Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
Regenvoog
Ja t is idd enorme woede die regelmatig op kont zetten. Die ik slecht kan beheersen. Ben enorm zwart wit. Altijd geweest. Maar je reactie doet me veel. Geeft rust en weer zo’n oh ja gevoel. Je hebt gelijk.
😘😘
GitteNN
Even een tip in het algemene belang oor jou. Je geeft aan zwart wit te denken. Mogelijk dat je daardoor moeite hebt met beheersen. Hoe sta je tegenover een training of een leerzaam boek over zelfbeheersing?
Dit niet zo zeer vanwege de huwelijkscrisis, maar ook voor later. Zodat je persoonlijk beter met tegenslagen kan omgaan en er minder verdriet/pijn op je pad komt. Zie het als een persoonlijke ontwikkeling waar je op alle vlakken profijt van kan hebben. Misschien kan het zelfs je huwelijk redden.
Zie de tip niet als een sneer naar jou; je man zat heel fout, jij niet. Maar je kan voor jezelf wel iets aan die matige beheersing doen.
Gitte
Flanagan, ik sluit me bij je aan....
Door mijn komende confrontatie met Truus afgelopen vrijdag (die uiteindelijk niet doorging omdat zij 'ziek" was en ik als smoes "werk" had opgegeven aan mijn vriendinnen die wel gingen, we waren er dus allebei niet, triest eigenlijk. Ik bleef weg voor haar en zij voor mij en nu allebei leuk feestje gemist)was ik afgelopen week weer heel erg bezig met het verleden en heb daardoor alle 3 de draadjes nog eens doorgelezen. Gewoon om weer wat steun en herkenning te vinden, en er vooral van te leren. Vind vooral de zelfreflectie bij een aantal mooi. En nee, vreemdgaan verdien je nooit, maar voor mij persoonlijk geldt dat ik mijn huwelijk ook heb laten versloffen en zie mijn aandeel daar ook in, en beter nog, we hebben daar beiden veel van geleerd, en praten daar veel opener over.
Ik zie daarin toch wel de groei, het verdergaan en de berusting van de meesten (ook voor de personen die wel uit elkaar gegaan zijn), met nog wel af en toe een dip, maar de scherpe randjes zijn eraf. Dat geldt uiteraard voornamelijk voor de mensen waarbij de man ook goed zijn aandeel erkende en diep diep door het stof kon gaan. Geen excuses zoekend, maar vol open stond voor de boosheid en verdriet van de bedrogen partner.
Gitte jouw bijdragen zijn soms zo verdrietig om te lezen. Na 2.5 jaar is het nog steeds afwisselend een up, een flinke down, woedend, vertwijfeld, boos, toch zoeken naar een eigen woning, wel willen scheiden, niet willen scheiden en dat wisselt elkaar zo'n 20-30 keer af. Ik kan me best voorstellen dat het voor jouw man inmiddels ook niet meer vol te houden is als de boosheid en felheid nog zo 100% aanwezig is. Zelf erken je je eigen aandeel van zwart/wit zijn heel goed. Werk daar alsjeblieft aan, en haal nu alsjeblieft de focus van het vreemdgaan af. Het leven is te kort om het door die misstap van 2.5 jaar geleden zo te laten blijven "verpesten". Je wil met hem door, met hem en met je gezin, dat is wel heel duidelijk.
Verdrietig ook dat je meerdere (in ieder geval je beste) vriendin bent kwijtgeraakt. Maar kwam dat ook niet door het zwart/wit denken? Maar blijven doorgaan over de ontrouw? Ik heb dit ook gehad met een vriendin (over haar ex-echtgenoot), op een gegeven moment kon ik haar niet meer steunen, ze zat zo vast in haar haat en woede, het deed me ook gewoon pijn dat ik haar niet kon helpen en modieus gezegd "ik kon er op een gegeven moment niks meer mee". Voor mij ook frustrerend en de vriendschap heb ik een tijdje op laag pitje gehad. Nu weer hersteld, maar we vermijden het onderwerp.
Ik sta op een manier in het leven waarbij de tijd de wonden heelt en door middel van veel lezen over het onderwerp vanuit diverse hoeken mij allemaal nieuwe inzichten en rust geeft.
Dat gun ik (en de rest van het forum ook) jou zo Gitte!
Miss
Een reactie op je bericht van 9 maart.
Het gaat op en neer met me, ik heb veel goede periodes maar ken ook nog wel diepe dalen hoor.
Het hoort erbij, het is het verwerkingsproces en je weet nooit hoe lang dat gaat duren.
Het verschilt ook per persoon hoor dus wees alsjeblieft niet bang dat het bij jou ook zo zou kunnen gaan.
De pijn en het verdriet zit bij mij gewoon heel diep maar ik heb al heel wat overwonnen dus zal hier ook nog wel doorheen komen.
Ik wil absoluut niet zeggen dat het minder pijn doet als je partner eenmalig een slippertje heeft gemaakt en ook niet als het kortdurends iets is geweest waarbij geen sprake is geweest van seks.
Het blijft bedrog en dat doet gewoon ongelooflijk veel pijn.
Maar ik zou er makkelijker mee om kunnen gaan als mijn man eenmalig met haar het bed was ingedoken of als het een korten affaire zonder seks was geweest.
Alleen wat zoenen zou ik nog wel kunnen accepteren.
Dat hij maandenlang een affaire heeft gehad en ook lichamelijk met haar actief was is zo moeilijk om overheen te komen....
Voor mij is het daarom een hele lange weg met flink wat hobbels en kuilen.
Tuurlijk als man een eenmalig iets had gehad dan was mijn vertrouwen ook geschonden en de pijn en het verdriet er ook maar dat iemand die je zo goed denkt te kennen zoiets kan doen en verbergen dat is heel moeilijk om dat een plek te gaan geven in je leven.
