Vaak alleen
Hou,
Ik ben vaak alleen mijn man werkt in het buitenland en is 6’weken op zee en mijn kinderen (17&19) hebben grotendeels hun eigen leven.Ik heb vriendinnen,een zus,schoonzus maar als ik zelf niet iets voorstel hoor ik buiten mijn moeder eigenlijk niemand.En als er ergens een voorstel komt van vriendinnen is dat vaak om in groep iets te doen.Hoewel ik het gewoon ben om alleen te zijn en mij op zich wel kan amuseren maakt het mij vaak onzeker dat niemand met mij alleen wil afspreken.Ik word precies enkel ‘getolereerd’ als het in groep kan of met een ander koppel als mijn man erbij is.Dat steek ik dan in mijn hoofd…wat als mijn man en ik uit elkaar zouden gaan dan heb ik eigenlijk niemand…ik ben wel introverter maar ik hou wel van een goed gesprek,film,etentje…toch heeft blijkbaar niemand hier behoefte aan of het is dan in groep…Of ik vind gewoon ‘mijn’mensen niet…Het is moeilijk om jezelf niet naar beneden te halen…Bij ons is het verlengd weekend…3 dagen en ik heb niemand.Ik heb vanmorgen vroeg aan een vriendinnengroepje gevraagd op whats app of iemand iets wil doen…aperitiefje ofzo ik verwacht geen hele dag entertainment ofzo…maar ik heb hier zelf nog geen reactie op gekregen van geen 1 van de 3.Ze zijn altijd afwachtend of we wel allemaal kunnen want met mij alleen zullen ze niet vlug afspreken.Soms begrijp ik het niet want ik sta altijd voor iedereen klaar en zal mij altijd aanpassen als het nodig is.Als dat gevoel niet wederzijds is is dat wel confronterend.
Ik zou het gaan zoeken in andere contacten. Er zijn vast leuke één op één contacten te vinden voor je, je moet ze wel ook vinden.
Er zijn genoeg mensen die ik graag zie in een groepje, maar echt één op één doe ik maar met weinig mensen echt graag. Het is intensiever vind ik en het moet dan wel erg goed klikken wil ik er iets uithalen.
Anders kost het me echt teveel. Dan ben ik liever alleen, maar nu ben ik ook wel erg graag alleen.
Kikki, kun je het niet zoeken in vrijwilligerswerk ofzo? Genoeg mogelijkheden om altijd onder de mensen te zijn.
Het is altijd wat zoeken door het werk van mijn man…als hij thuis is is er elk weekend iets wat dan soms teveel is en als hij weg is dan is mijn sociaal leven bijna onbestaande…
Daarbij komt nog dat ik het al 2 jaar moeilijk heb met een vriendschap die aan het doodbloeden is en ik teveel moeite doe voor die persoon.We waren close,wij waren er voor haar en haar man in minder goede tijden.Hebben zeer veel samen gedaan toen onze kinderen kleiner waren maar nu alles terug beter gaat trekt ze maar naar andere vriendinnen en hoor ik zeer weinig van haar.Ook al ben je volwassen het blijft een bittere brok om te slikken…Ik gun het haar uiteraard maar ja het feit dat ze me nu niet meer nodig heeft doet me pijn.Dat loslaten duurt nu al 2 jaar en het lukt me gelukkig steeds beter.
Ik ben nu eenmaal een people pleaser en dat leer je niet af in 1,2,3…
Dus je hebt ieder weekend een sociaal leven, heerlijk toch dat je daar de rest van de week van kunt uitrusten? Meeste mensen hebben door de week misschien 1 avond een clubje of sportschool dat is toch zat? Kun je zelf ook gaan doen.
Wat je vriendschap betreft, mensen groeien soms uit elkaar. Als je veel voor een ander doet of hebt gedaan dan moet je dat doen omdat je dat fijn vind en niet van alles gaan terugverwachten.
Bolmieke schreef op 01-05-2023 om 10:25:
Dus je hebt ieder weekend een sociaal leven, heerlijk toch dat je daar de rest van de week van kunt uitrusten? Meeste mensen hebben door de week misschien 1 avond een clubje of sportschool dat is toch zat? Kun je zelf ook gaan doen.
