Verder na ontrouw deel 5

Gitte

Wat vervelend voor je dat je dit nog steeds zo voelt. En ook triest voor je man. Ergens snap ik het wel hoor, het is iets dat er altijd zal zijn, dat altijd een rol zal spelen in jouw gevoel. Maar aan de andere kant snap ik het ook weer niet. Iedereen maakt fouten en iedereen verdient een tweede kans. Zeker de vader van je kinderen. Vooral ook vanwege die kinderen.

Zou je zelf niet nog een poging wagen met een coach of therapeut om aan dat gevoel te werken? Als je toch al besloten hebt om voorlopig nog bij hem te blijven, dan zou het toch fijn zijn als je gevoel je niet zo in de weg zou zetten? Je schrijft dat het niet aan je man ligt, die doet erg zijn best. En hoewel ik weet dat dit jou overkomen is, dat jij er niets aan kon doen en niet om gevraagd hebt, vind ik wel dat jij ook je best moet doen. Voor jezelf, je kinderen en toch ook je man.

Tussen man en mij gaat het gelukkig nog steeds heel goed. Voel daarom niet zoveel behoefte meer om hier te schrijven. Samen gelukkig zijn blijft ook gewoon een kwestie van werken, er energie in stoppen. En dat doen we. Op dit moment valt er niet meer te vertellen. Tijd doet een hoop. Maar echt weg gaat het nooit. Nee, dat is zo. Daar moeten we mee leven.

Superieur

Ik durf het bijna niet aan te kaarten, maar als ik voel hoe afhankelijk de wederhelft kan zijn van mijn aanwezigheid, bekruipt mij soms een superieur gevoel; ipv afhankelijk van zijn ‘goodwill’, zijn keuze om bij mij te blijven terwijl een andere man misschien gedacht zou hebben dat hij dat gedoe en bedrukte sfeer bij tijden ( vooral rond bepaalde verjaardagen en kerst) niet meer hoeft, kriebelt het gevoel van ‘ met mij moet je niet spotten’.
( lekkere lange zin
En dat kriebelende gevoel voel best lekker, moet ik toegeven. Ik ben genoeg door het stof gegaan, toen ik zijn steun naar iemand anders zag gaan terwijl wij een team waren. Verwissel het niet met pay-back. Zo bedoel ik het niet.
Ik merk alleen bij mijzelf, nu er een nieuw evenwicht is ontwikkeld, dat ik bewust ben van die ‘machts’-positie.
En later, als de kinderen de deur uit zijn; dat is voor latere zorg. Wie weet, slijt dat gevoel van teleurstelling, wie weet dat ik het ongemerkt heb losgelaten.

Herkennen jullie dat superieure gevoel ook?

Wrok en spijt

Ook ik ben een tijdlang uit beeld geweest, pom er niet te veel meer aan te denken. Nu het herfst wordt en de stad me weer doet denken aan die tijd dat hij opbiechtte vreemd te zijn gegaan, krijg ik weer last van oprispingen en oud zeer. Hoewel het een tijdlang heel goed is gegaan na zijn laatste ontboezeming (anderhalf jaar na zijn eerste bekentenis van één keer zoenen bleek hij toch echt van bil te zijn geweest) en hij eindelijk zijn best begon te doen, sluimeren bij mij de laatste tijd weer gevoelens van wrok.
Dan dringt het even scherp tot me door hoe zijn welzijn altijd al op nummer één heeft gestaan: na zijn overspel ging het zwaartepunt van de aandacht dan ook niet naar wat hij mij hier voor pijn mee deed, maar eerder wat hij al die tijd gemist had en dus bij een ander was gaan zoeken. Ik kan mezelf achteraf wel voor de kop slaan hoe ik reageerde: verdrietig, maar wel meteen willen weten, alles, vragen naar het waarom (alsof er een goede reden zou zijn) en zelfs een inkoppertje gegeven met wat hij te klagen zóu kunnen hebben gehad.
Waarom ben ik niet meteen mijn boeltje gaan pakken en bij een vriend gaan logeren? Ja, ik weet het antwoord. Omdat ik bang was dat hij meteen naar Truus zou gaan. Maar enfin, wat als hij dat gedaan had? Was het dan niet kristalhelder waar zijn prioriteit lag? En het zit er dik in dat zij hem niet meer zou willen, want ze schreef al achteraf dat ze hem nooit als 'relatiemateriaal' had bezien. Ze zou hem dus na een poosje wegsturen. En dan zou hij hoogstwaarschijnlijk met hangende pootjes bij mij zijn aangekomen. Dan had HIJ alles uit de kast moeten trekken om mij t overtuigen dat hij werkelijk van mij hield en niet veel meer van zichzelf, in plaats van het vernederende traject te volgen waar ik toen doorheen moest: zelf me in allerlei bochten wringen om hem alstublieft te mogen behouden. De omgekeerd wereld.
Dus ik ben niet alleen respect voor hem ,maar ook voor mezelf kwijt.

