Verder na ontrouw deel 6

Niet bespreken

Het is nu2 jaar geleden dat hij me versie twee vertelde, 3,5 jaar dat het gebeurd is dus. En ik weet dat het hem alleen maar irriteert als ik er dan weer over begin. Logisch, want we hebben onze relatie enorm verbeterd. Therapie gehad, meer samen ondernomen etc.
Bovendien ben ik weer ongesteld, dat verklaart ook een hoop plotse emoties Maar helemaal weg gast het nooit, denk ik. Honderd procent vertrouwen komt ook nog niet terug.

Litteken

Het blijft gewoon altijd een litteken. Wel genezen, maar altijd zichtbaar, of voelbaar in dit geval. Wil hij een tijdlang niet vrijen, om vage redenen, dan gaat de alarmbel. Had hij het ineens over de impact van sterilisatie. Huh? Dusik meteen vrezen voor een jongere vriendin. Maar dan weet ik ook wel: wanneer moet hij die ooit zien dan? Constant thuiswerken, nergens heen...maar het maalt dan hè, van 'toen had ik ook niets in de gaten immers'...

Vergeven en vergeten

Als je zelf steeds wordt herinnerd aan iets stoms wat je gedaan hebt, vind je dat toch ook niet fijn? Zo zal dat voor hem zijn. We hebben het er eindeloos ove gehad. Ik weet wel dat het jaren kan duren voor het echt weg is.
Maar ik weet dat ik er bij hem niet meer mee hoef aan te komen. Hoe stom je dat ookvinden kan. Ik sna he wel. Hij voelt zich syeeds weer beschuldigd, hoewel ik dat niet bedoel. Maja...

Puinhoop

Herken dat wel, vooral de geestelijke ontrouw doet het meeste pijn, tenmiste bij mij ook.
Ondanks dat het mij niet meer dagelijks beperkt ( de gedachtes daarover) heeft dat bij mij het meeste stuk gemaakt.

Jij noemt het vrijen trouwens, ( vrijen doet hij met jou puinhoop, maar dat is mijn visie tegenwoordig) ik noem het sex. Misschien helpt die je gedachte ook iets meer om dat los te laten, ik kan het tegenwoordig los koppelen.

Afgelopen weekend kwamen wij een stel tegen bij de ijssalon wat duidelijk niet bij elkaar hoorden. Echt het was zo klaar als een klontje, iedereen keek naar hun, of misschien waren ze een blauwe maandag samen, maar het spatte er vanaf dat zelfs man erover begon, en het haalde alles weer omhoog. De confrontatie met z'n mevrouw en meneer, ik werd spontaan misselijk. Dus wat ik in het andere draadje al posten ( aan anoniempje1989) het is een hele kluif dit mee te maken in je leven. Het kan zomaar ineens de kop op steken. Daar ben je geen uitzondering in...
Je bent niet alleen, al is het soms nog zn eenzaam bestaan. Onthou dat.
Veel liefs

Puinhoop: eis geen contact

Helemaal terecht dat je kwaad wordt en ook dat je geen contact wil tussen hen. Mijn man heeft contact gehouden en daar is narigheid van gekomen. Iets met kat en spek.... Ik vind het overigens bizar dat je man het contact wil aanhouden. Wil hij nou met jou verder of niet?

Ik kreeg het advies van psych om een grens duidelijk te communiceren. Benoem je angst bij hem. En stel een harde grens. Eis nul contact en verbindt er dan wel consequenties aan. Wat doe je als je man het wel (stiekem) doet of zij benadert hem? Zoek ook eens op internet op onderzoeks info over vreemdgaan en contact houden, dat gaat meestal fout, kans op weer sex is mega (kun je je man laten lezen is objectiever dan als jij het zegt).

Je bent inderdaad niet alleen. Ik leef met je mee.

