Twijfels over de relatie
Zoals velen waarschijnlijk ben ik hier terechtgekomen na wat zoeken op Google... Ik heb hier al meerdere verhalen gelezen en kan me er vaak in terug vinden. Helaas vind ik nog geen oplossing voor mijn situatie. Hopelijk kunnen jullie mij het doen inzien. Ik heb serieuze twijfels over mijn relatie. We zijn 8 jaar samen en hebben twee kindjes (1 en 3). Het probleem is begonnen bij het zwanger worden. Ik wist al langer dat het waarschijnlijk niet in 1, 2, 3 ging lukken. Mijn grootste angst was dat het niet ging lukken of dat we een heel traject gingen afleggen. Het heeft 6 maand geduurd voor ik een eerste eisprong had en dan was het gelukkig direct prijs. In die 6 maand heb ik dus meerdere ziekenhuisbezoeken moeten doen en dus ook enkele 'tegenslagen' moeten verwerken. Ik heb dit telkens alleen moeten doen. Hij vroeg erachter, maar als hij dan zag dat ik het moeilijk kreeg, liep hij weg. Ook heeft hij toen eens de opmerking gegeven 'Oh, ik wist helemaal niet dat het zo erg was, ik dacht dat er enkel een eierstok niet werkte.' terwijl ik daar met hem al veel over gepraat had en uitgelegd had wat het probleem ging zijn als we eens aan kinderen begonnen. Ik had ook telkens het gevoel dat hij mijn gevoelens minimaliseerde. Nu moet er wel iemand positief blijven, maar dat wil niet zeggen dat je de ander moet negeren. Ik voelde geen begrip voor mijn gevoelens en al helemaal geen steun. Uiteindelijk met hem daar over gepraat, hij wist niet wat hij moest doen als hij mij zag wenen. Dus ik heb toen gezegd dat mij eens vastnemen meer dan voldoende is. Dan is verder alles goed verlopen. Na de bevalling waren we beide dolgelukkig. Eenmaal thuis was het back to reality. Ik heb hem toen toch eens moeten duidelijk maken dat het voor mij ook heel zwaar is, zelfs al ben ik de hele dag thuis om voor de baby te zorgen. Ik heb hem ook telkens gezegd dat we moeten opletten dat we naast mama en papa ook nog een koppel blijven. Ik stelde dan ook vaak voor om een oppas te zoeken en samen iets te doen. Maar dat initiatief kwam dus telkens van mij. Dus daar ook terug over gepraat en ik moest het doen met het feit 'dat ik daar beter in ben'. Ik heb ook nog eens alles opgeschreven omdat de situatie hetzelfde bleef. Dan heeft hij eens een avondje georganiseerd. Enkele weken later bleek ik terug zwanger. (Op seksueel vlak is het ook al een tijdje stil, zelfde reden, initiatief kwam telkens van mij. Zelfs na rustig te praten hierover) Dan voelde ik mij schuldig omdat ik toen al twijfels kreeg over mijn relatie, komt er dan nog eens een kindje bij. Toch besloten er het beste van te maken maar hier zit ik nu... We zijn verder blijven aanmodderen. We doen amper nog iets samen en ik geniet er ook niet meer van. Onlangs een avondje uit geweest en we hebben een uur gewoon niks gezegd tegen elkaar. Ik zit momenteel ook in een hele emotioneel moeilijke periode. Mijn broer heeft kanker en we zijn na 6 maanden nu doorverwezen naar een kinderneuroloog ivm ons oudste zoontje. Heel die situatie heeft mij ook duidelijk gemaakt dat ik er op emotioneel vlak alleen voor sta. De onderzoeken voor ons zoontje ga ik telkens alleen naar toe. De onzekerheid knaagt aan mij maar hij minimaliseert dat dus terug. Ik zat er in januari compleet door. Heb een heel weekend lopen wenen en hij heeft nooit gevraagd wat er scheelt. Als ik later dan vroeg of hij dat niet ziet of gewoon niet wil zien, zegt hij dat hij nooit iets gemerkt heeft. Dat deed mij nog het meeste pijn. Dus enkele weken geleden is de bom helemaal ontploft. Ik zat alleen met 2 zoontjes die niet wilden slapen. Hij had een voetbalmatch, maar bleek achteraf dat de tegenstander forfait gegeven had. Uiteindelijk maar na 12u thuis gekomen en achteraf nog gevraagd of ik nog lang bezig geweest was met de kindjes in slaap te krijgen. Dus toen ik dat te horen kreeg dat hij uiteindelijk gewoon bij z'n vrienden gebleven was (wat ik op zich niet erg vind hé! Maar ik vind dat je ook eens moet kunnen zeggen, nu ga ik naar huis, mijn vrouwtje steunen), heb ik gezegd dat ik serieuze twijfels heb of ik mijn toekomst nog verder zie met hem. Zijn eerste reactie was dan: 'Gaan we nu verder tv kijken?'. Ik dus nog een beetje dieper... De dag erna nog eens goed gepraat, ik had alles genoteerd zodat hij alles op zijn gemak kon lezen. Dan stelde hij een relatietherapeut voor. Ik voelde mij toen al wat beter omdat ik het gevoel had dat hij het eindelijk besefte. De dagen erna deed hij weer alsof er niks gebeurd was. Ik heb uiteindelijk mijn koppigheid (ja, dat wil ik gerust toegeven dat ik ook een aandeel heb en soms te koppig ben...) aan de kant gezet en zelf een afspraak gemaakt. Toen werd hem de vraag gesteld wat liefde is voor hem. Zijn antwoord was zorgen dat ik niks tekort kom, mijn leven gemakkelijk maken door eens boodschappen te doen e.d. En toen werd voor mij duidelijk dat ik daar een heel ander beeld over heb.
