Relaties Relaties

Relaties

JJ

JJ

18-05-2018 om 13:37

Verder na ontrouw deel 4

Deel 3 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
https://www.ouders.nl/forum/relaties/verder-na-ontrouw-deel-3


Miss

Miss

17-07-2018 om 19:16

Bazig

Deze post hierboven komt super " bazig" over.

Dit ben ik nooooooit geweest. Ik was ook geen bang vogeltje in een kooi maar wel afhankelijk.
Zenuwachtig, buigend, oei wat voor dat heeft hij? Oh oké dan zullen we maar zachtjes doen want papa slaapt nog. Dat is voor bij.
Ik trommel hem uit bed..Savonds de men., smorgens de men en begin te stofzuigen.

En dat is wat ik bedoel te zeggen vrouwen, stop met dat naar hem zijn hand te zetten. In welke vorm dan ook..
Spreek vanuit jezelf. Ik voel. Ik denk. Ik wil.
Dat is wat mijn psycholoog mij geleerd heeft. En nog leert! Zoek hulp. Een coach en fijne contacten.
Uit de visuele cirkel komen.

Miss

Miss

17-07-2018 om 19:29

Nog eentje dan

Hij controleert mij nu trouwens. Hoe vind je die?
Doordat ik mezelf nu zo oppak, weg ga en met vriendinnen afspreek etc etc etc
Hij snapt er niets van. ( dat blijven hangen stoppen maar krachtigheid uiten op vele momenten)

Waarom staan er twee legen glazen op de aanrecht?
Als hij thuis komt.

Uhh ja gewoon daarom omdat de buurvrouw ( ofzo) op de koffie was.
Ik ben hier niet de gene die vreemd ging ( gaat)

JJ

JJ

18-07-2018 om 10:19

door willen

Maar Miss, ben je nu niet bezig met een spelletje spelen, met als voorbeeld dat van die 2 glazen op tafel?

Reacties als "Hahahaha!!!! Ja zei ik je had wel kunnen weten dat als je met de grootste snol van de sportschool in bed ging liggen dat ik daar niet gelukkig van zou worden."

Als je dat soort dingen echt tegen hem uitspreekt, dan breng je een hernieuwde verbinding niet dichterbij. Hij zal dan echt gaan voelen dat hij het toch niet kan gaan winnen (als hij dat al wil..) Als je serieus plannen hebt met hem verder te willen zul je zijn liefdesverklaringen en excuses zo ver ze er zijn ook moeten toestaan. En ik begrijp het als geen ander hoe hypocriet het kan voelen wanneer iemand eerst vreemdgaat om niet veel later te roepen dat hij/zij je nooit zal verlaten, dat je alles voor hem/haar bent etc.

Mijn vrouw zei gisteren tegen me:
"Dat is alles wat ik wens, dat je kunt doorgaan zonder een periode in ons leven die wat mij betreft niet meer bestaat. Begraven, dood, gone."

Mijn pogingen tot 'het' loslaten, en de worsteling daarmee, de beelden die soms weer keihard binnenkomen -gisteren was weer zo'n dag- deden haar zeggen:
"Ik zou wensen dat je dat kunt. Ik snap ook dat je het niet kan. Nog niet"

En soms denk ik dan ook.. Lekker makkelijk gedacht. We graven een gat, gooien daar al onze ellende in en we vergeten het. En mijn hart wil dat heel graag, mijn hoofd heeft er meer moeite mee. En we zullen ook wel moeten. Het verleden gaan we niet veranderen, belangrijk is dat we ervan leren en weten wat we willen voor onze toekomst.

Maar zoals jij en Mari aangeven dat de vreemdganger er even makkelijk overheen wil stappen, daar is hier gelukkig geen sprake van. Zij lijkt er wel minder problemen mee te hebben dan ik, ze is sowieso al een type dat dingen snel kan vergeten. Maar ze is zich bewust van mijn beleving, bewust van de schade die aangebracht is, bij ons beiden.

"Shit I gotta live with the fact I did you wrong forever" - Song cry

De moeite die er is met de visualisaties, de vergelijkingen -of ze nou terecht zijn of niet-, de flashbacks naar vorig jaar, toen ook alles goed leek te gaan, maar er achter de schermen bij haar teveel verdriet zat met mij verder te willen, het houdt me te alert. It's a mental fuck up.

Mijn persoonlijke uitdaging is dat achter me laten, nog harder te geloven in haar oprechtheid en te vertrouwen op een toekomst samen.

Wat goed gezegd.
Zo is ook hoe wij er hier in staan.
Ik weet het nu ruim een maand. En zoals je zegt in mijn hart wil ik door en niet opgeven maar mijn hoofd werkt af en toe nog niet mee. De ene dag gaat beter dan de andere.
Gisteren kwam ik nog een foto van hun samen tegen en dan komt het weer even hard binnen en dan ben ik ook meteen de hele dag gepikeerd.

Mijn man heeft dezelfde houding als je partner. Hij geeft me de tijd en de ruimte maar wil wel graag werken aan een fijne toekomst samen dus niet meer terug kijken.

