Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 11-03-2024 om 18:58:
[..]
Izza, vind jij nu eigenlijk dat ieder koppel waarbij iets van overspel speelde uit elkaar moet gaan? Want in je postings lees ik dat dat de enige kant is die je als uitkomst ziet.
Zeker niet bij iedereen. Bij langdurig vreemdgaan of meerdere affaires eigenlijk wel. Dan heeft iemand een volledig tweede (dubbel) leven. Als je zo tegen iemand kunt liegen zou het wat mij betreft klaar zijn. Dat zegt mij alles over iemands karakter en dan zou ik vraagtekens zetten bij tal van zaken in de relatie. Het respect zou bij mij weg zijn en blijven. Prima als anderen dat wel kunnen en willen. Maar niets voor mij. Hetzelfde is van toepassing op (ernstige) persoonlijkheidsproblemen, psychiatrische stoornissen of verslavingen. Voor mij zou dat een brug te ver zijn. Zo wil ik niet leven. Dan investeer ik jaren van mijn leven liever in mijzelf, mijn kinderen of een partner waar dit alles niet speelt. Dan heb je eigenlijk een dubbel probleem (ontrouw en daarnaast nog een ander probleem).
Ik zie eigenlijk alleen toekomst als het een kortere periode en 1 persoon betreft. Of als het nog niet het fysieke stadium heeft bereikt. En dan nog moeten beide partners er volledig voor willen gaan. Als de bedrieger volledig inziet wat hij heeft gedaan en het op kan brengen hier langdurig aan te werken. Inziet dat herstel een proces van jaren is. Open communicatie is een absolute voorwaarde. En een bepaald niveau ook heb ik gemerkt. Ik zie hier regelmatig rode vlaggen in de verhalen. Daar reageer ik dan op.
Maar ik weet ook dat relaties heel persoonlijk zijn. Want wat is goed en wie bepaalt dat? Uiteindelijk kan jij dat alleen zelf doen. Jij moet gelukkig zijn met de persoon in je leven. Heeft een ander niets over te zeggen.
Izza schreef op 11-03-2024 om 23:01:
[..]
Hetzelfde is van toepassing op (ernstige) persoonlijkheidsproblemen, psychiatrische stoornissen of verslavingen. Voor mij zou dat een brug te ver zijn. Zo wil ik niet leven. Dan investeer ik jaren van mijn leven liever in mijzelf, mijn kinderen of een partner waar dit alles niet speelt.
Wat als je partner ziek wordt en verzorging nodig heeft? Of zeg eens wat.. blind? Of een ongeluk krijgt en verlamd raakt?
Even hypothetisch en zelfs zonder vreemdgaan in de mix. Wil je dan wel investeren? Of dan ook alleen in jezelf, je kinderen of een nieuwe partner?
Bir_F schreef op 12-03-2024 om 03:10:
[..]
Wat als je partner ziek wordt en verzorging nodig heeft? Of zeg eens wat.. blind? Of een ongeluk krijgt en verlamd raakt?
Even hypothetisch en zelfs zonder vreemdgaan in de mix. Wil je dan wel investeren? Of dan ook alleen in jezelf, je kinderen of een nieuwe partner?
Wat mij betreft zit er wel een verschil tussen het aangaan van een relatie of al jarenlang in een relatie zitten en dat iemand dan wat krijgt. Net zoals er verschil zit tussen lichamelijke en psychiatrische klachten. Uiteindelijk hangt het af van wat iemand heeft en hoe dat te behandelen is. Ik zou na een jarenlange relatie en kinderen echt niet zomaar vertrekken. Maar verslavingen of psychiatrische problemen zijn voor mij absoluut reden om te beëindigen. Dan heb ik het natuurlijk niet over een biertje teveel of een burn out die te behandelen is.
Een blind persoon kan verder nog prima functioneren. Net als bij tal van andere ziektes. De relatie kan gewoon gelijkwaardig blijven.