Ik ben er daarom ook nog steeds niet uit of ik wel oud met hem wil worden.
Mijn gevoelens voor hem zijn verminderd door dit hele gebeuren.
Het heeft er allemaal zo ingehakt bij mij, voor hem is zij een afgesloten hoofdstuk maar voor mij niet.
Toch wil ik niet alleen maar negatief zijn, het heeft me ook een hoop goeds gebracht.
Ben zelf positief veranderd,haal meer uit het leven nu en de relatie is ook veel beter dan deze was.
We kunnen nu goed praten, man is er meer voor me en we hebben het samen gewoon leuker dan eerder.
Dus het is niet alleen maar kommer en kwel hoor. 😉
Alice
Das niet fijn te horen, dat het niet goed is afgelopen.... Ook dat is een manier om verder te gaan na ontrouw.
Heb in mijn omgeving een aantal scheidingen (niet veel gelukkig) gezien waarbij idd verliefdheid (dan ben je echt ontoerekeningsvatbaar) op een ander een rol speelde.
Bij 2 van de 3 vraag ik me serieus af of de vertrokkene (1 keer een man en een keer een vrouw) nu gelukkiger is met Truus. De vaak negatieve dynamiek van een samengesteld gezin, financiële perikelen, gedoe in vriendenkring (meningen en kiezen) en hoe contact met (schoon)familie op en af te bouwen legt heel snel een domper op de Himmelhoche verliefdheid van de affaire en het begin van de officiële relatie.
Hoe verliep dat bij jou Alice? Naar ik het lees uit jouw verhaal was jullie huwelijk goed maar deed puur de spanning jouw man verliefd worden en vertrekken. Ik snap dat het makkelijk is om juist boos te blijven, maar ik geloof dat als je de leuke ex uithangt het heel moeilijk is voor Truus, en voor je ex-man hopelijk reden tot een "had ik maar nooit weggegaan" gevoel. Want niets menselijks is Pluis vreemd, als mijn man weggegaan had, had ik dat diep van binnen de rest van mijn leven betreurd.
Hoeveel verdriet ik ook had van zijn vreemdgaan en verliefdheid, ik wist meteen, als hij gaat, of als ik zelf ga, eindigen we allebei ongelukkig op de lange termijn.
Victoria, Alice
Alice: 'Maar dat blokkeren wilde hij niet, een ander nummer ook niet. Zoals ik al zei, was ie nog niet aan toe, wilde het afbouwen, moest maar kunnen, evt gewoon vrienden blijven, ja daaaaag. En de lulsmoes dat ik toch ook vrienden in mijn telefoon had. Ja nee, daar heb ik ook mee in de bosjes gelegen...'
Ja, echt hè? Vrienden blijven! Ik was ook duidelijk: dat contact moest ie helemaal verbreken. Kwam hij ook met die onzin aan van vrienden blijven en ik had ook meer vrienden...ja, daar zoen ik niet mee, wat denk jij nou? Kom zeg, dit was een nieuw onbekend iemand, 'met wie hij zo goed praten kon' (en zoenen blijkbaar ook), daar kan je geen vrienden mee blijven als je elkaar op zo'n manier voor het eerst ontmoet hebt.
Jee, je hele stuk van 9 maart had van mij kunnen zijn. Nog niet verbreken, ik moest maar geduld hebben, afbouwen...ik schreef dat hem ook: als ik het was die met een ander omhing, lekker nog even een poosje doorzoenen tot ik er aan toe was het los te laten, zou jij dat dan prima vinden denk je? Nee, dat lijkt mij ook niet.
En ik heb ook iemand een tijdlang leuk gevonden en ben net als jij die persoon zo veel,mogelijk juist uit de weg gegaan, omdat ik dat niet wou, dergelijke gevoelens voor een ander. En God weet dat ik het echt niet altijd zo beregezellig met mijn man heb gehad, dus die verleiding is voor mij ook heel groot geweest destijds. Maar er niet aan toe geven omdat ik ons huwelijk niet op het spel wilde zetten. En dan heeft hij een vrouw die zoals gezegd, hem aandacht in overvloed gaf maar éven niet, een heel andere situatie dus dan waar ik toen in zat, en hij geeft er aan toe.
Ja Victoria, je hebt dan ook groot gelijk als je vraagtekens stelt bij deze ongelijkwaardigheid. Ik probeer me langzamerhand ook voor te nemen assertiever te worden en meer voor mezelf op te komen, meer voor mezelf te gaan doen en minder steeds het initiatief te nemen om toenadering tot hem te zoeken. Laat hij maar eens wat moeite gaan doen voor mij. Maar ik moet het mezelf elke dag weer zeggen, mezelf steeds streng toespreken: Laat hem, niet naar hem toe gaan, niet als eerste weer opzoeken, goeiemorgen zeggen (we slapen apart), aanraken, kussen: doe even een tijdje niets en kijk maar eens hoe lang het duurt voor hij toenadering zoekt. Kan wel een week duren, weet ik uit ervaring en blij word je er niet van. Oké, in zijn familie is dat niet gebruikelijk en ik heb een sterk vermoeden van Asperger bij hem, maar dan nog is het knap lullig, als hij weet dat ik dat wel graag wil, dat het ook eens van zijn kant komt, natuurlijk.
Mannen blijken zich, is mijn conclusie als ik al die soortgelijke reacties lees van jullie mannen, bijna allemaal hetzelfde te gedragen als ze vreemdgaan of vreemdgegaan zijn. Dezelfde flauwe uitvluchten en smoesjes.