Wat je vriendschap betreft, mensen groeien soms uit elkaar. Als je veel voor een ander doet of hebt gedaan dan moet je dat doen omdat je dat fijn vind en niet van alles gaan terugverwachten.
Uit eerdere berichten begreep ik dat de man van Natje op zee vaart en dus vaak weken/maanden van huis is en dan weer een periode thuis. Dan heb je in de periode thuis heel veel te doen qua sociaal leven en in de periodes dat hij weg is kijkt niemand naar haar om. Dat is waar het steekt, alsof mensen alleen met haar afspreken voor haar man. Want als hij er niet is, hoeft het niet voor hun.
MamaE schreef op 01-05-2023 om 10:41:
[..]
Uit eerdere berichten begreep ik dat de man van Natje op zee vaart en dus vaak weken/maanden van huis is en dan weer een periode thuis. Dan heb je in de periode thuis heel veel te doen qua sociaal leven en in de periodes dat hij weg is kijkt niemand naar haar om. Dat is waar het steekt, alsof mensen alleen met haar afspreken voor haar man. Want als hij er niet is, hoeft het niet voor hun.
Oh excuses, lees nu pas de op. Niet leuk voor Natje dat de man zo veel weg is. Het lijkt er dan op dat het puur Natje's man zijn vrienden zijn.
Natje1812 schreef op 01-05-2023 om 09:08:
Het is altijd wat zoeken door het werk van mijn man…als hij thuis is is er elk weekend iets wat dan soms teveel is en als hij weg is dan is mijn sociaal leven bijna onbestaande…
Daarbij komt nog dat ik het al 2 jaar moeilijk heb met een vriendschap die aan het doodbloeden is en ik teveel moeite doe voor die persoon.We waren close,wij waren er voor haar en haar man in minder goede tijden.Hebben zeer veel samen gedaan toen onze kinderen kleiner waren maar nu alles terug beter gaat trekt ze maar naar andere vriendinnen en hoor ik zeer weinig van haar.Ook al ben je volwassen het blijft een bittere brok om te slikken…Ik gun het haar uiteraard maar ja het feit dat ze me nu niet meer nodig heeft doet me pijn.Dat loslaten duurt nu al 2 jaar en het lukt me gelukkig steeds beter.
Ik ben nu eenmaal een people pleaser en dat leer je niet af in 1,2,3…
Nee dat leer je niet zo maar af. Maar dat komt wel ergens vandaan: je pleast people om een reden. Bijvoorbeeld om niet alleen te zijn. Daardoor ben je misschien minder 'echt' in een contact, of mensen gaan met je om omdat ze dat pleasen wel kunnen gebruiken en laten je daarna vallen. Het is geen oordeel hoor, ik ken het ook van mijzelf van vroeger: zo eenzaam geweest in mijn jeugd dat zich daar dat patroon uit heeft ontwikkeld.
Toen ik leerde het alleen fijn te hebben (en ja dat heeft tijd nodig en nee dat lukt ook niet altijd) was ik minder afhankelijk van de respons van anderen en kon ik echter zijn in het contact.
Voor wat betreft die vriendin: wat ik er in lees, is dat ze je pijn doet maar dat je het contact aanhoudt want anders ben je nog meer alleen. Ik herken dat zó. Maar (ik ben al wat ouder) ik heb ook gemerkt dat als ik mensen die niet goed voor me waren achter me liet, het altijd beter voelde dan het uit wanhoop maar aanhouden. En altijd bleek dat ik niet minder eenzaam was. Je wordt juist eenzaam door te hopen op iemand die er meerdere malen blijk van geeft haar schouders voor jou op te halen en maar te pleasen.
En Natje, je hebt dus nog een partner en twee kinderen thuis wonen? En misschien ook nog wat familie? Dan ben je niet meer alleen dan andere mensen, die bijvoorbeeld dat allemaal niet hebben maar wel een paar vriendinnen die ze een keer in de twee weken zien, ik noem maar wat.
