Verdriet

Marlou en martine

Martine gaat er wel komen, vallen en opstaan hoort erbij. Als je hem tegenkomt, gewoon een neutraal knikje als bij een gewone kennis. Hartelijk hoeft niet (geen reden voor) maar ijzig kil ook niet. Doe je maar onverschilliger voor dan dat je je voelt, dat zal hem het meeste raken: dat jij hem niet meer nodig hebt. Als je verhouding maar kort heeft geduurd geloof ons dan gewoon maar, na één of twee jaar is het plaatje echt wel duidelijk en heb je er helemaal geen zin meer in.

Ben ik de enige ....

die niet begrijpt waarom Martine in dit topic niet onder haar eigen bekende forumnaam post ..? Want daarin is ze juist altijd zo uitgesproken over dit soort dingen, ook als iedereen over haar heen valt.

Noki

Noki

Misschien wil ik geen andere dingen erbij halen en post ik daarom onder mijn andere nick? Die ik overigens ook vaker gebruik in andere rubrieken, dus zo vreemd is dat niet.

Groetjes,
Martine

Noki

Hele grote kans dat iedereen dat al wist hoor, maakt toch niet uit lijkt mij. Het gaat om het verhaal niet perse om nick raden

Niet bij stil gestaan

Tot nu dan. En ik denk dat ik Martines hele posting anders gelezen had als ik de link eerder had gelegd. Raar eigenlijk, want het verhaal blijft hetzelfde. Maar nu begrijp ik wel beter waarom het zo moeilijk is om deze man los te laten.

Fély

Ik begrijp jullie niet

over die nick raden. Ik kom vaker op het forum, maar vooral in een paar andere rubrieken. Hier heb ik ooit over mijn familie gesproken, maar dat heeft hier niets mee te maken. Maakt ook niet uit. Ik heb een heftige mail gekregen n.a.v. de mijne. En ik heb flink gejankt vanmiddag. Nu ben ik weer wat rustiger, hoop dat ik het door kan zetten.

Bedankt voor diegenen die me een hart onder de riem wilden steken, dat doet me goed.

Groetjes,
Martine

Pas op!

Genoeg genick. Maar Martine, pas op voor dat rustige gevoel! Dat ken ik maar al te goed als ik na een 'afscheidsmail' antwoord kreeg. Dat duurde maar kort (ik had het gevoel weer tot hem te zijn doorgedrongen, we hadden ten minste nog contact) en daarna kwam het verdriet, frustratie en onrust in alle hevigheid weer terug. En wat doe je dan? Weer op zijn mail antwoorden?

Concentreer je op jezelf. Niet op wat hij denkt, voelt en doet. Waar komt deze enorme pijn vandaan?

Kop op

Martine, uit jouw laatste mailtje maak ik op dat de minnaar definitief heeft afscheid genomen?? Dat je niet het gewilde antwoord hebt gekregen?? Tja, zover is het nu gekomen na al die jaren en ik denk, net als velen hier, dat je eens goed bij jezelf na moet gaan hoe nu verder. De minnaar lijkt een dood pad te zijn geworden. Dus wat nu? Verder met je man (maar dat loopt ook niet goed dus kiezen voor een soort van verstandshuwelijk)? Verder met man en daarnaast minnaar(s)? Alleen (met de kinderen) verder?
Kom op martine, je bent altijd een zelfstandige vrouw geweest die goed wist wat ze wilde en kon. Probeer de boel voor de rest van je leven (en dat van je kinderen) voor eens en voor altijd weer op de rails te krijgen. Het lijkt nu het juiste moment te zijn.

Het staat je vrij

Het staat je vrij te schrijven met welke nick dan ook. Al neem je voor elke draad een nieuwe, dat is je goed recht. Sterkte met alles.

Trouwens

Degene die zemelt over nicks, heb ik hier ook nog nooit gezien. Noki??

Martine

Hoe gaat het nu met je?

Hart onder de riem

Martine, hoewel ik hier zelden schrijf wil ik je een hart onder de riem steken. Heb in dezelfde situatie als jij gezeten: beiden gebonden en een relatie met elkaar gekregen. Mijn minnaar is uiteindelijk gescheiden, ik niet. Op dat punt is onze relatie gestopt en dat heeft me ook veel verdriet gedaan. Ook ik heb nog een sprankje hoop dat het 'ooit' weer goed komt, volledig irrationeel overigens. En dat is het gekke: aan de buitenkant een sterke, onafhankelijke vrouw met carriere, leuk gezin en alles goed voor elkaar (ik vermoed dat jij dat ook bent) en aan de binnenkant dat grote verdriet voor die ene vent... Kop op Martine, over een tijdje voel je je absoluut beter dan nu! Been there.....