Ik zag en zie investeren in mijn man en zijn proces/groei óók als investeren in mezelf en in mijn kinderen.
Door meer te leren over hem leerde ik ook meer over mezelf en over de kinderen (die tenslotte ook 50% van zijn genen hebben). En leerde ik ook hoe ik me beter kon verhouden tot mijn kinderen. In het algemeen ben ik nog milder en begripvoller geworden voor de mensen en de wereld om me heen. Voor mij waren die jaren een heel mooi leer- en groeiproces. En zo voelt mijn man dat ook. En zelfs de kinderen voelen dat zo.
Natuurlijk is samen blijven niet altijd en voor iedereen een optie. Maar we hebben geen idee hoe de jeugd van de man van TO eruit heeft gezien. En dan nog zegt dat maar weinig over hoeveel last hij ervan heeft en hoe lang hij therapie nodig zal hebben. Maar nu al roepen dat het geen zin heeft om bij elkaar te blijven vind ik echt not done. Eerst het stof maar eens een beetje laten neerdwarrelen en rust in de tent.
Als ik TO was zou ik de ontrouw voor nu proberen te parkeren. Voor nu de focus op het gezin, de kinderen. Het samen genieten van dat jonge leven. En daarnaast kijken hoe hij weer op het goede pad terecht kan komen. Daarna komt er dan hopelijk ruimte voor haar pijn en verdriet. Zeker nu, in deze periode met hele kleine kinderen (de jongste is 2 maanden!) lijkt me dat een scheiding echt veel meer kapot maakt dan je lief is. Rust, samen positieve dingen doen, en bij de therapeut pijnpunten bespreken lijkt me op dit moment de beste weg.
Wel denk ik dat de man van TO naast relatietherapie ook therapie voor zichzelf nodig heeft. Hier hebben we dat ook zo aangepakt, man had dus 2 therapietrajecten tegelijk. Een deel met onze relatietherapeut maar ook een deel met een ander. Dat kan elkaar heel erg versterken. En zoals ik al zei, dat samen groeien en onszelf en elkaar beter leren kennen was heel erg mooi en had ik niet willen missen. Ik denk ook niet dat we dat op een andere manier dan na zo'n crisis voor elkaar hadden gekregen.
bedankt voor de berichtjes allemaal. Ik heb er echt heel veel aan!
Het weekend was even een diep dal voor me, sinds gister kan ik er weer een stuk rationeler naar kijken. Wat dat betreft ga ik alle kanten op, maar dat zal nog wel een tijdje blijven.
De sessie was fijn. We hebben een goede therapeut die ook echt kijkt naar de behoeftes van allebei. Er zijn stappen gezet in het terugbrengen van de veiligheid voor mij, maar er is ook geluisterd naar de behoefte van mijn man. Betekent overigens niet dat het nu koek en ei is, maar de eerste stappen zijn gezet. Daar kunnen we nu aan werken.
Ik voel me al weer meer op mijn gemak in zijn buurt, maar dat wil verder nog niks zeggen. Gesprekken zijn nog steeds kort en we doen onze eigen dingen in huis.
Het weer samenwonen heeft er denk ik nu voor gezorgd dat ik wat ontdooid ben. We doen de zorg voor de kindjes samen, dat is ook fijn.
Wat betreft kiezen voor mezelf of voor mijn relatie denk ik ook zeker echt aan de kinderen. Hadden we die niet, was de keuze waarschijnlijk makkelijker geweest. Maar we hebben kinderen samen en ik voel de verantwoordelijkheid om er in ieder geval alles aan te hebben gedaan te hebben om onze relatie opnieuw vorm te geven. Anders krijg ik denk ik alleen maar spijt.
En inderdaad wat al eerder is gezegd, als ik kies voor scheiden, zadel ik mijn kinderen dan op met een vader die niet stabiel is?
