Verder na ontrouw deel 4

Senna

Even kort want ik ben druk aan het werk.
We hebben de intake gehad. Confronterend. Zwaar maar de moeite waard. Man wil ook door met de therapie. Was voor mij meegegaan bekende hij. Maar ziet de meerwaarde.
Het was heel heftig en daarna was ik zoooo moe.
Maar het begin is er. Over 3 weken eerste sessie (ivm onze vakantie). Vandaag voor het eerst geen gevoel of steen in maag.

Ik reageer later uitgebreider

Nee

" Bedankt voor je bericht!! Heel duidelijk.
Is jou vertrouwen terug gekomen? In hem?"

Nee.
Ik geloof dat mijn vertrouwen in hem niet meer echt terugkomt.
Mijn vertrouwen in de mens in zijn algemeenheid is nul inmiddels.

Ik heb er veel over nagedacht en denk hiermee verder te kunnen. Ik ben inmiddels zelf gegroeid- mijn zelfvertrouwen is enorm toegenomen. Als het moet kan ik t ook alleen. Dat is fijn als escape.

Maar ik hoop het niet nodig te hebben. We hebben het heel vaak heel goed samen. En heel goed als gezin. De kinderen geven soms zomaar uit zichzelf aan dt ze het zo fijn hebben thuis. Dat is m'n beloning denk ik dan stiekem.

Natuurlijk is het niet alleen maar ok. Er is iets kapot wat niet meer terug komt.Ik ben onzeker over onze toekomst. Vroeger dacht ik samen oud te worden; nu zie ik wel hoe het loopt. Soms vind ik dat verdrietig. Maar vaak ben ik ook dankbaar voor het leven wat we samen hebben.

En door de jaren komt het respect langzaam weer terug. Dat vind ik fijn.

Maar soms ben ik ook jaloers op stellen bij wie het allemaal zo close lijkt. (ook al weet ik dat een hoop shit is achter veel voordeuren). En soms ben ik jaloers op vrouwen die na een scheiding weer een liefde vinden. En toch zie ik ook hier na verloop van tijd weer moeilijke dingen ontstaan. Waarvan ik dan maar weer blij ben dat ik die niet heb.

Zelden kom ik truus tegen. Ik heb destijds gesprekken met haar gehad. Ze had spijt. Ik kon haar volgen in haar verhaal- hoe het zo gegaan was. We zijn destijds " goed" uit elkaar gegaan. Zij hield zich aan de afspraak mij te ontzien.Nu door omstandigheden niet meer zo nodig. En toch ; als ik haar zie voel ik me rot. Boos, verdrietig, mezelf zelfs klein worden. Daar baal ik van.

Verder leven we nu ons leven. Wat er gebeurd is is niet weg. Man en ik zijn verbonden aan elkaar, hebben plezier, steunen elkaar, zorgen voor elkaar en onze kinderen.
Het is OK voor nu.

Dat dus

"Er is iets kapot wat niet meer terug komt.Ik ben onzeker over onze toekomst. Vroeger dacht ik samen oud te worden; nu zie ik wel hoe het loopt. "

Precies.
Ik leef van dag tot dag momenteel.

Heb nu zelfs opdrachten mee gekregen voor mij zelf bij mijn psycholoog. Waar wil ik staan over een jaar,n half jaar, drie maanden. Omdat ik nog niet eens weet wat ik morgen ga doen. Kaartjes leggen met wat ik belangrijk vind etc.
(Misschien komt er wel weer een Truus op de proppen. Het vooruitzicht in het traject maakt me super nerveus. )
Ik probeer ademhalingsoefeningen te doen etc. Want mijn hart bonkt soms uit mijn lichaam. Die onzekerheid. De angst wat alles nog omhoog gaat halen en ons brengt.

Heb jij nog tips die mij kunnen helpen? Uit jou ervaring.
Heel veel mensen begrijpen dit niet. Maar dat is dus precies wat ik bedoel. Fijn dat je mij begrijpt. Dat had ik liever anders gezien voor jou.

GittNN

"Oh ja wat zou ik graag eens tegen haar schreeuwen. Maar zou ook haar die aandacht niet gunnen. Ik hoop dat t haar een keer zal overkomen. Dat gun ik haar. Heeeeeel erg"

Zeker. Karma.

Miss mans collega heb ik ook ooit gezien. Ze komt nog aan de beurt geloof mij. Net als alle andere truzen en wimmen.
We moeten onze tijd "uitzitten" maar ook voor hun komt ooit de dag van iets onmogelijks verdrietigs.
Dat gaat jou helaas niet snel genoeg. Dat begrijp ik. Maar als je zelf al lost kunt komen van die wrok ben jij een heel eind.
Dat is mij inmiddels goed gelukt omdat ik de gedachte weet dat ze ooit aan de beurt komt... 1 op de 3 dus zeldzaam voor haar als ze er niet ooit mee geconfronteerd gaat worden, of ziek word. Of niet zwanger word. Of wat dan ook. Ooit komt het. Vertrouw daar nu maar op. Iedereen krijgt zijn lessen terug die ze andere geven.

