Verder na ontrouw deel 4

Dankjullie

Dank voor jullie reacties. Ik kan daar wat mee. Tijd gunnen. We zijn in therapie samen. We gaan er samen voor. Scheiden kan altijd nog.
En ik voor mezelf ga hier sterker uitkomen. Daar ben ik van overtuigd. Langere reactie kan ik op dit moment niet opbrengen. Maar dank!

Hoedan,

Door wat je hier gepost hebt, heb je ook meteen aan je huiswerk voldaan. Tenminste het opschrijven van wat je triggert.

Maar hoe kwam dat onderwerp over diepste gevoelens bij jullie ter sprake? Was dat een onderwerp waarover jullie moesten praten, als een soort van huiswerk? Het lijkt mij dat dit onderwerp een actiepunt is voor de psycholoog ipv een zondag-onderwerp. Ik vraag mij dan af of je op de stoel van de psycholoog bent gaan zitten en dat vind een patiënt meestal niet fijn. Helemaal niet als hij bewust is van het feit dat hij steken heeft laten vallen. Maar misschien zie ik dat verkeerd.

Had je die vraag niet beter kunnen opschrijven als huiswerk, voor wat je triggert?

Ik voel me down

Pffff, ik weet niet wat ik moet. Zie het allemaal niet meer. Het is even ontzettend zwart. Ik vind alles eng om te doen. Voel me een slechte moeder en niet mezelf.

Hoe kan het als hij twijfelt over zijn leven, toch met Truus zijn? Hij heeft heel veel hulp nodig en moet zien wat hij echt belangrijk vindt, maar zet niet haar ook buiten beeld om het een kans te geven. Ons gezin staat dan toch al 2-0 achter? Want zij staat ergens aan die zijlijn. Maar hij blijft volhouden dat het geen vergelijking is. Aan de andere kant is hij in al die maanden geen één keer echt te gekomen.

Ik kom er niet uit wat ik wil, hoe ik het wil. Het verscheurd me dat hij dat zomaar lijkt te verkiezen. Waar ik me een aantal weken terug sterk voelde en het met de kinderen zou redden. Ik zie het nu niet. Hij heeft me zo geraakt. Ik zou hem de ruimte willen geven om te ontdekken wat hij wilt en ik ook. Maar dat is toch wachten tot? Ik zou het allemaal willen zien, gewoon op zijn beloop welke kant ook op. Maar het voelt als wachten, juist door de verwarring en gesprekken. Pffff.

Cactus85

Truus is voor de leuk, voor de afwisseling, voor de ik leef en ik bepaal zelf wel wat ik doe. En niet jij.

Hij komt over als zo en daar zit ik niet mee. Dat is jou probleem.

Wat vreselijk verdrietig.
Wat zou jij zelf het liefst willen?
Dat hij terug komt?

Heb je niet meer het gevoel van donder maar op?
Dat zou ik namelijk hebben ( denk ik hè ??????? Geen ervaring mee)

Meer van hij doet zich zelf te kort door bij jou weg te blijven en is een gouden mandje kwijt.
Of voel je dat niet zo?
Kun je dat toelichten.

wacht even Cactus

hij is dus niet bereid om met Truus te breken omdat jij dat vraagt én omdat hij het ook niet weet?
Dan is het natuurlijk gauw klaar hè, je bent niet van de liefdadigheid zeg maar .
Als hij niet met haar wil breken dan kiest hij dus voor haar. Punt.

Als hij zegt: ik weet het niet, ik kom niet bij jou terug maar ik verbreek ook elk contact met haar, dan kunnen jij en hij in ieder geval vanuit dezelfde 'single' situatie bekijken wat je werkelijk wilt (ieder voor zich).

gr Angela

Angela

Ik kan het ook niet begrijpen. Hij is bang, hij verlangt naar het vrije leven met haar eventueel denk ik. Maar wil het vertrouwde van het gezin niet kwijt.