Liever vecht ik nu voor ons en kom ik er later wel achter hoe het het eindigt. Wie weet kies ik dan alsnog voor mezelf, maar dan wel in de wetenschap dat ik er in ieder geval alles aan gedaan heb.
Ylja94 schreef op 10-03-2024 om 14:19:
Mijn man heeft een hoop onverwerkte jeugdtrauma's. Daar nooit iets mee gedaan. Dit heeft moeten gebeuren om hem in te laten zien dat het toch wel goed is om met zichzelf aan de slag te gaan. Het werd moeilijk voor hem, en ipv te communiceren met mij is hij als het ware gevlucht, dit heeft hij in het verleden ook gedaan in andere situaties. Is het nu te laat voor ons? Misschien.
Maar ik vind het heel moeilijk om dat te accepteren. Ik ben in ieder geval tot de conclusie gekomen dat we verschillen van elkaar, maar elkaar op die manier ook heel erg aanvullen en ook gezamenlijke dingen leuk vinden. Mijn man heeft weinig vrienden (vanwege zijn jeugd, vluchtgedrag, etc.) en een moeilijke band met zijn familie, daardoor ging hij al snel mee in mijn leven, qua vrienden en familie. Nu komt hij erachter dat dit niet helemaal is wat hij wil. Maar wat hij wel wil, dat weet hij ook niet precies (of hij durft het nog niet aan te geven).
Maar verder was er wederzijds respect voor elkaar, konden we goed praten en hadden we echt een hele fijne relatie, althans, dat dacht ik dan.
Voor mij staat vast dat ik hoe dan ook wil kijken wat het ons gaat brengen. Voorlopig ligt de focus op dit verraad een plekje geven en het te begrijpen. We zullen tenslotte, ook als we uit elkaar gaan, weer met elkaar door een deur moeten voor de kinderen.
Maar ik vind het juist zo moeilijk om daaraan toe te geven. Het voelt zo stom. Ik weet niet of het nog gaat lukken tussen ons, maar ik heb wel de zekerheid nodig van mijn man dat hij er 100% voor gaat om mijn vertrouwen in hem terug te krijgen. Aangezien hij het ook niet weet, wordt dat voor mij moeilijk. Hier is toch niet uit te komen, denk ik dan?! In de sessie gaf hij aan dat hij voor ons wil gaan, maar ik voel aan alles dat dat niet helemaal klopt. Misschien komt dat doordat hij het woorden scheiden al zo snel heeft verkondigd.
Qua samenwonen, vind ik het ook heel dubbel. We hebben de afgelopen weken een soort birdnesting gedaan, maar daar werden we beiden niet gelukkig van. Allebei weer terug naar onze ouders. Ik weet zo 1 2 3 niet hoe we het anders moeten oplossen.
Mijn hoofd is vol op dit moment. Morgen hebben we weer een sessie, ik ga dit in ieder geval allemaal aankaarten. Hopelijk krijg ik dan ook wat meer duidelijkheid van mijn man.
Lieve Ylja94,
Voor mij allemaal heel herkenbaar. Bij ons exact hetzelfde verhaal. Vermijdende hechting, niet durven communiceren, niet goed voelen van zijn eigen emoties, niet geleerd om deze te mogen uiten.
Gevolg: nooit echt zichzelf kunnen zijn. Bij ons heeft het nog veel langer geduurd dan bij jullie. Dus echt heel langdurig bedrog. Door intensief met zichzelf aan de slag te gaan is er zoveel veranderd. Dit voel ik ook echt, het is zoveel fijner. Terwijl onze relatie niet eens slecht was. Veel zelfde interesses, hij was een zorgzame vader.
Zoals Esther Perel zegt: vaak is een vreemdganger niet op zoek naar een andere partner, maar naar een andere zelf. Er zit vanbinnen een diepe pijn (jeugdtrauma) wat nooit verwerkt is. Sommige mensen zullen sterven zonder dit te weten en aan te pakken. Bij mijn man kwam het pas na ontdekken van langdurig bedrog.
