Twijfels over de relatie
Zoals velen waarschijnlijk ben ik hier terechtgekomen na wat zoeken op Google... Ik heb hier al meerdere verhalen gelezen en kan me er vaak in terug vinden. Helaas vind ik nog geen oplossing voor mijn situatie. Hopelijk kunnen jullie mij het doen inzien. Ik heb serieuze twijfels over mijn relatie. We zijn 8 jaar samen en hebben twee kindjes (1 en 3). Het probleem is begonnen bij het zwanger worden. Ik wist al langer dat het waarschijnlijk niet in 1, 2, 3 ging lukken. Mijn grootste angst was dat het niet ging lukken of dat we een heel traject gingen afleggen. Het heeft 6 maand geduurd voor ik een eerste eisprong had en dan was het gelukkig direct prijs. In die 6 maand heb ik dus meerdere ziekenhuisbezoeken moeten doen en dus ook enkele 'tegenslagen' moeten verwerken. Ik heb dit telkens alleen moeten doen. Hij vroeg erachter, maar als hij dan zag dat ik het moeilijk kreeg, liep hij weg. Ook heeft hij toen eens de opmerking gegeven 'Oh, ik wist helemaal niet dat het zo erg was, ik dacht dat er enkel een eierstok niet werkte.' terwijl ik daar met hem al veel over gepraat had en uitgelegd had wat het probleem ging zijn als we eens aan kinderen begonnen. Ik had ook telkens het gevoel dat hij mijn gevoelens minimaliseerde. Nu moet er wel iemand positief blijven, maar dat wil niet zeggen dat je de ander moet negeren. Ik voelde geen begrip voor mijn gevoelens en al helemaal geen steun. Uiteindelijk met hem daar over gepraat, hij wist niet wat hij moest doen als hij mij zag wenen. Dus ik heb toen gezegd dat mij eens vastnemen meer dan voldoende is. Dan is verder alles goed verlopen. Na de bevalling waren we beide dolgelukkig. Eenmaal thuis was het back to reality. Ik heb hem toen toch eens moeten duidelijk maken dat het voor mij ook heel zwaar is, zelfs al ben ik de hele dag thuis om voor de baby te zorgen. Ik heb hem ook telkens gezegd dat we moeten opletten dat we naast mama en papa ook nog een koppel blijven. Ik stelde dan ook vaak voor om een oppas te zoeken en samen iets te doen. Maar dat initiatief kwam dus telkens van mij. Dus daar ook terug over gepraat en ik moest het doen met het feit 'dat ik daar beter in ben'. Ik heb ook nog eens alles opgeschreven omdat de situatie hetzelfde bleef. Dan heeft hij eens een avondje georganiseerd. Enkele weken later bleek ik terug zwanger. (Op seksueel vlak is het ook al een tijdje stil, zelfde reden, initiatief kwam telkens van mij. Zelfs na rustig te praten hierover) Dan voelde ik mij schuldig omdat ik toen al twijfels kreeg over mijn relatie, komt er dan nog eens een kindje bij. Toch besloten er het beste van te maken maar hier zit ik nu... We zijn verder blijven aanmodderen. We doen amper nog iets samen en ik geniet er ook niet meer van. Onlangs een avondje uit geweest en we hebben een uur gewoon niks gezegd tegen elkaar. Ik zit momenteel ook in een hele emotioneel moeilijke periode. Mijn broer heeft kanker en we zijn na 6 maanden nu doorverwezen naar een kinderneuroloog ivm ons oudste zoontje. Heel die situatie heeft mij ook duidelijk gemaakt dat ik er op emotioneel vlak alleen voor sta. De onderzoeken voor ons zoontje ga ik telkens alleen naar toe. De onzekerheid knaagt aan mij maar hij minimaliseert dat dus terug. Ik zat er in januari compleet door. Heb een heel weekend lopen wenen en hij heeft nooit gevraagd wat er scheelt. Als ik later dan vroeg of hij dat niet ziet of gewoon niet wil zien, zegt hij dat hij nooit iets gemerkt heeft. Dat deed mij nog het meeste pijn. Dus enkele weken geleden is de bom helemaal ontploft. Ik zat alleen met 2 zoontjes die niet wilden slapen. Hij had een voetbalmatch, maar bleek achteraf dat de tegenstander forfait gegeven had. Uiteindelijk maar na 12u thuis gekomen en achteraf nog gevraagd of ik nog lang bezig geweest was met de kindjes in slaap te krijgen. Dus toen ik dat te horen kreeg dat hij uiteindelijk gewoon bij z'n vrienden gebleven was (wat ik op zich niet erg vind hé! Maar ik vind dat je ook eens moet kunnen zeggen, nu ga ik naar huis, mijn vrouwtje steunen), heb ik gezegd dat ik serieuze twijfels heb of ik mijn toekomst nog verder zie met hem. Zijn eerste reactie was dan: 'Gaan we nu verder tv kijken?'. Ik dus nog een beetje dieper... De dag erna nog eens goed gepraat, ik had alles genoteerd zodat hij alles op zijn gemak kon lezen. Dan stelde hij een relatietherapeut voor. Ik voelde mij toen al wat beter omdat ik het gevoel had dat hij het eindelijk besefte. De dagen erna deed hij weer alsof er niks gebeurd was. Ik heb uiteindelijk mijn koppigheid (ja, dat wil ik gerust toegeven dat ik ook een aandeel heb en soms te koppig ben...) aan de kant gezet en zelf een afspraak gemaakt. Toen werd hem de vraag gesteld wat liefde is voor hem. Zijn antwoord was zorgen dat ik niks tekort kom, mijn leven gemakkelijk maken door eens boodschappen te doen e.d. En toen werd voor mij duidelijk dat ik daar een heel ander beeld over heb.
