Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Pennestreek, heb je echt zo lang kunnen accepteren dat zijn liefdesverdriet mocht bestaan? Hoe dan? Ik zou dat echt niet kunnen. Voor zijn emoties had ik echt geen boodschap.
als je samen door wilt is het logisch dat je man zijn gevoelens voor die ander ook een plek moet geven... hoe k*t dat ook is. Voor mij voelde het dat als hij met haar door zou zijn gegaan ik hem nooit meer terug had gewild... er waren mensen die zeiden joh dat werkt toch niet tussen die 2 het gaat vanzelf kapot en dan weet hij wel wat hij mist. Maar het idee dat ze dan samen kerst zouden hebben gevierd, reizen waren gaan maken, dat zij over de vloer zou zijn gekomen bij mijn schoonfamilie dat had ik hem never nooit kunnen vergeven en daarom.wilde ik door terwijl ik wist dat hij gevoelens voor haar had.
ToSweet1989 schreef op 25-12-2021 om 08:10:
als je samen door wilt is het logisch dat je man zijn gevoelens voor die ander ook een plek moet geven... hoe k*t dat ook is.
Ik denk dat ik daar toch anders in sta. Ook mijn man had gevoelens voor Truus 2. Maar hij kwam pas weer terug in huis toen hij dat een plekje had gegeven en had verwerkt. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht hier ruimte voor te maken in onze relatie. Er is in mijn relatie op geen enkel moment ruimte voor een derde persoon. Die gevoelens zijn niet voor mij om ook nog eens mee te moeten dealen. Dat mocht hij lekker zelf opknappen.
Iedereen fijne dagen in welke situatie je ook zit. Vorig jaar waren wij gescheiden van tafel en bed. En nu zijn we net samen heerlijk wakker geworden. Het leven kan soms raar lopen 
iedereen reageerd andersdat merk je natuurlijk ook al aan alle meningen om je heen zeker als zoiets uitkomt... ik zou een tweede of derde truus nooit accepteren zeker niet omdat hij nu echt heeft ingezien wat het allemaal aangericht heeft... wij vanmorgen ook samen lekker wakker geworden er is sinds een paar weken echt rust in huis en daar ben ik heeeel blij mee. Hier nu nog met therapie bezig om beter met elkaar te leren communiceren maar merk aan mezelf dat het truus verhaal steeds verder naar de achtergrond verdwijnt!
Hoi,
Ik lees ook al even mee (deel 7) sinds eind november, ben nu aangekomen tot vandaag.
Ik zag het als een soort boek met ervaringen dat me rust kon brengen en inzichten gaf.
Jullie schrijven heeft me door zeer heftige emo weken geloodst (tijdens pauzes en 's avonds voor het slapen gaan), ik heb nu eindelijk verlof met Kerst en kon vandaag 'uit'lezen.
De situatie is dubbel, op zich pas ik hier niet helemaal en dan weer wel, heb nu gewoon nood aan wat steun denk ik maar besef dat ik het ook moet loslaten maar heeft wel even helend gewerkt.
Ik ben 36 nu, toen ik ongeveer 22 was kwam ik mijn 'grote' liefde tegen (althans wat ik dacht), einde studententijd en gigantisch verliefd, altijd samen, eerste vaste relatie, samenwonen maar steeds -ik toch- met bang hartje, ik was toen ongetwijfeld onzeker. Op een bepaald moment begon hij ook gedrag te stellen zoals jullie je mannen soms beschrijven, kwaad of commentaar geven waardoor ik slecht gevoel kreeg, niet thuiskomen voor het eten en dan beweren dat hij gezegd had dat hij nog nableef bij hobby. Een meisje van vroeger dat net in de stad was komen wonen na Erasmusjaar, die voortdurend langskwam voor pc of fiets of weet ik wat te herstellen, hij moest daar meehelpen schilderen in nieuwe flat. Ik was naïef maar zeer verliefd maar voelde toch al vanalles aan. Lang gevraagd en geen antwoord of ontwijkend. Uiteindelijk beginnen kijken in mail en telefoon en zaken ontdekt. (Achteraf bekeken heb ik dat toch nog redelijke periode gedaan en HOE verdroeg ik het.) Hij beschreef in een mail heel zijn Kerstweekend samen met de ouders maar liet mij uit het verhaal enz. Nog samen gaan skiëen in februari en uiteindelijk april relatie gedaan. Enfin, ik ben dus ook bedrogen geweest en was zeker in shock -besef ik nu na al jullie verhalen- maar geen adequate hulp gezocht. Geen idee dat ik dat verdiende. ALLES op mezelf betrokken. Daarbij deed het hem precies echt weinig, knip en doe-oei. Slaapmedicatie gevraagd (of gekregen, ik herinner me og dat hij zelfs meeging naar de dokter en me nog knuffelde op straat nadien) en eigenlijk gewoon die ene week geslapen vanaf wanneer ik van werk kwam, om niet te hoeven nadenken, na het werk recht bed in. Ik weet nog dat ik toen 'smorgens 1 banaan at (boterhammen smeren was te lastig), ik ging in bad om me te wassen (rechtstaan in douche was te lastig) maar lag daar gewoon nog 20 minuten te wenen, tijd rekken om er 'te staan'. Een gigantisch depressieve zomer en toen is er iets geknakt. Uiteindelijk zag mijn vader -bij wie ik terug ingetrokken was- hoe slecht het met me ging en stuurde me naar een therapeut maar was niet super (had psycholoog nodig gehad) en afgehaakt. 4 jaren geleden wel terug opgenomen in teken van iets anders, sindsdien heel veel geleerd over open praten en emoties toelaten enz.
