Verder na ontrouw - deel 8

Ik kan mijn bovenstaande bericht niet meer aanpassen. Bedoelde dat het fundament van het huis sterker kan zijn dan ervoor. Niet het huis zelf want er blijft een stukje wat beschadigd is. En de deuren en ramen? die kunnen wij niet meer achteloos open laten, die zullen wij steeds zorgvuldig op slot moeten doen. 

Ik begrijp wat je bedoeld hoor. Eigenlijk ga je verder in een beschadigd huis. Waarvan je op je hoede moet zijn voor inbrekers. Dus een alarmsysteem is nodig. Maar het staat er nog wel en je kunt blijven wonen. Alleen zal het nooit meer worden zoals voorheen toen je het kocht. 

Verbindingisnooitzwartwit schreef op 16-09-2025 om 15:57:

Als je het echt wil samen, kan het wrl een doorleefder huis worden, met imperfecties. Die kunnen het huis ook karakter geven, authentieker maken.
Als je graag een nieuwe, perfecte, Vinexwoning wil, dat kan niet meer.

Ja zo kan ik het inderdaad ook zien. Dank je wel voor je aanvulling 🌹 

Willen jullie eens met me meedenken?
Het gaat momenteel best goed tussen man en ik. Er wordt meer gepraat, geluisterd en er is meer liefde tussen ons. We genieten van ons gezinnetje.
Dat er af en toe een trigger is waar ik veel last van heb, dat is een feit en dat accepteer ik. We lossen dit tegenwoordig heel goed op. Mijn man weet steeds beter wat hij wel en niet moet zeggen/doen en ik kan het steeds beter aangeven.

Ik krijg nu best wel wat (kleine) triggers door zijn werk. Ik koppel deze uiteraard aan het ontrouw. Truus was zijn collega.
Er komen over een tijdje wat veranderingen binnen zijn bedrijf, waarbij we de afspraak hebben gemaakt: als zij blijft, gaat mijn man. Als zij gaat, blijft hij. Truus is ondertussen al een aantal maanden buiten beeld vanwege redenen, en lijkt daarin ook te vertrekken, ook al is dat niet zeker. 
Maar, ik merk dat mijn pijn verder gaat dan alleen Truus, het zit ook bij zijn bedrijf. En daar loop ik tegenaan. 

Elke keer als mijn man vertelt over de toekomst van het bedrijf, over zijn collega's, netwerk afspraken buiten werktijd om, knaagt het bij mij. Het raakt me. 
Ik denk dat het komt omdat ik ook het vertrouwen in zijn bedrijf ben verloren. Dat daar de sfeer zodanig is, dat ontrouw voorkomt (mijn man heeft hiervoor al een keer gesproken over een ontstane affaire op de werkvloer). Zijn directe collega bijvoorbeeld wist wat er gaande was, maar deed niks. 

En nu ben ik ook echt wel realistisch: Ik weet dat ontrouw overal kan voorkomen, op elke werkvloer. Ik weet dat zijn collega's geen enkele verantwoordelijkheid hebben tegenover mij, ze hoefden er niks mee. Het hele gebeuren was in zoverre ook vrij kort. Dus het is de vraag wie er echt iets van meegekregen heeft.

Ik kan prima vragen naar zijn dag, dat is geen probleem. Tot hij weer een opmerking maakt over de toekomst, of iets in de agenda zet. Dan triggert me dat weer enorm. Ik denk ook dat het komt omdat ik voorheen de verwachting had dat hij zou stoppen daar, vanwege al deze veranderingen. Maar nu hebben we die afspraak gemaakt samen en daar wil ik me aan houden. Hij heeft al gevraagd of hij dan toch een andere baan moet zoeken, maar dat vind ik eigenlijk ook niet aan de orde. 

We willen hier mee dealen, want het is voor beiden niet gezond. Hij voelt dat hij niet over zijn werk mag vertellen, en ik raak vaak getriggerd als er over zijn werk wordt gepraat. 

Herkennen jullie dit? Hoe zorgen we ervoor dat dit makkelijker wordt? 

