Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 12-05-2025 om 00:47:

[..]

Ik had het niet zozeer over Buitenspel. Ik heb steeds gezegd dat ze hem veel meer het vuur aan de schenen moest leggen en grenzen moest stellen. Ik snap volkomen dat ze er genoeg van heeft, al maanden geleden. Ik reageerde omdat ik van jou alleen maar hoor, in elke situatie, dat mensen maar een einde aan de relatie moeten maken zsm. En ik denk dat het soms de moeite waard is niet meteen de handdoek in de ring te gooien.

Wat mij betreft staat een partner na overspel (zeker als dat langdurig is of meerdere malen heeft plaatsgevonden) eigenlijk al 10-0 achter. De relatie is dan eigenlijk al voorbij (voor de meeste mensen). En je mag als bedrieger heel erg blij zijn dat iemand jou überhaupt nog een kans wil geven. Wat mij betreft moet iemand dan ook echt aan alle kanten inzet en berouw tonen. Dus naar therapie gaan met inzet (anders is dat zinloos), volledig breken met affaire partner, schuldbesef en actief blijven werken aan de relatie. Doet iemand die dingen niet (of hij stelt zich zelfs onaangenaam op). Dan kan je gewoon beter stoppen. Niet maanden (eenzijdig) in gesprek, niet dure therapie betalen waar iemand weinig laat zien. En zeker niet je onaangenaam laten behandelen. De succesvolle doorstarten die ik he gezien. Hadden deze elementen ook allemaal in zich. 

Izza schreef op 12-05-2025 om 10:33:

[..]

Wat mij betreft staat een partner na overspel (zeker als dat langdurig is of meerdere malen heeft plaatsgevonden) eigenlijk al 10-0 achter. De relatie is dan eigenlijk al voorbij (voor de meeste mensen). En je mag als bedrieger heel erg blij zijn dat iemand jou überhaupt nog een kans wil geven. Wat mij betreft moet iemand dan ook echt aan alle kanten inzet en berouw tonen. Dus naar therapie gaan met inzet (anders is dat zinloos), volledig breken met affaire partner, schuldbesef en actief blijven werken aan de relatie. Doet iemand die dingen niet (of hij stelt zich zelfs onaangenaam op). Dan kan je gewoon beter stoppen. Niet maanden (eenzijdig) in gesprek, niet dure therapie betalen waar iemand weinig laat zien. En zeker niet je onaangenaam laten behandelen. De succesvolle doorstarten die ik he gezien. Hadden deze elementen ook allemaal in zich.

Ja dat vind ik natuurlijk allemaal ook. Maar ik reageerde op een algemeen verhaal van jou (je haalde geen andere post aan als reply) waarin je zei " Als jij niet meer gelukkig bent wees volwassen en hak zelf die knoop dan door. Geen kinderachtig gedoe van gaan zitten afwachten tot de ander iets doet. Of elkaar de schuld van de breuk toeschuiven." 
En dan nogmaals: soms is het niet slecht een kwestie even wat tijd en vertrouwen te geven, kijk naar relaties van Henkie en Pennestreek. Misschien hebben die zelfs groei ervaren. Ik vind het lastig om te lezen dat iemand bij elke rimpeling die ze leest op het forum, zegt 'nou er zit niks anders op bij jullie dan uit elkaar te gaan'. Niet alleen hier maar ook in andere draadjes. Nuancering gericht op de verschillen in situaties en relaties is ook een mooi goed. 
Maar ben het met je eens dat je niet te lang moet blijven wachten en soebatten, dan wordt het toxisch. Dus wat dat betreft zitten we ook weer niet ver uit elkaar, ik vind alleen dat er niet op elke situatie een standaard recept van toepassing is. 

moeilijk voor mij op in te schatten of mijn situatie toxisch is...
Ondanks dat hij hemel en aarde verzet en hard en op eigen initiatief aan zichzelf aan ons werkt, is dit gebeuren toch enorm verwoestend op mij en mijn leven. Ik voel me binnenin verminkt.
Hij kan niet meer doen dan dat hij doet, nu moet ik vooral tijd zijn werk laten doen om te helen.
Wil hij hiervan af? Ja. Wil hij genezen? Ja. Ziet hij mij oprecht graag? Ja. Heeft hij spijt? Ja.
Zal hij sterk genoeg zijn om zijn demonen blijvend te onderdrukken? Hij zegt van ja, verleden bewees het tegendeel.