Ja idd

Heel herkenbaar idd hier ook.
Weer een paar prima dagen gehad en vandaag weer een kl*te dag.
Dan kan ik me niet inhouden omdat voor mijn gevoel geen begrip krijg.
We hebben in september vakantie gepland. Nog niets geboekt. Maar zouden samen met mijn ouders gaan. Die weten van niks dus moeten we de overweging gaan maken wat we doen...
ik wil ze het niet vertellen maar een hele vakantie doen alsof alles koek en ei is zal ook lastig worden...
maar van de andere kant ben ik zo aan vakantie toe. Heb al voorgesteld dat ik alleen samen met mijn zoon mee ga maar ja dat roept ook vragen op. Van de andere kant zou het ons ook wel goed om er even tussenuit te gaan. Even andere omgeving.
Op het moment praten we ook weinig en hebben we snel ruzie. En dan wordt er over een weet geroepen dat we het niet gaan redden zo en toch maar moeten gaan scheiden.... achteraf dan weer spijt van... pfffff mijn energie raakt op en helaas merk ik dat ook naar mijn zoontje toe.
Hoe lang houden we het vol. Vlgs mijn man is het heel makkelijk om gewoon positief te zijn en vooruit te kijken.

Herkenbaar

Ik bedoel trouwens met herkenbaar het samen oud worden. De toekomst samen valt in duigen.
Ik was bv heel erg bezig met een tweede kindje. Ik dacht hij ook, maar goed hij zegt nu wel dat in de toekomst als we het samen op de rit te hebben wel te willen.
Ik vind het lastig dat mijn toekomstbeeld heel anders verloopt dat gedacht. Leeftijdsverschil wordr groter en we zijn zelf ook niet meer de jongste. Ik ben nml al (bijna) 37. Dus de tijd tikt wel een beetje en dat ook zo zeer. Soms denk ik schouders eronder, gaan voor een fijne toekomst samen en dan kunnen we snel door naar ons ideale gezin. Andere moment maakt het me enorm benauwd. Na de geboorte van de eerste is alles veranderd en uiteindelijk is het dus mis gegaan. Wat als het vlgd x weer niet zo soepel verloopt allemaal.... gaat hij het dan weer elders zoeken?
Pfff die toekomst... of soms denk ik dan ik kan het ook alleen aan en ik verdien beter dan deze ellende.

Fijne avond nog allemaal

hoedan

"Dar stukje over samen oud worden. Dat is zo herkenbaar! Ik dacht altijd samen oud te worden. Dat spraken we ook uit naar elkaar. Nu weet ik dat niet zeker meer.
Gisteren hadden we een bruiloft van kennissen. Ik vond het erg moeilijk. Bij zoveel dingen dacht ik heel cynisch. En vragen van vreemden of we ook getrouwd waren en hoe we dat gedaan hebben. Pfffff heftig hoor"

ZOOOOOOOOOOO herkenbaar. Voor mij ook. Ik geloof dat ik niet samen eindig. Er hoeft maar iets onbenulligs te gebeuren en ik denk; ik pak wel de biezen, of ik denk zoek lekker een ander...dat heb je al bewezen te kunnen. Ik heb jou niet meer nodig.

Ik vind dat ook heel triest. En dat raakt me keer op keer op keer.

Ook wij hebben een trouwerij binnenkort. zie er ook als een mount everest tegenop. Heb me voorgenomen een seresta te slikken. wil niet de hele dag in de emotie van verdriet hangen. ik wil blij zijn voor haar (via haar loopt de connectie met ons).

Maar oh oh wat vind ik trouwen iets verschrikkelijks geworden. Maar ja....

miss

"Of niet zwanger word. " Daar was ik in het begin ook nog bang voor; stel dat zij zwanger was geraakt van Gitteman???

miss

het is bij jou ook allemaal zo vers en zoveel geweest. dan is dit alles logisch. maar heel erg kl@#$te om weer mee te maken.
Zelfs na 2,5jaar is het nog steeds mee opstaan en mee naar bedgaan. en idd af en toe vluchten in werk of weet ik veel wat.

lastig.

weet dat er iemand is die je hoort. je lotgenoten.

((((cypverknuffel))

ps Miss

moet er niet aan denken dat ze idd ook nog zwanger was geraakt. gitteman zei; nee ze had condooms.

jaja maar wat als...dan had ik m echt er uit gezet.

en diep diep diep in mijn hart doe ik dat nog steeds het liefst.

maar er is zoveel meer dat erbij komt kijken.

