Verder na ontrouw - deel 8

Een artikel die ik heb gedeeld met vrienden waarna er bij veel begrip ontstond en het gesprek erover anders werd! Ikzelf vond er veel herkenning in! https://www.annaklijn.nl/blog/herstel-na-overspel

dank Anna en Izza, voor jullie adviezen. 
Ik ga voor mezelf inderdaad nadenken wat en wanneer mijn grens is bereikt. Ik wil hem ook de kans geven om aan zichzelf te werken. Hij heeft contact met verschillende psychologen om te kijken waar hij snel terecht kan.
Binnenkort hebben we weer een sessie staan, dan ga ik dit bespreken en ik zal ook de therapeut alvast inlichten over hoe het nu gaat. 

Ik neig nu ook heel erg naar afstand creëren tussen ons. In deze situatie samenwonen is voor mij nu niet te doen. Dan moet er echt iets veranderen. 

We hebben weer een sessie achter de rug en ik had onze therapeut van tevoren dus al een berichtje gestuurd. Hoe ik erin stond en mijn man. Dit hebben we tijdens de sessie besproken. Wat voor mij heel helder was, maar ik zag mijn man alweer blokkeren. De therapeut heeft hier nog iets mee geprobeerd te doen, maar dat lukte niet echt.

Die avond hebben we een gesprek gehad, ofja, meer een discussie. Weer kwamen dezelfde dingen naar boven die ik eerder aangaf. Weer kreeg ik te horen: 'Ja maar ik ga toch mee naar therapie.' 
Ik was het zat. Mijn grens was bereikt. Heb aangegeven dat ik afstand wilde en dat ik niet met hem in een huis kon zitten, totdat hij zou beslissen wat hij nou echt wil. 

Hij is lang stil geweest en draaide vervolgens 180 graden om. Vroeg wat er dan wel van hem verwacht werd, luisterde daar ook echt naar. Bood zijn excuses aan voor zijn gedrag de afgelopen weken, en zei dat hij zijn best ging doen om meer inzet te tonen. Om er wel op de juiste manier aan te werken. 

En ook al geeft het me een enorm hoopvol gevoel, ik sta nu in een afwachtende modus. Eerst zien dan geloven, zullen we maar zeggen...   

Ylja94 schreef op 14-04-2024 om 10:04:

We hebben weer een sessie achter de rug en ik had onze therapeut van tevoren dus al een berichtje gestuurd. Hoe ik erin stond en mijn man. Dit hebben we tijdens de sessie besproken. Wat voor mij heel helder was, maar ik zag mijn man alweer blokkeren. De therapeut heeft hier nog iets mee geprobeerd te doen, maar dat lukte niet echt.

Die avond hebben we een gesprek gehad, ofja, meer een discussie. Weer kwamen dezelfde dingen naar boven die ik eerder aangaf. Weer kreeg ik te horen: 'Ja maar ik ga toch mee naar therapie.'
Ik was het zat. Mijn grens was bereikt. Heb aangegeven dat ik afstand wilde en dat ik niet met hem in een huis kon zitten, totdat hij zou beslissen wat hij nou echt wil.

Hij is lang stil geweest en draaide vervolgens 180 graden om. Vroeg wat er dan wel van hem verwacht werd, luisterde daar ook echt naar. Bood zijn excuses aan voor zijn gedrag de afgelopen weken, en zei dat hij zijn best ging doen om meer inzet te tonen. Om er wel op de juiste manier aan te werken.

En ook al geeft het me een enorm hoopvol gevoel, ik sta nu in een afwachtende modus. Eerst zien dan geloven, zullen we maar zeggen...

Ja goed hoor, neem ruim de tijd om te kijken naar welke daden er consistent voortvloeien uit zijn goede voornemens. 

Hey ToSweet,

Vreemdgaan, en daarbij ook nog eens onbeschermd, is een vreselijk egocentrische daad.
Zo liep ik jaren met een bacteriologische infectie, waar ik pas vanaf kwam nadat alles was uitgekomen en hij en ik beide een AB kuur hadden genomen.