Nog wat later kwam ik eens op artikels over narcisme (was me wel gaan fascineren over de menselijke psyche en gaan inlezen over communicatie enz, die ex had er zeker wat van!). Dus puinhoop, ik herken daarvan vrees ik wel wat in jouw verhaal...
Dat was toen. Doe er 14 jaren bij van eerst jaren geheelonthouding en erna enkele probeersels (alles vergelijken, niks kon tippen uiteraard), foute mannen en ook wel een periode waarin ik mijn 'Venus' eens ging ontwikkelen, uhum. Die toenmalige vriend had steeds veel aangedrongen tot sex, was discussiepunt en in mijn hoofd gestoken dat ik daardoor gedumpt werd, terwijl ik niet echt vaak afwijzend was maar ik was nog zo jong en echt poepkonijn was ik ook niet, je moet dat nog allemaal ontdekken daarbij voelde ik me op den duur een opblaaspop en zat het gevoel niet goed meer (hij wou porno op in bed want dacht mij zo op te winden) waardoor ik minder zin kreeg, cirkeltje of spiraal naar beneden zo je wil. Op die leeftijd is het gras écht wel groener aan de andere kant. Gewillige opties genoeg moet mijn ex toen gedacht hebben.
De slingerbeweging van 'op zoek naar een vriend' kreeg in augustus een vies kantje. Ik had Tinder match en vrij snel bezoek van een jonge kerel. Hij was al 5jaren vrijgezel en woonde terug bij zijn moeder want apartement huren was geldverspilling (voor werk vaak weg) en opgezegd. Je hoort hem al komen. Hij bleef echter terugkomen, vertelde nog zaken waarvan ik achteraf denk 'WAAROM zou je dit uit jezelf vertellen als ik er niet eens naar gevraagd heb ??' Na 3 weken vond ik het genoeg, gaf me niet de aandacht die nodig is - intuïtie staat scherp sinds het verleden - en hoewel ik mijn ogen uitgeweend heb want ergens toch goede zaken aan hem, liet ik weten dat het voor mij genoeg was, toch voor nu en we na 2 maanden wel konden zien want was net op zoek naar nieuw werk en wou volledig daarop focussen, emoties niet laten tussenkomen, met frisse positieve lei starten daar. Geen onzekerheid omdat een man me maar half aandacht geeft.
Hij bleef toch sturen, ik antwoordde wel, ik stuurde het gesprek vooral niet-seksuele richting uit (om hem te testen), en was ergens aangenaam verrast dat hij nog de moeite deed. Tegen eind oktober begon hij over afspreken, hij had onthouden wat ik had gezegd over die 2 maanden. Was zeer duidelijk geweest en dat ik eigenlijk vond dat 'iets' (een relatie) met meer enthousiasme en interesse dient te starten en wat het dan nog voor moeite was als het toch enkel een vriendschap zou worden. Hij zei 'ik wil me focussen op jou en zien of het wat meer kan worden'. Ik stelde voor om avond op date te gaan en erna te zien of we daags nadien nog zouden gaan wandelen (bed ontwijken) en zo gebeurde. Hele donderdagavond op date, uur op café, netjes uitgezwaaid met kus en wou me zsm 's anderdaags komen halen, stuurde 's morgens dat hij in aantocht was en vrijdag lekker arm in arm over dijk aan zee gelopen (al 2 dagen kon hij publiekelijk betrapt worden!!), terrasje gedaan en nadien nog zeer gezellig gemaakt thuis. Ik vroeg hem toen nog of hij echt geen vriendin had en kreeg een zeer duidelijke nee.
Dat weekend hoorde ik niks van hem dus ik ging graven, ik kwam op een social media profiel uit van een meisje die hem vernoemde, ze hadden 2 jaren een woning verbouwd (hun appartement ondertussen opgezegd) en zeer kort ervoor ingetrokken. (Hij had trouwens geen zeer actief FB profiel, foto dateerde van jaaaaren geleden dus had al geen moeite gedaan om hem toe te voegen, was ooit gehackt zei hij, gebruikte dat niet meer. HAHA.). Ik werd ongemakkelijk. Week daarop ging ik express sturen en hij antwoordde nog steeds, wou naar de sauna en stuurde pikante foto's, ik kon het niet geloven! Toen haar via FB bericht gezonden, ze blokkeerde me. Daarmee wist ik nog niet 100% zeker of ze het wist of zij een open relatie hadden en enkel IK bedot was.(misschien was hij het zelf, mijn broer zei dat hij ook gemakkelijk op profiel van zijn vriendin kan.) Ik zei nog tegen iemand 'enige wat ik zou begrijpen, is als ze zwanger was'. Uhu. Ik hoef niet meer te schrijven, denk ik. Na nog wat graven kwam 10 dagen later ook dat uit en toen ben ik nog maar eens zo geschokt dat ik impulsief naar zijn huis ben gereden en haar absoluut wou spreken. Ze was net terug van week bij haar moeder logeren (na mijn 1e bericht). Heb hem en nadien haar kunnen spreken, ik had dat nodig.
