Verder na ontrouw deel 5
Hoi JJ,
Omdat het vorige draadje gesloten is wil ik je vanuit hier nog even een hart onder de riem steken en veel sterkte wensen met je intense verdriet.
Ik kan het me min of meer alleen maar voorstellen hoe je je voelt. Je zult erg veel verdriet hebben van haar beslissing maar weet je wat het is, en ik denk er zo over.
We kunnen alleen het beeld veranderen dat we in ons hoofd hebben van hoe onze relatie eruit zou moeten zien. En ik denk dat ze dat ook bedoeld. Ze kan dat beeld op een of andere manier niet meer veranderen.
Ik begreep je vrouw eerst niet, maar door de tijd heen steeds meer. Haar mindset krijgt ze niet veranderd.
Hoeveel pijn ze ook heeft, ze ziet geen uitweg meer om als gezin verder te gaan. Als partner, voor jou dus moet dat enorm hard aankomen.
Fe koek die op is. De strijdlust die (ook) in mijn geval steeds minder word... ja ik begrijp haar steeds meer...
Hoeveel ze ook van je houd, ze kan het niet meer. En ik denk dat ze dat misschien niet eens goed kan verwoorden. Jij het nooit zult begrijpen waarom ze het bijltje er bij neer legt..
Het is een innerlijk gevoel. Het komt misschien niet eens door jou maar ligt het echt bij haar. In zichzelf.
Als ik naar mezelf kijk, de tijd die ik man geef en knok net als zij haar zichzelf gaf en jou de tijd gaf... is het vlammetje op een gegeven moment gewoon uit..
Hoe pijnlijk en verdrietig ook. Soms is houden van niet meer genoeg.
Veel sterkte.
Wij zijn donderdag gestopt met relatie therapie. Geen idee wat ik er nog moet zeggen, ook duidelijk uitgesproken tijdens sessie. We gaan thuis door met onze communicatie te verbeteren. Ik ga door met me op mezelf te richten en mijn mindset verder te resetten.
Therapeut zei het erg mooi : hij had het volste vertrouwen in mij dat ik de rush, het patroon ga zíen bij man. En het " alleen " kan. Dus hij stond er ook achter.
Naja we shall see. Tijd.. Tijd... Tijd... Tijd... Tijd.. Tijd.. ja pennestreek, stip, Senna, hoedan, mamase tijd tijd tijd.. Zoals ook daar weer herhaald werd.. zo snel als je vertrouwen afgebroken werd zo hard mag man gaan laten zien dat ik hem kan vertrouwen.
Ik ben niet meer bang voor, nog steeds niet en ik vind het nu steeds bevrijdender worden flanagan. Precies Zoals jij het zij. Niet bang, wel spannend op sommige momenten maar kan me snel tot de orde roepen.
Alleen werken binnen een relatie JJ heeft geen zin.
Truste alle.
Triggers
Oja Miss en. Nijntje. De reclame voor de site triggert mij ook. En heb verder ook een heel rijtje. Gelukkig neemt de heftigheid waarop ik er op reageer wel wat af (we zijn nu 8 maanden verder ongeveer).
Maar soms vraag ik me echt af of ik er ooit echt overheen kom. Soms doet het zoveel pijn. En als er dan dingen spelen blijf ik soms in verwijten hangen.
Maar het dagelijks leven gaat weer door. Ik word steeds sterker. Doe de dingen anders. Voel mezelf goed.
Welkom drama. Mijn verhaal kun je hier ook lezen. Ik herken je eenzaamheid. Omdat niet heel veel mensen in mijn omgeving het weten voelt het alleen.
Waarom niet vertellen?
Ik zie het nu bij Nijntje en Hoedan: waarom hebben jullie het zo weinig verteld? Ik heb geen grote vriendenkring, maar mijn beste vriend weet het, mijn moeder, heel wat mensen in mijn gemeente en ook wel een paar vrienden van mijn man en mij. Op die manier weet iedereen meteen waar je het over hebt, als het even wat minder gaat en kun je op steun rekenen. Ik hoef me niet eenzaam te voelen met mijn verdriet.
Oh, vergeef me mijn manieren, Drama: van harte welkom. Het is heerlijk om met lotgenoten te kunnen 'praten'. Uiteindelijk zijn zij wel de enigen die echt weten hoe het voelt.
Ik besef dat ik wel een ander verhaal heb dan de meesten van jullie. Mijn man is maar korte tijd vreemd gegaan -1 x seks en nog 3 bezoekjes met zoenen-, heeft het zelf verteld en heeft direct alle contact met haar verbroken. Op mijn dringende verzoek: anders was het voor mij afgelopen.
Ik weet echt niet of ik het nóg eens zou kunnen vergeven. Ik heb er nu zoveel pijn van, dat ik echt niet nog eens door deze hel wil. Dus een man die meermaals vreemdgaat....anderzijds kun je er niet over spreken totdat je het zelf meemaakt. Ik was boud in mijn stelling dat ik abortus zou plegen als ik zwanger raakte vroeger, maar toen het eenmaal zover was, kon ik dat echt niet. En zo raakten we samen, mijn man en ik, drie maanden pas op weg samen 
Jee, wat klinkt dat EO 
Hij is ook meestal heel lief, wou mee in therapie, doet zij best, dus ik denk dat ik niet echt klagen mag. De pijn is er nog, maar gelukkig niet meer altijd zo hevig en zo constant ook als toen. Nu zitten er wel eens dagen of weken zelfs tussen, de huilbuien.
