Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 28-11-2023 om 12:21:

[..]

laat het gewoon los

Ok, en jij dan ook. Zand erover. 

Theekannetje schreef op 28-11-2023 om 16:33:

[..]

Ok, en jij dan ook. Zand erover.

Oh maar deed ik vorige week al hoor. Zand erover is prima, schone lei.  Fijne dag. 

dubbel geplaatst

MRI schreef op 28-11-2023 om 16:46:

[..]

Oprecht wel rot voor je. Maar het klinkt of je alles heel erg aan het overdenken bent? Misschien toch maar voor jezelf en met elkaar een paar keer naar een relatietherapeut, om dingen helder te krijgen. Nu blijven je hersenen in rondjes draaien. sterkte

Klopt ik ben het super erg aan het overdenken. Ik weet in mijn hart dat ik het nog een kans wil geven, maar vind het erg lastig mij over mn eigen trots heen te zetten en het risico te nemen. Ik zit zelf in therapie, vooral omdat dit heel veel onverwerkt jeugdverdriet heeft aangewakkerd (ik heb geen veilig thuis gehad en dit volledig bij mijn vriend gezocht. Daarom was de klap erg groot). 

Ten eerste..iedereen bedankt voor het meedenken en adviezen.
Wil wel even rechtzetten dat man echt veranderd is. Omdat je hier vaak de negatieve kanten neer schrijft komt dat misschien zo over. Ook in de manier van communiceren ten opzichte van wat ons bezig houdt is echt enorm verbeterd. Voornamelijk omdat ik me ook meer uit en man niet meteen in de afweer gaat. Dit herkennen we nu ook. VAn elkaar.
Blokkade zit vooral in mijzelf om het te uiten als ik gevoelens van wantrouwen heb. Ik vind het moeilijk om me daar kwetsbaar over op te stellen omdat dit zo'n moeilijk stuk is.
Daarom hou ik dat voor mezelf. Vind het soms zo belachelijk dat je zover denkt ( maak mezelf echt gek op die momenten)maar man denkt maar dat door al het harde werken ik hem weer vertrouw op zijn blauwe ogen. Die hij overigens niet heeft maar bij wijze van. En tuurlijk wil ik dat heel graag. Maar dat onvoorwaardelijke vertrouwen is gewoon weg. En denk dat dat voor mij een struikel blok is. 
Dat ik zo geworden ben. En het vooruitzicht. Hoe lang duurt dit nog. Hoe lang die triggers. 
En als ik mijn reactie overzichten zie ten opzichte van huizen denk ik ook. Ik heb heel veel momenten dat ik wil vluchten. Toevallig kreeg ik vorige week een huis aangeboden. Heb toen meteen nee gezegd. Ik was daar op dat moment niet mee bezig. Was in september dat ik daarop gereageerd had. Niet wetende dat de bom de dag erna zou barsten. Dus jeetje...best wel balen omdat het echt een leuk huis was en en het nu wel weer een tijd kan duren. Maar aan de andere kant wil ik alles wel goed af sluiten mochten we dit doorzetten. Ook voor de kinderen. Alhoewel die natuurlijk meteen doorhebben dat er spanningen zijn. Onze lontjes zijn kort. Is dit dan nu echt het moment dat we het echt gaan doorzetten. 

Er werd ook geschreven. Ga even een tijdje uit elkaar maar dat hebben we al gedaan. Ik weet dat ik man heeeel erg ga missen daarom heb ik hem ook deze kans gegeven. Maar ik hoef hem niet uit mijn leven te bannen. Kan hem ook op een andere manier loslaten. Als liefdes partner. Mochten we echt voor elkaar bestemd zijn dan komen we elkaar altijd weer tegen. 

We zijn beide echt aan het nadenken. Normaal gesproken hadden we alweer toenadering gezicht. Gevoelsmatig. Maar als dit betekent dat dit gevoel voor mij regelmatig naar boven blijft komen. Soms is liefde alleen niet genoeg. Man zei gisteren ook. Gevoelsmatig wil ik je knuffelen en vastpakken etc. Etc. Maar denk dat we beide wel beseffen dat dit een keerpunt is. Ik grijp zelf terug naar mijn afweer mechanisme. Vertelde hem ook dat ik het te kwetsbaar vind om hem te vertellen waardoor mijn wantrouwen getriggerd werd.  Als dit oude gedrag bij mij naar boven komt dan  denk ik dat ik niet op de goede weg bezig ben .
Ik ga nu even gezellig met mijn dochter op pad. Heb vakantie en we gaan 2 nachten in een hotel. Even afstand is wel even goed denk ik.
Even van een afstand de situatie bekijken en voelen. Ik wil nu niet meer snel over dingen heen stappen. Maar echt serieus overdenken en voelen wat het beste is. Voor mij en voor ons allemaal. 
Is weer een lang verhaal geworden.

