Verder na ontrouw - deel 8

Paardebloem..

Heel veel sterkte. Lijkt me ontzettend moeilijk deze situatie. 

Pennestreek schreef op 02-05-2024 om 14:59:

Theekannetje, hoe is het met jou?

Dag Pennestreek,

Ik kom niet zoveel meer piepen omdat al mijn energie naar mijn behandeling gaat. Mijn ziekte confronteert me natuurlijk ook met de eindigheid van het leven en onvermijdelijk maak je dan ook een balans op. Ineens zijn bijzaken ook heel scherp gescheiden van hoofdzaken. Ik heb me dus zeker afgevraagd of ik vijf jaar geleden de goede keuze hebt gemaakt om te kiezen voor mijn vreemdgaande man en ons huwelijk te proberen redden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat je dat eigenlijk nooit kan weten. Want kiezen is ook altijd verliezen. Zoals ik al meermaals schreef, je kan nooit alles hebben. Wat belangrijk is, is eerlijk zijn en blijven tegenover de mensen die jou vertrouwen. Je partner, maar bij uitbreiding ook anderen. Als je een keuze maakt, dan moet je daarin geloven en er voor gaan, en niet blijven denken, wat als?, wat heb ik allemaal gemist?

En de dag dat je voelt/weet dat je niet meer aan een gemaakte keuze kunt voldoen, moet je daar echt eerlijk over zijn.

Dat geldt voor beide partners. De verhouding kan ik hem vergeven en kan ik begrijpen, dat jarenlange liegen niet. Dat weet hij.

En vanuit mijn kant… ik heb toen besloten om met hem verder te gaan, ik moet daar dus ook consequent in zijn. Het heeft geen zin om mij nu nog af te vragen of ik de goede keuze heb gemaakt.Ook ik kan niet alles hebben.

Ik weet niet hoe lang ik nog zal hebben. Ik voel zijn liefde en angst om mij kwijt te raken. En ik hou van hem.

Opeens staat alles in een ander perspectief. Niemand is perfect en het leven is niet perfect. Maar als je het liegen kunt laten en respectvol omgaan met anderen, ook al is de liefde naar je partner voorbij, ook al heb je ondertussen een nieuwe vlam, eerlijk zijn zou het leven veel mooier maken en minder diepe en blijvende wonden slaan. Vertrouwen is alles.

Bedankt om nog even naar me te vragen.

Ik wens elke gekwetste ziel hier veel liefs toe en veel wijsheid.

voor jou, Theekannetje! Logisch dat je ineens allerlei dingen heroverweegt. Maar inderdaad, je hebt een bepaalde route gekozen, en daar zul je het nu mee moeten doen.
Ik vind het wel heel naar om te lezen dat je nu toch weer allerlei twijfels lijkt te hebben. Maar je man houdt van je en laat je dat voelen. Dat lijkt me wel heel waardevol op dit moment. Had je 5 jaar geleden een andere keuze gemaakt, dan had je nu misschien die nare ziekte alleen het hoofd moeten bieden. Dat lijkt me al helemaal zwaar!

Heel veel sterkte in ieder geval. Ik steek een kaarsje voor je op.

Pennestreek schreef op 07-05-2024 om 11:38:

voor jou, Theekannetje! Logisch dat je ineens allerlei dingen heroverweegt. Maar inderdaad, je hebt een bepaalde route gekozen, en daar zul je het nu mee moeten doen.
Ik vind het wel heel naar om te lezen dat je nu toch weer allerlei twijfels lijkt te hebben. Maar je man houdt van je en laat je dat voelen. Dat lijkt me wel heel waardevol op dit moment. Had je 5 jaar geleden een andere keuze gemaakt, dan had je nu misschien die nare ziekte alleen het hoofd moeten bieden. Dat lijkt me al helemaal zwaar!

Heel veel sterkte in ieder geval. Ik steek een kaarsje voor je op.

Nee hoor, geen twijfels. Dan heb ik me niet goed uitgedrukt, vrees ik. Wat ik steeds bedoel is dit: elke keuze is ook een verlies. Dat is bij iedereen zo. Ook bij mensen die geen vreemdgaan meemaken. Beroepskeuze, partnerkeuze, wel of geen kinderen … Een keuze gebeurt bewust (of dat zou toch moeten) en daar moet je dan ook voor gaan. En juist NIET blijven twijfelen. Soms is het moeilijk om iets te verwoorden. Sorry 😊

Ik ben inderdaad blij dat hij nu naast mij staat. Alleen had het zeker moeilijker geweest. 