Ik ben het erg eens met anderen: Scheiden kan altijd nog. Geef hem de kans om aan zichzelf te werken. Werk zelf ook aan jezelf. Jij bent niet schuldig aan dit bedrog, maar soms kan je zelf in patronen zitten (mogelijk mede veroorzaakt door het trauma van je partner). Als ik naar mezelf kijk: ik voelde instinctief aan dat er iets niet klopte. Dat maakte me soms heel angstig, maar wist niet waar dit aan lag. Hij was immers heel lief voor mij. Nu weet ik dat dit please gedrag was en dat zijn hart niet helemaal open stond.
Had het maar eerder aan het licht gekomen en eerder de kans gehad om eraan te werken. Maar het verleden is het verleden. In het nu is bij ons alles heel fijn en licht. Alleen heb ik soms nog momenten dat ik door een trigger terug denk aan wat er allemaal gebeurd is. Dat wordt gelukkig steeds minder. Ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan. Dus niet mezelf mee laten sleuren (voelt dan als een soort lawine of achtbaan waar ik niet uit kan). Ik probeer dan heel bewust terug naar het heden te gaan door mindfullness oefeningen (in mijn geval helpt focussen op ademhaling goed).
Mijn man kan er zelf niets aan doen wat hij als kind heeft meegemaakt en voelt zich vreselijk schuldig over wat hij mij en ons aangedaan heeft. Terwijl hij het deed probeerde hij zichzelf steeds wijs te maken dat hij het nodig had om het leven vol te houden en om goed voor zijn gezin te kunnen zorgen. En hij had ook het gevoel dat hij heel goed voor ons was (wat natuurlijk niet klopte, want liegen en vreemdgaan schaadt de band en de connectie, en je kan niet echt jezelf zijn. Je moet altijd op je hoede zijn)
Dat hij wilde scheiden kan een makkelijk uitweg zijn om je niet te hoeven verantwoorden voor je problemen. Is een vlucht. Je kan alleen niet vluchten van jezelf, je neemt jezelf mee in je volgende relatie en je heelt niet. Uiteindelijk ben je pas echt gelukkig als je je ware zelf kunt zijn. En dat kost gewoon tijd, therapie, inzicht, patronen doorbreken enz. enz.
De beloning is echter heel erg groot. Hou vol en denk goed aan jezelf!
Hoi allemaal,
Mijn situatie staat uitgebreid beschreven (een paar pagina's terug inmiddels). De huidige stand van zaken is dat ik heb besloten om hem/ons nog een kans te geven. Dit valt me zwaar, op meerdere vlakken. Het wantrouwige gevoel kan ik maar niet van me afschudden. Heeft iemand van jullie wel eens je partner getest op hun loyaliteit? Ik weet dat het een rare gedachte is, maar ik twijfel om een nep account ergens aan te maken en hem dan te berichten, om te kijken of hij nog steeds open staat voor contact met andere vrouwen. Die gedachte laat me maar niet los.
Niet doen, Krokus. Zo'n actie gaat van kwaad tot erger. Hoe vaak wil je dat dan gaan controleren? Iedere week een keertje? Elke dag?
Niet doen. Als je je relatie een kans wilt geven, dan is "vertrouwen" een wilsbesluit denk ik. Je besluit dat je vanaf nu ervan uit gaat dat het afgelopen is met het bedrog, je houdt uiteraard je ogen en oren open maar de basishouding is (opnieuw) vertrouwen. Uiteraard ga ik er daarbij vanuit dat je partner er alles aan doet om dat vertrouwen weer op te bouwen door altijd transparant te zijn over wat hij doet en waar hij is, bereid is te praten over wat het bedrog met jou heeft gedaan en dat hij geen aanleiding geeft om hem weer te wantrouwen.