Gevoelens van wrok sudderen dus weer onder de oppervlakte. Alle relatietherapie ten spijt heb ik toch nog niet de genoegdoening mogen smaken van oprecht berouw en bewustzijn van zijn slechte daad.

Strik

Puinhoop, ik begrijp jou gevoelens.

Wat als je jezelf nu eens inbeeld hè een grote rode strik om zijn nek te doen en hem cadeau te geven aan Truus, maakt jou dat niet machtig sterk?
Het door te gaan met je eigen leven. Je er boven te zetten. Je niet meer afhankelijk op te stellen, ondanks jou gezondheids problemen waar je toen over vertelde.
Ondanks dat ben je een eigen individu.

Want ik doe het, die ligt klaar in de kast voor het geval ik man nog ooit betrap. Dan zet ik hem voor de deur af en hang slingers om haar nek. Dan krijgt ze hem gratis en voor niets.
Het onafhankelijke gevoel. Of krijg je daar mega veel angst kriebels bij?
Man maakt mij niks meer gevoel.

Die wrok lieverds dat deed mij bijna de das om, hart kloppingen, angsten, haren uit mijn hoofd trekkend op de grond zitten wat een slappe zak ik mezelf vond, pffffff. Ze noemen het ptts bij me. Ik noem het zelf, ik pikte al die shit, al dat gedrag van hem, en werd er letterlijk door geleid.
Ook de Truus heeft nachten niet geslapen van mij. Geloof mij. De exsorsist was er niks mij.
En wat had ik eraan? Ik zakte steeds verder weg.

Voorkom dat weer puinhoop, wat zou jou helpen?

En dat nooit, NOOIT meer.
Het gaat om je hoofd he. Dat is de insteek van mijn post