Zou ik hem steunen bij een andere verslaving? Ja. Maar dit....
Ik merk dat ik op goeie momenten steeds met dit in mijn achterhoofd zit. Ik denk er nooit eens niet aan. 

Breiertje schreef op 12-05-2025 om 15:00:

moeilijk voor mij op in te schatten of mijn situatie toxisch is...
Ondanks dat hij hemel en aarde verzet en hard en op eigen initiatief aan zichzelf aan ons werkt, is dit gebeuren toch enorm verwoestend op mij en mijn leven. Ik voel me binnenin verminkt.
Hij kan niet meer doen dan dat hij doet, nu moet ik vooral tijd zijn werk laten doen om te helen.
Wil hij hiervan af? Ja. Wil hij genezen? Ja. Ziet hij mij oprecht graag? Ja. Heeft hij spijt? Ja.
Zal hij sterk genoeg zijn om zijn demonen blijvend te onderdrukken? Hij zegt van ja, verleden bewees het tegendeel.

Zou ik hem steunen bij een andere verslaving? Ja. Maar dit....
Ik merk dat ik op goeie momenten steeds met dit in mijn achterhoofd zit. Ik denk er nooit eens niet aan.

En dat is natuurlijk geheel begrijpelijk. Ik heb het echt als een trauma ervaren. Had ik niet verwacht. Maar als ik achteraf terug kijk, hoe ik qua emoties een soort van op de automatische piloot ben gegaan de afgelopen 2, 2,5 jaar. En als ik dan zie hoe ik nu soms nog reageer. Dan zit het echt diep. Dieper dan ik van mezelf had willen toegeven. Je maatje, je beste vriend. Diegene waarmee je alles aan bent gegaan. Die verraad je en beschadigd je daar mee tot op het bot. 

Althans, zo heb ik het wel ervaren. Er is iets van mij wat kapot is. En ik krijg het nog niet weer aan de praat. Ik heb lol, leuk werk, leuke vrienden, fijne kinderen. Ik doe het prima. En toch is er dat stukje. Dat stukje wat niet meer heel is. Ik kan nog steeds compleet van de leg zijn als ik met ex moet communiceren als dat niet op de planning stond. Heel gek. Ik zie haar nog dagelijks omdat ze nog niet een eigen plek heeft. Maar zoals nu ( ze is een week op vakantie) raak ik toch van de leg als ik binnen loop en de kids ineens met haar bellen en ik haar stem hoor. 

Ik kijk echt uit naar de dag dat ze weg gaat. En ik hopelijk dat laatste stukje ook een plek kan geven. 

Breiertje schreef op 12-05-2025 om 15:00:

moeilijk voor mij op in te schatten of mijn situatie toxisch is...
Ondanks dat hij hemel en aarde verzet en hard en op eigen initiatief aan zichzelf aan ons werkt, is dit gebeuren toch enorm verwoestend op mij en mijn leven. Ik voel me binnenin verminkt.
Hij kan niet meer doen dan dat hij doet, nu moet ik vooral tijd zijn werk laten doen om te helen.
Wil hij hiervan af? Ja. Wil hij genezen? Ja. Ziet hij mij oprecht graag? Ja. Heeft hij spijt? Ja.
Zal hij sterk genoeg zijn om zijn demonen blijvend te onderdrukken? Hij zegt van ja, verleden bewees het tegendeel.

Zou ik hem steunen bij een andere verslaving? Ja. Maar dit....
Ik merk dat ik op goeie momenten steeds met dit in mijn achterhoofd zit. Ik denk er nooit eens niet aan.