Zo, even bijgelezen na de vakantie

Wilde even van me laten horen, en laten weten dat het hier goed gaat. We hebben echt een hele fijne vakantie gehad, veel aandacht voor elkaar, en fijn om weer als echt gezin samen te zijn. Het gekke is dat ik me van vorig jaar niet kan herinneren dat we het er toen veel over hebben gehad, of dat het een rol heeft gespeeld, maar nu was het echt fijn samen en hebben we het ook regelmatig met elkaar gehad over hoe het nu gaat tussen ons. Conclusie: we zijn allebei blij met de relatie zoals die nu is. We zien en waarderen van elkaar dat we ons best doen, en dat is heel erg fijn. Vooral een positieve flow dus. Natuurlijk zijn er ook minder leuke dingen/momenten, en daar zijn we ons ook van bewust. Maar die zijn dan vaak aanleiding voor een gesprek, en dat is ook alweer een enorm winstpunt. En ik merk dat, doordat het zo goed gaat, mijn gebrek aan vertrouwen snel afneemt. Ik heb echt het gevoel dat we op de goede weg zijn. En dat we het wel gaan redden.

Ik zit een beetje raar in elkaar misschien, maar ik merk dat ik er echt niet meer zoveel mee bezig ben. Zelfs het hier blijven lezen en schrijven is volgens mij intussen een beetje een manier geworden om het niet helemaal weg te laten zakken. Er zit dus nog wel ergens een gevoel of gedachte dat ik waakzaam moet blijven, maar daar moet ik moeite voor doen. Natuurlijk zijn er pijnlijke gedachten en momenten (bijvoorbeeld als hij tegen dochter zegt: kijk, dat vind ik een leuk kapsel, en dan wijst op een dame met een vergelijkbaar kapsel als truus. Zij heeft (had?) kort haar, ik juist heel lang. Dus dan schiet wel even door me heen dat hij blijkbaar op kortharige dames valt, dus wat moet hij dan met mij??? Maar dat kan ik ook wel weer van me af zetten, en als ik het dan nog eens ter sprake breng kan hij zich niet eens meer herinneren dat het gebeurd is. Wel vindt hij het naar dat het mij dan weer pijn doet, en hij vindt dat ik dat aan hem moet zeggen, terwijl ik juist vaak denk, laat maar zitten, anders blijf ik teveel in dat negatieve hangen).

Ik herken het wel hoor, wat jullie hierboven schrijven. Dat je cynische gedachten hebt bij een huwelijk en zo. Dat heb ik ook nog steeds wel, dat ik dan ineens heel erg terug verlang naar dat zorgeloze vanzelfsprekende vertrouwen in elkaar en in de toekomst... Maar het vertrouwen in ons als stel komt dus wel steeds meer terug.

Wat ik wel nog steeds lastig vind is dat het zo weinig gescheeld heeft, of we waren ons gezin kwijt geweest. Ik kan daar met vlagen nog steeds heel kwaad over worden. Dat hij in zijn eentje heeft besloten dat hij er genoeg van had, en dat dat voor mij zo'n lange zware en pijnlijke periode is geweest. En komt er zo gemakkelijk mee weg. Ergens zit nog steeds mijn gekwetste rechtvaardigheidsgevoel. En dat komt heel erg terug als ik het draadje van Mara lees bijvoorbeeld. Je zou zo'n man toch op de een of andere manier moeten kunnen straffen. Maar zo werkt het niet. Ik zeg het af en toe wel eens tegen man. En dan zegt hij dat ik hem best mag slaan, want dat heeft hij ook wel verdiend, vindt hij zelf. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Ach, ook dat zal wel slijten uiteindelijk.

Dus wat ik eigenlijk wil zeggen is, het kan echt wel goed komen. En nee, zekerheid dat we samen oud worden heb ik niet, maar die had ik al niet, terwijl ik dat wel dacht. Maar ik ben erg goed in struisvogelen, dus die gedachte komt echt maar heel af en toe voorbij. Over het algemeen vind ik dat we het als stel nu een stuk beter doen dan vroeger. En dat is een fijn gevoel.

Miss Pennestreek en Jij

Bedankt voor je reactie Miss. Ik snap wat je bedoeld. Vind het alleen nog lastig als een tweede kind me op deze manier ontnomen wordt. Snap je? Dat dat de reden is om maar 1 kind te hebben terwijl mijn wens 2 is.... (mits het zo zou mogen zijn uiteraard)

Pennestreek bedankt voor je positieve bericht. Geeft me moed. Hoe lang is het bij jou allemaal geleden?

Jij. Minder intimiteit lijkt me lastig. Ik denk niet dat je verwachtingen te hoog zijn maar dat het juist goed zou zijn om er meer spanning in te krijgen.

