Verder na ontrouw - deel 8

Pennestreek schreef op 28-12-2021 om 19:58:

 Ik heb blijvende littekens, en die spelen regelmatig nog op. Ik denk niet dat die ooit helemaal verdwijnen. En ik heb nog steeds momenten dat ik vind dat hij moet ‘boeten’ voor wat hij heeft gedaan en gezegd. Ik vind dat de last onevenredig is verdeeld. Maar hij realiseert zich dat ook. Met oneindig geduld troost hij me, legt hij uit, vertelt hij, zegt hij nog een keer sorry, knuffelt me, huilt, laat me zien dat hij van me houdt.

En dat is wel naar mijn idee wel echt een vereiste. Dat de vreemdganger ook naar zichzelf kan kijken en verantwoordelijkheid neemt voor wat hij/zij heeft gedaan. Eindeloos geduld heeft met de partner. De angsten, pijn, boosheid, verdriet van de ander verdraagt en probeert te verlichten. Is dat er niet, dan denk ik dat de relatie uiteindelijk geen kans van slagen heeft. De last van de pijn is al oneerlijk verdeeld. Als de last van het werken ook vooral bij de bedrogen partner ligt houdt die dat niet vol.

Dit heb je mooi verwoord, en precies zoals het is. De last is oneerlijk verdeeld, maar het helpt als je partner laat merken dat hij je last voelt!

LaBelladonna schreef op 29-12-2021 om 17:22:

[..]

Pennestreek, allereerst wat leuk om je hier weer eens te treffen. Sinds de veranderingen/vernieuwingen van dit forum bleef het aardig stil van jouw kant uit. Ik meen dat je dat toen ook wel al eens had aangegeven, dat je eigenlijk liever ook gewoon door wilde met je leven en niet steeds teruggeworpen wilde worden op wat er allemaal gespeeld heeft in je relatie, waardoor je ook steeds minder op deze pijler verscheen, maar ik moest echt wel even wennen om jou te moeten missen! Ik vond altijd veel steun en herkenning in jouw posts, het gaf me vaak een steuntje in mijn rug en de kracht om door te gaan op de weg die ik ingeslagen was; samen verder na vreemdgaan, samen met mijn man werken aan het herstel van onze relatie.

Met wat je hier geschreven hebt, ben ik het ook helemaal mee eens en wil me hier dan ook graag geheel bij aansluiten.
Ik ervaar dat ook op deze manier, het helpt echt heel veel dat mijn man mij steeds weer laat merken dat hij mijn last, pijn en verdriet om wat hij gedaan heeft, voelt, verdraagt en probeert te verlichten, er begrip voor heeft, mij de nodige steun en troost biedt. Opnieuw uitleg en antwoorden geeft, sorry zegt. Telkens weer. En dat hij het zo erg vindt dat hij zo'n grote kras heeft gezet op de onvoorwaardelijke liefde die ik dacht met hem te beleven. Een kras die nooit meer helemaal weggepoetst kan worden, die er voor de rest van onze tijd altijd zal zijn. Voelbaar, zichtbaar, merkbaar. Omdat, zoals je dat al zo goed verwoord hebt, de last van de pijn altijd oneerlijk verdeeld zal blijven.

Ik blijf het lastig vinden, dat hij de vergelijking tussen mij en die andere vrouw heeft willen maken. Voor hetzelfde geld was het kwartje de andere kant op gevallen en had hij voor haar gekozen. Omdat hij in haar een tijdlang alles vond wat hij nodig had. En zij het hem onbeperkt wilde geven. Dan had ik helemaal niets meer te kiezen gehad. Dan had hij mij voor een voldongen feit gesteld dat het over was geweest tussen ons. Het had zomaar zo kunnen zijn.