Lang geleden Anne

Anne, dank je voor je medeleven en advies maar dit speelde in de winter van 2016. En nee, ik heb hem toen ook letterlijk gezegd dat je de kat niet op hetspek moest binden. Dus hij heeft alles verbroken. Ik zei toe ook dat als hij wel contacthield, het dan afgelopen was.
Dat is idd altijs een recept voor ellende. Dat las ik maar dat voel je zelf ook wel.
Miss, dat is lief van je. Hij noemde hetzelf zo toen hij bekende en ik reageerde hetzelfde. Maar hij hingnog in zijnverliegdheid denkik. Later gaf hij toe dat het ook niet zo geweldig was geweest.

Ja he, ikvond datfijn aan de lockdown, ieder dievreemdging zou meteen moetenstoppen ;=)
Je zou het meteenzien: manenvrouw op 1.5 m afstand gaan vreemd.
Ik word daar ooknasrvan, als ik dat zie.

Het kan altijd nog erger

Net wanneer ik denk een beetje te zijn opgekrabbeld, komt er een pakketje met een brief van een ander persoon waar hij regelmatig kwam voor sex. Het bleek te zijn begonnen tijdens mijn zwangerschap van ons 2e kind en is tot vorig jaar door gegaan. Tot we gingen verhuizen naar ver weg. Hij heeft haar niet eens gezegd "ik ga verhuizen" nee hij ging emigreren en dacht zo haar af te hebben gescheept en al zijn zaakjes te hebben opgelost. Deze vrouw wist overigens van mij, want ik heb ooit op een mail gereplyd met de vraag of ze wist waar hij en zij mee bezig waren, dat ie een kind had en 1 onderweg.
Ik dacht dat dat waarschuwing genoeg was geweest, maar dat bleek toch het begin te zijn. En zij heeft ons adres op 1 of andere manier achterhaald. En eist nu dat hij een pistool regelt voor haar zelfmoord...

En dan ben je ineens weer terug bij af en weet je niet wat te doen en waar heen te gaan. Hij blijkt altijd een laag zelfbeeld te hebben gehad, dat wist ik wel en ik deed daar misschien soms zelfs nog een schepje boven op, want ik heb die mail en zijn intentie van toen nooit kunnen vergeten.
Maar zijn gevoel van waardeloosheid en kritiek van mijn kant zorgde ervoor, kennelijk, dat hij zich niet durfde te uiten en zijn waardering elders ging halen.

En nu belooft hij mij alleen nog maar trouw te zijn en me alles te geven wat ik nodig heb. Het enige wat pleit voor hem is dat hij het contact al had beëindigd. Maar of ik hem ooit nog durf te vertrouwen....

Grootste nachtmerrie

Haaika,

Heel veel sterkte, wat ontzettend verdrietig.

Je spreekt over een ander persoon, bedoel je niet de mevrouw waar hij in je vorige post mee vreemdging maar een nummer 2?

Haaika

"Hij blijkt altijd een laag zelfbeeld te hebben gehad,"

Ja maar het rotte is dat sommige mensen met onzekerheid en een laag zelfbeeld niet dát laten zien (of er aan gaan werken) maar het gaan uit acten in gedrag wat anderen schaadt.
sterkte

Poeh

Haaika, wat ontzettend heftig omdat te horen, ik weet hoe je je voelt, je hoofd en hart gaan alle kanten op.
Hoe gaat het nu met je?

Wat heftig...

Mijn hemeltje, Haaika. Ontzettend heftig dit. Kan me voorstellen dat dit als een messteek dwars door je hart heen voelt. En dat hij nog kan zeggen dat hij er niet bij nagedacht heeft...terwijl hij al eerder de fout heeft gemaakt om alles op het spel te zetten door vreemd te gaan... Zet hij jou dan zó ver boven zichzelf, wil hij dan zó sterk zijn onvolkomenheden voor jou verborgen houden en voelt hij zichzelf zo waardeloos ten opzichte van jou, dat hij dat niet naar jou durft te uiten? Of verschuilt hij zich daarachter, zodat hij zijn eigen gang kan gaan. Doet hij alsof hij 'last' heeft van een laag zelfbeeld. Zodat jij en anderen over hun hart strijken en dan hopelijk vergevingsgezinder zijn. Is hij niet gewoon polyamoureus ingesteld maar durft hij daar niet aan toe te geven voor zichzelf?
Want als je toch al eerder je partner zoveel pijn en verdriet hebt gedaan door vreemd te gaan, daarna samen bent gaan knokken om de crisis samen te boven te komen en vervolgens toch weer de keuze maakt om vreemd te gaan en dan ook nog zeggen dat je er niet bij nagedacht hebt... hoezo, kon je je ineens niet meer indenken hoeveel pijn en verdriet je eerder al veroorzaakt had?
Ik snap dat het zo steeds moeilijker wordt om hem op zijn woord te vertrouwen. Dan dient hij toch wel heel hard ook aan zichzelf en aan zijn lage zelfbeeld te gaan werken. Anders blijft dit zich herhalen. En jij kunt niet aan de gang blijven met je grens tav in hoeverre je je man wil, kunt en wilt kunnen vertrouwen, steeds maar weer verder te verleggen.
Echt heel heftig dit. Sterkte!

