Verder na ontrouw deel 3

Het is de tijd

Esther Perel herhaalt maar weer eens wat ze al jaren zegt: 'We zijn niet zozeer op zoek naar een andere geliefde als wel naar een andere versie van onszelf. En het is dikwijls niet onze partner die we willen verlaten, maar wie we geworden zijn.'

Dat zal allemaal best waar zijn. Maar die zoektocht naar 'een andere versie van jezelf' is schandalig destructief en traumatisch voor de trouwe partner en de kinderen. Verraad met een het-is-de-tijdgeest-dus-ik-kan-er-niets-aan-doen-sausje. Brrrr.

www.chumplady.com kan de bullshit van Esther Perel haarfijn fileren: https://www.chumplady.com/2017/09/ubt-esther-perels-happy-people-cheat/

Chumplady, serieus?

Ik snap wel waarom chumplady Perel wil fileren: wat meer nuance en chumplady blijft met haar merchandise zitten. Ik kan toch wat minder met zo’n all-inclusive waarin meteen de hele DSM IV en V is meegenomen,
Maar goed, vast heel comfortabel als nuance niet gewenst is.

Even ter verduidelijking

Ik zie dat er nu iemand anders onder mijn Nick aan het schrijven is. Overigens wel met een toevoeging, maar laat even duidelijk zijn dat de voorlaatste post niet van mij is. Deze schrijver noemt zich beentheregotthere en id dus niet de "been there" (ik dus) die al meerdere reacties heeft gegeven in deze draad. Overigens ; het gezegde is
Been there done that......moest dit ff kwijt voordat er verwarring komt

volgens mij

is vreemdgaan een hele menselijke kant van het mens-zijn, en ook van alle tijden. Monogamie is een afspraak, maar niet iets wat 'de mens' van nature in zich heeft.

Man geeft juist zelf aan dat hij het de moeite vind om voir te blijven vechten.
Ik vroeg hem nog, heb je er geen spijt van dat we door zijn gegaan.
Hij antwoorden best fel met helemaal niet en dat hij ook wel wist dat dit de consequenties zouden zijn van zijn overspel.
We hebben het samen ook wel gehad over verhuizen en ergens anders een nieuwe start te gaan maken dus het kan ook zijn dat hij daar wat na kijkt.
Het is voor mij vreselijk dat ik nog zoveel last heb van wat gebeurd is maar ook voor een partner is het niet makkelijk om te zien dat je partner nog zo lijdt aan iets waar jij grotendeels verantwoordelijk voor bent.
Nu klinkt het allemaal wel heel zwaar en dramatisch en zo is het ook niet want we hebben ook heel veel fijne en mooie momenten en dagen met elkaar.
Het is voor 80% goed en fijn maar voor 20% is er nog veel pijn en verdriet en de laatste tijd heb ik gewoon meer last.
Ik zit voor mijn gevoel vast in het laatste gedeelte van het verwerkingsproces en sta op een kruispunt.
Ik kan kiezen om door te gaan samen en het risico te nemen dat ik weer eens gekwetst ga worden door man en ook zal ik moeten leren leven met een bepaald gevoel van onzekerheid en niet volledig vertrouwen maar ik kan ook kiezen voor mezelf en gaan voor de verlossing van de angst dat het weer mis kan gaan en van de achterdocht en wantrouwen.
Ik weet het niet.
Man zegt dat ik niet zo hard voor mezelf moet zijn en de negatieve gevoelens er moet laten zijn.

By the way

Daarbij ik wil het liefst samen blijven maar dan moet ik me wel weer veiliger kunnen voelen.
Ik wil een partner waar ik mijn leven mee deel die ik volledig kan vertrouwen.
En er mist gewoon nog vertrouwen naar man toe.
Dat knagen de gevoel en de achterdocht die er nog zijn belemmeren het laatste gedeelte van mijn herstel.
Ik wil hem vertrouwen maar ik kan het niet!!!