Gisteren via internet wel fantastische wraakacties gevonden en er stevig op los gefantaseerd! Wie weet doe ik dat nog -op haar. Alleen al de gedachte is bevredigend
Schrijf even mee
Wat een herkenbaarheid van gevoelens zeg. Die triggers een echte hel! Man (ex) heeft er tijdens relatie niemand op na gehouden, maar na een maand had hij al een Truus. Verhaal kennen jullie Dit heeft een half jaar aangehouden. En als ik denk dat het uit zijn leven is, duikt ze weer op. Reageert op socialmedia op foto van onze!!!! kinderen. Wordt 'schoonmoeder' bevriend met haar. Zie ik hen in mijn dromen en krijg paniek als hij af en aan op de app zit. Ben wantrouwend geworden. Die onzekerheid zit ook zeker in mij. Dit gebeuren belemmert me gewoon in mijn dagelijks leven. Als ik in de stad loop, ben ik bang haar tegen te komen. Als we een gesprek hebben, zit zij in mijn hoofd dat hij haar waarschijnlijk bedoeld als voorbeeld in gesprek.
En jeetje wat v
Eenzaamheid
Ik heb het met best veel mensen gedeeld, dus in die zin absoluut niet eenzaam. Heb veel steun van vriendinnen, collega's en familie. Mijn man had het liever geheim gehouden maar ik had wel behoefte om het met mijn netwerk te delen.
Drama
Hoi drama, wat verdrietig dat je hier mee kan schrijven...
De woorden die je gebruikt, spelen bij mijn dagelijks op. En vraag ik me oprecht af of man het idd kan, om nooit meer vreemd te gaan. Maar zoals vaak gezegd word ga ook ik het tijd geven, scannen, zien, of hij mee groeit met mij.
Voel je altijd vrij om tussendoor te schrijven. Het is een heel verdrietig en ja toch wel eenzaam proces, zijn jullie al lang samen? En heb je het zelf ondekt?
Ondanks dat de laatste Truus heel mijn kring via social media bericht had, denderende ik gewoon door. Ik wilde niet toegeven dat ik het veel erger vond dan ik uitte, en was alleen maar super boos op hem, ook hier op het forum als ik posten, hield ik dat na maanden niet meer vol. Ik werd letterlijk ziek van het toneelspelen, het anders voor doen tegenover dichte naasten. Dus ja later ben ik het gaan delen... Met vele tranen... Die geleidelijk aan iets minder worden... eerst drukte ik het een soort van weg en dacht ik ach 1 tje. Toen het er vele meerdere bleken te zijn kon ik het niet meer alleen doen. En ik ben nu best opgelucht dat ik nu gewoon mezelf kan zijn, binnen mijn eigen mensen, die echt om me geven.
Want je voelt je zo alleen en nu hoor en lees ik wel dat ik dat niet ben...
Reactie
Dank jullie wel voor reageren.
Wij zijn nog steeds bijelkaar. De eerste keer dat dit gebeurde was 10 jaar geleden met een zogenaamde vriendin. Kinderen waren bevriend en we kwamen vaak bijelkaar over de vloer.
Daarna is het nog een keer mis gegaan met dezelfde persoon. En vorig jaar met een collega.
De eerste keer veel met mensen on me heen gedeeld en dat was fijn. Maar nu speelt er toch ook een soort van schaamte mee. Dat hij dit alweer flikt terwijl hij weet van te voren wat voor ellende dit oplevert. Daar kan ik echt niet bij.
Vertrouwen is nu compleet weg. Hij kan van alles zeggen of doen maar toen zei en deed hij dat ook. En dat speciale gevoel wat ik voor hem had tja, waar is dat gebleven.
En toch wil ik het niet nu al kapot laten gaan. Dat kan altijd nog. Ik wil er in iedergeval alles aan gedaan hebben om het te redden.
Maar drama
Het levert voor hem toch helemaal geen ellende op? Hij gaat vreemd, en jij blijft bij hem. Tot drie keer toe! Hij vindt zichzelf waarschijnlijk een hele stoere vent, en heeft geleerd dat hij hiermee wegkomt.
En wat wil je precies niet kapot laten gaan? Je vertrouwen is weg, je speciale gevoel voor hem is weg. Het is al kapot, door hem.
Drama
Ik ben het met Yanea eens: jouw opstelling van 'alles er aan gedaan hebben om het te redden" is zijn vrijbrief het ooit weer te doen.
Jij hoeft er niets meer aan te doen, hij moest er wat aan doen om het te redden. Jouw vertrouwen herwinnen door het nooit meer te doen. Maar hij heeft je vertrouwen nog ernstiger beschadigd. Wat moet jij nu nog doen om het te redden?
cactus
Ik begrijp je verhaal niet. Man ging vreemd na de relatie? maar dat is toch geen vreemdgaan? Dat is gewoon een nieuwe vriendin hebben, toch?