Volgens mij moet je een keus maken. Laat het los of ga ermee door maar ga dan maar uit elkaar. Dit is toch geen doen?
 Iets in de agenda zetten of iets over de toekomst van je werk vertellen heeft niets te maken met wel of niet trouw zijn dus laat dat gewoon los. Je man moet toch ook gewoon normaal kunnen praten over zijn werk?

Kijk als hij het nou steeds over 'die ene leuke collega' heeft dan snap ik dat je daar een rotgevoel bij krijgt. Maar nu zoek je het wel echt ver. Of je hebt het niet goed uitgelegd; ik snap in elk geval niet wat het met ontrouw te maken heeft.

Ik wil hier ook graag mijn verhaal doen. Een jaar geleden is de relatie van 1.5 jaar met mijn collega gestopt. Ik was vrijgezel, hij niet... We hielden van elkaar en hadden toekomstplannen (achteraf het bekende verhaal), telkens weer aantrekken en afstoten, stoppen, elkaar weer zien, etc. Het is uitgekomen bij zijn partner en daarna deed hij er alles aan om hun relatie te herstellen... Later begon het weer opnieuw tussen ons en is het voor de 2de keer uitgekomen. Sinds de 2de keer hadden wij geen contact meer en was er afstand op het werk. (Ook omdat ik klaar was met alle leugens en eindeloze gedoe) Nu, dus een jaar later, begint de afstand af te nemen en wil hij graag weer als collega's met mij omgaan, hij weet dat ik nog gevoelens voor hem heb en dat ik bang ben dat het weer uit de hand zal lopen. In dat jaar heb ik nog veel contact opgenomen via onze werktelefoons (m'n privénummer is natuurlijk geblokkeerd) omdat ik met veel vragen zit en antwoorden nodig heb om het af te sluiten. Hij reageert eigenlijk nooit maar ik kan wel nog steeds contact opnemen, waar zijn partner niks van weet (dat heb ik hem recent gevraagd). Hij vertelde mij dat zij geen afspraken hebben gemaakt over hoe en wat op het werk of over onze omgang, hoe het kan dat hij daar überhaupt "mag" blijven werken begrijp ik ook al niet. Ik ben/word bij hun thuis niet besproken, de hele relatie is niet besproken zegt hij. Kop in het zand en door... Als er niks achter zit, vindt hij dat we weer prima met elkaar om kunnen gaan op het werk. Ik raak hier heel erg van in de war en het maakt me boos dat hij denkt dat dat maar gewoon kan allemaal. (Ook naar zijn partner toe)
Hij geeft geen grenzen aan en ik had dit juist zo verwacht vanuit zijn/hun kant. Hij legt dat bij mij neer terwijl hij weet dat ik nog gevoelens heb. Dat is toch niet eerlijk?
Ik hoop dat mensen me niet veroordelen, omdat ik dus een "truus" ben. Ik heb het ook ontzettend zwaar door deze situatie die inmiddels al 3 jaar duurt.

Tja, Anoniem26, ik vrees dat dit een beetje de consequenties zijn van een relatie aangaan met iemand die getrouwd is. Je wist immers vantevoren dat dit niet de meest betrouwbare persoon was, dus nu van hem "eerlijkheid" verwachten is wel wat naief.

Hoezo trouwens moeten zij hun grenzen aangeven? Dat kun je toch zelf ook? De grens zou dan zijn: gewoon zakelijk contact als dat strikt noodzakelijk is, verder niks.

Ylja, jij drijft het veel te ver door. Jouw man lijkt zich aan de afspraken te houden en de affairepartner is buiten beeld als collega. Andere collega's of zijn werk staan hier verder los van. Jouw man had een affaire. Er was geen sprake van orgies op de werkvloer ofzo. Andere collega's hebben niets met jou van doen tenzij je hen zeer persoonlijk kent ofzo. Jij bent gewoon de partner van een collega die ze wellicht een keer zien op een bedrijfsfeest. Als je samen verder wilt moet je dit accepteren en achter je laten. 

