Verder na ontrouw deel 5

Truus

Het overkwam jullie en jullie lieten het gebeuren, schrijf je. Ik begrijp dat het ingewikkeld is. Meestal zoiets denk ik.

Wat ik (als meelezer met respect voor de schrijvers hier en hopend dat mijn inmenging geoorloofd is) je nog wel graag wil vragen (ik ben daar gewoon heel nieuwsgierig naar): wat wilde je bereiken met die vrouw van je minnaar zoveel te vertellen? Het heeft met je schuldgevoel te maken, blijkt uit wat je schrijft. Heb je haar dan bijvoorbeeld ook vergeving gevraagd? Ik wil het zo graag begrijpen.

Openheid

Truus ik heb de laatste Truus op mijn blote knieën bedankt voor haar openheid.
Anders had ik nog steeds niets geweten!!
Ik was enorm dankbaar, helaas woonde ze verweg en waren de omstandigheden er niet naar haar op dat moment te ontmoeten. En nu hoeft dat niet meer, dat ligt achter mij.

Thera, ik kan me voorstellen dat jullie het als " zoete wraak" zien.
Lekker handen wrijvend van soh nu zal ik hem eens een hak zetten. Maar toch geloof ik niet dat Truus het daarom vertelde. Ik denk dat ze toch het beste voor had nadien(!) Toen de verslaving zichtbaar werd.
Iemand die zo verslaafd is is niet in staat juist re handelen.
Ik praat het absoluut niet goed maar snap het wel, denk ik.

" manverslaafd "

Het boek van Robin Norwood, als hij maar gelukkig is beschrijft dit proces zo goed.
De diepe dalen en hoge toppen.

Jammer dat ze er niet aan wil werken, kan mij ontzettend goed voorstellen dat jij er geen zin meer in hebt om een klankbord te zijn. Op een geven moment zal ze toch zelf door moeten pakken.

Maar goed, er zijn genoeg truzen die niet in zn proces zitten en er ronduit opuit zijn te stoken, die waarvan er hier heel veel voorbij komen bij mede schrijfsters. Die kwam er hier ook een voorbij en heeft niets geleerd. Ze kickt er zelfs op, zelfs nu ze zelf kinderen heeft. (Als die voor de auto komt, geef ik gas bij haha)
Voor die hele enkele andere heb ik een klein beetje empathie nu ik het kan " plaatsen" op sommige momenten.
Maar goed Mari trek je handen er vanaf want ze zal nog lang door gaan met haar systeem zolang ze niet wil. Xxx

Het zijn allemaal

vormen van destructief gedrag tov jezelf. Ik denk niet dat mensen die vreemdgaan of affaires hebben met gebonden mensen nou echt zo lekker in hun vel zitten. Als je genoeg zelfwaardering hebt en eigenliefde, dan heb je al dit soort gekke fratsen niet nodig om je ego op te krikken.

Ik heb alleen maar te doen met mensen die het zichzelf zo moeilijk maken. Ze missen een stevige kern in zichzelf, maken zich afhankelijk van externe waardering, terwijl die waardering maar zo fragiel is. Het gaat nooit echt diep, of over de persoon zo'n 'relatie'.

Ik gun al die mensen wat meer eigenliefde, een fundament. Als je dat eenmaal hebt, dan pas kun je een mooie duurzame relatie opbouwen die echt bestendig is en echt. Helaas zullen de meeste mensen nooit echte liefde vinden, omdat ze zelf te leeg zijn van binnen. Ik vind er een enorme triestheid vanuit gaan.

Intense verdrietig

Hoi allemaal,

Ook ik wil hier mijn ei kwijt. Ik probeer het kort te houden.

Ik en mijn man zijn 14 jaar samen, 2 kleine kinderen 4/6 jaar.
Hij heeft een eigen zaak, ik ben fulltime moeder.