Allerlei reacties

En dan om ook te reageren op jullie vragen/opmerkingen:
Pennestreek: Wat heerlijk dat het goed gaat met jullie! Dat wens ik iedereen toe die dit meemaakt!
Flanagan: Ja, dat ken ik, dat gevoel. Ik laat me niet meer piepelen. In plaats van hij, ben ík door het stof gegaan. Mocht hij dit nog een keer flikken, dan ben ik niet meer zo lief en begrijpend.
GitteNN/Ik ook: Vergeten doe ik het nooit. Vergeven heb ik het wel, in de zin van verder gaan en de schouders er onder zetten allebei, maar ik vertrouw hem nog altijd niet voor 100 %, nee. Dat komt niet meer terug. Die Truus vergeef ik nooit. Ik speel nog wel eens met het idee van wraak
Je bent niet slap als je blijft en vergeeft. In deze tijd van vooral aan je eigen geluk werken is het uit de mode om andermans misstappen te vergeven jegens jou. Maar ik denk dat ieder die gebleven is, kan beamen dat het verdomde veel kracht heeft gevergd om te blijven. Niemand kan voor jou een beslissing nemen, dat is een kwestie van je persoonlijke geweten. Niemand heeft dus ook enige grond om je te veroordelen, ben je gek.
Dus Lanza: ik begrijp je gevoel, maar deel je stellingname niet. Hoewel ik, mocht dit nog een keer voorkomen, ik beslist niet meer zo met me laat sollen. Dan mag híj door het stof. En nadat hij eenmaal gezien heeft wat het met mij gedaan heeft en dan tóch nog voor zichzelf kiezen: ja, dan denk ik niet dat ik zin heb om er opnieuw energie in te pompen. Maar dan ben ik ook meteen weg, voordat we toch weer in bed belanden. Tenslotte wil ik dan ook echt vrij zijn te kunnen trouwen met een andere man, te zijner tijd.
Miss: Precies die vragen stel ik mezelf ook. Wat als ik van hem zou scheiden, worden we er dan beter van, ik, de kinderen, hij? Het zou veel nieuwe problemen met zich meebrengen, praktische, financiële en emotionele. Hij zou binnen het jaar een ander hebben, al was het maar een neukerdje. Kan ik dat verdragen dan? Ik heb feitelijk geen keuze meer, want eenmaal vergeven blijft vergeven, dat is een beslissing die je een maal neemt en waar je niet op terugkomt, vind ik. Door te vergeven zeg ik feitelijk weer 'ja', hoewel hij zelf het huwelijk verbroken had door vreemd te gaan. Dat is geen belofte die je licht weer intrekt.
Naar dat het na jaren nog steeds niet genezen is, zo'n trauma

Miss

Je hebt gelijk hoor, wrok brengt me niets goeds. Maar de fantasieën doen me soms even goed Zoals die van jou met die strik, geweldig! Ik zag vandaag in onze Huis-aan-huiskrant een uitnodiging voor een uitje in de stad, speciaal voor singles. Toen dacht ik er wel even over dat in haar brievenbus te gooien, met de tekst erop: 'zoek het hier, ipv bij getrouwde mannen, dan spaar je veel leed uit bij hun gezinnen: wees geen egoïste en denk ook eens aan andermans behoeften.'

Haha

Jaaaahhhhh Precies dat !

Maar ze geven er echt niets om, er werd letterlijk gezegd tegen mij : ach tja, ik hield er gewoon van door Truus 1
Truus 3 of weet ik hoeveel, gaf er ook geen zak om. Vond het niet haar verantwoordelijkheid.
Nu is ze zwanger van haar eerste, en vraag me dan ook vaak af, hoe zou zij haar eigen straks voelen als dat ooit tegen haar werd gezegd als haar man haar bedriegt.

Blijf bij jezelf!
Denk aan dat wat er wel is, bijv de kinderen.
Hou je haaks!

Ergens

toch triest dat sommige vrouwen pas aan zichzelf gaan werken en zichzelf gaan ontwikkelen als er zoiets gebeurt? En een vrij mens? Dat ben je toch hopelijk altijd geweest, dat laat je je toch door niets of niemand afnemen?

Hoe afhankelijk hen je jezelf dan gemaakt? Hoeveel fijner is het om altijd voor jezelf te blijven denken, om jezelf te blijven geven, van jezelf op aan te kunnen? Ook voor die ander, waarvoor het daardoor makkelijker is van jou te houden, omdat je iemand bent en blijft, ipv te verdwijnen? Hoe kun je dat laten gebeuren, was je zelfbeeld dan zo negatief, of niet bestaand?

Waarom niet altijd in jezelf blijven investeren, omdat je altijd van waarde bent en bent geweest?