Dus kort gezegd, momenteel heb ik het gevoel dat ik moet kiezen tussen een broer-zusrelatie waar ik niet gelukkig van wordt, maar wat dus wel beter is voor de kindjes en, ik zal eerlijk zijn, ook voor mijn financiële situatie of de relatie opgeven, nieuw geluk gaan zoeken (maar zal ik die dan vinden?) maar ook het leven van mijn kindjes overhoop halen. Veel vrouwen zouden waarschijnlijk geld geven voor zo'n man. Ondanks uitschuivers, probeert hij goed voor mij te zorgen, hij slaat mij niet, bedriegt mij niet, hij volgt mij in alles wat ik doe en hij ziet mij graag. Maar ik mis een echte relatie. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar ik wil iemand waarbij ik emotioneel terecht kan, maar ook mee kan lachen, amuseren,... Dat lukte vroeger goed, maar ik heb het gevoel dat ik anders geëvolueerd ben dan hem (en hij vond dat ook...). Hij is nog steeds het jongetje van in het begin van onze relatie, daar zou ik nu niet meer op verliefd worden. Ik heb het er ook enorm moeilijk mee dat ik niet weet wat er echt in hem omgaat. Hij zegt nooit wat hij voelt en als we praten, zegt hij de dingen waarvan hij denkt dat ik dat wil horen. Het lijkt erg om daarvoor alles op te geven wat we hebben maar ik word er echt niet gelukkig van. Aan de andere kant ben ik bang dat ik ook niet gelukkig ga worden als het opgeef (toch de eerste jaren niet). En dit alles vind ik dan helemaal geen goede reden om samen te blijven. Ik zou daar in zijn plaats toch ook niet gelukkig van worden...
Natuurlijk snappen we dat!
"En denk je nu echt dat ik het niet erg vind heel deze kutsituatie en die gevoelens van mezelf? Dat ik mij niet schuldig voel?"
Wie zegt dat de mensen hier geen begrip voor je hebben? De meesten van ons zijn behoorlijk door de wol geverfd hoor. Het is ook kut, je wilt dat het allemaal van een leien dakje loopt, maar het leven loopt zelden van een leien dakje. Elk huisje heeft zijn kruisje, en sommige huisjes hebben meer en grotere kruisjes. De vraag is, hoe ga je daarmee om? Gooi je de handdoek in de ring of probeer je er toch nog wat van te maken? In jouw geval denk ik dat ermee stoppen de zaken niet beter gaat maken, integendeel.
Tropenjaren
Ik was uit het oog verloren dat je kinderen nog zo klein zijn. Meid, je zit nog middenin de tropenjaren! Luister alsjeblieft naar Anne, zorg goed voor jezelf, het wordt beter en gemakkelijker.
Zootje, dat ligt eraan (is het dan zoveel gevraagd)
Kijk, als je man een romantisch en emotioneel type was, dan zou het niet veel gevraagd zijn, denk ik. Maar dat is je man nu eenmaal niet. Als je zo’n type man wilt, dan zul je het elders moeten zoeken, dus scheiden. Jij bent de enige die kan bepalen of je wel of niet met deze man verder wilt. De enige die kan bepalen hoe belangrijk dat soort kwaliteiten voor jou is, en of het ontbreken daarvan genoeg gecompenseerd wordt door de kwaliteiten die je man vast wel heeft.
En ik snap helemaal wat je mist hoor, natuurlijk snap ik dat. Maar feit is dat geen enkele relatie perfect is. En de vraag is of je alleen beter af bent, en of je kinderen beter af zijn als jullie uit elkaar gaan.
Nog even inhaken op je opmerking over zijn opvoeding. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat over een aantal jaren de vriendin van mijn zoon ook zo’n opmerking kan maken over hem. Hij heeft enorm veel moeite om ‘in actie’ te komen, is een enorme uitstellen. Dat geldt voor alles. Schoolwerk, aankleden, de hond uitlaten, de kapper bellen, you name it. Dat hoort bij hem. En ik heb ook heel vaak het dan maar zelf gedaan. Meestal weet ik me in te houden hoor, en nemen we hem bijna letterlijk aan de hand (want helemaal zelf lukt het nog steeds maar zelden) maar soms zijn het belangrijke dingen die niet langer uitgesteld kunnen worden. Hij laat zaken niet versloffen omdat hij lui is, dat is het niet, het is onvermogen om de drempel te nemen om ergens aan te beginnen. En hij moet natuurlijk wel leren om zelf die drempel over te komen, maar dat duurt waarschijnlijk nog wel even. Het hoort bij zijn combinatie van ‘etiketjes’. Nu wil ik niet zeggen dat jouw man ook deze etiketjes heeft, maar voor sommige mensen is het dingen oppakken/regelen gewoon echt moeilijk. En ik kan me voorstellen dat als dat bij jouw man ook zo werkt, zijn ouders hem ook veel en vaak geholpen hebben om te voorkomen dat hij in de problemen raakte. Dat kan er voor buitenstaanders heel erg verwend uit zien, maar dat hoeft het dus niet te zijn.
Even alleen op pad lijkt me wijs. Je hebt veel om over na te denken lijkt me. Uitdokteren of je kunt leven met zijn specifieke gebruiksaanwijzing of niet. Of je nog zin, energie en geduld hebt om met hem te werken aan jullie gezamenlijke ontwikkeling. Of er nog liefde is voor hem. Sterkte daarmee. Het was makkelijker als hij ‘gewoon’ en nare vent was hè. Dan is zo’n beslissing wat makkelijker. Maar hou ook AnneJ haar opmerking in je achterhoofd. De jaren met kleine kinderen zijn tropenjaren en vergen veel van alle jonge ouders. Het wordt wat dat betreft wel beter. Het is nu gewoon bikkelen. Roep hulp in, besteed de kinderen eens uit, en doe allebei regelmatig iets waar je blij van wordt, voor jezelf of samen. Zorg goed voor jezelf.
Karakter
Je hebt ook nog kans dat je kinderen een vergelijkbaar karakter hebben als je man. Het is namelijk nogal erfelijk Hoe ga je daar dan mee om? Ook verwachten dat ze meer op jou gaan lijken? Of op afstand zetten? Ik geef toe, voor je kinderen heb je een meer vanzelfsprekende motivatie, maar dan moet je vaak alsnog diep in jezelf duiken om de relatie goed te krijgen, wat je nu moeilijk vind om voor je man te doen.
Driehoek
Laten we zeggen dat ik niet wil dat hij een ronde wordt, maar eerder een vierkant met een hoek af. Mijn weekend is geboekt. Ik vind het eigenlijk wat spannend, de eerste dat ik zoiets doe. Misschien moet ik het avontuur in de toekomst alleen opzoeken, maar is er dan ook geen kans dat je nog meer uit elkaar groeit?
Ik vond de overgang van 1 naar 2 kindjes veel zwaarder dan van geen naar 1. Zeker nu in combinatie met de extra zorgen voor de oudste. En tuurlijk wil ik het beste voor hen! En ik weet heus dat scheiden vooral doet lijden. Net daarom dat ik momenteel het gevoel heb dat het kiezen is tussen ongelukkig zijn en ongelukkig zijn.
