Verder na ontrouw deel 6

Karma

Ik geloof in karma, ik hoop dat karma ook zijn werk doet.

Wat ik nog alleen van mezelf kan zeggen. Ik heb het geprobeerd voor mijn kinderen.
Ik heb geprobeerd wat er nog te lijmen viel, maar als hij het continu kapot maakt. Ben ik er klaar mee.

Zoals jullie wisten ik was huisvrouw, altijd voor de kinderen gezorgd. Nadat ik achter kwam ben ik flink met mezelf en met hem bezig geweest.
Ik werk inmiddels 25-30 uur per week. Wat goed te combineren is met het brengen en ophalen van de kids.
Avonds en weekends zet ik nep nagels bij klanten.

Dus voor mij gevoel ik zeker sterker in mijn schoenen gaan staan. Laat mij niet meer manipuleren door hem. Want hij weet me altijd te raken.

Hoe ik mij voel komt met vlagen, ik ben verward maar ook blij. Blij dat dit eindelijk over is. Blij dat ik niet meer aan hem hoeft te denken en rekening met hem te houden.
Ik dacht dat het goed zat tussen ons, kennelijk had die de schijn weer hoog gehouden.

Ik wens jullie alle heel veel sterkte. Ik laat van tijd tot tijd wel meer van mij horen.

Mijn gedachten

Ik lees draadje mee, Wat mij zo opvalt en dat is geen verwijt, maar hoe wij vrouwen in elkaar zitten en dat we emotionele verbintenis zoeken met een man. Die verbintenis is er, daarom worden we verliefd, maar die relatie verbintenis verandert na krijgen van kinderen en alles in de jaren erna en ik denk dat het moeilijk is om elkaar te blijven vinden in het verbinden door opvoeding kinderen en alle rompslomp van het dagelijks bestaan. Mannen hebben nu eenmaal andere interesses dan het doen van het huishouden e.d. Vaak gaan tweede huwelijken veel beter, omdat men dan waakt voor de valkuilen. Ik denk doordat je uit die verbinding met elkaar bent geraakt dat er een bepaald respect er nog wel is, maar daar waar een man op zoek is naar emotionele binding via fysiek contact, zoekt een vrouw dit via mentaal contact. Daar zit de valkuil van het uiteengroeien van elkaar. De mannen schakelen over op hun ratio en doen wat hun plicht is: inkomen voor het gezin zorgen, maar zijn emotioneel afgehaakt en als hun vrouwen heksenstreken leveren, dan zoeken ze hun behoeften buiten de deur, maar houden vast aan hun echtelijke plicht. Wij vrouwen werken aan onszelf, maar vaak niet vóór onszelf, maar om oplossingen te zoeken zodat het wordt zoals het was en dat is zoiets als trekken aan een dood paard. Ik zeg niet dat dit bij iedereen zo is en dat het zo is, maar dat is de kijk die ik erop heb. Ik denk dat als wij vrouwen meer ons eigen plan trekken en ons minder emotioneel opstellen naar de mannen, dat er een veel betere balans ontstaat in het huwelijk, zowel voor als na ontrouw. Maar wie ben ik, ik ben al jaren gescheiden.

dwaze moeder

Euh: "Mannen hebben nu eenmaal andere interesses dan het doen van het huishouden e.d." Ja duh, dat komt hen ook wel goed uit natuurlijk. Ik heb ook hele andere interesses dan het huishouden maar het moet wel gedaan worden.
"Wij vrouwen werken aan onszelf, maar vaak niet vóór onszelf, maar om oplossingen te zoeken zodat het wordt zoals het was en dat is zoiets als trekken aan een dood paard." dat ben ik wel met je eens maar... ik zie zoveel vrouwen die wel voor zichzelf gaan en dan in de steek worden gelaten omdat hun man liever een vrouw heeft die nog wel het emotionele relatiewerk doet.
En zo lang er vrouwen zijn die die taak over willen nemen en ook nog spannender in bed zijn want de getrouwde vrouw is bezig met de kids en het huishouden waar de man niet zoveel interesse voor heeft, is de overstap erg verleidelijk.

Mooie theorie...