Wat een toeval

@Regenboog, ik zat er vanmorgen helemaal doorheen omdat ik in man zijn telefoon had gekeken en nog mailtjes vond met hele foute info van 3 jaar geleden. Bij mij is het nu ook drie jaar geleleden en ik vecht ook heel erg met de strijd blijven of niet. Ik wil heel graag blijven maar mis vreselijk het vertrouwen en de speciale band die ik eerder wel met hem had. Het is nu goed maar gewoon goed en dat steekt mij. Ik las jou stukjes en dacht ik zou ze zo geschreven kunnen hebben. ik dacht dat ik dit kon maar zit er op dit moment zo doorheen. Kan niet met man praten want die heeft een drukke periode op zijn werk. Weet verder niet met wie ik kan praten, voel me zo alleen... Sorry wilde niet zo depri doen maar kan op dit moment even niet anders. Sterkte Regenboog! (en alle anderen)

Regenboog, Molly, Pennestreek: terugvallen

Aan jullie alledrie, tenminste, ik las jullie bijdrages en herkende zoveel gevoel van wanhoop en verdriet en wantrouwen dat ik een reactie wilde geven, ook al ben ik hier al heel lang niet meer geweest:
Die plotse instortingen van verdriet en pijn heb ik ook, regelmatig, en ook bij mij is dat wantrouwen er vaak weer, ook al herhaalt man vaak (als ik bij wijze van scherts waarschuw van de meisjes af te blijven, wanneer hij alleen op stap gaat): "Ik heb er heus wel van geleerd."
En zoals eerder genoemd toen (maar lang geleden alweer): hij is niet met haar naar bed geweest, heeft alleen gezoend, het duurde maar 10 dagen, maar alle gevoelens die jullie omschrijven van de film die zich steeds voor je ogen afspeelt, ook al was je er zelf niet bij, het voorstellen van hoe dichtbij zij met haar gezicht bij het zijne is geweest, hem geroken heeft, geproefd, zo intiem is geweest bij hem als ik bij hem ben: ook ik kwel mezelf er soms weer mee, ook al is het voor ons alweer langer geleden (november 2016).
Wat ik Regenboog graag zeggen wil: voor mij komt het wantrouwen jegens mijn man, precies zoals jullie omschrijven (als hij belt dat het later wordt of als hij een dag op cursus moet, of steeds zijn mobieltje overal mee naar toe neemt) en de angst dat hij me zal verlaten, voor een belangrijk deel ook voort uit de gevolgen van mijn jeugd, waarin mijn ouders jaarlijks op het punt van scheiden stonden, waarin mijn vader elk jaar wegliep. Het gebrek aan contact en het ontwijkende gedrag van mijn man doet sterk denken aan het onmogelijke contact krijgen met mijn vader.
Deze basis ligt er onder al die gevoelens die nu ook steeds weer opspelen. Ze hebben dus weliswaar ten dele, maar niet álles met het gedrag van mijn man te maken, begrijp je? Voor Regenboog kan het mogelijk wel zinvol zijn om professionele hulp te zoeken om over deze gevoelens te praten. Ik weet dat ik dat zou moeten doen.

Tenslotte blijf ik persoonlijk wel heel veel moeite hebben met de uitspraak "hij heeft voor jou gekozen." Ik vind dat hij voor mij koos toen we trouwden. Dat hoeft hij dus niet steeds weer opnieuw te doen, dan zou zijn trouw juist een contradictio in terminis zijn. Trouw ben je en blijf je, dan is het woord die betekenis waard.

Moederziel en Sally

'Vrouwen en mannen die een affaire aanknopen met een gebonden partner zijn fout en egocentrisch. Gelukkig krijgen ze de partner die ze verdienen: een foute, egocentrische vreemdganger met dezelfde waardeloze mindset.'

Ik kon het niet meer met jullie eens zijn en wil mijn waardering graag uiten voor Sally, die altijd geweigerd heeft om 'die ander' te worden. Wat Moederziel schreef (hierboven geciteerd) is mij ook zo vaak door het hoofd gegaan: als mijn man met die Truus verder was gegaan, wat dan? Zij was gescheiden en wist heel goed dat hij getrouwd was, hij had namelijk heel klassiek in de kroeg over mij zitten klagen.