We hebben 1 gesprek gehad bij therapie. Dat was prettig en ook zei gaf aan als je het een kans wil geven is het het belangrijkste om het los te laten. Klopt helemaal maar is verdomd lastig. Enige nadeel van die therapie is dat mijn man dan zegt... zei zegt toch ook dat je niet terug moet kijken...

Maar goed ik wilde even laten weten dat ik het zelfde als jou ervaar

Negeren

Miss

Ik vind het super dat je aan jezelf denkt en werkt. Zou ik ook meer moeten doen.
Maar ik vind het juist ook zo belangrijk om het samen op te pakken en samen leuke dingen te doen om meer tot elkaar te komen.
Ben bang dat je nu alleen maar meer afstand creeert of zie ik dat verkeerd?

Miss

Miss

18-07-2018 om 10:45

Die glazen staan daar altijd in de avond. Dat is nooit anders geweest.
Hij is zo oplettend en ziet dat soort dingen. Die zijn er altijd geweest. En nu ? Is dat opeens anders voor hem.

Ik vind dat ik dat mag zeggen. Moet ik dan mijn mond maar houden om niet aan te geven hoe hypocriet het voelt om te zeggen ik wilde jou alleen maar gelukkig maken?
Ik vind het een achterbaks opmerking. Mij gelukkig maken. Hoezo?
Hoe kun je mij gelukkig maken als je dat met jezelf niet eens bent?

En nee ik speel geen spel. Huil ook vandaag weer de ogen uit mijn hoofd. Zelfs werk gestopt vandaag. Ga dadelijk met hem en zoon een middag weg. Ik kan er gewoon niet mee dealen voor nu dat ik zo lang en zo intensief bedrogen ben. En ik weet er geen weg in te vinden.
En hem binden? Geen idee of dat überhaupt nog ooit lukt. Er Is zoveel kapot dat ik niet eens weet of ik wel bij hem wil blijven. En daar ben ik iedere dag me bewust van.

Miss

Miss

18-07-2018 om 10:52

Niet terug kijken

Herken ik.

Het liefst zo min mogelijk over hebben en door gaan.

Maar dat gaat niet altijd... JJ...

Hoe hard ik ook mijn best doe, de eerdere post van de krachtige miss zijn er heel erg veel. Maar soms krijg ik vlekken voor mijn ogen zo als vandaag en kan ik gewoon niet geloven Dat Dit alle is gebeurd in mijn leven... en nu moet ik er mee dealen...
Of ik nu bij hem blijf of vertrek.

Het is een rouw proces. Zo noem ik het. Je dacht dat je de enige was. Je dacht dat hij dit Noooit zou doen. Je dacht door de pijn die hij bij zijn eigen moeder zag het nog niet bij hem op zou komen. En dan niet 1 keer, niet 2 keer, niet 3 maar 4 keer kunnen?
En gekke miss maar haar benen onder haar kont uit gerend voor hem...

Ik voel me misbruikt.

Koesteren

Minder mooie herinneringen, gesprekken, teleurstellingen kan je ook koesteren ipv negeren om ze zo los te laten als zijn ‘ begraven, gone.’
Ja, ze waren pijnlijk en ja, het heeft de ogen geopend en ja, we (maar ook zeker ik) zijn erdoor veranderd. Gelukkig maar.
Ik koester die tijd ook omdat die tijd staat voor veranderingen. Een leerproces die niet fijn was, maar waar er wel een basis is gelegd voor de toekomst. Een basis met meer balans en waarin je weet wat je aan elkaar hebt.

Zet die negatieve herinneringen om tot iets positiefs omdat ze ook bijdragen aan je vertrouwen in de toekomst, door de relatie in evenwicht te brengen.

Tijd

Misschien is het gevoel van koesteren nu nog moeilijk te bevatten. De pijn moet eerst slijten. Maar over een tijd zijn de bramen wat minder scherp en ga je meer zien wat het je ook heeft gebracht.

Probeer positief te denken en blijf in jezelf geloven.

Miss

Miss

18-07-2018 om 11:11

Dankje flanagan

Daar doe ik enorm Mijn best voor. De tijd te nemen. Hem de kans te geven door de therapie.

Maar de gedachte hij is in ons geval spannings Verslaafd in werk, in hobby's, in vrouwen houdt me bezig. Kun je daar ooit van afkicken?

Aard van beestje

Toegeven dat ze fout zitten, zit er bij sommige partners niet in. Schrijf dit maar toe aan het aard van het beestje. Wat is dan de waarde nog van toegeven als je tegelijkertijd twijfelt aan de oprechtheid, wanneer ze het gaan toegeven? Vergeten doe je het toch niet.
De kracht van herstel zit juist in het ‘niet meer in herhaling vallen’, want dat geeft rust.
Wat was de oorzaak dat een partner vergat trouw te zijn? Misschien te veel leven in de vanzelfsprekendheid van de relatie?
Kijk wat je zelf kan bijdragen, maar neem de verantwoordelijkheid van de ontrouw niet op je.

JJ

JJ

18-07-2018 om 11:25

Miss

Kijk Miss, eerlijk..