En ja, ook ik had het begrijpelijk gevonden als hij dronken een keer met een ander had staan zoenen na het stappen. Maar er drie keer broodnuchter naartoe gaan om het dan wéér te doen, dat is geen dronken vergissing. Dat is welbewust handelen. Nee, ik hou hem niet uit de wind hoor, ik heb hem toen ook op niet mis te verstane wijze voor de voeten gegooid wat hij had gedaan, hoe zuiver egoïstisch dat was. Maar dat neemt niet weg dat ik het die troela ook zeer kwalijk neem. Allebei.
en waarom
blijf je bij deze man?
Voel me zo rot
Ja puinhoop hoe gek we met onze mannen zijn. Lijkt wel onvoorwaardelijk juf Ann.. (gehersenspoeld zou je haast denken, bedacht ik mij vanmiddag)
Ik heb nu de houding. Ben je thuis dan ben je thuis. Ben je weg? Dan ben je weg. Beetje onverschillig en zo van tjah het zal wel.
Dat zei je een paar weken geleden ook en toen bleek je heel ergens anders te zijn dus het zal wel...
T helpt niet echt. Maar dit is dus blijkbaar wat het met mij op DIT moment met me doet...
pluis
jij schreef:
Verdrietig ook dat je meerdere (in ieder geval je beste) vriendin bent kwijtgeraakt. Maar kwam dat ook niet door het zwart/wit denken? Maar blijven doorgaan over de ontrouw? Ik heb dit ook gehad met een vriendin (over haar ex-echtgenoot), op een gegeven moment kon ik haar niet meer steunen, ze zat zo vast in haar haat en woede, het deed me ook gewoon pijn dat ik haar niet kon helpen en modieus gezegd "ik kon er op een gegeven moment niks meer mee". Voor mij ook frustrerend en de vriendschap heb ik een tijdje op laag pitje gehad. Nu weer hersteld, maar we vermijden het onderwerp.
en ik snap dit. dit gebeurde er ook. alleen ik zocht een luisterend oor. niemand hoeft laat staan kan iets oplossen. ja het heeft me in zijn greep. kan bijna met niets anders bezig zijn in mijn hoofd.
maar ooit komt het goed. ik ben van de romantische naieve wolk af...en zie om me heen veel gebeuren. ook vriendinnen die storm in hun relatie hebben. afstand nemen van elkaar door even apart een week/weekend weg te gaan. te ruzien etc...en dan na goed gesprek weer tot elkaar komen. zo zal het hier ook gaan.
gitteman werkt wel heel hard er aan. ik kan niet anders zeggen. ik wil proberen de boosheid onder de knie te krijgen. wie maakt er geen fouten.
ik vertrouw op de toekomst en ga goed voelen wat ik graag wil. en daar aan werken.
liefs gitteNN
niet alleen mannen hoor
"Mannen blijken zich, is mijn conclusie als ik al die soortgelijke reacties lees van jullie mannen, bijna allemaal hetzelfde te gedragen als ze vreemdgaan of vreemdgegaan zijn. Dezelfde flauwe uitvluchten en smoesjes."
Ik denk de vreemdganger in zijn algemeen. Mijn vrouw was niet gelukkig in onze relatie vond ze, wandelde tegen een leuk uitziende 5 jaar jongere man aan en vond het 2 weken later nodig om te willen scheiden en de waarheid te verdraaien, keihard te liegen en totaal niet om te kijken naar alles wat haar jaren lang lief is geweest. Erg eng hoe een roze bril mensen kan veranderen van liefhebbende moeder van onze 3 jonge kinderen naar egoïstisch en harteloos onder het mom van 'ik ga nu eens aan mezelf denken'.
Inmiddels is ze er zelf ook achter dat haar crush, zo noemt ze het, ook geen oplossing is voor haar ongeluks gevoel. Dat veel van wat ze dacht te zoeken gewoon al thuis te vinden was en we werken er nu hard aan, maar de film van wat er allemaal gebeurd zou kunnen zijn -ik was er immers zelf niet bij, maar weet helaas wel teveel van het niveau van hun communicatie uit haar whatsapp (always trust your gutfeelings dus ik moest wel gluren ja)... - en het geknakte vertrouwen door alle leugens over waar ze was en vooral met wie was.. het doet veel met een mens.
Mijn gevoel voor haar is anders dan het altijd geweest was. Als iemand je zo ijskoud en met gemak vervangt door iemand anders, na een lange relatie met 3 kinderen en daar zo makkelijk overheen stapt als 'het gebeurde gewoon'. Erg verdrietig.
Blind vertrouwen in haar oprechtheid is lastig, wanneer ze te lang wegblijft draait mijn hoofd overuren. Terwijl zij er weinig last van lijkt te hebben. Sinds ze terugkwam op haar beslissing om te willen scheiden en ik haar vergeven heb voor hoe ze dat heeft aangepakt met die jongen, zijn we nog niet intiem geweest. Ik voel me af en toe een lulletje rozenwater die zichzelf continue wegcijfert, terwijl ik wacht tot zij haar affectionele gevoel voor mij gaat hervinden, tot ze fysiek contact wil hebben zoals getrouwde mensen doen. Terwijl zij degene is die me ontzettend heeft gekwetst, daar erg weinig schuldgevoel over heeft laten zien.
Nee, niet gefrustreerd en ik ben ontzettend geduldig. 7 maanden geleden wilde ze scheiden, max. 2 maanden daarvan zat ze met haar hoofd bij hem en niet bij mij of ons gezin,.. bijna 5 maanden ligt ze weer naast me, maar blijft het bij een kus en een knuffel. Ik maak me zorgen weten jullie. Waarom ik ondanks de vieze smaak die ik van haar affaire heb, wel die intimiteit wil opzoeken om weer 1 te worden, en zij zegt daar nog niet te zijn. Het lijkt soms wel de wereld op zijn kop, alsof IK degene ben die vreemd is gegaan. Ik begrijp mezelf soms niet.