Wat die opvoeding betreft, ik begrijp dat je als ouder soms iets doet omdat het dan gewoon sneller gedaan wordt. Ik merk dat nu ook al aan mezelf dat ik dat ook doe. Maar mijn man heeft zelfs niet moeten solliciteren omdat zijn moeder gaan vragen is of hij er mocht beginnen werken.
En ik vind een ouder-kindrelatie toch nog heel anders dan een partnerrelatie...
Maar nog een bezorgdheid... Als het mij uiteindelijk gelukt is het te accepteren, wat dan met de intimiteit? Dat probleem is al eerder begonnen. Moet ik dat dan ook gewoon aanvaarden dat dat telkens maar hetzelfde is? Laatste keer is bijna 2 jaar geleden en dat was echt met tegenzin. Ik heb hem toen niet eens gekust. Ik kan geen aanrakingen meer verdragen van hem en heb er ook geen behoefte aan . Ik besef heel goed dat dat niet even passioneel kan blijven als in het begin. De hele situatie verergert het alleen maar natuurlijk maar het baart me gewoon zorgen dat het voordien ook al was. En laat dat nu echt wel iets zijn dat je niet ergens anders kan gaan zoeken 
ik voel mij echt te jong voor een gewoon verstandshuwelijk.
Niki offtopic
"Maar je wist toch dat hij zo was, je hebt er toch voor gekozen met hem een relatie aan te gaan? Hij is die vaardigheden toch niet in de loop van jullie relatie kwijtgeraakt (aangezien je zegt dat het aan zijn gebrekkige opvoeding ligt)? Je krijgt toch niet pas na 5 of 10 jaar je eerste huilbui waarbij je troost wilt waarbij je plots ontdekt dat hij niet weet hoe hij moet troosten?
Kijk, als hij het voorheen wel kon en daarna niet meer, dus het niet meer wil, dan is het een heel ander verhaal. Maar dat is bij Zootje niet aan de hand. Er is een verschil tussen onwil en onkunde. Zootjes man toont goede wil, maar hij moet het nog leren en dat gaat moeizaam"
Nee, hij was toen nog niet zo. Dat kwam pas na de kinderen. Wij zijn jong getrouwd, ook dat nog. 4 jaar verkering zonder samenwonen. Een deel ligt aan de opvoeding en aan ouders die zelf ook zo waren. Die heb ik weinig gezien; ze woonden ver weg en kwamen de laatste paar jaar pas hier wonen.
Ik heb niet veel gehuild hoor en dat was maar een (fictief) voorbeeld.
Bij hem was het onwil en onkunde.
Hij kon het bij anderen wel ( aangeleerd gewenst gedrag).
Maar dichtbij niet.
Daarnaast wilde hij het niet.
Dat heeft hij me pas verteld bij de scheiding.
Hij heeft sterk autistische trekken zo vermoedde ik toen ik ouder werd en zijn ouders ook.
Beide kinderen hebben er ook wel trekjes van soms ( zij zonder diagnose, hij met diagnose na de scheiding).
Maar het ging niet om mij.
Mijn punt is dat er soms vanuit wordt gegaan dat mannen achterlijke wezens zijn en eigenlijk weinig uit zichzelf kunnen en begrijpen. En dat vrouwen die mannen gaan opvoeden en van alles uit handen nemen en ze tot kind bombarderen.
Ik denk dat je niet klakkeloos hoeft aan te nemen dat iemand iets niet kan. Niet elke man is autistisch en steeds meer vrouwen ( ook hier op het forum) komen erachter dat het niet meer alleen maar een jongens/mannen-ding is. Dan geldt dat excuus dus ook voor vrouwen, maar daar lees ik zelden over.
Complex
Boink, jouw verhaal klinkt complex, maar als hij het voorheen allemaal wel kon, dan vind ik dat hij zijn stinkende best mag doen om het na de komst van kinderen ook nog te doen, ook al is het lastig. Juist na de komst van kinderen! Ik begrijp dus heel goed dat jullie gescheiden zijn, ik zou daar ook niet mee kunnen leven.
Niki
Zo simpel werkt het niet. Zeker niet als er sprake is van autistische kenmerken.
Het gaat om balans en belasting.
Vergelijk het met een motorische inspanning bijv.
Jij kunt bijv prima 30 km fietsen per dag.
Maar als je op een dag flink sport, dan redt je die 30 km misschien niet meer. Al doe je nog zo je best.
Antwoord
En op mijn laatste vraag weet er dus niemand een antwoord of wat hulp en ik nog minder... Ik start met mijn weekend en ik ga mij even focussen op mezelf, meer tijd voor mezelf en alles even op een rijtje zetten. Beslissing komt pas later, dit is sowieso het moment niet. Wel al vooruitgang, ik neig nu meer naar blijven maar ik vrees dat dit voor de verkeerde redenen is + mijn laatste vraag speelt nog. Bedankt voor jullie reacties, ik neem ze verder mee...
Daar heeft niemand een antwoord op Zootje
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat over die intimiteit in je OP gemist heb. Dat was ook meer een bijzinnetje. Maar wel belangrijk inderdaad. Mist een van beiden, emotionele betrokkenheid of fysieke intimiteit, maar is het andere er wel, dan denk ik dat er in ieder geval een kans is dat het ontbrekende deel kan groeien als beide partners er energie in willen steken. Maar is het er allebei niet dan is de basis wel heel wankel. Dan deel je dus eigenlijk niet meer dan je kind, en dat lijkt me echt niet genoeg. Dat zou het voor mij niet zijn althans.
Maar uiteindelijk kan niemand anders dan jij inschatten of je relatie nog levensvatbaar is. We kunnen hier vanaf de zijlijn en vanuit onze eigen ervaringen raad geven, een spiegel voorhouden, andere invalshoeken geven, maar daar moet je uiteindelijk toch zelf mee aan de slag.
Ik hoop dat je toch kunt genieten van je weekend weg. Even de focus op jou en tot rust komen.
Zootje / intimiteit
Je klinkt echt als mijn vrouw soms, ik zei het al eerder.
Kort samengevat riep zij ook dingen als broerzus relatie, uit elkaar gegroeid zijn, er alleen voor staan, en had ze geen zin meer in intimiteit, deed ze het tegen haar zin 'om van me af te zijn'. Ze wilde scheiden, ging vreemd, maar we zijn ondanks dat nog bij elkaar. De intimiteit tussen ons blijft een issue. Voor het hele verhaal, zie draadje over ontrouw.
Ik wou dat jij een oplossing vond, dan vinden wij die wellicht ook. Mijn vrouw kon het buiten de deur wel prima vinden op dat gebied. Nu terug bij mij blijft het een 'probleem' voor haar.