Zou je man nog gezellig aan het bureau zitten met Truus is het natuurlijk een ander verhaal.. Hij moet daar gewoon zijn werk kunnen doen zonder een hysterische partner thuis die iedere vrouwelijke collega verdenkt van dubieus gedrag. Tenzij Jouw man woest aantrekkelijk is en een echte charmeur lijkt het mij sterk dat iedere willekeurige collega op hem zit te wachten. 

anoniem26, jij bent verder niet verantwoordelijk voor zijn gedrag en al helemaal niet voor hoe zij met hun huwelijk omgaan. Dit klinkt heel erg onverstandig maar dat is niet jouw probleem. Ook niet als het weer verkeerd gaat trouwens. Zij weet ervan en negeert het verder. En hij weet van jouw gevoelens. Ik zou mijzelf beschermen en geen contact meer willen. Hij is onbetrouwbaar als man en partner. En jij bent kwetsbaar in de omgang met hem. Het zorgt alleen maar voor verdriet waarschijnlijk. Hij is niet voor jou verantwoordelijk en hoeft jou geen verantwoording af te leggen. Jij moet je eigen grenzen aangeven. En dat zou ik doen door geen contact te hebben. Tenzij je de affaire weer wilt oppakken. 

Pippeltje en Izza, bedankt voor jullie bijdrage, maar dit wist ik al. Ik durfde dit niet eerder te delen op dit forum, omdat ik dit soort reacties verwachtte. 
Ik begrijp heel goed dat dit niet gezond is. Ik snap helemaal dat ik het los moet laten. Dat wil ik ook. Dat geef ik aan toch?
Waar haal je het beeld vandaan dat ik orgies verwacht of dat ik hysterisch iedere vrouwelijke collega verdenk van dubieus gedrag, Izza? Je trekt het compleet uit zijn verband. Daar gaat het helemaal niet om. 

Mijn vraag is: HOE laat ik dit los? Wat kan ik doen? Want loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vraag naar ervaringen van anderen, tips, denkvragen, etc.

Ylja94 schreef op 23-09-2025 om 19:52:

Pippeltje en Izza, bedankt voor jullie bijdrage, maar dit wist ik al. Ik durfde dit niet eerder te delen op dit forum, omdat ik dit soort reacties verwachtte.
Ik begrijp heel goed dat dit niet gezond is. Ik snap helemaal dat ik het los moet laten. Dat wil ik ook. Dat geef ik aan toch?
Waar haal je het beeld vandaan dat ik orgies verwacht of dat ik hysterisch iedere vrouwelijke collega verdenk van dubieus gedrag, Izza? Je trekt het compleet uit zijn verband. Daar gaat het helemaal niet om.

Mijn vraag is: HOE laat ik dit los? Wat kan ik doen? Want loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vraag naar ervaringen van anderen, tips, denkvragen, etc.

Ja je wilt het gevoel kwijt van getriggerd worden, dat is logisch. Maar dat gevoel staat voor iets anders, namelijk dat je vertrouwen diep beschadigd is. Dat weet je ook. Nou is het terug krijgen van vertrouwen natuurlijk het moeilijkste voor degene die bedrogen is. En gezien de lengte en de inhoud van dit draadje is het iets wat misschien wel nooit helemaal terug komt. Daar zijn geen makkelijke trucjes voor. Er zijn natuurlijk wel zaken die geruststellen: je man die helemaal open is, herstelde verbinding en contact tussen jullie, evt bezoek aan therapeuten e.d. En er zijn drastischer maatregelen zoals dat hij of zij de werkomgeving verlaat. Maar dan nog kan je niet alles veilig stellen/ uitsluiten zodat je geen triggers meer hebt. Het bedrog is gebeurd en dit zijn de gevolgen. Neem het je zelf alsjeblieft niet kwalijk. Ieder hier heeft daar mee gezeten of zit er nog mee. Alleen tijd kan zijn werk doen. 