En (lang) niet iedereen

heeft van huis uit de stevige basis die jij blijkbaar hebt. Het lukt je weer om daar a. verbaasd over te doen en b. er beschuldigend over te schrijven. Alsof dat iets is wat mensen aan zichzelf te danken hebben of zo. Fijn, goed gedaan weer

Negeer

Zullen we alstublieft niet reageren op Ms. Perfect met haar volmaakte huwelijk en voortreffelijke zelfbeeld? Ze doet me denken aan Jezus'illustratie hoe het vooral níet moest: Een Schriftgeleerde staat te bidden op straat en roept luid: 'Dank u dat ik niet ben zoals die belastinginner daar! Ik betaal netjes mijn tienden en onderhoudt de gehele Wet van Mozes!' De belastinginner op zijn beurt slaat zich op de borst en durft niet omhoog te kijken terwijl hij bidt en zegt zachtjes hoeveel berouw hij heeft van alles wat hij fout heeft gedaan.
Eén keer raden wie Lanza is?

Netjes

Wat zeg je dat netjes

Mee eens. Puinhoop gewoon uit nieuwsgierigheid, welke geloof heb je?

Ik ben laatst naar een jongeren kerkgroep geweest, ik ben wel gedoopt, etc maar deed er nooit iets mee (het geloof ) tot dit jaar, pasen was de gelegenheid. Ik kon er veel steun vinden en vond vooral het ongedwongen zo fijn. Dus ik kan me nu wel beter inleven in de gene die daar meer mee bezig zijn. Ga jij af en toe?

Verbinding

Hmmm flanagan, ergens heb je gelijk.

Maar ik merk dat het mij juist ook tot een ander level heeft gebracht met een paar dierbare, die ik bewust uitgekozen heb er mee te praten, advies te vragen hoe om te gaan met zn speciaal exemplaar (mijn partner) om vooral wat handvaten te krijgen.
Mensen die mij voor zijn gegaan in zn leven(?)

Juist meer echtheid en een diepere band. Dan heb ik het over een paar oudere die in een soort gelijk leven heb gezetten. Getrouwd met narcist, sociopaat, alcolisten, mannen die nooit trouw waren.
Verder praat ik met niemand meer over de ontrouw. Dit ook omdat het bij mijn partner wel verder gaat dan een keer of 4 vreemdgaan.
Maar goed dat is meer bestemd voor een ander draadje.

Maar ik zal je advies zeker onthouden, mensen gaan toch anders naar je kijken en je beoordelen. Dat heb ook zeker wel gevoeld bij vrienden, die helaas zelf bericht waren door Truus nummer x.
En dat is wat je bedoeld.

Van een open boek ben ik wel naar een redelijk gesloten boek gegaan. Ik heb weinig keus anders lijd mijn gestel er teveel onder.
Dankje flanagan.

is lanza een truus misschien? geen idee wie ze is maar heb nooit iets van haar gelezen. was lange tijd niet meer hier. als ik hier zit gaat het niet goed met ons. dan moet ik mijn ei kwijt (egoistisch he?) en weer is het zoals in het begin....

ee nsuper warm nest met begrip van iedereen. zo fijn. het geeft rust en inzichten waarvan ik denk....daar kan ik iets mee. alleen lotgnoten kunnen dit.

dank jullie wel

Hoe gaat het hier

Fijn om toch van iedereen te lezen hoe het gaat.
En Lanza, stop ermee zo verheven te doen in alle draadjes. Dit is niet helpend. Heb je kinderen? Als je deze manier naar hen toe voorleeft dan heb ik medelijden met ze, dan kweek je ongezonde patronen.

Hier gaat het met ups en downs. We zijn nog bij elkaar, het is nu zo'n 1,5 jaar geleden. We hebben hard samen gewerkt in therapie. Man doet echt zijn best, ik ook en de tijd heelt veel. Maar het heeft mij een grote deuk opgeleverd. En bij tijd en wijle heb ik daar best veel last van. En dat neem ik hem erg kwalijk. Dat stukje ligt bij mij dat weet ik ook wel maar dat maakt wel dat ik toch nog geregeld twijfel of ik er goed aan doe om te blijven. Voor nu is het vooral omdat ik mijn gezin niet wil opbreken om diverse redenen en we zeker ook samen veel goeds hadden en hebben. Maar er is iets stuk gegaan, iets verdwenen.
En soms kan het me nog steeds rauw raken, als er in de omgeving iets over ontrouw/vreemdgaan gebeurt.
Ik lees af en toe nog eens mee en wens jullie alle goeds.