Dus kort gezegd, momenteel heb ik het gevoel dat ik moet kiezen tussen een broer-zusrelatie waar ik niet gelukkig van wordt, maar wat dus wel beter is voor de kindjes en, ik zal eerlijk zijn, ook voor mijn financiële situatie of de relatie opgeven, nieuw geluk gaan zoeken (maar zal ik die dan vinden?) maar ook het leven van mijn kindjes overhoop halen. Veel vrouwen zouden waarschijnlijk geld geven voor zo'n man. Ondanks uitschuivers, probeert hij goed voor mij te zorgen, hij slaat mij niet, bedriegt mij niet, hij volgt mij in alles wat ik doe en hij ziet mij graag. Maar ik mis een echte relatie. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar ik wil iemand waarbij ik emotioneel terecht kan, maar ook mee kan lachen, amuseren,... Dat lukte vroeger goed, maar ik heb het gevoel dat ik anders geëvolueerd ben dan hem (en hij vond dat ook...). Hij is nog steeds het jongetje van in het begin van onze relatie, daar zou ik nu niet meer op verliefd worden. Ik heb het er ook enorm moeilijk mee dat ik niet weet wat er echt in hem omgaat. Hij zegt nooit wat hij voelt en als we praten, zegt hij de dingen waarvan hij denkt dat ik dat wil horen. Het lijkt erg om daarvoor alles op te geven wat we hebben maar ik word er echt niet gelukkig van. Aan de andere kant ben ik bang dat ik ook niet gelukkig ga worden als het opgeef (toch de eerste jaren niet). En dit alles vind ik dan helemaal geen goede reden om samen te blijven. Ik zou daar in zijn plaats toch ook niet gelukkig van worden...
ook zo'n man
Als je met deze man een relatie wilt behouden, zul je je verwachtingen moeten bijstellen. Wat al kan helpen is het besef dat gedachten lezen niet gelijk staat aan liefde. Ik zie in je verhaal dat hij echt wel wil doen wat jij van hem verwacht, alleen begrijpt hij totaal niet wat dat dan wel is. Dus je zult heel duidelijk moeten zijn in wat je van hem verwacht. Jouw probleem is misschien wel gebrek aan zelfvertrouwen: zie je wel, ik ben het niet waard om "zomaar" iets liefs voor te doen. Terwijl hij echt geen idee heeft en het misschien heel naar vindt dat hij je alweer teleurgesteld heeft.
Bijvoorbeeld: ik voel me nu heel ongelukkig, want er is X gebeurd, ik wil graag dat je je arm om mij heen slaat. Ik wil graag dat je niet meer dan 1 avond per week van huis bent en dan mag je zo lang weg blijven als je maar wil. Ik wil graag dat jij elke week de vuilnis buiten zet/ elke avond 1 van de kinderen naar bed brengt/ elke week de grote boodschappen doet......noem maar op. Alles moet heel expliciet en voorspelbaar zijn. Hij houdt waarschijnlijk heus wel van je, maar ziet jou als een compleet onvoorspelbaar persoon, die van alles blijkt te verwachten, maar dat niet zegt.
O ja, en pak zelf ook je vrijheid! Als hij 1x per week een avond weg mag, dan mag jij dat ook, met een vriendin of zo. Doe dat dan ook elke week, of maand, of wat jullie ook maar afspreken. En zeg dan dat je verwacht dat de kinderen in bed liggen als je terugkomt, en vertel hem hoe hij dat moet aanpakken. Dat zal misschien niet meteen lukken, maar oefening baart kunst.
Mijn ervaring is dat liefde kan groeien als een man zich rustig kan voelen, omdat hij weet dat jij altijd precies zegt wat je van hem verwacht. Aan de andere kant: als wat ik hier boven schrijf echt niet acceptabel voor je is, dan is het misschien beter een andere man te zoeken. Want zo'n geordend leven als ik nu beschrijf is niet geschikt voor iedereen. Sommige mensen willen juist verrast worden, en onvoorspelbare dingen doen. Dat is prima, maar met deze man gaat dat niet lukken. En ja, je zult de kar moeten trekken, zowel met de kinderen als met uitjes, vakanties enzovoorts. Het is niet eerlijk, maar hij mist echt het overzicht en dus moet jij het doen - tenzij je hem van tevoren precies kan zeggen wat hij moet doen.
niet wachten
Ik lees uit je verhaal dat je elke keer wacht tot hij ziet dat je je ongelukkig voelt, dat je ergens mee zit. Mijn tip: niet wachten tot je een ons weegt (dat is nu je ervaring), kennelijk 'ziet' hij je zorgen niet; kom er dus zelf mee.
Dus: deel je met hem verdriet over je broer, je zorgen over je zoontje. Neem hem mee naar de kinderneuroloog. Dat moet je niet elke keer alleen doen.
Ga ook eens een avondje weg en laat hem oppassen (ziet hij meteen dat dat soms best pittig kan zijn)
Door zelf met hem veel te delen snapt hij beter wat er in je om gaat en gaat hij dit misschien ook iets makkelijker doen.
Niet iedere man (vaak) is even makkelijk met gevoelens, maar hij heeft ze wel.
Deze emotioneel moeilijke periode maakt het er allemaal ook niet makkelijker op voor je, maar juist nu moet je meer proberen te delen, al is het alleen maar van jouw kant.
Sterkte!
Bedankt
voor de tips. Ik twijfel inderdaad niet of hij van mij houdt. En het is inderdaad zo dat ik in het verleden het voortouw nam. Ik heb hem ook telkens voorbeelden gegeven wat hij eens kan voorstellen. Dat moet niet per se als verrassing maar gewoon eens kunnen zeggen, hé ik heb zin daarin. Het is wel waar dat ik iets spontaner ben, of daar toch meer van hou dan hem. Ik hou van variatie, van hem mag alles liefst zo voorspelbaar en herkenbaar mogelijk zijn. Ik geef maar een dom voorbeeld: Hij eet al 8 jaar aan een stuk dagelijks hetzelfde op zijn boterhammen. Ik zou dat kotsbeu zijn. Ik heb ooit eens tickets gewonnen voor een concert, maar dat was wel die avond zelf. Dat was te kort bij voor hem, dus we zijn dan niet gegaan. Terwijl ik dat net leuk vind, zo'n onverwachte dingen (dat ging wel iets makkelijker zonder kinderen natuurlijk 
). Vandaar mijn vrees dat wij hierin moeilijk een compromis zullen vinden, want daarin kan ik hem nu eenmaal niet veranderen. Ik weet ook dat hij dat gewoon moeilijker ziet als ik het moeilijk heb, maar als je zit te wenen en hij kan niet rap genoeg weg zijn, dan is dat er gewoon van weglopen in mijn ogen. Maar zelfs al begin ik er zelf over, dan nog heb ik nooit het gevoel dat we echt praten. Het is eerder ik die mijn gevoelens vertel aan hem. Ik heb het hem nu ook gezegd dat ik het jammer vond dat ik daar helemaal alleen zat toen mijn zoontje een MRI moest krijgen. De volgende keer zal hij nu meegaan, maar dat steekt dan weer bij mij dat hij dat doet omdat ik dat nu gezegd heb.
Ik heb het mezelf ook voorgenomen om nu terug meer iets alleen te doen. Iets gaan drinken met vriendinnen, sporten en ik wil ook heel graag naailessen volgen. Mijn zoontje moet nu afo's dragen, maar je vindt heel moeilijk (mooie) broeken die wijd genoeg zijn hiervoor. Ik zou dan graag mijn creativiteit hiervoor gebruiken, de situatie zo positief mogelijk benaderen dat maakt het iets makkelijker te aanvaarden.
gebruiksaanwijzing
Misschien is het helemaal geen onwil, maar weet hij zich geen houding te geven en dan is weglopen makkelijker.