Omgeving
Hier weten wel wat naasten het. Maar ik bedoel meer de kring eromheen. Kennissen enzo. Vrienden die wat verder weg staan. Ouders van onze kinderen die je weleens spreekt. Dan voel ik me weleens eenzaam als zij vragen hoe het is en ik net in een dip zit. Dan vertel ik het dus niet. Hooguit dat het niet zo goed gaat zonder uit te wijden.
Mari
Dat was hier feitelijk ook zo. Of althans, de relatie met Truus ontstond pas toen wij al in het scheidingsproces zaten. Maar ik wilde die scheiding niet, en had man gevraagd om in ieder geval zolang we nog niet echt uit elkaar waren iets anders te beginnen. Gewoon uit respect voor mij en om mij de kans te geven me op die scheiding te focussen, dat was zo al moeilijk genoeg. Maar man ‘had behoefte aan wat positiviteit in zijn leven’ en dus schiet aan mij(n verzoek). Dat voelde toch echt als vreemdgaan voor mij. Ook al omdat de Truus een goede vriendin was, die wij tijdens haar scheiding heel intens hebben gesteund. Dubbel verraad, vond ik.
Bij Cactus speelde ongeveer zoiets. Uit elkaar en Truus vielen soort van samen, en volgens mij is niet helemaal duidelijk wat de kip is en wat het ei.
@Cactus: goed om je weer even te ‘zien’. Hoe is het met jou nu? Uit je post haal ik niet of jullie nu (weer) bij elkaar of (weer) uit elkaar zijn. Ik hoop voor je dat je hoe dan ook rust in je leven krijgt.
Drama
Zonder je aan te vallen hoor maar waar moet jij nog voor vechten?
Dat doe ik al lang niet meer, ik heb tijd nodig even op adem te komen en mezelf terug te vinden. Want ik heb nu pas in de gaten ( 10 mnd plus minus) in welke hang en span diensten ik mij gewrongen heb om samen te blijven. En dat ga ik dus niet meer doen. De enige die mag laten zien dat hij eerlijk kan zijn naar mij toe met gedachtes en gevoelens, lusten en verdriet is hij. Zonder te vluchten in de armen van een andere vrouw.
Dus die kans ben ik bereid nog te gaan geven, maar heb een duidelijke grens. Nog één maal is exit. Dan kan ik het niet meer, en ik kan niet in de toekomst kijken maar mijn gevoel zegt dat ik deze trap echt niet nog eens kan beklimmen...
Moet er niet aan denken maar als ik jou verhaal lees maakt het me wel " bang en boos" zou de mijne het ook weer doen, als wij goed op weg zouden zijn. Maar goed zover kijk ik niet. Eerst eens dingen los van hem ondernemen.
Hij hoeft mij niet meer te vertellen wat ik moet doen, zover ben ik wel al. Heb jij dat gevoel ook?
Ik was flink opstandig. Mensen herkende mij niet meer. En daar kom ik nu los van nu ik even alleen ben met kind.
En dan vind ik het toch wel ver gaan dat je hem weer een kans geeft, mag ik vragen waarom?
Tuurlijk wil je je huis, je kinderen niet delen. Maar soms gaan we over onze grenzen heen. En heb jij wel duidelijk voor jezelf wat jou grens is?
Zorg je dat je je hoofd op orde houdt? Heb je hulp voor jezelf?
Ook jij mag er zijn hè.
Een volgende keer?
Eens kijken of het lukt iedereen mee te nemen in deze reactie
Ja, als je uit elkaar gaat en binnen een maand is er een nieuwe, dan beschouw ik dat ook als vreemdgaan. Ik zou zelf echt wel denken dat die dame al in de coulissen stond te wachten tot de kogel door de kerk was. Vaak is dat ook zo, mannen hebben wel een reserve als ze hun huidige partner kwijtraken. Blijkt uit allerlei onderzoeken ook.
Laatst had ik het met mijn man erover, een stel in onze omgeving is gescheiden en ze hebben allebei alweer een nieuwe. Dat vond hij zelfs erg snel, daar zou hij nog lang niet aan toe zijn.
Net zoals Pennestreek zegt: het is een blijk van respect als je midden in een scheiding zit, niet alweer met een ander te beginnen. Dat is niet eerlijk tegenover je partner. Focus op hoe je het het beste kunt doen voor je gezin. Een ander vertroebelt dat proces, maakt het zelfzuchtiger, verpest de verhoudingen met de kinderen, je geeft je ex munitie (begrijpelijk) je te verfoeien tegenover de kinderen etc.
Nog een keer vergeven zou ik denk ik ook niet kunnen. Natuurlijk hangt alles af van hoe hij er onder is: als hij meteen de dag erna overstuur zou opbiechten dat hij met een ander had gezoend, dat ze al bij haar thuis waren geweest maar hij op het laatst toch weg was gegaan, dat het hem vreselijk speet en hij me niet wou kwijtraken, met echte tranen en al, dan zou ik er milder tegenaan kijken.