"Dus jij wilt dat ik met Truus stop, ook als het niks meer wordt tussen ons?" "Ik snap niet dat ik daar mee moet stoppen, als ik niks weet" "ik ben met een reden weg gegaan, en dan kom ik terug en zijn er nog meer extra issues door mijn fout" (Zo ziet hij het)

Hij geeft aan dat het leven alleen (met haar af en toe of veel er in) ook zijn leven niet is. Hij van mij houdt en aan mij denkt. Ik geloofde hem altijd met mijn leven, nu wantrouw ik alles.

Dat laatste stuk van jouw, heb ik hem aangegeven dus. Hij ziet het als hem iets opleggen, en hij bepaald dat wel even zelf. Vreselijk dat ik mezelf zo weinig waard vind ofzo.

juf Ank

Ik weet niet of vergeven een keuze is. Zo wordt dat vaak voorgespiegeld maar zou men zich hier over zijn/haar gevoelens van wantrouwen heen kunnen zetten? Ik noem speciaal wantrouwen omdat ik denk dat het verdriet en kwaadheid die in dit draadje spelen beiden voortkomen uit het niet meer kunnen vertrouwen. Bij mij was dat zo en eigenlijk ook omdat ik het gevoel had: als ik hem weer ga vertrouwen dan kan ik weer zo gekwetst worden. Ik kon hem pas vergeven toen ik had besloten niet meer verder te gaan met hem en me dus veilig voelde. Het was mijn zaak niet meer.
Heb je zelf overspel meegemaakt? Zo ja, hoe ging het dan bij jullie? Hoe kon jij dat?

pardon?

hij ziet het als hem iets opleggen?
Ja natuurlijk leg je hem iets 'op' namelijk dat jouw definitie van houden van betekent dat je niet met andere vrouwen scharrelt.
Als hij dat iets 'opleggen' vindt, dan is het toch jammer voor hem?
Hoe moeilijk je het ook vindt, jij wil hem niet delen. En als hij dat niet wil, jammer dan.
gr Angela

Hoh wacht even

"Ik kan het ook niet begrijpen. Hij is bang, hij verlangt naar het vrije leven met haar eventueel denk ik. Maar wil het vertrouwde van het gezin niet kwijt"

Correctie cactus85! Hij wil jou als warme nest niet kwijt! Dan zal hij potverdorie toch iets anders moeten gaan doen dan met haar te gaan toerlezjoeren.
Wel de lusten en niet de lasten. Inchecken en uitchecken.
Dat mag je van hem eisen vind ik. Daarmee te stoppen.

Ik zie het echt anders

Deze man worstelt enorm met zichzelf. En heeft als ‘escape’ Truus. Zoals een ander alcohol of drugs of zo heeft. Ze is een troostmiddel. Dat hij daarmee een vlucht heeft gekozen die zijn vrouw enorm veel pijn doet is een feit. Maar... hij doet dit niet om Cactus te kwetsen. Dus hoe moeilijk en pijnlijk ook, als ik Cactus was zou ik proberen daar even niet mee bezig te zijn, maar met het onderliggende probleem. Ga samen met hem op zoek naar een oplossing voor daf probleem. Zijn angst dat hij geen goede vader is/kan zijn.

Vergeven is misschien geen keuze, maar wordt wel een heel stuk makkelijker als je de onmacht kunt zien die aan dit gedrag ten grondslag ligt.

Cactus, tijd en afstand zijn nu je vrienden. Geef hem tijd om te ontdekken dat hij met zichzelf aan de slag moet. Man hier is nu heel blij dat ik zo lang volgehouden heb. En ik heb natuurlijk in de tussentijd enorm getwijfeld, me ook gevoeld alsof ik me als deurmat liet behandelen. Dat werd me hier ook vaak gezegd. Maar uiteindelijk moet je doen waar jij je goed bij voelt. De paar keer dat ik (goede en goed bedoelde) raad van hier heb opgevolgd die ik zelf niet goed vond voelen pakten heel verkeerd uit. Jij weet het het echt zelf het beste. Het enige dat wij kunnen doen is je onze ervaringen en visies vertellen, zodat jij er zelf uit kunt halen wat voor jou werkt.

Bizar he

@Angela, bizar voor woorden dat ik dat toe laat eigenlijk.