Ik heb vorig jaar echt een k*tjaar gehad met ups en downs,... 7(!) therapeuten versleten, 3x(!) gehoord dat mijn vrouw wilde scheiden met als afscheidscadeautje in september een affaire van zo'n 3 maanden. Vervolgens kreeg mijn vrouw emmers stront over zich uitgestort. Niet zo zeer van mij, maar vooral van familie die het niet vonden kunnen hoe ze met mij en het gezin was omgegaan.. We krabbelden op, met horten en stoten, in januari begonnen we met therapie. We hebben leren begrijpen wat er mis zat in onze relatie, we hebben ingezien dat we ondanks alle troep die was gebeurd nog heel veel gevoelens voor elkaar hadden. En van daaruit zijn we op de ruïnes van onze vorige relatie weer een nieuwe vesting gaan bouwen. En deze wordt steviger dan de vorige!

En als ik dan Senna hierboven hoor zeggen dat ze na 1 maand al ziet wat de essentie is van ervoor kiezen met elkaar verder te gaan... proberen los te laten wat je toch niet meer kunt veranderen, hoe ongelooflijk **@&*@#&*(**#@*&&* het ook allemaal is, want dat weet iedereen hier die belazerd is.. haar partner is bereid haar ruimte te geven, mijn partner is bereid mijn dalen op te vangen, waarmee ze de pieken ook steeds hoger maakt én de scherpe randjes er zo veel sneller vanaf haalt.

Maar jouw verhaal, en onze ellende is ongeveer tegelijkertijd begonnen, is zo anders. Je lijkt soms nog op dag 1 te zitten, je man wordt hier zo vaak neergezet als de grote boze vijand en niet je partner-in-crime waarmee je het gevecht samen wil aangaan.

En ik begrijp je hoor Miss, want ik had niet in jouw schoenen kúnnen staan. Ik had het haar waarschijnlijk niet kunnen vergeven gezien de moeite die ik al heb bij de gedachte van haar met 1 andere man, mét de 'verzachtende' omstandigheden van een ongelukkig huwelijk.

Jij moet echt hoognodig gewoon helemaal uit de situatie weg, een soort sabbatical van je gedachten, 4 weken backpacken in Zuid-Oost Azië. Even ademhalen en uitzoeken waarom je nou werkelijk bij deze man wil blijven.

Vraag je zelf eens af: kun je 3 redenen verzinnen waarom hij de man is waarmee je oud wil worden, los van het negatieve gebeuren in het verleden? Als je geen kind had gehad samen, was je dan gebleven? Als geld geen issue was, zou je dan weggaan? Als er morgen iemand komt en die geeft je een plek om te wonen, zou je dan blijven?

Als hij morgen zijn spullen pakt en zegt 'Ik ben weg', zou je dan verdrietig zijn, om hem?

Billen bloot

Wie met zijn billen bloot gaat, is daar niet blij mee en kan narrig uit de hoek komen dmv flauwe reacties zoals een opmerking over glazen.
Sta erboven, negeer ze omdat je weet waar ze door gevoed zijn.
Tegelijkertijd is het mogelijk dat hij zo ook voelt dat je gepaste afstand neemt zodat hij merkt dat de relatie niet vanzelfsprekend is.

Mari

Mari

18-07-2018 om 13:23

JJ en Miss

Als buitenstaander meelezend heb ik het gevoel dat jullie situatie inderdaad helemaal anders is.: JJ grote huwelijksproblemen gehad maar zijn vrouw is zich daarvan bewust en werkt er bewust aan. En! het vreemdgaan was eenmalig en leek samen te hangen met dat het tussen de echtelieden niet stroomde.

Bij Miss voelt haar man veel meer als een stand alone unit, met gedrag dat al jaren bezig is en eigenlijk los staat van de relatie, meer een verslavingsprobleem van hem is maar wat hij zich niet bewust lijkt en ook niet echt adresseert. Ik kan me voorstellen dat je daar boos van blijft en ook wanhopig van wordt.

Ik ben het met JJ eens miss: ga iets revolutionair nieuws voor jezelf doen. Los van hem

Miss

Miss

18-07-2018 om 14:10

Mari/JJ

Ik reageer even kort.

Ik gaf 8 wk geleden al aan dat hij weg moest. Dat blijft zo. Dat bedoel ik met tijd voor mezelf.
Hij wil niet weg gaan. Toen niet en nu niet.
Ik riep zelfs dat ik hem haten. En nog blijft hij.
Het is precies, precies wat je zegt Mari.
Hij is verslaafd aan de kick. Aan de spanning. Dat zie ik steeds en steeds meer in.
Uit de opdrachten van de kliniek komt uit dat hij uitvluchten zoekt in verdrietige periode.
Waarom was je 5 jaar gelede 7 maanden verdrietig?
Weet ik niet is zijn antwoord.
Waarom was je verdrietig in onze verkerings tijd ? Toen jij mij altijd gelukkig wilde maken.
Weet ik niet is zijn antwoord.

De kliniek spreekt ( Nog) niet van een verslaving. Maar na mijn inziens is hij dat. En niet zn beetje.
Er was geen verdrietig moment. We hadden de tijd van ons leven. Ik tenminste.

