Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


Ongelooflijk hoeveel herkenning ik hier lees.... en wat triest tegelijkertijd... Ondertussen is het drie jaar geleden dat ik tot de ontdekking kwam dat mijn man er een relatie op na hield. Dat er iets mis was merkte ik al snel, ik droomde er zelfs over. En ineens was er dat welbekende signaal...zijn telefoon werd zijn beste vriend, niemand mocht er aan komen, laat staan naar kijken. Maar vreemd gaan dat zou hij toch nooit doen, dat kon hij mij en de kinderen niet aandoen. Langzaam maar zeker ontdekte ik een abonnement op tinder, lexa, app contact met vrouwen,....maar nee was slechts onschuldig flirt contact, hij zou het nooit meer doen.... ons contact werd steeds stroever want ik zou hem controleren... En toen onder druk, na een jaar...ja ik heb een verhouding... maar ik kies jou. GVD het was alsof de grond onder mij vandaan geslagen werd... hij die altijd ontrouw zo verafschuwde, hij die ik op een voetstuk plaatste en waar ik mijn hand voor in het vuur zou steken... hij....die de verschrikkelijkste leugens vertelde tegen mij, de kinderen en ook tegen haar. Om een lang verhaal kort te maken... ik kon begrijpen waardoor dit heeft kunnen gebeuren... met alles wat hem was overkomen. Ik begreep niet hoe hij dit ons aan kon doen, maar toch hadden en hebben we geweldige jaren gehad zonder ooit een crisis mee gemaakt te hebben. Ja ik was woedend, ik wilde alles weten.. maar nu drie jaar later kan ik het nog steeds niet vergeten. Ik wil het zo graag vergeven, maar het zit op mijn netvlies gebrand, ik heb er zo'n last van. Ik twijfel aan mijzelf... wie ben ik, wat wil ik , houd ik nog wel van hem, hij heeft al mijn normen en waarden overschreden en ik heb er dagelijks last van.

MRI

MRI

24-06-2022 om 12:07

Sann3 schreef op 23-06-2022 om 23:26:

Ongelooflijk hoeveel herkenning ik hier lees.... en wat triest tegelijkertijd... Ondertussen is het drie jaar geleden dat ik tot de ontdekking kwam dat mijn man er een relatie op na hield. Dat er iets mis was merkte ik al snel, ik droomde er zelfs over. En ineens was er dat welbekende signaal...zijn telefoon werd zijn beste vriend, niemand mocht er aan komen, laat staan naar kijken. Maar vreemd gaan dat zou hij toch nooit doen, dat kon hij mij en de kinderen niet aandoen. Langzaam maar zeker ontdekte ik een abonnement op tinder, lexa, app contact met vrouwen,....maar nee was slechts onschuldig flirt contact, hij zou het nooit meer doen.... ons contact werd steeds stroever want ik zou hem controleren... En toen onder druk, na een jaar...ja ik heb een verhouding... maar ik kies jou. GVD het was alsof de grond onder mij vandaan geslagen werd... hij die altijd ontrouw zo verafschuwde, hij die ik op een voetstuk plaatste en waar ik mijn hand voor in het vuur zou steken... hij....die de verschrikkelijkste leugens vertelde tegen mij, de kinderen en ook tegen haar. Om een lang verhaal kort te maken... ik kon begrijpen waardoor dit heeft kunnen gebeuren... met alles wat hem was overkomen. Ik begreep niet hoe hij dit ons aan kon doen, maar toch hadden en hebben we geweldige jaren gehad zonder ooit een crisis mee gemaakt te hebben. Ja ik was woedend, ik wilde alles weten.. maar nu drie jaar later kan ik het nog steeds niet vergeten. Ik wil het zo graag vergeven, maar het zit op mijn netvlies gebrand, ik heb er zo'n last van. Ik twijfel aan mijzelf... wie ben ik, wat wil ik , houd ik nog wel van hem, hij heeft al mijn normen en waarden overschreden en ik heb er dagelijks last van.

wat rot weer om te horen. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen. 

Anna Cara

Anna Cara

24-06-2022 om 13:49 Topicstarter

Lieve Sann3, ik herken het. Ook hier paar jaar geleden. Ook blijven ontkennen en liegen. En zelf moeten ontdekken. Ook nu zo'n 3 jaar eerste ontdekking. Heftig toch, degene die je het meest vertrouwde. Vertrouw je nu eigenlijk niet meer. Of durf je niet meer te vertrouwen. 

Ook ik stel mij die vragen. Wil ik? Kan ik? En mijn ego zegt nog steeds joh hier ben je toch te goed voor. 

Heel verdrietig hè. De keuzes van jouw partner - hoeveel spijt er ook achteraf is - hebben altijd effect. Er is zo veel gebeurd en zoveel leugens recht in je gezicht, en nu je niet kan vergeven (en ik snap dat als geen ander) is de vraag: En hoe nu verder?