@Miss, ik heb jouw verhaal zeker gelezen. En ik herken ontzettend veel. Heel knap hoe jij je staande houdt, echt!

Ik weet niet wat mijn grens is. Ik heb denk ik teveel voor hem gedaan, me afhankelijk opsteld. Als het met in dit geval hem maar goed gaat. Ik doe alles voor iedereen, en heb door de situatie met ons kind ook niet meer voor mezelf gestaan. Wat ik wil, wat ik verdien, wat ik belangrijk vind. Ja, goede vraag. Waar ligt mijn grens? Ik denk dat ik die grens steeds verleg. Hij heeft pas nog weleens gevraagd, "het lijkt wel of wat ik ook doe ik altijd terug kan komen""jeverdiend het beste, ik kan jouw dat niet bieden".

Wat moet je kapot zijn gegaan en nog. Dat je zo hard werkt en het opnieuw gebeurd. Vreselijk. En dan zijn jullie er nog samen. Respect voor jou.
Ik heb hem heel vaak in het begin aangegeven, hoe arrogant ook "ik denk dat je nooit iemand vind die zoveel van jou houdt als ik, ik die alles ben" Hij beaamde dat ook nog. Dat hij beseft hoeveel ik om hem geef en hij de liefde van mijn leven bleek te zijn. Hij zou het zo graag terug voelen.
Maar hoe laat je dat pijn doen niet meer toe? Hij kwetst me elke keer opnieuw, door het niet onder stoelen of banken te schuiven dat hij bij Truus is. Hij zegt het niet, maar het is duidelijk. En die regie en alles wat je schrijft daar wil ik achterkomen. Waarom wil ik hem en kan ik niet loslaten. Ik hoop met psycholoig er achter te komen. Mijn leven word belemmerd op alle fronten. Ik ben mezelf compleet kwijt en dat maakt me bang.

Ik heb ook gezegd, Truus mag je hebben echt waar, jij gaat veel missen niet ik. Maar laat mij los en doe mij niet zo pijn. Ik voelde het dus ook even zo toen, maar nu al een tijd weer niet. Echt hij is een goede man, maar de man die ik nu ken, kan ik niet van houden.

Je mag je boos maken hoor. Hoe is je vertrouwen nu naar hem Miss? Hebben de kinderen er weet van?

Bedankt voor je lieve bericht.

Liefs!

Pennestreek

Je zult vast "gelijk hebben " met jou ervaring met man. Ze kan hem niet dwingen bij haar te blijven.

Wat een eye opener dat jij het als een drugs ziet.
Dus ook een soort van verslaving om te ontvluchten aan het gezin? Een sterke kracht/ drang..Hmmm...

Om mijn post toe te lichten vind ik idd met het in en uitchecken dat hij de verantwoordelijkheid voor de kinderen op zich mag pakken.
Hoe diep hij ook zit.
Dat moeten wij tenslotte ook als vrouw van.

met 'stoppen' bedoel ik dus met geen van beide in een huis wonen en/of het bed delen. Zoek een tijdelijke oplossing om te wonen en vervul verder je gezinsplichten zoals afgesproken en probeer zo snel mogelijk te beslissen. En als dat een tijd duurt en één van beide vrouwen (of allebei) wil daarop wachten is dat natuurlijk aan hen om te beslissen. Maar bij de één zijn en dan beslissen over de ander lijkt me niet realistisch.
gr Angela
ps dit laat onverlet dat het vast heel vaak wel zo gaat, dus ik spreek puur uit principe. Je kunt toch weinig tegen deze redenering hebben denk ik. Dat Cactusman vindt dat hem iets opgelegd wordt vind ik echt schokkend. Dan snap je het toch echt even niet.

Pennetreek

Ook jij weer bedankt voor je uitgebreide reactie.

Ik vraag hem inderdaad sinds dat "loslaten" van de eerste keer niks meer over Truus. Soms komt er in emotie verwijten naar boven, maar ik scheld er niet meer over. Ik heb hem afgelopen week nog gezegd dat ik het nooit zo gewild heb en hij moet onthouden dat mensen van hem houden. Ik zei hem ook, dat ik oprecht hoop dat hij zelf weer een lichtpuntje gaat zien en weer een geluksgevoel krijgt. En wat het ook betekend voor ons of niet in de toekomst, er dat wel zien. Dit vond hij erg fijn.