Maar ik bleef dus ook achter met verstomming van HOE kan je staalhard liegen, en WAAROM doe je zoiets op een moment dat je eigenlijk alles hebt om gelukkig te zijn? Nog niet eens routine in hun relatie, ik denk 5 jaren samen, wel Corona tezamen met een verbouwing achter de rug. Hij kwam in feite vieren bij mij dat hij in nieuwe woonst was ingetrokken en ik ben niet zeker of ze al zwanger was wanneer hij en ik elkaar voor het eerst zagen, toen hij vrouwen zat te zoeken en matchen. (Moet toch al minstens 1 jaar daarmee bezig geweest zijn, meestal bouw je huisje voor een gezinnetje). Mijn verstand kon/kan er ook niet bij. Deed het zonder condoom, ik kon zwanger geweest zijn!! (langs mijn kant niet echt, want ik hou mijn cyclus in de gaten, maar hij nam risico) Ik kan enkel besluiten dat hij idd iets mist. Hij is uit zichzelf gaan zoeken naar vrouwen en ze was niet op de hoogte (ben heus niet de enige wellicht) en zelfs na uitdrukkelijk de keuze gelaten te worden, deed hij door. Dat getuigt toch van 0 respect voor iemand? Het maakt me kwaad dat hij er sowieso mee wegkomt, zijn vriendin is jaren jonger dan mij (wellicht zo naïef als ik indertijd). Komt erop neer dat ik in allebei de posities de pineut ben.
En waarom ik naar haar toe ben gegaan? Ik had mezelf gezworen nooit de 3e te zijn, dat heeft hij in mijn plaats beslist waardoor ik het wel was, dan moet hij nu maar de gevolgen dragen van het tijdelijk ongezellig zijn. En ergens wou ik niet de enige zijn die met die pijn moest omgaan, ik kon er niet tegen dat zij wel naiëf gelukkig zou zijn met hem. (op Instagram perfectie tonen, beetje die generatie maar ik ben ouder.) Niet inzien met wie ze écht samen is. Ik ben voor de openheid en eerlijkheid. Liever iets pijnlijks delen dan dingen toedekken. Praten praten...
Wat verschilt met jullie verhalen is dat zij nog niet getrouwd zijn en minstens een pak jonger, kan zoiets op die leeftijd echt nog recht groeien? Ze zei 'we gaan vechten'. Toen ik hem eerst alleen gesproken had bij zijn huis en vroeg 'ben je gelukkig?' Antwoordde hij met opgeheven schouders 'ja, we hebben ook al zo ons problemen gehad.' Toen dacht ik 'Werkelijk? Gehad? GEHAD? DIT is anders wel het f***ing grootste probleem dat je KAN hebben in je relatie, kerel !! Welke problemen KAN je gehad hebben hiervoor. Discussie over het merk van wc-papier?
Dusja, ik denk dat ik gewoon eens nood heb om te ventileren over het feit dat mannen inderdaad een zeer vreemde blik hebben op relaties en de manieren om rekening te houden met gevoelens van hun zogenaamde levenspartner of 'significant other'. Als je het in het Engels neerschrijft heeft het meer lading. Ik denk dat ik ergens, na al deze kakervaringen van bedrog, nood heb om te horen dat in hun verhaal er écht wel iets scheefzit, het niet aan mij ligt. Hij liet ooit vallen dat hij niet wil trouwen maar ik zou op den duur begrijpen waarom, want dan kan hij niet meer zo gemakkelijk scheefpoepen ofzo?
Het is nu maand geleden en ben ongeveer op positieven aan het komen, ik heb dus al iets meer veerkracht dan 10tal jaren geleden maar het is ook scherp en ferm geweest hoor die 1e dagen en weken. En ik dacht 'niet weer, niet weer'. Godzijdank dat ik vrienden had die me toen 'gedragen' hebben na de ontdekking. Ik ben een uitzondering hier, kunnen ook goede tussenzitten, geloof me. Verder heb ik veel respect dat jullie zo vechten. Ik was daar zoveel jaren geleden ook, die tweestrijd, ratio tegenover emotie, had enkel niet de nodige ervaring om te kunnen vechten, direct diep gevallen, therapie was nog niet ingeburgerd, besefte niet dat je in positie van partner sowieso 'gunstiger' zit (als je dat al kan zeggen van zo'n situatie). Courage en laat je inderdaad het geluk niet afpakken. Grenzen stellen. Jullie zijn getrouwd.