Trek hem gewoon terug. Geef hem jouw gebruiksaanwijzing. Hij hoeft toch niet te komen met een oplossing (die is er vaak niet) maar je wil gewoon soms jouw hoofd op zijn schouder en even geknuffeld worden. Vrouwen zijn vaak meer van het praten (liefst eindeloos herhalen), mannen vaak minder.
Misschien kan je je ei ook af en toe kwijt bij een vriendin?
Goed idee trouwens om te leren speciale broeken te maken voor je zoontje!
Zorg goed voor jezelf!
deels herkenbaar
Ik ben hier degene die niet houdt van plotselinge veranderingen, mijn man is veel spontaner en heeft bovendien meer behoefte aan sociale contacten buiten de deur. Ik ben geen liefhebber van andermans emoties en heb er erg veel moeite mee om mijn eigen emoties te uiten. Ik zou ook het liefste weglopen wanneer mensen gaan huilen, ik weet me daar niet goed raad mee, ik weet in theorie wel dat een knuffel gewenst zou kunnen zijn, maar omdat ik zelf liever mijn emoties voor mezelf hou ga ik twijfelen of die persoon wel wil dat ik er aandacht aan besteed, of dat die persoon liever wil dat ik doe alsof er niets aan de hand is. Moet ik iemand proberen te troosten? Moet ik juist meegaan in wat die persoon voelt? Al met al zou ik daar dan liever niet zijn.
Aan de andere kant herken ik mezelf wel in jou, toen ik me zorgen maakte om mijn dochter toen die net haar diagnose cerebrale parese had, kon ik dat maar moeilijk met mijn man delen, want hij maakte zich gewoon niet zoveel zorgen, hij begreep wel dat ik het zo voelde, maar hij ging er vanuit dat het allemaal wel goed zou komen met haar. Niet dat het over zou gaan hè, maar dat ze het wel zou gaan redden ondanks haar beperking. Ik zag, bij wijze van spreken, al problemen voor over 10 jaar.
Het heeft mij toen geholpen om een mailinglist te zoeken voor ouders van kinderen met cerebrale parese, nu is dat verplaatst naar Facebook. Kon ik daar mijn zorgen spuien en herkenning krijgen of gerustgesteld worden, praktische tips opdoen, etc.
Zo'n beetje alle onderzoeken en later ook de afspraken met revalidatiearts, therapeuten, schoenmaker, instrumentenmaker heb ik alleen gedaan, puur uit praktisch oogpunt, want mijn man zou daar steeds vrij voor moeten vragen en omdat ik niet full-time werk is het makkelijker om die afspraken om mijn werktijden heen te plannen.
Kun je misschien iemand anders meevragen? Ik nam mijn moeder nog wel eens mee, al is het alleen maar omdat het gezelliger is in de wachtkamer.
Goed plan om dingen voor jezelf te doen, het is mijn ervaring dat het makkelijk is jezelf te verliezen in zorgen voor je kind als je een kind hebt waar iets mee is.
Hij doet zijn best
Je man gaat volgende keer mee naar het ziekenhuis! Hij luistert dus naar je en hij doet zijn best. Ik snap dat je zegt "De volgende keer zal hij nu meegaan, maar dat steekt dan weer bij mij dat hij dat doet omdat ik dat nu gezegd heb", maar schud dat alsjeblieft snel van je af. Zo mag je dat niet zien. Hij kan (!) dit soort dingen niet spontaan bedenken, en dus zul jij ze expliciet moeten aangeven. En dan kan het zomaar goed gaan, zoals in dit geval.
Ook als je emoties hoog zitten, vertel dan hoe jij je voelt als hij wegloopt als jij huilt. Niet beschuldigend, maar als uitleg. Vertel dat je graag zou willen dat hij je een zakdoekje en een glas water brengt en even naast je komt zitten, een arm om je heen slaat. Als hij niet weet wat hij moet zeggen, is zwijgen en dit doen zelfs al vele malen beter dan weglopen. Geef hem duidelijke instructies. Zo te horen is hij van goede wil, maar weet hij gewoon niet hoe hij het moet aanpakken.
Veel mannen hebben het moeilijk met spontane uitjes. In het geval van zo'n concert zou je een vriendin kunnen vragen om mee te gaan, of alleen kunnen gaan. Laat je in elke geval niet tegenhouden om leuke dingen te doen. Mijn vriend houdt ook niet zo van concerten, hij vindt het vaak druk en gedoe en niet echt ontspannend. Ik daarentegen vind concerten zalig. Dus als ik een leuk concert zie, dan koop ik ruim op tijd kaartjes, en ik geef hem de keuze: ofwel jij gaat mee, ofwel ik ga met een vriendin. Meestal gaat hij dan wel mee, soms niet. Op deze manier zijn we allebei tevreden. Zo moét hij niet mee, dus voelt hij zich niet in een hoek gedrukt, en ik voel me niet belemmerd om dingen te doen waar ik blij van word.
Toch
Toch komt het bij mij over dat hij mij niet kent, terwijl hij net de persoon moet zijn die mij wel heel goed moet kennen. Het stoort mij dat collega's sneller zien dat er iets scheelt. Zij vragen ook gewoon hoe het is met mij en ik zie dan echt de bezorgdheid in hun ogen. Dat heb ik bij hem nog nooit gehad. Ik heb dit heus wel al besproken met hem. Moet ik hem dan telkens in alle mogelijke situaties zeggen hoe hij moet reageren? Ik begrijp hem ook. Ik ben ook niet heel goed in gevoelens uiten maar ik heb het gevoel dat hij het gewoon prima vindt zo. Hij doet iets of doet iets niet, dan zeg ik dat ik dat niet fijn vind en let hij er de volgende keer op maar de keer er na is het weer hetzelfde verhaaltje. Als ik iets vertel, moet ik dat 8 op de 10 keer de volgende keer nog eens uitleggen (gelijk wat, gewone situaties die gebeurd zijn, mijn zorgen over het werk). Concreet voorbeeld wat hem echt typeert. (Nu wordt het heel intiem) Op vlak van seks was het ook telkens ik die er het vuur in hield. Voor hem mocht dat telkens hetzelfde zijn en op een bepaald moment was dat ook zo. Ik kon perfect zeggen wat hij ging doen en voor mij was dat dan ook niet meer leuk. Ik heb toen rustig met hem gepraat en enkele voorbeelden gegeven wat hij eens kon doen. Dat moet niet telkens zo zijn hé, maar wat afwisseling houdt het wel spannend. Ik heb hem toen voorgesteld om eens een massage te geven. Hij ging daarmee akkoord. Na enkele maanden vraag ik nog eens gewoon, wanneer krijg ik dan eens die massage? 'Ik ga dat wel eens doen'. Terug enkele maanden later, nog altijd niks gebeurd. Ik koop een massage kaars. Dat is daar ook blijven staan tot ik hem eens gebruikt heb. Ik heb toen gezegd, nu is het aan jou. 2 jaar later (3 jaar na eerste gesprek) en vele gesprekken later, heeft hij eindelijk eens een massage gegeven. Ik heb er uiteindelijk niet van genoten en sinsdien is er ook niks meer gebeurd. Ik kan het niet meer verdragen dat hij aan mij komt. Ik erger mij momenteel aan de stomste dingen, zelfs zijn stem. Vreselijk vind ik het, vooral voor hem. Hij is echt geen slechte man maar is hij nog de man voor mij? Laatste tijd proberen we wat afstand te nemen. Ik ben nog aan het kijken om even een weekendje weg te gaan met een vriendin. Maar waar ik het vroeger vervelend vond om alleen thuis te zijn, kan ik daar nu enkel maar van genieten. Sfeer is zoveel rustiger, ik sta hier te dansen en zingen met de kindjes. Ik vind het vreselijk van mezelf dat ik me zo voel. Ik doe niet anders dan praten met vriendinnen want ik raak er niet uit.