Sterkte! Je kan hier je verhaal kwijt maar ook de vragen die je hebt. Wat helpt jou? 

Anna Cara schreef op 24-06-2022 om 13:49:

Lieve Sann3, ik herken het. Ook hier paar jaar geleden. Ook blijven ontkennen en liegen. En zelf moeten ontdekken. Ook nu zo'n 3 jaar eerste ontdekking. Heftig toch, degene die je het meest vertrouwde. Vertrouw je nu eigenlijk niet meer. Of durf je niet meer te vertrouwen.

Ook ik stel mij die vragen. Wil ik? Kan ik? En mijn ego zegt nog steeds joh hier ben je toch te goed voor.

Heel verdrietig hè. De keuzes van jouw partner - hoeveel spijt er ook achteraf is - hebben altijd effect. Er is zo veel gebeurd en zoveel leugens recht in je gezicht, en nu je niet kan vergeven (en ik snap dat als geen ander) is de vraag: En hoe nu verder?

Sterkte! Je kan hier je verhaal kwijt maar ook de vragen die je hebt. Wat helpt jou?

Dank je wel voor je bericht. Voelt toch fijn om met lotgenoten daarover te kunnen praten/schrijven. 

In eerste instantie hebben we een relatietherapeut bezocht maar dat leverde alleen meer ruzies op. Daarna heb ik 2 keer hulp voor mijzelf gezocht, maar helaas bracht mij dat niet verder. Dus dacht ik, het is gebeurd, verleden tijd, richt je op de toekomst. Maar dat blijkt niet te werken. Wat wil ik, wat zou mij helpen? Dat is ook de vraag die ik mij zelf stel en ik kom er niet uit. Wat heeft jullie geholpen.

Anna Cara schreef op 05-01-2022 om 08:47:

[..]

Ik ben sindsdien nooit meer trots geweest op ons. Niet op onze relatie. Op ons huwelijZo k. Op hem. Als ik werd gevraagd mij voor te stellen (werk ontmoetingen of cursussen) dan zei ik vol trots: ik ben 20 jaar getrouwd, met wie en we hebben drie kinderen. Vol trots. Ik was trots op gehuwd zijn. Trots postte ik elk jaar op onze trouwdag een bericht op Insta. Nu niet meer. Het is weg. Ook mijn gevoel van trots is dus weg Lentebloem. Ook mijn diepe en onvoorwaardelijke liefde voor hem is weg. Dat is de prijs geweest. Anna-man vind het verschrikkelijk en had nooit bedacht hoe impactvol zijn keuze tot vreemdgaan en haar in mijn leven brengen, zou zijn. Hij was altijd bang voor mijn verdriet. En daar wordt hij ook nog steeds mee geconfronteerd. Maar dus ook met verlies van liefde, trots, vertrouwen en respect.

Het is het zó niet waard geweest zei hij (weer) met Oud en Nieuw.

Inderdaad...


WOW...wat herkenbaar...hoewel ik mij wel besef dat ik hem altijd op een soort voetstuk heb gezet. Daar is hij kei hard van afgedonderd. Ik vind het nu moeilijk om de eigenschappen te zien waar ik zo verliefd op werd, waar ik trots op was. Het is nu allemaal een slappe aftreksel van iets wat ooit eens was. Als hij mij appt hoeveel hij van mij houdt, denk ik al ja ja, dat komt wel heel gemakkelijk uit je strot. Nee, ik plaats ook niets meer wanneer onze trouwdag er is, ik maak geen mooie fotocollages of video's meer...want ik voel het niet meer.... hoe erg.

S Nee, ik plaats ook niets meer wanneer onze trouwdag er is, ik maak geen mooie fotocollages of video's meer...want ik voel het niet meer.... hoe erg.

Dat is bij mij ook zo. Op FB is mijn relatiestatus niet te zien, tag hem nergens meer in en plaats geen gezinsfoto's meer. Omdat ik gewoon nog steeds niet goed weet wat ik er van moet denken, voelen etc. 

