Verder na ontrouw deel 7

Heel lang geleden had iemand mij gekwetst en verwachtte ik een excuus zodat ik degene kon vergeven. Maar dat excuus, als teken van besef dat je iemand zo naar behandeld had, bleef uit. Na 4 jaar nog geen excuus. Toen realiseerde ik mij dat ik 4 jaar op iets had zitten wachten dat eigenlijk geen waarde meer voor mij had. Ik heb daarna mijzelf vergeven omdat ik zo had vastgebeten in iets uiteindelijk onzinnigs.

Mogelijk dat ik daarom wat sceptisch ben als de term vergeving voorbij komt. Vergeving moet uit het hart komen, niet plichtmatig.

Flanagan, ik hoop dat het mij rust kan geven. Op dit moment worstel ik me door deze periode met zoveel herinneringen en triggers heen. Hopelijk kan ik het over een tijdje. Ik weet dat het vooral om jezelf gaat, het vergeven en kunnen loslaten. Ik herken wat je schrijft over vanzelfsprekendheid en aannames doen. Hij is heel goed in dingen voor mij invullen. Bleek ook gisteren weer uit iets. Meteen gevraagd of hij dat niet meer wil doen, dat het daar zo ontzettend mis is gegaan. 
Is het jouw man zijn eigen onzekerheid dat hij zich niet altijd gewaardeerd voelt omdat dit niet altijd uitgesproken wordt? Dat hij twijfelt over zijn plek?

Ik denk niet dat wij te snel oordelen. Dan hadden we nooit verder gegaan met een man die dit ons aandeed. Het proberen te begrijpen, vechten voor iets wat soms niet haalbaar lijkt. Zijn gebreken bij hem laten, dat is iets wat de therapeut mij ook leert. Niet op mezelf betrekken en mezelf vooral niets kwalijk nemen. Ik vergeet het alleen nog weleens toe te passen. Ook ik denk namelijk regelmatig, waarom zag ik het niet? Waarom kon ik hem niet bij me houden? Bedankt voor je post, jij kan het altijd goed relativeren.

Dankje Anna, voor je antwoord. Ik denk dat het nog te vers is, meer tijd nodig heeft. Soms wil ik gewoon te snel. Hoe is het nu met je? En thuis? Weer wat rustiger?

Mijn man wil heel graag de bevestiging dat we het samen wel halen. Daar was ik eerst heel stellig in. Nu leg ik de bal ook bij hem. Dat ligt namelijk niet alleen aan mij, toch? Hij is heel bang dat ik minder van hem ben gaan houden of helemaal niet meer van hem houd. Ik houd juist veel te veel van hem, denk ik weleens. Ik gaf als antwoord dat als ik niet zoveel van hem hield, het mij niet zoveel zou doen. Hij gaf aan dat het soms lijkt alsof ik harder ben geworden. Makkelijker kan zeggen, tot hier en niet verder. Dat klopt denk ik wel. Het onvoorwaardelijke is er af. Dit eens maar nooit weer. 

Mijn zei ook wel eens' je vindt mij niet meer leuk, ik ben alleen goed voor xyx'  (dan kwam er wat nuttigs als onderhoud van de auto ofzo)'. Hij gaf aan waardering te missen, hij zou zo graag die warmte terug willen zei hij. Inderdaad dat van zo'n begin fase. Ik vertelde hem dat jaren vreemdgaan met een vriendin van mij nou niet bepaald mijn blik van waardering heeft bevorderd. Integendeel, juist tig meer dingen waar ik van afknapte.

Maar ik snapte zijn punt. Als je lang getrouwd bent heb je het daar niet meer over. We zijn beiden gaan investeren in mooie dingen van elkaar weer zien. Ontdekken. Leuke dingen doen. En ook ik sprak mij weer meer uit over dingen die normaal lijken maar waar ik hem zeker voor waardeer. Al is het mijn fietsband ongevraagd oppompen. Hoe lief!

Lentebloem, in antwoord op je vraag:

Hoe is het nu met je? En thuis? Weer wat rustiger?

Het gaat eigenlijk goed met mij. Sfeer thuis is goed. Ik ben rustig. Man sprak zich vandaag uit dat hij zich machteloos voelt. Ik sliep weer eens slecht. Kan het niet bij mij wegnemen. Hij gaf knuffel en zei dat hij mij niet kwijt wil en van mij houdt. Ik vertelde echt wel boos te zijn. Dat het tijd nodig heeft. Maar nooit meer zo'n liegende vent wil als mijn partner. Openheid is denk ik de weg terug tot mijn hart.... 