Wij zijn nu zo'n drie jaar verder en het gaat ook echt wel heel goed. Maar ik heb laatst toch nog eens naar hem uitgesproken, dat ik hoop, dat hij nu echt voelt en weet, dat hij alles met mij kan en mag bespreken, mocht hij toch weer in een situatie komen dat hij in grote mate interesse krijgt voor ander vrouwelijk schoon. Dat hij dan niet denkt van "het gaat tussen ons nu allemaal weer heel erg goed, dus als ik ervoor kan zorgen dat ze er in principe niets van te weten komt of gaat merken dan kan ik lekker mijn eigen gang gaan daarin..." Want ik ben namelijk zo bang, dat de eerdere prettige ervaringen die hij door zijn affaire heeft gehad, ervoor kunnen zorgen dat hij, nu we weer in een rustiger vaarwater zijn gekomen, op een gegeven moment toch weer gaat verlangen naar de spanning en opwinding die dat geheime gedoe met zich meebrengt. Dat hij dat dan weer nodig gaat hebben. Hij zegt dat hij dat niet nodig heeft, dat hij nooit meer zoiets mee wil maken omdat het vreemdgaan hem ook heel veel vervelende gevoelens en negatieve energie heeft gebracht, maar toch durf ik daar nog steeds niet volledig op te vertrouwen. Hoe erg ik dat ook vind. Misschien is het mijn angst om wat hij bij een ander kan vinden, aantrekkelijk vindt, wat ik niet heb en hem daarom ook niet kan geven. Heb ik die angst ontwikkeld door wat hij zei zo mooi aan haar te vinden. Die ander heeft prachtige ogen, een hele mooie gave, egale huid zonder plekjes, moedervlekken, sproetjes en die bovendien ook nog eens heel mooi en makkelijk bruin wordt in de zon (in ieder geval de huid van de lichaamsdelen die van haar te zien waren op foto's op sociale media). Zij zag (en ziet dat waarschijnlijk nog steeds) er echt altijd uit om door een ringetje te halen.
Mijn huid is verre van dat en compleet het tegenovergestelde. Nou weet ik wel dat het niet om het uiterlijk alleen gaat, maar ik merkte wel dat mijn man dat wel een dingetje vond aan haar wat hij zeer aantrekkelijk vond en waar hij heel blij van werd, dat heeft hij ook zo naar mij uitgesproken (zowiezo is mijn man wel redelijk gevoelig voor verzorgd uitziende vrouwen met een mooie en knappe uitstraling). Uiteraard waren er ook dingen aan haar waar mijn man minder enthousiast over was en zijn er wat hem betreft veel meer dingen aan mij dan aan haar die hij heel aantrekkelijk vindt, maar dat laat mij sindsdien toch niet minder onzeker voelen over mezelf omdat ik die, voor hem ook zo aantrekkelijke kenmerken, juist niet heb. Tel daarbij op dat ik zo een aantal vrouwelijke collega's van mijn man kan aanwijzen, die ook van dergelijke voor mijn man aantrekkelijke kenmerken hebben... (dan is het nu in ieder geval beter voor mijn gemoedsrust dat hij de laatste twee jaar zo veel thuis werkt... ). Ik ben dan gewoon bang dat mijn innerlijke alleen niet goed genoeg zal zijn op de langere duur. Dat jong, fris, strak en knap hem meer doen dan hij toe wil geven. Maar het kan ook iets zijn wat alleen maar tussen mijn oren zit en wat ik los mag laten. Maak ik het mezelf daar alleen maar moeilijker mee dan nodig is. Mijn man zegt in ieder geval dat als we samen ergens zijn, hij ziet dat er dan vaak genoeg in het voorbij gaan mannen mij nakijken, hun hoofd omdraaien naar mij. En dat hij dan trots is dat hij degene is die daar elke dag naar mag kijken en van kan genieten. En daar is hij dan echt wel heel oprecht in. Dus is het niet nodig om mezelf daar zo druk om te maken. Maar het is en blijft gewoon moeilijk, dat hij zo aan mij voorbij is gegaan, mij zo aan de kant gezet heeft een tijd lang en bijna al zijn aandacht voor haar bestemd was, op haar gericht was. Blijft een lastig dingetje.

