Verder na ontrouw deel 6

Hmm stof tot nadenken.

Als Ik nu kijk naar mijn eigen huwelijk, dus vanuit mijn eigen visie, zn bijna twee jaar later...
Gaat de woede liggen naar minnares(sen)...

Hoe beschrijf Ik dat nu?
Ik loop bijv in de wijk waar ze woont, en ik heb één ervan nooit in real life gezien maar ik zag haar opeens overal " lopen"( alleen ooit op een foto gezien) een heel gek gevoel komt dan omhoog, geen afschuw maar eerder de gedachte, goh is dat nu een vrouw die zo wil zijn? Een vrouw die dat kan, daar toe in staat is een handgranaat onder een gezin te leggen en alleen maar kijkt naar haar eigen lusten, genot, gemak, vermaak, zin heeft in aandacht etc. Iemand die dat kan. Iemand zoals mijn man dus ook.

Ik ben er wel achter, Ik kan het niet. Het is niet de persoon die ik wil zijn. Ondanks alles, alle bizarre situaties die voorbij zijn gekomen, ik kan het niet.
Ik ben nog steeds zo trouw als een hond en te gek op mijn man.

Er komt geen woede meer Penny, maar een soort van overtuiging dat toch niemand aan mij kan tippen.

En laat mijn man nou afgelopen weekend echt erkent hebben dat hij mij gebruikt heeft.
Hij zei het letterlijk. Miss ik heb je al die jaren gebruikt.
Ik barste in huilen uit, maar het had ook iets, mooi' s? Ik kan daar het juiste woord niet voor vinden..

Een inzicht wat ik nog nooit bij hem had gezien. Voor het eerst in bijna twee jaar erkende hij echt dat hij een probleem heeft. Misschien ook omdat ik niet meer wacht, huiver en alles afkap als hij niet bewoog ?

Ik weet het niet gebroken, je weet pas wat je hebt tot je het kwijt bent. En dat begint hij ja nu pas écht te beseffen. Misschien was het wel de tweede persoonlijkheid van de andere miss man maar het voelde echt, op de manier waarop hij nu praat.
Ik heb zeer veel respect voor je beslissing. Maar ondanks alles had Ik nooit gedacht dat ik dit nog geen posten hier. Ik ben blij dat ik hem deze kans nog gegeven heb. Maar ik begrijp jou ook dat je het niet meer wil.

Gisteravond waren we samen weg. En het was alsof de ontrouw er niet meer was.
Ik voelde mij dankbaar dat ik ben wie ik ben. En hij was dankbaar dat ik er nog ben.
Het maakte me bewust van het hele proces.

En Natuurlijk komt vandaag het besef weer, hè was het nu echt? Heeft hij dat echt gezegd? Maar het is echt. Hij heeft zelf hulp gezocht en zet door.
Misschien kom ik hem over een tijdje ( weer) afbranden van boosheid maar eigenlijkverbaast het me en voel ik al een gehele tijd geen boosheid meer, maar liefde. Een ander soort liefde is er voor in de plaats gekomen. Maar toch nog genoeg om samen te blijven.

Er zullen vele van jullie knikken met praatjes vullen geen gaatjes, hij houdt miss vast weer voor de gek, en soms het duiveltje op mijn nek ook. Maar
hij ziet nu pas wat hij echt bijna kwijt is. Ik ben benieuwd hoe zijn proces voortzet. Ik ga in iedergeval door met het mijne, ook los van hem.
Wilde dit graag met jullie delen.

Penny, wonen jullie nog samen? Kun je met hem praten over het bedrog ?

Miss

Ja wij wonen nog samen en ik sta er ook zo in, zoals jij er nu in staat.

