Verder na ontrouw - deel 8

LifeEvent! schreef op 13-08-2025 om 13:09:

Of je doet niets van dat al en vindt vooral jezelf het slachtoffer Dat maakt ook dat zij nu gescheiden zijn en wij niet.

Hoe weet jij wat de reden voor haar scheiding is; jij woont toch niet in haar huis?

Persephone schreef op 13-08-2025 om 14:22:

[..]

Hoe weet jij wat de reden voor haar scheiding is; jij woont toch niet in haar huis?

Moet je daarvoor in haar huis wonen? 

Dit komt uit de mond van haar ex man

Tullip schreef op 13-08-2025 om 19:40:

Hi, ik ben nu ook 10 maanden voornamelijk aan het meelezen. Ik heb wel eens wat aangegeven; voornamelijk dat mijn man heel veel spijt heeft en zich volledig inzet voor herstel en dat ik daarmee struggle. Nu 10 maanden later voel ik nog steeds veel twijfel en raak ik steeds meer overtuigd dat ik uit elkaar wil gaan. Ik voel nog steeds weinig voor hem, terwijl het voor hem hierdoor juist heel duidelijk is geworden hoeveel hij van mij houdt. M’n vader is ook vreemdgegaan en ik heb altijd geroepen dat een man mij dat niet moet flikken, dan ben ik weg. Ik merk ook dat dit echt wel onderdeel van m’n normen en waarden is geworden en dat daardoor ‘vergeven’ erg lastig is en ik ook echt wel minder voel richting mijn man (omdat hij in dat opzicht zwak is geweest). Wat me tegenhoud is zijn pijn en uiteindelijk dat van de twee kinderen (2 en 4 jaar).
Ook merk ik dat het voelt als falen als ik nu ‘al’ opgeef. We zijn immers nog maar 10 maanden verder. Herkent iemand dat?

10 maanden na uitkomen bedrog is nog heel kort natuurlijk, daar gaat wel meer tijd overheen voordat het weer enigszins ‘oké’ voelt om samen verder te gaan.

Zoals ik al vaker heb geschreven, iemand (vreemdganger) is niet meteen klootzak door het vreemdgaan en liefde stopt ook niet vd 1 op de andere dag. Wel begrijp ik dat je hem anders bent gaan bekijken door hetgeen er is gebeurd, maar ook dan hoeft de liefde niet te stoppen.

Ik lees dat jullie jongste kindje 2 jaar is, dus was er blijkbaar liefde genoeg om samen te kiezen voor een 2e kind. Heb jij al een beetje kunnen ontdekken of jouw gevoel voor hem verdwenen/afgenomen is puur door het vreemdgaan of dat jij bijv. aan je eigen normen trouw wilt blijven, gezien je vader ooit is vreemdgegaan en je dat ooit aan jezelf beloofd hebt?

Weet je, het is heel makkelijk om te zeggen dat je een relatie meteen stopt bij vreemdgaan, maar dat is zo makkelijk gezegd, totdat je zelf in zo’n situatie komt! Helemaal niemand kan dit zo stellig zeggen en ook daadwerkelijk doen, enkel rationeel.

Wat heeft jouw man bijvoorbeeld al ondernomen om zijn vreemdgaan te ‘verklaren’ voor zichzelf? Weet hij waarom dit is gebeurd en zo ja, wat heeft hij inmiddels ondernomen/onderzocht om dit in de toekomst te voorkomen? Kunnen jullie er samen over praten en hebben jullie eventueel externe hulp hierbij ingeschakeld?

sorry, heel veel vragen, maar even nodig om een beetje beeld bij jullie situatie te krijgen. 🌹

Tullip schreef op 13-08-2025 om 19:40:

Hi, ik ben nu ook 10 maanden voornamelijk aan het meelezen. Ik heb wel eens wat aangegeven; voornamelijk dat mijn man heel veel spijt heeft en zich volledig inzet voor herstel en dat ik daarmee struggle. Nu 10 maanden later voel ik nog steeds veel twijfel en raak ik steeds meer overtuigd dat ik uit elkaar wil gaan. Ik voel nog steeds weinig voor hem, terwijl het voor hem hierdoor juist heel duidelijk is geworden hoeveel hij van mij houdt. M’n vader is ook vreemdgegaan en ik heb altijd geroepen dat een man mij dat niet moet flikken, dan ben ik weg. Ik merk ook dat dit echt wel onderdeel van m’n normen en waarden is geworden en dat daardoor ‘vergeven’ erg lastig is en ik ook echt wel minder voel richting mijn man (omdat hij in dat opzicht zwak is geweest). Wat me tegenhoud is zijn pijn en uiteindelijk dat van de twee kinderen (2 en 4 jaar).
Ook merk ik dat het voelt als falen als ik nu ‘al’ opgeef. We zijn immers nog maar 10 maanden verder. Herkent iemand dat?

Uiteindelijk moet jij voor jezelf een beslissing nemen. Het is belangrijk dat hij zijn aandeel heeft in het herstel. Maar jij moet ook kunnen vergeven en herstellen. Gevoel is helaas niet af te dwingen. Ik lees dat jij door je eigen normen en waarden het respect voor hem bent verloren. En wat hij gedaan heeft is ook volkomen respectloos. Zijn pijn doet er verder niet toe. Heel hard maar het gaat hier om wat jij wilt en jouw pijn. Hij heeft zijn keuzes gemaakt toch. En dacht daarbij ook niet aan jou. De pijn voor je kinderen is een ander verhaal. Natuurlijk hou je je hiermee bezig. De vraag is kan jij uiteindelijk leven met andere normen en waarden? 