Er is de afgelopen jaar zoveel gebeurd in mijn leven.
Vorige jaar ben ik achter gekomen dat mijn man contact heb met een ander. Hij beweerde dat het alleen om chatten ging dat ik niet moeilijk over moet doen. Hij vertelde mij dat hij haar leuk vond, en niks mee heb gedaan geen fysiek contact ect. Ik had mijn vermoedens, de afgelopen jaar ging onze ruzies alleen maar over haar. Hij werd er gek van, verklaarde mij voor gek dat ik niet zo raar moest denken.

Afgelopen week ben ik erachter gekomen dat hij niet op werk was.
Hij ontkende het weer toen ik naar vroeg. Hij zat zo diep in zijn leugens dat ie er niet meer uit kwam.
Totdat hij me een appje stuurde of ik de waarheid wilde weten.
Hij heeft 3 jaar lang een affaire gehad! Ik was in shock, mijn onderbuiks gevoel had gelijk. Ik heb zijn minnares gesproken, en ook zij heeft alles opgebiecht.
Ik en mijn man hebben toen die avond hele nacht met elkaar gepraat.

Maar nu is mijn vraag waarom ben ik niet boos? Ik ben niet boos op hem maar ook niet op haar.

Liefs gebroken

Gebroken

Ik wil je heel veel sterkte wensen. Wat ik zelf denk is dat je in een overlevingstand staat en daarom de emotie boosheid nog niet hebt, waarschijnlijk komt dit later bij je los en neemt nu het verdriet eerst de overhand.

Wat zijn ook jou kinderen nog klein. Ik kan mij herinneren dat het een tropen tijd was ( en dan heb ik er maar één)

Wil je man nog door met jullie? Heeft hij het contact verbroken met haar? Zo ver als je weet.
En kijk vooral naar wat jij voelt en wil.
Het is enorm pijnlijk...
Heb je een fijn iemand waar je mee kan praten in je omgeving?
Liefs en knuffel

Gebroken

Wat verschrikkelijk! Drie jaar lang maar liefst! Nee, ik vind het niet rveemd, dat je niet boos bent. Ik was ook in het begin vooral heel verdrietig, nouja, dat is zwak uitgedrukt: inderdaad gebroken, kapot, in zak en as, de hele dag huilen, niet slapen, niet eten....later werd ik wel boos. Dat kwam door dat bedrog, wat inderdaad mijn eigen voorgevoel omvatte dat hij wel degelijk met dat mens naar bed was geweest, maar ze zo schaamteloos had voorgelogen dat het bij een zoen was gebleven. Dat hij groef naar verklaringen bij mijn gedrag, in plaats van zijn eigen tekortschieten te erkennen. Dat hij haar 'een goed mens' vond, terwijl ik iemand die een man hoort praten over problemen in zijn huwelijk (die ik helemaal niet had) en die dan verleidt naar haar bed, allesbehalve een moreel gezond persoon vond. Woede ook om zijn eigen oordeel dat hij vond het wel netjes te hebben gedaan.
Dus die boosheid komt heus nog wel
Ik zou geen dingen overhaasten als ik jou was, dat wordt altijd afgeraden in de eerste emoties, maar je kunt wel wat grenzen gaan stellen; misschien wil je hem een poosje niet zien, dus zou hij de deur uit moeten. Laat hem bij zijn ouders logeren een paar weken, of bij vrienden. Dan kun jij rustig overdenken hoe je hiermee verder wilt. Je kunt wel met hem praten, maar dan liever op neutraal terrein, niet thuis.
En zoek er hulp bij, professioneel en privé. Dit moet je niet alleen doen. Een derde, of meerdere derden, kunnen er een licht op werpen wat jij niet ziet, omdat je er midden in zit. Als je man al drie jaar liegt, kan hij je verder manipuleren.

Blijf hier alsjeblieft ook posten, we leven met je mee!

Reactie op gebroken

fulltime moeder zeg je, maar je kinderen zitten heel de dag op school en je man ligt met een ander in bed. Tijd om je leven weer in eigen hand te nemen. De eerste stap is werk zoeken, van zo'n man wil je echt geen dag langer afhankelijk zijn.