Ik neem het haar kwalijk en ik neem het hem ook kwalijk. Haar, omdat ze er niet voor open had moeten staan, en als ze dan toch bij me weg had willen gaan uiteindelijk, eerst haar huwelijk met mij af te sluiten voordat ze hals overkop in een volgende romance sprong. En de leugens, de vele leugens. Ook de mensen die ze heeft laten meeliegen tegen mij, respectloos.
Hem, omdat hij een getrouwde moeder met 3 kinderen het hoofd op hol maakte en geen enkel moreel besef had dat om te zeggen dat ze eerst aan haar gezin moest denken. Het egoïsme van 2 mensen.
Ja, we zijn dus weer samen, al liggen de trouwringen nog in de la en vergt het van mij ontzettend veel geduld en ben ik ongerust of het op lange termijn allemaal wel zin heeft. Ondanks dat, hou ik van haar.
JJ, wat een naar verhaal
Hier een beetje een vergelijkbare situatie. Al 27 jaar samen, en toen opeens vertelde mijn man me dat hij het niet meer zag zitten. Voor mij redelijk out of the blue. Lang verhaal kort: 2 jaar getwijfel van mijn man, meerdere keren besloten te scheiden (maar geen actie ondernomen) en even zo vaak weer geprobeerd het samen te rooien. Uiteindelijk werd hij verliefd en kreeg een relatie, dat was voor hem de reden om toch te willen scheiden. Maar dat van die relatie wist ik toen nog niet. Toen de scheiding nagenoeg rond was ging het fout met onze oudste. Deze crisis was voor man aanleiding om de scheiding toch niet door te zetten. Onze oudste had gelukkig toch prioriteit boven mans eigen 'vrijheid'. Maar hij snapte ook wel dat de scheiding 'on hold' zetten niet ging en zag uiteindelijk dit toch als een aanwijzing dat hij op de verkeerde weg was, en ging toen uiteindelijk akkoord met relatietherapie. En dat heeft onze relatie, tot nu toe, gered.
Mijn gevoel voor hem is in al die tijd niet veranderd, dus ik wilde hem deze zoveelste kans wel geven. Voor mezelf, omdat ik nog steeds het gevoel heb dat we bij elkaar horen, maar vooral de kinderen. Onze relatie was niet slecht. Natuurlijk kon het beter, welke relatie niet, maar hij heeft er in de loop der jaren weinig aan gedaan, weinig geïnvesteerd in ons. En dat heeft hij pas leren zien door de relatietherapie. De therapeut heeft hem kunnen laten ervaren en voelen en begrijpen wat zijn rol was in onze relatie en hoe dat impact had op mij.
We zijn nu een jaar verder, waarvan een half jaar met therapie, en het gaat goed. Maar daar was wel volledige inzet van man en mij voor nodig. Van mijn kant door niet teveel te blijven hangen in verdriet, wantrouwen en boosheid (die er nog steeds wel af en toe zijn) en van zijn kant door meer tijd thuis door te brengen, niet weg te lopen voor moeilijke gesprekken en geduldig te zijn met mijn pijn. En hij is juist heel bewust op zoek naar zijn gevoel voor mij. Hij luistert naar muziek uit onze jonge jaren (hij is erg muzikaal) en kijkt foto's van vroeger om dat gevoel weer terug te halen. Is oprecht geïnteresseerd in mij, in wat mij beweegt. Heeft een veel groter deel van het huishouden op zich genomen en vindt dat leuk om te doen, ik ben blij omdat niet alles meer mijn verantwoordelijkheid is en ik meer vrije tijd heb en meer ben gaan werken, en wat ik vooral belangrijk en fijn vind, is dat hij mijn aandeel in het draaiend houden van ons gezin veel meer is gaan waarderen. Dat hij altijd zoveel vrijheid had, was omdat ik thuis alles deed. En hij vond dat ik daardoor saai was geworden, weinig boeiend gezelschap. Was een belangrijke reden voor hem om het niet meer te zien zitten. Terwijl ik mezelf op plan 2 had gezet voor hem. Zuur he?!
In jouw verhaal lees ik nauwelijks inzet van je vrouw. Ze zal zelf actie moeten ondernemen. Wachten tot haar gevoel terugkomt, tja, dat zal ben ik bang lang duren. Heb je wel het gevoel dat ze oprecht spijt heeft van wat ze jou heeft aangedaan? Je zegt dat jullie allebei hard werken. Hoe ziet haar harde werken eruit?
Als er zoveel kapot is in een relatie heb je hulp nodig bij het weer herstellen, bij het weer met elkaar leren praten, met het jezelf weer open stellen voor de ander. Juist een onpartijdige derde met verstand van zaken kan jullie daarbij helpen. Wij hebben veel gehad aan EFT, Emotionally Focussed Therapy. Google er maar eens op.
Wij zijn er ook nog niet hoor, dus ik hoop dat ik niet klink alsof ik de wijsheid in pacht heb. Man is nog niet zeker van wat hij voor mij voelt, en of dat genoeg is, maar we zijn maatjes, vrienden, samen ouders van onze kinderen, we vormen een goed team en we zijn nog steeds geliefden. Naar mijn idee is dat al heel wat. En man gaat zelf weer verder op zijn zoektocht, heeft hij besloten. Wat ik heel fijn vind. Ik maak zelf ook nog steeds stappen in mijn eigen ontwikkeling.
Ik hoop dat je vrouw bereid is een stapje harder te lopen. Veel sterkte.
Pennestreek
Bedankt voor je reactie. Ik lees al langer mee met dit topic. Ik herken heel veel van de verhalen van de mensen die in soortgelijke situaties zijn beland.