Ik kom straks op JJ post terug

Miss

Miss

18-07-2018 om 16:20

Ik kan op dit moment op alle antwoorden zeggen:

Ik wilde met de oude mister oud worden, niet met de ware aard die nu boven is gekomen of steeds meer komt door de therapie.
Als ik geen zoon met hem gehad had was ik opgestapt. Maar op dit moment mijn gezin in welke vorm dan ook loslaten lukt me nog niet. Hoewel ik daar mee op weg ben.
Dit komt ook omdat hij vertelde te hebben gekeken of hij de hypotheek alleen aan kon. Waarom moet je dat opzoeken en uitzoeken? Maar vooral zeggen?Terwijl je een enorm goede baan hebt. Die overigens ook gebaseerd is op spanning en sensatie. Dag en nacht.
Geld is geen issue, maar maakt me wel bang en onzeker ? Kan ik dat echt fase?

Ik weet dat ik hem hier weg zet als vijand. Helaas zie ik hem 6 van de 7 dagen zo ook.
Moet ik geloven dat de therapie is vanwege oprechte spijt? Of is het om mij te houden? Als " eigendom " zoals ik eerder zei. Waar hij totaal geen zicht en controle meer heeft op dit moment omdat ik zo mijn eigen leven op pak en heb als niet meer nodig weg zet?

Ik vind het enorm moeilijk te voelen waarom hij het nu doet.
Eerst ga je 4 maanden lang door in het gelieg. Ik zet je tas klaar. Dus als noodkreet pak je maar therapie op. Of is het oprecht?

En daar zit ik in gevangen. Wat moederziel zegt. Chumplady.nl de hoop, op verandering. De vos die zijn haren verliest maar misschien nrliet zijn streken?
De angst daarin. Het is op dit moment een kortsluitingsfase idd net als in het begin JJ.
Dat komt dat ik weer op nieuw ben begonnen met de ontrouw uitkomst. Eerst 1 dan 2 dan nummer 3 en dan 4, hoeveel komen er nog uit de komende maanden? Misschien de komende 2 jaar?
Die gaan komen. Geloof mij. Ik kan zomaar iedere dag weer een nieuw bericht krijgen en dat sloopt me.
Wat ik eerder benoemde. Ik zal zelf weg moeten gaan. Hij doet dat niet. Ik ben dan de "boeman " ik laat hem in de steek. Zn slachttoffer rol ga ik krijgen. Dat was 2 maanden geleden ook zo. En daar ben ik nog niet sterk genoeg voor vanwege de hoop. De hoop op dat het ooit nog goed komt en mijn beetje houden van weer meer word. Dat kost gigantisch. Echt gigantisch veel tijd.
Die wil ik hem en mezelf geven. Maar kwa karakter ben ik klaar als het klaar is. ( georven van mijn vader) dus ik kan wel zeggen. Ik ben op dit moment van me leven niet mezelf. Maar wie ben ik wel?
En daar zou een tijdje weg gaan zeker bij helpen. Ik ga er over nadenken.

Miss

Miss

18-07-2018 om 16:27

Voorop

Laat ik wel voorop stellen dat iedere dag anders voelt. Een gevecht.

Ik kan hem op dit moment ook haast geen liefde geven.
Ik begrijp niet dat hij mij nog zo graag wil en vasthoudt.
Eerder benoemd misschien slaat dat zomaar om bij hem. Ik ken hem niet meer. Die zwarte duistere kant die uit gekomen is is een raadsel voor mij. Echt verwarrend.

Hoedan

Hoedan

18-07-2018 om 16:31

JJ en Senna en Miss

JJ en Senna ik herken veel van jullie verhaal. Hier is het ook nog kort geleden, zo’n anderhalve maand. Het gaat met ups en downs. Zonder hulp gaat het niet lukken dat weet ik wel. Want we praten in cirkels en ik kan nu (nog) niet over alles heenkijken. Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Maar ik weet ook wat er was. En gisteravond leek hij dat ook weer te weten en kon het benoemen. Begin aug. starten we met relatietherapie. Ondertussen maak ik mezelf sterker en denk ik: scheiden kan altijd nog en ook dan is het goed als we hopelijk door de relatietherapie beter kunnen communiceren. Ik ben ook heel bewust bezig nu wat ik in een relatie nodig heb. Mijn man en ik zijn al bijna 30 jaar samen. We waren jong toen we elkaar leerden kennen. Sommige dingen zijn zo gegroeid en accepteer ik. Andere dingen zijn zo gegroeid en merk ik nu dat ik dat zelf wil veranderen. Of dat ik zou willen dat hij reflecteert. Zover is hij nog niet. Hopelijk met therapie wel. En dat we er dan samen op een veilige manier over kunnen praten met wederzijds respect. Mijn vertrouwen moet weer groeien. Ik had een onvoorwaardelijk vertrouwen in hem en ons twee. Dat is weg en dat doet zoooooo veel pijn. Maar ik hou nog zoveel van hem en zie dat we elkaar ook nu aan kunnen vullen. En als we dan samen weg zijn herken ik ook jou Miss. Dan is het Fijn en dan huil ik later om hoe het kan dat er zoiets is gebeurd. En dat vindt man dan moeilijk want het was toch zo’n fijne dag.