Rupsjenooitgenoeg schreef op 28-11-2023 om 17:37:

[..]

Klopt ik ben het super erg aan het overdenken. Ik weet in mijn hart dat ik het nog een kans wil geven, maar vind het erg lastig mij over mn eigen trots heen te zetten en het risico te nemen. Ik zit zelf in therapie, vooral omdat dit heel veel onverwerkt jeugdverdriet heeft aangewakkerd (ik heb geen veilig thuis gehad en dit volledig bij mijn vriend gezocht. Daarom was de klap erg groot).

Sterkte rupsje nooit genoeg. Het is al fijn als je je verhaal even kunt delen.

Peet52! schreef op 29-11-2023 om 09:34:

Ten eerste..iedereen bedankt voor het meedenken en adviezen.
Wil wel even rechtzetten dat man echt veranderd is. Omdat je hier vaak de negatieve kanten neer schrijft komt dat misschien zo over. Ook in de manier van communiceren ten opzichte van wat ons bezig houdt is echt enorm verbeterd. Voornamelijk omdat ik me ook meer uit en man niet meteen in de afweer gaat. Dit herkennen we nu ook. VAn elkaar.
Blokkade zit vooral in mijzelf om het te uiten als ik gevoelens van wantrouwen heb. Ik vind het moeilijk om me daar kwetsbaar over op te stellen omdat dit zo'n moeilijk stuk is.
Daarom hou ik dat voor mezelf. Vind het soms zo belachelijk dat je zover denkt ( maak mezelf echt gek op die momenten)maar man denkt maar dat door al het harde werken ik hem weer vertrouw op zijn blauwe ogen. Die hij overigens niet heeft maar bij wijze van. En tuurlijk wil ik dat heel graag. Maar dat onvoorwaardelijke vertrouwen is gewoon weg. En denk dat dat voor mij een struikel blok is.
Dat ik zo geworden ben. En het vooruitzicht. Hoe lang duurt dit nog. Hoe lang die triggers.
En als ik mijn reactie overzichten zie ten opzichte van huizen denk ik ook. Ik heb heel veel momenten dat ik wil vluchten. Toevallig kreeg ik vorige week een huis aangeboden. Heb toen meteen nee gezegd. Ik was daar op dat moment niet mee bezig. Was in september dat ik daarop gereageerd had. Niet wetende dat de bom de dag erna zou barsten. Dus jeetje...best wel balen omdat het echt een leuk huis was en en het nu wel weer een tijd kan duren. Maar aan de andere kant wil ik alles wel goed af sluiten mochten we dit doorzetten. Ook voor de kinderen. Alhoewel die natuurlijk meteen doorhebben dat er spanningen zijn. Onze lontjes zijn kort. Is dit dan nu echt het moment dat we het echt gaan doorzetten.

Er werd ook geschreven. Ga even een tijdje uit elkaar maar dat hebben we al gedaan. Ik weet dat ik man heeeel erg ga missen daarom heb ik hem ook deze kans gegeven. Maar ik hoef hem niet uit mijn leven te bannen. Kan hem ook op een andere manier loslaten. Als liefdes partner. Mochten we echt voor elkaar bestemd zijn dan komen we elkaar altijd weer tegen.

We zijn beide echt aan het nadenken. Normaal gesproken hadden we alweer toenadering gezicht. Gevoelsmatig. Maar als dit betekent dat dit gevoel voor mij regelmatig naar boven blijft komen. Soms is liefde alleen niet genoeg. Man zei gisteren ook. Gevoelsmatig wil ik je knuffelen en vastpakken etc. Etc. Maar denk dat we beide wel beseffen dat dit een keerpunt is. Ik grijp zelf terug naar mijn afweer mechanisme. Vertelde hem ook dat ik het te kwetsbaar vind om hem te vertellen waardoor mijn wantrouwen getriggerd werd. Als dit oude gedrag bij mij naar boven komt dan denk ik dat ik niet op de goede weg bezig ben .
Ik ga nu even gezellig met mijn dochter op pad. Heb vakantie en we gaan 2 nachten in een hotel. Even afstand is wel even goed denk ik.
Even van een afstand de situatie bekijken en voelen. Ik wil nu niet meer snel over dingen heen stappen. Maar echt serieus overdenken en voelen wat het beste is. Voor mij en voor ons allemaal.
Is weer een lang verhaal geworden.