Dwaze moeder, absoluut. Zie dit ook steeds meer in. Het geldt niet bij iedereen... maar wel vaak.

Maar ik ben juist na de uitkomst : gefrustreerd in verbinding!
Daarvoor nooit.

Wat wel helpt

Is niets meer doen, gewoon hetzelfde als hem. Sporten, chilluh, eten ? Altijd goed, oke gaan we wat halen, overwerken, uitgaan met vriendinnen, netflixen, niet poetsen, was niet vouwen en strijken etc etc. Dat hééft een partij goed gedaan ( dit is wel al langer geleden)
Maar hij merkt dat hij de grip compleet kwijt is. En nu is het omgekeerd hier. Ik ben gefrustreerd in het géén hij nooit deelde met mij. Zullen zien of de coach hem daarin kan gaan helpen!
Gister heeft hij gekookt en de vaat opgeruimd.

Volgens mij had ik iets minder hard moeten lopen al die jaren!

Dwaze moeder

Ik ben het geloof ik wel redelijk met je eens. Maar: ik heb ook andere interesses dan het huishouden. Daar hoef je absoluut geen man voor te zijn. Maar je zit blijkbaar toch (onbewust) heel gemakkelijk in het rolpatroon van je ouders. Tenminste, voor mij werkte dat zo. Man zag veel minder wat er moest gebeuren, en werkte altijd al meer dan ik. Tel daarbij op dat ik een belachelijk ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel heb, en de drang om aan moeder en schoonmoeder (en aan mezelf?) te bewijzen dat ik het prima kon handelen, dat huishouden, en voilá, je zit in een situatie dat het hele huishouden, of in ieder geval de verantwoordelijkheid daarvoor, bij jezelf ligt. En later kwam daar geheel vanzelfsprekend de verantwoordelijkheid bij voor alles wat de kinderen betrof.
Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat man niks deed, maar er kwam heel weinig uit hemzelf. Wat ik vroeg deed hij meestal wel, maar voor mijn gevoel lag daarmee de verantwoordelijkheid nog steeds geheel bij mij.
En geloof me, daar werd ik niet gelukkig van. Wel chagrijnig en zuur. En daardoor liep ons huwelijk uiteindelijk bijna spaak. Natuurlijk deed ik dat ook voor een deel mezelf aan, maar zo groeien dingen soms. En hij vond het natuurlijk allemaal wel gemakkelijk. Neem het hem eens kwalijk. Nou ja, dat doe ik wel, en hijzelf ook. Want we hebben het er vaak genoeg over gehad.

En waarom een tweede huwelijk vaak wel goed gaat? Dat is omdat dan de zorg voor de kinderen weggevallen is. De rompslomp is inderdaad weg of in ieder geval minder. Dat zorgt er sowieso al voor dat je meer tijd en aandacht hebt voor elkaar. Je deelt letterlijk alleen nog maar de lusten, en niet de lasten. En als het goed is heb je inderdaad geleerd van je eigen fouten. Of weet je in ieder geval beter wat je wel en niet wilt. Het is alleen zo ontzettend zonde dat mensen die les meestal pas na de scheiding in de praktijk brengen. Het is man en mij gelukkig gelukt om onze eigen relatie te vernieuwen. Dat was behoorlijk ingewikkeld, en we hadden het bijna niet gered, maar het is gelukt.

Pennestreek

Ik twijfelde of ik zal reageren maar ik vind deze uitspraak over relaties,scheidingen en nieuwe relaties toch wat aanmatigend " Het is alleen zo ontzettend zonde dat mensen die les meestal pas na de scheiding in de praktijk brengen." Hoe weet jij dat mensen dat ook niet al tijdens hun relatie proberen? Als er therapie is geweest of anderszins lessen geleerd zijn. En dat je dan alsnog tot de ontdekking komt dat het niet meer lukt. Omdat er teveel gebeurd is, omdat je teveel uit elkaar gegroeid bent. Ik weet dat het jullie wel gelukt. Hulde daarvoor. Maar het zou je sieren als je niet zo oordelend over anderen zou zijn.
Je zegt ook in een nieuwe relatie "Je deelt alleen de lusten niet de lasten"
Hoe weet je dat? Of zijn bij jullie alleen de kinderen de lasten? Dan klopt het want die deel je niet in een tweede relatie. Maar dan zijn er nog steeds dingen die niet goed kunnen gaan in je leven (werkgerelatieerd, overlijdens, ziektes etc) en die je graag wilt delen. En het is heel fijn als dat in een tweede relatie wel kan.

