Verder na ontrouw deel 7

Dat heeft hij goed gedaan, Mamame. Meteen  de daad bij het woord voegen. Dat zorgt ervoor, dat je het gevoel krijgt dat je iemand (weer) op zijn woord kunt vertrouwen.

Doet me denken aan de dag dat de affaire van mijn  man aan het licht kwam. En dan met name over zijn gedrag/houding tav mijn verzoek die avond om haar in mijn bijzijn op te bellen om haar mede te delen dat het tussen hun per direct afgelopen en uit was. Omdat hun affaire nu geen geheim meer was. Omdat hij zelfs zei blij en opgelucht te zijn dat het nu voorbij was. Maar hij voegde de daad toen niet bij het woord. Hij vond dat hij dat niet kon maken, omdat het die dag haar trouwdag was en ze dat met haar man aan het vieren was... dus heeft hij enkel een appje gestuurd met de mededeling dat het over was, omdat ik hun affaire ontdekt had. Erg frustrerend vond ik dat, dat hij haar toen zo de hand boven het hoofd hield, haar zo wilde beschermen nog. Alsof zij hem meer waard was dan ik...vreselijk, wat was ik daar toen verdrietig over... Terwijl ik het achteraf  kon relativeren als dat het haar manipulatieve gedrag was, waarmee ze het gevoel van mijn man om zich verantwoordelijk voelen te voelen voor haar gevoel van geluk en gewaardeerd worden door een man ipv gekleineerd te worden, zodanig uitgebuit had, dat die situatie tussen hun ontstaan was. Het leek daardoor wellicht dat hun gevoelens voor elkaar heel echt en diepgaand waren, maar dat was iets waarin ze beiden bij elkaar de schijn in hoog  probeerden te houden, omdat zij iedere keer weer bleef herkauwen dat het toch zo fijn was dat ze elkaar gevonden hadden en hoe geweldig ze het samen telkens in de beginperiode hadden als ze dan samen waren, dat ze daar zo aan vast wilde houden, daar naar terug wilde. En mijn man ging daar in mee, maar dat was op een gegeven moment meer omdat hij niet wist hoe hij de situatie thuis kon veranderen, verslaafd was aan de spanning maar ook bang was dat zij een boel stampei zou gaan maken als hij een eind zou maken aan de affaire. Niet omdat hij met haar echt verder een nieuw leven wilde. 

Gaandeweg is dat beschermende naar haar toe ook dan ook snel genoeg verdwenen, heeft mijn man dat patroon losgelaten omdat hij besefte dat, als hij echt eerlijk was naar zichzelf, dat op den duur helemaal niet meer voor hem het geval was. 

Dit zijn allemaal van die dingen, waardoor situaties allerlei kanten op kunnen gaan. En waar je geen invloed op hebt, omdat iemand daar zelf een eigen keuze in maakt. En dat hoeft niet altijd de keuze te zijn in je eigen voordeel, die goed is voor het herstel. Maar als je ervoor kiest om samen weer verder te gaan, is het wel fijn dat de keuzes dan wel in jouw voordeel zijn. Maar kost het moeite om erop te vertrouwen dat dat ook echt zo bedoeld en gemeend is. Blijft lastig soms. Dat terugkrijgen van het vertrouwen.

En gelukkig dat was in het geval van Mamame  nu wel zo. Dat haar man duidelijk een standpunt innam en voor hun opkwam in het belang van hun relatie nu.

Mijn man hield haar ook hand boven het hoofd. Maar gewoon omdat hij dat wilde! Terugkijkend is daar mijn verwerking misgegaan. Bijvoorbeeld. Hij blokkeerde haar niet want zij was zielig. Ze moest terecht kunnen. Liegen tegen haar man volgens afspraak. Sloeg haar stiekem onder andere naam op. Stiekem bellen. Ik ontdekte dat vier weken na uitkomen. Vier weken alweer stiekem doen. Hij boos omdat ik aan het graven was. In zijn telefoon had gekeken. (had zijn code gezien). Hij veranderde subiet de code. Privacy gelul. Ik viel stil. 

Ik ben daar nu bozer over als toen. 

En als ik alles op een rij lees wat deze man heeft gedaan naar mij... denk ik nog steeds wiecwas die man??? 

En en ik hard weg 🤭

Gefeliciteerd met je nieuwe baan miss! Ik herken de onzekerheid van je man. Die is hier ook aanwezig bij mijn man. Alsof hij beseft dat iets wat hem zo gemakkelijk is afgegaan, andersom  ook zou kunnen gebeuren en hij is nu als de dood om míj́ kwijt te raken. 