Maar kwam hij nog eens met een halve waarheid, eindeloos veel later met de rest, en gooide hij weer alle verantwoordelijkheid voor het ontstaan van die situatie op mij, nee, dan zou ik daar de grens trekken. Dan had hij duidelijk niets geleerd van de eerste keer.
En inderdaad, als hij toch weet en gezien heeft hoeveel pijn hij mij heeft gedaan en dan desondanks nog eens puur voor zichzelf gaat, dan is het wel duidelijk hoe de vlag erbij hangt. Dat kan hem dan blijkbaar niet veel schelen.
Ik ben ook benieuwd naar Cactus, ik denk dat ze afgebroken werd door een of ander? Die post was nog niet af?
Toch achterdocht
Kan je merken dat het vertrouwen echt nog niet terug is: vaak als we naar bed gaan, blijft hij nog een minuut of 10 achter. En ik lig me dan onbehaaglijk af te vragen of hij soms nog een berichtje uitwisselt met een minnares.
Gisteren durfde ik erover te beginnen toen hij bij me kroop: wat doe je toch allemaal die tijd? Hij uitleggen: nog even alles nalopen, wat opruimen, de dag afsluiten...dus ik vertelde mijn angsten. En hij reageert gelukkig niet aangebrand maar oké: Joh, hoe stel je je dat voor? Dag schat, welterusten, ik ga nu lekker op mijn vrouw kruipen?
Nee, inderdaad, is ook zo. En ik bedenk me ook: wanneer zouden ze elkaar moeten zien? Tegenwoordig zijn we altijd samen weg.
Maarja, dat wantrouwen, die angst dat het tóoh nog, of alweer...het zal helaas heel lang duren voor dat weer herstelt. Zucht.
Grenzen
Ik begrijp jullie reacties en jullie hebben zeker een punt. Het is echt niet zo dat ik er alleen voor ga. Dat doet hij ook. Ik merk dat echt wel.
Voor de duidelijkheid ik heb hem weggestuurd na de derde keer. En gezegd dat dit het einde is van onze relatie. Daarna heeft hij er alles aan gedaan om weer samen verder te kunnen.
We hebben samen toch nog heel veel en dan bedoel ik niet de kinderen, huis etc.
Maar natuurlijk er is ook veel stuk en sommige dingen/gevoelens kunnen niet meer gerepareerd worden. Een litteken op ons hart wat af en toe maar soms ook vaak opspeeld.
Dit is voor mij een lastige periode dat herinneringen opspelen en mij verdrietig maken.
Ik heb ook echt duidelijk gemaakt er komt niet nog een kans. Er zijn echt grenzen. Ik ben nu al over mijn grenzen gegaan. Nog een keer trek ik echt niet.
Drama
Alleen jij kan voelen of je verder wil met jou man ondanks het vreemd gaan. Als ik jou verhaal lees zit er lange tijd tussen. Het lijkt me echt zwaar voor je dat het weer op jullie pad is gekomen. Ik lees dat jullie er voor willen blijven. Ik kan mij voor. Heb je een idee waardoor het meerdere keren is gebeurt? Wat is zijn motivatie zeg maar.. Hebben jullie hulp gehad van een therapeut?
Heeft jou man het zelf opgebiecht? Of ben jij er achter gekomen? Kunnen jullie er over praten?
Drama
Te snel verstuurd
Wilde nog schrijven dat ik mij voor kan stellen dat je je schaamt. Er wordt zo makkelijk door geoordeeld dat je relatie dan geen toekomst meer heeft, maar stel dat je nog wel gek op elkaar bent en gelukkig bent.. Mij helpt de gedachte dat mijn man het niet met de intentie heeft gedaan om mij te kwetsen. Maar hij heeft nu wel gezien hoeveel pijn het mij gedaan heeft en ik zou het heel erg vinden als het dan toch weer gebeurde. Maar aangezien mijn man vreemd is gegaan vanuit een seksverslaving is er wel risico. Breekpunt voor mij zou denk ik zijn als hij het weer verborgen voor mij zou houden.
Fijn dat je dat duidelijk voelt voor jezelf drama
Als er voor jou idee nog genoeg is om voor te blijven, is dat toch prima! Ik kan alleen maar zeggen luister naar jezelf en je onderbuik. En wijk daar niet meer vanaf.
Net wat nijn zegt, is het de rush of wat is het zo in je man wat hem er toe aanzet vreemd te gaan? Wat zijn drijfveer is.
Werkt een ander soort relatie misschien beter voor jullie?
Daar denk ik vaker over na.
Ik heb hier zelf gewoon met een aandachtsjunk te maken. Maar niet eens alleen in sex, alles draait altijd om hem. Van minder snel antwoorden op een appje tot snel verveeld zijn. En dat zie ik nu pas duidelijk, nu ik afstand heb genomen.
Hij is een grote kleuter, vandaag ook weer. Het ongenoegen in zichzelf botvieren op mij. Omdat ik in zijn ogen hem niet snel genoeg antwoorden. Als hij minder snel zijn " zin " krijgt. Reageert hij nukkig en kortaf. Als ik daar een gesprek over begin ziet hij zelf ook Hoe hij doet.