Gebroken,

Je bent zo uit het veld geslagen dat zelfs boosheid niet komt opborrelen. Gelukkig hebben jullie nog wel lang met elkaar gesproken. Hopelijk gaf dat je wat helderheid.

Ipv eerst werk zoeken als je al een paar jaar tbm bent, lijkt het mij wijs je eerst te verdiepen in je financiële status. Maak anders een afspraak met een adviseur zodat je weet waar je aan toe bent. Dat helpt ook met het kiezen van een baan; want het aantal werkuren is wel van invloed op een eventuele baan. Of zaken als co-ouderschapplanning.
Op het forum is naast item relatie ook een item echtscheiding. Dat kan je veel info vinden en waar anderen tegen aan liepen. Dat draadje is meer een zakelijke insteek. Dat betekent niet dat je al in een scheidngsproces zit, maar dat je je wel kan verdiepen, op instellen.

Ik kan mij voorstellen dat je hoofd momenteel helemaal niet naar het zoeken van een baan staat, eerst andere zaken zoals wel/ niet therapie of waar wonen etc.
Gelukkig kan je mbv de sociale voorzieningen in Nederland, ook de tijd nemen om te voorkomen dat je jezelf voorbij loopt. En kinderen hebben niets aan een moeder die zichzelf voorbij is gelopen omdat ze gepushed werd om zo zelfstandig mogelijk te zijn? Ik pleit voor geen overhaaste acties waar je met een steen in de maag aan begint. Gezondheid is prioriteit nr 1 en een burn-out is zo gebeurd.
{{{knuffel}}}}

Boosheid

Man gaf ook aan waarom ik niet boos ben, hij gaf aan dat ik het misschien al heb opgegeven.

In vergelijking met mijn ontdekking van vorig jaar was ik boos, woedend, alles wat je maar kan opnoemen.

Sorry van de spelfouten. Ik tikt het op me telefoon.

Liefs gebroken

Bah

"Hij heeft vorige jaar na mijn ontdekking tegen haar gezegd om de affaire te stoppen. Haar antwoord was als jij met mij stopt dan wil ik dat jij jou vrouw alles verteld. "

"Op een gegeven moment wanneer hij met haar wilde stoppen, dreigde ze het aan mij te vertellen."

Wat erg.. Ik kan denk ik best invoelend zijn met een Truus. Het intrigeert me wel hoe je als je onverhoopt (sommigen worden dat toch onverhoopt, zoals de Truus hier laatst, die zei dat het haar overkwam) daar dan mee omgaat. Dit gedrag vervult me dan in ieder geval wel met afschuw.

Gebroken

Gebroken,
Het lijkt mij ook dat het gevoel verandert na 14 jr ten opzichye van eerste verliefdheid. En met kinderen zo jong is ook giga druk en dan is er ook minder tijd voor partner deel.
Een affaire is geen volwassen relatie, het is geen eerlijke vergelijking. Misschien heeft ze hem ook opgestookt over dat idee van houden van. Het klinkt iig als een hele beschadigde nare vrouw die Truus van jou man.
Wat knap dat je tijd voor jezelf neemt. Wat naar dat je man zo lang gelogen heeft. Mijn man heeft 6 jr gelogen en het heeft mijn hart gebroken. Ik heb er ook veel van geleerd en we zijn nog samen. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik heb veel gehad aan de YouTube films van Esther perel. Ze heeft ook een boek hier over geschreven, ook een aanrader. Het heeft m i j geholpen dat het niet zo zwart wit is allemaal. Heel veel sterkte.

Moe

We zijn veel gaan praten, we weten waar de kern ligt.
Ik weet dat er problemen waren in ons relatie, deels door ons beide.
Maar door zon keuze te nemen om een affaire te hebben is zijn schuld! Hij koos ervoor niet ik. Ik heb nooit een eerlijke kans gekregen. Ons gezin heeft nooit eerlijke kans gekregen.