Anna, wat verdrietig dat je hier nu achter bent gekomen. Ik begrijp je twijfels, maar dit speelde voor de andere Truus en het neemt niet weg dat jullie heel hard aan het werk zijn samen en alweer zover gekomen zijn. Blijf open communiceren en geef het tijd, maak geen overhaastige beslissingen nu. Dikke knuffel! 

In een ver verleden toen we drie jaar samen waren en we nog niet samenwoonden kwam ik erachter dat hij chatte met een ander meisje en geen leuke dingen over mij schreef. Ze had zelfs eens aan de deur bij hem gestaan. Dat ben ik nooit vergeten en heb ik hem wel voor zijn voeten gegooid na de uitkomst van zijn affaire en flirterige apps met een andere vrouw. Dat ik toen al de stekker eruit had moeten trekken. Soms vraag ik me af hoevaak dit al eerder gebeurd is, maar hij zegt dat dit nooit zo is geweest. Ik hoop het maar. Ik herken de zucht naar aandacht en waardering van andere vrouwen en ik hoop maar dat dit nu voorgoed voorbij is. Hij is in ieder geval hard aan het werk met de onderliggende oorzaak. Daar houd ik me maar aan vast. 

Herkenbaar ook, dat contact open willen houden. Hij heeft zich ook schuldig naar Truus gevoeld toen hij hun affaire stopte. Ze verweet hem dat hij haar leven had verwoest. Hij heeft haar niet meteen geblokkeerd, pas toen ze een poging deed hem terug te winnen en dreigde mij alles te vertellen toen hij daar niet op in ging, heeft hij haar gezegd niks meer met haar te maken willen hebben en haar overal te blokkeren. Een week later kwam ik er zelf achter. 

Mijn man heeft wèl gedacht een leven met haar op te bouwen. Dacht niet meer van mij te houden, al zegt hij nu dat hij wel van mij hield, maar te verblind was en te ver heen was. Ermee doorging omdat hij niet meer wist wat hij moest doen en zichzelf voorhield dat hij hoe dan ook niet meer met mij door kon. Ik blijf het moeilijk vinden, dat hij mij zo makkelijk aan de kant heeft gezet voor een ander en kon zeggen niks meer voor mij te voelen. 

Ook hier zijn de kinderen in eerste instantie mijn drijfveer geweest Flanagan. Zonder hen had ik er niet mee door gegaan. Dat vindt mijn man moeilijk, maar ik zou me dit nooit aan laten doen, nooit accepteren, als we niet een gezin hadden gehad samen. Voor dat gezin wilde ik vechten. Inmiddels ook weer voor hem, om hoe hij nu is. Hij draagt mij op handen en is er volledig voor ons gezin. Zoals het nu is, daar blijf ik voor vechten om er doorheen te komen. 

Ook ik vraag me soms af of ik het wel kan. Kan ik dit te boven komen? Erover praten doen we na onze laatste aanvaring niet meer. Het is weer rustig. Alleen op zijn voorwaarden. Ik zie het wel, kijk het aan en probeer bij mezelf te blijven. Me erdoorheen te worstelen als ik weer eens cynisch ergens over denk. Blijft lastig. 

🤔Hier heb ik wel een beetje mijn bedenkingen bij, wat betreft die onwil, boosheid en recht op privacy willen hebben:

Anna Cara schreef op 13-06-2021 om 18:29:

... Hij boos omdat ik aan het graven was. In zijn telefoon had gekeken. (had zijn code gezien). Hij veranderde subiet de code. Privacy gelul. Ik viel stil.

Want als je als overspelige werkelijk wil dat je partner het gevoel terugkrijgt dat je echt wel te vertrouwen bent, dan is er weinig zo helpend dan om de vrijheid te hebben om ten alle tijden in de telefoon  van de vreemdganger te mogen kijken. En wanneer je dat dan ook doet, dat dat dan ook niet erg gevonden wordt, omdat je daar immers de toestemming voor hebt gekregen, de afspraak is gemaakt dat je dat mag doen als je twijfels zou hebben. Dus zo'n reactie als deze van Anna-man geeft mij niet direct het gevoel dat zo iemand nu echt bereid is om de nodige openheid van zaken te geven in zijn doen en laten. Zou hij het dan echt niet snappen, kan hij het zich niet indenken, hoe heftig het voelt als het vertrouwen wat je in je partner had, ineens met de grond gelijk gemaakt wordt? Wat eerst een stevige vestiging leek te zijn, nu maar een kaartenhuis lijkt te zijn wat om het minste of geringste instort, omdat het zo ondermijnd is door de hele situatie? Waarom doet hij zo moeilijk daarover, Anna Cara?

Labelladonna: dit was van net na uitkomen. Nu alweer paar jaar geleden. Terugkijkend snap ik niet dat ik het toen  geaccepteerd heb. Maar daar heb ik nu niks aan. Ik was in shock toen. Was ook niet zo sterk als nu. 