Ik wil je alleen zeggen, wees eerlijk naar jezelf en je man. Als jij je fysiek niet meer aangetrokken voelt tot hem, dan merkt hij dat echt wel en dan kom je in een negatieve spiraal terecht en dan kun je echt niet meer verwachten dat hij zijn best nog doet om je te verrassen op dat vlak. Je zegt dat jullie al 2 jaar elkaar niet meer aanraken,.. hier is de situatie nu 9 maanden zo en ik kan je vertellen, de 2 jaar ga ik niet redden.
Mijn vrouw maakt me onzeker, ze haalt de impulsiviteit op dat gebied er compleet uit, ik durf geen eerste stap meer te zetten, ik wil de afwijzing niet meer horen, niet meer teleurgesteld raken. Ik wil haar wel beetpakken hoor, ik voel de fysieke aantrekking, maar het is een lelijk gevoel als je handen worden weggeduwd, je poging tot zoenen niet wordt beantwoord en je dat voor de zoveelste keer moet wegdrukken om geen discussie te veroorzaken.
Ja dit is erg gechargeerd, wij komen uit een dal van onbegrip en ontrouw en zijn groeiende en ik zie nog licht aan de horizon. Ze vertelt me dagelijks hoeveel ze van me houdt, hoe blij ze met me is. Mijn vrouw en ik bespreken dit en ze weet dat dit niet de rest van ons leven door kan gaan, dat een gezonde relatie ook intimiteit delen is en ze heeft begrip voor mijn 'frustratie' en geduld.
Maar jij klinkt als mijn vrouw voor haar vreemdgaan, echt een rode vlag. Je gaat die spanning bij een ander eventjes vinden, dat kan ik je garanderen. Wat nieuw is is spannend en leuk, vond ook mijn vrouw. Tot je roze bril afvalt, en dan kijk je om en vraag je je af of dat het waard was, zie je wat je allemaal wel had.
Als je je vent wil wakker schudden op intimiteitsgebied, dan zul je juist zelf de stoute schoenen moeten aantrekken en hem weer het vertrouwen moeten geven, uit moeten dagen en hem het gevoel moeten geven dat je hem aantrekkelijk vindt. Als jullie al 2 jaar niet meer vrijen, zal hij wellicht in de modus zitten die ik hierboven beschrijf en als jij dan echt verwacht dat hij met handboeien komt aanzetten of je eens de bosjes intrekt
Je zult waarschijnlijk zeggen dat het al zo was voor de periode van 2 jaar, want je geeft aan dat het initiatief altijd bij jou lag. Weet je, het initiatief lag op een gegeven moment ook alleen bij mijn vrouw. Waarom? Dit klinkt heel plat, I know... Omdat je als man altijd wel kunt, en mijn vrouw vaak niet wilde. Ik weet niet of je man ooit wel heel handtastelijk was, zin had, en jij vaak nee hebt verkocht. In plaats van dan maar helemaal niets meer, moet je het onderwerp bespreken met hem, of in therapie desnoods.
Blijf niet aanmodderen zoals je zelf zegt in je OP. Pak het op, ga met je man zitten. Zeg dat het serieus is, 5 voor 12. Laat hem desnoods deze draad lezen en probeer samen de weg omhoog in te slaan. Jullie moeten het samen oplossen. Niet alleen op het gebied van intimiteit uiteraard. Ik licht dat er nu uit, omdat je aangaf daarmee nog te lopen.
Je hebt geen idee hoe ver mijn vrouw en ik waren (opnieuw, zie andere draad) en wij zijn er nog lang niet weten we allebei, maar zijn zoveel beter dan voordat ze haar twijfel omzette in de woorden 'ik wil scheiden'.
Intimiteit
JJ, ik heb inderdaad al af en toe iets gelezen van jou. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen! In mijn ogen wordt er uiteindelijk geen enkele partij gelukkig door vreemdgaan. En ook in een nieuwe relatie zullen er uiteindelijk spanningen zijn en hier en daar een dip, dat besef ik ook. Hoe dat nu bij ons zover gekomen is... Na mijn laatste post ben ik meer beginnen beseffen dat waarschijnlijk net die intimiteit de grote oorzaak is van mijn twijfels nu. Ik heb hem eigenlijk niet zoveel afgewezen hoor. Ik ben een gezonde vrouw en iets wat leuk is, doe je toch gewoon graag... Nu moet je niks verkeerd denken, ik ben ook soms te moe of mijn hoofd staat er ook niet altijd naar (maar 2 jaar dat doet wel iets met je, en ervoor was het ook al 1,5 jaar geleden). Er is gewoon een sleur in geraakt, wat ik zoveel mogelijk heb proberen vermijden. Ik deed mijn best, en dat vond hij wel leuk. Maar toen ik merkte dat ik het gewoon saai begon te vinden (en ik stuurde hem wel vaak om iets anders te doen hoor) en hij mij enkele keren had afgewezen, hebben we dan ook een gesprek gehad. Ik heb dit hier al eerder eens vermeld, maar nog niet echt uitgebreid. Dat afwijzen kwam doordat hij te moe was, heel begrijpelijk trouwens. En ik heb hem toen ook een beetje gezegd wat ik wel eens leuk zou vinden. Ik vond dit heel moeilijk omdat ik hem niet het gevoel wou geven dat hij slecht was, want dat lijkt mij ook niet echt constructief, maar ik heb hem toch enkele concrete voorbeelden gegeven. En het is niet dat dat telkens zo speciaal moet zijn hé voor mij, maar dat breekt toch eens de sleur. Dus mijn eerste concreet voorbeeld was die massage. Ik begrijp wel dat je niet de dag na zo'n gesprek zegt, kom nu zal ik je eens masseren, dus ik heb hem tijd gegeven en af en toe gewoon eens hem eraan herinnerd (Ondertussen hadden we ook nog seks hoor en bleef ik ook af en toe iets doen). En telkens zei hij dat hij dat wel eens zou doen, maar het kwam er dus nooit van en alles bleef zoals het was. Ik had dus eens een massagekaars gekocht als extra aanzet. Uiteindelijk was ik de eerste die hem uit de verpakking haalde (met al een laagje stof op ondertussen). Ik dacht dat als ik hem eens het voorbeeld gaf, het misschien makkelijker ging lukken. Maar nee, niks. Dus het ging van wekelijks, naar maandelijks, naar nog minder. Dan kwamen kinderen ter sprake. En je kan nu vragen waarom, als het toen al slecht ging, maar dat leek mij toen geen onoverkomelijk probleem. En zoals hier al eerder gezegd, is het zwanger worden niet in 1-2-3 gelukt dus daar heb ik dan gemerkt dat ik emotioneel moeilijk terecht kon bij hem. Dan hebben we de verplichte seks gehad (ik herinner mij nog het telefoontje van het ziekenhuis om te zeggen dat ze aanraadden om liefst de dag zelf nog betrekkingen te hebben). Het is niet dat hij mij niet meer aantrekkelijk vindt, dat gevoel heb ik alleszins niet. Zelf vind ik hem ook nog steeds een knappe man, maar als hij mij aanraakt heb ik letterlijk het gevoel dat mijn broer mij op zo'n manier aanraakt en dat is echt niet fijn. Ik heb al gedacht om het gewoon nog eens te proberen maar de gedachte alleen al voelt niet juist. Heel raar.