Wauw wat een eye opener. Zo erg is het dus.
En ik ben heeeeeeeel snel tevreden, kan met weinig tevreden zijn.
Super
@Miss, super dat je tegengas weet te geven en hem op zijn gedrag wijst.
Tegengas geven wordt makkelijker als je een ‘gezonde, broodnodige’ afstand kan creëeren. Dat lijkt nodig voor de ander om wakker geschud te worden.
Hier merk ik dat ook. Ondertussen krijg ik wel eens het gevoel dat ik dat eerder had kunnen doen. . Dit is geen verwijt naar mijzelf, of een bepaalde mate van schuldgevoel. Maar een constatering aangaande de vanzelfsprekendheid.
Nu hebben we ongemerkt de zorgtaken voor ouders opgesplitst. Ik de mijne, hij de zijnde. Het werd een druk jaar voor mij. Nu man in spitsuren verkeerd, gaat hij begrijpen hoe het is er alleen voor te staan. Pas nu komt hij in beweging.
Het was een tijd die ik liever mijn kinderen had bespaard, maar het heeft wel opgeleverd dat er puntjes op de i staan. Daarop kunnen we verder; fase 2.
Loslaten /afkicken
Na me de afgelopen dagen/ weken te hebben geamuseerd met allerlei wraakfantasieën -echt heel bruikbare gevonden, wie weet doe ik het nog eens- riep ik mezelf tot de rode. Verbetert mijn stemming hiermee? Verwerk ik het lekker zo?
Nee, eigenlijk niet.
De ouderlingen uit mijn gemeente, die alles hebben aangehoord, adviseerden om vooral niet steeds de mails opnieuw te lezen en allerlei dingen te doen die het verdriet warm houden. En ik moet ze gelijk geven. Eigenlijk ben ik helemaal niet lekker bezig. Ik lees die dingen dan niet, maar ik denk er wel veel aan. En het deprimeert me tot mijn haarwortels.
Natuurlijk is het lastig om echt los te laten. Tenslotte herinneren veel dingen me er steeds weer aan: dan weer een wandeling langs haar huis (geliefde wandelroute van ons helaas), een EenVandaag-journaliste die op haar lijkt, een frase die ik in de mails tegenkwam, een plotse 'echo' van zijn woorden over de details die hij me heeft verteld. Maar dat zijn de dingen die ik zelf niet oproep of in de hand heb.
Lezen over overspel, deze oude draadjes teruglezen, oude mails, dagboeken, allerlei, opzoeken van wraakvormen, het houdt het vuurtje brandend. uitdoven is te hoog gegrepen maar het mag best naar ene waakvlam. Dus ik moet mezelf tot de orde gaan roepen.
Het wordt tijd om weer eens wat leukere dingen te gaan doen. Sporten, in de kringloop rondlopen, oude vrienden opzoeken, andere boeken lezen....helaas is mijn gezondheid nog steeds kwakkelend, ik vrees dat de lente er pas verbetering in gaat aanbrengen. Veel mogelijkheden zijn er dus niet. Maar eindelijk ophouden om te zien, het moet eens uit zijn.
Alles bij elkaar is er niet veel gebeurd, relatief, is hij haar allang weer vergeten, ben ik juist degene die de herinnering warm houdt, doet hij zijn best voor ons en zou ik gewoon moeten genieten daarvan en focussen op het versterken van onze relatie. Terugblikken zwakt dat alleen maar af.
Alleen hier mee lezen en schrijven wil ik nog niet laten. Zie het maar als nazorg. Maar verder ga ik de komende tijd eens proberen mezelf te verbieden ermee bezig te zijn. Net als stoppen met roken.
Zijn er die mee doen? (Als je tenminste niet een recidive hebt natuurlijk.)
Nou, verbieden...
Dat lijkt me lastig. Beetje roze-olifant, krijg je dan denk ik. Het zijn allemaal fases. Tenminste, ik herken het, het erin blijven hangen, het niet kunnen loslaten van de gedachten, het steeds weer oprakelen, het hier blijven lezen en reageren...
Ik heb er niet voor doorgeleerd, maar ik denk dat het te maken heeft met twee dingen. De eerste is een soort van genoegdoening krijgen van je man. Zolang jij er last van hebt/houdt, voelt hij zich schuldig en blijft hij zijn best voor je doen, je troosten. De tweede is dat als je die gevoelens loslaat, en je weer voelt en doet zoals voorheen, dan is het misschien een beetje alsof het nooit gebeurd is, of alsof alles vergeven en vergeten is. En dan, dan krijg je allemaal nare vragen in je hoofd. Zoals, heb je dan al die pijn en dat verdriet voor niets doorgemaakt? Heeft het wel echt iets tussen jullie (positief) veranderd? Als je weer teruggaat naar ‘normaal’, gaat hij dan niet weer de fout in? Als je aandacht verslapt, heb je het dan wel op tijd door als het mis dreigt te gaan? Als jullie niet meer elke dag (week) erover praten, zakt het dan niet weg, dat besef dat jullie ondanks alles nog bij elkaar zijn?