Wat de onderzoeken betreft, mijn mama is enkele keren meegegaan, ook uit praktische kant, maar zij is overbezorgd. Het is echt geen hulp. Voor de minste hoest, wil zij al dat er antibiotica voorgeschreven wordt bvb. Van mij moet hij niet telkens mee, maar het toont toch een beetje betrokkenheid als vader?
Je doet het weer
Zo te lezen verwacht jij dingen die hij je niet spontaan kan geven. Ja, misschien moet je hem wel 5x of 10x zeggen dat je verwacht dat hij mee gaat naar het ziekenhuis voordat hij begrijpt dat hij eigenlijk altijd zou moeten aanbieden of hij mee zal gaan. Maar wees duidelijk in wat jij graag zou willen dat hij doet. Hij kan dat niet ruiken, en hij ziet het minder goed dan andere mensen. Als hij slechtziend zou zijn, zou je hem dan ook kwalijk nemen dat hij de kruimels op de grond niet zou zien? Vast niet. Dit is net zoiets, maar het voordeel is dat dit met veel geduld (!) wel aan te leren is.
En zo te lezen laat jij je ook nog steeds belemmeren: "ik sta hier te dansen en zingen met de kindjes". Wie of wat houdt je tegen om dat te doen wanneer hij wel thuis is? Jijzelf, denk ik zomaar. Houdt hij niet van de muziek en de drukte? Jammer, wij wel, dan gaat hij maar even naar een andere kamer of een eindje wandelen, het duurt maar even.
Veel mensen maken de denkfout dat hun partner hen gelukkig moet maken. Maar jij bent de enige die jou gelukkig kan maken. Als jij gelukkig bent, kan je partner daar een leuke aanvulling op zijn. Dus ga dingen doen waar jij gelukkig van wordt: uitgaan, sporten, spontane en vooraf geplande uitjes, dansen met de kinderen (maak een vaste afspraak: elke zaterdagochtend is het disco!). Nodig je man uit om mee te doen met jouw activiteiten, maar dwing hem niet. Vertel en laat zien dat jij er blij van word en dan zal hij hopelijk bij sommige activiteiten aanhaken. Je kunt ook plannen dat je bijvoorbeeld elke 14 dagen iets (uit eten? wandelen? sporten?) met hem gaat doen op een vaste avond. Dan kan hij zich er mentaal op voorbereiden en kun je ook alvast van tevoren een oppas regelen. Dat is heel goed voor je relatie, weer eventjes partners en geliefden zijn in plaats van ouders. Het resultaat is in elk geval dat jouw leven leuker wordt en dat jij gelukkiger wordt.
zelfbewustzijn
"Veel mensen maken de denkfout dat hun partner hen gelukkig moet maken. Maar jij bent de enige die jou gelukkig kan maken. Als jij gelukkig bent, kan je partner daar een leuke aanvulling op zijn. :
Dit dus! Deze wijsheid heeft mijn huwelijk gered en geloof me.. ik herken heel veel in jouw verhaal van mijn vrouw. Ook jonge kinderen, ook het broerzus gevoel, ook aannemen dat ik het allemaal wel zag en het ook zo ver laten komen dat alles aan mij irritant werd in haar ogen. Ze at uiteindelijk buiten de deur. Laat het niet zover komen.
Ophouden met roepen dat man moet veranderen en duidelijk zijn wat je bedoelt, niet aannemen dat man het wel snapt, hoe obvious het voor jou ook mag lijken.
Sterker nog.. hoe vaker jij 'zeurt' over bijv. het gebrek aan knuffels of spontaniteit, hoe meer het hem gaat tegenstaan.
Praat met hem, klaag niet bij anderen, want je maakt het beeld van hem in je hoofd alleen maar lelijker. En probeer niet bij elke tegenslag een bevestiging te zien van je twijfels.
om over na te denken
Wat gaat een scheiding oplossen aan de problemen die je nu ervaart? Je mist nu steun en iemand die je begrijpt/er voor je is (ongevraagd). Nou, dat is er nog veel minder als je zou gaan scheiden.
Wel blijf je dan met deze man samen de ouders van jullie kinderen. Alle geregel rondom de kinderen blijft dan nog steeds jouw pakkie an. En waarschijnlijk zelfs nog meer dan nu, omdat er nou eenmaal meer te regelen valt na een scheiding...
Het kan zijn dat je een nieuwe relatie krijgt. Maar die nieuwe partner zal nooit van jouw kinderen houden zoals hun vader dat doet. En misschien heeft die nieuwe man ook wel kinderen, en een ex en een heel verleden met balast enz. die je er allemaal gratis bij krijgt.
En wat als je ex een nieuwe relatie krijgt? Ook dat is onzeker hoe het uitpakt. Misschien treft hij wel een kordate dame die hém wel begrijpt. En die bijvoorbeeld alle geregel en zorg rond jullie kinderen van hem overneemt. Dat zou voor hem en de kinderen natuurlijk fijn zijn, maar hoe zou dat voor jou voelen?
Om kort te gaan: denk niet te snel dat een scheiding een oplossing is voor de problemen waar je nu tegenaan loopt. Als ik het zo hoor, speelt er veel onmacht (en niet zozeer onwil) bij je man. Hoe gaat het nu bij de relatietherapeut? Heeft die geen tips voor jullie??