Alle emotie die je in mijn schrijven leest, is in principe ook van hoe het er vorig jaar aan toe ging, wat er zich afspeelde toen het net uitgekomen was.
We hebben het afgelopen jaar heel veel gepraat (en nog steeds praten we op momenten als daar behoefte aan is bij een van ons) over het bedrog, man is zich ook bewust van zijn gedragingen in de aanloop naar en gedurende de affaire. Is ook gaan inzien en tot besef gekomen dat hij echt met mij verder wil, omdat ik voor hem uiteindelijk toch het beste ben wat hem ooit is overkomen. En ja, hij heeft zichzelf de mogelijkheid gegeven om een vergelijking te maken en in het verloop van een lange tijd tegen elkaar af te wegen wat voor hem het beste zou kunnen zijn. Hij vindt het erg genoeg van zichzelf dat hij dat zo heeft gedaan en mij én die ander daarvoor gebruikt heeft. Hij heeft in die periode ook gevochten met zichzelf, liep vast in het hele gebeuren, wist niet hoe hij het allemaal het beste kon oplossen. Had op dat moment niet het besef om daar ergens hulp voor te zoeken, met iemand over te praten, ook een deel uit schaamte over waar hij mee bezig was. Hij is, net als jouw man, nu ook zo dankbaar dat ik er nog ben, dat we samen de kans krijgen en nemen om opnieuw een fijne relatie met elkaar te kunnen hebben.

Man is na het uitkomen van de affaire hulp gaan zoeken om aan zichzelf te kunnen werken. Wil kost wat kost een herhaling voorkomen. Besefte daardoor ook de noodzaak om bij zichzelf te gaan onderzoeken hoe hij anders tegen bepaalde overtuigingen en doen van aannames kon aankijken en daaruitvolgend gedrag zou kunnen veranderen. Door ook beter te gaan communiceren. Niet langer de makkelijke weg kiezen, niet de weg van de minste weerstand nemen. Maar meer toewijding en bereidheid om te vechten voor al het goede wat hij heeft en immers altijd al had. Omdat hij dáár nu bewust en met volle overtuiging voor wil gaan en voor kiest om te doen. Samen met mij. Ik vind dat we goed op weg zijn.

Alkes

Dank voor je bezorgdheid.
Maar dat laten we echt niet gebeuren. Onze kinderen zijn bijna allemaal al volwassen dus we kunnen er met hen goed over praten. Haar kinderen zijn nog in de leeftijden van de onderbouw op de basisschool maar hadden al drommels goed in de gaten dat mama verliefd was op een andere meneer (dochtertje bracht dat op een gegeven moment ineens ter sprake tijdens een avondmaaltijd).

En nogmaals, ik wéét dat mijn man mij belazerd heeft. Maar zij deed wel lekker met hem mee. Zij zei ook niet "Nee, dit moeten we niet doen", bleef ook doorgaan met het spel der verleiding. Sámen hebben zij ervoor gekozen om anderen te bedriegen en te belazeren. Ik geef haar niet alleen de schuld van mans bedrog. Hem zeer zeker net zo goed.

Penny

Ja maar zij is niet verantwoordelijk voor jouw relatie. Je man wel.

En dat ik dat zo kan

Is ook mede te danken aan hoe man oprecht zijn best doet om het vertrouwen terug te laten komen. Hoe hij er voor vecht om er weer een fijne relatie van te maken, laat blijken hoe dankbaar hij is dat we elkaar weer hervonden hebben, dat er nog steeds sprake is van liefde en passie tussen ons. Hoe erg hij het vindt dat hij bij iets "stuk" gemaakt heeft, mijn vertrouwen zo ernstig beschadigd heeft, er niet bij stilgestaan heeft dat het voor mij hoe het in de jaren voorafgaand en tijdens de affaire met onze relatie ging, ook niet meer echt leuk was... Hij vindt van zichzelf dat hij zich enorm egoïstisch gedragen heeft en heeft daar echt heel veel spijt van. Vindt van zichzelf ook dat hij door op deze manier gehandeld te hebben, hij daarmee geen goed voorbeeld aan zijn kinderen geeft en dat spijt hem ook heel erg.

Maar omdat het besef er is, er over gepraat kan worden, worden er verandering in gang gezet, worden oude en niet van toepassing zijnde overtuigingen en aannames de wereld uit geholpen, gaan dingen anders voelen, kan pijn, verdriet en gebroken vertrouwen geheeld worden, kan er weer opnieuw gebouwd worden.
Ik wens het iedereen toe, zeker als beiden bereidwillig zijn om eraan te werken, dat er weer iets moois op mag bloeien na alle chaos, pijn, ellende en verdriet. Liefde kan gelukkig heel veel overwinnen. Soms niet alles, maar geef het tenminste wel altijd een kans.