Dank voor de steun en het kaarsje. ❤️

Theekannetje schreef op 07-05-2024 om 09:13:

[..]

Dag Pennestreek,

Ik kom niet zoveel meer piepen omdat al mijn energie naar mijn behandeling gaat. Mijn ziekte confronteert me natuurlijk ook met de eindigheid van het leven en onvermijdelijk maak je dan ook een balans op. Ineens zijn bijzaken ook heel scherp gescheiden van hoofdzaken. Ik heb me dus zeker afgevraagd of ik vijf jaar geleden de goede keuze hebt gemaakt om te kiezen voor mijn vreemdgaande man en ons huwelijk te proberen redden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat je dat eigenlijk nooit kan weten. Want kiezen is ook altijd verliezen. Zoals ik al meermaals schreef, je kan nooit alles hebben. Wat belangrijk is, is eerlijk zijn en blijven tegenover de mensen die jou vertrouwen. Je partner, maar bij uitbreiding ook anderen. Als je een keuze maakt, dan moet je daarin geloven en er voor gaan, en niet blijven denken, wat als?, wat heb ik allemaal gemist?

En de dag dat je voelt/weet dat je niet meer aan een gemaakte keuze kunt voldoen, moet je daar echt eerlijk over zijn.

Dat geldt voor beide partners. De verhouding kan ik hem vergeven en kan ik begrijpen, dat jarenlange liegen niet. Dat weet hij.

En vanuit mijn kant… ik heb toen besloten om met hem verder te gaan, ik moet daar dus ook consequent in zijn. Het heeft geen zin om mij nu nog af te vragen of ik de goede keuze heb gemaakt.Ook ik kan niet alles hebben.

Ik weet niet hoe lang ik nog zal hebben. Ik voel zijn liefde en angst om mij kwijt te raken. En ik hou van hem.

Opeens staat alles in een ander perspectief. Niemand is perfect en het leven is niet perfect. Maar als je het liegen kunt laten en respectvol omgaan met anderen, ook al is de liefde naar je partner voorbij, ook al heb je ondertussen een nieuwe vlam, eerlijk zijn zou het leven veel mooier maken en minder diepe en blijvende wonden slaan. Vertrouwen is alles.

Bedankt om nog even naar me te vragen.

Ik wens elke gekwetste ziel hier veel liefs toe en veel wijsheid.

Wat een mooi inzicht, dank je wel voor het delen daarvan. Ik ga proberen 'm goed in m'n oren te knopen. 

elledoris schreef op 07-05-2024 om 15:11:

[..]

Wat een mooi inzicht, dank je wel voor het delen daarvan. Ik ga proberen 'm goed in m'n oren te knopen.

Ik deel je mening. Het hele verhaal van theekannetje is een mooi inzicht. Hoe triest het ook is waarom je dan uiteindelijk tot zo'n inzicht kan komen. Alhoewel ik theekannetje altijd al heel sterk vond overkomen dat ze met haar man verder was gegaan na zijn ontrouw.

Heel veel sterkte theekannetje.  En vind je verhaal juist heel waardevol dat je het deelt ook omdat het laat zien hoe je er nu mee omgaat en dat het dan van ondergeschikt belang is omdat al je aandacht nu voor je ziekte is en het bestrijden daarvan. En zo fijn dat je dan kan voelen wat jij voor je man betekent. 

Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen😘

Peet52! schreef op 07-05-2024 om 15:45:

[..]

Ik deel je mening. Het hele verhaal van theekannetje is een mooi inzicht. Hoe triest het ook is waarom je dan uiteindelijk tot zo'n inzicht kan komen. Alhoewel ik theekannetje altijd al heel sterk vond overkomen dat ze met haar man verder was gegaan na zijn ontrouw.

Heel veel sterkte theekannetje. En vind je verhaal juist heel waardevol dat je het deelt ook omdat het laat zien hoe je er nu mee omgaat en dat het dan van ondergeschikt belang is omdat al je aandacht nu voor je ziekte is en het bestrijden daarvan. En zo fijn dat je dan kan voelen wat jij voor je man betekent.

Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen😘

Ik sluit mij hierbij aan; veel kracht toegewenst voor een mooi en warme vrouw.

Wat fijn dat jullie hier samen doorheen kunnen gaan. Veel sterkte gewenst! 

Peet52! schreef op 06-05-2024 om 12:14:

[..]

Zo knap hoe je ermee om kan gaan. Hoe vaak komen je mindere dagen voor?

Dit wisselt, de mindere dagen. Soms week lang alles goed. Denk ook dat het met hormonen te maken kan hebben, hoe goed ik met emoties kan omgaan. Ik zit in begin van overgang dus beetje onregelmatig, dus geen touw aan vast te knopen waar ik zit in de cyclus. En als ik veel stress heb over werk, dan ben ik ook gevoeliger voor terugval.

Ook het achtbaan gevoel is weg. Dat gevoel lees ik ook bij anderen terug: dat je binnen 1 dag van sky-high (blij, gelukkig) naar enorm verdrietig gaat. Op en neer. Ik heb een tijd lang bijna elke dag gehuild, meer dan in de rest van mijn leven. Denk ook deels door boosheid naar mezelf dat ik het niet heb kunnen voorkomen, niet gezien heb, mijn instinct genegeerd heb. Echt een kutgevoel.

Wordt langzaam steeds beter. Moet wel zeggen dat wij er heel erg veel over gepraat hebben. We kijken nooit tv meer , maar dat mis ik totaal niet. Doordat het steeds beter en vaker lukte om er zonder drama over te praten komen we steeds dichter bij elkaar. Ik snap het ook steeds beter hoe je in zo'n affaire terecht kan komen. Zeker als je een aandachtsprobleem hebt. Ik sprak laatst een man die jong zijn moeder was verloren, hij vertelde ook dat hij steeds aandacht zocht van vrouwen. Tot frustratie van zijn vrouw. Maar dat hij nu pas zag waar dit vandaan kwam. Hij had ook meer dan gemiddeld behoefte aan knuffels, iets wat zijn vrouw hem niet gaf. Dit soort belangrijke gevoelens worden vaak te weinig besproken. Dan ligt een affaire op de loer.

Wat ook heel belangrijk is om te beseffen, dat bij een affaire met deze oorzaak (extreme behoefte aan aandacht) veel gelogen wordt ook naar Truus. Want die krijgt te horen wat ze graag wil horen, zodat ze aandacht blijft geven. Puur please gedrag. Dus als je ooit berichtjes leest, moet je dit heel goed beseffen. Maar blijft lastig. Ik heb maar paar berichtjes gelezen en deze kan ik woord voor woord herhalen, lijkt alsof het in mijn hoofd gegraveerd is.

Bij man was het een gebrek aan aandacht in zijn jeugd en door zijn uiterlijk kreeg hij vanaf 16 jaar veel aandacht van vrouwen, iets was een heel fijn gevoel gaf. Waar hij aan verslaafd raakte om zijn innerlijke kind te troosten.  

Bij ons heeft het onze hele relatie beïnvloed (niet continue gelukkig), maar wel heel lang. Dus niet dat het eerst goed zat en er toen een affaire was. Het was een soort schaduw pad dat hij naast ons leven bewandelde (dat hij afsloot als hij thuis was). Met heel veel smoesjes voor zichzelf om het recht te breien voor zijn geweten. Het is eigenlijk een hele lieve zorgzame man, dus dit heeft hem heel veel energie en levensgeluk gekost om dit zo lang vol te houden. Ik voel het nu ook zo dat het voor hem net zo erg is dan voor mij (hij moet het ook de rest van zijn leven meedragen). Hij heeft zo'n spijt nu hij alles ziet. En de ontwikkeling heeft doorgemaakt die hij al had moeten doormaken in zijn jeugd. 

Gelukkig is er nog heel veel liefde tussen ons, en die kan eindelijk vrij stromen zonder angst en onderbuik gevoel. Dit gevoel gun ik iedereen.

Yessie2000 schreef op 08-05-2024 om 09:45:

[..]

Dit wisselt, de mindere dagen. Soms week lang alles goed. Denk ook dat het met hormonen te maken kan hebben, hoe goed ik met emoties kan omgaan. Ik zit in begin van overgang dus beetje onregelmatig, dus geen touw aan vast te knopen waar ik zit in de cyclus. En als ik veel stress heb over werk, dan ben ik ook gevoeliger voor terugval.