maar wacht even

nu lees ik dat Haaika naar woonruimte op zoek is. Maar kan hij niet gewoon het huis uit? Hij heeft toch zo'n spijt en hij heeft toch de problemen veroorzaakt? Het minste wat hij nog kan doen voor zijn kinderen en jou is het jullie zo gemakkelijk mogelijk maken?

Haaika

"Maar voor mij voelt het alsof dit allemaal niet belangrijk voor was, in ieder geval niet belangrijk genoeg om zijn lust en liefde niet aan een ander te verpatsen.
Hij zegt dat het zo niet zit, hij dacht er alleen niet over na. En nu hij ziet hoeveel zeer het mij doet, weet hij zeker dat ie nooit meer zoiets kan doen of willen."

Jaja, en dat zal hij nog menen ook. Op het moment dat hij het zegt. Maar hij wist dat het je pijn doet en doet het toch. en hij zal ook best heel veel van je houden of om je geven maar als ik het zo hoor, zit er eerder een dwang tot zelfbevestiging achter het vreemdgaan dan iets anders.
Mensen die dat zo nodig hebben, gaan dat weer doen, tenzij ze echt zien waarom ze het doen en daar aan gaan werken. Vaak zijn het ook dezelfde mensen die meteen zeggen dat ze het nóóóoit meer zullen doen. Mijn ex zei met de hand op zijn hart dat het het laagste was wat hij ooit had gedaan en dat hij me nooit meer zo'n pijn wilde doen. een week later deed hij het weer (kwam ik pas drie maanden later achter)

en ook eens met juf Ank: waarom gaat hij niet weg?

Maaaaar

Haaika toch, ik begrijp precies wat je bedoeld, voel de boosheid gewoon opkomen als ik het lees...
Bij mijn man kwam truus 4 uit, en 4 maanden later nog een hele berg..
Ik hoor het mijn man nog zeggen, een beetje zoals de jouwe... en idd ben het eens met hen, hij mag weggaan en zich rot gaan zoeken naar een oplossing. Ik heb man toen der tijd als een baksteen laten vallen, veel later ging hij pas in therapie.. staat jou man daar open voor?

Je man zal potverdorie heel hard aan zichzelf mogen gaan werken...

Mijn man zal het ook nóóit meer doen. Nou daar pin ik me niet meer aan vast. Dat ga ik gewoon nóóit meer geloven want dan hou ik mezelf compleet voor de gek. En als je die afweging kunt maken dan kun je pas gaan kijken of je er mee door kunt is mijn visie.
Het vertrouwen hoeft van mij niet meer zo nodig, dat is toch stuk. Maar ik kan wel verder kijken dan dat...

Je kunt daar een weg in vinden voor jezelf als je bereid bent hier vaak en veel over te praten, zoals wij nu doen. Ik geef absoluut geen goedkeuring in het gelieg en dat zal dan ook de tijd uitwijzen hoe dat gaat lopen in de toekomst.
Maar ik ben dan ook een heeeeelllle helse tijd verder dan jou...
Wil je alleen meegeven dat het wel echt kan mits je man therapie doorzet, mijn man is nog steeds in therapie en ook samen als gezin. Kind heeft er ook een flinke klap van gehad, niet het vreemdgaan an sich, maar de onzekere grille situatie toen der tijd, maar ook omdat man een emotionele regulatie stoornis heeft. Zou dit aan de orde kunnen zijn bij je man? Omdat hij het over een laag zelf beeld heeft? Wat is dat dan? Ging hij die zoektocht aan de afgelopen maanden met een prof?