Tja je kan natuurlijk moeilijk voor een ander zeggen of iets toxisch is, maar de vetgemaakte zinnen doen het wel vermoeden. Althans blijven terwijl je je zo voelt is iig niet gezond. Doorgaans vertrekken mensen uit zo'n relatie, of zijn een tijd op zichzelf. Zo kunnen zij hun verontwaardiging en woede laten blijken en kan het voor beiden een plaats krijgen.  Nu kan jij niet weg dus de woede is neer binnen gekeerd en uit zich denk ik op andere manieren: verminkt voelen of niets meer voelen. Ik kan me zo voorstellen dat het toch een idee zou zijn om andere manieren van woedeverwerking te exploreren, en dan niet gaan praten met een therapeut want dat heb je al gedaan, maar bijvoorbeeld haptotherapie of een goede creatieve therapeut

Precies wat je zegt Beiertje: hoe kun je dat nou weten? Als meelezer krijg ik de indruk dat jouw man echt doet wat hij kan doen. Klinkt als een vinkje in de weg naar herstel. Daarnaast zijn er nog 2 grote vragen: is het blijvend en kun jij leven met wat er is gebeurd?

Zo herkenbaar wat Elpisto schrijft. Ik heb toen het uitkwam meteen gevoeld: er is iets in mij doodgegaan. In het proces heb ik 4 momenten gehad waarop voor mij het huwelijk voorbij was. Niet omdat zij niet genoeg haar best deed (integendeel), niet omdat ik niet meer van haar hield, maar omdat ik de pijn gewoon teveel vond. Ik wilde weer gaan leven en had het gevoel dat dat samen niet ging lukken. Pas na 1,5-2 jaar kon ik zeggen dat we samen verder zouden gaan. De pijn werd steeds wat minder en het vertrouwen sterker.

Ik ervaar dat ik veel leven heb teruggekregen. In mijn eigen gevoelswereld, in de verbinding met elkaar. En toch is er ook dat pijnlijke stukje. Het is een gevoel van eenzaamheid die ik niet kende. Voelen hoe diep pijn en verdriet je van binnen kunnen raken en hoe kwetsbaar we zijn. Verlies van iets dat zo veilig en vanzelfsprekend was, maar nooit meer zal zijn. Af en toe speelt het nog op. Dan is er gelukkig nog het forum waar ik allemaal matties tref 😁. En het is ook een gevoel dat weer gaat als het even aandacht heeft gehad.

GekkeHenkie100 schreef op 12-05-2025 om 17:38:

Precies wat je zegt Beiertje: hoe kun je dat nou weten? Als meelezer krijg ik de indruk dat jouw man echt doet wat hij kan doen. Klinkt als een vinkje in de weg naar herstel. Daarnaast zijn er nog 2 grote vragen: is het blijvend en kun jij leven met wat er is gebeurd?

Zo herkenbaar wat Elpisto schrijft. Ik heb toen het uitkwam meteen gevoeld: er is iets in mij doodgegaan. In het proces heb ik 4 momenten gehad waarop voor mij het huwelijk voorbij was. Niet omdat zij niet genoeg haar best deed (integendeel), niet omdat ik niet meer van haar hield, maar omdat ik de pijn gewoon teveel vond. Ik wilde weer gaan leven en had het gevoel dat dat samen niet ging lukken. Pas na 1,5-2 jaar kon ik zeggen dat we samen verder zouden gaan. De pijn werd steeds wat minder en het vertrouwen sterker.

Ik ervaar dat ik veel leven heb teruggekregen. In mijn eigen gevoelswereld, in de verbinding met elkaar. En toch is er ook dat pijnlijke stukje. Het is een gevoel van eenzaamheid die ik niet kende. Voelen hoe diep pijn en verdriet je van binnen kunnen raken en hoe kwetsbaar we zijn. Verlies van iets dat zo veilig en vanzelfsprekend was, maar nooit meer zal zijn. Af en toe speelt het nog op. Dan is er gelukkig nog het forum waar ik allemaal matties tref 😁. En het is ook een gevoel dat weer gaat als het even aandacht heeft gehad.