Ook het achtbaan gevoel is weg. Dat gevoel lees ik ook bij anderen terug: dat je binnen 1 dag van sky-high (blij, gelukkig) naar enorm verdrietig gaat. Op en neer. Ik heb een tijd lang bijna elke dag gehuild, meer dan in de rest van mijn leven. Denk ook deels door boosheid naar mezelf dat ik het niet heb kunnen voorkomen, niet gezien heb, mijn instinct genegeerd heb. Echt een kutgevoel.

Wordt langzaam steeds beter. Moet wel zeggen dat wij er heel erg veel over gepraat hebben. We kijken nooit tv meer , maar dat mis ik totaal niet. Doordat het steeds beter en vaker lukte om er zonder drama over te praten komen we steeds dichter bij elkaar. Ik snap het ook steeds beter hoe je in zo'n affaire terecht kan komen. Zeker als je een aandachtsprobleem hebt. Ik sprak laatst een man die jong zijn moeder was verloren, hij vertelde ook dat hij steeds aandacht zocht van vrouwen. Tot frustratie van zijn vrouw. Maar dat hij nu pas zag waar dit vandaan kwam. Hij had ook meer dan gemiddeld behoefte aan knuffels, iets wat zijn vrouw hem niet gaf. Dit soort belangrijke gevoelens worden vaak te weinig besproken. Dan ligt een affaire op de loer.

Wat ook heel belangrijk is om te beseffen, dat bij een affaire met deze oorzaak (extreme behoefte aan aandacht) veel gelogen wordt ook naar Truus. Want die krijgt te horen wat ze graag wil horen, zodat ze aandacht blijft geven. Puur please gedrag. Dus als je ooit berichtjes leest, moet je dit heel goed beseffen. Maar blijft lastig. Ik heb maar paar berichtjes gelezen en deze kan ik woord voor woord herhalen, lijkt alsof het in mijn hoofd gegraveerd is.

Bij man was het een gebrek aan aandacht in zijn jeugd en door zijn uiterlijk kreeg hij vanaf 16 jaar veel aandacht van vrouwen, iets was een heel fijn gevoel gaf. Waar hij aan verslaafd raakte om zijn innerlijke kind te troosten.

Bij ons heeft het onze hele relatie beïnvloed (niet continue gelukkig), maar wel heel lang. Dus niet dat het eerst goed zat en er toen een affaire was. Het was een soort schaduw pad dat hij naast ons leven bewandelde (dat hij afsloot als hij thuis was). Met heel veel smoesjes voor zichzelf om het recht te breien voor zijn geweten. Het is eigenlijk een hele lieve zorgzame man, dus dit heeft hem heel veel energie en levensgeluk gekost om dit zo lang vol te houden. Ik voel het nu ook zo dat het voor hem net zo erg is dan voor mij (hij moet het ook de rest van zijn leven meedragen). Hij heeft zo'n spijt nu hij alles ziet. En de ontwikkeling heeft doorgemaakt die hij al had moeten doormaken in zijn jeugd.

Gelukkig is er nog heel veel liefde tussen ons, en die kan eindelijk vrij stromen zonder angst en onderbuik gevoel. Dit gevoel gun ik iedereen.

Yessie2000 schreef op 08-05-2024 om 09:45:

[..]

Dit wisselt, de mindere dagen. Soms week lang alles goed. Denk ook dat het met hormonen te maken kan hebben, hoe goed ik met emoties kan omgaan. Ik zit in begin van overgang dus beetje onregelmatig, dus geen touw aan vast te knopen waar ik zit in de cyclus. En als ik veel stress heb over werk, dan ben ik ook gevoeliger voor terugval.

Ook het achtbaan gevoel is weg. Dat gevoel lees ik ook bij anderen terug: dat je binnen 1 dag van sky-high (blij, gelukkig) naar enorm verdrietig gaat. Op en neer. Ik heb een tijd lang bijna elke dag gehuild, meer dan in de rest van mijn leven. Denk ook deels door boosheid naar mezelf dat ik het niet heb kunnen voorkomen, niet gezien heb, mijn instinct genegeerd heb. Echt een kutgevoel.