Penny

'Omdat ik voor hem uiteindelijk toch het beste ben wat hem ooit is overkomen'

Ja, dat geloof ik meteen ...

Sydney ben jij lanza?

Oprechte vraag.

Hoe komt het dat je dit zinnetje uit haar post haalt?
Irriteert het je?

Sydney

Is het nou een keer klaar met dat ironische gedoe van je?

Wat denk je daarmee te bereiken? Zelf ergens gefrustreerd over? Kun je het niet uitstaan dat mensen na een slechtere periode toch weer samen verder kunnen, omdat het jou misschien niet lukt, of is het jou overkomen dat de partner van jouw minnaar/minnares jouw partner heeft ingelicht over de affaire van jou met die ander?

Je kent me niet eens, kent mijn man niet, onze situatie ken je niet, bent niet bij onze gesprekken, dus waarom reageer je dan toch telkens zo geagiteerd?

Lanza?

Ik ben Lanza niet. Maar ik snap niet dat Penny serieus blijft volhouden dat haar man een onschuldig slachtoffer was en dat het om een paar minuten plezier per week ging. Het duurde 3 jaar! Alles wat ze de gemene minnares verwijt, heeft haar man ook gedaan. Zolang ze dat blijft ontkennen, zal het nooit een eerlijke relatie worden.

Eerlijke relatie

Is als je je eigen aandeel eerlijk erkent zonder je te verschuilen achter een ander. En dat je je fouten zelf opbiecht in plaats van pas berouw hebt nadat iets ontdekt wordt, dat lijkt mij ook wel een cruciaal punt.

Maar jippox poeh hè

Dat is moeilijk... even thuis vermelden dat je al tig jaar vreemd gaat, even op Tinder bent gegaan en het gemak van plezier en spanning buiten de deur zocht.

Ik ben ze nog maar zelden tegen gekomen of er over gelezen, jij wel?

Ik denk ook juist dat dat de spanning is, het fijne stofje wat steeds aangemaakt word.

Ach Sydney ik kan me voorstellen dat je er nu zo naar kijkt, maar die tijd zal pas later komen verwacht ik voor Penny. Ik gaf ook 2 truzen heel lang de schuld, maar nu weet ik dat man fijn gebruik maakte van hun, en hun van hem. De situatie was ernaar het te kunnen doen, partners waren veel werken, diensten werden gewisseld om het hun zelf lekker gemakkelijk te maken. En ik was bij een schat van een kind of aan het werk, en tja neem dan de blindheid van als hij maar gelukkig is erbij en voila perfecte cocktail om vreemd te gaan.
Maar ben het met je eens, mijn man stapte erin zonder enig berouw.

Tja je moet het maar kunnen, het vreemdgaan, ingewikkeld gedoe.

Jippox

Ik vond/vind het ook een cruciaal punt, dat hij het niet zelf opgebiecht heeft, geloof me. Want hoe lang zou de affaire nog voortgeduurd hebben, als ik het niet ontdekt had? Die vraag heb ik heel vaak gesteld. Volgens man niet heel lang meer, maar dat is natuurlijk een grote "what if" situatie. Het had niet heel lang, maar aan de andere kant toch wel nog langer kunnen voortduren. Maar dat is iets waar nooit een eenduidig antwoord op zal komen. Het is geweest, het is voorbij.

Ik vind mijn man helemaal geen onschuldig slachtoffer. Ik vind dat hij heel erg fout bezig is geweest. En dat vind ik van haar net zo goed, want zij vond het wel prima allemaal. Had er totaal geen moeite mee dat ze haar man aan het belazeren was. Eiste telkens meer tijd en aandacht op, omdat ze liever met mijn man samen was dan thuis met haar eigen man. Het is misschien moeilijk te begrijpen zoals ik het hier vertel en het komt wellicht zo over alsof ik man als het grote slachtoffer van de situatie zie, maar geen van jullie weten wat en hoe er in de berichtjes over en weer, zowel tussen haar en man als ook in de dagen na uitkomen tussen haar en mij, over gezegd en geschreven is. Maar neem van mij aan dat ik echt niet enkel de hand boven het hoofd van man aan het houden ben. Alsjeblieft. Ik neem het man heel erg kwalijk, dat hij zó aan mij voorbij is kunnen gaan.