Dat is nou waar het om draait. Niet alles maar vanzelfsprekend vinden, blijven investeren in de goede dingen van elkaar zien. Heel cliché (zoals zo veel spreekwoorden en gezegdes, maar ook oh zo waar...): het zijn de kleine dingen die het doen... En daarbij zijn het ook vaak die kleine dingen, die man voor je deed (die je voor elkaar deed) en die je het meest gaat missen, als de crisis onverhoopt toch het einde van de relatie gaat betekenen. 

Verder is het inderdaad ook zo, dat er dingen zullen veranderen in relatie 2.0. Dat kan denk ik ook niet anders. Maar als je beiden voor die veranderingen open kunt staan, eraan wil werken en als doel kunt hebben dat er weer harmonie en vertrouwen tussenbeide is, dan kun je nog een heel fijne toekomst met elkaar hebben. De weg naar dat doel is nou eenmaal niet zonder hindernissen, hobbels en kuilen en soms zorgen die voor wat horten en stoten in de voortgang, bijv. door wederzijds onbegrip op sommige momenten, maar ook daar kun je samen doorheen komen. Voor beiden is het een leerproces. 

Oeps, er was al weer vanalles geschreven...ik reageerde om 18:26u op wat Flanagan schreef om 13:33u en Anna Cara om 16:44u. 

Lang geleden dat ik wat heb geschreven. Wel mee gelezen.
De onzekerheid en boosheid, herken ik. Het kan weken goed gaan, kan me zelfs gelukkig voelen en helemaal weer blij zijn met mijn relatie en denken dat ik nu ècht het ergste heb gehad. En dan komen er ineens weer die gedachten: als ie toen met zoveel gemak recht in mijn gezicht kon liegen en van de ene vrouw naar de andere kon hoppen, wat zijn zijn woorden en beloften; dat is het echt nooit meer wil, weer verliefd op me is,  ervan heeft geleerd, mij nooit meer zoveel pijn kan doen, etc. etc nu dan waard? 
Het is ook zo ongelooflijk makkelijk voor hem. Sta ik met hem in een telefoonwinkel, waar hij wel eens wat postpakketjes weg brengt, begint de dame achter de kassa  ineens wel heel opvallend d'r haar los te schudden. Of een jonge meid, in een jurkje op hoge hakken, in de Action, die zich wel heel vaak naar ons omdraait. Zie ik spoken denk ik dan? Voorheen kon ik daar om lachen, nu maakt het me giftig en jaloers. Bah.
Mijn situatie lijkt ook meer en meer op die van Miss.
Ik schaam me om het te moeten opbiechten. Eind 2019 kwam de 1e uit, een maand erna nr. 2. Met nr. 2 heb ik veel en open gesproken, ik vind haar een lieve en zachtaardige vrouw. Zij wist niet beter dan dat ik het wist en goed vond. Hij en zij hebben een jaar of 4(!) aangerotzooid en hij heeft haar wat dingen verteld, die zij mij weer vertelde. Bijvoorbeeld dat er voor haar nog meer waren. Waarvan ie onder druk van mijn kant, nu een maand geleden, er eindelijk 1 van heeft opgebiecht. Ook met die vrouw heeft hij het jaren uitgehouden en volgens mij was er zelfs met alle 3 een overlap. 
Ook was ie heel veel bezig met porno kijken, zo erg dat zijn werk eronder leed.
Terwijl we in therapie zijn en hij zegt dat er echt niks meer is, en ik meerdere keren denk: ik ben er, komt er iedere keer weer iets boven. Vooral door mijn eigen gegraaf natuurlijk,. Bouwen aan herstel en zweren dat nr 2 echt de eerste was, terwijl hij glashard zat te liegen, en me zeker weten nu nog steeds niet alles heeft verteld, bracht me weer terug naar anderhalf jaar geleden. Terwijl als alles in 1 x op tafel terecht was gekomen, had ik het groot en deels wel hebben verwerkt denk ik.
Vanwege zijn leugenachtigheid en egoïsme, heeft ie nu een afspraak staan met een psycholoog, niet gericht op relatietherapie. 
Hij is sinds het uitkomen, de meest liefdevolle persoon die ik heb gekend in mijn leven. Zonder dat ik het zelfs maar iets hoef te vragen. Nu kan hij zich wel ontzettend gebonden voelen, door deze hele crisis, maar wat als we jaren verder zijn en hij zich weer wat minder gewaardeerd zal voelen? Of als de kinderen moeilijk worden in de pubertijd. Of een jongere, leukere vrouw tegenkomst die hem wel ziet zitten? Is ie dan nog steeds zo loyaal en heeft ie dan nog steeds spijt van zijn daden? Ik durf dat niet meer te geloven. 
Net voordat de hele shitzooi uitkam, zijn we verhuisd naar een ander gedeelte van het land. Ik denk er nog steeds vaak aan terug, was ik toen maar naar zijn kantoor gegaan om daar te snuffelen. Had ik maar naar m'n gevoel geluisterd. Dan had ik dit leven op deze mooie plek misschien moeten missen, maar dan had ik niet in een enorm conflict met mezelf gelegen steeds. De schande die hij over mij heeft uitgestort, geeft me bij vlagen het gevoel dat ik dit niet over mijn kant kan laten gaan. Als mensen zeggen dat ze het knap en sterk vinden dat ik door vecht, denk ik dat ze bedoelen: "je bent zwak dat je hem niet verlaat". Iedere keer als ik er heel bewust bij stil sta, voel ik me zwak.