Wordt langzaam steeds beter. Moet wel zeggen dat wij er heel erg veel over gepraat hebben. We kijken nooit tv meer , maar dat mis ik totaal niet. Doordat het steeds beter en vaker lukte om er zonder drama over te praten komen we steeds dichter bij elkaar. Ik snap het ook steeds beter hoe je in zo'n affaire terecht kan komen. Zeker als je een aandachtsprobleem hebt. Ik sprak laatst een man die jong zijn moeder was verloren, hij vertelde ook dat hij steeds aandacht zocht van vrouwen. Tot frustratie van zijn vrouw. Maar dat hij nu pas zag waar dit vandaan kwam. Hij had ook meer dan gemiddeld behoefte aan knuffels, iets wat zijn vrouw hem niet gaf. Dit soort belangrijke gevoelens worden vaak te weinig besproken. Dan ligt een affaire op de loer.

Wat ook heel belangrijk is om te beseffen, dat bij een affaire met deze oorzaak (extreme behoefte aan aandacht) veel gelogen wordt ook naar Truus. Want die krijgt te horen wat ze graag wil horen, zodat ze aandacht blijft geven. Puur please gedrag. Dus als je ooit berichtjes leest, moet je dit heel goed beseffen. Maar blijft lastig. Ik heb maar paar berichtjes gelezen en deze kan ik woord voor woord herhalen, lijkt alsof het in mijn hoofd gegraveerd is.

Bij man was het een gebrek aan aandacht in zijn jeugd en door zijn uiterlijk kreeg hij vanaf 16 jaar veel aandacht van vrouwen, iets was een heel fijn gevoel gaf. Waar hij aan verslaafd raakte om zijn innerlijke kind te troosten.

Bij ons heeft het onze hele relatie beïnvloed (niet continue gelukkig), maar wel heel lang. Dus niet dat het eerst goed zat en er toen een affaire was. Het was een soort schaduw pad dat hij naast ons leven bewandelde (dat hij afsloot als hij thuis was). Met heel veel smoesjes voor zichzelf om het recht te breien voor zijn geweten. Het is eigenlijk een hele lieve zorgzame man, dus dit heeft hem heel veel energie en levensgeluk gekost om dit zo lang vol te houden. Ik voel het nu ook zo dat het voor hem net zo erg is dan voor mij (hij moet het ook de rest van zijn leven meedragen). Hij heeft zo'n spijt nu hij alles ziet. En de ontwikkeling heeft doorgemaakt die hij al had moeten doormaken in zijn jeugd.

Gelukkig is er nog heel veel liefde tussen ons, en die kan eindelijk vrij stromen zonder angst en onderbuik gevoel. Dit gevoel gun ik iedereen.

Yessie2000 schreef op 08-05-2024 om 09:45:

[..]

Dit wisselt, de mindere dagen. Soms week lang alles goed. Denk ook dat het met hormonen te maken kan hebben, hoe goed ik met emoties kan omgaan. Ik zit in begin van overgang dus beetje onregelmatig, dus geen touw aan vast te knopen waar ik zit in de cyclus. En als ik veel stress heb over werk, dan ben ik ook gevoeliger voor terugval.

Ook het achtbaan gevoel is weg. Dat gevoel lees ik ook bij anderen terug: dat je binnen 1 dag van sky-high (blij, gelukkig) naar enorm verdrietig gaat. Op en neer. Ik heb een tijd lang bijna elke dag gehuild, meer dan in de rest van mijn leven. Denk ook deels door boosheid naar mezelf dat ik het niet heb kunnen voorkomen, niet gezien heb, mijn instinct genegeerd heb. Echt een kutgevoel.

Wordt langzaam steeds beter. Moet wel zeggen dat wij er heel erg veel over gepraat hebben. We kijken nooit tv meer , maar dat mis ik totaal niet. Doordat het steeds beter en vaker lukte om er zonder drama over te praten komen we steeds dichter bij elkaar. Ik snap het ook steeds beter hoe je in zo'n affaire terecht kan komen. Zeker als je een aandachtsprobleem hebt. Ik sprak laatst een man die jong zijn moeder was verloren, hij vertelde ook dat hij steeds aandacht zocht van vrouwen. Tot frustratie van zijn vrouw. Maar dat hij nu pas zag waar dit vandaan kwam. Hij had ook meer dan gemiddeld behoefte aan knuffels, iets wat zijn vrouw hem niet gaf. Dit soort belangrijke gevoelens worden vaak te weinig besproken. Dan ligt een affaire op de loer.