Zij was dus iemand die geen zier om trouw en toewijding gaf en geen enkel respect voor het huwelijk had. Ze zou er niet wakker van liggen dat ze een heel gezin overhoop had gehaald (want ja, dat doe je als je een man uit zijn gezin trekt). Man zou zijn vrouw kwijt raken, goeie kans ook een zeer verstoorde relatie met zijn kinderen te krijgen -die pubers zijn en geen enkel begrip hadden voor zijn faux pas-, na de scheiding zijn huis niet meer kunnen betalen en dus kwijt zijn geraakt wat allemaal zo belangrijk voor hem was, en dan laten we de reacties van zijn familie nog voor het gemak even weg.
Deze vrouw, die dus puur voor haar eigen tijdelijke plezier en genot ging, zou hem heel goed na een paar jaar weer kunnen laten vallen. Zijn wereld lag in duigen, maar zou ze daar om hebben gegeven? Ik denk dat je hier kunt spreken van van de regen in de drup terecht komen.
Wat had hem in de armen van een ander gedreven? Hij had een vrouw die het hele jaar door bijzonder veel aandacht aan hem besteedde, aan alles wat hem bezighield, iemand die zichzelf vaak opzij zette om hem tegemoet te komen, die haar eigen wensen en behoeften doorgaans aanpaste aan de zijne. Maar die soms in het najaar gegrepen wordt door een tijdelijke herfst/winterdip en dan een poosje minder energie en dus minder constante aandacht heeft. Enkele weken duurde dat nog maar en man liet zich verleiden door een dame met zogenaamd veel begrip en aandacht.

Moederziel, ik meen dat ik van jou las dat je als potentiële vreemdganger ook je energie en aandacht kunt gaan richten op je eigen partner, in plaats van om je heen te zoeken naar iemand die jouw persoonlijke behoefte aan aandacht bevredigt. Wat heb ik dat vaak gedacht inderdaad: als nu de aandacht eens even kon omslaan van hem naar mij, of als hij even had kunnen uitstellen wat hij doorgaans zonder moeite van me kreeg: dan was het niet gebeurd.
Ik blijf dus als de dood om ooit weer toe te geven aan een winterdip, uit angst dat het dan weer gebeurt.

Maar wat is het waar wat je zelf schrijft: twee vreemdgangers krijgen precies wat ze verdienen: iemand die zijn/haar eigen behoeftes voorop stelt en die van de ander daar aan ondergeschikt maakt.

Terugvallen

Bij mij is het echt lang geleden en toch heeft het me dusdanig beschadigd dat er altijd een litteken blijft. Als ik zeg dat het meer dan 10 jaar geleden is schrikken jullie waarschijnlijk. Maar ik kan jullie geruststellen, ik ben er echt, behalve als ik hier meelees en mee schrijf niet meer mee bezig want het gaat goed, met mij en met ons, kortom met ons huwelijk. Wat ik wel wil zeggen is dat terugvallen ten alle tijden kan. Er hoeft maar een licht trigger te zijn en je slaat aan het twijfelen. Ik ook pas vandaar dat ik jullie daar een hart mee onder de riem willen steken. Ik zag een berichtje wat me niet beviel. Het kwam op onze gezamenlijke email dus wat dat betreft was dat al iets waardoor ik niet van slag had hoeven raken, maar toch, de toon van het berichtje stond me niet aan en dan wordt ik dus echt argwanend. Man had echter een zeer plausibele verklaring en ik heb zelfs de dame in kwestie een berichtje gestuurd dat ik niet gediend ben van dit soort berichten richting mijn man. Man vond het wel grappig want dame in kwestie speelde vervolgens de vermoorde onschuld. Ik bedoel maar te zeggen, probeer rustig te blijven ook al heb je twijfels, praat erover. Veel sterkte!

Alkes

Dan nog, al is die bestaande relatie dramatisch slecht, dan nog is er geen excuus voor vreemdgaan. Je maakt er zoveel mee kapot bij je partner en daardoor potentieel ook bij je kinderen. Vreemdgaan doe je niet.
Ik weet het, het is mijn stokpaardje en ik val vreselijk in herhaling, maar ik blijf het vinden. Je vecht eerst voor je huwelijk, zeker als er kinderen zijn. Lukt dat niet, dan ga je scheiden. In harmonie als het enigszins kan. En pas dan, als die scheiding echt in alle opzichten heeft plaatsgevonden, pas dan kan er ruimte zijn voor een ander.