Maar de boel weer te koop zetten en opnieuw beginnen, ik weet niet hoe en waar, maakt me vast ook niet gelukkig. Ik zal hem ook ongelooflijk missen, want ondanks alles  voelt ie nog steeds als een deel van mij.

Luister: je kón het niet weten! Je hoeft je niet te schamen. Zeker hier niet. Ik voel ook vernedering dat velen het wisten. Maar ik vroeg het iemand en die vond mijn partner een grote l#l. En vond dat ik te goed was voor hem. En zei hij mag zijn handjes dichtknijpen dat je hem kans geeft. En zo is het. 

Het blijven liegen maakt meer kapot dan dat een partner bedenkt. Doe denkt juist niet vertellen is beter. Not dus!

Als jij nu denkt en vindt dat je gelukkiger bent dan zonder hen: fine. Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. 

Gister na de persconferentie kreeg ik het even te zwaar. Daar gaan we weer met de feestjes waar ik niet van hou, blijven hangen in de kantine na de voetbal, vrouwelijke collega's op kantoor. Ik hoop dat ik het verleden echt los kan laten en niet bij alles ga denken, is hij waar hij zegt dat hij is/flirt hij met andere vrouwen etc.

Bolmieke schreef op 19-06-2021 om 10:19:

Maar Mamame dat gaat toch vreten? Zou je leven niet makkelijker worden om je man te accepteren zoals hij is? Hij zal blijven flirten en misschien met af en toe een slippertje. Dichtgetimmerde monogamie dat zal bij zo een man toch nooit echt mogelijk zijn lijkt mij. En dat hoeft toch ook niet, ik denk dat acceptatie je meer rust zal geven dan altijd maar op je hoede zijn en ongerust zijn.

nou dat heb je helemaal mis! Nog een slippertje en de relatie is echt over. Jij laat je man dus maar zijn gang gaan als hij dat wil? Prima, maar bij mij is het nu zo dat als ik mij altijd zorgen blijf maken, ik uit het huwelijk zal stappen.

Bolmieke, 

Weet je, ik vind dat als je afspraken maakt hoe je samen je relatie wil, dat je je daar aan moet houden. Mijn man en ik spraken af monogaam te zijn. Dat hij dit eenzijdig en stiekem voor zichzelf heeft veranderd is niet okay. Respectloos naar de afspraken. Respectloos naar mij.  

Als flirten en slippertjes willen maken is wat een man wil is dat prima, maar wellicht dan niet met zijn huidige partner. Daarvoor is een nieuwe afspraak nodig En feitelijk heb je het dan over een open huwelijk. Dat het ook dan zo werkt dat de vrouw ook mag gaan punnikken buiten haar huwelijk, is vaak iets wat de man helemaal niet wil. Maar goed. Dat is een ander verhaal. 

Als je bedoelt dat je oogje moet dichtknijpen, dan vind ik dat een raar advies. Natuurlijk niet! Afspraak=afspraak. Als je bedoelt dat je je partner nooit kan controleren, vreemdgaan overal en altijd kan gebeuren en dat je daar niet continue mee bezig moet willen zijn, snap ik je wel. Maar de man moet wel weten wat jouw grens is. En bij Mamame en mij is deze grens gesteld. Monogamie. Geen slippertjes. Geen affaires. Helder en concreet. De man heeft een keuze. De vrouw ook.