Ondertussen heeft hij alweer een jaar ofzo zijn telefoons en pc wel  opengesteld. Maar als ik erin keek (heb de behoefte nu niet meer) werd ie altijd wel weer geirriteerd. Zit diep in hem gevoel van recht op privacy. Dus overheid die steeds meer weet en zijn werk waar ze in mail en agenda's kunnen: hij verafschuwt het.  Mijn stelling: als je niks te verbergen hebt ...  Ondertussen weet ik natuurlijk dat het schijnveiligheid is. Hij heeft met Truus gecommuniceerd en meteen gedelete. Zo doen ze dat als ze slim zijn. 

Wie wil kan altijd vreemdgaan. En het verbergen. Hele apps zijn daarvoor ontwikkeld. Lijkt een rekenmachine app, maar is een verborgen apps mapje. 

Ach ik ga nu meer naar Miss tactiek. Hij mag blij zijn dat ik hem nog wil. En als hij graag wil punniken met een ander, zeg het mij dan. Dan kan en wil hij blijkbaar niet anders. En start ik een toekomst zonder hem. 

Mijn man zei meteen dat hij snapte dat er nul contact mocht zijn maar dat hij dat moeilijk vond omdat hij bezorgd was om haar welzijn. Niet wat je als partner wil horen maar ergens een goede eigenschap. Een minnares is meer dan een nachtje dronken in bed crashen. Je bouwt een relatie. Met gesprekken. Intimiteit. Gevoel voor elkaar. Mijn man wilde eigenlijk nog steeds de schouders zijn. Ook uit schuldgevoel van mede verantwoordelijkheid voor ellende aan haar kant. Dat zij het andersom niet had zag hij pas later (in). 

Ik denk ook te weten dat hij niet met haar iets zou willen. Een relatie bedoel ik. Ook niet als ik weg was gegaan. 

Ze is natuurlijk ook -by far- niet zo leuk, grappig en knap als ik 😀😀😀

Anna Cara schreef op 14-06-2021 om 09:39:

Ze is natuurlijk ook -by far- niet zo leuk, grappig en knap als ik 😀😀😀

En zo is het! Anderen staan voor je in de rij, bij wijze van spreken. Onze mannen mogen inderdaad in hun handen knijpen dat wij ze nog willen. 

En er valt zeker wat voor te zeggen, dat ze bezorgd zijn om het welzijn van een ander, is een goede eigenschap, maar ik vind het nogal wat dat je het welzijn van je minnares boven het welzijn en welbevinden van je eigen vrouw zet. Zowizo vind ik het gewoon niet chique dat je een relatie opbouwt met een andere vrouw, waarbij er dingen komen kijken als gesprekken over gevoelens, gedachten, toekomstdromen, dagelijks met elkaar bespreken hoe de dag is geweest, intimiteit, een steun en toeverlaat zijn en thuis die dingen niet of nauwelijks meer kunnen opbrengen, de vanzelfsprekendheid maar voor lief nemen, aannemen dat je vrouw het allemaal wel best vindt zo zonder intimiteit en genegenheid en nergens anders meer in geïnteresseerd zijn dan in je mobiele telefoon, die aan je vastgeroest lijkt te zijn en blind bent voor hoe het ook anders kan, maar dan wel met de vrouw die jou nog altijd trouw is, niet met een ander. Ik bedoel er zijn grenzen aan de mogelijkheden om te exploreren in relatie die je aangaat naast je partnerrelatie. Inderdaad, als hij dan zo graag wil 'punniken' (🤣) met een ander, dan kan daar over gepraat worden. Wil en kan hij niet anders, dan houdt onze relatie op met bestaan en begin ik een nieuw leven zonder hem als zijnde mijn vaste partner. (Had zoiets toevallig wel gedroomd, afgelopen nacht. Vreselijk, wat voelde dat naar. Kende mijn man gewoon niet terug in die droom, in hoe hij deed en wat hij tegen mij zei...😣)

laBD: Ik ben het helemaal met je eens! Ook deze afspraak heb ik gemaakt. Niet meer stiekem doen. Wat mis je, wat zoek je. Maak het bespreekbaar. Of ga weg. 

Ik vind de man die mijn partner is geweest, echt niet aantrekkelijk. Maar ... wat een ongelofelijke verandering er kwam ná het stopzetten van de affaire, is dat ik mijn man terug had. Als ik dan toch iets positiefs moet noemen. Ik kreeg weer complimenten, (sexuele) aandacht, telefoon bleef uit beeld... Heerlijk! Ik voelde mij weer gezien en begeerd. Dat heb ik nu nog steeds. Ik vind hem welliswaar minder 'the one and only' omdat mijn beeld is veranderd en ik geen monogamie oogkleppen meer op heb hahaha. Dat is waar de heren angst ontwikkelen. Shit mijn vrouw is een lekker wijf. Straks gaat zij aan de boemel en dát wil ik niet 😀.