William1
Jouw man heeft autistische kenmerken, besef je dat ?
Moeilijk kunnen inleven, een aparte eigen invulling van het begrip 'liefde', je weet niet wat er in hem omgaat, gebrek aan spontaniteit, zaken die goed op voorhand moeten gepland worden, ..
Hij houdt wel degelijk van jou, maar kan/weet niet beter.
Besef
Ik besef heel goed dat een scheiding niet ideaal is. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders (hoewel dat voor mij toen eerder een opluchting was maar dat is een heel ander verhaal). Wat ik ook al geleerd heb door hier en daar wat te lezen en te praten is dat ik inderdaad zelf moet instaan voor mijn geluk. Dat probeer ik nu dus ook te doen door terug tijd te nemen voor mezelf. De therapeut zei ook dat mijn man moet werken aan het emotionele, maar dat ik ook moet aanvaarden dat dat nooit ideaal zal zijn. We zijn ondertussen al gestopt met de therapie. De dag na een sessie hadden we een receptie. Mijn jongste zoon was al 4 dagen heel ziek en hangerig. De dag voor de receptie zijn ze beide nog uit slapen geweest maar veel slaap is er niet van in huis gekomen dus ik ben dan maar thuis gebleven. Mijn man had uit zichzelf gezegd dat het niet laat ging worden. Max 21u omdat het al zo'n lastige dagen geweest waren. En ik moest maar een berichtje zenden als het te druk was alleen. 21.30 en ik ben al iedere 5 min naar boven moeten gaan voor de jongste + ondertussen nog een peuter in zijn bed krijgen. Ik stuur dus toch maar eens een berichtje. Komt hij bijna om 22.30 dronken thuis. Tjah, dat was toch nog eens een extra druppel en we hadden net een gelijkaardige situatie besproken in de therapie. Ik was 36 weken zwanger (ter info, van mijn eerste ben ik op 36 weken bevallen). Er was een feestje maar ik ben niet mee geweest, hoogzwanger zag ik dat ik echt niet zitten. Hij was al een beetje kwaad daarvoor omdat ik dan zijn chauffeur niet kon zijn. Ik zal al weken te zeggen dat hij z'n gsm zo dicht bij mogelijk moest houden in die laatste maand, en dat hij liefst niet te veel drinkt. Komt hij om 5u dronken de trap opgestrompeld. Tuurlijk was ik kwaad, maar dat begreep hij dus niet. Ik heb hem nog horen zeggen tegen een vriend dat het aan mijn hormonen lag. Maar zo'n uitschuivers zou ik meer kunnen relativeren als hij er op emotioneel vlak er ook meer voor mij was. En dat is mij nu de laatste maanden nog eens duidelijk geworden. Ik praat daar heus wel over hoor met hem. Dit hier is mijn laatste poging tot inzicht. Zoals ik zei, ik heb telkens maar het gevoel dat het bij voornemens blijft (zie massage als voorbeeld, moet ik dat echt 3 jaar aan een stuk blijven herhalen?) En het is niet zo dat ik mij inhou thuis, ik kan gerust wel staan dansen als hij er is maar ik wou het als voorbeeld geven van de sfeer die er nu hangt. Het is veel losser als hij er niet is. wij missen ook dezelfde humor. Hij kijkt mij altijd raar aan als ik met iets zit te lachen. Nu, ik denk dat ik sowieso eerst mijn eigen zaken op orde moet stellen, in mijn hoofd vooral. Ik zal dan al een iets positievere kijk hebben, maar de vrees blijft erin dat ik deze broerzusrelatie geen heel leven kan volhouden. Een vriendin zat enkele jaren geleden in dezelfde situatie, zij is er bij gebleven ook om financiële redenen en de situatie is nog altijd hetzelfde. Daar ben ik zo bang voor dat het dan wel even terug beter zal gaan maar bij een volgende tegenslag het terug hetzelfde wordt. Mijn twijfels zijn er ook al van voor deze emotionele periode... Alvast heel erg bedankt voor de reacties, allemaal opmerkingen waar ik inderdaad eens heel goed over moet nadenken.
En weer
Tja, ik verval in herhaling. Jij verwacht dat je man weet dat jij hem nodig hebt in een emotionele periode maar heb je het van tevoren ook expliciet (niet tussen neus en lippen door) gezegd? Ik moest mijn man ook heel grondig duidelijk maken dat hij vanaf mijn 36 weken zwangerschap niet meer dan 1, max 2 biertjes mocht drinken. Hij snapte er niks van, hij was toch niet zwanger? Ik heb hem echt moeten uitspellen dat het kan voorkomen dat je ineens halsoverdekop naar het ziekenhuis moet en dat ik dan niet meer in staat zou zijn om te rijden. Maar ik zou toch thuis bevallen? Ja, maar je weet nooit van tevoren hoe dat loopt. Nou hehe, toen drong het eindelijk door. En nee, de mijne is niet autistisch (en verre van dom), maar wel een man.
Mocht jouw man autistische trekken hebben (is goed mogelijk), dan leert hij dit soort dingen (veel) langzamer dan de gemiddelde man. Maar het is niet onmogelijk, je moet gewoon superduidelijk zijn en je boodschappen herhalen.
Bij dat feestje had hij je gevraagd hem op de hoogte te brengen als het te zwaar was. Dat heb je zelf niet voor 21 u gedaan en misschien heeft hij daar wel uit geconcludeerd dat er "dus" geen probleem was en dat hij "dus" los kon gaan. Ik weet het niet, het is maar een hypothese. Het heeft geen zin daar nu nog boos over te zijn. Zorg dat het een volgende keer wel duidelijk is.
Ja hoor
Ja, dat heb ik hem echt wel al gezegd hoor. Zelfs al opgeschreven ook... Ook voor dat voorval tijdens de zwangerschap, en hij wist heel goed van mijn eerste zwangerschap dat zo'n bevalling heel onverwachts kan komen. Wat die receptie betreft, op een halfuur moet je toch al goed je best doen om zo dronken te worden. Tjah, ik weet het niet. Het lijkt mij ook gewoon tijd om wat volwassen te worden..
humor
Dat was inderdaad niet zo fijn van hem, snap dat je flink teleurgesteld bent, maar ik begreep uit je berichten dat het wel een incident was. Is hij vaker dronken thuis gekomen?
Niet dezelfde humor delen, dan snap ik niet dat jullie ooit een relatie konden beginnen. Toen kon je ook niet met hem praten? Wat was er in hem waar je op viel?
Als je het een kans wil geven zul je wel moeten investeren in je communicatie naar hem toe, zodat hij het op den duur snapt en uit zichzelf meer gaat doen.