Nou toch heb ik het gevoel dat je het diep van binnen wel kan voelen of iets toxisch is of niet, of  je blijft steken ergens in of dat er mogelijkheden zijn. En dat gaat niet alleen of de ander verandert, dat gaat ook over of je zelf in het reine kan  komen met wat er gebeurd is. Daar ga ik toch wel mee met Izza, alleen vind ik dat je zaken best tijd kan geven. 

Sowieso is het in sommige situaties heel duidelijk. Soms doen mensen niet eens hun best om toxisch gedrag te verhullen. Ik denk zeker dat je het diep van binnen kunt weten. Maar dat vraagt dat je goed in contact met jezelf staat en dat in een crisissituatie. Voor mij geldt in ieder geval dat mij dat beter lukt na dit hele proces dan tijdens dit proces. En als gedrag dan toxisch is, dan is er nog steeds hechting, verlangen en soort van liefde dat het heel verwarrend maakt. En kinderen, financiën en netwerk dat er mogelijk iets van vindt. Mijn idee is dat in zoveel verhalen hier wij deelgenoot worden gemaakt van die twijfels en verwarring. 
Ik ben wel benieuwd hoe dat voor anderen is. Peet, Elpisto, anderen: hadden jullie met de kennis van nu liever eerder de stekker eruit getrokken? En/of heb je ook dit proces daarvoor nodig gehad?

GekkeHenkie100 schreef op 12-05-2025 om 20:59:

Sowieso is het in sommige situaties heel duidelijk. Soms doen mensen niet eens hun best om toxisch gedrag te verhullen. Ik denk zeker dat je het diep van binnen kunt weten. Maar dat vraagt dat je goed in contact met jezelf staat en dat in een crisissituatie. Voor mij geldt in ieder geval dat mij dat beter lukt na dit hele proces dan tijdens dit proces. En als gedrag dan toxisch is, dan is er nog steeds hechting, verlangen en soort van liefde dat het heel verwarrend maakt. En kinderen, financiën en netwerk dat er mogelijk iets van vindt. Mijn idee is dat in zoveel verhalen hier wij deelgenoot worden gemaakt van die twijfels en verwarring.
Ik ben wel benieuwd hoe dat voor anderen is. Peet, Elpisto, anderen: hadden jullie met de kennis van nu liever eerder de stekker eruit getrokken? En/of heb je ook dit proces daarvoor nodig gehad?

Poeh lastig, zowel de vraag als het toxische gedeelte. Ik ga me zelf nu even heel "bloot" geven. Lange post incoming. 

Ik denk dat dat toxische altijd wel al een beetje aanwezig geweest is. We hadden best een lastige aanloop periode. Ik zat als 18-jarige in een relatie, toen ik in de kroeg werken kwam waar zij werkte. Eigenlijk vanaf dag 1 was dat beide kanten op niet te houden, maar ik wou eerst het netjes afwikkelen met mijn vriendinnetje destijds. 

Afijn, dat ging na een iets te gezellig personeelsfeest ( je zou dus kunnen zeggen, karma) niet meer door en toen moest ik met de billen bloot. Er kwamen toen al wat verhalen van collegas her en der, dat ze dingen geroepen had als " ik maak het wel kapot tussen elpisto en zijn vriendin. En anders zorg ik wel dat ik zwanger van hem raak". 

We zullen maar zeggen dat ik niet echt met mijn hoofd dacht. Maar goed, die periode van aanloop heeft bijna 1,5 jaar geduurd. Een hoop gedoe, maar vooral schrok ik vaak van hoe jaloers en hoe heftig ze was. Ik vergeet nooit weer dat ik een meisje van een jaar of 17 moest inwerken. Dat was altijd ouwehoeren, immers sta je in een feestcafe. Dat is wat je doet, feest maken. Dus we staan daar te springen. Komt ze naar me toe, dus ik dacht voor een kus. Dus ik leun naar haar toe en ze slaat me vol in het gezicht. Man als ik dit zo uittik, zou je denken dat ik compleet gek was. Maar, meer dan haar afstoten, om vervolgens 2 week later toch haar excuses te accepteren, kreeg ik niet voor elkaar. Ik was verliefd.

