Verjaardag neefje
Ik heb 1 broer en hij heeft 2 zoons, een daarvan is as dinsdag jarig, maar dit wordt zondag gevierd, bij mijn moeder want mijn broer zit een traject en zodoende heeft hij nog geen eigen woonruimte, nu is zijn zoontje jarig en mijn moeder belde al op om te vragen of we dit jaar eerder kwamen dan vorig jaar.
Want neefje rekent erop, wij zijn de enige visite, want broer heeft verder geen vrienden en/of familie die hij uitnodigt, wij zitten daar dus onze tijd uit...dit klinkt heel lullig.
Maar natuurlijk gaan we graag naar neefje toe, maar mijn moeder verwacht ons rond half 2 om dan weer rond half 6 6 uur naar huis te gaan. Ik vind dat dan weer te lang, en blijf liever anderhalf a 2 uurtjes, maar mijn moeder was een beetje gepikeerd, want dit doen we bij vrienden toch ook niet, nee idd, omdat daar genoeg gesprekstof is,(visite).
Mijn moeder staat continue in de keuken te stressen met eiersalade oid, ze komt nergens dus heeft ze ook niets te vertellen, of een klaagzang over het kabinet en hoeveel ze wel niet moet betalen etc...dit klinkt heel erg, maar ik ga helemaal niet meer graag naar huis. Ze werkt niet en heeft maar 1 vriendin dus leeft in haar eigen wereldje.
Ik ben afgelopen dinsdag met m'n moeder wezen winkelen, maar dan ben je bezig en dat gaat hartstikke leuk, maar die feestjes zijn voor mij een nog net geen ramp...er komt gewoon niemand, en dan vind ik het veel te lang.
Vorig jaar kwamen we rond 3 uur half 4 en dat vond ze extreem laat (haar woorden) want om half 7 gaan neefjes weer naar moeder toe....
Wij zijn dus de enige visite, en ik snap dat neefje daar op staat te springen, maar anderzijds zijn wij niet verantwoorderlijk voor een leuk feestje, mijn broer kan ook mensen uitnodigen oid....ik vind dat ze van ons aflaat hangen, en dat vind ik eigenlijk niet kloppen of wel ???
Ho!
Mijn moeder is een best mens, maar....ze wil graag alles naar haar hand zetten, ik ben zeg maar langzaamaan onder dat juk uitgekomen...(nu mijn broer nog)
Ze regelt het liefst wat voor kleding de jongens aan hebben, wat ze eten, heeft overal commentaar op als het niet naar haar zin is...dus ik snap dat mijn broer zo is zoals hij is, want hij weet niet beter. Hij is nu keihard aan het knokken (heb ik respect voor) maar hij is in deze dingen (verjaardag) niet echt voortvarend.
De ideeen die aangedragen worden vind ik raar, ik ga vanmiddag ook naar een kinderverjaardag, maar dan ga je toch niet met je visite naar het bos oid ?? Nee, dat is gewoon thuis, en ik vind niet dat het mijn taak is om iets anders te organiseren.
Dat ik in een slachtofferrol zit zie ik zelf ook niet zo. Ik was ten tijde van het berichtje even m'n moeder tijdelijk zat. Omdat ze altijd alles naar haar hand wil zetten, en bij mij lukt dat niet meer, ik ga er tegen in, alleen moet ik ook nog leren middelen en niet overal tegen in gaan. Ik gun mijn neefje natuurlijk een superverjaardag. Dus gaan wij morgen gewoon rond 2 uur richting feestje en na het eten (18.00) weer naar huis, jullie hadden gelijk dat ik die 2 dingen apart moest zien. Het gaat om hem. Met mijn moeder deal ik wel op een andere tijdstip !
Is goed hoor
Je wilde hier gewoon even mopperen op je moeder en bent er helemaal niet op uit om een bijdrage te leveren aan het verbeteren van de situatie.