@Anna Cara, mamame, lentebloem, puinhoop, ella enz. ik heb er zoveel aan gehad, jullie karakters en intelligentie schijnt ook echt door uit jullie posts 
. Ergens heb ik het gevoel dat Anna Cara al het verste is in verwerking of afstand nemen of.. Kan het niet benoemen, inzichten heeft? Nu, ik hoop dat jullie niet kwaad zijn omdat ik nu in de andere positie zit maar deze post heeft helend gewerkt voor bedrog dat ik meer dan 10 jaren geleden heb ondergaan. Alsof ik nu besef dat ik dat niet verdiende. (En dat was zelfs nog miniem in perspectief met jullie jarenlange relaties.)
PS.: Net voor ik er wegging, vroeg hij hoe ik aan zijn adres kwam (kennelijk enige waar hij mee inzat, wat het met mij had gedaan, deed er absoluut niet toe, ik zag hem denken 'volgende keer moet ik een andere naam gebruiken'.), nu ben ik tamelijk snugger en kan Google je veel vertellen, dus heb ik hem toen nog vlug een dommerik genoemd nadat ik weg stapte en weet je dat ik mij daar nu schuldig over voel?? DAT JA.
Hallo Eleanorah,
Ik kan mij zo goed voorstellen dat ervaringen je vormen. Dat je ook verandert. Dat je je schuldig voelt zou ik meteen parkeren. Onzin. Dat een man jou als minnares nam, zonder dat jij het wist, is verschrikkelijk. Dat je ontdekt dat jij 'de ander bent, de Truus'. Echt heel naar.
Ik ben groot voorstander van het de - dan nog - onwetende partner vertellen. Zeker als je zelf door zo iemand in de maling bent genomen. Je gunt zo'n vrouw én jezelf iets beters. Maar ook zodat de vreemdgaander hopelijk wat leert. Wakker wordt, want het doet iets met een bedrogen vrouw.
Ik heb mijn man ook uitgescholden hoor. En die vrouw. Ik was boos. Gekwetst. En dat mag er zijn. Waarom niet?
Ik weet ondertussen ook dat de ontrouwe partners enorm kunnen worstelen met hun gevoelens van schaamte, schuld en hun leugens. Vooraf, tijdens en nadien. Ik zeg het vaker: vreemdgaan beschadigd alle partijen. En elke affaire heeft een eigen verhaal. Met als overeenkomst dat er meestal alleen verliezers zijn als het uitkomt.
Ik weet niet goed of je een vraagt stelt aan ons. Of gewoon je verhaal wilde doen. Ik gun je in ieder geval dat je goed voor jezelf gaat zorgen. Lief bent voor jezelf.
Xxx
Muppet81 schreef op 18-12-2021 om 18:21:
hoi verdriet21,
wat een verschrikkelijke nare en verdrietige situatie waar jij ( jullie ) nu inzitten! Kan je je een beetje staande houden? En lukt het met gedachten ordenen? Praten jullie wel met elkaar of is er even helemaal geen contact?
wij zijn vorig jaar 2x een tijd uit elkaar geweest, dat heeft inderdaad wel wat geholpen. Man geeft aan verder te willen en ervoor te gaan. Hij geeft ook aan nooit de intentie te hebben gehad om zonder mij verder te willen.
Ik wil ook samen verder, maar niet meer zoals het geweest is. Communiceren is wat mij betreft wel een voorwaarde, ik wil niet meer dat we elkaar verliezen, pijn doen of vergeten. Niet dat dat het enige is wat niet goed ging maar wel een belangrijke.
de afgelopen maanden ging dit zeer moeizaam tussen ons…… man wilde verder , ik voelde me niet gehoord.
afgelopen week hebben we voor het eerst echt beter gepraat dan ooit. Zonder gelijk ruzie te krijgen. Vandaag met winkelen was ik voor het eerst ook echt wel blij met man, hij toonde begrip. Gaf me niet het idee dat ik me aanstelde en was lief voor me.
Zelf baal ik nog van mijn reactie, ik wilde gelijk naar huis. Was echt wel verdrietig en voel me gelijk onzeker. Ik vind dit een logische reactie en het mag ook, alleen moet het op een gegeven moment wel minder worden…. Dat hoop ik in ieder geval.
daarom wil ik ook wel zelf in therapie, ik ben nog nooit zo onzeker geweest. En dat voelt niet fijn…….en zorgt er ook niet voor dat het beter word tussen ons samen.
dikke knuffel voor jou!
Hoi Muppet81,
Mijn man en ik hebben nu een pauze ingelast. Deze duurt al bijna een maand. Ik ben zo gebroken en heb hem toen het uitkwam voor van alles en nog wat uitgemaakt. Wij hadden naar mijn gevoel een goede relatie. We deden altijd leuke dingen met elkaar en de kids. 5 jaar lang vreemd gaan verwerken is echt al heel moeilijk, maar hier komt nog een zwangerschap bij. Bij hem blijven betekent dat ik heel m’n leven lang zal worden geconfereerd met zijn vreemdgaan. Maar we zijn al 30 jaar samen en hebben zo ontzettend veel meegemaakt, dat ik het ook erg moeilijk vind om gelijk te scheiden .