Vallen en opstaan. Maar steeds weer opstaan is wat ik doe. En mezelf weer sterker maken. Want ik was een sterke onafhankelijke vrouw en voel me nu soms zooo onzeker. Dat is een gevoel dat ik al jaren niet meer gehad heb.

Loes

Loes

18-07-2018 om 16:46

Ongewild een Truus

Al een tijdje lees ik mee. Ik wist het niet en was dus ongewild een Truus in een periode waarbij ik niet erg sterk in mijn schoenen stond. Ik werd na maanden gebeld door zijn partner. Voelen dat er ergens iets niet goed zit, het ook mededelen, geen antwoord op krijgen, maar het niet los kunnen laten, totdat je de partner spreekt en de zekerheid krijgt. Bij mij is het andersom, ik ben zeker nog 2 jaar anoniem gebeld en kom ze overal nog tegen. Ik heb direct afscheid genomen. Dit is niet wat ik wil, maar het doet me wel pijn. Ik ben in rustiger vaarwater nu, maar het laat me niet los. Ik ben overtijd geweest en gelukkig in deze situatie kwam er niks uit voort. Ik ben haar 3 maanden geleden nog tegengekomen en ik negeer haar, terwijl ze duidelijk mijn aandacht zoekt. Ik kan niets, ik kan haar pijn niet verzachten, want die zie ik nog steeds. Niet iedere Truus is er op uit. Ik was verliefd en negeerde mijn gevoel. Nooit heb ik meer contact gezocht en om de zoveel maanden gluur ik en hoop ik dat hij gelukkig is. Er zit een heel verhaal achter. Ik denk dat het om de aandacht ging. Ik was een vakantie tussendoor. Tussen lust en liefde zit een groot verschil. Ik hoop dat jullie eruit komen. Zekerheid heb je nooit, het zal een nieuwe relatie worden en misschien kies je voor jezelf. We leven maar 1 keer, ik zal nooit meer contact zoeken, maar eerlijk gezegd mis ik hem wel.

JJ

JJ

18-07-2018 om 16:58

Loes

"Tussen lust en liefde zit een groot verschil."

Dat zal vast, maar het maakt het niet minder ingewikkeld.
Mijn vrouw was ook niet verliefd op hem zei ze, al betwijfel ik het wel. Aandacht, aantrekkingskracht, uitdaging, lust waren de woorden die ze gebruikte.

De speelfilm in mijn hoofd draait daarom soms halve p*rno af tussen die 2, het maakt het er niet mooier op en mijn onzekerheid op dat gebied alleen maar groter. En ja, ook mijn vrouw zegt het: ik maak het veel groter in mijn hoofd dan het daadwerkelijk was.

Maar mannen en vrouwen schijnen daar erg in te verschillen heb ik ooit gelezen. De vrouw heeft er blijkbaar minder moeite mee als manlief puur uit lust zijn pielemoos in een andere vrouw stopt, terwijl een man -ik zei de gek- er nog best in kan komen dat vrouwlief gevoelens krijgt voor iemand anders, maar juist met het fysieke aspect de meeste moeite heeft.

Een Truus die het niet doorhad dat ze Truus was en ermee stopt zodra ze daarachter komt kan ik alleen maar respect voor opbrengen. De Wim die mijn vrouw in de ogen keek was volledig op de hoogte van haar huwelijk en 3 kinderen. Maar goed,.. je weet niet wat ze hem heeft verteld over de status he.

Los van lust en/of liefde is het grote probleem bij ontrouw het vele liegen, het vertrouwen dat een dikke knauw krijgt.

JJ

JJ

18-07-2018 om 17:04

Hoedan

"En dat vindt man dan moeilijk want het was toch zo’n fijne dag."

Herkenbaar. Wij zij net terug van een weekendje Parijs. Juist ook op die momenten van hervonden geluk en liefde krijg je het gevoel van waarom was het in vredesnaam nodig dat eerst de bom zo enorm moest ontploffen? Zo zonde dat ons huwelijk nu een kras heeft opgelopen.

Maar wat Flanagan ook zegt: probeer het positieve eruit mee te nemen.

Je gaat echt nog veel hobbels krijgen. Eind augustus is het een jaar geleden dat de ellende hier startte. De golven op zee zijn minder hoog geworden in de maanden die voorbij zijn gegaan, maar ze zijn er nog steeds wel. En ik heb genoeg momenten gehad dat ik me afvroeg of het me op lange termijn gelukkig zou gaan maken. Het antwoord wordt wel steeds duidelijk een ja.

Miss

Miss

18-07-2018 om 19:26

Verdriet

Senna wat je bovenstaand zei over het loslaten wat je therapeut zei begrijp ik wel. Maar hoe laat je los?

Ik kan dat alleen door middel van zelfbescherming. En ja ik trek me vaak terug, wat moet ik nog zeggen tegen hem?
Dat het wel goed komt? Dat het een goede dag was? Dat ik het fijn vond zondag? Dat zeg ik en een uur later ben ik stuk van verdriet..