Goed hoor, dat je nu wel tegen je moeder ingaat, maar het is meer een houding van de wat oudere puber dan die van een volwassen vrouw met kinderen. Daarvan zou je verwachten dat ze verantwoordelijkheid neemt voor een situatie, in plaats van alleen wijst op wat niet deugt. Jij wil klagen, maar niets veranderen en dat is wat hier bedoeld wordt met een slachtofferrol. Je moeder neemt verantwoordelijkheid en probeert een situatie ten goede te keren (met wat zij in huis heeft). Deze houding heb ik op zich meer respect voor ook al betekent dit dat ze zich zenuwachtig maakt over de eiersalade.
Nou ja zeg
Ik hoef geen verantwoordelijkheid te nemen voor deze situatie, zou lekker zijn, dat overal waar ik kom mijzelf verantwoordelijk zou moeten voelen.
Ik wil best 2 of 2,5 uurtje komen voor mijn neefje, maar als mijn moeder dat dan te kort vind, is dat toch niet mijn probleem ? Mijn broer doet daar niet moeilijk over, want hij is zelf ook meestal binnen een uurtje weer weg (maar hij heeft het moeilijk in sociale situaties dus is het bij hem wel geaccepteerd)
Je doet net alsof ik niets voor het jochie overheb, en dat is dus niet zo, ik heb er alleen een hekel aan dat mijn moeder manipuleert/dwingend is. En jij vindt dat mijn moeder verantwoordelijkheid toont maar ik zie het als weer iets naar haar hand zetten,en als dat dan niet loopt zoals zij in haar hoofd heeft, dan is het niet goed.
En ik vind het niet gek dat het forum leegloopt, als je al niet eens meer mag klagen......En wie zegt dat ik niets wil veranderen, dat wil ik juist wel door tegen mijn moeder in te gaan, haar laten inzien dat ze ook rekening moet houden met een ander, zij kan niet bepalen hoelang een ander komt/blijft Ze is te lang alleen, dat merk je aan alles.
Te lang alleen
" Ze is te lang alleen, dat merk je aan alles. "
Wat heb ik een medelijden met je moeder. Kun je niet een uurtje eerder naar de verjaardag komen, om te helpen met de eiersalade?
Ik begrijp heus wel dat je niet langer naar je moeder wilt luisteren, je bent tenslotte geen klein kind meer. Maar ik heb het idee dat daarvoor in de plaats dan wel iets anders moet komen: respect, verdraagzaamheid, acceptatie. Oftewel: je moeder moet je niet willen veranderen. Ik beloof je: dat gaat je niet lukken. Jij kan er alleen anders mee omgaan, opdat het je minder boos maakt. Opdat je milder naar je moeder kunt kijken. Dat je ziet waar ze het zo moeilijk mee heeft, want ik zou niet graag in haar schoenen staan, met zo'n lastige situatie met haar zoon, jij wel?
Sja...
'Ze is te lang alleen, dat merk je aan alles.'
Wat zou je willen dat je naaste geliefden deden als je zelf in die situatie verkeerde?
Te lang alleen....
Te lang alleen...dat maakt juist dat ik extra vaak naar mijn moeder ga...ook al wordt ik er weleens moe van hoor,maar toch...ik hoop dat mijn kinderen later ook mildheid en verdraagzaamheid kunnen opbrengen als ik misschien wel te lang alleen ben.
Mooi gezegd fio
"ik hoop dat mijn kinderen later ook mildheid en verdraagzaamheid kunnen opbrengen als ik misschien wel te lang alleen ben".
Ik hoop het ook en probeer zo ook met mensen (en hun tekortkomingen) om te gaan. Niet dat het altijd lukt hoor, maar ach... we blijven streven naar perfectie 
Mooi gezegd in elk geval!
n@nny
Verantwoordelijkheid.
" Wat zou je willen dat je naaste geliefden deden als je zelf in die situatie verkeerde?"