@verdriet21 ik wilde eerst schrijven dat ik me kan voorstellen in wat voor rollercoaster je nu zit. Mijn man is ook minstens 5 jaar vreemd gegaan….. die zwangerschap lijkt me verschrikkelijk moeilijk. Zoals je aangeeft, dit blijft je de rest van je leven achtervolgen.
praten jullie nu helemaal niet met elkaar? Wat zegt hij over de relatie en zwangerschap?
het enige wat ik je nu kan adviseren is om goed voor jezelf te zorgen! Verder ben ik zelf ook nog niet echt gekomen. Hier meelezen helpt me soms om herkenning te zoeken of adviezen te lezen. Maar ook ik vind een scheiding moeilijk….23 jaar bij ons.
De ene dag denk ik we gaan ervoor en komen er sterker uit, de andere dag denk ik het komt nooit meer goed. Bij is nu het grootste probleem dat man niet communiceert, streep eronder en we hebben het er niet meer over. Ik kan dit niet….. het lijkt nu een soort van strijd tussen ons aan het worden…. Wie krijgt zijn zin. Dit zou nu niet zo moeten zijn, we zouden samen moeten vechten. Allebei aangeven wat er nodig is en ervoor gaan. Ik heb besloten de komende dagen goed na te denken wat ik wil en nodig heb en of we op deze manier samen verder kunnen. Verschrikkelijk….. maar na 1,5 jaar raak ik op en moet ik voor mezelf gaan kiezen. Maar ohhh wat is dit moeilijk.
ik wens je heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Hoi meiden toch. Dikke knuffel voor jullie!
Ik denk, ook al blijf je bij elkaar en heb je daar bewust voor gekozen, het litteken blijft. Deze dagen twijfel ik ook weer even aan alles. Ik denk dan: vorig jaar had ik zo makkelijk bij hem weg kunnen gaan. Hoe had ik er dan bij gezeten? Met minder verdriet of juist meer? Met meer geluksmomentjes of juist minder?
Ik merk dat ik ook even weer heel sarcastisch kan zijn. Opmerkingen kan maken die echt onder de gordel zijn. Maar ik wil op dat moment dat hij weet dat ik echt even niet oke ben. Maar het levert natuurlijk alleen maar meer afstand op. Praten is de oplossing maar dat wil ik gewoon soms even niet. Soms kan ik het gewoon niet aanzien dat meneer weer lekker in zijn vel zit, onze relatie helemaal ziet zitten, plannen maakt voor de toekomst. En ik me gewoon nog af en toe heel boos, teleurgesteld en verraden voel.
Ach, als straks de zon weer gaat schijnen en de dagen langer worden, zal ik me ook weer beter voelen.
Oh wat een verdriet. Een warme groet en ook voor iedereen die meeleest en daar troost/herkenning of tips uit probeert te halen!
Ik heb ook hier de ontrouw topics allemaal doorgenomen. Als ik dit allemaal ooit eerder had geweten ... wat een herkenning! Ook van het niet willen praten, vooruit kijken en doorrrr. Van het blijven liegen. Van last houden. Triggers. Haar tegenkomen. Ga zo maar door.
Ik ben zo benieuwd naar hoe het met de vele vrouwen is die hier ooit schreven. Geeft het hoop of juist leerpunten?
Wat kan ik zeggen, ik ben alweer wat verder in deze rollercoaster.
Mijn man is vele jaren vreemdgegaan met 1 vrouw. Met terugval en weer betrapt worden. Ik geloofde in eerste instantie zijn verhaal van korte duur en lust gedreven en ging mee in zijn 'geen therapie en doorrrr'. Ik mocht het er niet meer over hebben. Best dominant gedrag achteraf. En dat is niet goed afgelopen. Kwartjes vielen. Ik kwam niet tot helen. Maakte in mijn hoofd er verhaal van ging graven om grip te krijgen. Durfde hem niet te vertrouwen. Want ik wist niet wat zijn reden was. En zij trok ook nog aan hem. Maar voelde mij vooral niet gehoord, niet begrepen en niet serieus genomen. Wie was deze man? Waar had ik dit aan verdiend? Waar is het misgegaan. Had ik iets fout gedaan? Waarom miste ik alle signalen.
Ik werd onzeker, maar vooral ook heel boos. Ook op mijzelf. Ik veranderde.
Dat het een wedstrijd lijkt te worden kun je doorbreken door te zeggen: ik kies voor wat goed is voor mij. Laat hem een boek lezen met tips. Of een artikel. Ga zelf in therapie. Maar je kan ook zeggen ik ben weg als we er nu niet open over kunnen gaan praten.
Ook ik ben meer dan 20 jaar getrouwd, al langer bij elkaar, kinderen en hield ontzettend veel van deze man. Ik hou nog steeds van hem.
Kiezen voor de relatie voortzetten is niet makkelijk. Opgeven ook niet. Ik weet wel dat tijd de ijskoude en pijnlijke herinneringen verzacht.
Iemand van dit forum Vroeg mij: wat maakt jou gelukkig? En waar zie je jezelf over 10 jaar? En met wie?
Misschien geeft dat beeld voor jezelf.