Misselijk makend verdrietig dit, ik wil je heel veel sterkte wensen.

Miss

Zoals je zegt mijn man zal het nooit meer doen “ik pin me daar niet aan vast”

Mijn vrouw zegt dit uiteraard ook dat ze het nooit meer zal doen, maar ergens zou je dit moeten geloven toch als je partner het zegt, anders blijft er toch altijd een aparte sfeer in huis hangen?
En waarom zullen ze er dan zoveel moeite althans mijn vrouw wel in steken in herstel en zelf ook zo enorm verdrietig zijn?
Wij staan natuurlijk nog helemaal in het begin.
Ik voel tussen ons enorme afstand voor nu na 4 maanden geleden uitkomen.
Volgende week heb ik dan ook een week vrij van werk om weer even een stukje tot rust te komen.
Het vreet enorm veel energie.

Haaika

“Hij zegt dat het zo niet zit, hij dacht er alleen niet over na. En nu hij ziet hoeveel zeer het mij doet, weet hij zeker dat ie nooit meer zoiets kan doen of willen."

Dit precies zegt mijn vrouw ook! Ze wilt dit nooit meer mee maken, de hele daad niet en ons gezin nooit zo meer bedreigen.

En ik snap miss eigelijk wel nu ik er over nadenk,
dat ze zegt ik pin me er niet zo aan vast.
Zelf denk ik dat je wel kan zien hoe je overspelige partner er mee omgaat.
Mijn vrouw heeft letterlijk alles uit haar affaire tijd weg gedaan van ondergoed tot haar auto, en alles wat er maar tussen past, luchtjes gewone kleding, schoenen, noem het maar op.
En hoe eerlijk en open zijn ze over het hele gebeuren.
Ik denk wel dat je voor altijd op je hoede blijft.

Dat denk ik ook wel

Dat je altijd soort van op je hoede blijft. Het volle vertrouwen is voor eens en voor altijd onherstelbaar beschadigd. Daar zit een deuk in, een kras op, een barst in, een litteken, hoe je het ook noemen wil. Nooit meer onzichtbaar uit te deuken, weg te poetsen, te lijmen of te genezen.

Maar er is wel degelijk mee te leven. Als je beiden weet, beseft, je ervan bewust bent wat het heeft veroorzaakt, wat het heeft gekost en wat de oorzaak er van is, er beiden de lessen uit leert, de liefde voor elkaar nog overeind staat en men van inzicht en gedrag wil en kan veranderen om weer naar elkaar toe te groeien, elkaar op te tillen en weer in een veilige verbinding komt te staan met elkaar, dan kan de relatie weer heel fijn voelen, ondanks dat er altijd een stukje onzekerheid zal zijn, als een oneffenheid, een plooi in het geheel.

reaktie

Ik heb hier en daar wat gevolgd over dit onderwerp. Als ik het goed begrijp wil je je man niet kwijt?, maar je wil die man niet kwijt waar je mee getrouwd was. Hij heeft je vier jaar lang voor de gek gehouden. Je voor gelogen en bedrogen. En nu zit je met een vent die liefdesverdriet heeft omdat hij het uit heeft gemaakt met zijn minnares? Dit is zeer pijnlijk hij heeft 4 jaar schijt aan jou gehad, en nu moet je met hem rekeningen houden? Omdat hij zijn kloten niet heb durven laten zien, of voor zijn minnares kiezen of voor zijn vrouw en kids. Eigenlijk twee vrouwen aan het lijntje gehouden. Wie zijn kont verbrand moet op de blaren zitten.

nog even wat uitleg

Het enige, maar dan ook echt het enige wat de hele situatie nog iets draaglijk maakt, is dat man de affaire aan het afronden was voordat we ons huis kochten. Het is uitgekomen omdat zijn minnares contact zocht met mij. Hieruit kon ik opmaken dat hij er echt een eind aan had gemaakt. Hij heeft het me alleen niet willen vertellen voordat we gingen verhuizen. Pas nadat we lang en breed in ons nieuwe huis zouden zitten, want dan had hij nog een klein beetje zekerheid dat ik er niet gelijk vandoor zou gaan en nog de moed zou willen opbrengen in de relatie en ons nieuwe leven te investeren.