Tja, hoe was zijn reactie op mijn afscheidsmail? Egoïstisch eigenlijk. Dat ik hem niet meer tijd geef en niet wil wachten tot hij eraan toe is met me te praten. Het maakte mij inderdaad boos, Zondernaam. Want ik wacht al (veel te) lang op een gesprek met hem, 1 op 1. Hij eindigde de mail wel liefdevol. Gelukkig.

Maar toen dat antwoord van hem kwam, had ik alleen maar de neiging tegen hem te schreeuwen om te zeggen dat hij het verkeerd zag. Ik heb vreselijk gehuild en hem een SMS gestuurd. Hij reageerde alleen maar afstandelijk dat ik dat niet moest doen, omdat ik een keuze had gemaakt en me daar dan ook bij moest houden. Letterlijk: "Je hebt jouw laatste woorden gezegd, houd het daar dan ook bij." Ofwel, STOP MET SMSEN!

Ik heb de hele middag hard gehuild, maar mijn boosheid hielp me zeker mee om mijn schouders eronder te zetten en door te gaan. Nu mijn relatie met mijn man nog. Geen idee of daar nog iets van te maken valt. Ook geen idee hoe ik reageer als ik mijn ex-minnaar met sporten tegenkom. Een knikje lijkt mij meer dan voldoende, maar ik weet ook dat mijn hart van binnen zal bloeden. Het wordt vast minder...

Nonima, bedankt voor het hart onder de riem. Erg aardig van je.

Groetjes,
Martine

Ik leef met je mee

Even wat reacties op delen uit jouw eerdere postings:

"We zetten er een streep onder om thuis te knokken voor onze huwelijken." En jij hebt daar heel goed aan gedaan!Wees trots op jezelf, hij duikt nu al voor de tweede keer in die enorme valkuil. Eerst met jou nu met een ander.

"Ik heb er nu gewoon erg veel verdriet van dat mijn liefde voor hem niet over is en zijn liefde voor mij blijkbaar wel". Jouw liefde voor hem zal nu heel gauw over gaan hoor, dat voorspel ik je. Hij heeft je voor jouw gevoel nu in de steek gelaten, dat is erg goed voor het loslatingsproces! Je hebt toen echt veel voor hem betekend, daarvan ben ik overtuigd. Het was fijner geweest als hij nog in rouw gedompeld was. Maar het feit dat dat niet zo is, is wel een afknapper nu. En dat komt goed uit, hoe meer afknappers hoe beter.

"Wilde ik een paar jaar geleden mijn huwelijk nog voor deze minnaar opgeven, nu is dat zeker niet meer het geval" En gelijk heb je. Dat moet je voor geen enkele minnaar doen. Een minnaar is alleen leuk als je hem erbij hebt. Is je minnaar eenmaal je man, dan heb je nog 1654237 problemen te overwinnen voor je weer echt heppie kunt zijn. Als dat al lukt.

"Want ik wacht al (veel te) lang op een gesprek met hem, 1 op 1". Niet meer doen, neem de regie over je leven weer in eigen hand. In plaats van je te laten leiden door verliefdheidshormonen zoals hij.

"mijn boosheid hielp me zeker mee om mijn schouders eronder te zetten". Goed bezig!!

"Nu mijn relatie met mijn man nog". Hou jezelf voor ogen dat jij hebt volgehouden. Je exminnaar is alweer gevallen voor de charmes van een ander en leert dus niet van zijn fouten. Hij had aan zijn huwelijk moeten werken en heeft dat niet gedaan. Wees blij dat je je huwelijk niet voor hem hebt opgegeven. Dan had hij jou nu in de steek gelaten misschien voor die collega.

Je man verdient een kans. Als je het niet meer ziet zitten met hem, stop er dan mee. Maar modder niet door totdat ook jij weer verliefd wordt op iemand. Dan blijf je aan de gang. Net als je exminnaar.

"Het wordt vast minder... " Zeker weten. Alleen moet jij nog even gaan beseffen dat je met die man echt geen lot uit de loterij kwijt bent. Zoek het geluk bij jezelf, bij je gezin, je werk weet ik veel, maar niet bij een andere man. Het geeft hoe dan ook alleen maar ellende.

Groet hem maar gewoon vriendelijk op de sportschool. Hij zal nog wat vriendelijkheid om zich heen nodig hebben want hij gaat tegen een aantal problemen aanlopen in zijn leven, waar jij in ieder geval niks mee te maken zult hebben. En geniet daarvan!

Ik hoop dat je er snel bovenop bent!