Natuurlijk kijk je niet alleen naar haar affaire, ook kijk je naar je eigen rol hoe het zo ver heeft kunnen komen. In het afgelopen jaar, want ze hobbelde er al sinds begin 2017 mee, heb ik mijn eigen leven echt drastisch veranderd. We zijn ook in relatietherapie gegaan, maar ook steeds weer mee op gehouden. Heeft een hoop geld gekost, maar het sloeg nooit echt aan. Op een gegeven moment was ik alles wat ze wilde dat ik zou zijn, maar was het nóg niet genoeg, op dat moment tenminste. De passie verdween wel, ze stopte zelfs met de pil omdat ze dacht dat haar libido daarom minder was. Het is wel eng dat je het ene moment nog vrolijk op vakantie bent en 3 weken later je vervangen wordt door iemand waar ze ineens wel warm van wordt, maar er waren dus al wat hobbels, bij haar vooral, want ik vond dat we echt erg goed op weg waren.
Mijn vrouw had de mogelijkheid te verhuizen nadat ze wilde scheiden, heeft dat nu niet gedaan. Voor ons, voor onze kinderen en voor een toekomst samen waarin ze nu dan wel de groei ziet. Ik ben positief veranderd zegt ze. Dat benauwt me wel, want ben ik dan echt zo veel anders dan de man vlak voordat ze haar scheve schaats reed? Soms klinkt het als rechtpraterij, dat het dus vooral aan mij lag. In die zin zie ik soms te weinig besef van wat het effect van haar uitspatting heeft gehad op mij. Wellicht steken mannen en vrouwen wat dat betreft anders in elkaar. Ik heb minder moeite met het fysieke deel, hoewel ook pijnlijk, maar vooral met de emotionele ontrouw, het liegen, en het tempo waarin het allemaal gebeurde, waarin ze zichzelf maar even weggaf aan een ander.
We zijn nu weer in therapie, vooral eerst de focus op ons als individu, niet zo zeer als partners. Uitvinden wat zij wil, wat ik wil en dan wat wij willen. En dat gaat heel goed, al is het lastig te snappen dat ze verder nog steeds weinig belangstelling in mij heeft op intiem vlak. Dat zet je aan het denken, komt het op dat gebied ooit nog goed? Je zet het in perspectief. Met haar roze bril op had ze niet zo'n moeite met een jongen die ze een paar weken kende, waarom dan wel zo veel moeite met de weg terug vinden naar de man die je je hele volwassen leven al kent? Je begint dan toch aan jezelf te twijfelen, al waak ik voor overhaasten en forceren, dat wil ik absoluut niet.
Foto's kijken van vroeger, muziek draaien, helaas steekt ze niet zo in elkaar. Ze geeft me wel het vertrouwen dat het goed gaat komen, spreekt dat ook regelmatig uit, is open over waar ze, stuurt dan een fototje om me gerust te stellen, is en heeft begrip als mijn innerlijke alarm weer afgaat. Of ik dat nou wil of niet, het is er en het slijt maar langzaam en de flashbacks komen regelmatig terug. Nee, het gaat goed tussen ons en het gaat goedkomen, al zijn er pieken en dalen, maar dat herken ik uit alle voorgaande verhalen in dit topic.
Beste JJ,
Wat verschrikkelijk vind ik het voor jou. Dat je weinig werkt van spijt en dat ze je ook nog altijd niet toelaat, niet intiem wil worden, dat begroot me zeer voor je. Het zou goed zijn als ze beseft dat ook jij die behoefte hebt (de Bijbel notabene zei al dat als een man of vrouw het de partner onthoudt, hij/zij diens partner daarmee blootstelt aan overspel) en haar eigen behoeften wat minder belangrijk maakt. Helaas weet ik hoe dat voelt, om op afstand gehouden te worden, mijn man raakt me weinig aan, er is niet veel wederkerigheid, dat voelt eenzaam, dus ik begrijp je gevoel wel een beetje.
Zo herkenbaar ook, als je schrijft dat ze voor een wildvreemde wèl die gevoelens had en voor jou, die ze al zo lang kent, dan minder: dat vond ik ook zo raar. Verliefd, op iemand die je nauwelijks kent? En niet op mij, terwijl we al bijna 20 jaar samen zijn? Ik ben altijd verliefd gebleven op mijn man.
Jou kan ik alleen maar aanraden wat ik mezelf ook probeer in te prenten en ik moet me er echt toe zetten: meer dingen voor mezelf zoeken, zelf ook wat meer op mezelf en minder op de ander richten, wat afstand houden voorlopig...ik denk wel eens dat de ander -en die indruk krijg ik van jouw vrouw ook- wat al te makkelijk leunt op en zekerheid krijgt van ons: die houdt toch wel van me, die wil wel, en zich dan allerlei wangedrag permitteert vanuit die comfortabele
positie. Een beetje minder zekerheid is voor hun wellicht niet schadelijk 
Sterkte, JJ, met deze moeilijke periode. Ik leef met je mee.
Algemeen
Even in het algemeen aan nieuwe schrijvers, er zijn ook nog 2 voorgaande draadjes over dit onderwerp. Ik ben zelf al in de fase waarin ik het overspel nooit zal vergeven/vergeten maar waarin het onderwerp inmiddels een soort plek gevonden heeft in mijn leven en in onze relatie.
Voor mij was het superleerzaam, erg helend, soms pijnlijk en vaak herkenbaar om de vorige draadjes ook te lezen. Het is een rouwproces dat je doormaakt na zoiets, en er zijn zoveel wijze woorden en ondersteuning geschreven, die blijven actueel.