Uiteindelijk zijn we er voor gegaan, na een tijd uit elkaar te zijn geweest. Er was toen al een akkefietje met iemand die ik vrij goed kende, waar ze een paar avonden mij uit ging, terwijl wij ook nog steeds in zon uit-aan fase zaten. 

Afijn, lang verhaal kort gemaakt: uiteindelijk voor elkaar gekozen en vanaf daar in een stroomversnelling. Snel samen wonen, snel zwanger. Het kon niet op. Maar, al vrij snel begreep ik wel dat het soms best op eieren lopen was. Ze had van die buien, dan was ze niet te handelen. Ik denk dat ik 4/5 keer naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen dat ik niet bij de geboort van mijn zoon zou zijn. 

Uiteindelijk hebben we daar wel veel over gesproken en bleek veel weg te komen bij een vorige relatie. Haar grote jeugdliefde, die haar aan alle kanten mishandelde, noem het maar op. Maar er bleven altijd periodes. Van die gekke dingen, eens in de zoveel tijd. Moest er ineens vanuit het niets een hond komen. Toen moest er 5 jaar later ineens een 2e hond komen. Toen ik dat niet wou, ging het bijna tussen mijn huwelijk en die hond. 

Dus ja, dat toxische herken ik wel. En aangezien ik niet zo heel erg van gedoe hou ( ik ga daar niet zo goed op, sla dan compleet dicht) maakte ik steeds vaker de afweging: is het gedoe het me waard ja of nee. Toen ik, zeker na de 1e affaire, wat meer mijn eigen ding ging doen, was het ook vrij gauw gebeurd. Ze is heftig. In alles. Ze is iemand die het liefst met haar gezin op de bank zat. Maar als ze dan ook weg ging, dan was het alle remmen los. Staat ze zo in een bh op een kinderverjaardag, stomdronken.

Als je het zo opschrijft klinkt het allemaal vrij toxisch, realiseer ik me. Ze had me echt in haar macht in die zin. Ik deed alles voor haar. Echt alles. 

Voor wat betreft eerder de stekker er uit trekken: ik heb mezelf dat vaak afgevraagd, ook in overleg met de POH. Had ik eerder in gesprek moeten gaan, had ik eerder wat moeten doen. Maar de realisatie dat ik dat geprobeerd heb en dat het nooit wat oplostte, is er wel. En heel eerlijk: als ik de stekker getrokken had terwijl de kids bijvoorbeeld 3 en 1 zouden zijn geweest, dan weet ik bijna wel zeker dat ze er alles aan gedaan had om er voor te zorgen dat ze die tegen me op zou zetten. Ik zei het laatst heel treffend tegen mijn ouders, die niet sbapten dat ik haar er weer in liet: je hebt 95% exvrouw en 5%. Die 95%. Daar kan ik mee lezen en schrijven, lachen, noem het maar op. Die 95%, is mijn maatje. Mijn beste vriend en lover in een. Maar die 5%. Die is zo heftig en gaat zo over lijken, dat ik er soms best een beetje bang voor ben. Niet fysiek, maar wel omdat ze precies weet waar ze me pijn mee doet. En ik weet zeker dat ik de aankomende 9-10 jaar, tot de kids 18 zijn, die 5% krijg. En dat vooruitzicht vind ik niet zo heel erg lekker. Dus nee, ik denk zeker niet dat ik zelf de stekker had getrokken, of het eerder had gedaan.   

