Verder na ontrouw deel 4

Bobbie

Tja, had gekund, ware het niet dat het het ‘gastenboek’ van onze bruiloft is. Dus in dit geval zou dan voor mij het middel erger zijn dan de kwaal.

Officieel

Pennestreek,

Zo'n ondertekening lijkt inderdaad wel het wakker schudden van. Wat fijn dat hij het contact verbrak en het allemaal serieus neemt. En dat de verliefdheid niet direct weg is snap ik ook. Truus van man ziet ook vanalles met hem. Zij wilt uiteindelijk wel meer. Samenwonen, misschien ook wel kinderen. Hij wilt dat allemaal niet zegt hij. Dit is zijn gezin en de druk die hij voelt als sleur etc. wilt hij niet ergens anders aanhalen.

Hij is net onder behandeling van psycholoog. Stel dat hij er uit komt hoe hij zijn leven wilt. Dat zijn leven alleen (met haar of een ander uiteindelijk erbij) zijn leven is. Hoe kan ik die klap dan aan?! Ik bedoel, ik zit toch een soort in afwachting tot hij een keus voor zijn leven maakt. Ik zie mezelf zonder hulp niet snel zeggen, "tot hier en niet verder. Klaar ermee".

Schoonmoeder houdt hem een spiegel voor. Geeft wel aan dat hij onze en kinderen en mij niet ongelukkig moet maken. Dat hij toch al maanden zonder ons is. Juist om he inzicht te geven.

Ik heb in verstandsverbijstering schoonmoeder haarfijn verteld wat ik van man vond in mijn boosheid. Truus heb ik ook met de grond gelijk gemaakt. Ja, ik kan haar wel wat doen. Ook zij wist van onze moeilijkheden.
Schoonmoeder snapt mijn boosheid, maar hoe kan ik het Truus aanrekenen (zegt ze dit echt?) En tenslotte man ook niet. Want Truus is vrij en man besloot om bij haar te zijn. Wat zij of wie dan ook over denkt. Zijn besluit (haar woorden) Ze houdt van ons, en staat achter keus van man welke hij ook maakt.

Schoonmoeder geeft veel om onze kinderen en mij, maar niet typisch oma. Gevalletje eigen leven eerst. De appel valt niet ver van de boom

Bedoel het anders

Angela,

Ik heb hulp hoor. Ik bedoelde het sarcastisch. Schoonmoeder vind eigen leven vele malen belangrijker. Is oke, neemt onze kinderen niet in huis waar nodig. Ik zou het wel weten.

In huis nemen?

Wat verwacht je precies van een schoonmoeder?
En waarom vind je dat ze ongelijk heeft mbt truus?
En je schrijft 'ik zie mezelf niet zonder hulp zeggen: ik ben er klaar mee'. Klinkt niet sarcastisch, voor mij dan, ik concludeerde daar uit dat je hulp wilde om uit te zoeken hoe jij de beste beslissing voor jou zelf kunt nemen?
Gr Angela

Huis verkocht en over 2 maanden eruit?

Bedoel je dat jij nog geen vervangende woonruimte hebt???
Wat hadden jullie dan in gedachte toen jullie het huis verkochten?

In dat geval is je zorg eerder stabiliteit creëren voor jou en de kinderen. Projecteer je op hen.

Oh, daar had ik overheen gelezen

Jullie huis verkocht? Waarom? En waarom nu? En waar gaan jullie dan naar toe? Dat lijkt me inderdaad prioriteit hebben. Focus je eerst daarop. Eerst de eerste levensbehoeften geregeld hebben, dan kun je verder kijken.

Enne, als je man 2/3 dagen de kinderen heeft, zijn de zorgen niet echt 50/50 verdeeld hè. Bespreekpuntje dus.

nee

Ik heb zelf geen noemenswaardige ervaring met vreemdgaan en/of bedrogen worden met een ander. Ik besef echt wel dat dit een enorme impact moet hebben. Afgezien van wat het met je relatie doet, zie ik ook dat een scheiding een gigantische hoeveelheid gevolgen heeft voor de kinderen, voor je financien en voor je eigen leven. Het zet alles geheel op zijn kop.
Maar hoe erg het ook is wat je aan is gedaan (en daar heb ik voldoende ervaring in) je moet op een bepaald moment je boosheid los laten en vergeven om zelf ook verder te kunnen. Een keus maken en het heft dan in eigen hand nemen.
Ik kan mij best voorstellen dat er situaties zijn waar in je toch met elkaar doorgaat. Maar er is voor mij wel een grens in hoever je geduld hebt met de persoon. Rustig afwachten tot de relatie over is en dan weer het bedje voor hem spreiden... Ik zou het niet op kunnen brengen denk ik.