Over het lichamelijke gedeelte, ik heb ook niet zo'n hoog libido, en dat gedeelte heb ik in de afgelopen jaren te veel laten versloffen in mijn relatie. Ik doe actief mijn best hierin en merk ook dat het bij ons meer verbinding geeft dat dit gedeelte ook weer meer op de rit staat. Het brengt ons dichter bij elkaar.
Ik begrijp dan ook echt niet dat jouw vrouw JJ daar niet actief dmv gesprekken of desnoods hulp van buitenaf mee aan de slag gaat. Sowieso is zij aan zet om heel hard haar best te doen voor de relatie, op alle vlakken.
Misschien een raar advies, maar toen ik merkte dat een andere vrouw (Truus) mijn man ook erg leuk vond, maakte dat wel iets in mij wakker. Ik zag hem ineens weer als de aantrekkelijke man die hij ook gewoon nog steeds is. Was echt een eye-opener voor mij. Ik dacht: hij is van mij!
Zal jou nooit aangaan vreemd te gaan, maar pak wel je eigen leven op, ga niet aan haar voeten liggen, dat heeft vaak een averechts effect. Ga sporten, stappen, wees de leuke vent waar ze ooit op gevallen is.
Foto's van vroeger
Ik weet niet of dit JJ gaat helpen. We zijn niet meer die jonge goddelijke mensen van vroeger. We zijn wel mooie mensen met levenservaring en rijk aan volharding te vechten waar we al die jaren energie in stoken hebben. Daar kan zo'n jongere versie niet aan tippen.
We weten door de jaren heen wel wat de ander fijn vindt, of anders, we kunnen meer open staan voor variatie als dit binnen onze eigen grenzen tot ieders wens een invulling krijgt. Denk hierbij niet dat ik doel op MS. Eerder aan het plezier met een mechanisch hulpmiddel zoals een vibrator.
We kunnen wel iets meer maken van het geven aan aandacht voor elkaar. Alleen al het doen van spontane acties als blijk van waardering voor elkaar. Als je al jaren elkaar ziet als twee mensen die een gezin' runnen', raakt die waardering voor elkaar op de achtergrond. JJ en zijn vrouw zijn nu in therapie. Ze geeft aan dat ze gelooft in een toekomst en heeft ook begrip voor zijn onzekerheid. We kennen haar niet, maar het is goed mogelijk dat ze zelf ook inziet dat die jongeman een 'dom verzetje ' was tegen een evt. sleur in haar huwelijk. Dit klinkt cru en ongevoelig.
Het was ook dom om zo het vertrouwen van haar man te beschadigen. Dat kan ze niet meer ongedaan maken.
JJ, Focus op de jaren voor je. Wat kan jij doen om haar het gevoel van waardering te bezorgen. Ze voelt zich aantrekkelijk door de aanwezigheid van die andere man. Kijk hoe je ook haar het gevoel kan geven dat jij haar heel aantrekkelijk vind, zoals ze is. Die aandacht kent vele vormen; dus niet meteen elk avond sex, maar dmv gevarieerde spontane acties.
Het aanhalen van vroeger maakt het moeilijker , jullie zijn namelijk niet meer die twee jonge mensen van vroeger. Probeer de nieuwe fase te accepteren en daar vindingrijk invulling aan te geven.
Nu geldt ook 'it takes two to tango'.
Succes
Vlaag van verbijstering
Ik herken wel het gevoel van de vlaag van verbijstering als je wordt genegeerd. Je vraagt je af waar je dat aan de danken hebt. Die vraag blijft meestal open.
Ik ben die vraag dan maar gaan negeren. Ieder mens maakt wel eens een fout. Ze hebben het zelf best in de gaten maar zullen dat niet gauw toegeven.
Maar tussen de regels door ( tussen de acties en het uitspreken van de waardering voor hun partner), bemerk ik dat besef van realiseren dat partner verzaakt had. Ik let op die kleine dingen ipv hangen in het verleden. Die kleine dingen doet die openstaande vraag vervagen..
Het probleem dat bij mij overheerst is juist dat er niet zo heel veel meer mis is. Een goed lopend gezin, communicatie sterk verbeterd, tijd voor elkaar maar ook apart. Ik ben veel gaan sporten, ga uit zonder haar en over waardering en positieve aandacht mijnerzijds heeft ze niks te klagen. Ik dring me niet op, verwacht niks, veer rustig mee met heel veel geduld.
Juist nu alles beter loopt overvalt me meer het gevoel, wat er dan nog mist of niet meer is wat haar nog dichterbij brengt, en of dat nog kan terugkomen. En dat brengt je terug bij haar affaire, geeft je gedachten waarom dat allemaal zo snel kon, zo ogenschijnlijk makkelijk. Ze liep er mee te pronken werkelijk bij de mensen die er wel van wisten. En ik snap ook wel dat een roze bril, nieuwigheid, spanning etc. niet te vergelijken is met een lange relatie, met de dagelijkse sleur van werken en een gezin runnen.
Toch, je wilt het gevoel hebben dat ze denkt 'die vent is van mij, afblijven', precies als pluis beschrijft.
Ik zal de vorige 2 topics ook eens teruglezen, ben aangehaakt in deze en volg de verhalen al een tijdje. "Feest" der herkenning.
EMDR
Ik was zinnens om volledig af te haken op dit forum maar zoals jullie zien werkt dit toch niet echt 
Hoewel ik veel minder schreef, las ik toch stiekem regelmatig mee.
Het onderwerp blijft je ook bezig houden he, we raken het nooit meer kwijt...
En eigenlijk heb ik niet zo'n beste maanden achter de rug. Na de feestdagen kwam alle pijn en verdriet in alle hevigheid opnieuw de kop opsteken. Ik kan dan echt zo diep gaan, onvoorstelbaar na twee jaar van uitkomen.