Hi labelladonna,

Wat jij schrijft is heel herkenbaar voor mij ook. Mijn man en ik hebben nu een pauze, maar het spookt ook zo door mij hoofd: Wat als.. 

De vrouw waarmee hij is vreemdgegaan is eind 20 en ik ga al richting de 50. Ik zou nooit kunnen tippen aan een jong groen blad. En ik weet dat het zo is dat uiterlijk niet alles Is, maar toch…

Hoe oud was de truus waarmee jullie mannen contact hadden?

Anna Cara schreef op 28-12-2021 om 21:55:

Hoi Verdriet21,

Je schrijft nu een maand niet bij elkaar te zijn. Spreek je je man wel? Hoe gaat dat?

Heb je verder al professionele hulp wellicht gekregen?

Xxx

Hi Anna Cara,

Ik spreek hem alleen over het hoogstnoodzakelijke. Bijvoorbeeld de kids. Ik kan het nu nog niet aan om naar hem te kijken.

Ik ben er ooo nog niet aan toe gekomen om professionele hulp te zoeken. Het is misschien heel ongezond, maar ik kan het nog niet opbrengen om het er met iemand over te hebben. Het er over praten zorgt er bij mij voor dat ik het weer herbeleef en het is nu gewoon nog te pijnlijk.

Verdriet21 schreef op 29-12-2021 om 17:35:

[..]

Hi Anna Cara,

Ik spreek hem alleen over het hoogstnoodzakelijke. Bijvoorbeeld de kids. Ik kan het nu nog niet aan om naar hem te kijken.

Ik ben er ooo nog niet aan toe gekomen om professionele hulp te zoeken. Het is misschien heel ongezond, maar ik kan het nog niet opbrengen om het er met iemand over te hebben. Het er over praten zorgt er bij mij voor dat ik het weer herbeleef en het is nu gewoon nog te pijnlijk.

Snap wel wat je bedoeld, Verdriet. Het is ook erg pijnlijk allemaal. En heftig. Zorg in ieder geval goed voor jezelf. En neem je tijd. Het moet even betijen nu, gedachten en emoties moeten geordend worden. Het is niet gek dat je het hele gebeuren nu even allemaal niet wil 'aankijken', niet die confrontatie aan wil gaan. Nu even niet. Komt binnenkort wel. Sterkte er mee.

Kan je man met je houding van nu overweg?

Goede avond allemaal,
Na een lange tijd even niks meer gelezen en gezegd te hebben op het forum een berichtje van mij.
Zoals sommige weten had ik wat gesprekken gehad met de truus, dit is helemaal uit de hand gelopen omdat mijn woede enorm was.
Afgelopen zomer heb ik de truus even goed te grazen genomen hier zijn wat klappen bij gevallen, daarna volgde enkele gesprekken met elkaar ook mede omdat mijn ouders 3 huizen naast hem wonen.
De truus had dus inmiddels een nieuwe vriendin, ze heeft huilend aan tafel gezeten over wat HIJ en hoe HIJ mijn vrouw bespeeld heeft.
De gesprekken liepen steeds meer over in ruzies, tot ik er helemaal klaar mee was en ik uit woede en frustratie hem begon te bedreigen.
De politie is er aan te pas gekomen, sinds dien heb ik truus nooit meer gezien, hek altijd dicht en de vuilnisbakken die altijd buiten het hek stonden staan nu binnen het hek.
In overleg met politie en huisarts heb ik besloten om vrijwillig naar een soort agressie training/psycholoog te gaan omdat het steeds meer uit de hand begint te lopen.