Laatst flirtte een man met mij op een terras. Normaal negeerde ik dat. Nu glimlachte ik breed. Zijn dag goed. En mijne ook haha ...

Het scheelt een klein beetje dat mijn man zelf de affaire al beëindigd had toen ik erachter kwam. Hij had voor zichzelf besloten dat hij niet verder met haar wilde en op dat moment was hij er ook van overtuigd dat hij niet verder kon met mij om wat hij gedaan had. Alleen besefte hij nog wel heel veel van mij te houden en me niet kwijt te willen, dus hield hij het stil en gooide alles op zijn depressie. Ik heb ook gevraagd of hij, als we wel gescheiden waren en zij weer contact had gezocht (wat ze ook deed), hij er dan wel op in was gegaan, maar hij zegt dat hij echt helemaal klaar met haar was en is. Dat zijn ogen hoe dan ook al open waren gegaan en hij inzag dat ze echt geen fijn en prettig persoon was. 

Hier wel volledige openheid, maar ook irritatie want ik kan hem nu toch vertrouwen?! Het herinnert hem eraan dat ik dat niet kan en hij weet dat dit zijn eigen schuld is. Maar hij doet toch zo zijn best? Tja, dat deed hij ook na onze herstart en toen was hij toch ook nog stiekem bezig, dus nee er is nog geen vertrouwen van mijn kant daarin. 

Ik heb geen medelijden met iemand die een affaire met een getrouwde man begint. Ze wist waar ze aan begon. Hij inmiddels ook niet meer gelukkig. 

Zijn er hier mannen of vrouwen die mij kunnen vertellen hoe het is om een relatie te hebben met een vreemdganger? Ik vind het moeilijk om te geloven dat iemand nogmaals dezelfde fout maakt, maar men zegt niet voor niets "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger".

Ik denk namelijk dat ik een enorm probleem ga hebben dat ik de persoon in kwestie in eerste instantie niet zal vertrouwen. Zeker wanneer het om een persoon gaat die met mij is vreemdgegaan. Ik denk dat ik zal belanden in een giftige relatie waarbij ik juist ga worden wat ik niet wil... een exacte kopie van mijn ex. Wantrouwend, altijd bezig met "Waar zal ze zijn?", "Zegt ze wel de waarheid?"

Ik vind het erg knap dat mensen verder kunnen gaan met hun partner die is vreemdgegaan.

Weet je Anna, ik zal niet zeggen dat mijn " tactiek" het beste werkt. Ik verheef mezelf niet boven mensen daarmee, of mijn man. Maar ik werd gewoon zo moe van dat hele circus over het vreemdgaan. Dat ik er zo de balen van had mijn leven naar " de gallemiezen" te laten gaan in het denken, malen in horten en stoten over is hij wel eerlijk of niet, wil ik hem nog wel of niet met hem gaat verder, liegt hij vandaag weer tegen mij of niet.

Ik werd er vooral heel opstandig van ( vooral de eerste maanden, doe wat je niet laten kunt Eikel. Ik heb het helemaal gehad met jou, je kletst alleen maar uit je nek, ik ga jou nooit meer geloven ) Maar het hielp ons niet, het hielp mij niet. Ik was net zn groene hulk, als iemand boeh zei vloog ik die gene naar zijn strot. Haha. En dat is absoluut niet de gene die ik wil zijn.

Die " tactiek" heeft mij het neutrale kijken aan geleerd, in : iedereen is vrij in zijn keuzes. Ik, maar ook hij. In of hij het nog waard vind om ZIJN kostbare tijd met MIJ door te brengen en of hij daar dankbaar voor is. 

Ik ben in iedergeval wél weer heel dankbaar met dat wat ik heb en het kwetsbaar opstellen wat ik weer gedaan heb inclusief man.

Dat boek van Brene brown gaat daar zo mooi over. Ben er weer in begonnen.

@ Fredje, voor mij persoonlijk, nee ik zou de gene waarmee ik een affaire begon never, ever, never, nóóit vertrouwen. Maar dat is ook puur een vlek uit mijn verleden nu als bedrogen partner. Maar goed niemand voelt dat wat jij voelt. Ik heb je andere posts in andere draadjes gelezen en jou minnares of hoe je haar wilt noemen? Is bij haar man toch? Volgens mij focus jij je te veel op haar. Misschien is het beter eerst goed voor jezelf te zorgen, voor jou alleen inplaats van je te storten op een vrouw met een gezin.