In overleg met mijn psychologe ben ik gestart met EMDR, een techniek die vooral gebruikt wordt bij traumaverwerking. En ik kan je wel zeggen dat "het uitkomen van" een echt trauma was. Dus nu drie sessies achter de rug en het gaat opnieuw beter, gelukkig.
Ik denk dat de verwerking met ups en downs er gewoon bijhoort. We moeten er gewoon door.
Er is wel één belangrijke voorwaarde vanin het begin... dat Maete2man 100% meewerkt aan herstel en zoals hier al geschreven diep, maar dan ook diep door de knieën is gegaan. Anders zou ik hier echt niet mee doorgaan.
Ik moet zeggen dat ik soms nogal fronsend kijk wanneer ik hier lees dat sommigen zo hard vechten voor hun relatie terwijl de partner nog contacten heeft met .... Of nog zoveel twijfels heeft...
Ik veroordeel niemand maar echt... ik zou het niet kunnen. Dan zou het voor mij snel beslist zijn.
In mijn achterhoofd blijft ook steeds die gedachte hangen van: nog 1 verdacht voorval, sms, telefoon, afspraak of wat dan ook... dan ben ik echt weg. Niet dat die er nog waren maar voor mij is dat echt een conditio sine qua non.
Ik wens jullie allen heel veel moed
Maete x
Fysieke toenadering / intimiteit
Ook hier wil ik nog even iets over kwijt.
Een relatie kan volgens mij nooit soepel lopen als er geen intimiteit is. Neemt niet weg dat in periodes van stress/verdriet/ruzie alles wat teruggeschroefd wordt maar helemaal niet...volgens mij is dit niet goed.
In het begin van het uitkomen heb ik mijn man een tijdje verplicht om in een andere kamer te slapen en was er geen sprake van sexualiteit. Het bracht teveel bij mij naar boven en ik zou het niet gekund hebben. Maar zelfs dan deed hij erg zijn best om toch "fysiek " aanwezig te zijn door 's avonds op de bank een hand, een omarming, een voetmassage ... kleine dingen die op de duur in het proces toch zorgen voor ontdooiing. En ook normaal in het proces, heb ik hier ook al bij velen gelezen, nadien zelfs een periode van "oversexualiteit' Het hoort er gewoon allemaal bij.
Maar JJ, ik wil je niet ontmoedigen maar wanneer jouw vrouw totaal geen toenadering wil lijkt me dat niet zo'n goed teken. Kan het soms helpen als je gewoon met kleine dingen probeert zoals een massage of gewoon wat zoenen en knuffelen? Gewoon een begin maken? Als dit alles te lang duurt wordt het op de duur een issue waar je niet meer over geraakt.
En Flanagan... die vibrator lijkt me leuk wanneer er wat verveling qua seks optreedt maar in de periode van herstel en vertrouwen terugwinnen? Als hij er op dat moment mee had afgekomen, ik zou die vibrator in z'n strot geramd hebben... of waar de zon niet schijnt...
Maar volgens mij moet er echt intimiteit zijn, het is de zuurstof van een relatie
Maete
heftig.....
Daarom richtte ik me ook even in het algemeen tot de nieuwe lezers om de vorige draadjes door te lezen. Soms wil ik wel advies geven of mijn ervaring delen, maar dan voel ik me net een langspeelplaat die blijft hangen. Er is zoveel waardevols te lezen als je "alleen' al de vorige draadjes doorleest.
Pluisman was er compleet kapot van, en ging ook diep door het stof. Inderdaad helpt dat enorm cq het is de enige voorwaarde.
Hij was echt verliefd, wat als Truus single was geweest, daar wil ik niet aan denken. Het proces vanuit hem zou heel moeilijk geweest zijn, met zijn verstand graag bij Pluisgezin blijven, maar die verwarrende verliefde rotgevoelens....., en dan wellicht een "trekkende" Truus.... Brrr, I count my blessings en we gaan samen door. (ook nog wel wat dips af en toe, maar beheersbaar). Las in een reactie van mezelf van 1 jaar geleden dat ik op zich misschien Truus wel wilde gaan vergeven. Ik weet dat zij er geestelijk ook nog erg onder lijdt. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan en niet meer overwogen. Nu na het lezen van alles denk ik toch weer, misschien haar toch een keer opzoeken. Misschien helpt het mij in het laatste restje, dat ook blijft hangen juist door de angst haar tegen te komen. Ga het maar aan Pluis, dan wordt het vanzelf makkelijker of zoiets....
Leven is te kort om hier in te blijven hangen. (en dat geldt uiteraard ook voor de mensen die hier meepraten die níet doorgegaan zijn na ontrouw, want die optie is er natuurlijk ook).
Maete 2,
Dat zou zonde zijn..
Een hulpmiddel is ook plezier voor twee.
@Maete
Ik ben juist de knuffelaar van de twee, van mijn kant komt dus genoeg aan aanrakingen, massages, knuffels. Ondanks wat ze me heeft aangedaan. Zoenen gebeurt nog steeds niet, het blijft bij een kus. En nee, ik probeer het ook niet, ik leg die bal bij haar neer, al geef ik er genoeg kansen voor.
En dat benauwt me, ik probeer het te begrijpen. Als het nu niet is, wanneer dan wel, wat blokkeert er?
Hoe zou ze reageren als ik de handdoek op een gegeven moment werp. Niet omdat ik niet meer van haar hou, maar omdat ik te weinig terugkrijg en dat uiteindelijk ook zijn grenzen heeft?
Nogmaals, zo desastreus sta ik er nog niet in, ik leg geen deadlines op, maar het is verdomde ingewikkeld soms.
besef
Ik besef me dat ik de vragen die ik heb wellicht beter kan stellen aan iemand die de rol van vreemdganger heeft gespeeld.