Je had het eerder over je collega's, dat die beter zien hoe jij je voelt, zijn dat vnl. vrouwen? Het kan ook best zijn dat hij best meer signaleert dan je denkt, maar vervolgens niet weet wat ermee te doen, ook omdat hij weet dat er verwijten gaan komen.
Zou dit nog iets kunnen zijn?
En waarom ben je gestopt met de therapie?
Het klinkt niet alsof jullie problemen al over zijn, dus dat snap ik dan niet goed.
Mijn fout
Hij blijft telkens na een match en dan worden wel enkele biertjes gedronken. Niet dat hij een alcoholprobleem heeft hoor. Maar dat wou ik bedoelen met het feit dat ik daar absoluut geen probleem mee heb dat hij iets gaat drinken (ik zou het ook doen..) maar dat ik vind dat er ook wel eens momenten zijn dat je moet kunnen zeggen nu ga ik eens naar huis (bvb m'n neefjes die blijven slapen, zij zitten dan een hele avond te vragen wanneer hij thuis komt om PlayStation te kunnen spelen). Maar zoals ik zeg, dat is mijn grootste probleem niet, dat komt er gewoon bij nu.
Wat trok er mij aan in hem.. ik kwam uit een relatie met iemand die het tegenovergestelde was. Ziekelijk jaloers en hij kon mij daardoor echt slecht behandelen. Ik ben dus in die tijd amper buiten gekomen en als we buiten kwamen, hadden we ruzie. Ik kon wel lachen en praten met hem. (Ik heb jarenlang geen goed woord kunnen zeggen over hem maar als ik nu terugdenk mis ik dat deel van hem wel, niet dat ik ooit terug zou gaan hoor) Na een tijdje vrijgezel te zijn mijn huidige man toevallig tegengekomen. We hadden dezelfde muzieksmaak dus we gingen samen naar festivals, concerten, gingen samen uit,... Gewoon jong zijn eigenlijk. We praatten toen wel, maar dat bleef altijd oppervlakkig.
Ik werk in een echte mannenwereld, dus de collega's waar ik het over had zijn vooral mannen. De ene is bedrogen geweest en dus gescheiden (ze hadden ook al een kindje). Hij heeft nu terug een kindje in z'n nieuwe relatie. Andere collega heb ik eigenlijk weinig contact mee maar het is eens ter sprake gekomen omdat hij net gescheiden is. Ook met mijn bazin al gepraat, maar dan niet over de relatie. Deze avond had ik afgesproken met een bevriend koppel waarvan de man samen voetbalt met mijn man. Hij kent hem dus op die manier en ik wou eens zijn insteek. Hij zegt ook dat mijn man de ernst van de situatie absoluut niet inziet.
De therapie, dat is dus mijn fout. Door dat voorval wat voor mij de allerlaatste druppel was, heb ik de volgende afspraak afgezegd omdat dat net besproken geweest was en hij het ook gewoon opnieuw gedaan heeft. Ik had eigenlijk ook niet zoveel vertrouwen in de therapeut. Als we de draad terug zouden oppikken, zou ik liever naar iemand anders gaan. Maar ik wil eigenlijk eerst nu tijd voor mezelf, ik heb hem dat ook gezegd en hij wil mij dat geven. Het lijkt mij beter om eerst alles voor mezelf op een rijtje te zetten.
Doorgaan met therapie
"De therapie, dat is dus mijn fout. Door dat voorval wat voor mij de allerlaatste druppel was, heb ik de volgende afspraak afgezegd omdat dat net besproken geweest was en hij het ook gewoon opnieuw gedaan heeft."
De man doet iets wat jou niet bevalt en dan sla je even hard terug. Ik vind dat kinderachtig. Dat je iets besproken hebt, betekent nog niet dat het ook automatisch goed gaat daarna. Het kost tijd en oefening. In het citaat lees ik dat jij ook nog wel wat communicatietechnieken e.d. te leren hebt. Dat is als het goed is nu net waar relatietherapie om draait. Ik zou snel weer beginnen, jullie hebben het duidelijk nodig. Zoek inderdaad andere therapeut, het moet tenslotte wel klikken.
humor
In gespannen tijden valt er vaak sowieso weinig te lachen. Humor is wel erg belangrijk, want het voorkomt vaak spanningen, maar als die er eenmaal zijn kan je helemaal nergens meer om lachen. Misschien blijkt hij wel erg grappig te zijn als hij zich op zijn gemak voelt. Ik vrees dat hij nu een beetje bang is voor wat jij nu weer gaat zeggen en van hem gaat vinden en dan ben je niet zo grappig meer. Daar moeten jullie snel wat aan doen!
Eens met Niki
Terug in therapie. Jouw verwachtingen zijn naar mijn idee niet reëel.
Je man heeft duidelijk concrete opdrachten nodig. Dus als jouw neefjes er zijn en je wil dat hij wat tijd met ze doorbrengt, dan moet je dat zeggen. "Ik verwacht je om .... uur thuis, want de neefjes willen graag nog even met je achter de playstation". Weet hij veel, misschien ga je wel met ze naar de speeltuin, daar heb je je man dan helemaal niet bij nodig.
Uit wat je vertelt maak ik op dat je man heus zijn best wel wil doen om jou tegemoet te komen. Maar veranderingen kosten tijd. Je verwacht dingen van hem die helemaal niet in zijn eigen natuur zitten, dus daar moet hij tijd voor krijgen om eraan te wennen die dingen te doen. Het is net als met kinderen, herhalen, herhalen, herhalen en dan hopen dat het op een dag blijft hangen. Maar niet verwachten dat dingen direct veranderen.
Heb jij je man al eens gevraagd hoe hij jullie relatie ziet, en wat hij nodig heeft om zich prettig te voelen? Een relatie is namelijk geven en nemen. En nu zul jij zeggen, hij neemt al zoveel, is al zoveel weg en laat mij er alleen voor staan, maar hij realiseert zich dat duidelijk niet. Jullie zullen in overleg moeten over de verwachtingen die je van elkaar hebt, de wensen die hebt, en jullie moeten onderhandelen over waar je elkaar kunt ontmoeten.
Er is op zich natuurlijk niets mis met zelf aangeven wat jij graag wil, maar dat jij iets wil, wil nog niet zeggen dat hij dat ook wil of kan. En veel zit ook in de manier waarop jij aangeeft wat je wil. Ik-boodschappen zijn daarbij heel belangrijk.
En als jullie al niet de diepte ingingen in gesprekken toen jullie net verliefd waren denk ik niet dat je moet verwachten dat dat nu nog (spontaan) komt. Als je man het zelf ook als een gemis ervaart kun je er misschien in therapie nog wat mee, maar anders ben ik bang dat het is zoals het is.