Hier is het op dit moment ook minder (tov enkele wkn geleden, toen had ik enorme bewijsdrang en aantrekkingskracht) maar dat komt omdat ik niet altijd kan. Er bekruipt me dan een gevoel/pijn die naar boven komt waardoor alle zin weg is. Mijn man daarintegen wil juist heel veel. Als ik nee zeg voelt hij dat ook als iets dat ik meer afstand wil nemen. Maar het gekke is dat ik dat ook niet wil. Overigens is het nog steeds veel vaker dan voorheen toen we niet lekker liepen samen. Maar goed ik ben ergens ook wel eens bang als ik nee zeg dat hij dan straks toch nog vertrekt naar een ander...

intimiteit

We -en dan vooral ik- moeten waken dat we intimiteit en seks niet gaan verwarren met uitingen van absolute liefde. Mijn vrouw en ik komen van heel ver. Ze is met een straaljager vertrokken naar de andere kant van de oceaan en is komen terug roeien in een gammele roeiboot. Daar kan ik uiteindelijk alleen maar heel veel respect voor opbrengen. Ik trek die boot aan wal, ik ga hem zeker niet terugduwen de oceaan op.

We zijn onzeker, allebei. Beschadigd, allebei. Zij door de jaren dat ik haar niet meer optimaal gelukkig kon maken, ik door de 3 klappen in 2017. Maar ze staat er nog steeds.

En ondanks de ingewikkelde periode die nog voor ons ligt, de herinneringen aan vorig jaar en de jaren ervoor, de gevoelens die spelen tussen ons, de onzekerheden die we beiden voelen, gaan wij het wel redden.

Je hebt intimiteit, en je hebt seks

JJ merkt ook al op dat seks niet hetzelfde is als een liefdesverklaring. Maar seks en intimiteit zijn voor mij twee begrippen die niet altijd samen vallen. Seks is vooral fysiek. En - even lekker generaliseren - vooral voor mannen makkelijk los te koppelen van intimiteit. Je kunt dus gek genoeg seks met iemand hebben zonder er intiem mee te zijn.
En je kunt ook intiem met elkaar zijn zonder seks te hebben.

Intimiteit gaat voor mij veel meer over het gevoel erbij. Mijn man en ik zijn ook regelmatig intiem met elkaar zonder dat het uitloopt op seks. Lekker tegen elkaar aan in slaap vallen, elkaar knuffelen, strelen, masseren, allemaal manieren om fysiek intiem met elkaar te zijn zonder seks. Ok, manlief wil dan vaak toch meer, en ik zou vaker willen dat het blijft bij knuffelen of zo, maar we komen elkaar tegemoet hierin. In ieder geval leidt leidt het nooit tot problemen.

Senna, je vroeg hoe lang het geleden is. Nu bijna 3 jaar geleden zei man me min of meer out of the blue dat hij het niet meer zag zitten, dat hij niet meer van me hield en dat hij eraan twijfelde of hij dat eigenlijk ooit wel had gedaan. En dat na een relatie van toen 27 jaar en 2 kinderen, zonder ooit noemenswaardige problemen te hebben gehad.
Er volgde een periode van 1,5 jaar, waarin man bleef twijfelen. Hij is een tijd echt uit huis geweest, en hij heeft een tijd doordeweeks elders gewoond. Net als bij JJ zei hij verschillende keren dat hij wilde scheiden, maar nam geen initiatief. E hebben ook relatietherapie gehad. Uiteindelijk heeft hij toch de knoop doorgehakt. In januari vorig jaar begon het scheidingsproces. De papieren zouden getekend gaan worden in mei vorig jaar. Maar daar schrok hij toch voor terug en besloot onze relatie toch nog een kans te willen geven. Hij bleek toen toch een Truus te hebben gehad, dat was de aanleiding om de scheiding toch in te willen zetten. Hij zegt dat er eerder niet een ander was, en ik moet dat geloven. Doe ik ook. Maar de vraag ‘hoe lang is het geleden’ is dus wat lastig te beantwoorden. Ik heb bijna 3 jaar ellende achter de rug (er kwamen ook nog problemen met een kind bij en ik ben in die periode 2 keer ontslagen, dus wel heel heftig...). Truus is dus minder lang geleden, al had ik al wel eerder vermoedens en was man ook al eerder verliefd op haar. Dat wist ik ook al eerder, maar ze hebben niet al die tijd een relatie gehad. We zjin nu een ruim jaar weer aan het opbouwen.