In de diverse draadjes komen ontzettend veel kanten aan bod, ook de kant van vreemdgangers.
Ben er zelf in een vorige relatie (ongetrouwd, geen kinderen) ook een geweest.
Kon mijn toenmalige partner niet meer aan mij verdragen, zo verliefd was ik op de nieuwe meneer. Daar ben ik uiteindelijk ook mee verder gegaan, dus weet niet hoe het was gegaan als ik de verliefdheid had overwonnen en gebleven had. Ik had het in ieder geval wel als mijn morele plicht beschouwd om dan heel hard mijn best te doen ten opzichte van mijn partner die mij vergeven had.
Maar zolang die ander in mijn hoofd zat, was er van geen intimiteit geen enkele sprake.
Dus in jouw geval krijg ik de indruk dat ze nog met de ander in haar hoofd zit, en dat ze ook niet op die manier haar best doet welke jij verdient. Heb geen oplossing, forceren lijkt me niet werken, maar de afwachtende rol lijkt me ook killing, helemaal omdat jij niets fout gedaan hebt. Misschien toch wel wat fermer staan in je beslissing dat jullie doorgaan maar dat er door beide partijen aan gewerkt moet worden.
Het zou kunnen
dat ze inderdaad nog in gedachten daar zit. Ze beschouwt hem als 'goede vriend', al heb ik direct aangegeven dat contact in wat voor vorm voor mij een totale no-go is en ik belangrijker moet zijn dan welke vorm van vriendschap dan ook met hem.
Tijdens therapie besproken dat mocht ze het gevoel hebben contact met hem te willen zoeken, of wanneer hij contact met haar opneemt, ze me dat dan vertelt. Ik heb geen signalen dat er wat achter mijn rug gebeurt, waar ik dat vorige keer aan alles voelde en merkte, ook zonder direct bewijs. Simpele dingen als een telefoon nu wel laten liggen en haar hele gedrag richting mij.
Ik gooi het paard wel eens op de wagen, vraag of ik fysiek niet aantrekkelijk ben voor haar, maar dat is het dan niet. 'Er is heel veel gebeurd' is dan het antwoord en 'het komt wel goed.'
Blijven geloven in de goede afloop, met heel veel geduld.
Toch, als een "vreemdgangster" zich herkent in dit verhaal en begrijpt waar mijn vrouw mee zou kunnen worstelen, ik hoor het graag.
Hard bezig de eerste 2 draadjes te lezen overigens 
Tis allemaal niet zo erg
Herkend iemand van jullie deze uitspraak?
Dat werd me afgelopen week even verteld.
Dus het is niet erg als je na 15 jaar samen bent en dan even op Tinder gaat? Vervolgens afspreekt met een Truus. En weken aan 1 stuk liegt?
Appt ohhh ik heb zn zin om je te kussen!
Ohw ja het eerste waar ik deze ochtend aan dacht was jou.
Maar nee is allemaal niet zo erg hoor.
Godverdomne wat is dit !!!!@@@@@
Dat bedoel ik nu net Miss
Dit is een houding die ik echt niet zou kunnen aanvaarden. Voor mij zou dit betekenen dat er een totaal gebrek aan inzicht is in de situatie. En ook een gebrek aan respect.
Eerlijkheidshalve moet ik ook toegeven dat ik minder moeite zou gehad hebben met wat sms’en en wat geflirt via telefoon. Wat mij helemaal kan doen flippen is het ideeën dat hij seks heeft gehad met een ander.
Hij zou er niet moeten mee afkomen met tis allemaal niet zo erg. Ik sta niet in voor de gevolgen dan...
Veel leesplezier 😊
Weet je, er staat veel leed te lezen maar tegelijk ook veel wijsheid.
Bedenking die ik nog maakte in verband met intimiteit....
Stel dat ik de vreemdganger zou zijn en ik kom tot inzicht dat ik fout ben geweest en toch verder wil met mijn partner... ik zou me in duizend bochten wringen om mijn spijt te uiten met inclusief seksuele verwennerij. Dat lijkt me op dat ogenblik de enige juiste houding.
Het siert je dat je zoveel geduld en begrip kan opbrengen
Aan de andere kant,
Het is goed mogeljk dat een vreemdganger, juist uit stille schaamte, wacht tot de partner de eerste stap zet zodat die partner daarmee aangeeft het voorval te zien als een uitglijder. Soort van acceptatie en vergeving van iemands fout.
Rustig weer opbouwen. Intiem zijn is tussen die twee mensen en niemand anders.
Maete 2
Het was niet alleen berichten met haar ( paar keer geweest 70km van ons vandaan, kussen etc) Ook nog met 6 andere gechat. Maar ach wat maakt dat chatte idd uit. Alkeen het opzoeken van doet pijn!!! Na het doorvragen kreeg ik het antwoord ZIJ betekende niets. Wel wat hij heeft gedaan en ook de bal terug gegooid.
Maar pff dan kom je thuis en dan wil je even niets en dan ben jij verdrietig. Zo van als we nergens meer over praten. Dan is het er toch niet. Het wegwuiven. Bah bah.
JJ
Ik heb enorm veel respect voor jou. Ik vind het knap dat je zoveel geduld hebt voor je vrouw. Het komt wel goed. Dat hoor ik ook iedere dag van mijn man. Tja komt het echt goed?
Ik zei net nog. Je doet er alles aan het geluksgevoel te voelen, je wil dat je hetzelfde gevoel als voor alles wat er gebeurd is terug krijgt. Maar dat gaat niet meer gebeuren. Dat krijg ik wel steeds meer in de gaten
De film 50 tinten deel 3 was het. Mooi SPROOKJE zeg ik nu.