Zootje,
Een paar jaar geleden was er een Engels programma over koppels met een ingedut sexleven. De sex-adviseurs maakte mbv cameraopname een analyse van hun dagel8jkse bezigheden. Denk hierbij aan hoe ze samen op de bank zaten, ieder in eigen hoek en gezellig naa voetbal kijken. De sex-adviseurs lieten de koppels zelf naar de beelden kijken. De koppels hadden het vaak zelf niet zo in de gaten hoe andere activiteiten zo konden doorwerken tot in de slaapkamer toe. Het was voor hen een eye-opener zichzelf zo te zien zitten.
Als kijkers was het best vermakelijk. De koppels vonden zichzelf ook best suf.
Maar de kijkers zullen ook wel met enige herkenning gekeken hebben.
Probeer nog wat oude afleveringen via YouTube te bekijken, liefs met zijn tweeën.
Programma
Ik ken het programma, ik keek er ook naar (en eerlijk gezegd heb ik enkele tips meegenomen..). Wij waren eigenlijk best wel lichamelijk buiten de slaapkamer, bvb op de bank lag ik altijd bij hem, hoofd op z'n buik.
Parfum
Normaal gebruik k geen parfum. Maar als mijn man merk dat ik een bepaalde parfum op heb, weet hij wat ik wil. 
, zie het een onderlinge afspraak.
Eigenlijk net als de geurstoffen die dieren achter laten. Soms zijn de zintuigen van een mens zo simpel. Maar dat maakt niet uit als net maar werkt.
Vreselijke vrouw
Wat voel ik mij toch een vreselijke vrouw. Heel erg genoten van mijn weekend alleen en hem absoluut niet gemist. Prachtige zonsondergang gezien, koppeltjes die samen zaten te kijken en ik kon alleen maar denken hoe blij ik was om daar alleen te zijn. Zalig om gewoon te beslissen om iets te doen, zonder te moeten denken of hij daar wel zin in heeft en de kindjes zich ook zullen amuseren. Thuisgekomen en nog eens goed gepraat. Hij beseft het eindelijk wel, ik heb ook eindelijk eens emotie gezien en ik ben heel eerlijk geweest. Hij mist ook de intimiteit (natuurlijk, daar twijfelde ik niet aan) maar ik heb hem uitgelegd hoe het voor mij zo gegroeid is. Zoals ik hier al zei dat het voor mij niet juist voelt om aangeraakt te worden door hem. Een zoen werd een verplichting, niet omdat ik het wou. Ik heb ook gezegd dat ik een heel ander beeld heb van liefde. Hij vroeg mij wat hij kon doen, maar moest ik dat antwoord weten, ik had het al lang gedaan. Het ergeren wordt enkel maar erger, bah, vreselijk vind ik dat van mezelf. Hoe hij stapt, hoe hij praat, dat zijn favoriete tv-programma's nog steeds the simpsons en south park zijn (maar dat zeg ik hem niet, dat lijkt mij niet leuk om te horen...). Ik had dit weekend een uitgebreid ontbijt geregeld omdat we dat ook veel te weinig doen zo gezellig samen ontbijten. Het was een hele slechte timing, hij was de avond ervoor het vaderschap van een vriend gaan vieren (dat wist ik pas de avond zelf, dus ontbijt was al geregeld als verrassing) dus hij zat daar 's morgens met een houten kop. Ik heb hem eigenlijk wakker gemaakt, want de kindjes hadden honger. Hierdoor was er natuurlijk weinig appreciatie en ik had gewoon het gevoel daar met mijn puberzoon aan tafel te zitten waarmee ik amper een volwassen gesprek kan voeren.
Ik heb vorige week toch een weekendje geboekt om binnenkort samen met het gezin weg te gaan. Hopelijk helpt het om leuke dingen samen te doen maar ah, ik vrees er zo voor. Er is nog zo weinig wat ik wel nog leuk vind aan hem.
Los daarvan, ik voel dat er heel vaak gezegd wordt dat ik aan mijn kinderen moet denken. Tuurlijk denk ik aan hen, zij zijn het belangrijkste in mijn leven. Ik heb helaas de situatie meegemaakt waarbij de ouders toch zo lang mogelijk probeerden samen te blijven. Als kind voel je dat echt, als er 1 iets is wat mij getekend heeft, is het net dàt. De scheiding was uiteindelijk een opluchting voor mij, hoewel het ook geen ideale situatie was/is. En net dat wil ik mijn kinderen ook besparen. Ik herinner mij nog dat ik zei tegen mijn moeder toen zij vroeg wat ik wou (papa blijven of niet), dat ik gewoon wou dat zij gelukkig waren.
Ik zou
een weekendje met hem plannen, voor jullie twee.
Een romantisch weekend, en juist gaan focussen op intimiteit.
Het lijkt me heel ongezond voor jullie dat dat er niet is, en het sloopt de relatie denk ik.
(voor de goede orde; niet in iedere relatie, maar in veel wel denk ik en in die van jullie ook)
Ik kan me wel voorstellen overigens dat het voor hem lastig moet liggen, hij kan zich onmogelijk geliefd en gewaardeerd voelen en dat is doorgaans toch de sleutel tot sex...
Dus daar zou ik op gaan focussen, gooi al je verwachtingen opzij en probeer alleen maar hem een goed gevoel te geven en zijn positieve kanten te omarmen.
Je hebt niets meer te verliezen nl, jullie relatie is op sterven na dood.
Maar ik sluit absoluut niet uit dat die route leidt naar een heropbloeien van jullie liefde.
Eerlijk gezegd lijkt het me de enige route.
En mocht na een poos blijken dat het echt niet lukt kun je altijd nog uit elkaar. Maar ik zou niet te snel opgeven.