Pennestreek

Heeft jouw schoonmoeder niet een goede invloed op je man? Als mijn zoon zoiets later zou flikken zou ik hem niet in huis willen denk ik. Het gaat wel over haar kleinkinderen die hij een stabiel gezin afneemt. ""

Misschien als je zoon of je dochter (kan ook he) later in zo'n situatie komt, dat je er toch wat genuanceerder naar kunt kijken. Dat je dan ziet dat een relatiebreuk toch primair tussen beide partners is. Dat het niet ok is om het steeds over de band van de kinderen te spelen. Ik heb het al tig keer gezegd en ik blijf het ook zeggen. Hoe gekwetst je zelf ook bent, doe je uiterste best om de kinderen er buiten te laten. Die kinderen houden ondanks alles wel van die ouder.

Cactus

Jeetje zeg wat zit jij in een lastige situatie.
Maar ik sluit me aan bij bovenstaande adviezen. Zorg eerst goed voor jezelf en jullie kinderen. Dat jullie een eigen plekje hebben om van daaruit verder te kijken. Toen jullie de keuze hebben gemaakt om jullie huis te verkopen hebben jullie toen eigenlijk ook besloten te gaan scheiden? Of een time out in te schakelen?
Ik heb respect voor je hoe je er mee omgaat. Ik zit op dit moment in een situatie mbt ontrouwe partner wat enorm heftig is maar ik denk dat jouw situatie toch ook enorm lastig is in je hoofd. Je wil graag met hem verder begrijp ik en ik kan me nu ook nog wel enigszins indenken dat je hem nog terug wil ondanks de Truus. (Voorheen dacht ik altijd dat ik hem meteen buiten zou zetten, maar goed dat kan veranderen als je er daadwerkelijk voor staat) maar ik ben het wel met Juf Ank eens, er zijn grenzen...
En respect naar jou toe van hem uit gezien mag ook wel...

Als mijn man het contact niet verbroken had dan had ik toch echt de knoop doorgehakt. Ze hadden eerder samen bedacht wel zakelijk verder te kunnen maar ze (Truus en mijn man) hebben toch beide ingezien dat dat niet werkt als ze allebei voor hun eigen gezin kiezen. Dus hebben ze allebei het contact verbroken per direct.

@hoedan zou het ooit nog terug komen die emotionele verbinding? Ik merk dat hier ook. Ik denk dat dat ook een beetje komt omdat onze partners niet goed begrijpen dat wij nog niet zover zijn. Mijn man is bezig om voor zichzelf te beginnen, wil volgend jaar op vakantie naar Las Vegas om ons 5 jarig huwelijk te vieren (we zijn daar getrouwd nml) en geeft aan graag voor een tweede kind te willen gaan samen. Allemaal enorm fijn en qua bevestiging voor mij dat hij voor mij kiest. Dat is gelukkig niet het probleem bij ons. Bij ons is het vooral zo dat ik enorm worstel of ik wel de goede keuze maak en er vliegen telkens andere gedachtes voorbij zoals; laat jezelf niet ompraten ; of verlies ik mijn eigenwaarde niet; ik ben meer waard; of ik laat over me heen lopen; of kan ik ooit nog echt genieten zonder hier aan terug te denken; kan ik ooit weer onvoorwaardelijk van hem houden; kan ik hem ooit weer volledig vertrouwen??? Wat als het toch weer een sleur wordt.... Ik weet als ik de keuze maak om door te gaan dat het een proces is en de tijd veel zal helen... maar ik vraag me gewoon nog steeds af of ik de goede keuze maak. Om bij dat gevoel te komen vind ik ernorm lastig op dit moment. En Juf Ank je geeft aan niet direct met ontrouw te maken hebben gehad maar ik kan je verzekeren het is zo naar dat er echt allemaal gedachtes in je opkomen die je niet altijd kunt blokken. Zoals ik aangaf van: ze moesten eens weten etc. Dat zijn de gevoelens van boosheid en verdiet die nog zo vers zijn. Ik snap dat dat niet altijd moet blijven als ik kies samen door te gaan maar het is soms echt verdomd lastig!