Het is een kwestie van respect voor degene met wie je toch een flink aantal jaren je leven hebt gedeeld, en/of kinderen hebt. Maar niet alleen dat, zoals ik al zei is een affaire een mogelijke (waarschijnlijke?) bron van ellende en ruzie en juist dat wil je bij een scheiding voorkomen.

Natuurlijk kan de relatie met 'Truus' een succes blijken. Maar dat succes was dan ook wel gekomen als de overspelige echtgenoot en zijn/haar Truus of Henk het geduld hadden opgebracht om te wachten tot de scheiding definitief was.

zo zwart wit is het niet altijd

"Natuurlijk kan de relatie met 'Truus' een succes blijken. Maar dat succes was dan ook wel gekomen als de overspelige echtgenoot en zijn/haar Truus of Henk het geduld hadden opgebracht om te wachten tot de scheiding definitief was."

Ik ben absoluut een voorstander van eerst scheiden, dan een nieuwe relatie. Maar soms (eigenlijk heel vaak denk ik) kunnen mensen in een huwelijk gevangen zitten. En wil de andere partner niet scheiden. Dreigt om de ander kapot te maken, zowel financieel als emotioneel, ervoor zal zorgen dat het contact met de kinderen verboden wordt. Wat doe je dan? Als dat je toekomstbeeld is? En je weet dat het ook een heel realistisch toekomstbeeld is? Dan slik je weer even en je denkt: ach, overal is toch wel eens wat. Dit hou ik nog wel vol. Laf? Misschien wel maar angst kan een hoop doen met een mens. En dan ontmoet je een Truus of een Henk. Fout. Maar het gebeurd. Fraai? Nee, zeker niet. Maar zoals mijn titel van dit bericht, het is niet altijd zo zwart/wit. En, ja, een relatie met een Truus of een Henk, of een Truus en een Henk kan een succes blijken. Al bijna 11 jaar lang.

Appletree

Daar heb je wel een punt. Ik ga bij mijn standpunt uit van mijn eigen situatie. En ik denk dat de dames die hier mee schrijven in meer met mij vergelijkbare situaties zitten, dan in situaties zoals jij ze beschrijft.

Eens met Appletree - overpeinzing

Ik zie ze ook om mij heen. Mensen die al jaren niet meer gelukkig zijn met hun partner en maar in de relatie blijven "hangen" voor de kinderen of omdat ze bang zijn dat de partner het niet aankan. Die partner zorgt voor een schuldgevoel, zodat uit de relatie stappen niet lukt. Emotionele chantage, wanneer degene die niet meer gelukkig is binnen de relatie er om die reden niet uit kan stappen maar wel al jaren heeft aangegeven niet meer gelukkig te zijn. Dus niet verzwegen heeft niet meer gelukkig te zijn maar dit keer op keer zegt en laat merken. Tja als er dan een Truus of Henk langskomt kan het zijn dat toch degene "over de schreef gaat". Overigens praat ik vreemdgaan daarmee niet goed. Ik vind ook, eerst scheiden en dan pas verder. Maar als het nou echt niet gaat om wat voor reden dan ook, en daar is ineens die ander.......ikzelf zou het niet kunnen maar ik kan voor een ander niet oordelen. Overigens geloof ik dat wanneer er sprake van zo'n relatie is, zelfs nog zonder vreemdgaan, deze uiteindelijk toch eindigt bv als de kinderen de deur uit zijn. Ontrouw is vreselijk, maar verlaten worden omdat iemand al jaren ongelukkig is met jou lijkt mij net zo erg....

emotionele chantage

Bijzonder hoe de verantwoordelijkheid voor het vreemdgaan in de laatste posts wordt verschoven naar de trouwe partner. Heel subtiel, hoor.

Al jaren ongelukkig? In zo goed als alle verhalen van de trouwe partners hier is er geen sprake van een relatie waarin de vreemdganger 'gevangen' zat, of 'al jaren ongelukkig' was. In veel gevallen kwam het vreemdgaan als een mokerslag omdat de trouwe partner dacht in een fijne relatie te zitten. Geen perfecte (wie zit dat wel?), maar wel geborgen, fijn, op basis van vertrouwen, trouw en liefde.

Give me a break, zeg. Je moet wel godsgruwelijkontieglijk ongelukkig zijn met je partner om de ander het vreemdgaan aan te doen. En dat is maar heel, heel zelden het geval - en zelfs dan rond je eerst je relatie af voordat je met een ander het bed induikt.