We zijn samen toen direct in relatietherapie gegaan, alleen werd ik doodziek van dat zoetsappige gezwets, het kwam erop neer dat ik moest gaan zeggen wat ik van hem moest horen om me beter te voelen. Dat was lekker makkelijk voor hem, dus ik ben er toen uitgestapt. Na verder graven was de conclusie van de therapeut dat hij problemen meedroeg vanuit zijn jeugd. En daar was ie mee bezig. En wij waren ook echt goed op weg. We hebben nog nooit eerder in al die jaren zulke goede en oprechte gesprekken gevoerd en zoveel fijne intieme momenten. Hij deed echt in alle opzichten meer dan zijn best.

Maar toen kwam de post met een opvallend pakket voor man, met een brief van een andere liefje. Eén waar hij gelijktijdig als die andere een punt achter had gezet, maar die hij al veel langer had. Dus man had er op een gegeven moment niet 1 waar hij spijt van had en wist dat hij ervan los moest komen, maar 2. En dat brengt mij van alle oprechte gesprekken en goede bedoelingen nog verder terug dan terug bij af.

Hij is nog bezig met therapie, bij een echte psycholoog sinds kort. En hij sloeg de spijker op zijn kop, je moet je ware gevoelens uiten en uitspreken zei hij. Maar ik vraag me af of zoiets te leren is. En of het niet weer veel makkelijke is om uiteindelijk weer te zwijgen en gewoon je mond te houden, wanneer het niet allemaal gaat zoals meneer wenst (op seksueel vlak, want vaak moe door kleine en drukke kinderen) en dan de deur weer achter je dicht te trekken, met de gedachte: ik krijg van jou toch niet waar ik behoefte aan heb. Want zo is het in mijn beleving gegaan.

En ja, het is ook logischer dat hij vertrekt, maar ik ben dan iemand die gelijk een langdurige oplossing wil, dus een huis waar ik kan blijven en waar ik een nieuwe start kan maken. Alleen blijkt dat toch wel iets lastiger.

Op zich ben ik erg rekbaar en kan ik ook wel geloven in herstel. Maar dan moet je wel weten waar het vandaan kwam. En met zijn mogelijke redenen (als ie het al weet), kan ik mezelf niet verenigen.
En zijn mooie worden: "vanaf nu ga ik het alleen nog maar goed doen en dat ga ik je ook laten zien" zou ik dolgraag geloven, maar intussen voelt het des te meer alsof alle jaren die we er op hebben zitten samen, geen ene reet voor hem betekende.

Anoniempje1989

Ja, het vreet enorm veel energie. En kilo's, ik kan ze er niet bij eten.
Dus goed besluit, een lekker weekje vrij. Hopelijk knap jij, maar ook je vrouw, er iets van op. Zo te horen zijn jullie al wel goed op weg.

Haaika

wat een ***-situatie voor je. Ik kan me goed voorstellen dat je je dubbel belazerd voelt. Al kan ik me ook een heel klein beetje in je man verplaatsen. Hij had in een (neem ik aan) zware periode in zijn leven maar liefst 2 scharrels naast jou. Hij verbrak de affaire met beiden, maar het feit dat hij er maar liefst 2 scharrels op na hield, dát was teveel om op te biechten. Ik kan me dat wel voorstellen. Hoe zou jij gereageerd hebben, denk je, als hij destijds 2 affaires had opgebiecht? Ik denk dat ik heel hard de deur had dichtgeslagen...
Goed, hij biecht op dat hij een affaire heeft gehad, en jullie gaan in therapie. De eerste therapeut blijkt niet te passen bij jullie, of in ieder geval niet bij jou. In retrospect is het heel jammer dat jullie toen niet verder hebben gezocht naar iemand die jullie wel kon helpen. Want er zijn echt goede therapeuten, en er is er vast een die bij jullie past. Maar ondanks dat lukt het jullie om over de ontrouw heen te komen, in ieder geval werken jullie daar allebei hard aan en jullie zijn goed op weg als ik het zo lees. En dan komt (uiteraard...!) alsnog de aap uit de mouw. En ben jij voor je gevoel nog verder van huis. Wat ik begrijp. Maar is dat echt zo? Zeker, het is een klap in je gezicht. Hij heeft weer/nog tegen je gelogen. Maar feitelijk was de affaire allang voorbij. En zijn jullie dichter bij elkaar gekomen.