hoedan

Mooi geschreven! zo voelt het helemaal. En idd zeker als er iets in je omgeving voorbij komt. en dat komt bijna dagelijks.

ik worstel ook met wat ik ooit tegen mijn kinderen ga zeggen als hun partner dit doet. ik denk dat ik die partner rauw lust. dat maakt dat ik het zo fout vind dat ik blijf

maar idd je wil ook je gezin niet opbreken. dat heet een sterk persoon zijn. mijn kinderen hebben hier ook niet om gevraagd. maar het struggelen maakt me ook geen gezellige moeder.

Hoe mijn geloof een steun is bij dit verdriet

Miss, ik ben één van Jehovah's Getuigen. Dankzij de troost en hulp uit de Bijbel heb ik om kunnen gaan met het grote verdriet wat overspel meebrengt. Maleachi 2:13-16 is voor mij een troost, omdat er uit blijkt dat God ziet wat het aanricht bij vrouwen als hun man vreemdgaat. Je kunt, als je geen Bijbel hebt, die tekst lezen op jw.org, daar staat een online Bijbel.
Aan de Bijbelse lectuur heb ik ook veel steun. Op de website vind je bijvoorbeeld artikelen over allerlei huwelijksproblemen. Eén citaat over vergeven vind ik goed:

'Vergeven houdt in dat je een fout door de vingers ziet en boosheid loslaat. Het betekent niet dat je de fout bagatelliseert of doet alsof er niets gebeurd is.'

Verder staan er artikeltjes op over de band met je schoonouders (voor Flanagan!), het vertrouwen herstellen als een van beiden is vreemd gegaan en of vreemdgaan het einde van het huwelijk betekent. Hoedan, nogmaals, het is geen zwaktebod als je blijft, het is een persoonlijke beslissing die niemand anders voor je kan nemen. Hoewel je partner de gelofte heeft gebroken, kun jij hem lijmen door te vergeven. Dan laat jij zien dat jullie huwelijk in jouw ogen wèl grote waarde heeft. Maar als je wel besluit te scheiden, is dat evenmin verkeerd. Het is feitelijk de enige Bijbelse grond voor echtscheiding; niet jij, maar je partner heeft het verbond verbroken door vreemd te gaan immers.
Je kunt de artikelen vinden als je naar de site gaat en dan in het menu bovenaan klikt op 'Wat de bijbel leert'/huwelijk en gezin/huwelijk.

Quote:

Hoewel je partner de gelofte heeft gebroken, kun jij hem lijmen door te vergeven.

Ik lees niks over de vreemdgaande partij, die hoeft niks te doen, niks te lijmen?

Ach Lanza

Ik raad je aan om alle draadjes in de rubriek Relaties die hierover gaan (veel!) te gaan lezen. Dan zijn wij tenminste even van je af, en hopelijk hoef je hier dan niet meer van die oneindig domme vragen te stellen.

Lijkt me een

erg voor de hand liggende vraag? Waar is de verantwoordelijkheid van de partner die vreemdgaat?

Lanza, let even goed op

Eigenlijk te erg voor woorden dat ik het je uit moet leggen, maar op dit forum (en ik denk eigenlijk op alle fora) lees je altijd maar 1 kant van een verhaal. Zo ook hier. Dus die partner, die komt hier niet aan het woord. Die kunnen we dus niet bevragen over wat hij/zij doet of laat. En je kunt voor een ander niets bepalen, dus waar de verantwoordelijkheid van de partner die vreemdgaat is? Nou, bij die partner dus.

Het ging

me om de quote van Puinhoop.

Leg ik het nog een keer uit

Voor iemand met een universitaire opleiding ben je wel langzaam van begrip hoor, maar dat terzijde.

