Verjaardag verdriet
De dochter van mijn vriend wordt 18 op 2e kerstdag een hele leeftijd! Nu geeft ze een brunch feestje voor familie&vrienden bij mama thuis 11h - 16h,er komen 35 mensen, waaronder ook de ouders van haar nieuwbakken vriendje en de ouders van hemzelf beide met hun nieuwe partners mijn vriend heeft het hier erg moeilijk mee. Hij is nl uitgenodigd maar mag mij niet mee nemen, omdat mama dat niet wil. Hij wil ook met haar en ex vrouw om tafel om dit te bespreken, ook in het kader van toekomst op haarzelf wonen etc en moeten kiezen wie van haar ouders wanneer langs komen. Hij is alleen heel erg bang voor ruzie, maar wil ook niet meer dat iedereen er wel is behalve zijn "vrouw" hij begint hier last van te krijgen nl dit gaat al 9jaar zo, maar hij is het zat. Bovendien zegt hij is het kerstdag.
Nu heb ik aangegeven dat hij wellicht misschien wel koffie en gebak kan /moet gaan doen zo is hij toch op haar verjaardag geweest, omdat ik bang ben dat ze zich anders als dochter afgewezen voelt. Ik vind het zo verdrietig om dit verdriet en tweestrijd te zien en niet te kunnen oplossen.
Vader
Zoals ik al eerder zei: vader moet zich realiseren dat dit NIET het moment is om opeens zo rigide te worden - zeker omdat jij bereid bent om in het belang van dochter nog een keertje thuis te blijven. Hij is een volwassen man die zich moet realiseren dat hij op deze manier een belangrijke mijlpaal van zijn dochter mede verziekt. En waarom? Omdat hij uitgerekend nu besluit dat het mooi is geweest. Heel binnenkort komt er een veel geleidelijker manier om dit op te lossen: als dochter gasten op haar eigen terrein kan ontvangen. Maar niet nu. Zeker omdat dochter zich al eerder in de steek gelaten voelde door haar vader. En als ik even heel hard ben: dat gevoel is heel begrijpelijk. Ze wordt nu 18. Je zegt dat dit al 9 jaar zo gaat. Dan was ze dus hooguit 9 toen haar vader vertrok en hopelijk (anders had hij wel heel snel een ander) nog jonger. Zo’n meisje snapt toch helemaal niks van dat volwassenengedoe - en gezien hoe ex zich al jaren gedraagt lijkt de kans me klein dat ze het meisje heeft geholpen een goede relatie met haar vader te behouden. Maar dit laatste is puur aanname natuurlijk, ik kan er volledig naast zitten.
Wat Niki37 zegt
Dat drijft de zaak het minst op de spits, terwijl de vader wel zijn punt duidelijk maakt
Overigens
Overigens heeft je partner wel gelijk dat dit soort emotionele chantage wel heel snel afgelopen moet zijn. Maar om uit deze patstelling te komen zal er toch iemand toe moeten geven. En dan lijkt me voor de hand te liggen dat dit vader is - die heeft niet het excuus dat hij nog maar net puber-af is. Vervelend allemaal, hopelijk komt er toch nog een oplossing.
Ook eens met reactie van Niki
En het is niet alleen de chantage van dochter die vanaf haar volwassenheid over moet zijn. Maar ook de acties van moeder. Zij zegt contact te willen met TS in januari. Dat moet dan ook echt gebeuren. En dat moet dochter ook snappen. Dat het hierna echt klaar is.
Vader kan nu toegeven zoals beschreven in reactie van Niki.
En daarna met dochter praten over hoe zij (hij en dochter) dit in gaan vullen.
Raar maar waar
Het wordt alleen maar erger. En ineens is alles mijn schuld, aldus dochter en ex vrouw.
