens waren of niet. Dus in dat opzicht kan ik je heel goed begrijpen. Een tijd geleden kregen we een kaartje van een oom van mijn man en zijn vriendin met wie hij samenwoonde en een jong kindje heeft. Een kaart met: we zijn getrouwd toen en toen. zij hadden geloof ik wel de ouders erbij die nog in leven waren. Prima, als dat hun manier is en ze zich daar goed bij voelen moeten ze dat zeker zo doen, ik heb me niet gepasseerd gevoeld of zo, leuk dat ze ons het nog lieten weten. Maar wel kan ik me voorstellen dat het voor ouders, broers/ zussen, anders ligt. Maar goed, het is aan jullie, geniet van jullie dag, het is jullie feestje. Weet alleen wel dat anderen geheid commentaar gaan geven (wat ze ook doen als je wel een traditionele bruiloft hebt) en daar moet je tegen kunnen. Denk dus goed erover na wat je echt wilt en waarom je dan echt wilt. En ik zou zeker de kaartjes pas achteraf versturen als je het zo wilt, niet van te voren, dan staan ze ineens nog bij het stadhuis (is openbaar en mag dus)

groetjes en een hele fijne trouwdag gewenst!

Merel

Izar

Nee, ik had niet echt specifiek iets willen zeggen over mensen die anders tegen het huwelijk aankijken. Ik zou zeggen ga je gang.

Op een forum is het toch vooral interessant als dingen van verschillende kanten besproken en bekeken kunnen worden... lijkt mij.

Het motto "je moet de feesten vieren zoals ze vallen" is voor mij geen absolute waarheid, maar een aansporing om de gelegenheden voor feesten bij de lurven te pakken. Voor mij. Niet noodzakelijkerwijs voor jou.

Tihama

Tihama

02-06-2010 om 13:46

Inderdaad

Als je je ouders al uitsluit van je bruiloft: wat vier je dan wel samen met hen? Of zet je in je testament dat er geen afscheid mag komen als je dood gaat? Per slot van rekening is het JOUW uitvaart, dus daar hebben anderen ook niets te zoeken.

Ik heb zelf niets met het fenomeen bruiloft. Het was voor mij dan ook totaal niets emotioneels. Maar ik wist dat het dit voor mijn ouders en schoonouders wel was.
Waarom zou ik in hemelsnaam hen bewust kwetsen door iets te doen dat voor MIJ geen bal uitmaakte? In de categorie: 'kleine moeite, groot plezier'.

Dát kan ik zo moeilijk begrijpen.

Tihama

Pluk53

Pluk53

02-06-2010 om 13:59

Lidwientje

ziektes vier je niet, daar deel je de ellende met elkaar. (=steunen). Nogmaals, het gaat er niet alleen om wat je er zelf van vindt, maar wat de mores is in het sociale netwerk waar je mee verweven bent. Ik heb mijn verbazing al uitgesproken dat er blijkbaar netwerken zijn waar een huwelijk iets is wat je niet met elkaar deelt/viert.

Dirkje

Dirkje

02-06-2010 om 14:06

Ha ha tihama

'Kleine moeite groot plezier,' ech nie: een beetje bruiloft organiseren kost een boel moeite en tijd hoor (om over geld maar niet te spreken), dus als dat iets is wat je niet wilt, dan is het wel heel veel moeite....

Groet,
Dirkje

Tihama

Tihama

02-06-2010 om 14:13

Dirkje

We hadden het volgens mij niet over een grote bruiloft met toeters en bellen, maar over het uitsluiten van je eigen ouders bij de officiële handeling en eventueel een taartje daarna. Dat is wezenlijk iets heel anders.

Maar goed: daar had ik het dus niet over. Ik had het over buitensluiten van je ouders. Niet over het buitensluiten van vrienden, overige familie, collega's, vage bekenden.

Tihama

Sociaal zijn

Voor sommige mensen is het huwelijk vooral het regelen van wettelijke rompslomp is waarvoor je anders naar een notaris moet. Als je het huwelijk louter als formaliteit beschouwt, valt er volgens mij niet echt veel te vieren. Ik zie niet waarom in dat geval het niet vieren van je huwelijk zou betekenen dat je niet-maatschappelijk sociaal bent.