Hij kon niet met haar stoppen was:
1 hij vond haar te leuk
2 als hij zou stoppen zou ik erachter komen.

Hij kreeg idd ander ideeën over houden van. Ook ik denk dat het met ‘truus’ te maken heeft.

Ik zit in een rollercoaster van emoties.
En ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Ik weet niet wat ik moet doen. Hoe ik het moet doen.

Enigste wat hij aan mij vraagt is;
Denk je dat je nog gelukkig kan worden met mij?

Liefs

Ik stop nu even want ik voel de pijn weer op borrelen.

Miss, reactie op een veel eerdere vraag van jou

Hoi Miss, je hebt me een tijd geleden wat gevraagd en ik kwam er niet echt toe om je een antwoord te geven, dus dat doe ik nu. Je vraag was:
'@ puinhoop, dankje voor je mooie post. Het lijkt me voor jou min of meer dubbel bedrog omdat je ook met je geloof in gevecht raakt.
Is jou man ook dicht betrokken bij het geloof of wil hij daar weinig van weten?'

Dank je wel voor je belangstelling! Ik ben één van Jehovah's Getuigen. Dankzij de troost en hulp uit de Bijbel heb ik om kunnen gaan met het grote verdriet wat overspel meebrengt. Maleachi 2:13-16 is voor mij een troost, omdat er uit blijkt dat God ziet wat het aanricht bij vrouwen als hun man vreemdgaat. Je kunt, als je geen Bijbel hebt, die tekst lezen op jw.org, daar staat een online Bijbel.
Aan de Bijbelse lectuur heb ik ook veel steun. Op de website vind je bijvoorbeeld artikelen over allerlei huwelijksproblemen. Eén citaat over vergeven vind ik goed:
'Vergeven houdt in dat je een fout door de vingers ziet en boosheid loslaat. Het betekent niet dat je de fout bagatelliseert of doet alsof er niets gebeurd is.'
Verder staan er artikeltjes op over de band met je schoonouders (voor Flanagan!), het vertrouwen herstellen als een van beiden is vreemd gegaan en of vreemdgaan het einde van het huwelijk betekent. Hoedan, nogmaals, het is geen zwaktebod als je blijft, het is een persoonlijke beslissing die niemand anders voor je kan nemen. Hoewel je partner de gelofte heeft gebroken, kun jij hem lijmen door te vergeven. Dan laat jij zien dat jullie huwelijk in jouw ogen wèl grote waarde heeft. Maar als je wel besluit te scheiden, is dat evenmin verkeerd. Het is feitelijk de enige Bijbelse grond voor echtscheiding; niet jij, maar je partner heeft het verbond verbroken door vreemd te gaan immers.
Je kunt de artikelen vinden als je naar de site gaat en dan in het menu bovenaan klikt op 'Wat de bijbel leert'/huwelijk en gezin/huwelijk.

Miss, je vroeg me of mijn man ook dicht betrokken is bij mijn geloof: helaas. Hij heeft tijdens therapie wel gezegd er meer van te willen weten, te willen begrijpen wat het voor me betekent, maar hij vraagt nooit ergens naar. Niet als ik thuiskom van de vergadering, niet als ik zit te studeren, niet als ik in de velddienst ben geweest. Het blijft zo voor hem een totaal onbekende wereld.
Ik zou graag willen dat hij af en toe eens meekomt naar een lezing, als er een thema is waarvan ik denk dat het hem interesseert of eentje die ik graag met hem wil delen. Ik wil graag dat hij mijn geloofsgenoten ontmoet en leert kennen, zoals ik ook zijn vrienden heb leren kennen en regelmatig zie. Maar hij houdt alles op afstand, zegt het één tegen de therapeute maar laat iets heel anders zien door zijn gedrag thuis.
Dat is is vanaf het prille begin van onze relatie een ongelijkwaardigheid: hij betrekt mij in alles van zijn leven, zijn sociale kringen, zijn televisie-programma' s, zijn visies, zijn bezigheden, maar is in die van mij niet tot nauwelijks geïnteresseerd. Ik vind dat gevaarlijk, want zoals al eerder gezegd: hij voelde zich buitengesloten en greep dat aan als een van de redenen waarom hij vreemdging. Dan zou je verwachten dat hij dus meer betrokken raakte, maar het tegendeel is waar.
Ik heb me erbij neergelegd en denk niet dat ik ooit van hem kan verwachten dat hij even geïnteresseerd is in mijn leven als ik in dat van hem. Maar het blijft wel schuren.