"Te lang alleen...dat maakt juist dat ik extra vaak naar mijn moeder ga...ook al wordt ik er weleens moe van hoor,maar toch.."
Moeder is te lang alleen en mist 'aanspraak'. Dus is het advies hier dat dochter haar maar wat vaker op moet zoeken.
Maar met 'vaker langskomen' zul je toch die eenzaamheid niet écht op kunnen lossen. Een dochter kan in haar eentje gewoon niet een gevuld, sociaal leven vervangen.
En wiens verantwoordelijkheid is het eigenlijk, om een gevuld sociaal leven te hebben? Mijn ervaring met mensen die aanspraak zeggen te missen is, dat dat vaak juist de types zijn die de verantwoordelijkheid bij een ander leggen.
Als die mensen die verantwoordelijkheid zelf nou eens op zouden pakken, dat zou de eerste stap uit het probleem zijn.
Mijn oma is jarenlange weduwe geweest, alleen in een flat, maar altijd van alles en nog wat te doen. kaart club, die en die opzoeken in het verzorgingshuis, Reinreisjes met haar zus, alle verjaardagen aflopen.
Als je aan bed gebonden is is het natuurlijk een ander verhaal, maar dat maak ik hier niet zo uit op.
Goed punt fred
Het feit dat moeder lang alleen is, genereert geen verplichting naar haar pijpen te dansen natuurlijk. Natuurlijk is het fijn als mensen de mildheid kunnen opbrengen maar blijkbaar is dat bij 'wat nu' nog niet. Ieder geval is anders. Bij de een is de moeder toch net wat milder of zijn er bijvoorbeeld meer kinderen die de dwingelanderij van moeder over elkaar kunnen verdelen. Ik vind dat er geen oordeel past over 'wat nu' haar korzeligheid tov haar moeder. Wij staan niet in haar schoenen. (Daarnaast blijkt de eigen mildheid die gepropageerd wordt soms ook ingegeven door het verlangen zelf zo behandeld te worden, mag natuurlijk maar misschien hoeft 'wat nu' dat helemaal niet)
Blijft het dilemma en ik denk dat je juist niet in de strijd moet gaan (ook omwille van neefje)maar creatieve oplossingen moet bedenken die oma's dwingelandij omzeilen (zoals met zijn allen een boswandeling maken en pannenkoeken eten).
Maar goed, het hele gebeuren zal wel op dit moment plaatsvinden. Vertel nog even hoe het is gegaan, Wat NU?
Fred, daar gaat het hier niet over
Je trekt de opmerking over verantwoordelijkheid door tot in het extreme om vervolgens te betogen dat het jouw pakkie an niet is. Daar gaat het niet over. Het gaat over de verjaardag van het neefje van TS.
Niemand zegt dat TS de eenzaamheid van haar moeder moet oplossen. Maar de hulp die moeder biedt aan haar vastgelopen zoon is ietwat klunzig en volgens TS komt dit doordat zij "te lang alleen is". In dit laatste zou zij haar moeder kunnen ondersteunen in plaats van kritiek te hebben. TS gaat met haar moeder winkelen, dus zij laat haar niet zomaar aan haar lot over, daar gaat het ook niet niet over. Maar het is moeilijk om als vereenzaamde oudere een leuk kinderfeestje te organiseren, dus daar zou de TS een rol kunnen spelen. Zij zit in de kinderen en weet wat leuk en cool is.
Overigens vind ik dat Tonny en Fiorucci het mooi verwoorden. Over je eigen irritatie heen stappen en iemand steunen. Daarmee wordt niet bedoeld dat TS de verantwoordelijkheid voor het leven van haar moeder over moet nemen. Gewoon wat begrip en aandacht in een moeilijke situatie, waarin moeder haar beste beentje voorzet, maar het niet helemaal lukt.
Verkeerd gelezen?
ik las die 2 opmerkingen die ik citeerde als 'ga dan wat vaker bij haar langs, ze is te lang alleen'.