Heftig om te lezen El Pisto. Als ik het zo lees dadan is er geen twijfel dat het een toxische relatie was. Heel herkenbaar jouw beschrijving dat je partner in feite uit twee personen bestaat. Voor mij en ik denk voor velen was dat erg duidelijk na het uitkomen van de affaire. Ik heb haar zo ongelooflijk zwart gemaakt in mijn hoofd en tegen familieleden. Het gevoel dat ik met haar verder moest als opoffering voor onze dochter wat ik bereid was te doen. Alle negatieve dingen uit het verleden blijven je dan bij. Nu zes maanden later is ze bij tijden weer mijn droomvrouw, die precies denkt wat ik denk, die aanvoelt wat ik nodig heb, die zo goed met ons kleine omgaat. Dus die tweedeling heel mooi omschreven en ook de reden waarom het soms zo moeilijk is om los te laten. 

Thanks voor het delen! Van een afstandje zo bizar hoe je, als je erin zit, dingen normaal gaat vinden en accepteren. En ook zo begrijpelijk, want het toxische gaat geregeld hand in hand met avontuur, spanning, opwinding, hoop, verwachting. Helemaal als je jong bent is dat ook gewoon heel aantrekkelijk. Narcistische mensen zijn geregeld heel aantrekkelijk, tenminste in het begin. En kunnen dat ook eenvoudig weer aanzetten als het ze helpt.
Heb natuurlijk een stukje van jouw proces meegelezen. Ik denk dat we allemaal een heel proces doorgaan voordat de maat echt vol is. En vaak is dat als onze grens al zo vaak overschreden is dat we ons daarna afvragen hoe we dat hebben kunnen doen. Echt knap hoe je je staande houdt.

Elpisto schreef op 12-05-2025 om 21:26:

[..]

Poeh lastig, zowel de vraag als het toxische gedeelte. Ik ga me zelf nu even heel "bloot" geven. Lange post incoming.

Ik denk dat dat toxische altijd wel al een beetje aanwezig geweest is. We hadden best een lastige aanloop periode. Ik zat als 18-jarige in een relatie, toen ik in de kroeg werken kwam waar zij werkte. Eigenlijk vanaf dag 1 was dat beide kanten op niet te houden, maar ik wou eerst het netjes afwikkelen met mijn vriendinnetje destijds.

Afijn, dat ging na een iets te gezellig personeelsfeest ( je zou dus kunnen zeggen, karma) niet meer door en toen moest ik met de billen bloot. Er kwamen toen al wat verhalen van collegas her en der, dat ze dingen geroepen had als " ik maak het wel kapot tussen elpisto en zijn vriendin. En anders zorg ik wel dat ik zwanger van hem raak".

We zullen maar zeggen dat ik niet echt met mijn hoofd dacht. Maar goed, die periode van aanloop heeft bijna 1,5 jaar geduurd. Een hoop gedoe, maar vooral schrok ik vaak van hoe jaloers en hoe heftig ze was. Ik vergeet nooit weer dat ik een meisje van een jaar of 17 moest inwerken. Dat was altijd ouwehoeren, immers sta je in een feestcafe. Dat is wat je doet, feest maken. Dus we staan daar te springen. Komt ze naar me toe, dus ik dacht voor een kus. Dus ik leun naar haar toe en ze slaat me vol in het gezicht. Man als ik dit zo uittik, zou je denken dat ik compleet gek was. Maar, meer dan haar afstoten, om vervolgens 2 week later toch haar excuses te accepteren, kreeg ik niet voor elkaar. Ik was verliefd.

Uiteindelijk zijn we er voor gegaan, na een tijd uit elkaar te zijn geweest. Er was toen al een akkefietje met iemand die ik vrij goed kende, waar ze een paar avonden mij uit ging, terwijl wij ook nog steeds in zon uit-aan fase zaten.

Afijn, lang verhaal kort gemaakt: uiteindelijk voor elkaar gekozen en vanaf daar in een stroomversnelling. Snel samen wonen, snel zwanger. Het kon niet op. Maar, al vrij snel begreep ik wel dat het soms best op eieren lopen was. Ze had van die buien, dan was ze niet te handelen. Ik denk dat ik 4/5 keer naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen dat ik niet bij de geboort van mijn zoon zou zijn.