Voor mij werkt het nu het beste om de leuke dagen maar te omarmen en van te genieten. Ipv steeds te hopen dat ik wat voel, dat hij me ziet staan etc. Een leuke dag als stel of gezin is een bonus op mijn prima leventje. En heel soms, is er toch weer de heks in mij die hem weer van alles verwijt. Dat kan ik niet altijd voorkomen.

zoooo herkenbaar! Ik vraag hem soms of hij echt gelukkig is zo.. met mij... praat mezelf en ons soms zo naar beneden en vraag me soms echt af of we nog wel bij elkaar passen na dit alles... wil ik onze relatie kwijt: nee houd ik van hem: ja is dit het beste voor ons en de kinderen: ja ik denk van wel omdat het echt goed loopt allemaal maar waarom dan steeds dat gevoel dat hij liever naast haar loopt, haar leuker vind, mij gehaat heeft en niet bij me wilde zijn en waarom nu ineens wel dan ... kortom dood vermoeiend om hier heel de dag mee bezig te zijn dus ik probeer ook echt in het NU te leven ondanks dat ik soms echt even terug gezogen word in het verleden. Ik geloof dat hij spijt heeft en van me houd... het lijkt alleen alsof ik zijn houden van niet binnen voel komen bij mezelf..  herkennen  jullie dit? 

ToSweet, de twijfel aan de oprechtheid van hetgeen wat hij zegt, is erg herkenbaar. Maar wel veel minder op de goede dagen, want dan laat hij het me ook voelen. Op de mooie dagen heb ik vertrouwen in de toekomst, dan hebben we het heel fijn en gezellig  met elkaar en kan ik me niet voorstellen dat hij ooit weer terug zou willen naar hoe het was, met liegen en stress. Omdat het zo goed is.
Maar op mijn slechtere dagen, dan kan ik ineens denken dat alles wat nu zo goed voelt, ook maar slecht een illusie kan zijn. 
En dat hij, al leven we in goede harmonie, het ook zo weer kan aanleggen met iemand anders, als het toevallig voor het grijpen ligt. Want dat is eigenlijk wel de aard van het beestje. Tijdens onze zwarte jaren, waren er ook goede periodes. En dan zette ie niet even de affaire stil, omwille van ons of mij. En deze wetenschap maakt dat ik het niet kan geloven wanneer hij zegt dat hij die dingen nooit meer zal flikken. Omdat hij dat leven niet meer wil. Niet voor ons en niet voor zichzelf. Het klinkt fantastisch, maar de logica erachter ontbreekt me. Waarom zou hij nu niet meer zijn ego op willen laten krikken door de aandacht van een ander op het moment dat het voor het oprapen ligt en als hij er zeker van kan zijn dat ik er toch nooit achter kom? En dàt ie kan liegen, zelfs toen hij zwoor dat hij de waarheid zei, dat is duidelijk geworden.

Het vertrouwen komt nooit meer volledig terug. Maar mijn vertrouwen verdwijnt volledig op het moment dat ik weet dat hij vrij spel zal hebben, omdat hij eind dit jaar voor 2 maanden naar het buitenland gaat voor werk. Daar maak ik me nu erg druk over. Ook door die brief van zijn ex-minnares, die schrijft dat ze zeker weet dat ie het weer zal doen.

Op momenten zoals nu, vraag ik me af of dit het me allemaal wel waard is. Een leven met mn kids, als dat dan eenmaal goed gesetteld is, lijkt me dan zo heerlijk rustig.

@Haaika, wat vals van die ex-minnares. Ik hoop dat je die brief weggegooid hebt.

Ik hoopte ook dat door herstel ik weer hetzelfde kon voelen, geloven in een oprecht en eerlijke partner die mij, als teamspeler op 1 heeft staan.
Maar het lijkt net een fiets die een onderhoudsbeurt heeft gekregen en waarbij een onderdeeltje is weggesprongen. De fiets fietst nog wel, maar hapert bij tijd en wijlen. Met name als ik tegen een helling fiets.

Nu laat ik mij niet meer zo snel uit mijn balans brengen, dat heb ik in en door die tijd wel geleerd.

ach meiden, ik voel met jullie mee, verschrikkelijk deze stemmingswisselingen. Het is zeker herkenbaar, To sweet.  De ene dag gaat beter dan de andere dag, zo lang er geen trigger is. Ik zelf merk dat zodra ik iets kritisch ben waardoor hij gestresst of overstuur raakt, ik alweer ga redderen. Hij de angst dat ik alsnog besluit uit elkaar te gaan, ik die hem probeert te overtuigen dat ik dat niet wil, maar wel iets nodig heb van hem om verder te kunnen.

Ook ik heb apps ontvangen van die ander. Dat ik wel boos kon zijn op haar of hem maar moest bedenken of het niet aan mij lag dat hij bij haar was. Tsja, zij is in de oudste excuses getrapt die overspelige mannen of vrouwen gebruiken...mijn huwelijk is sexloos, ze heeft geen aandacht voor mij, ze begrijpt mij niet. Allemaal excuses vanuit zijn beleving. Dat zij slechts ook een slachtoffer was van leugens, zag ik later in. Want ik heb hem niet gedwongen bij mij te blijven. Wat maakt dan dat hij voor mij kiest en niet voor haar? 