Mijn woorden raken op. Mijn intimiteit raakt op. Mijn batterij is op door de zoektocht van de afgelopen maanden, maar mijn oplader raakt ook steeds meer op...

"Ben bang dat je nu alleen maar meer afstand creeert of zie ik dat verkeerd?" Jou woorden.

Misschien wel. Het komt bij mij doordat ik dat de eerste dikke 4 maanden niet deed. En ik keer op keer geconfronteerd werd met een nieuwe Truus. Twee truzen die ik ken nota bene. Mijn situatie is compleet anders dan die van jullie. Tenminste ik ben op Stip na en Signe geen vrouw tegen gekomen met zoveel ontrouw in vorm "addicted "
Maar is het dat wel?

Ik vroeg het net nog na het eten aan hem?
Wat maakte jou 5 jaar geleden toch zo verdrietig dat je zocht naar afleiding?
Dat weet hij echt niet meer.
Ik heb een geheugen pfff daar zeg je u tegen. Ik kan op de dag af met mijn dagboek erbij zeggen waar ik was. Waar mijn zoon uit hing. Welke foto van toen was. Dat we een trampoline van 4 meter doorsnede kochten en ik er niet op kon vanwege mijn zwakke blaas na de zwangerschap...
Was het daarom? Omdat ik minder gek kon doen?
Wat was het toch?
Heeft het voor zin om het te weten ?
Voor mij wel. Dan kan ik het plaatsen. Dat kan ik nu niet. Omdat het verdriet er helemaal niet was. Zoals de profs en hij invullen! Waar heeft hij het in godsnaam over.
En dan komt de gedachte weer. Eens een vreemdganger..........

Ik ben blij met jullie. Dankjewel voor jullie goede raad, inzicht en JJ ik kan tot in de treuren door gaan er over te praten. Maar ik weet gewoon niet hoe ik me met hem moet verbinden?
De band is nu papa en mama. Word dat ooit weer meer ?
Ik wil het wel maar hoe? De wil is er nog maar de kracht ( batterij) is op.

Tijdelijk weg gaan zou zo maar eens aan bod kunnen komen.

Miss

Best interessant, niet zo zeer jou maar voor je man, om in te zien dat hij de fout in ging omdat zijn vrouw even ‘minder gek’ kon doen. Zo kan de therapeut hem een spiegel voor houden; hoe gaat iemand reageren als het leven diegene tegen zit! Gaat iemand dan de fout in omdat diegene niet met hobbels kan omgaan of ga diegene de mouwen opstropen en de tegenslagen wegwerken, in belang van gezin waar hij ook deel uit maakt.

De ‘diagnose’ seksverslaving lijkt zo een gemakkelijk excuus om niet te hoeven toegeven dat iemand in het algemeen eigenlijk minder inschikkelijk bent dan diegene doet overkomen.

Tegelijkertijd ook een spiegel voor jou; waarom ga je de aanval opzoeken door in te gaan op opmerkingen die niet bijdragen aan herstel. Zo krijgt hij signalen die hij kan opvatten als ‘ waarom zou ik in therapie gaan als ze mij toch niet meer ziet zitten’.
Nu moet ik wel even oppassen dat ik niet te veel ga invullen, maar gezien zijn opmerkingen, vind ik hem heel onzeker en doet hij juist wat arrogant overkomen om die vertwijfeling over zijn toekomst te camoufleren. Gelukkig is die taak om daar door heen te prikken aan de therapeut.

Wat jij kan doen, is niet te veel je afvragen wat hij nodig heeft of je afvragen wat hij ervan zou vinden. Minder voor hem gaan denken. Al lijkt dit alsof je uit elkaar groeit. (Waarschijnlijk waren jullie te zeer twee handen op één buik.)
Zo ga je mogelijk ook minder in het verleden leven.

Jij

Wat kun jij goed schrijven JIJ.
Kan me er helemaal in vinden. Maar als ik dan lees dat je een jaar verder bent en het nog steeds lastig is maakt me dat ook wel beetje bang. Gaat het echt zolang duren? Zolang heeft mijn man het geduld niet ben ik ban. Dat begin ik nu al te merken. Had was enorm begripvol en deed thuis alles wat hij eerder niet deed.
Ik ben begin 2017 in een burn-out terecht gekomen (ook 1 vd redenen dat het hier thuis niet lekker liep) maar heb van hem ook geen steun gehad. Heb me daar enorm alleen in gevoeld. Nu erkent hij dat.