En lieve 'Gebroken'...

Nijntje noemt Esther Perel. Niet iedereen is er dol op blijkbaar, maar Mijntje wel en ik ook. Ik heb haar boek gelezen over overspel: 'Liefde in verhouding'. Het verheldert veel over de motieven/omstandigheden om vreemd te gaan, zoals Nijn zegt. Je wilt er nu natuurlijk nog niet aan, want je man is een fouterd, maar het zet situaties/relaties neer die in elk geval verklaren waarom er een voedingsbodem is voor overspel. Dat betekent echter alles behalve dat het je man een excuus geeft, of een vingertje om mee naar jou te wijzen: als er problemen zijn, moet je er met elkaar over praten. Mijn man deed dat niet en zo gaf hij zich bloot aan een ander (beetje rottige beeldspraak). De stap om met een ander de koffer in te duiken ( ik geloof echt niet meer dat het bij een goed gesprek of een zoen blijft, mannen gaan tot het gaatje) is uitsluitend en alleen ZIJN verantwoordelijkheid.

Sterkte, lieve meid. En ik vraag het nog eens, ook aan jou: woon je in het noorden van Nederland? Want dat ben je welkom of de koffie/wijn

En Gebroken, P.S.:

'We zijn veel gaan praten, we weten waar de kern ligt.
Ik weet dat er problemen waren in ons relatie, deels door ons beide.
Maar door zon keuze te nemen om een affaire te hebben is zijn schuld! Hij koos ervoor niet ik. Ik heb nooit een eerlijke kans gekregen. '

Dat was precies mijn gevoel destijds. Er mocht dan van alles niet goed zitten, maar HIJ had er niet voor gekozen om zijn ongenoegen bij mij kenbaar te maken. IK had hem meerdere malen uitgenodigd in gesprekken n.b. met de vraag hoe hij het vond gaan, of hij gelukkig was en alles was altijd prima. En inderdaad, daarmee kan hij (jouw man) beslist niet de verantwoordelijkheid voor ook een maar een klein deel bij jou neerleggen, voor wat hij gedaan heeft. De vreemdganger gaat een grens over.

Dat was ook het verwijt wat ik hem voor de voeten gooide, toen hij in therapie met al die dingen kwam waarmee hij moeite had, aan mij: je hebt me geen eerlijke kans gegeven! Je hebt zitten binnenvetten, bent niet eerlijk tegen me geweest als ik onze relatie op tafel legde, en nu kom je achteraf met al deze dingen die je moeilijk vindt aan mij? Voor mij voelde dat als een enorme dreiging: veranderde ik die dingen niet, dan zou hij weer naar een ander gaan.

Wij zijn uiteindelijk in therapie gegaan. uiteindelijk, want ik geef je in een notendop het plaatje: hij had me in november 2016 verteld dat hij met een ander gezoend had. Ik heb heel wat meer info geprobeerd te krijgen en uiteindelijk kwam in april 208 het hoge woord eruit: hij was wel met haar naar bed geweest en ze hadden elkaar twee weken lang gezien, gemaild, geappt. Meer dna een kusje dus. Daarná zijn we in therapie gegaan. Ik zag het niet meer zitten zonder. Het heeft ons enorm veel goed gedaan.
Dus ik blijf erop aan dringen dat jullie ook hulp zoeken. Dat je man de deur uit is, vind ik geweldig. Dat geeft rust. Hij heeft een emotionele barrière tussen jullie geschapen door al die tijd met een nader te gaan, en erover te liegen. hij mag de afstand en de gevolgen ervan nu ook goed ervaren. Maar dat jullie blijven praten en hij je vraagt of je weer gelukkig zou kunnen worden met hem, dat vind ik positief! Zet 'm op, vrouw, en blijf intussen ons op de hoogte houden van hoe het met je gaat!