Alkes

Ik haakte met mijn opmerking aan op Dwaze moeder haar statement dat tweede huwelijken lukken doordat mensen dan waken voor de valkuilen die ze tegenkwamen in de vorige relatie. Had je die dan niet kunnen ontwijken in de eerdere relatie denk ik dan.
En daarmee geef ik geen oordeel over relaties die ondanks inzet van beide kanten niet lukken.

Mijn gedachten

Het is meer dan pijnlijk als iemand on-trouw is. Men durft de confrontatie met zichzelf niet aan, vanuit angst te oogsten wat gezaaid is. Ergens gelezen dat iemand die niet trouw is, op zoek is naar zichzelf en naar een ander leven. Ik denk dat dat zo waar is. Men is niet trouw aan zichzelf, dus ook niet aan een ander, door een gemis van een emotioneel fundament misschien.
De man joeg ooit op die opwindende vrouw waar hij verliefd op werd, de vrouw adorerende die sterke man die haar kan beschermen en vader voor haar kinderen kan zijn.
Wij vrouwen houden vast aan de emotie en de droom wat ooit was en mannen laten niet vanuit ratio het imperium los wat hem de status geeft en waar geld in zit, daartussen zitten de gemanifesteerde vruchten van die gezamelijke droom. Zo hou je elkaar gevangen in een bepaalde status quo.

Het liedje van Herman van Veen, Liefde van later, beschrijft zo realistisch hoe het huwelijk is.

Heel herkenbaar dwaze moeder

Ik mag hier misschien eigenlijk niet mee praten want ik weet niet of mijn ex mij mij fysiek ontrouw is geweest, maar "Wij vrouwen houden vast aan de emotie en de droom wat ooit was en mannen laten niet vanuit ratio het imperium los wat hem de status geeft en waar geld in zit" is voor mij iig heel herkenbaar.

Vast lopen...

Hallo allemaal,

Lees hier nu een paar maanden mee omdat ik herkenning zocht.
Er zijn zoveel verhalen die zo herkenbaar zijn en het verdriet is voelbaar...
Nu vind ik het tijd om wat te schrijven ipv alleen maar meelezen.
Ben bang dat het een lang verhaal word, dus als je het volhoud om te lezen dan ben je bij voorbaat al een topper.

Hier dan mijn verhaal...
Mijn man en ik zijn 18 jaar samen, waar 13 van getrouwd. Hebben een zoon van 11.
Bijna 6 maanden geleden ben ik er achter gekomen dat mijn man vreemd ging, helaas een affaire van ruim een jaar met een meisje van 22. Hoe cliché...

Helaas is het vreemdgaan niet het enige probleem. Hij is vorig jaar januari thuis gekomen met een depressie/burn out en nog wat labels. Niet helemaal nieuw, want dit speelt eigenlijk onze hele relatie al. Het afgelopen jaar was een ellendige strijd met een man met een zware depressie, onaangenaam in de omgang en erg afwezig.
Het is hier al jaren een strijd over sex en de hoeveelheden daar van. Nooit goed genoeg en nooit vaak genoeg. Ook zijn er wat verslavingen in het spel geweest en eigenlijk altijd wachtend op de volgende... Onze zoon is vanaf zijn geboorte tot aan zijn tweede jaar ziek geweest. Man werkte, dus ik stond elke nacht naast zijn bedje. Nooit geen probleem mee gehad. Maar dan schiet de sex er wel eens bij in. Heb geprobeerd om het op andere manieren op te pakken maar die werden niet gezien. Want het was niet zo als hij het wilde of nodig had. Geen gezellige situatie dus. Nu is het besef er ook wel dat ik het niet kan winnen van de onvrede en depressie. Geeft hij nu zelf ook aan. Het vermoeden is er dat hij al een jaar of wat in een midlifecrisis zit. Maar nog steeds geen excuus. Het is geen slechte man, maar wel eentje die heel erg in de war is.