Sterkte met de uitslag, hopelijk ruimt je lichaam het zelf op.

Anna Cara schreef op 16-04-2024 om 07:10:

Hey Tosweet, de heftige ervaring met vreemdgaan is for life zeg ik weleens. En ik merk zelf ook dat sommige trggers ongelofelijk snel mijn hoofd weer naar het vg brengen. Maar ook mijn gevoel speelt dan op. Jij bent nu in een nieuwe zeer heftige situatie tetechrgekomen en jouw ratio en gevoel zijn weer door elkaar geschud. Weer een trauma. Heel logisch dat je emoties opspelen. Geef het de ruimte en.geef het tijd. De schuld willen geven en je afvragen of het ooit wel echt goed komt, lijkt mij heel logisch. Dat je een muur bouwt ook. Je wil deze pijn nooit meer. Maar het heftige denken gaat ook weer voorbij. Zijn keuzes in het verleden zijn niet het hier en nu. Focus liever op gezond worden. En mocht je tzt nog steeds denken wil ik dit wel en is er niet te veel stuk, een relatie is een keuze. Weggaan kan altijd (nog).

Sterkte lieverd.

Xxx

Dat denk ik inderdaad ook wel. Het slijt en de scherpe randjes gaan er best wel vanaf. Ik ben niet dagelijks bezig met wat zich allemaal afgespeeld heeft. Er zijn weken/maanden dat ik er niet echt bij stil sta. 

Maar wat op de een of andere manier wel blijft hangen: Ik voel me bij tijd en wijle wel eens een stukje minderwaardig, bij gebrek aan een beter woord. En dat is wel een lastig gevoel. Ik heb het volgens mij wel eens eerder gezegd, maar zelfs in de jaren dat er niks aan de hand was, heb ik wel eens twijfels gehad over de manier waarop mijn partner over haar ex praatte. Soms bekroop me wel eens het gevoel, dat ik een soort van veilige keuze was. Het is niet dat ze hele rare dingen zei, maar de manier waarop ze over hem sprak, als hij dan al eens ten sprake kwam, daar gingen wel eens wat radartjes over af. Iemand die je zo slecht behandeld heeft als dat hij bij haar deed, daar zou je normaal gesproken vol afschuw over praten.

Dat dat niet gebeurde en dat ze zelfs wel eens best fel werd als ik hem afviel ( Ik kende de lul behanger zelf ook niet al te positief) gaf mij toch altijd een beetje het gevoel alsof hij voor haar, bij wederom een gebrek aan betere benaming, " the one that got away" was. 

Safe to say dat dat gevoel wel versterkt is na wat er gebeurd is natuurlijk. En ik merk best wel dat ik daar nog wel eens mee worstel. Ik heb altijd ergens dat onbehagen gevoel gehad. En dat bleek achteraf een correct gevoel te zijn. Het blijft toch een beetje schipperen daar in: In principe gaan we hardstikke goed en doen we volop leuke dingen met zn 2en en met ons gezin. Maar dat deden we destijds ook. En zo ineens was daar die eikel. Dus ja. Overpeinzingen die mij nog wel eens bezig houden, zullen we maar zeggen.

ToSweet1989 schreef op 17-04-2024 om 10:27:

@ anna cara ik weet het ik ben al 3.5 jaar bezig met we zien wel scheiden kan altijd nog... er zijn periodes dat het ook echt gewoon oke gaat en zeker met kleine kinderen in het spel is het me.extra waard om samen door te gaan alleen met alles word ik herinnerd aan die periode... nu door zo een onderzoek, maar ook natuurlijk mijn beste vriendin welke zonder ooit iets tegen me gezegd te hebben ineens haar huwelijk stopt en verder gaat met een collega. Blijf het zo ongemakkelijk vinden hoe mensen ( toen mijn man en nu zij ) zo makkelijk alles opgeven en achterlaten. Bleeegh sinds bij ons uitgekomen is dat manlief een affaire had lijkt het wel of ik op een soort automatische stand sta en l dat voelt soms zo vermoeiend! Gelukkig lees ik hier veel herkenningspunten terug maar heel soms moet ik zelf ook even mijn hart luchten...