Je gaat als mens alleen maar over jezelf. Je eigen acties, gedachten, gedrag. Dus jij, als bedrogen partner, kunt ervoor kiezen de relatie te beëindigen omdat jij te gekwetst bent om verder te kunnen. Maar je kunt ook ervoor kiezen om de ander te behandelen zoals je zelf behandeld zou willen worden als je een fout hebt gemaakt, namelijk de fout vergeven en daarmee van jouw kant de breuk weer te lijmen. Dat is jouw aandeel, jouw kant. Je gaat níet (niet!) over de ander en zijn/haar gedrag. Je kunt aangeven wat jij nodig hebt, of hoe je dingen graag ziet, maar je kunt niet (nooit) de ander ergens toe dwingen. Dáár gaat die quote dus over. Over jouw deel, wat jij kunt doen, waar jij invloed hebt. Die quote zegt dus niets over wat de ander zou moeten doen. Dat staat er los van.

Snap je het nu?

En waar ik wel benieuwd naar ben, in het licht van een door jou gestarte discussie, vind jij dat mensen waarvan de partner vreemd is gegaan wel of niet mogen scheiden?

Lanza

Iemand die overspel heeft gepleegd, heeft een massa werk te doen om het vertrouwen van zijn of haar partner terug te winnen, en dat kan jaren duren. Vergeving en vertrouwen hebben jaren nodig. Onze therapeute maakte mijn man duidelijk dat hij zijn ongemak -om het erover te hebben- niet moest laten prevaleren boven mijn behoefte om erover te praten. Onze lectuur zegt: 'Ga als schuldige partner geen excuses verzinnen en geef niet de ander de schuld. Aanvaard de verantwoordelijkheid voor wat je hebt gedaan en voor de pijn die je hebt veroorzaakt.'

We mogen wel blij zijn dat we niet meer onder de Mozaïsche wet staan! Dan waren zowel de overspelige man als de vrouw waarmee hij dat bedreef, ter dood gebracht. Dat is een keiharde straf en ook in die tijd al kozen sommige mannen en vrouwen ervoor hun partners te vergeven om hen die straf te besparen. Mannen als Josef, de pleegvader van Jezus bijvoorbeeld, en Hosea, die dat deed om te laten zien hoe vergevensgezind onze God is als iemand berouw toont.

Daar staat of valt alles mee. Heeft je man of vrouw geen spoortje van spijt, dan zul je het sneller opgeven, lijkt me. Zoals Miss al schreef: ik heb een strik in de kast klaarliggen. Mocht er nog weer een Truus komen en man klaagt over va alles wat hij bij mij te kort kwam en legt de schuld dus bij mij: hier is je strik, alsjeblieft Truus, je mag hem hebben. Met zijn vuile sokken en gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel erbij

Meeschrijven

Hallo dames

Ik vroeg mij af of ik kan en mag meeschrijven

Recent ben ik tot de ontdekking gekomen dat mijn man afgelopen jaren meerdere keren met verschillende vrouwen naar bed is geweest. Daarnaast heeft hij nog veelvuldig contact gehad met verschillende vrouwen via internet

Mijn eerste gedachte was dit is het dan. Dit is het einde.
Nu moeten we vanwege omstandigheden nog een tijd samenwonen en eigenlijk gaat dat best prima. We slapen apart maar voor ons beide is dat goed zo voor nu.
We zijn nog steeds goede vrienden. We hebben nog steeds dezelfde interesses en we kunnen elkaars hulp gebruiken.
Vergeven kan ik niet, vergeten ook niet, ik kan het een plek geven denk ik.
Het zou fijn zijn te schrijven met andere die in de zelfde situatie zitten

Lisbeth

Natuurlijk kan en mag je meeschrijven! Want naar dat ook jou dat is overkomen. Begrijp ik het goed dat jullie nu wel uit elkaar zijn? Knap dat jullie zo met elkaar kunnen leven.