Dag Sann3,
Een twijfelachtig welkom bij deze club🙂
Eén ding wat voor mij als een paal boven water staat: de vreemdganger verbreekt het huwelijk. Ongeacht wat hij of zij als rechtvaardigingen aanvoert, het is diens verantwoordelijkheid.
Dus laat je niet uit het veld slaan door zo'n laf appje, alsjeblieft. Overspel is fout en stom en harteloos, ook als Truus de zondebok in jouw schoenen probeert te schuiven😝

Sann3, waarschijnlijk is er ie er ook gewoon achter gekomen dat het gras aan de overkant een stuk minder groen is, dan op eerste gezicht leek. Het maakt ook wel verschil of er echt verliefdheid en uiteindelijk liefde was, of enkel seks heeft met die ander.

Mijn man heeft beide gehad. Hij ging om met een vrouw enkel voor seks. Hij liet de vrouw weten dat hij niet de intentie had om bij mij weg te gaan. Jaren later ontmoette hij een andere gewillige, spannende vrouw, waar hij verliefd op werd. Hij heeft 1 keer tijdens een etentje terloops gezegd wij misschien niet samen oud zouden worden. Dat was best een schok en ik wist toen ook wel genoeg. Dat zij de reden was, ontkende hij. Toen ik erachter kwam dat ze nog telefonisch contact hadden, heb ik hem voor de keus zette, zij of ik. Hij koos in tranen voor zijn gezin. Alleen is ie nog een bijna jaar stiekem doorgegaan met haar te zien. Maar in dat jaar kwam ie er dus wel achter hoe ze in het echt was.

Het is dat we verhuisd waren, toen ik erachter kwam dat het nog door was gegaan (omdat ze mij op de hoogte stelde) , anders had ik zeker weten de relatie in al mijn razernij direct beëindigd. Ondanks dat ik nog steeds vind dat ik ver over mijn grens ben gegaan van wat voor mij toelaatbaar is, ben ik meestal blij dat ik het niet eerder wist en zo een radicaal besluit zou hebben genomen. 
Maar op dagen zoals gister, had ik hem liever, in ons huurhuis, de deur uitgetrapt.
Ik was helemaal uitgeteld aan het eind van de dag. Hebben jullie dat ook dat de emoties je compleet leeg kunnen zuigen?  

Haaika schreef op 28-06-2022 om 16:48:


Maar op dagen zoals gister, had ik hem liever, in ons huurhuis, de deur uitgetrapt.
Ik was helemaal uitgeteld aan het eind van de dag. Hebben jullie dat ook dat de emoties je compleet leeg kunnen zuigen?

Pffff, Haaika, wat een geschiedenis, zeg! Ik moet je chronologie wat bij elkaar puzzelen. Begrijp ik goed dat jullie aanvankelijk huurden en dat je pas, nadat jullie een huis gekocht hadden, erachter kwam dat je man het contact met zijn minnares nooit verbroken had?

Want ik kan me voorstellen hoe bekocht je je dan moet hebben gevoeld! Dan heeft het nl. veel grotere consequenties, als je besluit te scheiden. Toevallig heb ik zo'n geschiedenis van dichtbij meegemaakt.

Maar die uitputting, zeker, dat heb ik ook meegemaakt. Na zijn 'tweede' bekentenis (1 vrouw, maar meerdere leugens) was ik gebroken. Ik sliep een gat in de dag, tot zijn ergernis notabene. De kinderen zaten op de middelbare school, die redden zich 's morgens wel, maar voorheen ontbeet ik altijd met de jongste en deed zij dat eens oer week alleen, op haar eigen verzoek. Nu kon ik echter alleen nog maar razen en huilen, zo verontwaardigd was ik. Met name ook om zijn harteloze reacties al die tijd op mijn verdriet.

Excuseer me, maar hoe lang is het nu bij jullie geleden? Ik heb al heel lang niet meer meegeschreven hier.

Dat je nog samen een huis wilde kopen, zo kort na zijn overspel! Ik ben jaren blijven huren, juist omdat ik hem niet vertrouwde. Maar nogmaals, misschien wil je me nog wat meer achtergrond vertellen 😉

Haaika, alles wat ik lees herken ik in je verhaal, echt exact.
Heel apart. Je bent dus niet alleen in dit verdriet. Mijn man gaat binnenkort ook een hele tijd weg zonder ons. Maar ik moet je heel eerlijk zeggen dat ik dat goed los kan laten, want hoe hard het soms ook bij me binnenkomt, hij kan het overal ongeacht waar altijd doen. Of hij nu hier is of verweg. 
De mogelijkheden dienen zich altijd aan. Ik wil je hier natuurlijk geen pijn mee doen maar meer in laten zien dat het geen zin heeft je druk te maken wat hij daar uit spookt. Probeer op jou eigen intuïtie te varen.

Zorg je goed voor jezelf? Liefs en 💋

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.