Maar het is voorbij, het is geweest. We hebben puin geruimd en bouwen nu iets nieuws op. We kijken nu vooral naar de toekomst, niet steeds naar wat er in het verleden is gebeurd. Ik wil alleen maar laten weten, hoe ik, hoe wij, er nu samen in staan, hoe wij proberen er op de beste manier voor ons mee om te gaan. Zoals zovelen dat hier doen/gedaan hebben.
Zodat mensen, die hier ook mee geconfronteerd worden, er misschien iets aan hebben, iets voor zichzelf mee kunnen.

Flanagan

"Sydney, wat is in jouw ogen de definitie van een eerlijke relatie?
Een relatie waarbij het verleden de boventoon voert, of de toekomst?"

Ik ben geen Sidney, maar vele vrouwen ( niet allemaal) die bedrogen zijn hier, hebben een grote gave om de kop in het zand te steken en superlatieven te gebruiken. Des te rotter het is, des te mooier de woorden. Bedekken met de mantel der liefde, een slecht beeld hebben over de aparte individuen en de relatie.

Ik zou me pas richten op de toekomst als het verleden eerlijk en simpel met zoutzuur is weggevaagd voor zover mogelijk. Geen toekomst zonder een opgeruimd verleden. Stoppen met zeuren en je kop in het zand en het maar slikken heeft nog niemand nasr de toekomst geholpen. Wel naar de haaien.

Penny

Ik heb in het andere topic je post gelezen, wat mij opvalt is dat je je enorm aan het verdedigen bent.
Je ligt er zelfs wakker van.
Begin ermee jezelf niet zo te laten beïnvloeden door anderen, ik kan je pijn gewoon voelen.
Je mag gewoon boos zijn op de minnares hoor.

Daarom poste ik al, over een jaar ( misschien net als ik nu na bijna 2 jaar later ben je dat niet meer, omdat je gaat beseffen dat je man er voor koos, en alleen hij verantwoordelijk is voor jullie gezin, dat neemt niet weg dat zij als persoon het kan, een man verleiden en wegkappen bij zijn gezin voor de fun. En dat je daar boos op bent)

Want dat hoeft helemaal niet, pff ik ben daar al lang mee opgehouden in mijn wereld.
Omdat ik zelf wel bepaal hoe ik om ga met de ontrouw van man, en de gedachte naar minnares(sen)

De eerste heb ik ook gebeld, en voor alles uit gemaakt wat je je maar kunt bedenken. Maar nu denk ik daar heel anders over. Dat kost tijd. Geef jezelf die ook.

En dan de andere zin die opvalt, je hebt je man nog niet vergeven.
Dat is cruciaal (!) voor jezelf, je zult gaan voelen als je dat gaat doen je minder boos word op haar, op hem. Maar vooral is vergeven heel goed voor jezelf. Zodat je een bepaalde woede achter je kunt laten.

Ik heb hem vergeven, ik heb mijn ( verschrikkelijke ) schoonpa vergeven. ( ik heb het hem letterlijk gezegd, recht in zijn gezicht ) omdat ik de baas wil zijn van mijn eigen leven en niet wil eindigen als iemand die boos blijft.

En dat kan echt, ik haal nu vaak mijn schouders op als man er over wil praten. Ik kan zo weinig met zijn keuzes. Ik kan me alleen richten op mijn eigen keuzes en ben daar verantwoordelijk voor.

Probeer voor jezelf rust te creëren en je hoeft niemand ervan te overtuigen dat je gebleven bent.
Gelukkig mag iedereen dat zelf uit maken.

( deze post is niet aanvallend bedoeld)

Flanagan

Voor de eerlijke relatie sluit ik me graag aan bij de beschrijving die Jippox gaf.

