Twijfels over de relatie

Zoals velen waarschijnlijk ben ik hier terechtgekomen na wat zoeken op Google... Ik heb hier al meerdere verhalen gelezen en kan me er vaak in terug vinden. Helaas vind ik nog geen oplossing voor mijn situatie. Hopelijk kunnen jullie mij het doen inzien. Ik heb serieuze twijfels over mijn relatie. We zijn 8 jaar samen en hebben twee kindjes (1 en 3). Het probleem is begonnen bij het zwanger worden. Ik wist al langer dat het waarschijnlijk niet in 1, 2, 3 ging lukken. Mijn grootste angst was dat het niet ging lukken of dat we een heel traject gingen afleggen. Het heeft 6 maand geduurd voor ik een eerste eisprong had en dan was het gelukkig direct prijs. In die 6 maand heb ik dus meerdere ziekenhuisbezoeken moeten doen en dus ook enkele 'tegenslagen' moeten verwerken. Ik heb dit telkens alleen moeten doen. Hij vroeg erachter, maar als hij dan zag dat ik het moeilijk kreeg, liep hij weg. Ook heeft hij toen eens de opmerking gegeven 'Oh, ik wist helemaal niet dat het zo erg was, ik dacht dat er enkel een eierstok niet werkte.' terwijl ik daar met hem al veel over gepraat had en uitgelegd had wat het probleem ging zijn als we eens aan kinderen begonnen. Ik had ook telkens het gevoel dat hij mijn gevoelens minimaliseerde. Nu moet er wel iemand positief blijven, maar dat wil niet zeggen dat je de ander moet negeren. Ik voelde geen begrip voor mijn gevoelens en al helemaal geen steun. Uiteindelijk met hem daar over gepraat, hij wist niet wat hij moest doen als hij mij zag wenen. Dus ik heb toen gezegd dat mij eens vastnemen meer dan voldoende is. Dan is verder alles goed verlopen. Na de bevalling waren we beide dolgelukkig. Eenmaal thuis was het back to reality. Ik heb hem toen toch eens moeten duidelijk maken dat het voor mij ook heel zwaar is, zelfs al ben ik de hele dag thuis om voor de baby te zorgen. Ik heb hem ook telkens gezegd dat we moeten opletten dat we naast mama en papa ook nog een koppel blijven. Ik stelde dan ook vaak voor om een oppas te zoeken en samen iets te doen. Maar dat initiatief kwam dus telkens van mij. Dus daar ook terug over gepraat en ik moest het doen met het feit 'dat ik daar beter in ben'. Ik heb ook nog eens alles opgeschreven omdat de situatie hetzelfde bleef. Dan heeft hij eens een avondje georganiseerd. Enkele weken later bleek ik terug zwanger. (Op seksueel vlak is het ook al een tijdje stil, zelfde reden, initiatief kwam telkens van mij. Zelfs na rustig te praten hierover) Dan voelde ik mij schuldig omdat ik toen al twijfels kreeg over mijn relatie, komt er dan nog eens een kindje bij. Toch besloten er het beste van te maken maar hier zit ik nu... We zijn verder blijven aanmodderen. We doen amper nog iets samen en ik geniet er ook niet meer van. Onlangs een avondje uit geweest en we hebben een uur gewoon niks gezegd tegen elkaar. Ik zit momenteel ook in een hele emotioneel moeilijke periode. Mijn broer heeft kanker en we zijn na 6 maanden nu doorverwezen naar een kinderneuroloog ivm ons oudste zoontje. Heel die situatie heeft mij ook duidelijk gemaakt dat ik er op emotioneel vlak alleen voor sta. De onderzoeken voor ons zoontje ga ik telkens alleen naar toe. De onzekerheid knaagt aan mij maar hij minimaliseert dat dus terug. Ik zat er in januari compleet door. Heb een heel weekend lopen wenen en hij heeft nooit gevraagd wat er scheelt. Als ik later dan vroeg of hij dat niet ziet of gewoon niet wil zien, zegt hij dat hij nooit iets gemerkt heeft. Dat deed mij nog het meeste pijn. Dus enkele weken geleden is de bom helemaal ontploft. Ik zat alleen met 2 zoontjes die niet wilden slapen. Hij had een voetbalmatch, maar bleek achteraf dat de tegenstander forfait gegeven had. Uiteindelijk maar na 12u thuis gekomen en achteraf nog gevraagd of ik nog lang bezig geweest was met de kindjes in slaap te krijgen. Dus toen ik dat te horen kreeg dat hij uiteindelijk gewoon bij z'n vrienden gebleven was (wat ik op zich niet erg vind hé! Maar ik vind dat je ook eens moet kunnen zeggen, nu ga ik naar huis, mijn vrouwtje steunen), heb ik gezegd dat ik serieuze twijfels heb of ik mijn toekomst nog verder zie met hem. Zijn eerste reactie was dan: 'Gaan we nu verder tv kijken?'. Ik dus nog een beetje dieper... De dag erna nog eens goed gepraat, ik had alles genoteerd zodat hij alles op zijn gemak kon lezen. Dan stelde hij een relatietherapeut voor. Ik voelde mij toen al wat beter omdat ik het gevoel had dat hij het eindelijk besefte. De dagen erna deed hij weer alsof er niks gebeurd was. Ik heb uiteindelijk mijn koppigheid (ja, dat wil ik gerust toegeven dat ik ook een aandeel heb en soms te koppig ben...) aan de kant gezet en zelf een afspraak gemaakt. Toen werd hem de vraag gesteld wat liefde is voor hem. Zijn antwoord was zorgen dat ik niks tekort kom, mijn leven gemakkelijk maken door eens boodschappen te doen e.d. En toen werd voor mij duidelijk dat ik daar een heel ander beeld over heb.

Dus kort gezegd, momenteel heb ik het gevoel dat ik moet kiezen tussen een broer-zusrelatie waar ik niet gelukkig van wordt, maar wat dus wel beter is voor de kindjes en, ik zal eerlijk zijn, ook voor mijn financiële situatie of de relatie opgeven, nieuw geluk gaan zoeken (maar zal ik die dan vinden?) maar ook het leven van mijn kindjes overhoop halen. Veel vrouwen zouden waarschijnlijk geld geven voor zo'n man. Ondanks uitschuivers, probeert hij goed voor mij te zorgen, hij slaat mij niet, bedriegt mij niet, hij volgt mij in alles wat ik doe en hij ziet mij graag. Maar ik mis een echte relatie. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar ik wil iemand waarbij ik emotioneel terecht kan, maar ook mee kan lachen, amuseren,... Dat lukte vroeger goed, maar ik heb het gevoel dat ik anders geëvolueerd ben dan hem (en hij vond dat ook...). Hij is nog steeds het jongetje van in het begin van onze relatie, daar zou ik nu niet meer op verliefd worden. Ik heb het er ook enorm moeilijk mee dat ik niet weet wat er echt in hem omgaat. Hij zegt nooit wat hij voelt en als we praten, zegt hij de dingen waarvan hij denkt dat ik dat wil horen. Het lijkt erg om daarvoor alles op te geven wat we hebben maar ik word er echt niet gelukkig van. Aan de andere kant ben ik bang dat ik ook niet gelukkig ga worden als het opgeef (toch de eerste jaren niet). En dit alles vind ik dan helemaal geen goede reden om samen te blijven. Ik zou daar in zijn plaats toch ook niet gelukkig van worden...