Ik heb zelf alleen ervaring met EFT als relatietherapie. Emotionally Focussed Therapy. Dat gaat vooral over het gevoel dat je allebei hebt in je relatie, over de emoties en over hoe je je allebei veilig en geborgen kunt voelen in je relatie. Misschien is dat iets voor jullie.
Maar stop met jouw normen en waarden opleggen aan je man. En stop met verwachten dat als jij 1 keer iets zegt, het voortaan anders zal gaan. Zo werkt het gewoon niet in het leven. Heb geduld, wees tevreden met kleine stapjes.
Wat ik niet zo goed begrijp
Is dat (meestal) de vrouw haar verwachtingen bij moet stellen. Dat de man als een totaal infantiel wordt neergezet die dat allemaal niet snapt of kan en dat je precies moet zeggen wat je wilt want anders krijg je het niet.
Ik ben z'n moeder niet, de tijd van de opvoeding is voorbij.
Ik heb het gedaan.
Letterlijk verteld wat ik graag wilde. Bv. troost bij huilen( Ik noem maar een dwarsstraat). En dan volledig stap voor stap. Dat moest, want mijn verwachtingen waren immers véél te hoog en, zoals mijn schoonmoeder zei als moeder van 4 zonen: "tja...het blijven mannen he".
Had ze ze maar opgevoed en voorgeleefd.
Ik was het domme typje dat het allemaal niet wist en die veel te veel verwachtte; troost, dat kun je niet verwachten hoe kom je erbij. Ik twijfelde echt aan mezelf.
En nog kwam het niet. Nee logisch als het er niet inzit. Geven en nemen komt van 2 kanten en herhalen in de hoop dat het blijft hangen is iets voor kinderen, maar een man is volwassen.
Ik krijg dus een beetje jeukende uitslag met te korte armpjes als we mannen wegzetten als amoebes. Ik ga geen speelopdrachtjes geven, verzoekjes doen of mezelf wijsmaken dat een man niets kan of snapt, excuses voor hem maken of hem uitleggen hoe je bij tranen een arm buigt en om de schouder legt, want bij "de buurvrouw" ging dat hup vanzelf.
Ach, ach, voor die onzin zit ik "veel te hoog in mijn PMS" . :-p
Boink
Maar je wist toch dat hij zo was, je hebt er toch voor gekozen met hem een relatie aan te gaan? Hij is die vaardigheden toch niet in de loop van jullie relatie kwijtgeraakt (aangezien je zegt dat het aan zijn gebrekkige opvoeding ligt)? Je krijgt toch niet pas na 5 of 10 jaar je eerste huilbui waarbij je troost wilt waarbij je plots ontdekt dat hij niet weet hoe hij moet troosten?
Kijk, als hij het voorheen wel kon en daarna niet meer, dus het niet meer wil, dan is het een heel ander verhaal. Maar dat is bij Zootje niet aan de hand. Er is een verschil tussen onwil en onkunde. Zootjes man toont goede wil, maar hij moet het nog leren en dat gaat moeizaam.
Boink
Er is ook zoiets als voortschrijdend inzicht. Nu onze zoon een diagnose autismespectrumstoornis heeft, en man en ik ons daar dus in verdiepen, leer ik mijn man en mijn man zichzelf ook een stukje beter kennen. Sommige dingen blijken dus inderdaad geen onwil, maar onmacht. En dankzij onze relatietherapeut snapt mijn man nu beter wat ik bedoel, nodig heb, hoe zijn gedrag soms overkomt. Dat is, na 30 jaar samenzijn, dus nog/alsnog een leerproces.
En als je jong en verliefd bent vallen sommige dingen niet op, worden met de mantel der liefde bedekt, die roze bril zorgt dat je het anders ziet en je doet allebei je best om aan de verwachtingen van de ander te voldoen. En dan ben je jaren verder, er zijn kinderen en dus meer zorgen, spanningen, geregel en gedoe, en dan merk je af en toe dat er dingen wringen. Dus is mijn man een amoebe, nee, zeker niet. Heeft hij duidelijkheid nodig? Ja, dat zeker wel. En uitleg. En meer dan eens. Dan kan ik vinden dat ‘hij dat maar moet zien of snappen’ en dan teleurgesteld zijn als dat niet gebeurt, maar dat is dan wat kortzichtig. Dus om ervoor te zorgen dat onze relatie beter wordt/goed blijft, en de kinderen dus kunnen opgroeien in een gezellig en warm gezin, zal ik mij ook aan moeten passen. Net als mijn man.
Kijk, als ik zie dat het hem niet boeit, als hij er geen energie in steekt, dan houdt het op. Maar dat is niet zo, hij doet zijn best. En dat doet de man van zootje ook, voor zover ik kan opmaken uit haar Posts. Ze moet dat alleen wel (willen) zien.
Duidelijkheid
Het is moeilijk om te vertellen wat er in 8 jaar gebeurd is in korte posts. Ik heb een beetje het gevoel dat jullie denken dat er 1x iets gebeurd, ik daar dan overstuur van ben en uiteindelijk hier wat kom klagen omdat dat gebeurd is. Wat ik hier al verteld heb, zijn geen eenmalige incidenten en ik heb dan ook telkens gezegd waarom ik er moeite mee had. Ik heb hem ook al meerdere keren gezegd dat ik liever getroost wordt dan dat hij er van wegloopt, dat een knuffel al genoeg is. Ik heb dit ook al opgeschreven, meerdere keren, ik wil jullie het gerust laten lezen. Dat het geen onwil is, ben ik wel mee eens (ik heb nooit het tegendeel beweerd overigens), maar het is dringend tijd dat hij het eens toont. Ik wil gerust de therapie opnieuw beginnen, maar ik wil nu eigenlijk echt dat hij het initiatief neemt. Na het gesprek waarbij ik mijn twijfels duidelijk gemaakt heb, had hij de therapie voorgesteld. Dan heeft hij terug een week gedaan alsof er niks aan de hand was, tot ik er terug over begon en duidelijk gemaakt heb dat ik graag wou dat hij een afspraak regelde. Een week later nog niks, dus ik heb het uiteindelijk maar gedaan, maar zo zijn we al verkeerd gestart vind ik. Het ligt ook gewoon in zijn opvoeding hoor, iets zo lang mogelijk laten liggen en het wordt wel door iemand anders opgelost. Maar ik wil nogmaals verwijzen naar hierboven, mijn voorbeeld met de massage waar ik 3 jaar op moet wachten. Geduld heb ik wel al gehad lijkt mij. Zo'n gesprekken probeer ik ook telkens zo rustig mogelijk te doen en niet verwijtend, maar daarom heb ik het ook al vaak opgeschreven omdat ik dan mijn woorden meer kan wikken en wegen. Ik heb hem ook al vaak gezegd dat hij ipv met de deur te gooien ook gewoon eens kwaad mag zijn op mij. Ik ben niet perfect, dat besef ik maar al te goed, maar hij mag gerust zijn frustraties uiten. Graag zelfs, ik wil het ook gewoon weten (En ja, ik heb het al gevraagd, meermaals, ook wanneer hij dan met de deur gooit ). Ik denk dat hij gewoon zelf zijn gevoelens niet kent.