(Sorry moest het ook weer even kwijt mede lotgenoten
Maar goed vanaf dit weekend vakantie. Ga proberen te genieten als gezin en het positief te benaderen. Want als het overspel niet gebeurd was hadden mss zo ie zo een scheiding gehad... en nu gaan we vechten om er samen beter uit te komen en gaan we komende weken optimaal genieten van onze zoon als gezin samen

Jezelf op 1

Zet jezelf op 1. Natuurlijk zorg je zo goed mogelijk voor je kinderen maar jouw eigen proces is echt heel erg belangrijk (herhaling: juist/ook voor je kinderen).
Gr Angela

Help

Lotgenoten mag ik even jullie mening graag;
Er is hier vanavond een flinke ruzie geweest. Aanleiding was dat we een werkavond hadden en dit zijn avonden waar ik veel triggers heb mbt Truus. Ik geef dit aan. Prima. Hij gaat door dat we als we door willen dat we voor onze toekomst ons bedrijf weer verder uit moeten bouwen en dus aan de slag zullen moeten. Ik ben het hier mee eens echter ik geef aan dat het werk mij nog te veel energie kost op dit moment ipv dat het me energie op zou leveren. Hij zegt dan dat ik weer blijf hangen en negatief ben.
Ik geef daarna ook aan dat ik het idd ook lastig vind om altijd maar positief te zijn. Dat ik het lastig heb en dat ik het vervelend vind om naar te toekomst te kijken. Waarom zegt hij dan want je wilt toch samen door want dat heb je me verteld.... Ik zeg ja dat klopt maar het is voor mij kiezen tussen twee hele lastige opties. Ik wil graag dat het goed komt, maar ik moet het vertrouwen weer volledig terug krijgen en ik wil die onvoorwaardelijke liefde weer kunnen voelen. En dit zal nog veel tijd nodig hebben want dat gevoel is er nu niet altijd. Waarop hij helemaal door het lint gaat dat ik hem op het verkeerde ben heb gezet en hem niet aan het lijntje kan houden. Ik heb gezegd er voor te willen gaan dus dan moet ik positief zijn en vooruit kijken. Ik geef nogmaals aan ik wil wel maar de tijd zal het leren of het ook lukt. Waarop hij zegt hak dan nu maar de knoop door! Want hier kan ik niet tegen zegt hij. Als dit zo nog een jaar door moet houd het op. Waarop ik weer ging verwijten dat het zijn schuld is bla bla bla

Maar goed al bij al was het geen prettig gesprek zoals jullie begrijpen. Maar doe ik nu echt iets verkeerd? Moet ik mijn gevoelens maar niet meer uiten en gewoon doorgaan alsof het wel prima is? Hij geeft wel aan te snappen dat ik het lastig heb maar wil het eigenlijk niet telkens horen of zo

Pffffff sorry hoor moest het toch echt nog eventjes kwijt voor ik ga slapen (of althans poging tot..)

Nuance

Eventjes een nuance aanbrengen; wat hem zo triggert om boos te worden is vooral dat hij niet weet wat hij nog meer kan doen. Hij doet nml enorm zijn best. En dat moet ik eerlijk gezegd ook wel beamen. Hij doet thuis enorm veel, hij doet heel veel met onze zoon en pakt de verantwoordelijkheid voor het inkomen. En na nog een gesprek vannacht blijkt dat dat het zo machteloos maakt en triggert. Hij kan het niet meer terugdraaien en doet nu zijn best..... tja

Herkenbaar!

Oh Senna wat herken ik hier weer veel in. Man doet hier ook erg zijn best om bij te dragen. Doet meer in huis enzo. In t verleden deed hij dat ook overigens maar ergens het afgelopen jaar is ie uitgechecked en deed niets meer zo ongeveer (ook niet ri. de kinderen). Ik weet dat aan andere dingen (nieuw werk oa). Dit even als context.