Ex vrouw tegen gekomen in supermarkt, ik werd aangesproken, met de opmerking 2020 afspreken in mijn achterhoofd ging ik positief op haar af. Krijg ik te horen dat ik kreng ben, dat ze ex naar mond heeft gepraat. Dat ze niet wil afspreken eerder dan na zomervakantie 2020 misschi, omdat ze wil dat de dames alleen met papa op vakantie gaan. Hij gaat al elk jaar een 8 dagen alleen met ze weg. Ik snap er niks van
Dat ze mijn vriend heeft uitgenodigd voor gesprek samen met dochter en dat hij de keus krijgt dochters of ik en anders nooit meer contact met beide dochteres
Dit wordt een ramp De arme meiden. Ik snap er echt niks van. Sorry voor mijn gezeur, maar ik was zo blij en positief gestemd en nu dit. Man is ook enorm kwaad over 't hele gebeuren.
We wachten het gesprek maar even af
Ah,...
Moeder lijkt zich gepasseerd te voelen omdat TS dochter zelf gebeld had en met een leuk idee kwam waardoor vader wel zijn dochter kon feliciteren, zonder aan de visite te hoeven deelnemen. En dat allemaal zonder dit eerst met moeder te bespreken! Foei Annemarie 
.
Persoonlijk vond ik het ideetje wel wat geforceerd maar ach, als dochter het gezellig vond, is dat waar het om draait.
Nu lees ik tussen de regels door dat dochters van hun vader houden. Dit jaar zal het er wel niet meer van komen, maar hun moeder kan hen niet bij hun vader weg houden.
De meiden gaan uiteindelijk toch hun eigen weg; moeder gaat op den duur de grip verliezen. Situatie ligt nu te gevoelig om dit in 2019 nog te keren.
Flanagan
Snap ik hoor dat het idee wat geforceerd over kan komen. Het kwam eruit en ik wist niks anders te bedenken want wilde graag dat dochter toch haar verjaardag ook met papa kon vieren.
Ik bel /app overigens vaker met haar om iets te regelen., meestal een verrassing voor papa, eten met hem alleen of met zusje of met ons 4 . Ze komt zelf ook vaak met rechtstreekse vraag of ik papa "thuis" Kan houden en het is nooit issue geweest voor zover ik weet Nu wel blijkbaar, wellicht heb je Harstikke gelijk da mama zich gepasseerd voelt. Maar ik snap er niks van.
Waarom die vent van me niet gewoon direct ja heeft gezegd, nu wordt het, zelfs als hij nu wel zou gaan, sowieso beladen.
Ik hou mijn vingers gekruist
Annemarie
De ex wil waarschijnlijk niet eerder afspreken met jou dan na de zomervakantie, omdat ze bang is dat als ze eerder met je gaat praten, jij voortaan meegaat met de 8-daagse vakantie van je man met haar dochters. En dat lijkt haar heel erg.
Je lijkt mij een heel aardige vrouw en waarschijnlijk ziet dochter jou ook wel zo, maar die heeft ook op haar 9e en de jaren daarna meegemaakt dat haar eigen moeder heel erg verdrietig was omdat haar vader opeens wegging (met jou? Dat maakt ook nog wel wat uit voor het begrijpen van de situatie)
Een 18e verjaardag vieren met jou en de moeder geeft dochter alleen maar stress op dit moment. Logisch dat ze daar geen zin in heeft. Zoals al eerder door anderen gezegd, je man kiest echt het verkeerde moment om zijn punt te maken. Hij had dat vantevoren met dochter moeten bespreken; nu heeft hij het eenzijdig beslist. Hij is daarmee ook aan het manipuleren.
Ik zou het gedrag van dochter trouwens geen manipuleren noemen, want ik denk dat zij ook het liefst van alles zou willen dat jullie met zijn allen een gezellige brunch zouden hebben. Wat heeft zij bij het jou weghouden verder te winnen? Hooguit een minder verdrietige moeder.
Ik begrijp trouwens heel goed dat je man wil dat het nu eens een keer afgelopen is met jou weghouden hoor. Hij is vast heel trots op je. Maar hij moet het een beetje constructiever aanpakken denk ik.
paloma
Even vooropgesteld ik neem hun dochter niks kwalijk en vind ook niet dat ze manipuleert, ik begrijp het vanuit haar heel goed.