Knikjes (ja, het wordt elke keer minder)

Hij heeft geen zin meer in je, heeft het hoofdstuk afgesloten. Dat is iets anders dan een hekel aan je hebben, vandaar dat hij zijn mail liefdevol eindigt. Maar hij wil verder, kan je niet meer gebruiken, je bent een stoorzender geworden. Als je nú nog contact gaat opnemen, maak je jezelf belachelijk en gaat hij zich uiteindelijk aan je ergeren. Ik ben zelf degene die het heeft uitgemaakt en daarna door de ex-minnaar werd gestalkt en zijn status is nu blok-aan-mijn-been. Zo nu en dan probeert hij contact op te nemen, de laatste keer met een kerstwens. Ik negeer hem nu gewoon maar, misschien dat hij me dan uiteindelijk niet meer lastig valt. Van bitterzoete herinnering is hij door eigen toedoen verworden tot een vervelende mug. Wil jij ook dat x op een dag zó over je gaat denken?

Zoals je zelf waarschijnlijk ook al hebt ontdekt, is het afsluiten een actieve bezigheid, je moet jezelf moed inspreken, prioriteiten stellen (lees: relatie redden), al gaat dat nu meer met je verstand dan met je hart. Echt, het is de enige manier. Treuren mag, maar zwelg niet in je verdriet, zie het als een onvermijdelijk onderdeel van een rouwproces dat je graag wilt afronden zodat je eindelijk weer verder kunt met je leven.

Moeilijk

Geen tranen meer gelukkig, die kan ik wegslikken op moeilijke momenten. Omdat ik hem niet vaak meer zag, en al helemaal niet 1 op 1, heb ik die periode al lang geleden ervaren.

Neemt niet weg dat hij de hele dag in mijn gedachten zit. Overal zie ik auto's rijden van het bedrijf waar hij werkt. Op de radio hoor ik alleen maar muziek met veel herinneringen.

Zonder dramatisch te willen klinken, heb ik het echt wel heel zwaar met de situatie. Het meeste nog mis ik het feit dat ik een vriend kwijt ben, bij wie ik mijn verhaal kwijt kon. Over het verdriet over die vriendin die ik deze week, veel te jong, moest begraven. Over de spannende tijd tijdens de afgelopen maanden door een sollicitatieproces. De euforie dat ik na slechts 2 maanden werkloos te zijn geweest alweer een fantastische nieuwe uitdaging vond. Dat ik het assessment goed heb afgerond... Snappen jullie?

Ik voel me af en toe een triest geval, omdat ik zoveel moeite heb met loslaten van een man die dat waarschijnlijk niet eens waard is. Die op de Hyves van zijn nieuwe minnares zit te lezen wat zij overhoop haalt in haar leven. Vind mijzelf een beetje een sneu persoon nu, haha!

Allemaal, met name Zondernaam en Slimme Brunette, bedankt voor het hart onder de riem en de verstandige woorden. Jullie hebben gelijk, ik moet sterk zijn, dan kan ik dit het snelst achter mij laten. Doe mijn best!

Groetjes,
Martine

Hij was er niet op onze vaste sportavond. Misschien ontloopt hij me, misschien kon hij echt niet. Misschien had hij het te druk met zijn nieuwe minnares (grrrrr). Maar ik heb me dus niet druk hoeven te maken over begroetingen, knikjes e.d. Dat was toch wel rustig, kon ik lekker doorgaan.

Begroeten wordt makkelijker

Kon ik eerst alleen maar knikken naar hem als ik hem zag (eens in de paar weken) omdat mijn keel dicht zat, nu kan ik hem gewoon aanspreken. Alleen hij mij nog niet.... En dan zijn we een klein jaar verder! Dus ook dat wordt beter maar heeft tijd nodig. Ik mis nu niet meer de relatie maar wel de vriendschap, nog steeds. Want ik ben mijn beste vriend kwijt geraakt tegelijk met mijn minnaar. Probeer zo weinig mogelijk op de hoogte te blijven van zijn nieuwe leven (kijk dus zeker niet op haar hyves op facebook), dat scheelt echt. Ik heb ook alle foto's ver weg geborgen maar niet weggegooid. Doorzetten Martine! Komt goed...

Pffff

Een week verder nu en het is nog steeds zwaar, maar ik probeer m'n zinnen te verzetten. Helemaal zonder contact is het toch weer niet geweest deze week, helaas. Al was het contact slechts zakelijk i.v.m. het soort bedrijf waar hij werkt. Lastig uitleggen, maar neem maar van mij aan dat ik er bijna niet omheen kon. Wel heb ik mijn mails (geen telefonisch contact gezocht, al was het maar omdat ik zijn nieuwe minnares niet aan de telefoon wilde krijgen!) enorm afstandelijk gehouden. Zakelijk, zonder privé opmerkingen, alsof ik het naar ieder ander bedrijf zou sturen.