Hij zit inderdaad vreselijk in de knoop, maar ik ook. En ik ben er voor hem ergens, en hij laat mij met de zorgen van hem rustend op mijn schouders maar doorgaan. Hij kan de verantwoordelijkheid voor de kinderen wel aan enhij geniet nu ook meer, dan in gezin. En ik geloof dat hij niet bewust kwetst, dat zegt hij ook dat het hem zo spijt. Maar het geeft me wel dat gevoel.

Donderdag heb ik een afspraak bij de psycholoog. Benieuwd naar.

Angela

Nee, dat snap ik dat je dat niet begrijpt. Een normaal mens, in normale doen, zou zich nooit zo gedragen. Maar dit zijn geen mannen in hun normale doen. Ze zijn ongelukkig maar kunnen niet precies aangeven waarom. En omdat naar jezelf kijken moeilijk en vaak pijnlijk is op zo’n moment kijken ze naar hun partner. Die is niet goed, en alle problemen in de relatie komen door die partner. En voilá, daar is Truus. Zonder kinderen, hypotheek en hulpbehoevende ouders. Alleen maar lol en geen gezeur. Nou, dan is helemaal duidelijk dat de partner het probleem was, want met Truus is nooit ruzie en geen gedoe. Ja, duh!

Maar wij aan de zijlijn/buitenkant kunnen dat nog zo helder zien, als de man (of vrouw) in kwestie het niet wíl zien (want pijnlijk en confronterend) dan kun je op je kop gaan staan, maar dan zien ze het niet. En blijven ze geloven in het sprookje dat ze zichzelf verteld hebben, namelijk dat Truus hun ware liefde is, en het gras dus echt heel veel groener bij de buren (soms letterlijk).

Het is aan de bedrogen partner om te bepalen waar de grens ligt, en hoeveel ze over hebben voor een gezinsleven. En ik vind, maar ik ben natuurlijk licht bevooroordeeld, dat de achterblijvende partner onze support verdient als hij/zij besluit geduld te hebben met de dwalende en zoekende partner. Post als ‘waar ligt jouw grens?’ en ‘je laat over je lopen zijn vast goed bedoeld, en soms ook zeker waar, maar in dit geval, als de man zo duidelijk worstelt en dat ook keer op keer aangeeft, vind ik dat we daar terughoudend in moeten zijn. Want het is een heel wankel evenwicht.

En ik ben me ervan bewust dat wij waarschijnlijk een uitzondering zijn. Maar voor de kinderen, en zeker als daar iets mee is, zijn zo gebaat bij een stabiele gezinssituatie, dat ik vind dat wij ook ons best moeten doen om de boel niet te forceren.

Cactus, het is zwaar en heftig, en vooral heel onrechtvaardig. Jij hebt al zo lang de kar getrokken, en nu dit. Maar het kan dus goed uitpakken. Als je man zich realiseert dat hij als vader goed genoeg is en dat jullie samen voor de kinderen kunnen zorgen kunnen jullie wellicht samen verder. Maar dat leerproces moet hij wel aan willen en durven, en de zijn er zat die dat niet op kunnen brengen. Ik ben heel trots op mijn man dat hij uiteindelijk dat gevecht met zichzelf aan durfde. We zijn als team nu helemaal in balans. En genieten daar erg van. En binnen deze setting kan ik ook groeien. Daarvoor hoef ik niet alleen te zijn. Ontdekken wie ik ben en wat ik wil kan nu ook binnen onze relatie, waar ik eerder het gevoel had mezelf opzij te moeten zetten om het gezin draaiende te houden.

het is niet zozeer snappen

als wel: het een sluit het ander niet uit. Het lijkt erop in jouw beschrijving dat het óf eruit schoppen en afkappen is óf accepteren en hem dus delen met een ander.