Beslissing
Ik ben hier nog eens... Ik lees af en toe nog mee en ik merk dat de meeste hier aan de andere kant staan. We hebben nog eens een gesprek gehad. Er zijn ook werkpunten voor mij, dat wist ik. Zeker de laatste tijd ben ik heel prikkelbaar en vaak boos om kleine dingen. Ik ben ook koppig, dat weet ik maar al te goed. Nu hij eindelijk beseft hoe diep het zit bij mij en dat ik echt wel denk over weggaan, wil hij dat ik binnenkort een beslissing neem. Ofwel 100% voor hem gaan ofwel weggaan. Heel moeilijk vind ik het, want ik kan momenteel niet beloven dat ik 100% voor hem kàn gaan. Ik heb hem eerlijk gezegd dat het voor mij momenteel eerder voor de kinderen zou zijn dat ik zou blijven. En dat wil hij niet.
Hij is nu meegeweest voor het onderzoek van mijn zoontje en zou meegaan naar de afspraak met de neuroloog. Hij doet dat nu voor mij, maar dat moet hij voor ons zoontje doen vind ik. Tonen dat hij altijd een vader kan zijn, niet enkel als ik er niet ben.
Beslissing²
Ik voel dat mijn beslissing steeds meer neigt naar weggaan. Blijven lijkt enkel uitstel van executie. Dat lijkt mij ook geen gezonde omgeving voor de kinderen.
Ik zie mij niet meer oud worden met hem, mijn leven verder delen met hem. Zijn er hier nog in zo'n situatie? Hoopvolle gevallen? Vinden jullie dat ik te snel opgeef?
Ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Deze beslissing heeft zoveel gevolgen.
Hij is ervan overtuigd wel iemand anders te vinden en terug gelukkig te worden. Ik ben bang dat dat voor mij veel moeilijker zal worden. Dus mijn gevoel blijft dat ik nu moet kiezen tussen ongelukkig zijn en ongelukkig zijn.
Je haalt wel heel wat overhoop
Vooropgesteld, ik begrijp dat je twijfelt. En ik begrijp ook dat je opziet tegen jaren met deze man, op deze manier, verder te moeten.
Maar, mijn stokpaardje, scheiden kan altijd nog. Heb je er voor je gevoel echt alles aan gedaan? Je man doet zijn best. Hij gaat mee naar het onderzoek. Maar dat is voor jou niet goed genoeg, jij vindt dat zijn motivatie niet klopt. En daar ga je naar mijn idee te ver. Je wil iets, je krijgt het ook, maar dan is het nog niet goed. Ik snap dat je man het niet snapt. Hij doet wat jevvraagt En dan is het nog niet goe. Wat moet je man dan wel doen?
Ik raad jullie echt aan om in therapie te gaan. En dan liefst bij iemand die bekend is met autisten. Want ik wil geen diagnoses uitdelen, maar het gedrag van je man past daar naar mijn idee wel in. En wil je hem (en je kinderen!) een scheiding aandoen om iets dat hij echt niet kan. Hij kan wel gedrag aanleren, denk ik, en ook meer begrijpen waarom jij behoefte hebt aan sommige dingen. Maar daar zul je dan echt concreet om moeten vragen. Helder en duidelijk communiceren, en niet impliciet dingen van hem verwachten.
Nogmaals, scheiden kan altijd nog. Ik vind dat je aan je kinderen verplicht bent om echt alles op alles te zetten om de relatie met hun vader in stand te houden. Verdiep je in autisme. Probeer voor jezelf helder te krijgen wat je wel en niet noodzakelijk vindt in een relatie. En probeer daar dan samen met je man een weg in te vinden.
En, veranderingen kosten tijd, veel tijd. Je man heeft laten zien bereid te zijn jou tegemoet te komen. Dat is een goed uitgangspunt. Hij wil wel, maar weet niet goed hoe, aan jou om dat duidelijk te maken. Ik zou daar hulp bij zoeken als ik jullie was. En zoals hierboven al een keer gezegd is, en dat geldt zeker voor mensen met een autistische stoornis, de jaren met kleine kinderen zijn tropenjaren. Die met pubers trouwens ook.
Maar zover ben je nog niet. Als je man ‘leerbaar’ is, kunnen jullie dat samen hopelijk wel aan. Want hoe moet het als je uit elkaar gaat? Dan zijn de kinderen ook regelmatig bij hem alleen. Kan hij dat aan? Jij bent er dan niet om bij te sturen. Wel iets om goed over na te denken. Geen reden om dan maar bij elkaar te blijven, maar zeker wel iets om over na te denken. Hoe zie je dat voor je? Het kan heel verhelderend zijn om alvast een echtscheidingsconvenant in te vullen (online te vinden). En kun je het financieel bolwerken, twee huishoudens financieren? Denk er van tevoren goed over na, reken dingen door, laat je voorlichten over de huizenmarkt in jouw omgeving. Verdien je genoeg? Of moet je meer gaan werken om zelf een huis te bekostigen? Hoe doe je het met de opvang van de kinderen? Nou ja, je snapt me wel. Denk de praktische consequenties van een scheiding, en de emotionele, goed door. En bepaal dan of dat inderdaad is wat je wilt, of dat je beter toch nog energie kunt steken in je partner en in de relatie.
Bedankt
voor je reactie. Dat is waar, scheiden kan altijd nog. Maar hoe lang hou je hier aan vast?
Hij weet niet goed wat hij moet doen, en ik begrijp dat want ik weet het zelf niet. Ik heb dagen dat ik denk, ik leer er mee leven, we doen door voor de kinderen. Andere dagen vind ik dat dat niet genoeg is. Hij zei ook onlangs dat hij wel iemand anders zal vinden waar hij mee gelukkig zal worden als ik beslis om weg te gaan. Heel hard, maar de waarheid natuurlijk. Ik ben daar iets minder van overtuigd. Geen idee waar ik de eerste jaren iemand zou moeten vinden. Hij blijft ook maar zeggen hoe mooi hij mij vindt. Maar dat is mijn probleem niet, dat ik denk dat hij mij niet meer aantrekkelijk zou vinden. Heel raar trouwens, de laatste tijd krijg ik zoveel complimenten, van mannen én vrouwen. Alsof er iets veranderd is. Misschien dat ik mijn leven terug meer in handen neem? Ik heb hem misschien veel te lang toegelaten om voor mij te 'zorgen' op dat vlak (zie: zijn visie op wat liefde is)? Hij is de laatste tijd vaak weggeweest, waardoor alles op mijn schouders terecht kwam en dat is mij ook perfect gelukt (hij gaat vaak naar de winkel met mijn boodschappenlijstje terwijl ik thuis de kinderen klaar maak of ruimt de keuken op terwijl ik de kinderen in bed steek). Ik laat dan al eens iets van afwas staan als het niet veel is (1 pan of 2 flesjes van ons zoontje, de rest gaan in de vaatwasmachine), omdat het dan al laat is en morgen komt er nog een dag. Hij stoort zich daar dan aan omdat hij altijd zijn best doet zodat alles weg is. (Even voor de duidelijkheid, voor de rest doe ik het meeste in het huishouden, stofzuigen, strijken, wassen, kuisen,... Het gebeurt wel dat hij eens stofzuigt als ik zeg dat dat nog moet gebeuren en ik niet veel tijd heb. Dit stoort mij niet hé, hij doet dan de typische mannelijke taken als de vuilzak buiten zetten en het gras afrijden of de klusjes in huis).