Je kunt situaties eigenlijk niet met elkaar vergelijken, maar het vreemdgaan was bij ons dus het gevolg van de relatieproblemen, dat maakt het iets makkelijker voor mij om te accepteren en te vergeven denk ik. Aan de andere kant heeft de tijd van twijfel door man wel heel lang geduurd, en heeft hij dus nooit duidelijk voor MIJ gekozen, omdat hij mij niet kwijt wilde, zoals jouw man dat bijvoorbeeld wel doet. Hij heeft steeds gezegd dat hij niet zeker was van zijn gevoel voor mij. Maar er was blijkbaar nog teveel om het op te geven. Zijn keuze om niet te scheiden werd ook ingegeven door de situatie met ons kind. Die had op dat moment een scheiding niet aangekund, en wij hadden er ook niet voldoende voor kind kunnen zijn als we tegelijkertijd een scheiding hadden moeten uitvoeren (het daadwerkelijk uit elkaar gaan, de papierhandel hadden we dus al klaar). Dus een uitgesproken keuze voor mij is het nooit geweest, en dat vond en vind ik heel erg moeilijk. Intussen is hij wel zover dat hij oprecht kan zeggen dat hij van me houdt, en dat een vergissing was te verwachten dat je na 27 (en inmiddels 30 jaar) nog stapelverliefde gevoelens hebt.
En we maken nog steeds vorderingen. Maar echt zeker van hem ben ik nog niet. Niet dat hij me nu reden geeft om aan hem te twijfelen, integendeel, maar ik ben wel nog steeds bang dat hij ook zichzelf een beetje voor de gek houdt nu, toneelspeelt, en dat hij dus op een dag toch vertrekt. Nu weet ik wel dat ik dat kan handelen, dat ik voor mezelf kan zorgen, dat ik alleen kan zijn, maar ik vind het gewoon een naar gevoel. Ik vertrouwde hem blindelings en was er absoluut zeker van dat er geen stabieler stel was dan wij. Maar hij bleek al jaren toneel te spelen. Dat heeft er het meeste ingehakt. Maar dat geldt voor iedereen hier. De leugens en het bedrog doen het meeste pijn.

Twijfels

Nog dank voor jullie reacties Jij en Pennenstreek.

Bij mij slaat de twijfel steeds vaker toe. Mijn man doet echt zijn best, dat is het hem niet. Maar ik twijfel vooral enorm aan mezelf:

- maak ik wel de juiste keuze: doe ik dat omdat ik idd van hem houd en het hem uiteindelijk kan vergeven. Of doe ik het omdat ik mijn ideale leventje niet op wil en durf te geven. Dus Ben ik te bang voor de gevolgen? Financieel, onze zoon, familie die pijn zal ervaren, gezamenlijke business die dan op zal houden, zou ik het alleen wel redden, bang voor reacties uit omgeving (ook voor hem want ik weet dat hij weinig steun zal krijgen)
Er komt nogal wat bij kijken als ik alsnog de keuze zou maken. Voel ook wel eens zwak dat ik hem niet meteen de deur gewezen heb..

Twijfel zo aan mezelf of ik nu de makkelijkste weg (of ja ook een zware) kies of echt vanuit mijn hart omdat ik van hem houdt.
De pijn is zo intens dat ik het echt even niet meer weet.

Twijfel zo ie zo al aan mezelf omdat ik mezelf zo voor heb kunnen laten liegen. Hoe heb ik telkens in die smoesjes kunnen trappen. Mijn gevoel was juist waarom heb ik daar niet op vertrouwd. En nu kan ik op de één of ander manier niet bij mijn gevoel komen.

Over drie weken hebben we vakantie. Ik kijk dagelijks om iets te boeken maar ik durf het niet goed. Kan ik er wel van genieten?
Van de andere kant ben ik er zo enorm aan toe.

Verder

Sorry lig nog wakker en denk mijn reactie was nog niet helemaal compleet.
Ik twijfel er nml niet aan dat mijn man voor mij kiest. Hij gaat er volledig voor. Contact is echt volledig verbroken. Ben op de 1 of andere manier ook niet bang dat het nogmaals gaat gebeuren. Ook al heeft hij getwijfeld of hij het nog tegen me moest zeggen ben ik wel blij dat hij dat uiteindelijk wel heeft gedaan. Dus ik weet dat hij er voor gaat maar het is voor mij nu vooral de twijfel die bij mij toeslaat van wil ik verder met diegene die me zoiets aan kan doen. Die me zoveel pijn heeft gegeven en me zo aan de kant heeft gezet en respectloos behandeld. Tuurlijk is er enorm veel spijt maar toch heeft hij die keuzes toen gemaakt.
Ik vind het dan ook enorm lastig om hem nu de liefde en intimiteit te geven. Soms gaat het even goed en daarna komt die twijfel weer. Dan denk ik vaak; je verdiend het niet dat ik je verwen bv.

Ook het voor de buitenwereld mooi weer spelen valt me zwaar. Alhoewel ik echt weet dat dat wel het beste is als we er echt voor gaan om samen door te gaan. Voorlopig ben ik iig nog blij dat het zonnebrillen tijd is

Zo ik ben het weer even kwijt. Fijn om het even van me af te schrijven.
Goede nacht allemaal.

Senna

Meis, wat worstel je. Zo herkenbaar! Ik kan je alleen maar zeggen, dat tijd heel veel doet. Emoties en problemen die nu nog enorm zijn, worden echt vanzelf minder en kleiner. Geef jezelf tijd. En je man. Hij wil echt voor jou en jullie relatie werken, dat is echt heel mooi. Zoals ik al schreef, dat was bij ons niet zo. En toch gaat het nu goed.