Daarnaast heeft in de tijden van het vreemdgaan mij respectloos behandeld. En nu als ik het even niet meer zie zitten wordt hij onrustig en zegt hij dat ik toch verder wil... ik denk dat het hem onzeker maakt als ik zeg dat ik soms wel eens twijfel. Daar kan hij niet mee omgaan. Heb hem aangegeven als hij me weer respectloos behandeld dat ik dan toch een andere keuze ga maken.
Hij begrijpt bijvoorbeeld niet dat ik op ben qua energie. Hij wil dan in de avond een filmpje of zo kijken savonds en dan geef ik aan dat ik op ben en beter kan gaan slapen.... gezellig zegt hij dan.
Of als ik aangeef dat ik mss toch maar beter even naar de huisarts kan gaan om daarna hulp te krijgen zegt hij dat ik dat zelf wel kan. Dus hij denkt het echt zo even op te lossen voor mijn gevoel. En dan denk ik wel eens ik hoef het toch niet weg te stoppen.
Af en toe flitst de keuze toch uit elkaar te gaan door mijn hoofd. Maar dan zie ik onze zoon en dan kan ik het ook niet over mijn hart verkrijgen. Zou ik bang zijn voor de gevolgen? Of steek ik mijn kop in het zand? Financieel zou het enorm lastig worden, zowel voor hem als voor mij, ik gun mijn zoontje dit niet, wat gaat de omgeving zeggen (weten nu van niks)

En dan zie ik hem als papa voor onze zoon en dan denk ik weer dit wil ik niet opgeven, maar ook hoe heeft hij dit toch op het spel kunnen zetten.

JIJ heb jij nog steeds in je hoofd vragen en beelden? Ik heb heel sterk dat ik alles wil weten maar ook van hoe kon je thuis komen en mij recht in de ogen aankijken bv. Pffffff

Sorry heb vandaag ff een mindere dag. Relatietherapie gaat eind aug pas verder ivm vakantie helaas...

Truus kende ik goed

En O ja bij mij is het ook zo dat ik de Truus goed kende. Ze kwam regelmatig ook hier en ik had veel app contact met haar. Samen met haar gezin leuke dingen gedaan. Mijn man, zij en ik regelmatig samen op pad geweest. Grrrrrr
Wij werkte met haar samen en mijn man ging (bijna) iedere week 1 dag bij haar werken. Of jij werken.....
Gelukkig zie ik haar nu niet meer omdat ze verder weg woont en ze compleet van social media verdwenen is.

JJ

JJ

19-07-2018 om 12:10

een jaar

15 augustus ontmoette mijn vrouw haar Wim, op 30 augustus gaf ze aan te willen scheiden. Op 7 november vertelde ze mij het weer te willen proberen.
Op 10 december had ik 'bewijs' dat ze all the way waren gegaan, iets wat ik daarvoor eigenlijk ook al wist. Op 2 januari gingen we in therapie.

Ik weet de datums nog, zoveel impact heeft het op mij gehad. Ik weet nog waar ik was, wat ik deed.. wat mensen hebben als je ze de vraag stelt 'Waar was jij op 9/11'? De impact is heel groot. Tussen het moment van de woorden 'ik wil scheiden' en 7 november is vreselijk veel pijnlijks gebeurd.

We zijn dus op 30 augustus een jaar verder sinds het probleem begon. Vandaag 9 maanden na de officiële doorstart. Pas in februari liet ze de sleutel van haar toegewezen huurwoning vallen en bleef ze dus definitief. Pas vorige maand is ze gestopt met reageren op andere huurwoningen om punten te blijven sprokkelen.

Dus 'duurt het zo lang'? Wat is lang?
Ik heb mijn vrouw verteld dat de effecten van het hele gebeuren waarschijnlijk nog wel een paar jaar aanwezig zullen zijn en ze zal ermee moeten dealen, net als ik moet volhouden en niet moet toegeven aan de spoken uit het verleden.

"JIJ heb jij nog steeds in je hoofd vragen en beelden? Ik heb heel sterk dat ik alles wil weten maar ook van hoe kon je thuis komen en mij recht in de ogen aankijken bv. Pffffff"

Ja,.. teveel. Ik weet heel veel, heb heel veel gezien door mijn geneus in haar mail en telefoon. Teveel. Ik heb foto's gezien, hun manier van communiceren, hun interactie, maar ook wat ze over mij zei tegen vriendinnen, wat ze over hém zei tegen vriendinnen. Ik adviseer je de details jezelf te besparen. Ik begrijp dat je die vragen hebt, maar het bevordert het proces van loslaten niet.

Als mijn gedachten de vrije loop krijgen wordt het lelijk. Als ik bijv. zoals gisteren met haar in bed lig, mijn handen over haar rug strelen,.. *bam* ineens de gedachte 'hoe zou hij haar verleid hebben als hij zin had', om maar een voorbeeld te noemen. En dat blokkeert me, verstijft me, houdt me uit mijn slaap. Op zo'n moment kan ik dergelijke gedachtes lastig loslaten, heb ik geen zin meer haar verder te strelen, of meer.

Ook de vraag 'hoe kon je...etc', ik heb ze gesteld. En je gaat antwoorden krijgen die je helemaal niet wil horen.