Dag Peet,

Ik kan me niet in jouw plaats stellen, maar ik wil je wel vertellen hoe ik hiermee omga. Voor mijn gevoel ben ik inderdaad ook veranderd wat grenzeloos vertrouwen betreft, maar niet alleen in relatie tot mijn man, het is een verandering in mezelf. Dus bekruipen me van tijd tot tijd ook zulke gevoelens. Ik denk echt dat als ik mijn man zou verlaten, dat basisvertrouwen niet terugkomt, alleen word je er minder mee geconfronteerd. Met andere woorden, je beschermt jezelf daarmee, maar het lost fundamenteel niets op. Dus kies ik er soms voor om wel te vertellen aan mijn man hoe ik me voel op zulke momenten, alleen val ik hem nooit aan of beschuldig ik hem nooit. Ik spreek daarbij ook nooit meer over de affaire, al weet hij natuurlijk wel waar het begonnen is, wanneer en waardoor ik veranderd ben. Daarom gaat hij er ook altijd op in in die zin dat hij mij kan geruststellen. Ik zei hem dat van in het begin toen de bom was ontploft … echt hetzelfde zal het nooit meer worden tussen ons.  Alleen als je dat allebei kan aanvaarden, kun je verder. Denk ik. Het gebeurt zelden nog dat ik dat gevoel krijg, maar ik vind wel dat je dat moet kunnen verwoorden. Dat gaat nu niet meer gepaard met heftige emoties, zo’n gesprek. En ook zonder oude koeien uit de gracht te halen. Zo’n gesprekje duurt dikwijls maar een paar minuten, maar dan heb je elkaar tenminste begrepen. Laat ons eerlijk zijn, de naïviteit ben je kwijt. En dat ligt niet aan jou. Maar aan wat je overkwam. Je neemt dat mee, wat mij betreft ook in volgende relaties. Want ik had ook zo’n relatie, vol vertrouwen, geen ruzie, geen problemen, liefdesverklaringen en al … zo’n relatie die bijna vanzelf ging… en toch ging hij vreemd. Dus elke volgende lieve man kan dat ook doen. Ik zorg gewoon meer voor mezelf. Dat kan op je eentje, als je vertrekt. Maar dat kan ook binnen de bestaande relatie. Dit is mijn manier van omgaan hiermee. Voor wat het waard is. 

Dubbel

Rupsjenooitgenoeg schreef op 28-11-2023 om 15:48:

Hallo allemaal,

Ik lees al een tijdje mee en dacht: laat ik mijn verhaal delen. Anders dan de meeste van jullie, heb ik geen kinderen. Waarom dan toch op dit forum? Omdat ik denk dat hier mensen zitten met levenservaring die mij hopelijk begrijpen.
Ik ben 30 en heb al een relatie sinds mn 15e. Dit is een relatie geweest die zich logischerwijs door de jaren heen heeft ontwikkeld. Ik heb in al die jaren nooit aan onze liefde getwijfeld; hij ook niet. Nu ben ik er achtergekomen dat hij een jaar of 6/7 geleden vreemd is gedaan (godzijdank eenmalig). Hier ben ik achtergekomen door recente berichtjes tussen hen (ik heb haar ook gesproken). Mijn hart is - uiteraard - gebroken. Vooral omdat dat contact er door de jaren heen sporadisch is geweest (niet vaak of veel, maar eens in de zoveel maanden). We hebben er veel over gepraat, zijn uit elkaar geweest, en willen toch met elkaar verder. Wat het pijnlijk maakt is dat we in de fase zitten dat we aan kinderen willen beginnen. Ik merk echter dat ik zo gekwetst ben dat ik het nog niet kan loslaten. Alles is er wel een beetje over gezegd, het gaat nu meer om of ik mij eroverheen kan zetten. De verhalen die ik hier lees geven hoop, maar boezemen me ergens ook angst in; ik ben nog zo jong, ben ik sterk genoeg om door die pijn te gaan en moet ik wel aan kinderen beginnen als er al schade is. Ik ben overigens niet zo bang dat het nog een keer gebeurt, eerder dat ik nog meer niet weet. Soms voel ik ook compassie; wie begint er ook aan een relatie vanaf z’n 15e en misschien moet ik niet te hard zijn. Anderzijds weet ik niet of het ooit nog zal zakken dat rotgevoel doordat hij onze toekomst op het spel heeft gezet voor zoiets doms. Het is nu 4 maanden geleden; er zijn hele goede weken, maar ook heel slechte. Wat niet helpt is dat ik nogal slecht in mijn vel zit, ook qua werk/andere privé zaken. Anyway; alleen dit opschrijven is al even fijn.