Ik heb het bij tijd en wijle ook zo moeilijk en man gaf vorige week ook aan dat hij dan soms niet weet of ik wel door wil. Hij zegt dan maar we kiezen toch nu samen om verder te gaan? Blijf dan niet hangen. En nou ja wat jij hierboven ook aangeeft. Geeft aan dat hij zo zijn best doet en ik dat dan niet lijk te zien. Maar ik zie het wel alleen blijkbaar voel ik me san toch niet erkend ofzo. Heftig gaat er dan soms aan toe. Wat wij nu doen op advies van onze therapeut is onze gevoelens via papier delen. En het lijkt of man nu beter snapt dat door zijn daad zoveel veranderd is. Hij zei gisteren voor het eerst: ik besef nu pas hoe mijn acties in alles doorwerkt voor jou. Ook zijn we samen in het boek “liefde in verhouding van Esther Perel begonnen. We strepen (digitaal) passages aan die ons raken en praten daar samen over. Ik had niet gedacht dat man op deze manier eraan zou willen werken maar dat doet mij goed.

Ik zou het zeker ook bij de therapie ter sprake brengen. Wij hebben nu wekelijks een sessie zodat de spanning thuis niet te ver kan oplopen. En dat is fijn.

Succes en sterkte!

Hoe vertel je t de kinderen dilemma

Vraag: wij hebben onze kinderen (9, 13 en 16) samen verteld redelijk in t begin na het uitkomen dat we het moeilijk hadden en elkaar wat vergeten waren. En daar samen aan gingen werken. Niet zo letterlijk maar dat was de strekking. De kinderen namen de booschap aan. Ze benoemen nu soms dat we meer samen doen maar soms ook meer ruzie hebben. Daar praten we dan over. Dat we ook moeten leren om elkaar beter te begrijpen.
Nu merken we steeds meer dat de oudste het idee heeft dat er meer speelt. Is het verstandig alleen haar iets meer te vertellen? Heeft iemand daar ervaring mee?

Onbetaalde rekening

In een ander draadje schreef ik dit: 'Wat mij bezig houdt is de ongelijkwaardigheid die dan de relatie binnengeslopen is: hij heeft het fout gedaan, hij geeft dat ook toe, hij voelt zich schuldig. Daar tegenover zij als de benadeelde partij, met alle gelijk aan haar kant. In het midden ligt een rekening, waarvan zij alleen kan bepalen of die ooit kan worden voldaan en wat daarvoor moet gebeuren.'

Opmerkingen als 'ik voel het nog niet', 'ik moet het gevoel nog krijgen' 'het is voor mij nog erg moeilijk' 'het kost tijd' etc., dat zijn eigenlijk allemaal opmerkingen die aangeven dat er een open rekening op tafel ligt, waarvan je nog niet bepaald hebt wat de hoogte zal zijn. Ja, daar kan een mens nerveus van worden. Keihard ergens voor werken en dan toch blijven horen dat de ander nog niet weet of het wel genoeg is.

Het is profijtelijk om erin te blijven hangen, want dan hoef je je nog niet in te zetten. Zoals Senna zegt: '(...) echter ik geef aan dat het werk mij nog te veel energie kost op dit moment ipv dat het me energie op zou leveren.'en: 'Ik geef daarna ook aan dat ik het idd ook lastig vind om altijd maar positief te zijn. Dat ik het lastig heb en dat ik het vervelend vind om naar te toekomst te kijken.'

Als je het vervelend vindt om naar de toekomst te kijken, wat wil je dan? In het verleden blijven hangen? Waarom? Welke voordelen heeft dat voor jou (ik kan ze wel opnoemen)?
Je verwacht van de ander een keuze. Pak jezelf dan bij elkaar en maak ook die keuze en ga ervoor, ook al 'voel' je nog niet alles zoals je het wil voelen. Er is wel meer te doen, zou ik denken.

Tsjor

Hoedan

Je kunt een kind ook vertellen dat er soms dingen zijn die volwassenen onder elkaar willen uitzoeken en dat ze dat aan jullie over mag laten.

Tsjor.