En daarnaast is dit nu wat vertrouwd voelt. Al het loslaten van vertrouwde dingen en gevoelens kost moeite. En jawel: tijd!
Daar issie dus weer: tijd. Geef het tijd. Het wordt vanzelf minder noodzakelijk om vast te houden aan die nare gedachten en herinneringen. Echt. Maar jezelf verbieden eraan te denken, nee, ik denk niet dat dat gaat werken.
Accepteer dat dit nu (nog) is war je nodig hebt. Maar een beetje gezond verstand is natuurlijk wel goed. Zwelgen is het andere uiterste. Dat moet je zien te voorkomen. En er is ook niks mis met jezelf af en toe stevig toespreken en jezelf in je nekvel pakken of een schop onder je kont geven. Maar verder, gewoon lief zijn voor jezelf en niet boos worden omdat je blijkbaar een bepaald proces nodig hebt.
Hé puinhoop
Dat verbieden er aan te denken, te voelen of wat dan maar ook werkte bij juist averechts. Ik deed niet anders de eerste maanden. En daardoor werd echt alles alleen maar erger. Omdat je het dan weg wilt stoppen is mijn ervaring... En daarom deel ik dat nu met je.
Ik laat het er gewoon iedere dag zijn. Bij mezelf.
Niet het steeds delen, snauwen, grauwen of oprakelen.
Maar gewoon bij mezelf. Lukt dat jou?
Ik schrijf wat af, ik noteer in mijn telefoon als ik geen pen bij de hand heb, wat er binnenkomt. Of bel zomaar mijn vriendin op om even te praten..
En idd heel, heel, heeeeeeel veel leuke dingen doen. Waar je je goed bij voelt, ze verzachten. Ze halen niets weg hoor, maar verzachten mijn pijn...
Mijn gemaal, maken mijn hoofd rustig. En savonds als ik op de bank zit ben ik dan moe van alle fijne dingen die ik gedaan heb en voel ik voldoening.
Twee buren hebben kanker ( deze wk te horen gekregen) beide niet behandelbaar.
Zo en toen dacht ik, zo kan het ook. Heb meteen een weekendje weg geboekt.
Probeer positieve gedachtes aan te nemen, maar huil, ben boos op zijn tijd en misschien kun je eens gaan kijken of je een nieuwe hobby kunt gaan ondervinden als je gezondheid het toelaat.
Ik zit overal bij wat mij aanspreekt, ga binnenkort een proeflesje boxen doen lijkt mij een hele goede voor mij, want die boosheid is soms extreem, misschien omdat ik nooit boos was op hem voor uitkomst? Opgekropt? Kijk dat is dus wat ik bedoel realiseer ik me nu, nu ik het post, stop het niet weg dat wat er is,
Ik werk me een slag in de rondte. En daar word ik gelukkig van. Ga kijken wat jou helpt.
Oh ja puinhoop
Ik luister dat liedje van marco Borsato vaker - alles kwijt. En dat maakt me niet meer triest, het zorgt ervoor dat ik me bewust focus op mezelf en mijn sleutel van mijn eigen geluk ga houden.
Het is geen verspilde tijd, juist een kei harde levensles. Zo probeer ik het steeds in een positief perspectief te zien. Ik verdien het niet, maar ik zal het toch nodig gehad hebben dit op mijn bord te hebben gekregen. Om meer van mezelf te gaan houden, en dat lukt al steeds beter. Hou jij van jezelf?
Hem niet laten vergeten?
Pennestreek, dat vind ik wel raar klinken, wat je schrijft. Het is niet mijn bedoeling om hem zich almaar schuldig te laten voelen. Hij heeft er echt spijt van. Ik wil geen keiharde, onvermurwbare vrouw zijn die hem dag na dag door het stof laat kruipen, jij toch ook niet? Ik denk niet dat we het vergeten, allebei niet. Maar ik probeer het van zijn kant te zien: toen ik me jarenlang genegeerd voelde en verwaarloosd, was ik ook gevoeliger voor de aandacht van andere mannen. Het had mij toen ook kunnen gebeuren. En als ik enorm veel spijt had en hij zou me toch elke week weer inpeperen hoe erg het was, me geen kans geven het te vergeten, dan wordt het op den duur een gevaarlijk spel, denk je niet?
Ik heb eens een tijd samengewoond met een ziekelijk jaloerse man. Op den duur dacht ik echt: ik gá gewoon vreemd, hij denkt toch wel dat ik het doe. overspel is vreselijk, maar ziekelijke argwaan evengoed.
Ik kan mijn man vertrouwen, het is echt een eenmalig gebeuren geweest en hij is lief, ik weet dat ik hem rustig alleen kan laten gaan ergens heen. Aandacht laten verslappen? Het lijkt me doodvermoeiend als je steeds maar waakzaam moet zijn. Ik weet dat het in mij zit, dat het onredelijk is, dat ik bang ben dat hij weer met een ander zit te ginnegappen. Dat doet hij niet.
Verbieden is ook te sterk uitgedrukt van me. Ik bedoel gewoon: niet opzoeken van triggers. Komt het vanzelf,dat is dan maar zo, maar ook dan: niet teveel aandacht aan geven. Komen we samen iemand tegen die op haar lijkt: niets over zeggen. het is best harteloos om er steeds op terug te komen. Zo wil je zelf ook niet behandeld worden.