Besluiten je relatie een kans te willen geven maar ook een "val" zetten zijn echt 2 zaken die niet bij elkaar horen.
Yessie2000 schreef op 12-03-2024 om 12:39:
[..]
Lieve Ylja94,
Voor mij allemaal heel herkenbaar. Bij ons exact hetzelfde verhaal. Vermijdende hechting, niet durven communiceren, niet goed voelen van zijn eigen emoties, niet geleerd om deze te mogen uiten.Gevolg: nooit echt zichzelf kunnen zijn. Bij ons heeft het nog veel langer geduurd dan bij jullie. Dus echt heel langdurig bedrog. Door intensief met zichzelf aan de slag te gaan is er zoveel veranderd. Dit voel ik ook echt, het is zoveel fijner. Terwijl onze relatie niet eens slecht was. Veel zelfde interesses, hij was een zorgzame vader.
Zoals Esther Perel zegt: vaak is een vreemdganger niet op zoek naar een andere partner, maar naar een andere zelf. Er zit vanbinnen een diepe pijn (jeugdtrauma) wat nooit verwerkt is. Sommige mensen zullen sterven zonder dit te weten en aan te pakken. Bij mijn man kwam het pas na ontdekken van langdurig bedrog.
Ik ben het erg eens met anderen: Scheiden kan altijd nog. Geef hem de kans om aan zichzelf te werken. Werk zelf ook aan jezelf. Jij bent niet schuldig aan dit bedrog, maar soms kan je zelf in patronen zitten (mogelijk mede veroorzaakt door het trauma van je partner). Als ik naar mezelf kijk: ik voelde instinctief aan dat er iets niet klopte. Dat maakte me soms heel angstig, maar wist niet waar dit aan lag. Hij was immers heel lief voor mij. Nu weet ik dat dit please gedrag was en dat zijn hart niet helemaal open stond.
Had het maar eerder aan het licht gekomen en eerder de kans gehad om eraan te werken. Maar het verleden is het verleden. In het nu is bij ons alles heel fijn en licht. Alleen heb ik soms nog momenten dat ik door een trigger terug denk aan wat er allemaal gebeurd is. Dat wordt gelukkig steeds minder. Ik heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan. Dus niet mezelf mee laten sleuren (voelt dan als een soort lawine of achtbaan waar ik niet uit kan). Ik probeer dan heel bewust terug naar het heden te gaan door mindfullness oefeningen (in mijn geval helpt focussen op ademhaling goed).
Mijn man kan er zelf niets aan doen wat hij als kind heeft meegemaakt en voelt zich vreselijk schuldig over wat hij mij en ons aangedaan heeft. Terwijl hij het deed probeerde hij zichzelf steeds wijs te maken dat hij het nodig had om het leven vol te houden en om goed voor zijn gezin te kunnen zorgen. En hij had ook het gevoel dat hij heel goed voor ons was (wat natuurlijk niet klopte, want liegen en vreemdgaan schaadt de band en de connectie, en je kan niet echt jezelf zijn. Je moet altijd op je hoede zijn)
Dat hij wilde scheiden kan een makkelijk uitweg zijn om je niet te hoeven verantwoorden voor je problemen. Is een vlucht. Je kan alleen niet vluchten van jezelf, je neemt jezelf mee in je volgende relatie en je heelt niet. Uiteindelijk ben je pas echt gelukkig als je je ware zelf kunt zijn. En dat kost gewoon tijd, therapie, inzicht, patronen doorbreken enz. enz.
De beloning is echter heel erg groot. Hou vol en denk goed aan jezelf!
Bedankt voor je verhaal, Yessie!
Fijn om wat meer positieve ervaringen te horen die enigszins overeenkomen met mijn eigen verhaal.