Eens met Tsjor

Als je samen hebt besloten verder te gaan, en als je ziet en voelt dat je man heel erg zijn best doet, dan moet jij zelf ook een grote stap zetten. Ik heb deze tip al eerder gegeven, maar ik doe het nog een keer. Spreek met elkaar een vast tijdstip af waarop je het gesprek over de (uiteraard nog steeds) bestaande pijn. Schrijf tussendoor van je af, maak een bespreekpuntenlijstje, maar parkeer in de tussentijd die gevoelens (voor zover mogelijk hoor, soms zijn er natuurlijk hele heftige triggers die zich niet weg laten duwen). En drink je op vrijdagavond samen een wijntje en je werkt allebei (!) je lijstje af. Met als gesprekstechniek dat je de ander laat uitspreken, dan probeert samen te vatten wat je denkt te hebben gehoord, en dan pas ga je de diepte in. Dan zijn de heftigste emoties eraf en kun je over het algemeen veel beter met elkaar in gesprek. Echt, probeer dit.

Daarnaast moeten jullie mannen inderdaad langzaam het besef toelaten dat ze echt heel veel schade hebben aangericht en dat die misschien zelfs blijvend is. Dat is de consequentie van hun actie. Maar het scheelt al zoveel als je het aantal momenten waarop je je (negatieve) emoties laat zien beperkt. Wat je aandacht geeft, groeit. En dat werkt ook andersom, als je ergens minder aandacht aan geeft wordt het vanzelf minder.

En, bevestig aan je man steeds dat je, ondanks de pijn en het verdriet, wel samen verder wil. Ook een tip die ik al eerder gaf, duw zelf die twijfel ook weg en spreek een lange periode (een jaar?) af dat jullie er allebei 100% voor gaan, en evalueer daarna. Dat helpt je focus op de positieve dingen te leggen, en het geeft de rust dat je niet nu, morgen of volgende week een definitieve keuze hoeft te maken, en het geeft de rust dat de ander dat ook niet doet.

Succes weer allebei!

Senna

Laat hem je niet manipuleren en het slachtoffer gaan spelen van een situatie waar hij grotendeels zelf verantwoordelijk voor is hoor.
Ik begrijp deels zijn machteloosheid en het gegeven dat hij door wil, en dat hij niet jouw twijfel wil zien en het zo snel mogelijk achter zich wil laten, maar zo werkt het niet, hoe graag jij dat misschien zelf ook wel zou willen.

"Ik geef nogmaals aan ik wil wel maar de tijd zal het leren of het ook lukt. Waarop hij zegt hak dan nu maar de knoop door! Want hier kan ik niet tegen zegt hij. "

Dit is niet meer dan een schreeuw om erkenning van zijn kant natuurlijk. Niet willen toegeven dat zijn fout zoveel effect heeft op je, dat er triggers zijn. Hij zal moeten begrijpen dat zijn erkenning en geduld met die triggers juist de weg is naar herstel.

En niet iets simpels als 'we willen verder, dus berg zand erover en doen alsof er niks gebeurd is'. En dat heeft niks te maken met hem boete laten doen.

Blijf praten, blijf rustig, probeer te luisteren. Bereid je desnoods voor op een gesprek door elkaar eerst een brief te schrijven zodat je rustig kunt reageren. En blijf luisteren en respecteren dat de relatie voor en de relatie ná nu eenmaal anders is.

Wat betreft de triggers: face your demons. Spuug ze recht in het gezicht.
Mijn vrouw is naar Walibi Fright Nights geweest met hem in oktober vorig jaar en die nacht kwam ze niet thuis. Haar leugen destijds was dat ze met een vriendin was.
Twee weken geleden reden we nog langs de afslag onderweg ergens heen. De trigger ging af als een tierelier, hart bonkte als een gek en de tranen stonden in mijn ogen en toch heb ik het niet laten merken. En dat terwijl het morgen een jaar geleden is dat ze zei te willen scheiden en de hel begon. Zo lang, of kort, dus al. Vertel dat je man maar als hij vindt dat je er 'even' overheen moet stappen.

Ik heb nu tickets gekocht, spring er met gestrekte benen in. Voor mijn hoofd het signaal dat ik me niet langer wil laten gekmaken, aan mijn vrouw het signaal dat ik er vanaf wil.
We hebben verder de focus van de intimiteit afgehaald en het gaat ineens zoveel beter.