Als je man niet vreemd was gegaan, was er dan voor jou een andere reden geweest om te scheiden? Of was voor jou jullie relatie toen goed? Vind je dat iemand een tweede kans verdient na een stomme fout, waar hij of zij enorm veel spijt van heeft? Vind je dat je kinderen moeten lijden onder de fout van hun vader?

Boek een leuke vakantie voor jullie gezin. Spreek samen af het er niet over te hebben, maar te genieten van het feit dat jullie nog samen zijn. Kijk wat dat met je doet.

Ik snap je keuze om het niet met anderen te bespreken, maar het beperkt je ook heel erg. Je kunt het niet delen, je krijgt geen steun, je kunt niet even ergens je hart luchten. En doordat je het zo op moet kroppen wordt het erger. Ik raad je aan toch minstens iemand in je omgeving in vertrouwen te nemen. En ga zelf in therapie of zoek een coach of misschien zelfs een rouwtherapeut om jou te helpen met je verdriet en boosheid om te gaan. Je eet jezelf van binnen op nu en dat helpt jullie absoluut niet.

Ja, ik weet het, het voelt echt enorm onrechtvaardig dat je man jou zoveel pijn kan doen, en dat jij dat dan maar moet accepteren om jullie relatie te kunnen redden. Enorm oneerlijk dat jij de pijn moet dragen en hij niet gestraft wordt, ermee weg komt. Maar je kunt er ook anders naar kijken. Je man moet leven met zijn fout. Hij weet dat hij jou, degene waar hij van houdt, op de meest vreselijke manier gekwetst heeft. Dat hij iets heeft gedaan waarvan hij zelf vindt dat je zoiets niet doet. Hij heeft geriskeerd dat hij zijn kinderen een scheiding aan zou doen. Hij is vreselijk stom geweest. Hij kan zichzelf niet meer recht in de ogen kijken. Dat is ook geen pretje. Dagelijks moeten zien wat je veroorzaakt hebt. Het verdriet en de pijn. Dat is een straf. Echt waar.

Nogmaals, geef het tijd, scheiden kan altijd nog. Maar gun jezelf ook die tijd. Het duurt echt nog wel even voor alles weer een beetje kalmeert. Voor de bergen van je emoties heuveltjes worden. Maar dat gebeurt uiteindelijk wel. Het slijt. En met een beetje geluk komt er iets moois voor in de plaats. Bij ons is de relatie echt verbeterd, en we zijn allebei als mens gegroeid.

Dikke knuffel

Veel te snel

"Of doe ik het omdat ik mijn ideale leventje niet op wil en durf te geven"

Wat is of was er zo ideaal aan dat leventje?

Daarnaast: waarom wil je zo wanhopig springend naar voren ipv het nú te beleven en door de pijn te gaan ipv je druk te maken over het geven van liefde en intimiteit? Je bent gewond, richt je op helen en niet zozeer op keihard vooruit gaan en bijna net willen doen of er niks gebeurd is. Je doet jezelf zo ongelofelijk tekort door niet meer dan dit te rouwen en te verwerken.

Hij zou die angst en onzekerheid moeten hebben, maar jij trekt alles naar je toe van schuldgevoelens en angst.

Te snel

Ik ga denk ik idd te snel. En dit komt denk ik doordat mijn man graag door wil. Maar ik worstel behoorlijk met mezelf. Mijn gedachtes maken overuren, kan me niet concentreren op mijn werk en ben veel te snel geïrriteerd naar mijn zoontje.
Ik wil het graag de tijd geven maar telkens als ik dat aangeef zegt hij dat ik niet in de slachtoffer rol moet blijven hangen maar positief moet zijn voor een toekomst samen. Daar zit een kern in maar het lukt me gewoon niet goed.
Dus Pennestreek je tip om hulp te zoeken voor mezelf is wel een goede. Weet alleen nog niet zo goed wat/waar. Ik zal me er eens in gaan verdiepen. Weet iig dat onze relatietherapeut ook coach is. Wellicht kan ik bij haar ook voor mezelf terecht. Heb een iig een prettig gevoel bij haar.

Ik heb gelukkig wel enkele mensen waar ik mee kan praten. Een collega en een goede vriendin van me weten het. Daar praat ik regelmatig mee. Maar
merk aan mezelf dat ik het dan ook wat oppervlakkig houd en niet mijn boosheid en verdriet eruit gooi. Maar dan ga ik voor de feiten en kan ik gerust zeggen dat ik er voor wil gaan terwijl ik gewoon niet weet of ik dat echt wil.
En ik ben zo benieuwd of er een moment gaat komen dat ik zeg; ja ik wil...met je door ondanks allles. Laten we er van leren en door. Ben zo bang dat ik dat nooit ga kunnen. Ben ook bang dat ik er niet meer van kan genieten van de momenten zijn die eerder altijd zo leuk waren. Als ik hem samen met onze zoon zie komt bij mij bijvoorbeeld meteen de gedachten omhoog dat hij dit allemaal op het spel heeft gezet....
pffff ik wordt een beetje gek van mezelf.