Ik voel soms ook wat druk. Ik probeer er op te letten om terug wat 'vriendelijker' te zijn (ik deed soms echt kribbig de laatste tijd, niet fijn voor hem). Maar ik heb dan het gevoel dat hij dan direct denkt dat ik mij al veel beter voel. Hij begint mij dan terug meer aan te raken, ik trek mij weg,...
Deze week had ik terug een dipje. Wij hadden onze afspraak bij de kinderneuroloog en ik was wat aangedaan (ze vermoeden dat het iets genetisch is). De neuroloog had dus gezegd dat het heel belangrijk is om ons zoontje heel goed op te volgen (kine, spalkjes,...) zolang hij in zijn groei zit. Wat hij daar dus uit begrepen heeft is dat het eens hij volwassen is, er geen last meer van zal hebben. Hij zegt dat hij er positiever tegen aan kijkt dan mij, maar het lijkt mij eerder alsof hij het ook moeilijk heeft het te aanvaarden? De realiteit niet inziet? Ik vind het belangrijk dat we goed weten waar we aan toe zijn om ons zoontje inderdaad de beste begeleiding te geven om z'n leven toch zo makkelijk mogelijk te maken. Als je blijft denken, het komt wel goed, dan lukt dat in mijn ogen niet (voldoende)?
Hij zegt altijd dat ik negatiever in mijn leven sta, altijd het ergste denk. Ik vind dit vreemd, als er bvb. tijdens onze verbouwingen iets niet liep zoals het moest, was ik net diegene die zei dat we wel een oplossing zouden vinden en dat kwam er dan meestal ook. Hij was altijd diegene die direct zei dat we niet genoeg geld hadden voor iets (zonder te rekenen), of dat we helemaal opnieuw mochten beginnen of... Maar als het dan over gevoelens gaat, zou het net omgekeerd zijn? Ik maak mij zorgen over de toekomst, dat is waar, maar is dat dan negatief in het leven staan? Hij moet niet dezelfde zorgen hebben, maar ik zou graag hebben dat hij begrip heeft dat ik mij zorgen maak en dat lukt hem niet. (Ja, al over gepraat hoor) Het voelt alsof hij mijn gevoelens minimaliseert, wat ervoor gezorgd heeft dat hij niet meer de persoon is waar ik naartoe ga met mijn zorgen. Het lijkt alsof hij het toch maar flauwekul vindt, en het is heel vaak gebeurd dat als ik nog eens over iets begon, het hele gesprek van begin af aan mocht doen omdat hij het simpelweg vergeten was wat ik gezegd had. Pijnlijk vond ik dat.
Wat de praktische kant betreft, ja al heel vaak over nagedacht. Al zitten rekenen zelfs. Het is mogelijk maar wordt niet gemakkelijk. Ik zal sowieso wat moeten inleveren en moeten opletten op uitgaven. Dat hij voor hen kan zorgen, daar twijfel ik niet aan. Ik ben wel van het principe dat we samen ouders blijven, dus dat alles nog bespreekbaar blijft en overlegd wordt. Waar ik wel mee inzit, is wat er zal gebeuren als hij een nieuwe relatie krijgt... Ikzelf kom ook uit een gebroken gezin. Mijn ouders zijn veel te lang samen gebleven naar mijn gevoel en dat heeft mij geen gelukkig kind gemaakt. Daardoor ben ik bang om mijn kinderen hetzelfde aan te doen, te lang in een ongelukkige relatie blijven.
Zelf
Misschien moet je je eerst even focussen op jezelf en niet zozeer op de relatie: 'Zeker de laatste tijd ben ik heel prikkelbaar en vaak boos om kleine dingen.' enig idee waardoor dat komt? Slaaptekort, vitaminetekort (Vitamine B?), te weinig ontspanning, teveel dingen die moeten, te hoge verwachtingen over de romantiek in je leven, etc.?
Tsjor
Voornemen
Dat was al mijn eerste voornemen, vooraleer ik verder nadenk over een beslissing. Het is vooral op hem dat ik snel boos wordt en mij erger aan de stomste dingen. Door wat? Tjah, door alles wat ik hierboven al gezegd heb denk ik. Maar ik heb inderdaad sowieso te weinig tijd voor mezelf genomen de laatste jaren (lees: sinds er kinderen zijn). Probleem is ook dat de keren dat ik een middagje vrijaf nam om gewoon even op mezelf te zijn, hij net toen ook vroeger gedaan had met werken. Hij zegt dan dat ik geen last van hem zal hebben, dat hij gewoon wat zal zitten werken aan zijn bureau maar dat is toch hetzelfde niet. Ik heb het al langer moeilijk dat ik emotioneel niet terecht kan bij hem, laatste maanden is het ontploft door het hele traject met mijn oudste zoontje en mijn broer die kanker heeft (gaat trouwens de goede kant uit).
Ik heb het hem onlangs ook proberen uitleggen. Ik ben iemand met een muur rond mij. Het is heel moeilijk hier door te komen, velen raken er nooit door, er zijn er maar heel weinig die er volledig door raken. Hij zat er bijna door, maar de muur is terug gegroeid.
Toch
Kijk eerst wat je voor jezelf kunt doen. en dat begint met de oorzaak niet buiten jezelf te zoeken.
Tsjor
Eerlijk
Je hebt gelijk, maar als ik heel eerlijk moet zijn voel ik mij momenteel het best als hij er niet is. Je begrijpt m'n nick wel, wat een zootje...
Je neemt jezelf mee
Pas op, als je uit elkaar gaat neem je jezelf mee en dan is er niemand meer waarop je het kunt afreageren. Ik voel me rot, hij weg; dat is niet altijd de slimste oplossing.