Dan gaat het het in feite dus niet om de uiterlijke omstandigheden maar om het gevoel dat alleen zijn bij jou oproept. En ik weet dat dat heel rot kan voelen maar zoals ik al in mijn eerste post probeerde aan te reiken: ga eens zitten met dat gevoel van verlatenheid. Er zou zo maar ruimte en rust kunnen ontstaan. Of berusting en een gevoel van "het is best goed eigenlijk'': ik heb in het weekend contacten (en je kinderen wonen toch ook nog thuis?) en op andere momenten kan ik iets gaan doen wat ik fijn vind'
Ja,mijn kinderen wonen nog thuis.Maar ja beneden zijn ze natuurlijk niet veel en eten doe ik ook 90% van de tijd alleen.Maar ik wil ook niet teveel aan mijn kinderen hangen want het is logisch dat zij hun eigen weg gaan en maar goed ook.
Soms voel ik me alleen en dan denk ik dat ik de enige ben die niet opgebeld word.
Ik wil het liefst geen energie meer steken in mensen waar het niet wederzijds is en de confrontatie dat je dan idd vaak alleen bent is dan wel hard en zoek je de fout bij jezelf.
Het ene moment kan ik daar beter mee om dan het andere….
Natje1812 schreef op 01-05-2023 om 11:48:
Ja,mijn kinderen wonen nog thuis.Maar ja beneden zijn ze natuurlijk niet veel en eten doe ik ook 90% van de tijd alleen.Maar ik wil ook niet teveel aan mijn kinderen hangen want het is logisch dat zij hun eigen weg gaan en maar goed ook.
Soms voel ik me alleen en dan denk ik dat ik de enige ben die niet opgebeld word.
Ik wil het liefst geen energie meer steken in mensen waar het niet wederzijds is en de confrontatie dat je dan idd vaak alleen bent is dan wel hard en zoek je de fout bij jezelf.
Het ene moment kan ik daar beter mee om dan het andere….
En als je nu eens ging 'omdenken'? Dat er geen fout is maar dat het kans is? Het is ook een lastige tijd voor je omdat je in de overgangstijd zit: kinderen zijn zo groot dat ze geen emotionele zorg meer behoeven en ook niet meer gezellig bij je komen zitten maar ze zijn nog wel in huis. Je bent al een beetje aan het afscheid nemen maar wil er misschien toch voor ze zijn als ze je nodig mochten hebben...
Wat toch ook nog wil zeggen: je vergelijken met anderen levert nooit een gunstige uitkomst op. Je vergelijkt namelijk altijd wat positief is aan hun leven (of wat je als positief ziet) met wat negatief is (of wat je zo ervaart) aan jouw leven. Maar ieder leven kent schakeringen van donker en licht. En hun licht met jouw donker vergelijken pakt altijd rot voor jezelf uit en zal je zelf tot slachtoffer maken.
Waarbij ik niet wil zeggen dat dit niet rot voelt en is voor je hoor. Ik snap heel goed de pijn van de eenzaamheid. Ik probeer alleen mee te denken in wat je zou kunnen helpen.
iedereen kent zijn ups & downs uiteraard…dan denk ik soms ook van ‘zet het uit je hoofd dat dit aan jou ligt’ iedereen heeft gewoon ook hun eigen zorgen.
En er zullen dan wel weer fases in het leven komen dat er andere mensen op je pad komen.
Natje1812 schreef op 01-05-2023 om 12:45:
iedereen kent zijn ups & downs uiteraard…dan denk ik soms ook van ‘zet het uit je hoofd dat dit aan jou ligt’ iedereen heeft gewoon ook hun eigen zorgen.
