Verder na ontrouw - deel 8

GekkeHenkie100 schreef op 12-05-2025 om 23:27:

Thanks voor het delen! Van een afstandje zo bizar hoe je, als je erin zit, dingen normaal gaat vinden en accepteren. En ook zo begrijpelijk, want het toxische gaat geregeld hand in hand met avontuur, spanning, opwinding, hoop, verwachting. Helemaal als je jong bent is dat ook gewoon heel aantrekkelijk. Narcistische mensen zijn geregeld heel aantrekkelijk, tenminste in het begin. En kunnen dat ook eenvoudig weer aanzetten als het ze helpt.
Heb natuurlijk een stukje van jouw proces meegelezen. Ik denk dat we allemaal een heel proces doorgaan voordat de maat echt vol is. En vaak is dat als onze grens al zo vaak overschreden is dat we ons daarna afvragen hoe we dat hebben kunnen doen. Echt knap hoe je je staande houdt.

Of ik ze echt normaal gevonden heb, i don't know. Het was ook niet altijd slecht. Het waren periodes. Vooral die beginperiode was heftig. Na de geboorte van de oudste is het echt wel een periode van 4/5 jaar rustig geweest. Het begon eigenlijk met de bouw van onze woning. Daarna ging het wel steeds heftiger. 

Ik weet niet wat dat is. Misschien midlife crisis. De vorige keer weet ze alles aan een depressie. Nu moet alles in vol ornaat, sporten 6 keer in de week, halfnaakt op Insta staan, terwijl je 40 bent. Alles voor die bevestiging van buitenaf. 

Ze is absoluut aantrekkelijk. En zoals gezegd: Die 95%, dat was fantastisch. Maar die 5%. Man, die maakt zoveel kapot. En dan komt inderdaad dat narcistische: niet in willen zien dat ze het kapot aan het maken is. Als de buitenwereld maar geloofd dat ze het allemaal dik voor mekaar heeft.

Ze heeft 3 maand lang tegen iedereen geroepen hoe blij ze was. Ook steeds richting mij: ja ik wil niet lullig doen, maar het gaat zooooooooo goed met me. Vervolgens gaat er een week over heen en zit ze ineens in de ziektewet, want ze kon het allemaal niet meer aan. Maar ze wil het niet zien. 

Het is wat het is. We hebben bijna alles geregeld en dan kan eindelijk naar een eigen plek. So be it. Ik had het graag anders gezien, maar realiseer me ook dat het nooit anders had kunnen lopen. 

Edit: Overigens, en dat sneeuwt natuurlijk nog wel eens onder, ben ik natuurlijk net zo goed verantwoordelijk geweest voor onze relatie en zijn er natuurlijk ook vanuit mijn kant wel dingen gebeurd in de zin van: Dat had je misschien wel anders kunnen doen. Ik heb absoluut spijt van de bewoordingen die ik richting haar gegooid heb toen ik achter affaire nummer 1 kwam en de laatste keer. Dat was ook absoluut niet oké. Ondanks dat het misschien wel "waar" was. Dat is ook voor mij de realisatie dat het kapot is, aan beide kanten: Er zit bij mij zoveel boosheid over wat ze geflikt heeft en over de acties t.o.v. haar woorden, dat ik dit ook niet meer voor haar zou willen. 

Ik kan alleen maar zeggen: laat het los. Niet makkelijk (weet ik uit ervaring). Maar wat iemand deed, doet of wil gaan doen. Je hebt er geen invloed op en kunt het niet veranderen. Enorm zonde van je energie en eigen leven. Ik concentreer mij op mijn eigen leven en de kinderen. Ben niet boos en heb geen spijt. Zet jezelf als prioriteit op een. En mogelijke diagnoses zou ik ook loslaten aangezien dat niet relevant is en niet is onderzocht. Ik moet wel zeggen dat loslaten zoveel makkelijker ging toen ex daadwerkelijk uit mijn leven was. Geen dagelijkse confrontatie of triggers meer. Mijn omgeving heb ik ook gezegd dat ik verder geen info meer hoef of verhalen. En verhalen van ex zelf kap ik af of reageer ik niet of neutraal op.

elledoris schreef op 13-05-2025 om 17:37:

[..]

Hebben jullie geen kinderen samen? Want samen kinderen hebben kan het behoorlijk gecompliceerd maken. Zelfs als die al volwassen zijn. Mijn kinderen hebben het idee dat ik mijn ex negeer wat niet (meer) zo is maar in hun hoofd heel vervelend is. En dat ik maar met mijn ex in therapie moest gaan om samen door een deur te kunnen. Pfff.

Als ik mij jouw verhaal goed herinner, verbeter mij als dit niet juist is, heeft jouw ex nogal een behoorlijke invloed gehad op jullie kinderen tijdens en na de scheiding? 

Ik vind, persoonlijk, dat (volwassen) kinderen niet van hun ouders kunnen eisen (of verwachten) dat zij hun problemen compleet zijdelings moeten kunnen schuiven voor hun volwassen kinderen. Ik bedoel, als 1 van hun ouders het die ander zo (onnodig) ontzettend lastig heeft gemaakt, dan mag dat ook gewoon erkend worden door volwassen kinderen.

