Verder na ontrouw deel 4

Hoe win je de liefde van je vrouw...

via je kinderen!

We lezen het in het herstelproces van Pennestreek; haar man steekt meer tijd in één van de kinderen en ziet dat man en Pennestreek er belang bij hebben om samen te werken; iets dat beter vrlopt als je niet gescheiden bent.
Maar zo blijven vele relaties overeind; kinderen zijn als lijm in een breuk.
JJ gaf aan meer tijd in de kinderen te steken. Dat is heel positief. Maar er is ook een periode geweest ( toen jongste 8 maanden oud was en zijn vrouw dacht aan scheiding), waarin zijn vrouw zich klaarblijkelijk wel heel alleen heeft gevoeld. Anders denk je niet aan een breuk.
Het lijkt mij als moeder ook heel zwaar. Je kan door de hormonen je als moeder zelfs gaan afvragen of je man wel dit boreling gehad had willen hebben. En welke vrouw zou geen moeite hebben haar man te vragen of hij wel weer vader had willen worden terwijl zij het gevoel heeft daaraan te twijfelen.
JJ, ik wil niet te veel invullen, maar ik weet niet of jullie crisis nu echt te wijte is aan het blowen of het vreemdgaan. Ik denk dat je het ook kan zoeken in de richting van je blijk van liefde voor je kinderen. Een vader die onvoorwaardelijk zijn kinderen koestert, niet zonder hen kan, hen boven alles plaatst.

Ik schrijf niet dat je dat niet doet, ik lees wel dat je vrouw terwijl de jongste maar 8 maanden oud was, niet meer met je verder wilde. Dat is een ervaring die niet even uitgevlakt kan worden. Het stoppen met blowen kan die onzekerheid niet zo eenvoudig wegnemen.

Misschien heeft je vrouw die tijd na de zwangerschap zelfs ervaren als een PTSS. Wat het is niet niets als je het eerste jaar van je baby niet samen oppakt. Misschien heeft zij baat bij een therapeut. Wel eentje die haar steunt.

Ik weet dat wat ik nu schrijf, gevoelig kan liggen. Ik had gisteren iets in die strekking zelfs gedeleted. Maar na de kritiek hierboven op je vrouw, stuur ik het alsnog.
Vraag haar of ze boos was, niet zo zeer vanwege het blowen maar vanwege het gevoel er alleen voor te hebben gestaan. En laat haar uitspreken, zodat ze niet het gevoel heeft weer voor je mooie woorden te zijn gevallen. Ik weet hoe irritant dat voelt.

Flanagan

Als altijd werk je weer verhelderend.

Ik ga het haar ook zeker vragen.

Ik wil je wel op het hart drukken dat de jongste ónze keuze was, ik denk zelfs dat ik de meest enthousiaste was, ik erover begon, en dat destijds mijn vrouw zelfs verbaasde. De foto van de geboorte is ontzettend liefdevol.

Van mijn vrouw heb ik daarover het verwijt gehad 'maar toch ging je door'.

Ik ben er meer dan ooit nu voor mijn kinderen. Maar mijn vrouw heeft recht van spreken dat ik haar daarvoor het gevoel gegeven heb er alleen voor te hebben gestaan. Door dat blowen bleef ik liever thuis, wilde ik zsm de kinderen op bed hebben, was ik ongeduldig, afwezig. :*(

Ik kan dat stukje verleden niet meer goed maken. Ik probeer nu meer dan ooit te genieten van de kinderen en ons als gezin. En ik zie zelf als hardste dat ik dat eerder had moeten doen.

En nee, ik was toen echt geen slechte vader, maar ook geen superpapa. Teveel in mijn eigen wereldje, te weinig in dat van mijn gezin. Ja, er waren voldoende geluksmomenten, echt wel. Maar ze werden weer weggeduwd in mijn schaduwwereld. Ik ben blij dat ik daar weg ben, begrijp de schade die ik ermee heb aangericht.

De gedachte dat ik straks mogelijk de kinderen nog maar de helft van de tijd zal zien doet me heel veel. Ik kijk er absoluut niet naar uit.

Praatjes vullen geen gaatjes

JJ doet mij erg denken aan een familielid dat ik van dichtbij ken. Zo lang ik me kan herinneren was dat al geen fijn huwelijk, en dat familielid onttrok zich door allerlei omstandigheden aan het gezinsleven (werk maar ook drank). Toen zijn vrouw ziek werd ontpopte hij zich, uit zichzelf, als een zorgzame partner. Helaas was het voor haar toen al klaar, ze wilde alleen verder. En nu roept hij dus ook, al jaren, van die dingen als JJ over dat het zijn meisje, zijn maatje, is en hij alles voor haar over heeft. Jaja, denk ik dan, daar ben je jaren te laat mee. Soms is het gewoon weg, en dan wordt het alleen maar irritant als je in dat soort superlatieven jezelf als partner ophemelt.

gekleurd

Ik begrijp dat je het zo ziet, omdat je het alleen met mijn kant van het verhaal moet doen.

De defintie van 'geen fijn huwelijk' onderschrijf ik absoluut niet. Ik begrijp dat ik dat stigma creëer door de nadruk op mijn blowen en niet altijd meegaan met uitjes te leggen, maar het is overtrokken.

Ik zie niet waar ik mezelf ophemel overigens. Maar je bent vrij om het zo te zien.

Ik ben nooit een boeman geweest, anders hadden we het niet zo lang uitgehouden. Wie mij van dichtbij kent weet dat de liefde en dingen als 'mijn meisje' niet ineens iets van nu zijn om mijn rol weg te gummen. Mijn vrouw weet beter, vanaf dag 1 heb ik het voor haar opgenomen tegen anderen, voor haar gezorgd en zij voor mij.

Een beetje bot en kort door de bocht vind ik het wel, veroordeeld doordat je denkt dat jouw familielid op mij lijkt. Dat mag, maar ik vind dat je me tekort doet.