En er zullen dan wel weer fases in het leven komen dat er andere mensen op je pad komen.
ja! Nou dat. En kijken naar wat er wel is en wat nou eens leuk zou zijn om zelf te doen. Soms zit er ook een blokkade op voor je zelf leuke dingen mogen doen omdat eerst de behoefte aan samenzijn vervuld moet zijn. Althans dat was bij mij heel lang het geval. Een erfenis uit mijn jeugd. En nog moet ik me er iedere dag toe zetten er zelf wat van te maken en niet te gaan zitten wachten op anderen want dan ga ik me vervelen en heel eenzaam voelen. Maar het ligt altijd op de loer en bij mij komt het omdat mijn hele jeugd in het kader heeft gestaan van eenzaamheid. Ik moet altijd waakzaam zijn er op te letten dat ik het niet buiten me hoef te zoeken maar dat ik gewoon leuke dingen mag doen. Nou ja, ik begin weer te preken. sterkte in je zoektocht
Natje1812 schreef op 01-05-2023 om 12:45:
iedereen kent zijn ups & downs uiteraard…dan denk ik soms ook van ‘zet het uit je hoofd dat dit aan jou ligt’ iedereen heeft gewoon ook hun eigen zorgen.
En er zullen dan wel weer fases in het leven komen dat er andere mensen op je pad komen.
Het klinkt ook een beetje alsof er een grauwsluier over je heen ligt, wat ik herken. Zou er misschien sprake zijn van een (verwaarloosde) depressie? Als dat niet zo is, dan heb ik niets gezegd. Als het wel zo is, is het niet fijn en ben je sowieso natuurlijk een stoere dame dat je er mee doorkachelt, maar er is wel wat aan te doen.
Waar woon je, kunnen we hier misschien kijken of er mensen in de buurt wonen, lijkt me best gezellig.
ik woon in België ☺️Soms denk ik ook dat ik een depressie heb (gehad?) want ik heb het zeer moeilijk gehad de voorbije 2 jaar…Mijn vader is net voor de Corona onverwacht gestorven waardoor mijn moeder jong weduwe is geworden.Ik ben toen zeer bang geworden om mijn man te verliezen en alleen achter te blijven.Er is ook een breuk geweest tussen mijn zus en moeder waar ik op zich niks kan aan doen maar het heeft wel gevolgen voor ons als familie…Nooit meer samen zitten met zijn allen…en daar komt dan weer de people pleaser in mij naar boven…Na de dood van mijn vader heb ik mijn moeder opgevangen,had ik een schuldgevoel omdat ze alsnog veel alleen was…De breuk tussen mijn moeder en zus die ik niet kan oplossen en dit maakt me zo triestig.Die vriendschap die veranderd is en die me
Onzeker heeft gemaakt…
Toch denk ik dat 2023 een beter jaar word voor me…misschien vaak alleen maar dat is dan maar zo…
Natje1812 schreef op 01-05-2023 om 14:15:
ik woon in België ☺️Soms denk ik ook dat ik een depressie heb (gehad?) want ik heb het zeer moeilijk gehad de voorbije 2 jaar…Mijn vader is net voor de Corona onverwacht gestorven waardoor mijn moeder jong weduwe is geworden.Ik ben toen zeer bang geworden om mijn man te verliezen en alleen achter te blijven.Er is ook een breuk geweest tussen mijn zus en moeder waar ik op zich niks kan aan doen maar het heeft wel gevolgen voor ons als familie…Nooit meer samen zitten met zijn allen…en daar komt dan weer de people pleaser in mij naar boven…Na de dood van mijn vader heb ik mijn moeder opgevangen,had ik een schuldgevoel omdat ze alsnog veel alleen was…De breuk tussen mijn moeder en zus die ik niet kan oplossen en dit maakt me zo triestig.Die vriendschap die veranderd is en die me
Onzeker heeft gemaakt…
Toch denk ik dat 2023 een beter jaar word voor me…misschien vaak alleen maar dat is dan maar zo…
Je verdient het om jezelf op de eerste plek te zetten. Misschien heb je inderdaad een depressie (gehad) maar laat er toch naar kijken want het klinkt niet alsof je daar al volledig van hersteld bent. En onbehandeld kan dat herstel onnodig traag verlopen. En dat vertaalt zich in een mindere kwalitieit in je leven. En die kwaliteit verdien jij.
Zet jezelf op nummer 1 en spreek met jouwzelf af dat je naar de huisarts gaat om te kijken of er wat achterstallig onderhoud nodig is. Dan kost de rest aanpakken, niet zoveel moeite en voelt niet zo zwaar aan als nu.