"Daarnaast heeft in de tijden van het vreemdgaan mij respectloos behandeld. En nu als ik het even niet meer zie zitten wordt hij onrustig en zegt hij dat ik toch verder wil... ik denk dat het hem onzeker maakt als ik zeg dat ik soms wel eens twijfel. "

Idem hier.. ik ben van de één op de andere dag ingeruild, voorgelogen en uitgekotst, mooier kan ik het niet maken.
Ik heb ook momenten dat ik twijfel of het de juiste weg is. Op momenten dat ze weer eens bevestigd dat de fysieke aantrekkingskracht er niet is zakt de moed me in de schoenen, maakt het mij onzeker, voel ik de tegenstrijdigheid van 'ze zegt dat ze van me houdt, maar ze wil mij niet opvreten, hem destijds wel'. En die onzekerheid maakt haar weer onzeker, want hoe lang hou IK het nog met haar uit denkt ze dan. Zeker als ik hardop aangeef dat ik ook mijn grenzen heb, weet wat ik zoek in een relatie en ik hoop dat onze relatie weer dat niveau gaat benaderen. En dat hoeft niet allemaal tegelijk, ik heb geduld, als er maar licht is aan de horizon.

We spreken dat wel regelmatig naar elkaar uit, comforten elkaar dat we niet zomaar gaan opgeven en we geduld moeten hebben tot de blokkades uit ons systeem verdwijnen. Het hele gebeuren heeft ons beide beschadigd, niet alleen mij. En dan is er nog de erfenis van onze vorige relatie, de patronen die we meoten doorbreken.

Maar bespreek het met je man Senna. Het is logisch dat jullie allebei onzeker zijn. Staar je niet blind op de therapie alsof het de holy grail is. Hopelijk kunnen jullie wel kijken naar het totaalplaatje van jullie relatie en krijgen jullie het onderlinge respect en de de gelijkwaardigheid in de relatie weer terug en kun je naar de toekomst kijken.

Hoedan

Hoedan

19-07-2018 om 13:15

Je kunt het inderdaad zo goed verwoorden. Ook bij mij zakt de moed wel in de schoenen dat het na eendik jaar nog steeds met zoveel verdriet gepaard zou gaan. Hier nu anderhalve maand verder, nog geen therapie. Maar dat van die beelden herken ik zo goed! Ik wilde ook alles weten en man heeft veel verteld. Dat is niet helpend ben ik achtergekomen. Ik zie inderdaad dingen voorbijflitsen als we samen in bed liggen. Ik heb enorm veel behoefte nu aan fysiek contact. Man nog meer. Maar het is zo moeilijk. Want het laatste jaar was dat iets waar we wel uit elkaar gegroeid waren en voor man een belangrijke reden om het buiten de deur te zoeken. De spanning enzo. En hij laat dus weinig emotie zien. Waarom niet. Weet hij zelf niet. Maar ik heb dat wel nodig want dat was iets wat we samen hadden. Pfff lastig allemaal

JJ

JJ

19-07-2018 om 13:32

Hoedan

"Ook bij mij zakt de moed wel in de schoenen dat het na eendik jaar nog steeds met zoveel verdriet gepaard zou gaan. "

Het is bij ons nog geen dik jaar en omdat we elkaar de tijd geven, communiceren, luisteren, leuke dingen doen is er ook niet zoveel verdriet meer.

Maar de momenten zoals ik bijv. beschrijf van gisteravond, of op geluksmomenten zoals een weekendje weg, daar wil ik wel erg graag vanaf. Ik wil haar weer -altíjd- in het ehden zien. Niet als de vrouw die tijdelijk met iemand anders intiem is geweest, niet als de vrouw die mij heeft voorgelogen.

En ook niet als de vrouw die jaren een ongelukkig gevoel heeft gehad over onze relatie, die zich aanpaste, zich afhankelijk en ongelijkwaardig voelde.

Want het is niet alleen mijn issue he wat we meeslepen, ook de balast uit onze vorige relatie samen. Ik was altijd heel zelfverzekerd, zeker in mijn relatie, maar dat heeft wel een deuk opgelopen. In heel veel dingen denk ik nu signalen te zien of zoek ik bevestiging bij haar. Dat belemmert.

Maar ik ben heel positief hoor. Zoals eerder gezegd, de dalen worden minder diep, er zijn zelfs meer heuvels dan dalen en de scherpe randjes op de mindere momenten worden steeds botter, vooral door het gewoon te ondergaan en te accepteren dat we er nog (lang) niet zijn, maar beide voelen dat we het juiste aan het doen zijn.

Hoedan

Hoedan

19-07-2018 om 15:49

Dank voor de uitleg. Hier is het gewoon nog heel vers. Ik was ook heel zelfverzekerd en ben nu heel onzeker. En dat werkt in alles door. En is een heel naar gevoel. En alles komt onder een vergrootglas.
En daarnaast ben ik voor mezelf ook aan het uitzoeken wat ik nu wil. Want ik wil samen verder maar niet ten koste van alles. Maar goed zoals ik al zei de therapie is hier nog niet gestart en van daaruit kijk ik ook verder.

bedankt

Bedankt voor jullie duidelijke berichtjes. JIJ je geeft me een verhelderdende blik.
Maar ik heb vandaag echt zo’n gevoel van maak ik wel de juiste keuze. Steek ik niet mijn kop in het zand, of houd ik teveel aan mijn ideale leventje vast.

Ik worstel er enorm mee hoe weet ik dat ik de juiste keuze maak. Daar kan ik alleen zelf achter komen maar ik weet niet zo goed hoe...

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.