Dat kan ik natuurlijk verkeerd gelezen hebben.
Voor het neefje is het gewoon zielig, natuurlijk, en ik ben het met iedereen eens dat zijn belang voorop komt. Hij kan zijn verantwoordelijkheid nog niet nemen.
Eigen moeder van neefje
Heeft neefje ook een moeder? Als er een moeder is dan zal zij toch waarschijnlijk ook een feestje organiseren en misschien ook een kamer vol familie. Het hoeft toch niet allemaal zo dubbelop?
Een uurtje langskomen lijkt mij mooi zat!
Te lang alleen versus eenzaam
Te lang alleen is niet perse hetzelfde als eenzaam zijn. Wanneer iemand al lang alleen is, merk je een bepaalde rigiditeit, moeite met rekening houden met, niet om kunnen gaan met (kleine) wensen van de ander, steeds aan het woord zijn en niet vragen wat de ander heeft beleefd, meer dan heilig overtuigd zijn van het eigen gelijk en daarom niet willen en kunnen luisteren naar de ander of een ander, nooit meer (subtiel) gecorrigeerd worden, het gevoel hebben dat iemand met een andere mening, tegen je is, ipv gewoon een andere mening! Naast dit alles, kan je ook eenzaamheid ervaren maar dat hoeft niet. Je kan het heel prettig vinden om alleen te zijn. Meestal ervaren gezinsleden deze eenzaamheid wanneer ze bij zo iemand zijn en hun best doen elke 'situatie' te redden: het contact komt niet meer van de grond. Dat kan puur en alleen zijn van te lang alleen zijn. Dat kan een rouwproces zijn voor kinderen of kleinkinderen van oma in dit geval.
Neefje
Misschien beter om de relatie tussen WatNu en haar moeder even te laten rusten, we doen allerlei aannames maar wat er precies speelt weten we niet. Ook niet waar neefjes moeder is. Ook niet wat er is met zijn vader.
Wat we wel weten is dat neefje een fijne verjaardag wordt gegund, dat oma daar een vastomlijnd idee over heeft (dochter moet een lange middag komen, zo lang mogelijk).
WatNu, heb je al een idee? Met belangen van neefje met stip op 1?
Is dit nou
Een voorbeeld van de dramadriehoek?
Hoe dan ook, succes! Ik hoop dat het een onverwacht plezierige middag wordt.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Nee ely
Want neefje is niet echt een partij 
Tirza
Fred ot
Oh nee, het sociale leven van mijn moeder is beslist niet mijn verantwoording. Maar mijn zus en ik vinden het heel normaal om toch even extra om te kijken naar haar, een keertje bellen, haar uitnodigen, etc. Zij doet ook heel veel voor ons! En deed dat ook in het verleden toen onze kinderen klein waren. Onze moeder past nog twee keer per week een paar uur op de kinderen van mijn zus.
Tirza
Voor een dramadriehoek heb je slechts 2 partijen nodig.
Verantwoordelijkheid.
"Oh nee, het sociale leven van mijn moeder is beslist niet mijn verantwoording. Maar mijn zus en ik vinden het heel normaal om toch even extra om te kijken naar haar, een keertje bellen, haar uitnodigen, etc."
Het is ook niet alsof ik mijn moeder in de kou zou laten staan als ze eenzaam was. Zeker niet!
Maar ik zal me nooit verplicht voelen om extra langs te komen 'omdat er niemand anders komt'. Alsof het dan mijn schuld is dat ze alleen is.
Het gaat om die verplichting. Ik doe best veel voor mijn familie, maar laat me verplichten tot niets.
Fred e.a.
vat het in een berichtje samen, ik vind niet dat ik me verantwoordelijk hoef te voelen voor mijn moeder/broer etc...dat heb ik juist altijd gedaan, en daar werd ik niet vrolijker van, ik voelde me schuldig dat bij mij alles lekker liep en bij hen juist niet, terwijl ik ook al een hoop mee heb gemaakt.