Wat ook heel belangrijk is om te beseffen, dat bij een affaire met deze oorzaak (extreme behoefte aan aandacht) veel gelogen wordt ook naar Truus. Want die krijgt te horen wat ze graag wil horen, zodat ze aandacht blijft geven. Puur please gedrag. Dus als je ooit berichtjes leest, moet je dit heel goed beseffen. Maar blijft lastig. Ik heb maar paar berichtjes gelezen en deze kan ik woord voor woord herhalen, lijkt alsof het in mijn hoofd gegraveerd is.

Bij man was het een gebrek aan aandacht in zijn jeugd en door zijn uiterlijk kreeg hij vanaf 16 jaar veel aandacht van vrouwen, iets was een heel fijn gevoel gaf. Waar hij aan verslaafd raakte om zijn innerlijke kind te troosten.

Bij ons heeft het onze hele relatie beïnvloed (niet continue gelukkig), maar wel heel lang. Dus niet dat het eerst goed zat en er toen een affaire was. Het was een soort schaduw pad dat hij naast ons leven bewandelde (dat hij afsloot als hij thuis was). Met heel veel smoesjes voor zichzelf om het recht te breien voor zijn geweten. Het is eigenlijk een hele lieve zorgzame man, dus dit heeft hem heel veel energie en levensgeluk gekost om dit zo lang vol te houden. Ik voel het nu ook zo dat het voor hem net zo erg is dan voor mij (hij moet het ook de rest van zijn leven meedragen). Hij heeft zo'n spijt nu hij alles ziet. En de ontwikkeling heeft doorgemaakt die hij al had moeten doormaken in zijn jeugd.

Gelukkig is er nog heel veel liefde tussen ons, en die kan eindelijk vrij stromen zonder angst en onderbuik gevoel. Dit gevoel gun ik iedereen.

Hai Yessie.

Wat heb je dat weer duidelijk omschreven. Herken wel wat dingen zoals het stukje aandacht. Mijn man moest altijd alles zelf oplossen. Vanuit vroeger. Hij moest zichzelf altijd eerst bewijzen. Het is ook een man die altijd maar doorgaat. Heel sterk oogt. Altijd zorgt voor anderen. Ik heb de laatste keer ook benoemt wie zorgt er voor jou? Voornamelijk omdat hij altijd alles uit handen neemt . Niet geheel bewust maar nu kan ik dat heel helder zien. En ik heb dat zeker laten gebeuren. Ik had de zorg voor mijn moeder( die mij al 30 jaar claimde en de zorg voor het gezin en daarnaast mijn werk) Dus vond het zeker fijn dat hij er altijd voor mij was.

Denk zeker dat hier de affaire( hij noemt het zelf niet zo. Ze hebben 1 keer sex gehad na een feest en daarna een aantal maanden online contact) ontstaan is uit aandacht voor hem. Hij werd weer gezien. Vanuit dat oogpunt kan ik het begrijpen. Ik noem het zeker een affaire omdat het anderhalf jaar geduurt heeft voordat het uitkwam. En berichtjes heb ik nooit gezien. Informatie is mondjesmaat gegeven. Daarom kan ik ook zelf alles in vullen. 

Het 1e jaar kon ik met stelligheid benoemen waarom ik verder ging met hem. Ik was weer helemaal verliefd en wij gingen dit overwinnen. Avonden hebben we gepraat. En niet alleen over het vreemdgaan. Maar ook over ons. Ook wij kijken bijna geen tv meer. 

Ik merk nu alleen heel erg aan mezelf dat ik het loslaten heel erg moeilijk vind. Wat ik me afvraag is heb ik het te graag gewild. Heb ik mezelf voor de gek gehouden dat ik dacht dat het mogelijk was. Het vertrouwen zal nooit meer worden zoals het was.

Ik ben er nu sinds een paar dagen achter dat het eigenlijk altijd mijn grootste angst was dat hij zou vreemdgaan. En dat is iets wat hij heel goed wist. Dat wist hij gedurende de 27 jaar dat we op dat moment samen waren. Daarom vind ik het zo moeilijk. Hoe kun je iemand waar je zoveel van houdt zo bedonderen. 