Ik heb het ook een beetje moeilijk met de leidersrol die ik in de relatie gekregen heb. Ik ben op zich geen leiderstype, ook eerder een volger. Ik betrek hem telkens in beslissingen, maar hij laat mij uiteindelijk altijd begaan (veel vrouwen dromen hier waarschijnlijk van 
). Ik bedoel op vlak van opvoeding e.d. Zijn visie is mijn visie, maar is de mijne dan zo correct? Ik merk dat ik dat ook elke dag moet bijstellen...
Wat de humor betreft, hij kijkt mij altijd vreemd aan als ik met iets zit te lachen. Ik heb eerder een droge humor en kan dan ook over heel domme dingen de slappe lach krijgen. En dat is net hetgeen wat mijn vriendin vertelde dat haar nog bij haar man houdt, dat ze dezelfde humor delen.
Waar dus mijn twijfels vandaan komen... Mijn man is absoluut de slechtste niet, dat weet ik echt wel, maar is hij uiteindelijk wel de goede keuze geweest? Of anders gezegd, ben ik de goede vrouw voor hem?
Ik ben trouwens aan het uitkijken om volgend weekend even alleen weg te gaan.
Breekpunt
"maar ik wil nu eigenlijk echt dat hij het initiatief neemt."
Je kunt van een vierkantje niet verwachten dat het zich gedraagd als een rondje. Of je accepteert je man en kijkt waar je beiden elkaar wat tegemoet kunt komen, zonder dwang of hoogoplopende deadlines, want anders is deze relatie gedoemd om te mislukken. Dan kun je beter op een fatsoenlijke manier de stekker er uit trekken.
En hopen dat je het elders een keer beter treft. Kan, hoeft niet.
Sneu wel. Heb je een lieve man, geen drama, fijn rustig nest en dan 'passen' jullie niet bij elkaar en is dat een breekpunt want je kunt je er niet bij neerleggen dat hij anders reageert dan hij doet. Het spijt me voor jullie allemaal.
Flexibel
Mensen met een wat rigide karakter zoeken soms, bewust of onbewust, iemand als partner die wel flexibel is en vergevingsgezind want rigide en rigide botst meteen.
En als je je er in verdiept kun je merken dat je partner wel gedrag aan kunt leren maar dat kost wel veel meer energie en dat is niet altijd op te brengen. Zeker niet als de gewenste verandering opgedrongen word met veel emotie. Dat levert stress op en onder stress kun je niet of nauwelijks leren.
Is dat dan zoveel gevraagd?
Zoals ik al zei, de leidersrol zit ook niet in mijn aard. Ik ben ook geen prater, ik moet daar ook echt mijn best voor doen om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Ik moet ook uit mijn comfortzone komen. Mag ik dat dan ook eens van hem verwachten? Simpelweg een afspraak maken, dat is voor mij echt een klein gebaar wat veel betekent momenteel. En dit kan dan de eerste stap zijn naar elkaar accepteren (of vooral ik hem). Maar ja, ik heb nu eens het zetje nodig dat ik anders altijd moet geven aan hem.
En denk je nu echt dat ik het niet erg vind heel deze kutsituatie en die gevoelens van mezelf? Dat ik mij niet schuldig voel?
Met geduld kom je er niet
Ik val over dit zinnetje "Geduld heb ik wel al gehad lijkt mij." Ik hoop dat je de post van Pennestreek (#25) nog eens goed doorleest. Het is een voortdurend proces en het is werk in uitvoering. Met geduld kom je er niet, met geduld wordt een vierkantje geen rondje. Hij gaat nooit een rondje worden, maar hij kan zich wel ronder gaan gedragen. En vierkantjes en rondjes kunnen prima samenleven. Er is actie nodig, ook van jou. Als jij niet (meer) bereid bent om energie in je relatie te steken, dan eindigt jullie relatie. Daar kun je voor kiezen. Lees dan post #11 ook nog eens goed door.
Ik zou zeggen: regel relatietherapie. Ja jij, niet hij. Of kruip samen achter de pc en zoek therapeuten. En wees niet boos dat jij het hebt moeten aanzwengelen/regelen, maar blij dat hij bereid is mee te gaan en ook aan jullie relatie te werken. Ook als jullie uit elkaar gaan, is die relatietherapie nuttig, want jullie zullen ook daarna nog heel veel met elkaar moeten communiceren en samen dingen moeten regelen en dat wordt alleen maar lastiger als je niet meer onder één dak woont en nog lastiger als er dan ook boosheid en verdriet meespeelt.
Ik hoop dat jullie juist dichter bij elkaar komen en dat jullie je kinderen een scheiding en alle gevolgen daarvan kunnen besparen. Voor je kinderen moet je tot het uiterste gaan, vind ik. In dat licht is relatietherapie regelen een piepklein offer.
Ja hoor Zootje
Ik begrijp heel goed dat je het zelf ook een groot probleem vind. Anders zou je het hier ook niet zo onder woorden brengen. Dat snap ik hoor. En ik snap ook je verlangen naar een relatie waarin je minder moeite hoeft te doen om te communiceren en samen doelen te bereiken. Dat is echt wel heel begrijpelijk.
Maar waar niets is verliest de keizer zijn recht. Je zet je partner nu onder druk en ik denk, ik weet het natuurlijk niet, maar dat dat niet de route is. Mensen gaan zich onder druk over het algemeen niet beter gedragen. Zo krijg je een hekel aan elkaar.
Ik zie dat je ook hele kleine kindjes hebt, 1 en 3 jaar. Dan loopt het bij veel ouders over de schoenen en zet de relatie onder druk en worden elkaars karakterflaws makkelijk uitvergroot. Maar die fase gaat wel voorbij en dan ben je blij dat je thuis wat rust in de tent hebt.
Misschien heb je ook nog wel wat last van hormonen en emoties die beter eerst wat tot rust kunnen komen. En een betere verdeling van werk en huishouden. Een werkster? Kan dat eraf?
Inderdaad meer tijd om dingen met anderen zelf te doen die wel tegemoetkomen aan je emotionele behoeften.