Uiteindelijk hebben we daar wel veel over gesproken en bleek veel weg te komen bij een vorige relatie. Haar grote jeugdliefde, die haar aan alle kanten mishandelde, noem het maar op. Maar er bleven altijd periodes. Van die gekke dingen, eens in de zoveel tijd. Moest er ineens vanuit het niets een hond komen. Toen moest er 5 jaar later ineens een 2e hond komen. Toen ik dat niet wou, ging het bijna tussen mijn huwelijk en die hond.

Dus ja, dat toxische herken ik wel. En aangezien ik niet zo heel erg van gedoe hou ( ik ga daar niet zo goed op, sla dan compleet dicht) maakte ik steeds vaker de afweging: is het gedoe het me waard ja of nee. Toen ik, zeker na de 1e affaire, wat meer mijn eigen ding ging doen, was het ook vrij gauw gebeurd. Ze is heftig. In alles. Ze is iemand die het liefst met haar gezin op de bank zat. Maar als ze dan ook weg ging, dan was het alle remmen los. Staat ze zo in een bh op een kinderverjaardag, stomdronken.

Als je het zo opschrijft klinkt het allemaal vrij toxisch, realiseer ik me. Ze had me echt in haar macht in die zin. Ik deed alles voor haar. Echt alles.

Voor wat betreft eerder de stekker er uit trekken: ik heb mezelf dat vaak afgevraagd, ook in overleg met de POH. Had ik eerder in gesprek moeten gaan, had ik eerder wat moeten doen. Maar de realisatie dat ik dat geprobeerd heb en dat het nooit wat oplostte, is er wel. En heel eerlijk: als ik de stekker getrokken had terwijl de kids bijvoorbeeld 3 en 1 zouden zijn geweest, dan weet ik bijna wel zeker dat ze er alles aan gedaan had om er voor te zorgen dat ze die tegen me op zou zetten. Ik zei het laatst heel treffend tegen mijn ouders, die niet sbapten dat ik haar er weer in liet: je hebt 95% exvrouw en 5%. Die 95%. Daar kan ik mee lezen en schrijven, lachen, noem het maar op. Die 95%, is mijn maatje. Mijn beste vriend en lover in een. Maar die 5%. Die is zo heftig en gaat zo over lijken, dat ik er soms best een beetje bang voor ben. Niet fysiek, maar wel omdat ze precies weet waar ze me pijn mee doet. En ik weet zeker dat ik de aankomende 9-10 jaar, tot de kids 18 zijn, die 5% krijg. En dat vooruitzicht vind ik niet zo heel erg lekker. Dus nee, ik denk zeker niet dat ik zelf de stekker had getrokken, of het eerder had gedaan.

Mijn huwelijk was anders dan het jouwe, maar ik herken wel dat ik degene was die voor de "actie" zorgde en dat mijn ex liefst voor struisvogel speelde. Vooral géén gedoe, nergens over. Dus ook niet praten. Ik vind daar wel wat. Ik heb jarenlang moeten gissen wat er nou werkelijk in zijn hoofd omging. En heb daar nooit duidelijkheid over gekregen. Daar werd ik ook geen leuker persoon van.  

elledoris schreef op 13-05-2025 om 08:48:

[..]

Mijn huwelijk was anders dan het jouwe, maar ik herken wel dat ik degene was die voor de "actie" zorgde en dat mijn ex liefst voor struisvogel speelde. Vooral géén gedoe, nergens over. Dus ook niet praten. Ik vind daar wel wat. Ik heb jarenlang moeten gissen wat er nou werkelijk in zijn hoofd omging. En heb daar nooit duidelijkheid over gekregen. Daar werd ik ook geen leuker persoon van.

Ja maar dat is wel een hele andere situatie, aangezien ik het wel geprobeerd heb. Tuurlijk heb ik geprobeerd bepaalde dingen aan te stippen, of gesprekken aan te gaan. Of om gevoelens te uiten, of duidelijk te maken hoe ik me ergens bij voelde. Maar dat leverde inderdaad constant gedoe op. Alles wat ook maar enigszins met haar te maken heeft, of met iets wat ze zegt of gedaan heeft, was voor haar een reden om direct in de aanval modus te gaan. Kortom: echt een goed gesprek was er met haar niet te voeren. Nog steeds niet. 