Maar ja dan komt het moment dat je hele leven instort...
Mocht al bijna een jaar niet in de buurt van zijn telefoon komen, wat natuurlijk een belletje doet rinkelen. Heb hem 3x gevraagd of hij een ander had, maar nee dat was niet zo. Hij had weinig contact meer met ons. Het ging zo van kwaad tot erger. We zijn een week eerder van vakantie terug gekomen omdat hij heel erg gestrest raakte van de dingen om hem heen. Nog meer nattigheid. Vrijdag 15 augustus stond hij onder de douche en lag zijn telefoon voor het eerst sinds maanden open en bloot op bed. Vond ik al vreemd maar eigenlijk niet bij stil gestaan. Moest iets weten over onze net aangeschafte pup en ik heb domweg zijn telefoon gepakt. Niet eens bij nagedacht en niet met de intentie om dat ding te doorzoeken. Hoe naïef... Maar meneer had per ongeluk/expres zijn whatsapp open laten staan. Dus ik viel met mijn neus in de ellendige boter.
Toen ben ik wel verder gaan zoeken en dan stort je wereld in. Mensen hebben het wel eens over de vecht of vlucht reactie. Nou die ken ik nu ook. Heb hem geconfronteerd en in eerste instantie loog hij, maar nadat ik zijn telefoon onder zn neus duwde was dat geen optie meer. Was helemaal verlamd, kon bijna niet lopen. Meeste van jullie kennen het gevoel wel. Heb gevraagd of hij het wilde beëindigen met zijn vriendinnetje en heeft dat ook gedaan waar ik bij stond. Dacht ik... Een maand later ben ik er achter gekomen dat er nog intensief contact was, gemiddeld zo'n 60/70 sms-jes per dag. Toen heb ik hem buiten gedonderd. Hij belde 's avonds of ik wilde praten... Nou eigenlijk niet, maar omwille van onze zoon toch gedaan. En nu zijn we 6 maanden verder en nog geen klap opgeschoten. Depressie, midlifecriss en wat al nog niet meer zorgen voor twijfel over alles. Het besef is bij hem wel gekomen dat hij nog steeds van me houdt, maar dat hij geen keuzes kan maken door alle boven genoemde labels.
En ik zit vast... Want er is nog houden van. Maar hoe lang blijf ik dit doen? Hij zou op zn minst kunnen knokken, het voelt heel eenzijdig.
Ik heb me ondertussen ingeschreven bij een wooncoöperatie en alles uitgezocht wat nodig is. Maar ik vind het zo moeilijk om de knoop door te hakken...

Als je je door dit epistel heen hebt kunnen worstelen, bedankt voor het lezen en mss heb je wat wijze raad voor me.

Groetjes Lampie

Sterkte Lampie

MIsschien heb je het besef al, maar deze man zou ik verlaten. Dat is beter voor jezelf en voor je zoon. Er is al lang geen enkel signaal dat hij er aan werkt om een redelijk bestaan samen te verzorgen voor je gezin. En wie weet wat jullie nog te wachten staat.
Ik hoop dat je verstandig kunt zijn en nu door kunt zetten.
Tragisch voor je a.s. exman maar zo gaat dat niet.
En ook als je zelf een zelfstandig bestaan hebt geregeld kun je hem nog bijstaan, maar je bent niet meer afhankelijk van zijn onvoorspelbaarheid en onaangename verrassingen.
Wees verstandig.