Het begint van me af te vallen en weer te normaliseren, gelukkig.
Blijf praten, laat de emmertjes niet tot het randje vollopen.

Easier said than done, ik weet het.

Pennestreek Tsjor

Dank voor de waardevolle adviezen. Ik ga ook separaat aan de gang met de therapeut waar het door komt dat bepaalde zaken me zo heftig blijven triggeren. Want dat helpt niet dat besef ik.

Senna

Ik val er een beetje in. Ken jullie verhaal niet precies, zeg misschien niet het juiste, maar als ik #676 lees, snap ik je man wel.
Ik zou zeggen: probeer het eens. Al is het maar een maand. Zet je emoties op een laag pitje en kijk naar de toekomst samen. Ik bedoel niet dat je je gevoel voor altijd moet onderdrukken, maar probeer het een poosje op het tweede plan te zetten. Spreek desnoods een dag / moment af waarop jij weer kunt spuien.
Vertrouwen moet groeien en dat gaat erg lastig als je steeds weer terug gaat naar waar het mis ging. Je moet er juist voor gaan zorgen dat je samen nieuwe ervaringen krijgt waarin het vreemdgaan / de affaire niet steeds een rol speelt. Ervaringen waarin hij kan laten zien dat hij jouw vertrouwen waard is.
Ik denk dat je man vindt dat je hem geen eerlijke kans geeft, als je op de schone lei steeds zijn schuld blijft opschrijven. Maar ook geef je jezelf geen eerlijke kans als je je steeds laat triggeren.je komt in een gedachten-emotie caroussel, waar je rondjes blijft draaien. Het wordt steeds moeilijker om daaruit te stappen.
Ik heb in een jaar twee zeer ingrijpende dingen meegemaakt toen ik 21 was en ben daar toen erg lang in blijven hangen. Er gebeurde voortdurend dingen die mij triggerden. Veel verdriet, rouw en boosheid. Mijn toen nieuwe vriendje heeft dat op een zeker moment ruw de kop ingedrukt. Onze relatie wankelde, want ik was echt gekwetst omdat hij mijn verdriet niet serieus nam.
Met dit vriendje ben ik inmiddels 23 jaar gelukkig samen. Gelukkig zat ik op tijd in dat ik teveel vasthield aan mijn verdriet. Hoe terecht en begrijpelijk het ook was, ik moest het loslaten om verder te komen.
Hopelijk heb je iets aan mijn verhaal.

Hoog

Senna, het zat je hoog en nu zijn die emoties eruit. Dat is beter dan die opgekropt beheersen, uit angst dat het toch op een scheiding uitloopt.
Wees niet bang dat het op een scheiding uitloopt, waardoor je niet durft te zeggen wat in je omgaat. Een relatie heeft voedingsbodem als er niets tussen staat, dus ook geen angst. Angst voor een scheiding brengt zoveel stress mee dat je moeite hebt met het denken aan herstel en het vertrouwen in een toekomst. Bang om de verkeerde woorden te zeggen.

Het moest eruit, en het is er uit. Laat het maar even dalen. Over twee dagen kom je erop terug.

JJ,

Top, dat het tussen jullie beter gaat.

Persoonlijk

Ben ik niet van het wegdrukken of negeren van gevoelens, ook niet het pad plaveien voor iemand die fout was. Nog mij harder inzetten of even hard inzetten voor iemand die de bodem onder mijn bestaan veegde.

Gebrek aan communicatie, het wederom over mijn grenzen heen moeten gaan na verraad ( geef hem maar de ruimte om het uit te zoeken), het continue niet open kunnen zijn over pijn, in stilte moeten rouwen en verwerken, het niet de tijd krijgen terwijl ik hem ruimte had moeten geven ( sorry zo krom ken ik ze niet)is bij mij juist 1 van de redenen geweest om te gaan en hebben dus een scheiding veroorzaakt en zijn ook de reden waarom ik na 5 jaar nog alleen woon en de tijd nam te verwerken. ZIJ moet de ruimte krijgen, niet omgekeerd.
Angst dat hij zou gaan heb ik nooit gehad. Ik wil nl niet bij zo iemand zijn.