Tsjor
Bedankt
voor alle antwoorden en adviezen en dat ik hier even mijn ei kwijt kon (ik kan hier toch nog net iets ongeremder praten). Ik neem het verder mee. Het emotionele valt inderdaad mee te leven, maar zoals ik hierboven al eens heb gezegd, die intimiteit speelt mij ook grote parten. 1x seks in 4 jaar tijd is heel weinig. Hij wil wel maar ik kan het niet meer met hem en ik mis het echt wel. Ik voel mij te jong voor een celibatair leven (ik weet niet of ik het ooit zou kunnen zelfs). Ze noemen het een broerzus-relatie maar soms heb ik het gevoel dat ik gewoon een puberzoon of jongvolwassene in huis heb. Dat hij de grote broer is van de kinderen. Ik heb zelfs al eens aan een open relatie gedacht maar dat lijkt mij ook écht niet gezond (en zomaar seks voor de seks kan ik niet). Misschien dat ik nog eens terug kom maar nu moeten wij (ik) vooral aan het werk.
Toch
Probeer zelf ook eens of extra vitamine B helpt bij jou. Ik kreeg dit advies van een huisarts, toen ik emotioneel overhoop lag door de pil. Na verschillende varianten was dit de beste oplossing. Baat het niet, het schaadt ook niet.
Tsjor
Vitamine B
Dat valt inderdaad eens te proberen, ik zal dat eens in huis halen. Ik ben trouwens al eens 2 jaar pilvrij geweest, ik merkte niet veel verschil buiten dat ik veel acne had.
Het twijfelen duurt al zo lang, op een bepaald moment raak je het beu. Mijn partner zei ook dat hij het nu nog maar echt beseft dat het al een hele tijd de verkeerde kant op gaat ondanks dat ik heel vaak aan de alarmbel getrokken heb. Moest ik dan al eerder 'dreigen' te vertrekken? Dat was toen mijn idee helemaal niet. Hoe lang kan een 'dipje' duren? Het lijkt of hij telkens dacht: laat haar maar wat zeuren, dat gaat wel over. Hij heeft mij ooit nog letterlijk gezegd dat hij niet bang is mij te verliezen, waarom zou ik hem ooit verlaten? Ik merk dat ook heel erg in het het feit dat hij 0,0 jaloers is. Tegenwoordig ben ik ook helemaal niet jaloers meer. Hij is een weekend weggeweest met vrienden naar het buitenland. Eerlijk, het kon mij echt niks schelen moest er dan iets gebeurd zijn met een andere vrouw. Hoe erg is dit niet? We hebben het te ver laten komen (ja, ik ook). Ik ga niet meer graag mee met zijn vriendengroep. Ik vind hen te jong van geest. Ik kon er vroeger nog mee overweg maar mijn partner heeft ook al gezegd dat ik geëvolueerd ben. Mijn collega's vinden dat ook. Ook met zijn familie heb ik nooit een band opgebouwd. Ik kan moeilijk om met hun visie, hoe ze in het leven staan. Alles is goed zolang het hen goed uitkomt (ik zeg maar iets, zij mogen regels overtreden omdat het hen uitkomt, voor een ander geldt dit helemaal niet!). Mijn schoonmoeder haar reactie op het nieuws van ons zoontje: er zijn ergere dingen in het leven (!!). Er zijn zo van die momenten waarop je beter zwijgt als niets beter weet te zeggen lijkt mij. (Nog een voorbeeld: een koppel die nooit kinderen heeft kunnen krijgen, zeggen dat als de natuur dat wilt, dat je dat maar moet aanvaarden, het was ons toen gelukkig al gelukt om zwanger te worden want dat ging nog harder binnenkomen anders)
Echt, als ik zou kunnen, ik zou enkele jaren terug gaan en vertellen in welke situatie we nu zitten. Om er dan aan te werken of te beseffen dat wij toch niet dat perfecte koppel waren wat iedereen dacht.
Onverschilligheid
Enkele maanden verder, de bom is onlangs gebarsten. We zijn samen op reis geweest. Dat was 'gewoontjes', eerder zakelijk. We komen overeen, maken geen ruzie maar het voelt eerder vriendschappelijk, ja de fameuze 'broer-zus'.... Hij heeft toen ook enkele veronderstellingen uitgesproken, als in: 'Dat zou jij niet graag doen.' terwijl het net wel iets is wat ik graag zou doen. Ik zeg dan dat dat mij stoort, het geeft mij het gevoel dat hij mij echt niet kent. We hadden het onlangs over de seks. Hij vroeg of ik het ooit graag gedaan heb met hem. Ik heb eerlijk geantwoord dat ik het wel graag deed maar dat het uiteindelijk altijd hetzelfde was en dat enkel ik het initiatief nam om het vuur erin te houden. Dat dat mij stoorde en dat hij daar zelfs na meerdere gesprekken geen rekening mee hield. Hij heeft toen iets gezegd wat mij nog steeds bezig houdt, mij gekwetst heeft. Ik ben zo'n vrouw die niet makkelijk klaarkomt. Hij zei dat hij het daar moeilijk mee had, omdat hij dan 'ik-weet-niet-wat-allemaal' moest doen, alsof het een hele opgave was. Heel pijnlijk vond ik het, ik voel mij nu zo abnormaal? Ik vond het leuk om moeite te doen voor hem, hem te zien genieten. Omgekeerd was dat blijkbaar anders?
Voor mij voelt het onomkeerbaar nu, ik merk dat hij mij meer en meer onverschillig laat. Ja, ik vind het moeilijk om te zien dat ik hem kwets, maar ik zie niet dat onze relatie ooit nog een liefdesrelatie wordt. Ik lees af en toe nog eens de brieven terug (ik vind het soms makkelijker om mijn gevoelens op te schrijven, dan praten we daar eens rustig over). Mijn gevoelens zijn nog steeds niet veranderd. Ik voel dat hij wanhopig is, probeert het zelfs een beetje te forceren. Ik weet niet goed hoe ik er mee moet omgaan? Het is zoals het hier al gezegd geweest is, hij is iemand die gestuurd moet worden, waarvan je het handje vast neemt en letterlijk zegt wat hij moet doen, op alle vlakken. Ik heb het daar duidelijk heel moeilijk mee. Momenteel weet ik ook niet wat hij moet doen. Ik heb hem al gezegd dat ik rust nodig heb, een tijdje alleen maar dat ziet hij niet zitten. Verder zit ik heel erg in met de toekomst, vooral voor de kinderen. Financieel wordt het heel moeilijk.