Mijn opmerking over emotionele chantage was meer gericht op dat ik het idee heb dat ex vrouw, bewust of onbewust (kan ook onmacht zijn of paniek of …. Vul maar in maar dat zijn speculaties) hun dochter(s) en haar ex man chanteert. Ik vraag me af waarom, daar heeft ze toch uiteindelijk alleen maar hun kinderen mee te pakken en hoe is het mogelijk dat iemand daar jaren in blijft hangen. Ook erg vervelend voor je eigen toch lijkt me.
Nee niet voor mij in de steek gelaten, ze waren al uit elkaar.
Soms denk ik wat een rare mensen heb je toch
Want inderdaad, niet altijd als er twee scheiden gaat het om twee even normale mensen die op elkaar uitgekeken zijn, soms is een van de twee zodanig van het padje af dat nog tien jaar na de scheiding de ander niet hoeft te beginnen aan een Facebook account omdat dat toch maar uitloopt op stalking, er nog steeds getouwtrek is om de kinderen en mevrouw ondertussen aan haar derde of vierde partner is die inmiddels ook al licht wanhopig wordt over mevrouws buien en wantrouwen.
Er is hier een hele draad over narcistische ouders maar ik vind borderline ook niet zo'n fijne stoornis.
Heb wel gezien dat borderline:
óf de patiënt zelf wanhopig maakt omdat deze het zich bewust is (en dan is het leven wel erg zwaar, te zwaar soms, tot verdriet van de mensen eromheen),
óf de hele omgeving kompleet wanhopig maakt omdat de patiënt juist absoluut overtuigd is van haar eigen gezonde verstand en stabiliteit en overtuigd is dat alleen anderen fouten maken. Dat laatste is minder dramatisch voor de persoon zelf, maar ergens ook wel tragisch want als mislukt natuurlijk uiteindelijk wel.
Maar het is voor de omgeving ook tragisch want zo iemand sleurt als een vernietigende wervelstorm alles mee wat in de buurt komt. En als je geraakt wordt is het te laat. Bovendien blijft iedereen toch lang twijfelen, want het klinkt allemaal zo overtuigend.
Er zijn echt wel mensen waarvan je denkt: die hadden beter niet kunnen trouwen laat staan kinderen krijgen. Maar ja, dat is altijd achteraf want dat staat meestal niet op hun voorhoofd. En ze kunnen hun omgeving heel lang op het verkeerde been zetten.
Wat voor type die ex is weet ik niet, en misschien heeft ze helemaal geen stoornis maar is het gewoon een raar of naar mens. Maar ik heb wel medelijden met de dochter in kwestie want zo te horen heeft die het nooit echt makkelijk gehad met haar beide ouders.
Annemarie
Ik lees dit verhaal met stijgende vernazing, en ook weer nief. Na mijn scheiding heb ik 2 jaar lang een relatie met een man gehad, die ook "gezegend" was met zo'n ex...
De kinderen waren jonger,.dus uiteindelijk heb ik het opgegeven, dat ging nog zo veel jaren duren.
Bij jullie is het niet het geval. En ik vind het bewonderswaardig dat je het blijft proberen.
Maar... geef het op en trek je terug, laat je vriend het oplossen zoals hij het zelf wil. Want weet je, de kans bestaat ook nog dat je vriend je het uiteindelijk kwalijk gaat nemen als het "fout" afloop (gebrouilleerd met dochter).
Dus steun hem in wat hij wil, maar doe niets meer.
Ik wens je veel succes. Het lijkt alsof sommige mensen geboren worden om de perfect k.. exen te worden.