Zo zie je dat er eigenlijk niet één remedie is of een goed of fout, sterk of zwak, alles geprobeerd of ogenschijnlijk niet ( kreeg ik ook naar mijn hoofd).
Je moet mogen zijn wie je bent en rouwen op je eigen manier. Mensen vinden dat al snel te lang. Daarom kregen vriendinnen van mij een burn out, door het overleven en je groot houden en daarom is een vriendin van mij na 7 jaar nog steeds niet onbezorgd in haar huwelijk.

Bobbie

Dat is het andere uiterste. Volgens mij zegt niemand hier (ik in ieder geval niet) dat Hoedan en Senna hun gevoelens moeten wegduwen of negeren. Wel dat je er een strategie voor kunt kiezen om die gevoelens te bespreken. Dat is ook voor jezelf prettig. En dan kun je ook nog zeggen op het moment dat er iets is, dat je het daar op het afgesproken tijdstip over wilt hebben. Maar als je samen verder wilt, zul je samen een weg moeten vinden in het hoe je dat doet. Het kan helpen om daar duidelijke afspraken over te maken.

En ik ben iemand die een ander graag een tweede kans geeft. Ja, man was fout. En wellicht fouter dan ik, maar ik heb ook dingen stom aangepakt en hem gekwetst. Al heeft hij dat niet duidelijk genoeg gezegd, en al had ik niet door dat ik hem kwetste met mijn gedrag. Maar maakt dat het minder 'fout'? En hoe wil je ooit een relatie onderhouden als je de 'fouten' tegen elkaar afweegt? Nou ja, het is niet mijn manier van denken. Of handelen.

Ik kan me op zich voorstellen dat je niet verder wilt met iemand die je bedrogen heeft. Maar van de mannen die hier voorbij komen (en voor mijn eigen man gold en geldt dat ook) krijg ik niet de indruk dat ze met opzet vreemd zijn gegaan, puur om hun vrouw pijn te doen. Ze zijn in de war en zoeken een goed/beter gevoel over zichzelf, noem het een 'fix'. En dan is daar een truus. Zeker, ontzettend egoïstisch, en wat je er verder maar over wil zeggen. Maar de truus is niet het doel. Ze is een escape. En volgens mij juist omdat deze mannen heel goed weten hoe fout ze zijn geweest vinden ze het moeilijk om met de pijn van hun vrouwen geconfronteerd te worden. Het laat ze steeds weer voelen wat een oetlul ze zijn geweest. Niet fijn natuurlijk, dus reageren ze nogal kort door de bocht. Ook niet slim, niet helpend, maar wel begrijpelijk.

Nou ja, bottom line is volgens mij dat áls je besluit met elkaar verder te gaan, en je wil een gelijkwaardige relatie, dan kan het niet zo zijn dat de eerste tijd (en hoe lang dan?) alles van de man moet komen, omdat hij fout is geweest. Dat gelijkwaardige zit er dan alweer niet in, maar dan de andere kant op.

Je zult wegen moeten zoeken om wel allebei je gevoel en emotie aan elkaar te kunnen laten zien, maar niet steeds opnieuw, op onverwachte momenten. Zorg dat je je gevoel met minder emotie kunt bespreken, dan is het voor de ander vaak veel beter te begrijpen. En kom je minder snel in verwijten terecht.

Tijd is inderdaad een heel belangrijke factor. Dat zeg ik ook steeds. Geef elkaar (!) ruim de tijd. Voor het verwerken, voor het helen, voor het elkaar leren begrijpen, voor het weer naar elkaar toegroeien, voor het creëren van een heel nieuwe relatie. Dat kost enorm veel tijd. Maar met deze methode kunnen wij na 1,5 jaar zeggen dat we er bijna zijn. En we realiseren ons dat het een doorlopend project is. En dat het een litteken blijft, dat nog steeds makkelijk open wordt gehaald. En dat het vertrouwen nooit helemaal 100% terug zal komen. Maar de winst zit in de gelijkwaardigheid en open communicatie die er voorheen niet waren. Onze relatie is echt beter dan voorheen. Dat kan dus ook, en dat gun ik de dames hier ook.

Bobbie

Mag ik vragen wat jou grenzen waren?

Ging jou man weer vreemd, na dat je hem een kans had gegeven?
Ik ken je verhaal niet. Wil je het delen?