Als hij bij Truus is en voorlopig blijft, dan komt hij dus niet in jouw bed c.q. meedraaien in het huishouden met het hele gezin samen alsof er niet ook nog een ander huis(houden) is waarin hij meedraait. Dat jij bereid bent om te wachten prima, de vraag is hoe je het praktisch gezien leefbaar kunt houden terwijl je wacht. En waar je dan zelf de grens trekt, oftewel hoe lang je wilt wachten dat is een heel ander verhaal.

OVerigens gaat het niet om dit stukje: "En blijven ze geloven in het sprookje dat ze zichzelf verteld hebben, namelijk dat Truus hun ware liefde is, en het gras dus echt heel veel groener bij de buren (soms letterlijk).". Bij Cactus is het lullige dat hij zegt dat hij van haar houdt maar het toch doodnormaal vindt om dan bij Truus in de bed te liggen. Wie zou hem ooit gezegd hebben dat dat normaal is? Ik zou het echt vele malen beter 'snappen' als hij bij zijn vrouw in bed ligt en ondertussen met Truus appt dat hij ook van haar houdt en niet weet hoe hij het zijn vrouw moet vertellen. Maar een beetje zielig liggen doen terwijl je bij Truus bent dat begrijp ik niet. Cactus heeft toch de oudste rechten . . . (ja ja ik snap het allemaal wel, het gaat om emoties, maar je moet ergens een soort 'visie' hebben om de zaak aan op te kunnen hangen, wat is de bottom line).
gr Angela

"bij Truus in de bed"

dat klopt niet helemaal qua lidwoord en zo...

Buiten spel?

Stel:
Misschien heb ik het fout, maar Cactus, ben jij degene die thuis de boel zo goed organiseerde ( en nog steeds doet), dat je man weinig hoefde bij te dragen?
Is hij zich zo minder broodnodig gaan voelen en minder belangrijk? Misschien zelfs wat overbodig?

Door naar Truus te gaan, lijkt het of hij daar zijn zorgen van zich af kan gooien. Maar misschien zitten we er naast, misschien geeft Truus hem het gevoel dat hij er toe doet.
Misschien wilt hij bij Truus niet weg omdat hij dan dat gevoel van er toe doen anders gaat missen.

Kan het zijn dat hij meer waardering kan voelen wanneer jullie meer zorgtaken voor de kinderen met elkaar gaan delen zodat jij minder naar je toe trekt. Misschien heb je afgelopen jaren hem wat buiten spel gezet.
Dat gebeurt wel vaker, zonder dat we daar erg in hebben.

Organiseren

Ik denk niet dat het dat is. Hij is nog steeds niet blij met het feit dat hij toen besloten heeft voor kinderen te gaan. Hij was te jong en heeft niet geleefd. En hij wilt hen nooit kwijt en neemt ook wel zijn verantwoordelijkheid, maar leven in t gezin. Dat is het niet meer. Het komt er op neer dat hij heel graag wilt genieten van alles met mij bijv, maar dat kan niet omdat ik de moeder ben. Dus dan lonkt het leven met Truus misschien, omdat hij daar geen uitleg/perikelen/kinderen/vroeg ergens weg moet bij hebt. Ik zou dat graag met hem doen, maar hij wilt gewoon genieten. En in zijn hoofd kan dat niet met mij.

Ik heb wel veel gedaan, maar dat is iets wat hij ook wel prima vond. Hij ondernam weinig met de kinderen. En nu doet hij dat allemaal wel, nu we uit elkaar zijn. Dat heb ik hem ook in t begin aamgegeven.

Truus geeft hem wel een positief gevoel, wat hij bij mij heeft gemist. Maar ik heb gevraagd wat er was. Ik heb geregeld dat we samen wel 2x pw weg konden samen. Ik zei hem hoe trots ik was dat hij mij man was. Ik heb heus steken laten vallen, maar dit ligt niet aan mij. Man zegt dat zelf dus ook, dat ik me alsjeblieft niet persoonlijk aan moet trekken. Laten we wel wezen, complimenten van iemand in een emotionele fase van je leven oke. Ik begrijp het ergens. Maar als ik steeds vraag of hij misschien spanning voelt, of is. Ik vraag erom en het is nee. Ik voel me vreselijk te kort gedaan.