Chris

Pluk53

Pluk53

02-06-2010 om 15:39

Bevestigen van de partner-keuze

ook als je het huwelijk an sich louter zakelijk ziet, is het wel de bevestiging van je relatie. Je kiest voor elkaar, en vindt het belangrijk genoeg om daar iets voor te regelen. Reden genoeg voor een feestje, zou ik zeggen. Of vind je je relatie niet belangrijk in jouw leven? Heb je alleen een zakelijke band met je partner?

Tihama

Tihama

02-06-2010 om 15:57

Met zijn vijven

"Het liefst gaan we gewoon op een maandagochtend met z`n 5en naar het gemeentehuis en daarna gezellig iets leuks doen (pretpark ofzo) en dan lekker eten"

Als het zuiver zakelijk is dan hoeven
a. de kinderen niet mee
b. er geen gezellig iets achteraf plaats te vinden

Blijkbaar is het dus niet zuiver zakelijk, maar wordt er een zeer bewuste keuze gemaakt wie er belangrijk genoeg gevonden wordt om hierbij aanwezig te zijn.
Je kinderen wel, je ouders niet. Misschien bedoelt a.s. bruid niet dit signaal af te geven, maar het is zeer waarschijnlijk dat hun ouders het signaal wel zo zullen interpreteren. Zie de ouders van Aaf. Die hebben de keuze van Aaf opgevat als een bewuste buitensluiting door hun eigen kind. En dat doet pijn. Heel erg pijn.

Tihama

Mme M

Mme M

02-06-2010 om 16:42

Tihama

Maar een huwelijk heeft toch het grootste effect op het gezin? Niet op opa en oma?

Tihama

Tihama

02-06-2010 om 20:52

Emotie

"Maar een huwelijk heeft toch het grootste effect op het gezin? Niet op opa en oma? "

Ik haalde de aanwezigheid van de kinderen aan om aan te tonen dat het wel degelijk ging om een emotioneel aspect bij de vraagstelster. De kinderen zijn alledrie nog onder de 10, niet gerechtigd om welke handtekening dan ook te zetten. Ze kunnen dus niet aanwezig zijn vanwege het zakelijke aspect. Dat moet dus wel zijn om het emotionele. En effect op het gezin? De echte effecten van getrouwd zijn merk je meestal pas bij scheiding, overlijden en faillisement. Als alles gewoon gaat, is dat briefje een formaliteit.

Lidwientje: precies: als je weet dat je ouders het ook geen drol uitmaakt, dan is er geen enkel argument om het anders te doen.
Maar dat is niet zo. En eerlijk gezegd: ik denk dat het zelden zo is.

Ik vond het grootste voordeel van trouwen nog wel dat daarna niemand meer zeurde 'en wanneer gaan jullie nu trouwen?'. Aangezien ik zwanger was, was de vervolgvraag 'wanneer komen de kinderen?' ook meteen klaar.
Het tweede grote voordeel is dus die Efteling. Ik zou dat trouwens niet op dezelfde dag doen. Dus kinderen lekker op school laten als je naar het stadhuis gaat. En dan een andere dag naar de Efteling.

Tihama

Asa Torell

Asa Torell

02-06-2010 om 20:56

De gein van trouwen

is nou juist dat het zo'n algemeen instituut is dat iedereen er zijn eigen invulling aan kan geven. Je kan het doen omdat je zakelijk dingen wilt regelen, om je moeder een plezier te doen, om aan elkaar te vertellen dat je altijd bij elkaar wilt blijven, om aan de rest van de wereld dit te melden, om van je achternaam af te komen.... enzovoort. Het is van iedereen, dus ook van de mensen die het gebruiken om snel/stiekem/achteraf te trouwen.
Daarnaast is het natuurlijk wel een goede vraag of je er mensen mee kwetst om het te doen zoals jij het wilt. Als je weet dat dat zal gebeuren is het een keuze die aan jou is: vind je het erger om die anderen te kwetsen, of om je eigen voorkeur te laten lopen? En dat zal er maar net van afhangen hoe intens je band met de ander is, hoe erg je jezelf geweld aan moet doen om het zo te doen als die ander wil, enz. Dus daar kun je van een ander eigenlijk nauwelijks iets over zeggen. Maar voor je eigen keuze ben jij wel zelf verantwoordelijk. Het lijkt me ook makkelijker om die keuze te maken met dat besef dan te blijven hangen in verwijt jegens de ander die jouw keuze zou moeten respecteren.