Maar 3,5 jaar is erg lang om te moeten leven met twijfels. En continu weer momenten van terugval te krijgen. Een affaire is een blijvende smet op de relatie. Sommigen kunnen daar prima mee omgaan. Laten het achter zich en hebben geen last van die momenten. Anderen kunnen of willen dat niet. Die willen een nieuwe start met een relatie waar die problemen niet aankleven. 

hoi izza thanks voor je reactie... de treden dat ik gestopt was met schrijven hier was omdat er een paar mensen alleen maar aandrongen bij anderen scheiden de beste optie is. Ikzelf heb al 3.5 jaar geleden besloten niet te gaan scheiden. Daar sta ik nu nog steeds achter ( en tuurlijk twijfel ik soms wel eens ) maar voor 95 % van de tijd niet. Soms heb ik gewoon wat steun nodig van de mensen welke nog samen zijn en me even een schop onder de kont geven. Tuurlijk spelen kids een rol, geld en andere dingen niet. Belangrijkste om door te gaan voor mij is dat we nog van elkaar houden en dat meerdere therapeuten het hier ook mee eens waren... maar soms zoals gisteren als ik wat post dan is mijn emmertje even vol en moet ik het van me afschrijven.... heel eerlijk als ik ooit voor scheiden zou hebben gekozen of zou kiezen denk ik dat ik nooit meer aan een relatie begin en dan ben ik nu pas 40 😀 

Thanks dat je het hier weer deelt ToSweet. Precies wat dit voor mij ook steeds een dierbaar plekje maakt.

Hier is het ongeveer 2 jaar geleden. In mijn hoofd is het allang geen probleem meer. Er is veel meer bewustzijn bij ons allebei, enig begrip voor de context waarin zij is vreemdgegaan, dat we allemaal fouten maken, dat je mensen niet moet beoordelen op het verleden maar het nu, dat we het nu zo vaak zo goed hebben samen.

Maar het lichaam is niet altijd zo ver. Dat is waar die triggers pijn doen. Ineens voelt het weer vers, komen herinneringen terug, dringen beelden zich op, zie ik haar weer een beetje bij hem. Deze week had ik ineens weer 2 nachten van wakker liggen en piekeren. Ik weet het allemaal best, maar toch blijft de onrust.

Ik denk dat ik hier meer last van hem als er minder nabijheid is. Tijd samen, praten, dingen doen, vrijen. Ziet ze mij wel staan? Ik raak wat in mijzelf gekeerd en vind het moeilijk bij haar aan te kloppen. Ook omdat ik dan haar liefde en troost niet altijd kan ontvangen. Toch lukt het steeds vaker aan te geven wat ik nodig heb. En dat is soms dat ze opnieuw uitlegt dat wat toen zo mooi leek achteraf iets leugenachtigs blijkt te zijn. Dat de gevoelens die ze toen voor hem had zijn omgekeerd en zien dat het egoïsme en manipulatie was. Dat ze zelf ook niet goed snapt dat ze daar toen toe in staat was. Dat ze mij bedankt dat ik de pijn draag als prijs om samen te blijven.

En dan wordt het weer lichter. We houden elkaar vast en kunnen weer ongeremd genieten. Ik kan haar erkennen in pijn die zij heeft van zowel de affaire als wat ze tekort kwam. En dan komt er vanzelf weer een dag waarop de pijn zich weer wat meer aandringt. Ik heb het er voor over en zie dat het nog steeds draaglijker wordt. Hoop dat voor jou de goede dagen weer komen.