@Lampie

Jeetje Lampie, jouw verhaal kon mijn verhaal zijn. Bij mij is het inmiddels al een aantal maanden mijn ex. Hij kon ook maar niet kiezen. Hij heeft ook een aantal labels en waarschijnlijk een midlife. Eerst geloofde hij daar niet zo in maar hier kwam hij op terug.Hij bleek opnieuw haar weer te zien en er over te liegen en toen was het klaar. Ik noem het zijn besluit omdat hij besloot haar weer te zien, maar ik heb hem er uit gezet. Hij heeft ook niet geknokt, heeft hij later ook toegegeven. Het schuldgevoel knaagt nu enorm aan hem. Ik ben door een hele verdrietige periode gegaan en inmiddels gaat het een stuk beter met mij. Ja er is nog verdriet om het waarom iemand zijn gezin zo veel ellende kan aan doen en dat ons kind niet in een gezin met moeder en vader verder kan opgroeien. Het contact met ex is inmiddels redelijk goed. Best bijzonder na zo veel ellende. Het verdriet wat ik had om al het bedrog waar ik achter moest komen en het gevoel niet goed genoeg te zijn voor hem waren was wel groter dan het verdriet van de voorbije relatie. Ik heb er echt hele nare dromen en flashbacks van gehad. Dat heeft wel een half jaar geduurd. Mijn zelfvertrouwen heeft inmiddels een flinke vlucht genomen en ik ben best trots op wat ik allemaal maar voor elkaar heb gekregen in mijn uppie. En de rust die je krijgt door het niet meer op je tenen te hoeven lopen en je af te vragen of hij haar weer ziet is zo fijn. Niet meer iemand naast je met een dubbele agenda. Misschien helpt mijn verhaal je een beetje in je keuze...je kan hem natuurlijk alleen zelf maken. Maar een man die niet kiezen kan heeft al gekozen. Je bent meer waard dan dat! Sterkte, ik weet hoe vreselijk het is om zo vast te zitten.

@ AnneJ en Liefdier

Bedankt voor jullie reacties. Het is wel eens fijn om van iemand die je niet kent te horen hoe ze er over denken.

@AnneJ
Het punt om een keus te maken komt steeds dichter bij. Het probleem is dat ik nu nog geen huis heb en dat maakt me toch wat angstig.
Ik hoop toch steeds tegen beter weten in dat er iets veranderd. Beetje laf natuurlijk, maar wat bekent is is toch makkelijker dan in het diepe springen.

@Liefdier
Dapper dat je voor jezelf en je kind gekozen hebt! Het gevoel van niet genoeg zijn is zo herkenbaar. Heeft mijn zelfvertrouwen een gigantische knauw gegeven. Lastig om dat weer op te bouwen. Vooral het idee dat je niet kunt opboksen tegen een meisje van 22.
Ook heel fijn om te horen dat je er toch weer boven op gekrabbeld bent. Geeft hoop!

Wijze raad

Lampie, ik wil je ontzettend veel sterke wensen. Wat zul je je eenzaam en verdrietig voelen.

Je vraagt om goede raad, nou ja.
De raad die ik momenteel zelf opvolg van profs en ervaringsdeskundige die in een soort gelijke relatie hebben gezetten is los van hem aan je eigen " werken"
Een eigen leven opbouwen, nieuwe hobby's zoeken, mensen ontmoeten, lief zijn voor jezelf, eventueel een baan zoeken als je niet werkt, mediteren, en voor je eigen geluk gaan.
Dan kun je nog gaan zien welke kant de wind op gaat.
Ik doe het een tijdje en gaat me steeds beter af.

@Miss

Dank voor je reactie, Miss.
Jij hebt het ook niet gemakkelijk, wat ik opmaak uit alles wat ik tot nu toe over jouw situatie gelezen heb. Maar je doet zó goed je best. Zet zulke belangrijke stappen voor jezelf!

Lampie82...het gevoel wat je beschrijft, wanneer je tot de ontdekking komt...inderdaad heel herkenbaar. Afschuwelijk gevoel...
Verder sluit ik me aan bij wat Miss over jouw situatie tegen je zegt. En veel lezen hier. Zodat je zelf kunt voelen, wat voor jou zelf het beste lijkt om te doen. Is toch voor iedereen anders. Blijf dicht bij jezelf en luister naar wat je hart je hierbij ingeeft. Veel sterkte en kracht wens ik jou toe!