Achteraf excuses bedenken om het foute handelen te rechtvaardigen is overigens doorsnee praktijk bij vreemdgangers en hun nieuwe (al dan niet blijvende) partners. Begrijpelijk. Dat voelt vast een stuk beter dan de volle verantwoordelijkheid nemen voor je onbetrouwbaarheid en beschadigende handelen tegenover je trouwe partner. Die van niks weet en in het volle vertrouwen is dat de trouw wordt gedeeld.
Ik word er misselijk van, sorry. Maar precies zoals ik schreef: vreemdganger en truus/wim verdienen elkaar in hun leugenachtigheid. Sommigen worden vervolgens oud met elkaar, en waarom ook niet? Ze geloven samen in dezelfde leugenachtige 'verantwoording' van hun handelen en dezelfde gebrekkige normen en waarden. Maakt mij ziek, maar ik ben dan ook gelukkig geen vreemdganger of truus.

Fraai?

Amen! Jeetje, niet fraai oftewel niet zo netjes. Wat een understatement of the year is dat zeg. Dan weet je echt niet wat het met je doet als je als trouwe partner gewoonweg compleet verbijsterd en in shock achterblijft, omdat man ineens out of the blue toch zo ongelukkig bleek te zijn in z'n huwelijk.

Achteraf stond Truus allang aan de zijlijn en deed haar deurtje heel snel open. Tja en dat financiële en emotionele aspect. Ook maar niet zo fraai dan om maar met hetzelfde understatement te spreken (waarbij heel vaak die trouwe partner juist ook financieel en emotioneel gebroken/kapot achterblijft trouwens).

Ik mag hopen voor Truus dat 'ie niet over pak m beet nog eens 11 jaar hetzelfde kunstje opnieuw flikt. 1 op de 3 eerste huwelijken, 2 van de 3 tweede huwelijken, zoiets was het toch volgens de statistieken?

moederziel

"vreemdganger en truus/wim verdienen elkaar in hun leugenachtigheid. Sommigen worden vervolgens oud met elkaar, en waarom ook niet? Ze geloven samen in dezelfde leugenachtige 'verantwoording' van hun handelen en dezelfde gebrekkige normen en waarden. Maakt mij ziek, maar ik ben dan ook gelukkig geen vreemdganger of truus."

je vergeet even dat de meeste vrouwen in dit draadje verdergaan met hun vreemdganger. Ik weet niet of ze hem als een leugenachtig persoon met gebrekkige normen en waarden beschouwen. Als dat wel het geval is, dan lijkt het me een heel onprettige verdere relatie worden.

ach Alkes

Nee hoor, dat vergeet ik niet.
Zoals je kunt lezen in dit draadje is het ook geen gemakkelijke opgave om de weg voort te zetten. Ik heb diep respect voor de vrouwen (zijn het alleen vrouwen?) die zo hard vechten voor hun relatie en gezin. Soms ten koste van zichzelf en hun eigen normen & waarden. Ook dat is hier te lezen.

Ik heb tegelijk ook (zij het minder diep respect voor de vreemdgangers die willen leren van hun misstappen. Die de volle verantwoordelijkheid nemen voor wat zij hun geliefde hebben aangedaan, en die bereid zijn om hun les te leren, volwassen te worden en zichzelf en hun relatie naar een volgende fase te brengen. Ook die verhalen lezen we hier.

Helaas bezit niet iedereen die rijpheid en dat zelfinzicht, en blijven evenzoveel vreemdgangers hangen in hun eigen gelijk en kromme rechtpraterij. Zulke mensen komen niet verder dan hun voormalig trouwe partner verantwoordelijk maken voor hun vreemdgaan: ze begreep me niet, ons huwelijk stelde toch al niets meer voor, de koek was op. Blijkbaar ben je dan in je recht om een ander compleet verbijsterd en in shock (dankje Alice) achter te laten.