Ik word echt door veel mensen altijd als sterk gezien. En zo voel ik me meestal ook. Maar ben nu op een punt dat ik het allemaal niet meer zo goed weet. Mijn hoofd weet het wel. Het is verstandiger om alleen verder te gaan. Mijn hart moet nog volgen.

Wij hadden gisteren weer een conflict. Via de app. Ik had mijn gevoel opgeschreven over mijn dwanggedachten over het vreemdgaan. Ik ben een paar dagen alleen in onze caravan en eigenlijk voelt dat wel heel erg lekker. Ik kan doen waar ik zin in heb. Maar heb ook heel erg last van die gedachten over het vreemdgaan. En echt verstandelijk denk ik wat doe ik mezelf aan. Ik wil gewoon verder in het leven. Ik wil verder groeien maar dit houd me tegen. Op mijn werk zijn heel veel ontwikkelingen. Maar al mijn energie gaat altijd maar naar deze relatie. En dat is eigenlijk al heel lang zo. En dat merk ik als ik zo alleen ben. Ik heb meer energie. 

Ik merk dat het me ook tegenstaat dat man het stukje woede regulatie niet aangepakt heeft. Het heeft me echt genekt dat hij tijdens het laatste conflict wat we hadden zijn woede niet onder controle had. Dat mijn vertrouwen daardoor weer naar het nulpunt is gezakt. En daardoor mijn angst weer naar boven komt over het vreemdgaan. 

Nou heel verhaal weer...voor nu ga ik weer heel hard nadenken.  Sorry voor alle herhalingen die ik opschrijf.

ik denk dat ik even een tijdje alleen mee ga lezen. Mijn bijdrages zijn niet echt helpend en hoopgevend denk ik. Maar aan de andere kant laat het ook zien hoe ontzettend lastig het is om ontrouw achter je te laten. Ook al ben je er beide met de volle 100 % voor gegaan.

Peet52! schreef op 08-05-2024 om 11:53:

Ik word echt door veel mensen altijd als sterk gezien. En zo voel ik me meestal ook. Maar ben nu op een punt dat ik het allemaal niet meer zo goed weet. Mijn hoofd weet het wel. Het is verstandiger om alleen verder te gaan. Mijn hart moet nog volgen.

Wij hadden gisteren weer een conflict. Via de app. Ik had mijn gevoel opgeschreven over mijn dwanggedachten over het vreemdgaan. Ik ben een paar dagen alleen in onze caravan en eigenlijk voelt dat wel heel erg lekker. Ik kan doen waar ik zin in heb. Maar heb ook heel erg last van die gedachten over het vreemdgaan. En echt verstandelijk denk ik wat doe ik mezelf aan. Ik wil gewoon verder in het leven. Ik wil verder groeien maar dit houd me tegen. Op mijn werk zijn heel veel ontwikkelingen. Maar al mijn energie gaat altijd maar naar deze relatie. En dat is eigenlijk al heel lang zo. En dat merk ik als ik zo alleen ben. Ik heb meer energie.  

Hoi Peet’52,

Wat je hier schrijft is zoooo herkenbaar!!!

Wij zijn nu twee jaar verder en een paar weken geleden heeft ‘er’ iets plaatsgevonden. Ik dacht dat we nu eindelijk op de goede weg zaten en dat ik dit alles steeds meer achter mij kon laten. Helaas dus! Het treft mij als een mokerslag en ik merk dat ik (weer) helemaal ontregeld ben. 

Al mijn tijd en energie die ik nodig heb voor andere zaken gaat weer zitten in speuren/conroleren en er constant mee bezig zijn in mijn hoofd. Ik wil dit niet meer ik ben er zo klaar mee. Voor het eerst dat ik nu echt overweeg om alleen verder te gaan. Ik vind het voor de kinderen heel naar en ook wat we hebben opgebouwd maar zo kom ik gewoon niet verder.

Mijn energie is gewoon op en ik kan wel iets heel graag willen maar het moet ook gaan. Volgende week een gesprek met mijn therapeut, ik hoop dan zaken op een rij te kunnen zetten.

Jij heel veel kracht, sterkte en wijsheid in deze tijd toegewenst ❤️