Nu dan maar het vervolg van mijn verhaal:
Man kwam thuis van werk, ik was op dat moment op zolder, bezig met de was. Jongste kind zat beneden in de huiskamer. Andere kinderen waren niet thuis.
Ik hoorde hem bezig met zijn spullen wegzetten in onze slaapkamer. Even later kwam hij naar de zolder en begon eerst te vertellen over zijn ziekenhuisafspraak van eerder die dag. Ik reageerde neutraal/licht onverschillig. Waarop hij me vroeg wat er was...
Ik stelde hem toen de vraag of hij mijn berichtje van die middag al had gezien. Deed hij eerst nog quasi-verbaasd, over welk berichtje ik het dan had. Toen viel het even stil en keek ik hem vragend aan. Man: "O...ja...dat berichtje...eh...tja..." en toen de bekentenis dat hij inderdaad een affaire had met een ander...en mijn wereld op dat moment compleet leek in te storten... Dus tóch. Diverse momenten van twijfels, vermoedens werden nu keihard bevestigd. Ik kon in eerste instantie niet anders dan met heel veel emoties reageren, mijn pijn, verdriet, boosheid, woede, wanhoop en ongeloof tonen. Man reageerde direct met enorm veel spijt, berouw, schuldgevoel, schaamte en ook verdriet en onmacht. Wilde niets liever dan mij troosten, mij in zijn armen nemen om me tegen al het geweld van deze emoties te beschermen. Maar dat was op dat moment even het laatste wat ik wilde. Ik wilde even razen, de emoties hun weg naar buiten mij laten gaan, aan hem adresseren. Nu eens even niets onderdrukken, wegstoppen.

Ik dacht dat dit het begin van het einde van onze relatie was. 29 jaar samenzijn, een 25-jarig huwelijk, zou nu misschien dus zomaar ophouden met bestaan...
Het liep voor mijn gevoel al een tijdje niet meer zo lekker tussen ons. Weinig tot geen genegenheid, intimiteit. Ik zocht de oorzaak daarvan voor een groot deel bij mezelf. Mijn hormonen speelden sinds enige jaren behoorlijk op, de balans in mijn lijf begon steeds meer te wankelen. Onregelmatige menstruaties met periodes van langdurig vloeien. Niet bevorderlijk voor ons intieme samenzijn. Man wilde wel, maar al te graag zelfs. Bij het knuffelen gingen zijn handen dan ook iedere keer weer naar intieme plekken van mijn lichaam...waar ik ze dan juist niet wilde hebben. Ik wilde heel graag knuffelen, vastgehouden worden als ik weer eens baalde van mijn lijf en hormonen, genegenheid, maar dan ook even niet meer dan dat. Heel vaak gaf ik dat ook aan, maar hij bleef op dezelfde manier handelen. Daardoor begon ik hem uit de weg te gaan, knuffelen te vermijden, hem af te wijzen...steeds vaker, steeds meer resoluut.
Ook had ik al langere tijd het gevoel dat alles op mij terecht kwam, dat ik iedere keer alles alleen oploste, regelde, organiseerde. Man heeft gedurende onze relatie een groot deel van zijn vrije tijd besteedt aan het volgen van onderwijs en vervolgstudies om binnen zijn werk meer te kunnen bereiken, hogerop te komen. Omdat hij dit zelf heel graag wilde, zich erg gemotiveerd voelde. En ik heb hem daar altijd in gesteund, zelf stapjes terug gedaan om hem die ruimte te geven. Was tevreden met mijn eigen parttime baan en had daardoor ook veel tijd over voor mijn kinderen, mijn gezin. De jongste vroeg vooral veel van mijn aandacht en tijd, omdat het een bijzonder kind is; een kind waar we, vooral in de jaren op de basisschool en vroege tienerjaren, iets anders mee om dienden te gaan. Voor eventuele herkenbaarheid laat ik even in het midden waarom dat zo was.

Helaas hebben we in dit en door dit alles feitelijk veel te weinig tijd genomen om onze relatie goed te onderhouden en zijn we elkaar gaandeweg steeds verder kwijtgeraakt. Zo ver, dat man voor het stukje genegenheid en intimiteit het bij een andere vrouw is gaan zoeken. Niet dat hij er daadwerkelijk naar op zoek was, maar ze kwamen elkaar op een bepaald moment met regelmaat tegen (werkgerelateerd, zij werkte voor externe instantie mee aan project op het werk van man), raakten aan de praat, vonden bij elkaar een stuk herkenning in wat ze mistten, vonden dat bij elkaar en gingen samen de grens over, werden allebei ontrouw in de relatie met hun vaste partners. En natuurlijk ging het ook om de spanning, was het nieuw, verfrissend, aangenaam en opwindend om het met een ander te doen...
(Tot zover weer even mijn verhaal, moet mijn tijd nu even aan andere dingen gaan besteden. Wordt weer vervolgd, dus...)