Krokus schreef op 12-03-2024 om 15:13:
Hoi allemaal,
Mijn situatie staat uitgebreid beschreven (een paar pagina's terug inmiddels). De huidige stand van zaken is dat ik heb besloten om hem/ons nog een kans te geven. Dit valt me zwaar, op meerdere vlakken. Het wantrouwige gevoel kan ik maar niet van me afschudden. Heeft iemand van jullie wel eens je partner getest op hun loyaliteit? Ik weet dat het een rare gedachte is, maar ik twijfel om een nep account ergens aan te maken en hem dan te berichten, om te kijken of hij nog steeds open staat voor contact met andere vrouwen. Die gedachte laat me maar niet los.
Zijn idd ook dingen die door je hoofd schieten. Is ook wel eens door mijn hoofd geschoten hoor. Prepaid telefoon etc etc. Maar is het handig. Nee denk het niet. Als je verder wilt met je partner moet je het wel echt een kans geven. Een nep account is dat niet denk ik. Maar hé..als jij dat wilt dan moet je het gewoon doen. Weet je het wel meteen. Waarschijnlijk geen goed advies.
Maar je staat pas aan het begin. Het vertrouwen zal langzaam terug komen mits het goed verwerkt is. Mits je partner bereid is hier keihard aan te werken want geloof me. Dat is echt nodig. Hij zal jou moeten laten voelen dat hij die kans waard is. Keer op keer want het duurt echt lang. Kan met therapie wel 2 jaar duren.
Ik had nóóit gedacht dat ik mijn man een kans zou geven. Nooit gedacht dat het hem zou lukken. Maar we zijn nu 3 jaar verder. Toevallig vandaag precies de datum dat hij het op moest biechten. Eigenlijk doet het me vandaag niets. Gisteren heeft hij het nog benoemd. Heel fijn. Vind ik fijn omdat ik weet dat hij het zich ook beseft.
Denk dat openheid heel belangrijk is. Wachtwoorden etc. Dat je in zijn telefoon mag kijken en of mail. Dat wanneer je daar behoefte aan hebt je dat kan doen. In het begin heb je daar zeker behoefte aan. Wat mij heel erg opviel was dat ik heel erg alert was. Dingen wat ik vroeger als gewoon aannam daar vroeg ik over door. Heel bizar want dat had ik nooit gehad. Het controleren heb ik zelf persoonlijk altijd heel vervelend gevonden. Nu heb ik al heel lang die behoefte niet meer.
Wat me wel opvalt in veel verhalen hier dat mensen het ook aangegrepen hebben. Het als een kans gezien hebben. Een groeiproces doorgemaakt hebben als stel maar ook als individu.
Krokus, wat is het toch lastig nietwaar, als het vol vertrouwen in het trouw zijn van je partner misplaatst bleek. Dat je niet durft te vertrouwen op zijn nieuwe beloftes hierover. Dat je zekerheid zoekt. Je wilt je veilig voelen. Garanties. In control zijn. Snap ik als geen ander.
De meningen hier zijn altijd verdeeld over controleren. De meeste controles geven je schijnveiligheid. Nu moet ik zeggen dat je partner benaderen om te kijken of hij er op in gaat is wel een ultieme test. Mits je een vg hebt die vanuit sites bewust op jacht ging. Die niet monogaam kunnen of willen zijn. Mijne had een lange affaire. Met een vriendin. Dus een heel ander vg geval. Je kan ook denken, als hij weer vreemd gaat en ik ontdek het, ga ik bij hem weg. Je bent nu alert.
Misschien hangt het ook af van hoe je man is? Mijn man werd pas eerlijk als ik bewijs had. Woorden bleken lange tijd (ook na het uitkomen) geen waarheid te brengen. Daarom ben ik van het team nieuw vertrouwen opbouwen is goed, maar controleren beter. Ik checkte eens in de zoveel tijd zijn belfacturen en telefoon. Het gaf mij rust te weten dat ik zo maar op elk moment erin kon. Overigens ontdekte ik later zo wel weer contact tussen hem en Truus. Met dit bewijs voerden we een eerlijker gesprek. Nu we behoorlijke tijd verder zijn check ik niets meer.