Ik zal toch ergens wel wachten, want ik weet dat hij helemaal zichzelf niet is. Maar heel eerlijk. Het voelt voor mij dat hij alles een kans haf moeten geven. Met mij had moeten praten. Het kwam als donderslag bij heldere hemel en dan nog maar te zwijgen over Truus. Dat heeft mij eigenwaarde helemaal te niet gedaan.

Ik ben bang dat hij het inderdaad niet neer durft en zijn geloof in ons geluk er ook niet is. We zullen het zien. Ik hoop dat hij het besef krijgt. Ik weet het niet. Voor mij is het alles of niets. Hij houdt veel van mij en mist alles, maar toch blijft hij wel bij Truus ergens. Hij zegt zelfs, ja na 2 maanden met Truus was het oik wel weer leuk. Dat is niks vergeleken wat wij hadden. Ik wil dat allemaal niet opnieuw met haar.Tja, ik denk dat ik altijd van hem.blijf houden, maa r ik ga niet delen.

Je hoeft hem ook niet te delen

Hij is nu even van/bij haar. Kun je niets aan doen. Je kunt hem alleen de tijd geven om uit te vogelen hoe hij zijn leven dan wel wil inrichten.
Je schrijft dat hij nu wel veel onderneemt met de kinderen. Dat is mooi. Maar zijn dat alleen leuke dingen en uitstapjes? Of ook de dagelijkse zorg? Want het een kan niet zonder het ander. Als jullie uit elkaar gaan zal hij ook in ieder geval een deel van de tijd voor de kinderen moeten zorgen. Zoals ik schreef zou ik dat nu al zo gaan regelen. Zoals het zou zijn als jullie echt uit elkaar zouden zijn. En intussen zou hij ook naar een psycholoog moeten gaan. Ik snap wel dat hij voelt dat hij (achteraf bezien) te jong aan kinderen is begonnen. En dat het hebben van een kind met een beperking (iadh-kind, iets-aan-de-hand-kind) zwaar is, en een zware verantwoordelijkheid, dat snap ik ook. Maar uit jullie relatie stappen maakt niet dat die verantwoordelijkheid verdwijnt. De oplossing die hij heeft gevonden, Truus, is geen oplossing, maar maakt het probleem alleen maar groter. Hij ziet dat alleen (nog) niet in.

Is er niet iemand in zijn omgeving die hierover met hem kan praten? Familie of een goede vriend? Die hem kan vertellen dat hij hulp nodig heeft? Want van jou neemt hij dat waarschijnlijk niet aan.

Ik ben even kwijt waar hij nu verblijft. Nog in jullie gezamenlijk huis, of is hij het huis uit? Ik zou met hem bespreken dat het verstandig kan zijn om feitelijk te doen alsof jullie uit elkaar zijn. Zie hierboven. Dan kan hij in de tijd dat hij de kinderen niet heeft mooi nadenken over hoe hij verder wil. Waarschijnlijk zal Truus nog wel even in beeld blijven. Jij kunt dan nadenken over of je dat kunt accepteren en vergeven, mocht hij op een dag tot de conclusie komen dat hij toch verder wil met jou en jullie gezin. Ik heb het idee dat het bij jouw man net ze werkt als bij de mijne. Ze is geen relatiemateriaal, maar echt een tijdelijke vlucht. Even iets positiefs. En verliefde gevoelens drukken natuurlijk de nare emoties lekker weg.

Cactus85

Om op je vragen terug te komen...
Nee het vertrouwen is compleet weg. Wetende dat je partner zo lang tegen je kan liegen.
Doet veel met je.

Misschien de levens stijl die hij van thuis uit is aangeleerd. Het systeem in hem, wat hij drie dubbel aan wil pakken. Maar kan hij dat ook echt? Trouw zijn? Dat zal door de tijd heen gaan blijken, en die geef ik het nog wel. Net als een rouw proces.
Onvoorwaardelijke liefde is weg, die had ik. Maar richt me op iets nieuws.