Ik stel (vind ik zelf) me nooit slachtofferig op, je moet er het beste van maken, maar ik baal soms wel als mijn moeder weer dwingend is. Het is gisteren gewoon leuk geweest en neefje heeft een super verjaardag gehad. Mijn broer heeft inmiddels een vriendin dus er was weer meer gespreksstof.
Mijn moeder vroeg hem of hij ook een keer wat kon doen (drinken inschenken oid) want zij liep de hele tijd, ja zei mijn broer en als ik wat wil doen, dan zeg je dat doe ik wel want.....en zo is het vaak met mijn moeder klagen dat er niks gebeurd maar ze wil het niet afgeven....ik raak daar een beetje geirriteerd door, maar dat is zo gegroeid, mijn broer doet niks zonder mijn moeder, maar mijn moeder wil ook alles weten, hoe en wat...bah heel verstikkend, het is heel moeilijk om daar onder uit te komen, dit doet ze niet expres of bewust, maar ze is alleen en heeft niet veel omhanden...toen mijn kinderen werden geboren ging ze ineens niet meer met vriendinnen (die ze toen nog wel had) weg, want haar leven draaide toen om de kleinkinderen...maar mijn kinderen worden ook groter en hebben hun eigen dingetjes en komen niet meer zovaak dus ook dat viel haar tegen, alhoewel ze daar nu ook wel aangewend is. Ze zegt dat ze zich niet eenzaam voelt en dat geloof ik ook wel, alleen blijft ze graag thuis, en kijkt ze alles wat los en vast zit op tv....Het zou mijn oude dag niet zijn maar goed.....
Het is dus echt niet zo dat ik haar wil veranderen of haar niet respecteer, maar ze kan soms erg claimend zijn, en daar heb ik geen zin meer in...
Verplichting
"Verplichten" heeft zo'n ruime betekenis: bedoel je de ene misschien niet, dan vergeet je de andere te zien. Verplichten als in contract, iets dat moet of iets dat nu eenmaal zo hoort en als je het niet doet, je buiten de groep valt. In sociale context is er vaak een mix van beiden, altijd met extra smaakmakers als wederkerigheid (of gebrek er aan), meer of mindere mate van vrijwilligheid, beperkte of nog beperktere mate van vrijheid. Dus, Fred, ik ben van mening dat je zoiets niet zwart-wit kan stellen.
Mooi!
Mooi dat je neefje toch een leuke verjaardag heeft gehad!
"Verplichten" heeft zo\'n ruime betekenis: bedoel je de ene misschien niet, dan vergeet je de andere te zien."
Met verplichting bedoel ik : Vinden dat je iets moet doen, ook al vind je het zelf niet leuk.
Dat is wat anders dan dingen voor een ander over hebben. Bij iets voor een ander over hebben is er vaak idd nog een mix van wederkerigheid.
Bijvoorbeeld: Mijn schoonouders hebben zo hun eigen 'dynamniekjes'. Maar ze zijn ook aardig, en hebben veel voor mij over. Dus kom ik vaak bij hen, ook al sla ik dan iets anders (leukers)over. Dat is wederkerigheid.
Maar als mijn schoonouders de ene rotopmerking naar de andere zouden laten vallen of eeuwige klaagzangen af zouden steken, dan was het gauw over.
Als je dan nog steeds het idee hebt dat je MOET gaan, zonder dat er ooit iets terug komt, "omdat het nou eenmaal je öuders/schoonouders/broer/vulmaarin zijn" dat is voor mij een verplichting. En daar ga ik niet in mee.
Hoop dat het zo wat duidelijker is?
Leuk
In theorie heel duidelijk, prettig, handig maar de praktijk is heel anders. Daarom zeg ik dat je het niet zo maar Zo kan stellen.