Weet je

Wat ik denk wat voor mij trouwens nog een punt is:
Ben ik zo stom om met me te laten sollen en daarna door te gaan alsof er niks gebeurd is. Ik voel me dan enorm dom dat ik er intrap. Snappen jullie wat ik bedoel of draai ik een beetje door?

Door

Je man heeft daar, helaas voor hem, niets over te zeggen.
De puinhoop moet weg en hij moet ruimen. Hij boft al dat jij wilt hélpen ruimen.
Angst speelt je parten, maar wat er ook gebeurt of niet gebeurt: je overleeft het wel.
Je moet echt rouwen om te helen en hij moet laten zien, 100.000 keer opnieuw, dat hij:
1. Beseft wat HIJ heeft aangericht
2. Snapt dat je daar niet overheen stapt. En dat er overheen stappen het makkelijkst is voor gem. Maar niet voor jou.
En het gaat nu gewoon om jou.
Rustig aan, niet bang zijn, niet voorbij jezelf rennen, geen gevoelens negeren en hulp zoeken.
Maar hij óók.

Je bent niet dom

Je bent bang.
Je draait niet door, maar de veroorzaker snapt je niet en dat is frustrerend en ergens ook wel tekenend. Voor hem, niet voor jou.

Nee, je bent niet stom

Die gedachte wordt je ingegeven door al die mensen, jijzelf vroeger misschien ook wel, die zeggen dat voor hen vreemdgaan einde relatie is. Maar dat is echt te simpel gedacht. En je laat niet met je sollen. En je gaat niet door alsof er niets is gebeurd. Maar je gaat wel door, om een paar goede redenen.

Ten eerste is er je zoon. Die heeft recht op een stabiel gezin. Daar moet je als ouder voor vechten. Door meteen uit elkaar te gaan doe je dat niet.
Ten tweede is leven leren, en je leert het meest van je fouten en van tegenslag. Dat geldt ook voor je man en voor jou. Hij heeft hiervan geleerd. En jij ook. Het is wel belangrijk dat jullie samen op blijven trekken en elkaar blijven betrekken bij je eigen proces. Maar jullie veranderen, en jullie relatie ook. En dat kan heel goed uitpakken. Hier is de relatie zoveel meer in balans. Ik ben veel sterker geworden, zelfstandiger, neem meer ruimte voor mezelf. Man heeft geleerd dat hij het huishouden leuk vindt, hij is op dat vlak veel zelfstandiger geworden, en hij waardeert mij(n inbreng) veel meer. We betrekken elkaar meer bij wat we doen, voelen en denken en zijn veel meer open naar elkaar. En naar onszelf. En hij doet veel meer met de kinderen.
Ten derde is blijven juist heel sterk. Je geeft daarmee ook een voorbeeld aan je kinderen, bij tegenslag geef je niet op. Je vecht en doet je best en hebt geduld. En als het dan nog niet lukt, als je oprecht kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt, dan kun je stoppen.

Overigens ben je er dan ook niet hè! Het is kiezen tussen twee kwaden, blijven is moeilijk en pijnlijk, maar uit elkaar gaan is dat zeker ook. En heeft blijvende consequenties.

De volgende sessie bij de relatietherapeut zou ik inzetten op wat jij nodig hebt om het vol te kunnen houden. En dat is wat Bobbie aangeeft. Dat je man geduld heeft, en begrip voor je dips. Anders lukt het niet. Je kunt best vooruit kijken, maar je kunt de pijn en het verdriet niet wegstoppen. Hij is vreemdgegaan, heeft jouw vertrouwen in hem kapot gemaakt, heeft je verraden. Je beeld van hem, van wat jullie hadden, van jullie toekomst, is veranderd. De zekerheid is weg, het fundament is beschadigd. Je kunt niet verder bouwen voor het fundament weer is verstevigd. Hij zal er meer zijn best voor moeten doen om jou dat vertrouwen terug te geven. Geduld is daarbij essentieel.

Aan de andere kant kun jij stoppen met twijfelen. Je moet stoppen met twijfelen, en vooral met tegen je man zeggen dat je twijfelt, als een soort dreigement. Jullie hebben besloten bij elkaar te blijven. Neem dat als uitgangspunt. En werk toe naar een situatie waarin jullie dat ook beiden echt willen. Geef het een jaar. Of zo. En spreek af dat jullie in dat jaar gaan werken aan jezelf en aan de relatie. En dat jullie over een jaar de balans opmaken.