Thera

"Dit gedrag vervult me dan in ieder geval wel met afschuw."
Dit is overigens wel de versie van de man van Gebroken. Het klinkt alsof hij niet anders kon want slachtoffer van chantage. En is het allemaal de schuld van Truus. ja, ja denk ik dan.

Ik denk ook jaja Alkes

"Dit is overigens wel de versie van de man van Gebroken. Het klinkt alsof hij niet anders kon want slachtoffer van chantage. En is het allemaal de schuld van Truus. ja, ja denk ik dan."

Ja ik ook, want hij kon er zelf ook wat van: "als je naar mijn vrouw gaat, zie je me nooit meer" hm

Wat een liefde

spat er van mijn scherm als ik dit draadje lees. Chantage, leugens, bedrog, totaal geen interesse in wie de ander doet en wat de ander bezighoudt, maar vooral stug doorgaan.

Ik word er echt verdrietig van dat mensen zo met elkaar en zichzelf omgaan. Ik zal het wel nooit begrijpen, dan liever alleen hoor.

Lanza

‘In het hart van een affaire vind je vaak het verlangen naar een emotionele band, naar vrijheid, naar avontuur, autonomie, intense seksualiteit, de wens om verloren delen van jezelf terug te vinden of op zoek te gaan naar levenslust. Als je de aandacht van een ander zoekt, keer je je daarmee lang niet altijd af van je geliefde, maar meer van de persoon die je zelf geworden bent. Je gaat dus niet zozeer op zoek naar een minnaar, maar naar een ander zelf.’
Dat is wat Esther Perel erover te melden heeft. Ze heeft heel wat stellen in de kamer gehad die na zoiets ingrijpend als ontrouw toch verder met elkaar konden. Het vergt een eerlijk zelfonderzoek van beide partners.
Talloze huwelijken hebben zo'n affaire overleefd. Jij kunt dat duidelijk niet, voor jou is dat een onoverkomelijke grens. Dat is jouw persoonlijke norm, maar die hoef je niet aan anderen op te leggen. Het is ieders persoonlijke beslissing en ik heb er respect voor als stellen elkaar toch echt liefhebben, spijt en begrip hand in hand gaan en ze er samen de schouders onder willen zetten.
Mensen zijn nu eenmaal niet volmaakt, de trouwe partner evenmin als de ontrouwe. Als je een foutloos huwelijk verwacht, wie houdt het dan een leven lang vol met elkaar?

Bedankt puinhoop

Voor je prachtige reactie!

Grens

En die grens, daarvan weet je pas waar die precies ligt als je hem tegenkomt. En dan nog kan hij ook alsnog ineens verschuiven. Als je geluk hebt als koppel krijg je (geef je elkaar, de ander en jezelf) de kans om samen te leren en te groeien. En dan kun je nog veel dichter bij elkaar komen dan je ooit was.

Zelf vind ik het belangrijk om de kinderen voor te leven wat ik belangrijk vind in het leven. Mensen een tweede kans geven bijvoorbeeld. Ergens voor willen vechten. Verantwoordelijkheid nemen.

De meest ‘logische’ reactie, de ander direct buiten de deur zetten, blokkeert naar mijn idee de optie om van de situatie te leren. Al kan het een heel begrijpelijke keuze zijn. En soms de enige optie. Als de ander echt uitcheckt bijvoorbeeld. Din je eentje kun je niet vechten.