Waar ik op aansloeg, is het demoniseren van 'de ander'. Ik zie dat in mijn omgeving en op dit forum vaker. Niet alleen bij bedrogen partners, ook bij conflicten op het werk, of zelfs bij ruzies van kinderen op school. Sommige mensen halen er dan van alles bij om de ander maar zwart te maken, en zichzelf of hun partner/kind/... vrij te pleiten.
Alsof de ander niet ook maar gewoon een mens is. En de partner of het kind geen engeltje.

Verder bedoel ik er niets mee. Het is blijkbaar mijn allergie.

andere vrouw

Wij weten ook niet wat de man van Penny die andere vrouw vertelt heeft en waarschijnlijk weet Penny dat ook niet. En ik denk ook niet dat de man van Penny dit nu eerlijk zal vertellen. Als je verder gaat met je partner ga je ook niet precies vertellen wat je in je verliefde bui ooit aan die andere vrouw allemaal hebt verteld ("huwelijk stelt niks meer voor", " als de kinderen huis uit zijn stop ik er mee"etc etc). Dat is ook niet nodig want het kwetst meer dan het oplevert. Maar het misschien wel goed om te realiseren dat die andere vrouw een heel ander beeld heeft van jullie relatie heeft meegekregen dan jij denkt
(verder helemaal eens met Sidney en Jippox)

Helemaal mee eens,

Met wat je in post #556 zegt, Flanagan. De tijd is niet om te keren. Als dat wel mogelijk was geweest, zegt man mij, dan had hij het, zeker als hij wist wat hij nu weet, heel anders aangepakt.

En dat hij zijn fout inziet, met mijn pijn en verdriet moet dealen (tja, eigen schuld van man, had hij er maar niet voor moeten kiezen om te liegen en bedriegen), beseft hoe stom en dom hij bezig is geweest, enkel om de lust en er nu zijn uiterste best voor doet om er voor mij te zijn, laat zien dat ik er voor hem wel degelijk nog toe doe, belangrijk voor hem ben, dat is waar ik mij nu op richt en maakt dat ik nog steeds samen met hem verder wil, erop durf te vertrouwen dat er nog een mooie toekomst voor ons is weggelegd.

Miss

Bedankt voor je goede raad. Die neem ik zeker met mij mee en doe daar ook wat mee. Komt goed.

Sydney

"Verder bedoel ik er niets mee. Het is blijkbaar mijn allergie."

Ik denk dat het dat inderdaad is.
Snap dat je het in principe goed bedoeld en dat kan ik heus wel waarderen.

En toch...

Zie ik vaak het volgende gebeuren; waar de vrouw door wil gaan met de man, worden de in gramschap gedrenkte pijlen meer op de minnares gericht dan bij degenen die stoppen met de vreemdganger.
De kwaadheid en gekwetstheid is groot en moet zijn uitweg vinden. Maar als je door wilt met degene die je zo verraden heeft, ontstaat er een dilemma op basaal vertrouwensniveau; iemand die van je houdt kwetst je niet, iemand die je kwetst houdt niet van je. Kwetsing is naar, houden van is goed. Maar ik wil geloven dat die ander eigenlijk het meest van mij houdt. Daar is de Truus schuld toebedelen een uitkomst in.
En natuurlijk gaat men dan zeggen: ja maar ik vind mijn man ook heel schuldig hoor. Nee, hij is 100% verantwoordelijk voor jullie relatie en dus ook voor het vreemdgaan. Zij voor de hare ~als ze die heeft~ en het gaat niet aan je daarmee te bemoeien.

Vrouwen die door het vreemdgaan de relatie hebben afgesloten lijken helemaal niet meer bezig met die derde partij. En op de een of andere manier voelt dat veel gezonder voor mij.

Dus wat ik nou eigenlijk heel interessant zou vinden, is die mensen die wel doorgaan met de relatie terwijl ze ook de volledige verantwoordelijkheid voor het verraad bij de vreemdganger leggen. Het zou kunnen zijn dat die relaties er op den duur juist sterker uitkomen omdat de ´ locus of control´ niet buiten de relatie wordt gelegd; als je verantwoordelijkheid bij degene buiten de relatie legt, blijf afhankelijk van factoren buiten je relatie om.
Maar goed dat weet ik dus niet. Vind het wel interessant