Maar mijn algemene vertrouwen in de mens is stuk. Dat komt ook nooit meer helemaal terug. Die tijd is beëindigd. Als je 15 jaar voorgelogen bent.

Door partner, schoon pa en een vriendschap in de kennissen kring die me nu pas de waarheid verteld hebben. Ik ben niet meer boos op hun, maar kan het nu even niet opbrengen naar ze toe te gaan.

Even terug te komen op je laatste post, hij kan jullie relatie ook niet vergelijken met zn stomme troela!
De vrouw in kwestie blijft ook niet, is voor de vlucht.
Hij zal met zichzelf aan de gang moeten. Dat is het enige wat jij kunt zeggen en zorgen dat je zelf overeind blijft.
Heb je veel steun bij familie en vrienden?

Bird nesting

Pennestreek,

Hij onderneemt ook wel wat leuke dingen vanwege vakantie. Maar hij komt nu tot besef dat hij ook kan genieten. Omdat hij uit de situatie is, hij zag dat niet meer goed. Juist door alle spanning rondom kind en hoe dat ons gevormd heeft. Hij neemt de zorg op zich. Hij heeft ongeveer 2/3 dagen de kinderen per week, en we verblijven in ons gezamelijk huis. Deze is verkocht en moeten we 2 maanden uit. We hebben een soort bird nesting nu. Slopend! Hij verblijft bij zijn ouders, maar heeft toegegeven dat hij 2/3 keer bij Truus verblijft. Truus woont op een kamer. Elke keer als ik langs ex schoonouders huis kom, is hij er niet. En nee is stalk hem niet, maar ik werk er om de hoek. Aangezien hij in de ziektewet is is 1+1 echt 2. Steekt ontzettend.

Hij heeft zelf ontzettend door dat hij hulp nodig heeft. Dat had hij de eerste periode niet. Hij heeft weinig mensen om hem heen. Hij praat dus weinig, wel veel met zijn moeder. Maar vooral praten en hij analyseert alles tot het oneindige. Ik denk dat het misschien een vlucht is, maar het symbool van haar vindt hij wel veel waard. Ik heb hem eerder gezegd, dat dt gevoel ook weer normaal wordt en niet meer spannend. Het gras blijft niet groen. Dat beaamde hij. Ik ben bang dat het wel blijvend is ofzo. Hoe was dat bij jou Pennestreek? Ik begrijp dat jullie samen zijn nu. Maar hield hij Truus eerst ook aan? Waarom deed hij dit? Ik wil vanuit mijn man weten, waarom dat zoveel waard is om niet op te geven.

Miss,

Ja, ik snap het volkomen hoor. Dat doet heel veel. Helemaal als het zolang heeft geduurd. Ik zou dan zeggen, zolang? Nooit wil ik dit meer (maar ik weet het dus niet, ik snap je ergens ook nog)

Ik doe mijn best overeind te blijven, maar elk contact maakt me verdrietig. Zelfs als hij voor de kinderen appt of belt.

Ik heb veel steun. Ik merk dat ik me terug trek en mensen ontloop. Waar ik eerder mijn verhaal vertelde ben ik nu timide en terughoudend. Mensen vinden ook dat het beter moet gaan,maar mijn echte dierbaren zijn er en ben ik heel dankbaar voor. Ze vinden het vreselijk dat mijn kinderen en ik zoveel verdriet hebben.

Flanagan en anderen

Wellicht heb ik het verkeerd opgeschreven. Mijn man was erg empathisch en gevoelig. Liet makkelijk zijn verdriet zien. Erover praten niet maar huilen, ontroerd zijn wel. Dat is helemaal weg. Was achteraf al wat langer weg. Hii is redelijk monotoon qua gevoelens. Alleen boosheid en zich gekwetst voelen zie ik. En ik mis dat oude stuk. Er zit ook schuld en schaamte dat snap ik wel. Maar toch. Ik vind het moeilijk om dit te accepteren.