Wat betreft mijn vrouw, tussen ons gaat het erg goed, we hebben de zolder laten verbouwen en eerdaags gaan ze onze badkamer verbouwen, allemaal fijne toekomstgerichte dingen.
Tuurlijk ben ik ook boos en verdrietig op haar geweest, zeker in het begin maar na velen gesprekken kwam het er wel op neer dat truus mijn vrouw zo danig had ingepakt dat ze in een bubbel terecht kwam terwijl onze relatie op dat moment niet goed ging.
Ik vind het vreselijk dat truus dus letterlijk aan tafel waar zijn nieuwe vriendin bij zat vertelde (na vragen van mijn kant) dat mijn vrouw dus echt 0 initiatief nam, dat hij terwijl ze wegstarend en als dood (zijn woorden) er bij lag gewoon door ging. Bah wat ben je dan toch voor vieze vent! Hij heeft zoals ze het wel eens zeggen letterlijk mijn vrouw het bed ingelult.

Heyla,

Als het jullie kan troosten, ik ben 8,5 jaar ouder dan Meneer zijn vriendin. ('was' eigenlijk maar leeftijdsverschil blijft bestaan vandaar de 'ben'). Hoeft niet altijd het cliché te zijn blijkbaar. En jullie liggen dus heus ook nog goed in de markt, welke markt dan ook...Je zou er van verschieten! Soit, niet dat je er behoefte aan hebt. Mijn pijn indertijd - en nu - was dat ik ook gewoon opzij geschoven kon worden, dat je uit iemands leven kan gesneden worden met een vingerknip. Geen enkel gemis of loskomen van. Dat mijn ex toen van 2 walletjes kon eten en dat al die tijd zelfs met gemak kon, alsof een vriendin vanzelfsprekend er is en zal blijven en er nog een side-dish mag bestaan. De arrogantie. Je buitensluiten. Het is een soort machtsspel, jij bent onwetend. Hij is bij mijn weten niet geëindigd met dat meisje waarmee hij me bedroog maar later, na onze breuk nog iemand nieuw tegengekomen. Daar beantwoordde hij dus wel aan het cliché en als ik dat al op voorhand geweten had, had het me veel jaloezie en vergelijken en mezelf neerhalen uit onzekerheid bespaard. Verwerking zou anders geweest zijn. Is een zeer normaal meisje, niet super knap, wel stabiel denk ik en maakt carrière of heeft toch een job met verantwoordelijkheid. (De andere toch pak lelijker, ik zag dat toen niet al wezen vriendinnen me er op, maar nu zie ik het gelukkig wel en wat zou ik graag naar mijn jongere ik gaan en haar een knuffel geven.) Je begint je zo te focussen op die andere vrouw van het bedrog, ik ken het, neemt energie af, is écht niet nodig. Zeker niet als ie al aangeeft bij jou te blijven. Je verspeelt soms heel veel tijd aan negatieve emoties hierdoor maarja, dat zal het proces zijn zeker?

Poeh, verdriet21, wat een heftige situatie waar je in verzeilt bent geraakt zeg. 
Het vreemdgaan ansich is al een aardbeving... laat staan wat jij nog eens te voortduren krijgt.
Ik heb oprecht met je te doen.

En weet je uiteindelijk blijft mijn cirkeltje steeds weer rond gaan ( onze uitkomst van de laatste Truus is volgende week 4 jaar geleden) en wat het meeste pijn deed en soms nog doet, is het niet gezien zijn geweest. Ik, de goedzak die altijd maar klaar stond voor alles en iedereen en zo gemanipuleerd werd voor eigen gemak en lusten.

Vandaag een explosie aan emoties daardoor. Omdat ik me tegenwoordig laat horen, niet meer ongezien ga zitten wachten in een hoekje klapt het hier soms flink.
Maar vergis je niet, daar heb ik 4 jaar over gedaan, met veel hulp en therapie.
Met meditatie en affirmaties! 
Gun jezelf tijd en ruimte. 
Het er moeilijk over kunnen praten is ook een soort overlevering, een soort vlucht omdat je terug wil naar het oude, en zolang je er er maar niet over praat " dan is het er niet modus". Deed ik jaren.