Mooie post Puinhoop 😘

In een relatie

die werkelijk waarde heeft is er plek voor al het bovenstaande, zonder dat je vreemd hoeft te gaan om tegemoet te komen aan die verlangens.

Er zijn zoveel andere manieren om je autonomie tot uiting te laten komen, zonder een ander voor te liegen. Zoveel manieren om op avontuur te gaan, emotionele banden aan te gaan en intense seksuele ervaringen te beleven, zonder dat het daarvoor nodig is om met een ander in bed te gaan liggen en daar stiekem over te doen.

Ik verwacht geen foutloos huwelijk, maar ik verwacht zeker wel eerlijkheid, liefde en trouw. Ik verwacht dat wij samen uiting kunnen geven aan al het bovenstaande zonder de ander te hoeven voorliegen. Wij geven elkaar zoveel vrijheid en ruimte, dat alles in het volste vertrouwen. We hebben elkaar altijd aangemoedigd om onszelf te blijven ontwikkelen en dat hebben we gedaan, zonder dat daar een derde partij voor nodig was. We hebben dus geen behoefte aan een andere versie van onszelf, omdat we onze beste zelf hebben mogen ontwikkelen binnen de relatie en dat zal altijd zo doorgaan. Vandaar dat al deze kwesties bij ons geen rol van betekenis spelen.

De woorden van Esther Perel snap ik als uitleg van vreemdgaan. Toch kun je haar woorden niet doortrekken naar alle huwelijken. Ieder mens heeft behoefte aan de dingen die zij noemt, maar gelukkig zijn er genoeg die al deze zaken kunnen uiten en ontwikkelen zonder daarvoor te hoeven liegen en de ander te bedriegen. Ik denk dat wanneer je dat wel nodig acht, je huwelijk in de kern al niet goed zit.

Ik gun iedereen een echte, liefdevolle en eerlijke relatie waar ruimte is voor de autonomie van beiden. Wat ik in dit draadje lees staat daar zo mijlenver ver van af. Sommige mensen zijn niet in staat werkelijk lief te hebben. Het is erg tragisch om daar na jaren achter te komen, maar beter vandaag dan morgen. Jullie verdienen echt beter dan dit. Tijd om op zoek te gaan naar je eigen autonomie? Of is die een stille dood gestorven na zoveel jaren van verwaarlozing?

Weet je Lanza

Dat dacht het overgrote deel van alle mensen die ooit een relatie aangingen. Maar soms blijk je zelf of de ander toch ergens een afslag te hebben gemist. Je pad loopt even niet parallel aan dat van de ander. Kan zomaar gebeuren. Maar ik verwacht niet van je dat je dat snapt. Daar heb je namelijk empathie voor nodig. Om echt lief te kunnen hebben trouwens ook. Ik ben erg bang dat wat jij voor liefde aanziet toch wat anders is. Jij mist namelijk ten enen male juist dat, empathie.

'Dat kan zomaar gebeuren'

Daar ben ik het dus niet mee eens. Je bent toch geen eencellige amoebe?

Mijn man en ik zijn ons bewust van dit soort mechanismen en zijn daardoor in staat het te overzien en ons ertegen te verweren (mocht dat ooit nodig zijn).

We hebben gekozen voor elkaar. Ik weet nu dat voor elkaar kiezen niet dezelfde betekenis heeft voor alle stellen, maar voor ons hangt er enorm veel waarde aan. Bewust kiezen voor elkaar houdt ook in, bewust niet kiezen voor de andere paadjes. Samen onze weg vinden en hierover blijven communiceren en hierin blijvend investeren.

Als ik hier dan teksten lees van mannen die nooit ook maar enige interesse hebben getoond in het gevoelsleven van hun vriendin/ vrouw, of waar de seks nooit echt intiem is geweest, dan zijn dat toch echt relaties van een heel andere orde en dat begint al bij het begin, dat is niet iets wat gebeurt, maar wat ik de kern al niet goedzit.