Met de sportavond groette hij neutraal en ik ook. Hij zocht geen contact, geen praatje, maar toen hij aan het eind wegliep, zei hij wel dat hij zo snel mogelijk zou kijken wat hij i.v.m. het mailtje voor me kon doen. Nouja, daar heb ik ook nog niets van gehoord, dus zo hard loopt hij blijkbaar niet meer voor me.

En nu weet ik niet meer wat ik voel. Nog steeds een steek in m'n buik als ik aan hem denk met zijn secretaresse, maar geen tranen. Een warm gevoel toen ik hem met sporten binnen zag komen, terwijl ik uit alle macht deed alsof ik ingespannen bezig was en hem niet binnen zag komen. Ik WIL het afsluiten, het achter me laten, maar dat is toch nog moeilijker dan ik dacht! Vooral omdat mijn dochter tot twee keer toe vandaag over hem begon. Gewoon, alledaagse dingen, maar toch...

Groetjes,
Martine

Martine

Je zegt ergens dat je je ex-minnaar mist als vriend. Dat herken ik, al mis ik hem niet meer als zodanig. Ik voel heel soms nog wel een vaag "jammer dat we geen vrienden kunnen zijn" maar dat stoort me niet, ik heb tenslotte ook nog andere vriendschappen en jij ook.

Zie het als een ziekte die langzaam overgaat en probeer je niet te veel aan jezelf te ergeren, dat maakt je minder opstandig en dus rustiger.

Als het troost

Als het je troost, hier een zware dag die in het teken staat van het gemis... Pfff... Denk je dat je een stapje hebt gemaakt, stort je weer terug...

Moeilijk he..kom op!

Martine hou vol. Is hij nu met die andere vrouw samen? Dus weg bij zijn gezin? Bedenk je nou even, of jij werkelijk de plaats van de nieuwe vrouw zou willen innemen nu. Nee toch? Ja tuurlijk wil je nog even wegdromen in zijn armen. Maar kom, dat is ook een kwestie van hormonen hoor. Die tijd is voorbij. Als jullie toen voor elkaar hadden gekozen was je leventje nu echt geen 100% geluk en rozenblaadjes. Je gezin opbreken voor hem? Nee!! Dat wil je niet, heb je zelf gezegd. Laat het achter je, alsjeblieft. Mooie ervaring en een wijze levensles. Next!! Je zou je man weer eens met andere ogen kunnen bekijken? Die is er ook nog..

Even anoniem?

Even anoniem, dat is nostalgie en heimwee waar jij even last van hebt. Geeft toch niks joh, laat het gewoon toe. Meestal duurt het maar een dagje..Gaat het alweer beter?

Pfff...

Ik krabbel weer op. Even een heftige terugval zullen we maar zeggen. Lief van je dat je informeert!
Baal gewoon dat door heel het gedoe iets in mij is aangeraakt, waardoor het voelt alsof er een stukje bij me weg is. Kan het lastig uitleggen en heel het verhaal opschrijven wil ik niet. Er wordt in deze rubriek ook 'getrapt' en dat kan ik er even niet bij hebben. Doet gewoon even pijn maar gelukkig weer wat minder. Dank je wel!

Volhouden

Weer vele dagen verder, ik lijk ze te tellen! Zondernaam vraagt of hij nu met die andere vrouw samen is. Volgens mij niet, maar ik zou het echt niet weten! Ik geloof haast niet dat hij al weg is bij zijn gezin, dan had ik hier of daar een opmerking op Hyves moeten vinden, en daar lijkt het gewone leven voort te kabbelen.

Mijn man weer met andere ogen bekijken, ja, daarvoor doe ik erg mijn best nu. Deze week zijn we samen een paar dagen weg geweest. Gepraat, gehuild en ja, ook intiem geweest. En dat voelt dubbel. Ondanks het enorme missen van die ex-minnaar, denk ik dat ik er met mijn man wel uit ga komen op den duur. Voordat we weggingen, die paar dagen, heb ik die ex-minnaar wel nog aan de telefoon gehad. Puur zakelijk gesproken, maar hij was vriendelijk en behulpzaam, en dat voelde, ondanks alles, toch prettig.

Voor mijn gevoel scheelt het dat ik door ons uitstapje mijn vaste sportavond moest missen en hem dus weer een week langer niet zie. Volgende week zien we wel weer verder. Nu maar leven bij de dag. Eerst concentreren op m'n nieuwe baan komende week: flinke afleiding!

Bedankt voor jullie medeleven hier!

Groetjes,
Martine