Aanvulling #533

En naast dat het zo spannend nieuw, aangenaam enz. was om het met een ander te doen, was het volgens man ook zo fijn om te merken dat je weer begeert wordt, dat iemand je telkens weer wil, iedere keer laat merken dat ze er zin in heeft om te vrijen, intiem met je te zijn, om seks met je te hebben. Dat iemand je zo geweldig vindt, zo knap, zo lief en zoveel aandacht voor je heeft...

Maar ook dat werd op een gegeven moment al snel minder, werd het ook steeds meer van hetzelfde , als een soort van sleur, voelde die aandacht en begeerte ook niet altijd meer als echt oprecht aan, wat ik van man begrepen heb althans.
Begon ze zich manipulatief te gedragen, jaloers om de dingen die hij nog met zijn gezin en dus ook met mij, ondernam, jaloers om de tijd die hij bij/aan ons besteedde. Probeerde daarom op steeds meer momenten gedurende de dag/avond zijn aandacht op te eisen via berichtjes die ze stuurde, waarin ze dan mededeelde hoe hard ze hem, zijn stem of in ieder geval een berichtje als steun/advies van hem nodig had omdat ze er ergens zó doorheen zat en hem zo mistte, hem dan het liefst in het echt en op dat moment direct bij zich wilde hebben. (Man was ook praktisch onlosmakelijk met zijn mobiele telefoon verbonden, liet zijn toestel geen moment onbewaakt, nam 'm met zich mee naar welke ruimte in huis dan ook, zat vaak lang op het toilet, als hij ergens zat legde hij 'm altijd met scherm naar beneden toe weg en als hij ermee bezig was draaide hij het scherm altijd zodanig dat ik er niet op kon kijken, of ging een stukje van me af zitten op de bank...) En zei dan dingen als dat zij dat wel voor hem over zou hebben, want hij kwam voor haar immers op de allereerste plaats...waarmee ze wilde zeggen dat zij dus direct naar hem toe zou komen, als hij haar nodig zou hebben. Maar ja, zei ze dan ook, dat gold andersom blijkbaar niet zo, zij kwam voor hem duidelijk niet op de eerste plaats, ze merkte helaas wel dat zij niet zo belangrijk was voor hem als hij wel voor haar was...

Pfffft...zielig gedrag, vind ik.
,

Penny

Als het jou helpt om haar als de gemene heks te zien, prima. Maar besef dat jouw man degene is die jou belazerd heeft, niet zij.

Penny

" Pfffft...zielig gedrag, vind ik."

Ja, ik vind jouw man ook echt heel zielig. Helemaal tegen zijn zin zomaar in een affaire van 3,5 (!!!) jaar beland met een manipulatieve minnares. Echt zielig voor hem dat het uitgekomen is.

Michaela

Tja, dat het allemaal maar een heel zielige vertoning is, is een feit...

Sydney

Ik weet heus wel dat mijn man, niet zij, mij belazerd heeft. Maar zij heeft er wel aan meegedaan. Ze heeft haar man (en kinderen) ook belazerd. Samen hebben ze dit gewild en daarmee de hele boel belazerd, moedwillig en bewust, voor een behoorlijk lange tijd. Er is niemand geweest die hun heeft opgelegd dat ze dit moesten doen.

En ze wisten allebei heus wel, dat ze er thuis, met hun eigen partner, over hadden moeten praten. Dat de affaire hun problemen niet op zou lossen, juist alleen maar voor meer problemen zou zorgen.

Dus doe nou niet alsof zij er niets aan kon doen. Zij bleef ook 3,5 jaar lekker profiteren van de tijd en aandacht die ze van mijn man kreeg. Waarom denk jij dat ik haar als de 'gemene heks' zie? Ik zou bijna gaan denken dat je haar kent (of zelfs dat je haar bént...) omdat het overkomt alsof je het vooral voor haar opneemt...
Ik heb, naast dat ik vind dat zij zich hierin, samen met mijn man, ten opzichte van haar man, gezin én mij niet netjes gedragen heeft, heen enkel oordeel over haar, omdat ik verder niet weet wie en hoe zij als persoon is.