Als het jou rust geeft om hem uit te checken, lekker doen. Besef wel dat iemand die vreemd wil gaan het áltijd kan doen. En kan verbergen. En dat door een val te plaatsen je zelf ook stiekem aan het doen bent. Ik voelde mij niet prettig als Sherlock Holnes. Jij wel?
Xxx
Anna Cara schreef op 13-03-2024 om 05:48:
De meningen hier zijn altijd verdeeld over controleren. De meeste controles geven je schijnveiligheid.
Precies dat. Ik checkte ook elke maand wie ze had gebeld via specificatie mob. provider. Via Google "my activity" wat ze op internet had opgezocht. Elke keer was het een angstig moment of ik wat vond. Zal je zeggen kennis is macht maar dit is ook je zelf pijnigen. Je houdt het vreemdgaan niet tegen want er zijn zoveel andere manieren om contact te hebben. Wat je wel kan doen is vanuit je eigen kracht te werken. Klinkt zweverig maar dat heb je wel nodig. Werk echt aan jezelf en wordt sterk ook voor de toekomst. Je kiest ervoor om door te gaan laat (probeer) dan je gedachte los of die je nu trouw is of niet. Duurt echt lang maanden/jaren.
Persephone schreef op 12-03-2024 om 16:03:
Niet doen, Krokus. Zo'n actie gaat van kwaad tot erger. Hoe vaak wil je dat dan gaan controleren? Iedere week een keertje? Elke dag?
Niet doen. Als je je relatie een kans wilt geven, dan is "vertrouwen" een wilsbesluit denk ik. Je besluit dat je vanaf nu ervan uit gaat dat het afgelopen is met het bedrog, je houdt uiteraard je ogen en oren open maar de basishouding is (opnieuw) vertrouwen. Uiteraard ga ik er daarbij vanuit dat je partner er alles aan doet om dat vertrouwen weer op te bouwen door altijd transparant te zijn over wat hij doet en waar hij is, bereid is te praten over wat het bedrog met jou heeft gedaan en dat hij geen aanleiding geeft om hem weer te wantrouwen.
Besluiten je relatie een kans te willen geven maar ook een "val" zetten zijn echt 2 zaken die niet bij elkaar horen.
Ik denk dat je meteen benoemt wat het probleem is. Praten is vrijwel onmogelijk. Hij begint er niet over, en als ik erover begin krijg ik de opmerking dat ik naar de toekomst moet kijken omdat we anders niet verder komen. Daardoor heb ik het gevoel dat ik mijn gevoelens en emoties niet bij hem kwijt kan. Ook krijg ik het gevoel dat hij geen last heeft van schuldgevoelens en "gewoon" doorgaat met het leven alsof er niks aan de hand is. Terwijl ik de loodzware last elke dag met met mij mee moet dragen. Als ik hem daarop aanspreek geeft hij aan dat hij praten moeilijk vindt, en dat hij wel degelijk schuldgevoelens heeft over wat hij gedaan heeft. Hij ziet haar elke dag op het werk en dat vind ik lastig. Ze hebben korte gesprekken over hoe het gaat en verder niks.
Controleren heeft inderdaad geen zin, dan blijf ik bezig. Er zijn talloze manieren om contact te hebben stiekem, en ze zien elkaar fysiek dus daar kan dan ook van alles besproken worden natuurlijk. Het is gewoon het proberen grip te krijgen op de situatie waardoor ik de drang heb om te controleren. Maar ik weet dat me dat niks gaat brengen. Ik ben heel druk bezig om mezelf bij elkaar te rapen, weer sterk te worden en de tijd zal dan leren of er dan nog voldoende is om samen verder te gaan. De focus moet nu eerst op mezelf liggen! Dank voor jullie goede tips en adviezen!