esmee

esmee

03-06-2010 om 12:13

Maylise

"Dan had ik nooit de acceptatie kunnen bereiken in mijn mans familie die ik nu wel heb".

Als Dat de reden is voor een bruiloft geeft, nou dan had de familie van mijn man dus echt de boom in gekund hoor.

Ach, het kan ook nooit goed zijn. Wij hebben het dus volgens de traditionele manier gedaan en nog had ik een schoonmoeder die op die dag aan één stuk door wat te klagen en te zeuren had. Je kunt het wat dat betreft nooit voor 100% goed doen. Maar ik trouw voor mij en mijn man en echt niet om te acceptatie van schoonmoeder te krijgen.

Kaaskopje

Kaaskopje

03-06-2010 om 12:42

Familie

Mijn zwager en zijn vrouw zijn 'stiekem' getrouwd. Ze moeten het zelf weten, dus dat heb ik geaccepteerd, maar ik vond het niet leuk, dat zeg ik eerlijk. Mijn schoonvader en zijn vrouw, ik noem haar schoonmoeder, zijn ook zonder familie getrouwd, maar dat komt omdat ze in een ander land getrouwd zijn. Daar heb ik dan weer wel begrip voor. Ze wilden heel graag op die speciale locatie trouwen en konden de familie moeilijk allemaal over laten komen.
Ik ben op dit punt misschien wat overromantisch, maar ik vind een huwelijk iets wat je met je familie en vrienden deelt. Of dat nou met een kopje koffie met een Hema taartje in de eigen woonkamer wordt afgesloten of in een grote zaal compleet met jurk van 3000 euro, dat is een kwestie van budget en smaak.
Achteraf gezien zou ik bij ons huwelijk een paar dingen anders aangepakt hebben, maar dat is het verhaal van de koe in zijn k... kijken. Ik zou niet meer in de kerk willen trouwen en ik zou ons feest nu wat minder ingetogen hebben gevierd. Er was geen dansmogelijkheid en dat is juist iets wat ik erg graag doe
Ons huwelijk heeft zoals velen misschien al weten voor veel problemen gezorgd, toch zou ik het weer net zo doen. Familie hoort erbij in mijn ogen, vrienden ook. Net zoals de familie betrokken zal zijn bij geboorte en dood.
Kanttekening: onder familie versta ik een nogal klein gezelschap. Ik vind niet dat je de héle familie hoort uit te nodigen. Het kan wel, maar waarom is het in vredesnaam verplicht alle broers en zussen van je ouders uit te nodigen? Onder familie versta ik de ouders, opa's en oma's, broers en zussen van de bruid/bruidegom en daarnaast de vrienden van de bruid en bruidegom. Ik heb er niet eens aan gedacht om onze ooms en tantes erbij te betrekken.

Maylise

Maylise

03-06-2010 om 20:03

Esmee

Gezien je toch de komende decennia na de bruiloft met de schoonfamilie verder moet vind ik het niet zo raar om met specifieke gevoeligheden rekening te houden. Liever een kleine opoffering gedurende 1 dag dan jaren ellende. Ik heb dus wel bepaalde aanpassingen gedaan aan mijn wensen om hun een plezier te doen. Uiteindelijk vang je meer vliegen met honing dan met azijn.

Maar als je schoonmoeder niks als goed zal ervaren is het misschien weer een ander verhaal. Dan kan je beter doen wat je zelf wilt want dan is er tenminste nog 1 iemand tevreden.

Maylise

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.