En 10 maanden is nog niets. Echt herstel duurt jaren geen maanden. Dat is best mogelijk maar wil jij dat ook? Hou in gedachten dat jij moet kunnen leven met jezelf en volgens je eigen overtuigingen. In jouw geval moeten die veranderen. Wil en kan jij dat?

Was er trouwens sprake van een eenmalige fout. Of spreken we over een langdurige relatie? 

Persephone schreef op 13-08-2025 om 14:22:

[..]

Hoe weet jij wat de reden voor haar scheiding is; jij woont toch niet in haar huis?

Exact. To lijkt te denken dat je een soort winnaar bent als je relatie hier doorheen komt. En een scheiding altijd iets verkeerds is. Ik denk dat er heel veel verliezers zijn na een affaire. En dat beide uitkomsten een prima toekomst kunnen bieden. Je bent niet beter als je blijft. En ook niet als je voor jezelf kiest. Het is een volkomen persoonlijk proces wat van vele elementen afhankelijk is. Je kunt pas na vele jaren en echte verwerking terugkijken en werkelijk weten wat de juiste keuze was. Een scheiding was voor haar wellicht een prima keuze. Dat oordeel is niet aan to. Want we weten allemaal dat een affaire niet zomaar ontstaat. De relatie van to had al problemen. En is nog steeds niet echt hersteld. Het is een proces van jarenlang bidden en hopen op groei en hulp (wellicht van boven). Om uiteindelijk te komen tot vergeving ipv veroordeling. 

Izza schreef op 13-08-2025 om 20:24:

[..]

Exact. To lijkt te denken dat je een soort winnaar bent als je relatie hier doorheen komt. En een scheiding altijd iets verkeerds is. Ik denk dat er heel veel verliezers zijn na een affaire. En dat beide uitkomsten een prima toekomst kunnen bieden. Je bent niet beter als je blijft. En ook niet als je voor jezelf kiest. Het is een volkomen persoonlijk proces wat van vele elementen afhankelijk is. Je kunt pas na vele jaren en echte verwerking terugkijken en werkelijk weten wat de juiste keuze was. Een scheiding was voor haar wellicht een prima keuze. Dat oordeel is niet aan to. Want we weten allemaal dat een affaire niet zomaar ontstaat. De relatie van to had al problemen. En is nog steeds niet echt hersteld. Het is een proces van jarenlang bidden en hopen op groei en hulp (wellicht van boven). Om uiteindelijk te komen tot vergeving ipv veroordeling.

Tip:misschien moet je een paar keer iets overlezen voor je reageert. 

Waar schrijf ik dat het haar keuze is om te scheiden? 

Onze relatie had (voor de zoveelste keer) niets te maken met zijn overspel!! Er was een probleem bij hem. Meerdere psychologen die hem 4 jaar gesproken hebben zijn tot die conclusie gekomen. Maar jij blijft op afstand dat weerspreken en blijft vasthouden aan jouw theorie "er wordt pas vreemdgegaan als de relatie niet goed is". 

Ik vind niet dat je een winnaar bent als je niet gaat scheiden. Ik begrijp die keuze heel goed. Ik was zelf ook op die weg en we waren bij een mediator om te gaan scheiden. 

Maar na bijna 1,5 jaar was ik er wel over uit dat de enige reden was waarom ik de scheiding door zou willen zetten mijn gekrenkte trots was. Ik ben van mening dat dat herstel van de relatie niet moet ondermijnen. Dat was ik ook verplicht aan onze kinderen. 

Dank voor de reacties Roodvruchtje en Izza. Voor wat meer context:
Het was wel een eenmalige fout, na een periode van 4 maanden verliefdheid. Ze hebben veel geappt, ze is ook twee keer in ons huis geweest (op visite) waar onze kinderen bij waren, ze hadden de verliefdheid ook al uitgesproken na 3 weken. Truus een collega en ook in een relatie. Van dit alles wist ik niks totdat man het na de ‘volledige fout’ het zelf had opgebiecht. Wel heb ik meerdere keren in de maanden daarvoor al naar haar en hun samen gevraagd. Er werd altijd ontkent dat er iets was. 
Nadien meerdere malen naar relatietherapeut en beide nog naar eigen POH. Man heeft ook nog andere therapie nu. Afgesproken om uiteraard na uitkomen volledig eerlijk te zijn, ook over contact. Uiteindelijk blijkt dat contact er wel is geweest zonder mijn medeweten omdat ze zwanger bleek. Vaderschapstest wijst uit dat haar vriend de vader is. Hier ben ik uiteindelijk maanden daarna achter gekomen doordat ik een zwangere foto van haar zag. Toen moest mijn man wel opbiechten dat hij haar hierover had gesproken. Niet verteld onder het mom ‘ik wilde je niet nog meer pijn doen als het niet nodig was’. Voor mij voelt dit niet zo. Voor mij voelt het als weer goed kunnen liegen als ik vraag of er nog contact is geweest. Weer niet open zijn over moeilijke zaken. Weer een geheim tussen hun waar ik niet van op de hoogte was. 
Sorry lang verhaal zo.

Pippeltje schreef op 13-08-2025 om 11:46:

Voordat jullie verder gaan met een 'Çhristen' af te schilderen als de betere mens, mag ik jullie even helpen herinneren dat met name allerlei geloven ervoor gezorgd hebben dat er onnoemlijk veel oorlogen ontketend zijn?

Wie zegt dat een Christen een beter mens is, niets menselijks is ze vreemd hoor? 

De herinnering is niet nodig, genoeg oorlogen ook veroorzaakt door andere factoren, maar dat gaat wel heel erg offtopic.