Sini
Hier andersom
Een beetje off topic, maar mijn zoon nodigde de vriendin van mn ex al binnen een jaar uit voor zijn afstuderen. Vooraf bleken ze ook nog uit eten te zijn geweest, waarbij de vriendin van mn zoon werd geïntroduceerd. Ik was de laatste die haar te zien kreeg. Au au au. Dat een en ander voor mij misschien pijnlijk was (is) werd echt door niemand rekening mee gehouden. Hoe verschillend kan het zijn...
elledoris
Ik vind het nochtans niet abnormaal dat jouw zoon de vriendin van jouw ex eerst te zien krijgt. Ik vind zelfs dat er helemaal geen contact nodig is tussen de bio-moeder en de vriendin, het zijn tenslotte altijd de bio-ouders die verantwoordelijk blijven voor de kinderen en alles wat de kinderen betreft dient tussen hen worden geregeld; maar dat is mijn persoonlijke mening.
Mijn kinderen werden aan mijn vriendin voorgesteld tijdens een etentje drie weken nadat we een relatie hadden, en mijn ex heeft mijn vriendin bij gelegenheid eens ontmoet pas twee jaar later. Niemand heeft zich daar vragen bij gesteld.
William
Ik denk dat elledoris bedoelt dat zij de laatste was die de vriendin van haar zoon te zien kreeg. Dat vindt zij pijnlijk. Niet dat ze de vriendin van haar ex als laatste te zien krijgt. Die ziet ze waarschijnlijk liever helemaal niet.
William
Ik denk dat ik lijnrecht tegenover je sta wat betreft het contact tussen de nieuwe partners van de ouders.
Ik denk dat er juist wel contact moet zijn, zeker bij jonge kinderen maar ook bij pubers en volwassen kinderen.
Hoe krampachtig ga je dat doen, alleen de bio-ouders bij een huwelijk van de kinderen maar niet bv de nieuwe partner waar de ouder al 10 jaar mee samen is? Je kind dwingen zijn/haar verjaardag 2x te vieren als het zelf een gezin heeft omdat het niet mag laten zien dat het ook een band heeft gekregen met de nieuwe partner van de andere ouder?
Er zit een diep verschil tussen opvoeden / beslissingen nemen en contact hebben.
opvoeden/beslissingen nemen is aan de bio-ouders, maar contact tussen de ex en de nieuwe partner is nodig om tot een werkbare en normale relatie te komen. Je hoeft geen dikke vrienden te worden maar een normaal contact en wat wederzijdse waardering over wat die ander met en voor je kind doet is heel fijn, ook voor de kinderen.
Ehm William
"Mijn kinderen werden aan mijn vriendin voorgesteld tijdens een etentje drie weken nadat we een relatie hadden, en mijn ex heeft mijn vriendin bij gelegenheid eens ontmoet pas twee jaar later. Niemand heeft zich daar vragen bij gesteld."
Ik stel me daar heel grote vragen bij. Na DRIE weken? Ik hoop toch dat je drie maanden bedoelde? En dan nog vind ik het vroeg. Je gaat toch niet elke scharrel aan je kinderen voorstellen hoop ik? Dat is heel ongezond voor kinderen.
Anke
Anke toch, ik heb principieel nooit geslapen met een vrouw waar ik niet verliefd op was, dus er zijn geen scharrels geweest.
Elke situatie is natuurlijk verschillend. Het probleem was dat mijn vriendin permanent inwonende kinderen heeft, waardoor ze niet anders kon dan ze snel aan mij voor te stellen. En dan hebben we maar beslist om mijn kinderen ook aan haar voor te stellen, om alles in evenwicht te houden. Het was een beetje een beredeneerde gok, maar het gevoel zat super, en het is goed uitgedraaid. En mijn vriendin is ondertussen al meer dan 3 jaar mijn vriendin en het is nog steeds rozengeur en maneschijn tussen ons, dus dat zit wel goed.
We hebben in onze LAT-relatie een goede modus vivendi gevonden waar alle kinderen (3+2) mee konden leven, en er heeft zich nooit een probleem gesteld met de exen langs weerszijden.
In tegenstelling tot wat je lijkt te denken, hebben we de kinderen altijd voorop gesteld, zoals het hoort. Het is ook de hoofdreden waarom we blijven LATten tot de kinderen hun eigen weg gaan.
Ik denk dat we goed bezig zijn.