Rupsje,

Rupsje, ik lees dat je niet zozeer bang bent dat het nog eens gebeurt. Als dat klopt, als je daar vertrouwen in hebt, en je houdt nog van elkaar, kunnen jullie eventueel verder. Ik begrijp dat je het gevoel hebt dat er meer was dat je niet wist. Want wie één keer liegt over zoiets, kan over meer gelogen hebben. Zeker zal je dat nooit weten. Je kunt wel vragen naar het waarom. En vragen om het contact met haar te verbreken. Als je vertrouwen hebt in de toekomst is dat echter het belangrijkste. Gedane zaken nemen geen keer. Alleen … zoals je hier las, laat het gebeurde inderdaad zijn sporen na. xxx

Rupsje, een relatie die start als je feitelijk nog een kind bent is natuurlijk ook erg vroeg. Mensen ontwikkelen zich enorm in de jaren daarna. En het is zeldzaam dat twee mensen dezelfde ontwikkeling doormaken of elkaar bijhouden daarin. Ook geef je elkaar niet de mogelijkheid te ontdekken hoe verschillende mensen en relaties kunnen zijn. Niet alleen qua seksualiteit of intimiteit maar ook op persoonsniveau. Bij velen zal zich op een gegeven moment nieuwsgierigheid gaan ontwikkelen naar anderen. Dat erkennen naar jezelf is heel lastig laat staan daar gewoon over te praten met je partner. Dat vormt natuurlijk een bedreiging (ben ik niet leuk genoeg?) Terwijl je het eigenlijk los moet zien van je partner. Het gaat om een eigen persoonlijke zoektocht en ontwikkeling die je hebt overgeslagen door in een vaste relatie te zitten vanaf zeer jonge leeftijd. Dat is nooit een excuus voor vreemdgaan. Maar wel een mogelijke verklaring voor wat er is geweest. Niet iedereen is verbaal en mentaal sterk genoeg. Bespreek samen eens of meer openheid binnen de relatie om nieuwe ervaringen op te doen iets voor jullie is. 

Izza schreef op 30-11-2023 om 14:54:

Rupsje, een relatie die start als je feitelijk nog een kind bent is natuurlijk ook erg vroeg. Mensen ontwikkelen zich enorm in de jaren daarna. En het is zeldzaam dat twee mensen dezelfde ontwikkeling doormaken of elkaar bijhouden daarin. 

Wat een aanname. Kan je dus ook zeggen dat als iemand veel partners heeft gehad dat deze nooit een lange monogame relatie kan hebben. Hij/zij zal de spanning uiteindelijk missen. Denk dat dit meer klopt. 

Kan je vergeven Rupsje en kan je het een plek geven?. Jullie zijn nog niet zo lang onderweg maar je hebt nu nog (veel) keuze voordat er evt. over kinderen nagedacht wordt.