Als ik je raad mag geven, dan zou ik vooral op dit moment besluiten geen besluit te nemen. Je hóeft nu niet te beslissen om uit elkaar te gaan of te blijven. Neem eerst alle tijd die je nodig hebt om deze emoties te laten bezinken. Kijk hoe hij reageert. En kijk wat dat met jou doet. Kijk rustig waar JIJ nu behoefte aan hebt. Moet hij even weg om jou ruimte te geven? Lijkt me een prima plan. Vervolgens denk ik dat ik toch weer relatietherapie zou opstarten, naast de therapie voor je man zelf. En dan zoeken naar een goede therapeut. Wij hebben goede ervaring met EFT (Emotionally Focused Therapy). Er is ook een boek van (Houd me vast, van Sue Johnson) waar je misschien wat aan hebt, daarmee kun je zelf als koppel al met de therapie aan de slag). Die therapie lijkt me hoe dan ook belangrijk, als je nu uit elkaar gaat is de schade die jij hebt opgelopen onherstelbaar. Ik denk dat het belangrijk is als je uiteindelijk toch uit elkaar zou gaan, dat jullie dat ondanks alles op een harmonieuze manier kunnen.

Misschien heb je ook wat aan de draadjes hiervoor. Miss zit in een beetje vergelijkbare situatie. Zij en haar man zijn intussen een aardig eind op weg om hun huwelijk te repareren. Ik vermoed een gelijkaardige reden voor de affaires bij jouw man als bij die van Miss. Die is heel anders dan in ons geval, dus ik denk dat je meer hebt aan de bijdragen van Miss dan aan de mijne. Heel veel sterkte in elk geval.

Haaika

En zijn mooie worden: "vanaf nu ga ik het alleen nog maar goed doen en dat ga ik je ook laten zien" zou ik dolgraag geloven, maar intussen voelt het des te meer alsof alle jaren die we er op hebben zitten samen, geen ene reet voor hem betekende.

Dit ook precies wat mijn vrouw zegt, misschien net even wat anders maar zei zegt ik heb een grote fout gemaakt in mijn leven, misschien wel de hardste leerschool die ik ooit meemaak, maar ik zal je laten zien dat ik vecht voor mijn gezin, voor jou, en voor dochter!
Ik zal mijn hele leven die ene kans die ik “als ik die krijg” koesteren.
Om je heen hoor je wel mensen zeggen nou als ze het 1x kan dan is de 2e keer een makkelijkere stap, en daar praten wij nu wel eens over.
Vrouw zegt dan nee voor mij is dit precies tegenovergesteld. Ik kan dit en wil dit nooit meer mee maken!
Dus ik bind mij wel een klein beetje hier aan vast en hoop dan ook dat ze dit meent.
Zekerheid heb je nooit in het leven, en dat ben ik mij de afgelopen weken steeds meer gaan beseffen, alleen heb ik wel zoiets van, als als je van spanningen houd zoals wat er gebeurd is, prima maar wees dan eerlijk, even goede vrienden maar dan zetten we er wel een punt achter.
Ze zweert er bij dat ze hier totaal niet van houd, ze zegt ook steeds weer, als we er over praten het lijkt echt of ik niet over mezelf praat, ze snapt gewoon niet dat het zo ver heeft kunnen komen want ze had/heeft echt een verschrikkelijke hekel aan bedrog.
Ja mijn vrouw heeft echt enorme spijt, en doet alles op alles om deze relatie te herstellen, ik ben er heel erg verzichtig in maar ik merk wel dat ik er vergeleken met een paar weken geleden wat rustiger onder ben geworden, want ik heb echt heel slecht gezeten!
Ik merk dat ik gewoon nog enorm veel van haar houd, en ik zie ook hoe enorm ze van mij houd.
Natuurlijk doet het me veel zeer wat ze gedaan heeft, ze heeft zich aardig misdragen maar ze heeft zich endat besef ik me ook haar erg laten lijden door de truus, ik ken de truus erg goed, zelfs in de kroeg een keer aan de bar gestaan met hem en vertelde hij mij, zie je dat barmeisje, die ga ik een keertje pakken, wat denkje, 2 weken later gebeurd.
Ja me vrouw had ook nee kunnen zeggen maar blijkbaar stond ze echt niet meer stevig in haar schoenen door de situatie die wij samen toen hadden.
Ik heb dan ook nog mijn vrouw niet gezegd dat ik er voor ga of vergeef, we zijn nu 4 maanden verder na uitkomen, maar merk wel steeds meer dat ik de kant op ga naar in iedere geval er voor gaan.