@anna cara hoe kwam er bij jullie wel een omslagpunt?
we hebben boeken aangeschaft, ik heb artikelen doorgestuurd, therapie geprobeerd…… ik ben bang dat zoals het er nu voor staat alles voor hem te veel moeite is. Dat is nogal een gedachte, maar zo voelt het wel voor mij. Het lijkt maar niet te landen bij hem dat het 5 voor 12 is.
eigenlijk zou dit mij al genoeg moeten zeggen. Maar dan heb je verstand versus gevoel.
een klein voorbeeld hoe het er bij ons soms aan toe gaat:
Ik heb hem toen het net allemaal uitkwam gevraagd of hij er eerlijk over wilde zijn als hij haar tegen kwam. Gewoon om mij gerust te stellen en om te kijken of hij eerlijk was. De laatste woont immers hier om de hoek en van wat ik weet is het heel intens geweest tussen die 2.
Afgelopen week waren mijn man en ik afzonderlijk van elkaar op pad en we zouden elkaar op een punt treffen. Vlak voordat ik bij man was zie ik haar daar ook vandaan fietsen ( ik denk niet dat ze hebben afgesproken, maar gewoon toevallig) . Op het moment dat man en ik bij elkaar waren deed hij wat drukjes. ☺️ ik verwachtte eigenlijk dat hij zou aangegeven dat hij haar was tegengekomen maar dat deed hij niet. Toen we verder aan de wandel waren ( ongeveer 20 min later) vroeg ik aan hem; waarom zeg je niets over Truus, je bent haar tegengekomen. Hij zegt dan: waarom heb jij niets gezegd want jij bent ze blijkbaar ook tegengekomen. Ik moet dan echt mijn best doen om rustig te blijven…. Ik heb aangegeven dat het voor mij nu belangrijk is om te merken hoe hij met onze afspraken omgaat. Dat dit voor mij goed zou zijn om weer wat meer vertrouwen te krijgen. Hij geeft dan aan: ik zie er de meerwaarde er niet van in, wat maakt het voor jou uit dat ik laat weten of ik ze gezien heb. Waarna ik dus hetzelfde herhaal en vraag; als jij er geen meerwaarde van in ziet heb je haar dus vaker gezien en het gewoon niet verteld? Waarop hij zegt laat maar en een andere kant op loopt.
ik ben niet achter hem aan gegaan . Later wel gevraagd wat maakt nou dat je zo reageert? Ik beschuldig je nergens van, ik probeer iets te herstellen tussen ons en te communiceren. Hij geeft dan aan het verandert toch nooit.
Van deze reacties en handelingen wordt ik zo boos/onzeker en verdrietig. Maar brengt me ook aan het twijfelen: was de afspraak zo gek gevraagd? Is het gek dat ik verwacht dat hij het verteld als hij haar ziet?
Dit gedrag laat man zien als het over de Truzen gaat of het vreemdgaan. Ook als ik begin over hoe we ons huwelijk gaan redden. Hij weigert er gewoon weg over te praten.
ik heb hem net heel rustig verteld dat ik echt doodongelukkig ben op deze manier. Ik wil voor ons vechten , maar wel samen. Anders lijkt het me beter om uit elkaar te gaan. Na 1,5 jaar moet hij nog nadenken hoe we het beste ons kunnen redden en wat bij hem past. Aangegeven dat dit te lang duurt en weiger hier nog in mee te gaan. Hij heeft de komende dagen de tijd om na te denken en met iets te komen.
ik voel me sterk dat ik me heb uitgesproken. Maar wat een verdriet. En het ergste vind ik nog dat ik zonder die emoties te tonen rond moet lopen de komende dagen. De kinderen hoeven hier niet mee lastig gevallen te worden. Hoe deden jullie dit met kinderen?
ik hoop zo dat het kwartje bij hem is gevallen…..
Muppet, anderhalf jaar is wel een hele lange tijd dat je al in je eentje aan het knokken bent!?
Hoe ik het deed met de kinderen? Wij leefden natuurlijk een tijdje niet samen, dus hoefde ze niet met mijn ellende te confronteren. Wij zijn pas weer samen gaan wonen toen er al heel wat uren therapie en praten opzaten.
Wat betreft Truus tegen komen, dat leverde hier ook echt struggelingen op. Hij zei het niet, maar ik voelde het aan alles dat hij haar had gezien.
Mamame schreef op 28-12-2021 om 19:05:
Muppet, anderhalf jaar is wel een hele lange tijd dat je al in je eentje aan het knokken bent!?
Hoe ik het deed met de kinderen? Wij leefden natuurlijk een tijdje niet samen, dus hoefde ze niet met mijn ellende te confronteren. Wij zijn pas weer samen gaan wonen toen er al heel wat uren therapie en praten opzaten.
Wat betreft Truus tegen komen, dat leverde hier ook echt struggelingen op. Hij zei het niet, maar ik voelde het aan alles dat hij haar had gezien.
Eens!
In Juli 2020 begon het, maar heeft me eerst nog t/m september voor de gek gehouden….. er was niets. September heb ik gevraagd of hij wilde vertrekken, ik heb ze betrapt op een kleedje in het bos ( gelukkig gekleed) wilde hem toen niet meer spreken. Via haar man kwam ik erachter dat het al lang speelde 1,5 jaar ( hij checkte de telefoonrekening) .er was geen ontkennen meer aan. We hebben toen gesprekken gehad en wilde er samen voor gaan. Mijn voorwaarde:
- eerlijk, geen leugens meer. Alles op tafel.