Izza schreef op 30-11-2023 om 14:54:

Rupsje, een relatie die start als je feitelijk nog een kind bent is natuurlijk ook erg vroeg. Mensen ontwikkelen zich enorm in de jaren daarna. En het is zeldzaam dat twee mensen dezelfde ontwikkeling doormaken of elkaar bijhouden daarin. Ook geef je elkaar niet de mogelijkheid te ontdekken hoe verschillende mensen en relaties kunnen zijn. Niet alleen qua seksualiteit of intimiteit maar ook op persoonsniveau. Bij velen zal zich op een gegeven moment nieuwsgierigheid gaan ontwikkelen naar anderen. Dat erkennen naar jezelf is heel lastig laat staan daar gewoon over te praten met je partner. Dat vormt natuurlijk een bedreiging (ben ik niet leuk genoeg?) Terwijl je het eigenlijk los moet zien van je partner. Het gaat om een eigen persoonlijke zoektocht en ontwikkeling die je hebt overgeslagen door in een vaste relatie te zitten vanaf zeer jonge leeftijd. Dat is nooit een excuus voor vreemdgaan. Maar wel een mogelijke verklaring voor wat er is geweest. Niet iedereen is verbaal en mentaal sterk genoeg. Bespreek samen eens of meer openheid binnen de relatie om nieuwe ervaringen op te doen iets voor jullie is.

Natuurlijk maak je een andere ontwikkeling door als je al jong samen bent. Maar anders is niet per se slechter. En je kunt je ook prima samen ontwikkelen in je eigen tempo en je eigen richting binnen een relatie. Het voordeel vind ik dat je ook een beetje samen opgroeit. Je hebt heel veel historie samen.

Ik herken wel de nieuwsgierigheid naar naar andere mensen en hoe mijn leven zou zijn gelopen als ik niet zo jong al een relatie met man had gekregen. Maar ja, zo kun je natuurlijk altijd nieuwsgierig blijven naar een ander (leven). Kiezen voor het/de een is het/de ander kwijtraken natuurlijk. Mooi als je open kunt zijn naar elkaar daarover en elkaar de ruimte gunt om een beetje te experimenteren. Maar ik snap heel goed dat het je tot in je kern schokt als de ander die ruimte genómen heeft zonder overleg. Ook als je daar na jaren pas achter komt.

Rupsje, ik zou het zeker nog even tijd geven. Het is echt nog heel vers bij jullie, 4 maanden is niks. Blijf erover praten met hem. Wat het met je doet. Maar realiseer je dat het voor hem al jaren geleden is. En voor zover je weet een eenmalig iets. En maak hem heel duidelijk dat je álles nu wil weten. Dat de pijn over ontrouw niet erger kan worden nu, maar dat erover liegen veel meer kapot maakt. Je kunt hem hier mee laten lezen. We zijn het hier vaak niet helemaal met elkaar eens, maar één ding dat iedereen hetzelfde ervaart is dat het liegen zorgt voor de grootste pijn en het grootste wantrouwen. Zeker een eenmalig 'slippertje' kun je uiteindelijk wel achter je laten (ik bagatelliseer het zeker niet hoor, maar dat is gevoelsmatig toch anders dan een affaire, weet ik uit ervaring) maar het in je gezicht keihard liegen niet. Dat maakt jouw vertrouwen in hem (en de rest van de mensheid) grondig kapot. Ik hoop dat je hem dat uit kunt leggen en dat je dan samen een streep hieronder kunt zetten. Het lukt je uiteindelijk vast om hem te vergeven, maar of je vertrouwen terugkomt heeft hij helemaal in de hand.

GekkeHenkie100 schreef op 24-11-2023 om 08:18:

[..]

Het kan heel goed zijn dat je gelijk hebt Izza. Maar waar jij voor mijn gevoel steeds aan voorbij gaat: voor verschillende van ons wordt het niet beter als we bij onze partner weggaan. Blijven is leven met een stuk pijn. Maar weggaan bij degene waar we zoveel van houden, waar we compassie voor hebben, die zo zijn/haar best doet, waar we zoveel fijne herinneringen mee hebben, waar we zo graag nog oud mee worden is ook leven met een stuk pijn. Ik wil door met mijn vrouw. Zij is zichzelf op een verschrikkelijke manier verloren, heeft iets gedaan wat niets is voor haar en zo niet is wat zij is en op verschillende maniesr is het ook voor haar blijvende pijn. Ze verdient gewoon een tweede kans.

Misschien heb ik makkelijk praten, want naast de pijnlijke momenten is er ook gewoon veel vriendschap, verbondenheid en passie.

Helemaal eens. Ik voel ook nog regelmatig heftige pijn als ik eraan terugdenk wat man deed, zonder de consequenties te overzien, zonder goed nadenken. Maar merk ook dat ik heel erg groei. Heb veel meer inzicht en kennis over mezelf, over mijn relatie, over wat belangrijk is.