Anoniempje

Die gesprekken die jij en je vrouw nu samen voeren, die hebben hier ook allemaal op die manier de revue gepasseerd. Ik heb mijn partner dezelfde vragen als jij gesteld, hij gaf exact dezelfde antwoorden als jouw vrouw. Voor hem was het op een gegeven moment ook net alsof het niet over hem zelf ging. Hij kan en wil zoiets ook nooit meer meemaken, vindt het zijn grootste fout ooit, vond het verschrikkelijk dat hij zichzelf niet meer recht in de spiegel aan kon kijken en zegt zijn les zeker wel geleerd te hebben.
Laat anderen maar praten, met wat ze bedoelen: "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger". Ze zijn bij lange na niet allemaal over die kam te scheren.
Ik was in het begin van ons herstel ook nog heel voorzichtig, maar gaandeweg durfde ik steeds meer erop te vertrouwen dat het toch ook weer goed kan komen, vooral omdat hij ook echt en oprecht liet zien hoeveel het hem spijt, hoe schuldig hij zichzelf voelde. Hij vroeg niet eens om vergiffenis, omdat hij van mening was dat hij dat niet verdiende. Maar vergeven is niet hetzelfde als vergoeilijken, of goedpraten. Vergeven betekent een actieve keuze om jezelf niet meer te laten binden door het verleden. Vergeven doe je primair voor jezelf.

Vergeven heeft een hoge prijs. Als het verlies door beiden partners gevoeld wordt is het niet meer het verlies van de gekwetste alleen, maar is het ook een verlies van "samen" geworden. Zo zou je niet-vergeven kunnen vergelijken met de gebalde vuist. Dichtgeknepen is deze niet te vullen. Het openen van de hand kost moed en tijd, maar vanuit zachtheid kunnen beiden partners weer elkaars handen leren vullen.

Vergeven kan alleen door de pijn eerst te erkennen. Daarom kan een ondoordachte uitspraak “Ik vergeef je”, ertoe leiden dat er te gemakkelijk over de pijn wordt heen gestapt. Dus er is niks mis mee dat je daar nu nog niet aan toe bent, Anoniempje. Dat komt wel.

Tijdens het proces van verwerken van het gebeurde is het belangrijk dat beide partners samen de pijn voelen en de impact goed laten doorwerken. Dan is het mogelijk om als het ware een statement neer te zetten en vervolgens tegen elkaar te zeggen: “We beseffen hoeveel pijn dit heeft gedaan en we zullen er alles aan doen om dit nooit meer te laten gebeuren”.

Verstandelijk vergeven kan het begin van het helingsproces zijn. Daarin zitten drie stadia:

-Verstandelijk beslissen dat je de ander vergeeft;
-Met je hart de ander kunnen vergeven;
-Dat je de ander (uiteindelijk) ondanks zijn gedrag toch ook weer het beste kan gunnen.
Elke stap vraagt van je dat je je eigen pijn leert voelen en te accepteren als een deel van de nieuwe realiteit.