Bedankt

Bedankt voor de reacties!
Ik vind het fijn om ook de herkenning te lezen en weten dat er meer dezelfde gevoelens delen.
Momenteel gaat het helaas nog niet veel beter, ik zit er echt even doorheen.
Praat er veel over met man en die begrijpt mijn gevoelens van wantrouwen, achterdocht en twijfels ook.
Ik merk dat hij ook wel bang is om mij te verliezen want hij geeft vaak aan dat een scheiding ook weer andere problemen met zich mee brengt.
Dat weet ik ook maar ik zal dan wel rust vinden in mijn gevoelens van wantrouwen, ik hoef dan niet meer bang te zijn dat er weer wat zou gebeuren in de vorm van ontrouw of dat hij niet meer verder zou willen met ons huwelijk.
Ik wil niet samen blijven en man toch niet volledig vertrouwen.
Een voorbeeld, we appen elkaar geregeld op een dag even kort maar als man een dag wat minder van zich laat horen dan knaagt het bij mij of dat ik hem bel en hij wat afstandelijk reageert.
Normaal beëindigt hij het gesprek vaak met dat hij van me houdt.
Ik denk er dan gelijk iets van.
Terwijl het eigenlijk niet iets vreemds hoeft te zijn want als ik door hem gebeld wordt op mijn werk en er collega's vlakbij zijn ik ook altijd wat anders reageer.
Man gaf aan dat hij hier wel weer wat schrikachtig van word van mijn reacties.
Van de week appte hij me iets huishoudelijks en ik vond hem wat kil en zakelijk overkomen.
Ik schreef dat dus naar hem en hij begreep daar niets van want hij melde me gewoon iets.
Hij belde me gelijk en snapte niet waarom ik nu zo van slag raakte en was hier ook van geschrokken.
De rest van de middag had hij er een rotgevoel van gehad.
Hij schrikt nu weer sneller als ikan ergens op doorvraag of op reageer.
Ben bang dat dit destructief werkt maar ik kan er zo weinig aan doen.
Ja niet overal wat achter zoeken.
Snap ook niet waarom ik hier nu weer zoveel last van heb.
Mijn therapeut geeft aan dat ik op den duur wel een keus moet gaan maken, ga ik door met mijn huwelijk dan zal ik me kwetsbaar moeten opstellen en het risico moeten nemen om weer gekwetst te gaan worden.
Een relatie bied geen zekerheid dat het goed blijft gaan.
Of kies ik voor mezelf en zal ik af zijn van het ontbrekende vertrouwen en alles wat daarbij komt kijken maar met de kans op spijt.
Aan beide keuzes kleven voor en nadelen en je weet pas achteraf of het de juiste was.

regenboog

Ik wil je therapeut niet afvallen, maar volgens mij zit je middenin een proces. Het is geen simpele of-of keuze. Je zult weer voldoende vertrouwen moeten opbouwen. De veiligheid die de relatie voorheen bood, is weg. Als je dit aanvaardt, kun je misschien beter verder met je man.

Ik begrijp niet goed waarom je scheiden ziet als 'ik kies voor mezelf'. Of bedoel je dat je kiest voor het wegnemen van de pijn die het vertrouwensverlies meeneemt? Besef dan goed dat je ook bij scheiding hem niet meer zult vertrouwen. Die vertrouwensbreuk gaat niet meer weg, dat kan ik je uit ervaring vertellen. Bij een scheiding komt daar nog wel het ook pittige traject voor je kinderen bij. Ik zou het niemand aanbevelen, en dan druk ik me nog heel erg zachtjes uit.

Je vertrouwen is gebroken. Lijmen kan, maar er blijven barsten. Jij wilt misschien weer graag een puntgaaf vertrouwen terug, maar dat zal niet gaan. Je kunt niet ongedaan maken wat er is gebeurd. Maar ook dan kun je in mijn ogen een liefdevolle relatie hebben. Anders dan eerst, maar ook goed.