En dan is er de harde waarheid nog; je kunt wel aldoor alert zijn en controleren, maar behalve dat dat wantrouwen niet liefdevol is, schiet je er ook niets mee op. Als hij het vroeg of laat toch wéér zou doen, kun je dat toch niet voorkomen.
En ja Miss, ik ben best tevreden met mezelf, dank je In karma en noodlot zoals jij dat formuleert een beetje geloof ik echter niet
Echt loslaten
We zijn drie jaar verder nadat de eerste feiten aan het licht kwamen. Het gaat zoveel beter met me dan in 2016/2017, maar het echt 100% achter me laten, daar slaag ik maar niet in. Er blijven triggers, een vlaagje argwaan, achterdocht. Vaak doe ik daar niets mee, soms meld ik het mijn man. Hij is dan lief en begripvol, maar kan het gevoel niet weg nemen. Ik vertrouw maar op de tijd. Dat de komende jaren deze gevoelens steeds meer en meer naar de achtergrond verdwijnen.
Wat het in mijn geval, denk ik, extra lastig maakt is dat het een affaire met mijn beste vriendin betrof. Althans ik dacht dat het mijn beste vriendin was. Ik heb zoveel met haar gedeeld en ales is tegen me gebruikt. Heb haar sinds 2016 niet meer gezien of gesproken. Ze heeft niets maar dan ook echt niets anders gedaan dan gelogen, haar eigen haggie willen redden. Nooit is er een moment van inzicht geweest, een positieve bijdrage aan mijn pijn. Ik weet dat dat ook nooit meer zal komen, maar in een diep plekje zou ik dat zo graag anders zien.
De beste vriendin
Dat hoor ik vaker, dat dat nu net degene is met wie hij het doet. Dat is dubbel verraad! En natuurlijk degene die je alles vertelt, ook de minder florissante kanten van je man, en dat ze die dan gebruiken kan om hem tegen jou in het harnas te jagen en in haar eigen nest. Zó vuil!
Wel goed van je dat je je man kunt vertellen dat je af en toe weer even argwaan hebt. Dat lijkt me wel goed. Doe ik ook wel es. En ja, dat is de rekening die hij nu eenmaal open heeft staan, dat vertrouwen duurt jaren en jaren voor het weer opgebouwd is. Het is het liegen wat bij mij de grootste kloof in dat vertrouwen heeft gegeven. Eerst al jaren liegen dat alles goed ging, dat hij gelukkig was, dan dat liegen van twee weken een affaire hebben en niet zeggen waar hij geweest was, dan in zijn mails 'ik heb me prima weten te beheersen', als ik vroeg of er niet meer gebeurd was dan zoenen, als ik op de man af vroeg of ze geen seks hadden gehad 'Nee, al was de passie er wel' en dna de anderhalf jaar dat het duurde voordat ik uiteindelijk eruit wist te peuren dat ze toch wel met elkaar naar bed waren geweest. Dat deed de deur dicht.
Het vertrouwen hebben in dat hij ook echt zegt wat hij denkt en zelfs ook echt was waar hij zei te zijn geweest, daar heb ik het nog wel moeilijk mee.
Maar alles gaat voorbij, zegt men, dus ook dit. het neemt alleen heel veel tijd.
Mari,
Hij is inderdaad niet vreemdgaan, zoals bij anderen. Het liep net naast elkaar. En de pijn en triggers, de last die ik nog steeds ervaar herken ik heel erg van de anderen meiden hier. Buiten dat man aangaf dat hij weg ging, zaten we overal nog midden in. Binnen een maand was 'Truus' in beeld.
Pennestreek en Puinhoop,
We zijn niet samen. We hebben beiden een eigen huis en de kinderen zij elke week 3 dagen bij papa. Het contact is goed en fijn. Ik zou zoals eerder aangegeven meer willen dan dit. We zien elkaar nu ook regelmatig met z'n 2. Geven elkaar een zoen bij aankomst en weg gaan. Drinken buiten de deur koffie. Zijn intiem. Doen af en toe als gezin wat samen. Spreken ook uit wat we voor elkaar voelen en hoevel we van elkaar houden. De liefde en discussie gaan buiten de kinderen om. Zij hoeven geen verwarring te ervaren. Ze hebben het (nog steeds) moeilijk genoeg. Eigenlijk gaat hoe we met elkaar om gaan ergens tegen mijn gevoel in. Ik wil het heel graag op deze manier, maar dat er geen commitment is vind ik lastig. 'Man' is erg duidelijk. Hij wilt nu geen relatie, want dat belemmert hem in zijn zoektocht. Hij als persoon zal nu dan handelen naar wat ik bijvoorbeeld niet fijn vind. Dan stagneert het. Hij is erg sterk in het vasthouden van wat hij wil.