Voor mij voelde het als: ik heb nu een muur rondom mijn hart staan, en eigenlijk wil ik je niet meer opnieuw toelaten. Een ander deel in mij wil wel uitreiken naar je, maar is bang om opnieuw gekwetst te worden. Dit maakte mij er wel ook van bewust dat ook ik een keuze moest maken, wilde er iets in de relatie veranderen. Het was ook spannend om dit te zeggen. Immers het voelt wel heel kwetsbaar om zo je hart te laten zien. Door de muur van het niet vergeven op te geven, wordt de pijn van het alleen-zijn voelbaar. En dat vormt de basis van het vermogen om te kunnen vergeven: het (samen) zitten met de pijn.

Om te kunnen vergeven, zul je als het ware moeten buigen voor de pijn: de pijn kan namelijk nooit meer worden weggenomen, want hij is er al. Zolang je niet vergeeft blijf je gebonden aan het verleden en staat je leven eigenlijk stil. Wraak en genoegdoening willen, voelt goed, maar in de praktijk blijft je leven dan in het teken staan van de pijn uit het verleden.

Het leven krijgt weer meer kleur kreeg als je besluit om te vergeven. De aandacht kan dan weer gericht worden op leven.

Als de overspelige partner bereid is zijn/haar leven te veranderen en te knokken voor de relatie, kan hij/zij oprecht om vergeving vragen. Als de bedrogen partner dit vervolgens kan geven luidt dat de weg tot herstel in.

Anoniempje, vergeven

daarvoor is het nog veel te vroeg. Dat is ook niet iets dat je je kunt voornemen om te doen. Je voelt vanzelf of je zover bent. Maar, kanttekening, ik denk dat jouw vrouw jou ook iets te vergeven heeft. Dat jij zover van haar en jullie kind af stond tijdens de zwangerschap, bevalling en eerste periode zal ook absoluut heel zwaar zijn geweest voor haar. Wat de mooiste tijd voor jullie prille gezin had moeten zijn, is voor haar een zware tijd en enorme teleurstelling geweest. Ik heb het al eerder tegen je gezegd, het lijkt me heel verstandig als jullie samen in therapie gaan, naast therapie voor jou voor je OCD en het trauma van het vreemdgaan.
Ik kan je echt aanraden om EFT te gaan doen. Dat is een therapie waarbij vooral wordt gekeken naar wat je allebei nodig hebt om je veilig te voelen in je relatie. Het lijkt me dat daar voor jullie allebei het nodige in te doen/ontdekken valt. Als je kijkt op www.eft.nl vind je meer uitleg en kun je ook zoeken naar een therapeut. Man en ik hebben hele goede ervaring met een dame in de buurt van Den Haag, die aanvullend getraind is. Je hebt verschillende niveaus, wij vonden basis voor onze complexe situatie net niet vertrouwenwekkend genoeg. Ga samen met een paar therapeuten kennis maken en zoek dan sámen iemand uit die voor jullie beiden goed voelt. Hier is man ook nog zelf voor verschillende sessies bij haar geweest, zij kon hem goed begeleiden. Zelf heb ik 1,5 jaar een coach gehad. Alles bij elkaar heeft het ons veel goed gedaan.
Wat je vrouw zegt, het is een enorm harde leerschool, maar we hebben er allebei ontzettend veel van geleerd. We zijn echt veranderd en zijn veel hechter geworden dan voorheen. Bovendien waarderen we nu veel meer wat we hebben. Ook voor onze relaties in de rest van ons leven (familie, vrienden, werk) heeft het positieve effecten gehad.

Nee, ik ben echt niet meer bang dat het nog een keer gebeurt. Natuurlijk kunnen we alsnog uit elkaar groeien. Maar ik weet heel zeker dat we het daar dan over kunnen en zullen hebben samen. En hopelijk kunnen we dan op tijd bijsturen. Maar niet praten, wachten tot de boel ontploft, nee, dat gebeurt ons echt niet meer.
En ja, ik heb man al tijden geleden echt vergeven. Daarbij hielp dat hij mijn pijn zag, en serieus nam, spijt had, maar ik zag ook zijn pijn. Dat ik begreep waaróm het is gegaan zoals het is gegaan was ook noodzakelijk om te kunnen vergeven. Bij jullie is dat nu ook al helder, dat is in je voordeel.