Bobbie heeft gelijk, je man moet blij zijn dat jij met hem verder wil. Hij moet je daarbij helpen. En hij moet af van het idee dat jouw verdriet en pijn, en het soms wat afstand nodig hebben, betekent dat je niet verder wil, of dat je niet naar de toekomst kijkt. Hij vergeet dat je ook een verleden hebt. En dat dat je heden en je toekomst kleurt. Jij moet de tijd krijgen voor jouw deel. En rouwen, want dat is het, kost minstens een jaar.

Je kunt je man gerust stellen, het zakt, ook bij jou. Echt. Maar jij bepaalt het tempo. Hij niet. Dat had mijn man goed in de gaten. Omdat ik bang was dat hij alsnog zou willen scheiden was ik degene die haast had. Hij heeft me keer op keer beloofd dat hij me alle tijd zou geven die ik nodig had. Nu heb ik inderdaad dat vertrouwen (want we zijn er echt nog niet helemaal hoor). En dat zorgt voor ontspanning en rust.

Tijd is echt het toverwoord.

Pijn

@Senna, ook wij hebben een turbulente week achter de rug.
We kunnen elkaar zo ontzettend veel pijn doen met woorden. Hier ook nog steeds.
Een fijn moment kan ik savonds helemaal afbreken.
Was je daarvoor ook bij die ander of na die vakantie? Dat soort herinneringen.
Heel pijnlijk en kwel mezelf.

Maar we hebben afgesproken elkaar niet meer naar beneden te gaan halen, dit wkd.
We willen op een andere manier gaan communiceren..Daar lopen we harstikke vast. Door vele herinneren die nu een andere wending hebben. En daar zit ik het meeste mee.

En wij zijn 7 maanden verder en nog maar 2% steigend, ik bedoel daar even spreekwoordelijk mee te zeggen jullie zijn pas "net" op weg.
Wat hierboven gepost word. Je man moet zich echt om gaan zetten.

Nadat ik een fijn moment heb gehad roep ik, waar is mijn eigenwaarde dat ik blijf?

Dat is precies wat jij ook bedoeld.
We hebben dit niet verdiend !!

Ik doe wel hele andere activiteiten, veel met vriendinnen weg, bios en gisteren naar een festival geweest, was LEUK! Maar nooit zo leuk als met man erbij! Ik miste hem! Tjonge! Volgende keer gaan we weer samen, ik mis mijn maatje, een ledemaat zou ik haast zeggen.

Dit helpt me zo hé. Dan sta ik weer met beide benen op de grond, dat het geen leven is voor mij zonder hem. Met al zn en mijn gebreken...
Misschien helpt het jou ook. Ik pak echt mijn eigen leven 200% op. En dan voel ik hem weer.
Ik was niet losgeslagen zonder hem, maar sta anders in het leven. Er is zo veel verdriet, geniet van fijne uitstapjes en dan laad mijn batterij op. Misschien ook wat voor jou? Meer richten op jezelf. En met hulp uiteraard. Zonder lukt het mij ook echt niet!

Naast de boos en verdrietig momenten.. Dit er steeds zijn. Maar verbaal gaan we het veranderen.
Precies wat pennestreek zegt dat naar beneden halen, bah dan voel ik me net zo rot als dag 1 van uitkomst.

Sterkte xxx

Dankje

Ben zo blij met jullie reacties! Ik haal er iedere keer weer nieuwe energie uit om door t zetten en fijn om te weten dat het allemaal heel logisch is wat je denkt en doet.

En idd Pennestreek ik was er ook zo 1 die altijd geroepen heeft dat hij zou vertrekken als het ooit zou gebeuren... soms denk ik nog wel eens als ik meteen gezegd had dat hij moest gaan was de keuze makkelijker geweest.
Of ja ik bedoel dan was er de twijfel niet zo geweest.

Ik heb een paar goede dagen gehad. Vandaag weer een mindere dag en kan wel janken. Dan lees ik hier weer even terug en krijg ik weer een beetje moed.

Ik vind de worsteling met mezelf zo lastig. Ik ga idd de eerst vlgd x bij de therapie vragen hoe ik voor mezelf mee aan de slag kan gaan. Komende week staat afspraak gepland maar hoorde zojuist dat mijn man toch moet werken dus moeten we de afspraak verzetten. Balen... maar goed hij kan er niets aan doen.

We zijn een vakantie aan het zoeken. Ik wil zo graag even hier weg en kunnen ontspannen. Maar ben ook bang dat ik het niet los kan laten en niet oprecht kan genieten. Mijn man geeft aan dat hij wel graag wil gaan maar het zonde vind om te gaan als ik tijdje daarna alnog zeg dat we er maar mee moeten stoppen. Terwijl ik juist op de vakantie wil voelen of ik me idd weer fijn kan voelen bij hem en het enigszins los kan laten. Op vakantie krijg je altijd een beter gevoel vind ik en hoop er dan ook samen van te kunnen gaan genieten. Zo dubbel allemaal....

Maar goed ik ben het weer ff kwijt.
Hoe gaat het bij jullie? En @hoedan zijn jullie aan het genieten van jullie vakantie?