Ylja94 schreef op 23-09-2025 om 19:52:

Pippeltje en Izza, bedankt voor jullie bijdrage, maar dit wist ik al. Ik durfde dit niet eerder te delen op dit forum, omdat ik dit soort reacties verwachtte.
Ik begrijp heel goed dat dit niet gezond is. Ik snap helemaal dat ik het los moet laten. Dat wil ik ook. Dat geef ik aan toch?
Waar haal je het beeld vandaan dat ik orgies verwacht of dat ik hysterisch iedere vrouwelijke collega verdenk van dubieus gedrag, Izza? Je trekt het compleet uit zijn verband. Daar gaat het helemaal niet om.

Mijn vraag is: HOE laat ik dit los? Wat kan ik doen? Want loslaten is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vraag naar ervaringen van anderen, tips, denkvragen, etc.

Ik denk dat je de affaire nooit helemaal los zal kunnen zien van zijn werkplek. En ik begrijp dat helemaal. Vooral als collega's van het ontrouw af wisten.
Stel, er is ooit een bedrijfsfeestje waarbij partners ook zijn uitgenodigd. Ik zou me als bedrogen partner kapot schamen tegenover deze collega's. Ook al heb jij niks fout gedaan, waar jij je voor hoeft te schamen. Dus ik begrijp je wel hoor.
Het komt er denk ik op neer dat ontrouw altijd een smet blijft op een relatie, als die wordt voorgezet. 

Anoniem26 schreef op 23-09-2025 om 17:08:

Ik wil hier ook graag mijn verhaal doen. Een jaar geleden is de relatie van 1.5 jaar met mijn collega gestopt. Ik was vrijgezel, hij niet... We hielden van elkaar en hadden toekomstplannen (achteraf het bekende verhaal), telkens weer aantrekken en afstoten, stoppen, elkaar weer zien, etc. Het is uitgekomen bij zijn partner en daarna deed hij er alles aan om hun relatie te herstellen... Later begon het weer opnieuw tussen ons en is het voor de 2de keer uitgekomen. Sinds de 2de keer hadden wij geen contact meer en was er afstand op het werk. (Ook omdat ik klaar was met alle leugens en eindeloze gedoe) Nu, dus een jaar later, begint de afstand af te nemen en wil hij graag weer als collega's met mij omgaan, hij weet dat ik nog gevoelens voor hem heb en dat ik bang ben dat het weer uit de hand zal lopen. In dat jaar heb ik nog veel contact opgenomen via onze werktelefoons (m'n privénummer is natuurlijk geblokkeerd) omdat ik met veel vragen zit en antwoorden nodig heb om het af te sluiten. Hij reageert eigenlijk nooit maar ik kan wel nog steeds contact opnemen, waar zijn partner niks van weet (dat heb ik hem recent gevraagd). Hij vertelde mij dat zij geen afspraken hebben gemaakt over hoe en wat op het werk of over onze omgang, hoe het kan dat hij daar überhaupt "mag" blijven werken begrijp ik ook al niet. Ik ben/word bij hun thuis niet besproken, de hele relatie is niet besproken zegt hij. Kop in het zand en door... Als er niks achter zit, vindt hij dat we weer prima met elkaar om kunnen gaan op het werk. Ik raak hier heel erg van in de war en het maakt me boos dat hij denkt dat dat maar gewoon kan allemaal. (Ook naar zijn partner toe)
Hij geeft geen grenzen aan en ik had dit juist zo verwacht vanuit zijn/hun kant. Hij legt dat bij mij neer terwijl hij weet dat ik nog gevoelens heb. Dat is toch niet eerlijk?
Ik hoop dat mensen me niet veroordelen, omdat ik dus een "truus" ben. Ik heb het ook ontzettend zwaar door deze situatie die inmiddels al 3 jaar duurt.

Ik vind dat je wel een beetje vreemd redeneerd,  zijn vrouw is steekt haar kop in het zand zeg je maar jij nog veel erger deze man laat zien niet eerlijk te zijn en jij geloofd het sprookje dat hij je op de mouw speldt al 2 keer nu en hun moeten dan grenzen gaan aangeven aan jou ?? Beetje omgekeerde wereld