Het verwerken voelt voor mij zoals rouw, dus twee stappen vooruit en 1 achteruit. Juist op het moment dat ik denk, yes ik voel me top, kan het toch opeens als een duveltje uit een doosje tevoorschijn komen.

Het positieve is dat je elkaar in dit proces van verwerken heel goed leert kennen. Als het niet gebeurd was, had ik hem misschien nooit echt gekend. Hij is nu veel meer open over zijn gevoel.

Wat wel heel erg belangrijk is vind ik, is dat je elkaar de ruimte heeft voor het gevoel en probeert om niet te lang in de negatieve emoties te blijven hangen die soms ophoog komen. Dit geldt voor ons beide: voor mij bijv. de emotie "waarom moest mij dit overkomen, ik ben zo lief, leuk, aardig" (slachtofferrol) en voor hem de emotie "ik ben zo slecht geweest, waarom heb ik niet nagedacht en ben ik zo kansloos omgegaan met mijn relatie en daarmee wellicht alles verpest".

Het heeft vaak ook niets te maken met je partner dat je vreemdgaan, maar vaker met jezelf. Een diepe ontevredenheid of onzekerheid in jezelf. Zo is het tenminste hier. Man heeft denk ik misschien nog meer pijn dan ik, nu hij de inzichten heeft hoe e.e.a. in elkaar steekt. Je brein is echt een toverdoos. Gelukkig 😊 weet ik nu beter hoe mijn brein werkt (ego, stapeling van negatieve gedachtes, stress regulatie). Zou dit graag rond mijn 20ste al geweten hebben.

Mijn conclusie tot nu toe is: je kan alleen verder na ontrouw als je samen eerlijk en open kunt kijken wat er mis was en daar rustig de tijd voor neemt. En degene die bedrogen is geeft het tempo aan.

Pennestreek schreef op 30-11-2023 om 16:33:

[..]
En maak hem heel duidelijk dat je álles nu wil weten. Dat de pijn over ontrouw niet erger kan worden nu, maar dat erover liegen veel meer kapot maakt. Je kunt hem hier mee laten lezen. We zijn het hier vaak niet helemaal met elkaar eens, maar één ding dat iedereen hetzelfde ervaart is dat het liegen zorgt voor de grootste pijn en het grootste wantrouwen. Zeker een eenmalig 'slippertje' kun je uiteindelijk wel achter je laten (ik bagatelliseer het zeker niet hoor, maar dat is gevoelsmatig toch anders dan een affaire, weet ik uit ervaring) maar het in je gezicht keihard liegen niet. Dat maakt jouw vertrouwen in hem (en de rest van de mensheid) grondig kapot. Ik hoop dat je hem dat uit kunt leggen en dat je dan samen een streep hieronder kunt zetten. Het lukt je uiteindelijk vast om hem te vergeven, maar of je vertrouwen terugkomt heeft hij helemaal in de hand.

Liegen maakt je vertrouwen kapot, zeker weten. De mijne zweeg over de ware toedracht, begon over een zoen. Pas anderhalf jaar later kwam na mijn aandringen de aap uit de mouw : hij was met 'r naar bed geweest.  Omdat ik niet geloofde dat hij eerlijk was en evenmin spijt zag, bleef ik hem er over vragen en dat vond ie vervelend. Maar uitei delijk kreeg ik zo wel de waarheid boven tafel.Weer een jaar later loog hij over iets anders, het maar daarop nog eens, en inmiddels waarschuwt hij dat hij niet weet of hij de verleiding zal weerstaan 'als de situatie zich nog eens voordoet '. 

Kortom, ik vertrouw hem niet. Het is niet meer teruggekomen. Ik ben keihard door mijn naïeve wolk afgedonderd, maar sta nu steviger in mijn schoenen dan toen.

Natuurlijk zal het pijn dien, als hij weer vreemdgaat. Maar ik ga me daar geen enkel schuldgevoel over laten aankletsen. Niet meer. Het is zijn fout. Als er 'een situatie ontstaat ' waarin hij ontevreden is met onze relatie, net als toen,moet hij zelf het initiatief nemen daarover te beginnen. Niet achteraf komen klagen, als hij al heeft liggen rollebollen.

Kortom, je kunt doorgaan, maar het vertrouwen hoeft niet terug te komen. Dat is jammer. Maar ook daarmee kun je je huwelijk voortzetten.