- communicatie verbeteren. Beide kanten.
Ik kwam er in november achter dat hij in 2015 toch wat heeft gehad met een buurvrouw. Hij gaf aan bang te zijn om het te vertellen, bang om me kwijt te raken. Weer heldere afspraken gemaakt.
Er bleef ( en blijft) bij mij een gevoel dat hij niet eerlijk was en open. Dat bleek…. In mei van dit jaar kwam er een Engelse uit de hoge hoed. Hem er daarvoor meerdere keren na gevraagd. Was niet zo , hij is eerlijk geweest etc. Tot ik een pikante foto vond, biechtte hij het na een paar dagen op. Ik ben toen een week weggegaan.
verder op voorwaarde, relatie therapie en de bovenstaande punten. We zijn er 2 x geweest. In augustus en september. Toen had hij geen tijd meer voor het huiswerk , te duur, konden het wel zo.
Punt is als ik bovenstaande lees dat ik me elke keer weer laat inpakken en over mijn grenzen ga. Dit wil ik niet meer! Ben ongelukkig op deze manier. Het gaat goed zolang ik er maar niets over zeg of naar vraag. Bovenstaande weet ik maar voor de rest geen informatie: waarom? Voor de Fun, was nieuwsgierig. Meer krijg ik er niet uit, dat wringt steeds maar weer.
Hem vanavond nogmaals aangegeven morgen te willen praten ( we zijn dan de hele ochtend alleen). Hij zei, okay. Ik heb gezegd dan wel graag echt praten! Geen poppenkast, wees nu ook een vent. Gevolg, hij ligt nu op bed…..
Ik heb hier wel eens bij iemand gelezen dat als er geen antwoorden komen ze eigenlijk niet wensen aangesproken te worden op hun gedrag. Dat lijkt hier wel een beetje aan de hand.
Elke keer gaat het even goed, zelfs echt leuk! Hij doet ook wel zijn best, helpt mee, koopt af en toe een cadeautje, probeert samen film te kijken/ wandelen. Totdat ik vraag : en hoe nu verder? Ik zit nog met vragen en gevoelens. Het gaat dan niet eens over Truus maar over ons.
Doe ik er dan toch fout aan om er over te beginnen?
Nou, inderdaad, wat een pijn en verdriet… Wat je verhaal precies is maakt niet uit, de grote gemene deler is het verdriet, het ongeloof, de pijn, de frustratie over die niet-pratende partners.
Ik zie her en der vragen, ik zal kijken of ik er een paar kan beantwoorden.
De kinderen. Tja, ik was zo van mijn sokken geblazen toen man aangaf niet verder te willen met mij, dat het geen optie was om niks te zeggen. Man heeft ze verteld wat er speelde, hij vond dat ik dat niet hoefde te doen want het was zijn keus. Ze namen het redelijk nuchter op. Ze waren destijds 16 en 14. Man heeft in de tijd dat hij twijfelde aan onze relatie een jaar lang doordeweeks elders gewoond. In de weekenden was hij dan thuis. Soms ging ik weg, als het me teveel was samen in 1 huis te zijn. Soms sliep ik op zolder als hij thuis was. En er waren ook periodes dat we wel samen sliepen. Dat was vreselijk verwarrend, maar het heeft ons in die heftige tijd wel bij elkaar gehouden denk ik.
Naast dat ik voor mezelf in therapie ging hebben we ook samen therapie gehad. Maar het is ont-zet-tend belangrijk dat je een therapeut vindt die bij je/jullie past! De eerste therapeut kreeg de zenuwen van zijn besluiteloosheid en heeft hem na verloop van tijd voor het blok gezet: hij moest kiezen voor doorgaan met mij of niet. Onder die druk heeft hij gekozen voor scheiden. Tot haar en mijn verbazing eigenlijk. Dus dat werkte averechts. Toen zijn we dus het scheidingsproces in gegaan. We hebben samen een mediator uitgezocht. En dat liep allemaal vrij soepel. Die mediator grapte weleens dat wij het makkelijkste stel waren dat hij ooit aan zijn bureau had gehad, en of we het wel zeker wisten? We zaten daar soms grapjes te maken met elkaar, erg onwezenlijk. Alsof ik naar mezelf keek in een (slecht) toneelstuk.
Uiteindelijk hoefden we alleen nog maar te tekenen. Maar door die gedachte raakte man erg van streek. Daar schrok hij van, en het zette hem aan het denken. Tegelijkertijd liep onze oudste vast. Kwam overspannen en depressief thuis te zitten. Daar hadden onze trubbels natuurlijk aan bijgedragen, al was dat lang niet alles wat er speelde. Man vond dat ‘een teken’. We konden op dat moment niet doorgaan met de scheiding. Hij vond zelf dat we alles best ‘on hold’ konden zetten tot kind weer opgekrabbeld was, maar daar ben ik niet in mee gegaan. Dan voelt kind zich straks ook nog schuldig als het weer boven Jan is, en wij alsnog gaan scheiden. Of het komt er niet bovenop. Ook geen fijn idee. Dus ik heb tegen man gezegd dat hij kon kiezen: alsnog aan onze relatie werken, of toch de scheiding op dat moment doorzetten. Hij koos voor het eerste.