Wat jaar in jaar uit. Mijn man ging heel erg veel en vaak vreemd. Dus ik begrijp goed wat je nu doet.
Uiteindelijk komt er een dag dat je het wel kunt en je ook wil. Dan begint het intensieve: ik ga vanaf nu heel goed voor mezelf zorgen proces en dan is er geen weg meer terug. En dan in alle opzichten, gezondheid, werk en veel dingen gaan doen die jou goed doen gaan naar plaats één.

Sterkte, knuffel.

Even inbreken in dit draadje met mijn stokpaardje….
Wat ontzettend verdrietig dat jullie zo lang zo veel verdriet door dit alles hebben. 
Maar wat verdrietig ook de gedachte dat wij als vrouw van bepaalde leeftijd per definitie niet kunnen tippen aan jonge meisjes qua uiterlijk. 
Wordt het niet eens tijd dat we stoppen met die gedachten? Want meer dan gedachten zijn het echt niet. 
Natuurlijk kunnen we prima tippen aan jonge vrouwen, ook levenservaring kan erg mooi en aantrekkelijk maken. 
Ik voel me iig (soms) veel mooier dan toen ik jong was omdat ik me toen veel onzekerder voelde. En dat straal je ook uit!
En nee, niet iedereen vindt me mooi en aantrekkelijk, natuurlijk niet. Niemand is voor iedereen super mooi. Zelfs de ‘mooiste’ mensen zijn dat niet voor iedereen, het zegt mij persoonlijk bijv weinig. En ik denk dat dat voor meer mensen geldt maar dat ‘wij’ niet zo van die schreeuwers zijn en dat het minder van de daken geschreeuwd wordt. 
Ik hoef echt niet voor iedereen mooi te zijn maar probeer mezelf wel steeds mooier te vinden. Dat klinkt alsof het heel belangrijk voor me is maar dat is het zeker niet. Wel heb ik er genoeg van dat we vanaf een bepaalde leeftijd een soort van uitgerangeerd zijn. Dat is zeker niet waar en het wordt tijd dat we dat ook niet meer geloven!!

Laten we vooral stoppen met onze partners zo op een podium te plaatsen. Door hen op een verhoging te zetten, zet je jezelf op een lager voetstuk.
Misschien zijn we door de leeftijd uiterlijk minder strak in de vel of hebben we door de zorgen sneller last van donkere kringen onder de ogen, maar we zijn door die levenservaringen wel een stuk wijzer en kunnen zodoende meer waarde hechten aan hetgeen wat belangrijk is  (kinderen);  een kwaliteit waar die truzen niet aan kunnen  tippen. Het biedt ons tijd om na te denken ipv impulsieve acties zoals de partners in het leven staan.
Onze   partners hebben bewezen niet bepaald feilloos in het leven te staan. Daarnaast zou degene die mijn man als de kip met gouden eieren zou zien, snel genezen zijn want hij snurkt en nog een paar kwaaltjes. Nee, mijn man mag in zijn handen knijpen dat we niet gebroken zijn. 
Laten we in 2022 de rollen eens omdraaien; wij zijn zo mooi en sterk dat onze partners blij mogen zijn dat wij ze niet op straat zetten.

Waarom ik voor mijn gezin gegaan bent? Ik ken door de vele goede jaren ervoor dat die dwalingen van die laatste jaren, dwalingen waren van iemand die gemanipuleerd werd. Nu die manipulatie voorbij is, hebben we meer gesprekken over respect en eerlijkheid en hoe belangrijk het is met jezelf in reine te leven. We praten over tekortkomingen aan inzichten bij anderen en bij ons. Zo komen we  in gelijkwaardigheid dichter bij elkaar en ontstaat er een balans, waarin ieder een eigen mening mag vormen. Ik denk dat dat laatste ook een belangrijk speerpunt is; je eigen mening vormen ongeacht de mening van je partner. Het maakt dat je jezelf minder snel wegcijfert. Het maakt je zelfbewust van wie je bent.