Krokus zolang hij daar blijft werken met haar als directe collega blijft dit gevaar en jouw gevoel. En hij zal er zelf ook niet los van komen. Wat mij betreft zou een andere baan of werkgever echt wel een voorwaarde moeten zijn voor herstel.
En praten is ook essentieel in iedere relatie. Maar om uit ontrouw te komen is het een voorwaarde. Dat lees ik hier ook van mensen waarbij Het succesvol is gelukt. Niet kunnen praten is echt een dooddoener. Eigenlijk zegt hij : jij moet niet zo zeuren. We hebben het er niet meer over en gaan gewoon door met ons leven". Lekker makkelijk om niet aan zichzelf te hoeven werken. Blijkbaar ben jij niet meer waard dan dit. Wil je dat echt?
Izza schreef op 14-03-2024 om 12:17:
Krokus zolang hij daar blijft werken met haar als directe collega blijft dit gevaar en jouw gevoel. En hij zal er zelf ook niet los van komen. Wat mij betreft zou een andere baan of werkgever echt wel een voorwaarde moeten zijn voor herstel.
En praten is ook essentieel in iedere relatie. Maar om uit ontrouw te komen is het een voorwaarde. Dat lees ik hier ook van mensen waarbij Het succesvol is gelukt. Niet kunnen praten is echt een dooddoener. Eigenlijk zegt hij : jij moet niet zo zeuren. We hebben het er niet meer over en gaan gewoon door met ons leven". Lekker makkelijk om niet aan zichzelf te hoeven werken. Blijkbaar ben jij niet meer waard dan dit. Wil je dat echt?
Tsja, direct na de ontdekking dacht ik ook dat het geen optie zou zijn voor hem om daar te blijven werken. Echter, bij een andere werkgever lopen ook vrouwen, dus dat heeft niet zoveel meerwaarde. Ik moet hem vertrouwen, hoe dan ook. Het is wel heel vervelend dat hij haar blijft zien en spreken, maar hem weghalen uit die omgeving heeft voor mijn gevoel niet zoveel zin. Ik weet, omdat ik ook contact heb met de man van die vrouw, dat hun intieme contact echt voorbij is. En dat geloof ik. Hij was degene die achter haar aan zat en zij is "er in getrapt". Ik las dat ook duidelijk terug in alle berichten. Zij bleef heel lang zakelijk, hij bleef openingen zoeken tot flirten, complimentjes etc. Ik snap heel goed dat zij in zijn valkuil is getrapt.
Zij was 28 jaar getrouwd, heeft 3 kinderen, en ze is zich kapot geschrokken van wat ze teweeg heeft gebracht. Ze is meteen in therapie gegaan etc. Dus het komt er op neer dat ik die vrouw meer vertrouw dan mijn eigen man, niet goed, maar zo is het wel. Bij hem zit het probleem erin dat hij bevestiging en aandacht zoekt bij andere vrouwen, en eigenlijk maakt het hem niet uit welke vrouw dat dan is. Het probleem zit hem dus niet in haar specifiek, maar eigenlijk in alle vrouwen die hij in zijn leven tegenkomt en die hem aandacht geven. Daar heeft hij een (ziekelijke) behoefte aan. Ik lees momenteel veel over narcisme en herken daar erg veel dingen van terug in hem. Het gebrek aan empathie, inlevingsvermogen, niet om kunnen gaan met emoties, een laag zelfbeeld, materialisme, hoge eisen stellen aan anderen, gebrek aan oprechte interesse in anderen, niet willen/kunnen praten over emoties, geen vrienden hebben, heel erg regelmatig wisselen van baan. Voor mezelf heb ik besloten om het een paar maanden de tijd te gunnen, ik kan nu (nog) niet de knoop doorhakken om de relatie te beëindigen. Hij erkent gelukkig zelf ook dat hij absoluut trekjes heeft van narcisme, en daar praten we nu over. Tsja, het is allemaal niet niks.