We zaten daags daarna samen op een terras te bespreken hoe we het dan aan zouden pakken, toen de affaire op de proppen kwam. Ik wist dat niet. Was het enige dat ik van hem gevraagd had, geen nieuwe liefde terwijl wij de scheiding aan het afronden waren. Dat vond hij blijkbaar teveel gevraagd. Zijn reactie: ja, ik had enorm veel behoefte aan een beetje positiviteit. Als we toen niet op een terras hadden gezeten had ik hem wat aangedaan. Ik was in de afgelopen 1,5 jaar 15 kilo afgevallen en 2x mijn baan kwijtgeraakt, ik had er een jaar hele weken alleen voor gestaan met een afglijdend kind en meneer had ‘behoefte aan een beetje positiviteit in zijn leven’!
Maar goed, ik had al zoveel te verstouwen gekregen, dit kon er ook nog wel bij. Maar als ik van tevoren had geweten dat het daardoor allemaal nog veel langer zou gaan duren weet ik niet of ik de kracht en de energie ervoor had gehad.
Maar, afrondend, want het verhaal is intussen lang genoeg, we hebben er allebei ons hart en ziel in gestopt om samen verder te kunnen, en dat is gelukt. Ik kan oprecht zeggen dat onze relatie nu stukken beter is dan ervoor. Dat ging niet zonder slag of stoot, en het duurde ook nog eens ruim 1,5 jaar. Ik heb blijvende littekens, en die spelen regelmatig nog op. Ik denk niet dat die ooit helemaal verdwijnen. En ik heb nog steeds momenten dat ik vind dat hij moet ‘boeten’ voor wat hij heeft gedaan en gezegd. Ik vind dat de last onevenredig is verdeeld. Maar hij realiseert zich dat ook. Met oneindig geduld troost hij me, legt hij uit, vertelt hij, zegt hij nog een keer sorry, knuffelt me, huilt, laat me zien dat hij van me houdt.
En dat is wel naar mijn idee wel echt een vereiste. Dat de vreemdganger ook naar zichzelf kan kijken en verantwoordelijkheid neemt voor wat hij/zij heeft gedaan. Eindeloos geduld heeft met de partner. De angsten, pijn, boosheid, verdriet van de ander verdraagt en probeert te verlichten. Is dat er niet, dan denk ik dat de relatie uiteindelijk geen kans van slagen heeft. De last van de pijn is al oneerlijk verdeeld. Als de last van het werken ook vooral bij de bedrogen partner ligt houdt die dat niet vol.
Een hele dikke knuffel voor iedereen die nog steeds zo worstelt met de gevolgen van vreemdgaan. En in het bijzonder voor Verdriet21. Wat een verhaal. Het lijkt wel Goede tijden, slechte tijden. Maar dit is echt en jij zit er middenin. Ik kan alleen maar zeggen, neem je tijd. Ik zie dit niet goed komen, want inderdaad, dat kind zal er altijd zijn. Volgens mij kan niemand dat handelen. Maar scheiden kan altijd nog. En het kan helpen om samen in therapie te gaan, al was het maar om op die manier in harmonie uit elkaar te kunnen gaan. Als ik jouw partner was zou ik aandringen op abortus. Daar ben ik normaal geen voorstander van, maar in wat voor omgeving komt dit kind terecht? Een vader die het eigenlijk denk ik niet wil. Ontstaan uit een buitenechtelijke relatie. De kans dat het een pion wordt in nare spelletjes lijkt mij levensgroot. Dat moet je een kind niet aan willen doen. Maar dat is vanaf de zijlijn en ik weet niet eens of dat nog wel een optie is…
Een mens heeft drie mechanismes als het moeilijk wordt: vechten, vluchten, bevriezen. Jouw man lijkt voor vluchten te gaan.
Jullie zitten denk ik wel vast in patroon. Jij wil praten, meer weten hoe nu verder. Hij vlucht. Jij gaan nog harder vragen uit onzekerheid. Hij nog harder wegrennen. Je stelt ook veel waarom vragen, dit wordt veelal als aanvallend gezien. Want je wordt in de verdediging geduwd. Een reactie van je man is dan terug waarommen (aanval) en dan weglopen (vluchten). Dit gesprek wordt niet meer vervolgd. Herken je dit?
Het is lastig hoor om pasklaar advies te hebben. Als het zo makkelijk was ... Ik doe een poging:
Je hebt nu al iets goed gedaan: planmatig in gesprek gaan. (Ipv elke keer voor hem als verrassing). Praat niet vanuit aanval (waarom, leg uit, je moet). Maar vanuit wat jij nodig hebt. Ik voel, ik zie, ik wil abc omdat xxx (wat wil je en waarom). En die grens die je geeft. Is die wel helder voor hem? Ik heb geleerd dat je concreet en haalbaar moet gaan zijn. Ben je dat?