We zijn beiden ontzettend bezig voor onszelf. Therapie en ons leven oppakken. Dat gaat (als ik alleen voor mezelf spreek) mij niet heel goed af. Ik ben eenzaam en voel me erg alleen. Krijg weinig gedaan en de berg is te hoog om dingen op te pakken. Sport: zou goed zijn voor geest en lijf. Elke dag wil ik me er heen slepen, maar dan laat ik het weer. Uitgaan/kroeg/uiteten: gebeurd echt wel eens met iemand uit mijn kleine kring. Maar ik heb behoefte aan veel leuke dingen, maar ik heb de mensen niet. We hebben de kring niet kunnen opbouwen vanwege zorg van iadh kind. Ik probeer het wel, maar is lastig op deze leeftijd. Terwijl ik best durf te zeggen dat ik een leuk mens ben, die helemaal niet of niet de hele tijd over haar sores hoeft te praten.
Werk lijkt me leven te zijn. Ik kan best alleen zijn en vind dat ook prima. Maar ik heb mijn huis nu wel genoeg bestudeerd. De onrust die man ervaarde in ons gezin, lijkt bij mij nu de kop op te steken. Had ik de mensen, was ik er op uit gegaan. Nu denk ik weleens bijvoorbeeld, ik ga naar de stad even winkelen. Om vervolgens vlak bij bestemming weer op te keren en weg te gaan.
Ik doe mijn best en ik heb ook erg periode gehad dat het lange tijd goed ging. Maar voor nu zit ik vaak erg diep en weet ik niet het om te buigen.
Verwarrend
Dat zou ik zelf niet fijn vinden, wel intiem zijn en allerlei dingen die bij een relatie horen, maar verder vrijblijvend. Je moet het zelf weten, maar ik zou zeggen: uit elkaar, dan ook geen intimiteiten meer. Toch raar dat jullie duidelijk van elkaar houden, maar daar moet het bij blijven?
Ook om hem te laten ervaren hoe het dus echt is als je gescheiden bent, alle consequenties te laten voelen, zou ik dat niet willen.
Bah, mannen met hun midlife-crises!
ik begrijp dat je hem moeilijk kunt loslaten, echt. Ik zou ook van hem blijven houden. Maar als hij zo nodig zichzelf zou willen zoeken of whatever, doet ie dat maar zonder mij. Niet het beste van twee werelden.
Joh, ga op een sport, of vereniging, zoek nieuwe contacten, probeer mensen te ontmoeten! Maakt je ook minder afhankelijk van hem.
Inderdaad
Dat intieme gebeurd weleens, we zijn allebei alleen en aantrekking is er nou eenmaal. Maar in elkaars levens blijven maakt het inderdaad verwarrend. Het lijkt voor ons zo te werken, wat verwerken betreft. Het moet inderdaad nu zo blijven. De zoektocht die we beiden hebben kunnen we niet samen onderzoeken. Ik wil hem niks laten voelen of straffen en consequenties geven. Ik wil gelijkwaardigheid. Dit komt niet alleen van hem, dit doen we allebei. Maar het klopt, het gaat tegen mijn gevoel in. Ik wil dit zo niet. Maar dan toch bang te verliezen wat er wel is. Nee, niet de intimiteit, maar wel het contact.
'Ik begrijp dat je hem moeilijk kunt loslaten, echt. Ik zou ook van hem blijven houden. Maar als hij zo nodig zichzelf zou willen zoeken of whatever, doet ie dat maar zonder mij. Niet het beste van twee werelden'
Ik ben altijd van hem blijven houden. Maar heb hem ook op een bepaalde maniet los gelaten. Ik kan ook niet anders. Ik wil absoluut niet afhankelijk of onderdanig zijn. Mijn zoektocht met hulp van psycholoog geeft mij heel veel inzichten, wat vreselijk confronterend is. Soms duwt me dat richtinf 'man' soms ervan af. Dus hoe ik hier schrijf stel ik me erg kwetsbaar op. Maar ik snap je wel puinhoop, wel lusten maar geen lasten. Dat gaat ook vaak door mijn hoofd
En mensen ontmoeten, zo makkelijk is dat niet. De sportschool waar ik ben, heb ik wel wekelijks contact met een vast groepje. Meer dan hoe gaat het is er niet. Er komt nooit meer van. Ook niet als ik het voor stel. Ik wil de kroeg in, gek doen, uit eten, borrelen etc. Alleen de kroeg in, ga je je niet beter door voelen. Voor anderen is dit misschien makkelijk. Hup zoek contacten, ga er op uit. Iedereen is druk en willen er weinig op uit. Ik doe echt wel moeite hoor, het is echt niet zo makkelijk.
Cactus
Ik vind het ergens ook heel mooi hoe jullie het doen, dat je jou man de ruimte kan geven en de liefde er ook mag zijn. Misschien past dit voor nu wel bij jullie. Je schrijft we hebben dit nodig voor onze zoektocht.
Waar staat jou gevoel voor van ik wil dit niet zo? Is het je innerlijke criticus?
Je wens om je netwerk uit te breiden snap ik wel. Jammer dat het niet lukt met de mensen van de sportschool. Misschien kun je nog aansluiten bij nog een andere club? Wat heeft jou interesse?
Misschien heb je leuke collega's waar je een keer mee kunt eten of wandelen?