Claimgedrag
Dat claimerige van oma herken ik wel hoor. Mijn moeder heeft zich na haar scheiding helemaal op mij gestort (ik was toen 8). Uiteindelijk ben ik uit huis gegaan, heb een leuke man en twee kinderen. Zij is alleen en stelt mij verantwoordelijk voor haar geluk. Ze heeft immers haar leven aan mij opgeofferd en ze heeft ten slotte een dochter die haar moet opzoeken. Dat dat niet altijd kan gaat totaal aan haar voorbij. Als ik aangeef dat ik het redelijk druk heb met baan, kinderen, man en zo, roept ze dat ik dan niet aan kinderen had moeten beginnen want ik heb haar nu nog. Ze heeft geen vriendinnen of kennissen en met de familie die er nog is, heeft ze ruzie. Dat eeuwige schuldgevoel van mij dat ik nooit genoeg voor haar doe, is best lastig. Ik doe leuke dingen met mijn gezin en zij zit alleen thuis. .... Natuurlijk gaat ze af en toe mee, maar dat gaat niet altijd.
Fijn dat neefje een leuke verjaardag heeft gehad !
Voor mij werkt het.
"In theorie heel duidelijk, prettig, handig maar de praktijk is heel anders. Daarom zeg ik dat je het niet zo maar Zo kan stellen."
Voor mij anders heel duidelijk, hoor. Ik weet precies wanneer mijn gevoel zegt 'en nu kan je de boom in'!
Herkenning.
"Dat claimerige van oma herken ik wel hoor. Mijn moeder heeft zich na haar scheiding helemaal op mij gestort (ik was toen 8)"
Ik herken dit patroon wel een beetje. Mijn schoonmoeder was vroeger een best ambitieuze vrouw, maar moest haar werk opgeven voor de carrière van haar man, die steeds moest verhuizen voor zijn werk.
Toen is ze maar Moeder met een hoofdletter M geworden. Alles draaide om haar kinderen. Als ze praat over die tijd klinkt het alsof ze bij de Veiligheidsraad van de VN zat, 80 uur in touw, nergens anders tijd voor.
Haar kinderen zijn haar alles, Kerst 'is het hoogtepunt van het jaar' 'de hele familie bij elkaar'. Claimerig, maar heel subtiel.
Zou het een vreemd soort slachtofferrol zijn? De Engel Die Alles Op Heeft Geofferd Voor Haar Kinderen?
Fred
Nou, een slachtofferrol is het zeker. Daar voelt ze zich goed bij. Ze heeft zelfs alvast een rollator gekocht voor het geval dat.... Zelf verantwoordelijkheid nemen voor je leven begrijpt ze niet. Dat je zelf moet investeren in vriendschappen ook niet. Soms heeft ze even een kennis, maar die mag dan ook echt niemand anders meer spreken en moet altijd voor haar beschikbaar zijn. Dat gaat altijd maar een korte periode goed en dan laat zo iemand het afweten. Dan is het meteen: zie je wel.
Als ik haar ergens op aanspreek, dan heeft mijn man mij gehersenspoeld. Het is allemaal zijn schuld. Als ik vertel dat ik niet zo lekker ben, dan begint ze meteen over een pijntje wat bij haar veel erger is.
Maar goed, dit gaat niet meer over het onderwerp van topicstartster.
Fred
Subtiel claimerig? Wat voor jouw verplichtingen inhoudt, ik schat zo in dat dit een hele andere manier van kijken inhoudt dan originele poster bedoelt. Ik stel voor om haar blik niet tijdens dit draadje in te vullen met wat jij daar onder verstaat.
Sorry
Sorry, ik had het hier eventjes over mijn schoonmoeder, omdat ik wat van haar in iemands anders post herkende.
Afdwalen naar claimende en dwingende ouders in het algemeen, omdat het originele draadje er deels ook over ging mag dus hier dus niet.
Jammer vind ik zelf, want zo ontstaan de leukste draadjes, omdat iedereen er wel wat in herkent. Maar goed, ik zal deze draad niet langer vervuilen.