Het mooiste, en eigenlijk zieligste voorbeeld, is dat ze de ex vrouw van de AP deze keer benaderd heeft om haar excuses te maken hoe ze om zijn gegaan met hun kinderen. En haar eigen kinderen weigert ze er ook maar een seconde over te spreken. Zoon is er een gesprek over begonnen en dan word ze boos op hem om hem vervolgens naar zijn voeten te gooien dat het allemaal wel mee viel en dat die mij probeert te manipuleren. 

GekkeHenkie100 schreef op 12-05-2025 om 12:36:

Mooi MRI! Ik herken niet dat op dit forum ontmoedigd wordt om voor jezelf te kiezen, integendeel: mensen die uit elkaar gaan krijgen empathische reacties waarin hun moed wordt benadrukt. En ik herken nog minder dat er ook maar iemand is die het ok vindt om je slecht te laten behandelen om maar bij elkaar te blijven.

Het is heel simpel en ontzettend ingewikkeld tegelijk: niemand kan van afstand beoordelen wat goed is om te doen. En ik wist het zelf ook niet in mijn eigen situatie. Ik heb wel snel besloten het een kans te geven. Met mijn ervaring kan ik heel goed begrijpen dat mensen na bedrog besluiten te stoppen. Ik ben blij dat ik het niet heb gedaan. We zijn zelf en samen gegroeid. En tegelijk was het loeizwaar en kan het nog steeds op me drukken. Alle begrip als mensen daar niet voor kiezen. Toch is dat nog steeds wat anders dan ‘wat is goed’? Dat weet je 

Ik zou in beginsel wel mensen gunnen om te onderzoeken wat er mogelijk is qua herstel. In de eerste plaats voor kinderen (als die er zijn). In de tweede plaats vanuit de overtuiging: hoe meer je samen kunt leren en begrijpen van het verleden, hoe meer ruimte voor de rest van je leven. Ook als je alsnog uit elkaar gaat. In de derde plaats omdat ik geloof dat we als mensen allemaal fouten maken en hoop dat er altijd een nieuw begin mogelijk is. Maar als je merkt dat je zelf wel en de partner niet bereid is om te leren, verantwoordelijkheid te nemen, te veranderen, dan gun ik iedereen de moedige keuze om voor jezelf te kiezen. In mijn ogen is dat eigenlijk geen keuze: als iets toxisch is dan resteert niets anders dan begrenzen en afstand nemen. Anders ga je zelf kapot. Wij kunnen en hoeven een ander niet te veranderen.

Ik zou de kinderen op de tweede plaats zetten. Als eerste is belangrijk of er liefde is! Genoeg liefde voor elkaar om de diepte in te gaan. Ook al is die liefde in stukken uiteengevallen. 💔 Ik heb het zo ervaren. Na een jaar en 9 maanden kan ik concluderen dat de scherven weer gelijmd zijn.❤️‍🩹 En hebben we een sterkere relatie dan ooit. Doordat het een gebroken liefde is (de scherven blijven zichtbaar) herinnert het ons eraan dat we elkaar kwijt waren, dat het (helaas) niet meer vanzelfsprekend is. Dat een mens tot alles in staat is. Als je de kinderen op de eerste plaats zet maar je bent zelf ongelukkig en met elkaar komt het niet ten goede van de kinderen. Vorige week heeft mijn man zijn trouwbelofte opnieuw uitgesproken en hadden we een prachtig weekend met onze kinderen en mensen, die ons zijn blijven steunen, als getuigen om ons heen. Onze zoon gaf ook een speech hoe dankbaar hij zijn broer en zus zijn dat we elkaar weer hebben gevonden en er door alle ellende heen een betere relatie zichtbaar is geworden. Op dezelfde dag hoorden we dat truus en haar man gaan scheiden.