Moederziel

Ik zit echt in het laatste gedeelte van het proces.
Durf ik man weer te vertrouwen en ga ik de verbinding met hem aan.
Nu durf ik me niet helemaal open te stellen voor hem en dat zorgt van mijn kant voor een bepaalde afstand.
Er is eigenlijk heel vaak een stemmetje in mijn hoofd die achterdocht opwekt.
Ik weet echt wel dat het vertrouwen nooit weer volledig zal worden daarvoor is er te veel gebeurt.
Het moet alleen nog wel beter worden. Van mijn kant moet de argwaan minder.
Ik zou anders niet gelukkig kunnen worden doordat de boog continue gespannen is.
Vandaar mijn therapeut zegt op een gegeven moment moet je voor jezelf een keus maken.
En dat je door een scheiding te maken krijgt met andere problemen dat besef ik.
Net zo zeer dat je je kinderen er heel veel verdriet mee doet maar een moeder die niet gelukkig is en vaak huilt is ook niet goed voor ze.
Dat ik mijn man ook niet zou vertrouden als we gescheiden zijn dat maakt me dan niet uit want ik deel mijn leven niet meer met hem.
Hij is vrij om te doen laten wat hij wil, ik hoef dan niet bang te zijn dat hij mij zal kwetsen door ontrouw of leugens.
De enige verbinding is dat we samen een kind hebben en daarom de rest van ons leven met elkaar te maken krijgen.
Maar zo ver wil ik nog niet kijken want ik zou het liefsteen samen verder gaan en een gezin blijven.
Ik zou zo graag van dat vervelende onderbuikgevoel afwijken, ik voel me continue gespannen alsof er slecht nieuws aan gaat komen.
Dat zorgt voor wantrouwen en achterdocht naar man toe want hij is tot 2 keer toe degene geweest die met ons wilde stoppen.

...

Sorry voor de foutjes hier en daar. Ik typ stiekem even op mijn werk.☺

Regenboog: vergeving

Lieve Regenboog,
Velen van ons zullen je gevoelens herkennen, zo ook ik. Maar blijven wantrouwen is destructief, en dat raakt niet alleen je huwelijk maar ook jou persoonlijk. Het is altijd makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik heb ervoor gekozen om mijn man te vergeven uiteindelijk. Zijn daden en die van jouw man zullen vast niet vergelijkbaar zijn (ik heb het niet gelezen, jouw geschiedenis), maar ik wilde niet voortdurend blijven wantrouwen.
Natuurlijk heb ik ook nog steeds die schrik en soms argwaan als hij langer wegblijft van een wandeling dan gebruikelijk, alle dingen die je opnoemt, plotselinge afstandelijkheid etc. Maar eenmaal vergeven betekent dat je het hem niet meer blijft aanrekenen, die overtreding. Zoals je zelf evenmin voor fouten en misstappen jegens je man steeds opnieuw wilt worden beschuldigd, niet steeds weer argwanend wilt worden bekeken of je dezelfde fout zult herhalen, zo zal ook je man zich ongetwijfeld pijnlijk bewust zijn van wat hij jou heeft aangedaan en geloof mij maar dat hij het er warm van krijgt (van benauwdheid) als jij blijk geeft van wantrouwen.

Het is allesbehalve makkelijk om te vergeven, ook ik kreeg aanvankelijk allemaal modder over me heen, wat er allemaal aan mij zou schorten, waarmee hij zichzelf schoon praatte, maar uiteindelijk heb ik hem niet gespaard, heeft hij oprecht berouw gehad en heb ik hem daardoor kunnen vergeven. Dat wil niet zeggen dat ik het ook vergeet. Alleen dat ik er voortaan van uit ga dat hij me inderdaad trouw blijft. Mocht het nog eens voorkomen in de toekomst, dan is dat een op zichzelf staande faux pas, geen vervolg van.

Blijvend wantrouwen is, zoals je al van anderen hoorde, funest voor een huwelijk. We moeten uiteindelijk het allemaal samen doen, met z'n tweeën, en dat vergt veel van allebei. Maar het is echt mogelijk.
Ik wou dat ik je hier een wijntje kon aanbieden en met je kon praten, in plaats van zo via internet, ik heb zo met je te doen, we begrijpen hier allemaal vast wel hoe rot je je voelt. Hou vol, vrouw, het klinkt als een damesromannetje maar liefde verdient altijd weer een tweede kans, wat mij betreft zelfs een derde of vierde (het gaat niet allemaal over ontrouw tenslotte)). Goed weekend gewenst!

Dank je

Lieve puinhoop,

Wat zou ik graag dat wijntje van je aannemen.
Ik schenk er nu eentje in en denk aan je en aan alle lieve sterke lotgenoten hier!
Bedankt voor jullie steun! Jullie zijn super!