Hoewel t bij ons anders is als bij Cactus herken ik wel dingen. Mijn man is ook voor een gedeelte de weg kwijt lijkt wel. Voelde zich te kort gedaan. Niet gewaardeerd. Dat was de bron. Tesamen met in de afgelopen periode een erg hectische tijd in het gezin en op het werk. De psych beschrijft het als vlucht. De één in drank of drugs ofzo. Mijn man in een affaire. Als soort van verdoving. En natuurlijk is t allemaal spannend en nieuw met Truus. Ze is niet de moeder van zijn kinderen enzo.

Juf Ank. Ik probeer zeker niet in boosheid te blijven hangen. Ik heb veel verdriet en dat wordt op raarste momenten getriggerd. Ik wil daar zelf hulp bij want het helpt niet. Maar het gebeurt wel. Heb je zelf ervaring met ontrouw? Want het is me nogal wat. Maar natuurlijk verwerkt iedereen dat anders.

Cactus

bij ons ging het natuurlijk heel anders. Scheiding was zo goed als rond, en man had relatie met Truus. Toen viel onze oudste om. En man schrok terug voor het zetten van de handtekening onder het echtscheidingsconvenant. Dat samen deed hem inzien dat scheiden misschien toch niet de goede weg was. Maar wat dan wel? Ik was niet bereid om dan de scheiding maar uit te stellen, maar wel min of meer uit elkaar te zijn (eentje op zolder slapen of zo? En wat spreek je dan af over relaties met anderen? Ik zag dat absoluut niet zitten) tot kind weer op de been was. Want wat doe je een kind dan aan, als je dan alsnog uit elkaar gaat. Áls dat kind dan überhaupt ooit weer op zijn pootjes terecht komt, want die voelt dat natuurlijk haarscherp aan.

Nou ja, man zag ook wel dat dat geen oplossing was. Toen heeft hij besloten onze relatie nog een serieuze kans te geven. Dus relatietherapie en echt 120% inzet van zijn kant. Daar hoorde dus ook breken met Truus bij. En dat heeft hij gedaan. En nooit meer contact met haar gehad. Wel waren er nog momenten (die zijn er nog) waarbij hij vanwege een gezamenlijke hobby met haar te maken heeft. Zij is zo netjes geweest om met die hobby te stoppen, maar ze hebben samen aan wat dingen gewerkt die nog wel eens voorbij komen. Dus echt weg is ze niet. Zij en haar kinderen staan ook nog op onze verjaardagkalender. Weg-type-exen (is dat een woord?) vond ik zelf nogal kinderachtig, en werkt toch niet, want we weten allebei wat eronder staat. Maar de verleiding is nog steeds groot .

Man is die verliefde gevoelens intussen wel kwijt. Maar dat heeft echt wel een paar maanden tot een jaar geduurd. En omdat ze een vriendin was en ze veel contact hadden denkt hij echt nog wel eens aan haar. Ik voel me er zelfs met regelmaat schuldig over dat ze hun hobby niet meer kunnen uitoefenen. Maar daar wil man niks van horen. Eigen schuld dikke bult. Hij had zelf niet zo stom moeten zijn. Ook als wij niet meer samen waren gekomen zou deze vriendschap kapot gegaan zijn doordat ze een verhouding hebben gehad. En dat is denk ik wel waar. Hij wist dat ze voor hem geen serieus relatiemateriaal was, zij zag echt wel een toekomst voor hen samen. Dus hij heeft ook haar op een nare manier behandeld. Gevalletje wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten.

Heeft jouw schoonmoeder niet een goede invloed op je man? Als mijn zoon zoiets later zou flikken zou ik hem niet in huis willen denk ik. Het gaat wel over haar kleinkinderen die hij een stabiel gezin afneemt. Twijfelen mag, natuurlijk. En problemen hebben met de verantwoordelijkheid ook. Maar vluchten naar een Truus, nee dat zou ik niet accepteren denk ik, niet onder mijn dak (of eigenlijk: juist wel onder mijn dak, en niet onder dat van Truus). Ik zou er snel klaar mee zijn. En misschien nog wel eerder schoondochter en kleinkinderen in huis nemen. Maar goed, ik praat misschien wel anders als ik het ooit mee zou maken.

Pennenstreek offtopic

Na mijn scheiding kocht ik eigenlijk gewoon een nieuwe kalender.