Ja, dat is misschien heel vervelend voor kinderen die met beide ouders goed contact hebben en willen behouden, maar verwacht niet dat je ouder dit ook nog hoeft te pikken na scheiding van die andere ouder! Jullie zijn namelijk niet voor niets gescheiden, toch? Volwassen kinderen mogen daar echt wel begrip voor kunnen opbrengen zonder ook maar enige partij te kiezen.

elledoris schreef op 13-05-2025 om 17:37:

[..]

Hebben jullie geen kinderen samen? Want samen kinderen hebben kan het behoorlijk gecompliceerd maken. Zelfs als die al volwassen zijn. Mijn kinderen hebben het idee dat ik mijn ex negeer wat niet (meer) zo is maar in hun hoofd heel vervelend is. En dat ik maar met mijn ex in therapie moest gaan om samen door een deur te kunnen. Pfff.

Zeker hebben we die. En natuurlijk maakt dat het wel eens lastig. Maar ik ben daarin ook heel duidelijk. Kinderen moeten hun problemen met de andere ouder zelf oplossen. Ze moeten zelf leren omgaan met beide ouders. Zeker als ze volwassen zijn. Ik heb mij nooit negatief over hem uitgelaten. En dwing ook niet om te kiezen (ik ken voorbeelden dat beide ouders niet samen op gelegenheden willen komen). Ik zou volwassen kinderen heel duidelijk maken dat hun vader geen rol meer speelt in jouw leven. Van therapie is dus geen sprake. Tenzij jij bewust je ex het leven zuur maakt ofzo. Maar je hoeft verder niets meer met die persoon toch? 

Izza schreef op 13-05-2025 om 17:19:

En mogelijke diagnoses zou ik ook loslaten aangezien dat niet relevant is en niet is onderzocht. Ik moet wel zeggen dat loslaten zoveel makkelijker ging toen ex daadwerkelijk uit mijn leven was. Geen dagelijkse confrontatie of triggers meer. Mijn omgeving heb ik ook gezegd dat ik verder geen info meer hoef of verhalen. En verhalen van ex zelf kap ik af of reageer ik niet of neutraal op.

Loslaten ben ik mee eens. Maar aanduiden van abnormaal wat abnormaal is daar ben ik wel voor. Er is verschil tussen het al te makkelijk na een scheiding je ex afschilderen als narcistisch en het terugkijken na een periode waarin je beseft dat je ex of bijna ex toch wel erg absurd gedrag heeft en constateren dat er iets abnormaal is. Dat kan gewoon nodig zijn om je zelf nog een beetje te kunnen snappen. En dat heb je gewoon nodig om je weg weer te vinden. 

Dus is sommige gevallen zoals bij Elpisto kan het nodig zijn om daarop te reflecteren terwijl natuurlijk ook het loslaten op een gegeven moment belangrijk kan zijn. Maar soms is het dus te absurd wat er gebeurt en heb je de reflectie er op met de mogelijkheid opengehouden dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat nodig om het op een gegeven moment los te kunnen laten. 

Thera schreef op 13-05-2025 om 19:14:

[..]

Loslaten ben ik mee eens. Maar aanduiden van abnormaal wat abnormaal is daar ben ik wel voor. Er is verschil tussen het al te makkelijk na een scheiding je ex afschilderen als narcistisch en het terugkijken na een periode waarin je beseft dat je ex of bijna ex toch wel erg absurd gedrag heeft en constateren dat er iets abnormaal is. Dat kan gewoon nodig zijn om je zelf nog een beetje te kunnen snappen. En dat heb je gewoon nodig om je weg weer te vinden.

Dus is sommige gevallen zoals bij Elpisto kan het nodig zijn om daarop te reflecteren terwijl natuurlijk ook het loslaten op een gegeven moment belangrijk kan zijn. Maar soms is het dus te absurd wat er gebeurt en heb je de reflectie er op met de mogelijkheid opengehouden dat het om een persoonlijkheidsstoornis gaat nodig om het op een gegeven moment los te kunnen laten.

Maar je weet helemaal niet of iemand een stoornis heeft. Het heeft ook geen zin om dat zelf te gaan vaststellen. Daarnaast zijn er tal van mensen zonder stoornis die vervelend of abnormaal gedrag vertonen en talloze mensen met stoornis die dat niet doen. Het zegt dus niet zoveel. En maakt dat je toch bezig blijft met iemand die je moet leren loslaten.  

Izza schreef op 14-05-2025 om 12:57:

[..]

Maar je weet helemaal niet of iemand een stoornis heeft. Het heeft ook geen zin om dat zelf te gaan vaststellen. Daarnaast zijn er tal van mensen zonder stoornis die vervelend of abnormaal gedrag vertonen en talloze mensen met stoornis die dat niet doen. Het zegt dus niet zoveel. En maakt dat je toch bezig blijft met iemand die je moet leren loslaten.

Het kan ook allebei he, het een sluit niet het ander uit: Mijn ex heeft 100% iets in de richting van Borderline-narcisme. Maar dat wil niet zeggen dat ik haar niet los kan laten. Het maakt het juist makkelijker zou ik willen zeggen.