Jezelf gedragen alsof een ander verantwoordelijkheid is voor jouw geluk, vind ik gewoon zielig en niet zoals het hoort. Wie zich dan ook zo gedraagt, mijn man, mijn kinderen, mijn buurvrouw, mijn neefjes.

Ik herken dit

Woow geen woorden meer voor. Ik heb er 1,5 jaar ingezeten, leugens en nog meer leugens is alles eindelijk boven water.

Mijn ex zat in een affaire van 5 jaar! Ik ben er vorige jaar oktober achter gekomen, hij had het opgebiecht na mijn vermoedens. En jahoor, afscheid genomen van minares enzo ik gunde hun zelfs de kans om afscheid te nemen. Maar 3 dagen na hun afscheid zijn ze vrolijk veder gegaan. Nog meer leugens dus. Alles is nu boven water.
Ik had heb de deur uitgezet toen ik alleen nog maar 1 leugen te horen kreeg “ik heb haar alleen gebeld”. Nu weken veder spraken ze elkaar gewoon nog. En nu wilt ie voor gezin kiezen. Hij heeft nadat ik hem de deur uitzet met zijn koffers 5 dagen bij haar geslapen.

Nu komt het hoor, hij wil zijn gezin redden. En ik moet gaan kiezen of ik nog met hem wil zijn of niet.

Zoveel pijn zoveel verdriet, omdat ik oprecht dacht dat het gestopt was. Zoveel energie in het proberen gestopt, zover leed. Die 14 jaar krijg ik nu ook niet meer terug, maar ik kan er niet nog 14 jaar mee leven. Ik heb een punt achter gezet. Ik wil dit niet meer. Hij heeft zijn kansen niet benut, is dan ook niet meer mijn probleem.

Maar toch, ik hou van die man. Ik kan hem niet loslaten, en toch bijt ik door. Omdat ik dit niet verdien. Omdat ik meer waard ben om zo behandeld te worden.

Hij is er voor zijn kinderen, en dat vind ik prima zo.
Er is geen haat of wat dan ook. Zijn spijt is echt laat gekomen, het moment dat ik zei dat ik het niet meer wou.

Ik ben opzicht veel gegroeid. Heeft wel even geduurd maar ik laat niemand meer over me heen lopen. En vooral niet mijn ex.

In zulke tijden heb je alleen wat aan jezelf, dus wees aub lief voor jezelf. Ik heb begin echt amper gegeten/geslapen.
Ben 15 kilo afgevallen, weeg nu nog maar 49kg maar ben er mee bezig om weer op gewicht te komen. Ik focus me nu meer op andere dingen, dan alleen op hem gericht.

Ik hoop dat jullie in zulke tijden ook dicht bij jezelf blijft, ga niet dingen doen zodat ie nog bij je blijft. Wat ik geleerd heb is een langdurige affaire gaat niet zomaar stoppen, zelfs niet als je er achter komt. Er zijn altijd nog meer leugens.

Echt?

'Ik zou bijna gaan denken dat je haar kent (of zelfs dat je haar bént...) omdat het overkomt alsof je het vooral voor haar opneemt...'

Ik neem het niet voor haar op. Het is geen wedstrijd, waarbij jij verliest en zij wint. Zij was fout bezig. Je man was fout bezig. Jouw wraakactie was ook fout.

En ook ik

En ook ik gaf minnares de schuld, was makkelijker om haar de schuld te geven. Zodat ik nog kon proberen met man. Eigenlijk heb je niks met minnares te maken, jou man heeft dit alles gedaan. Ook al hoe de minnares doet, jou man is er op ingegaan. Een trouwe man zou niet zo snel verleid worden. Die zou nooit in verleiding komen, en nooit zijn gezin op het spel zetten.

Ze hebben alleen spijt wanneer ze betrapt worden, dan komt het besef pas binnen. Dan is het gezin meer waard dan minnares.

“An apology without change is just manipulation”