Verlangen naar scheiding
Hoi,
Wij zijn eind vorig jaar verhuisd van een oude volksbuurt naar groter huis in een chiquere wijk. Het vorige huis huurden we, maar dit is een koopwoning en het duizelt me wat we daar aan verschillende kosten aan hebben. Alles is ingewikkelder geworden, tot en met de belastingaanslag aan toe. Het benauwt me dat ik het overzicht niet meer heb, ik begrijp heel weinig van onze geldzaken tegenwoordig, terwijl ik ze vroeger allemaal zelf deed.
Daar komt bij dat ik me weer erg ellendig voel over mijn huwelijk. Natuurlijk, we sukkelen wel door, maar ik ben zo ongelukkig. Ik vrees dat ik niet meer van hem hou. Ik vind 'm niet eens meer aardig.
Nu het vakantie is, knapt hij 's morgens van frustratie bijna uit elkaar dat ik m'n bed nog niet uithoef. Dan knipt hij pesterig het volle licht aan en gaat zich vervolgens douchen. Vanmorgen porde hij me om 6 uur hard in mijn rug omdat ik snurkte (verkouden). Beneden loop ik tegen zijn ontbijttroep aan, heb ik gister net gestofzuigd, is hij vanmorgen bij het roken door de krijtrommel van de kinderen gelopen en vervolgens over de vloerbedekking. Hop, allemaal roze vlekken erin. Gisteren brak hij een kommetje (per ongeluk, zegt ie, maar ik weet wel hoe razend hij hier staat huis te houden), de andere dag liggen mijn kleren ineens op de vloer.
Zo kinderachtig. Dat ie me het niet gunt dat ik nog even een uurtje kan blijven liggen. Als hij later op z'n werk moet zijn doe ik toch ook zo zachttjes mogelijk?
Ik heb er al heel vaak aan gedacht om ergens anders te gaan wonen, al dan niet nog getrouwd. Maar nu met dit huis vliegt het me naar de keel; we hebben een hypotheek die hoger is dan de waarde van het huis. Als we uit elkaar gaan, hebben we dus per persoon zo'n 15.000 schuld. En dat is áls hij het huis wil verkopen, want hij kan alleen de hypotheek wel opbrengen (ik werk niet). Hoe werkt dat dan als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd?
Ik schrijf me voor de zekerheid in bij de woningbouw -het duurt wel een paar jaar voor je een eengezinswoning kan krijgen), als we wel bijelkaar blijven is't mooier maar als het echt niet meer gaat kan ik tenminste een redelijk huis hier in de buurt krijgen, zodat de kinderen niet wéér van school hoeven te veranderen.
Het allerliefste wou ik dat we weer eens een beetje ons best voor elkaar gingen doen.
Het idee van een eigen huurhuisje trekt me zo aan! Weer een simpel financieel overzicht, alleen huur, gas/electra/water, ziekenfonds en huishoudgeld. Lekker opnieuw beginnen met een minimum aan spullen. Eindelijk de boel inrichten zoals ik dat zelf leuk vind. Elke avond de kamer voor mezelf. De tv, het bed, zelf weten hoe laat je in bed nog leest en 's weekends in alle rust een beetje uitslapen.
Maar ik vraag me wel af: hoe gaat dat met zo'n koophuis? Ook als hij er wonen blijft: rekent de bijstand dat als mijn bezit? Krijg ik dan wel een uitkering? Want voorlopig zal dat in ieder geval even moeten, ik heb geen baan, geen relevant diploma, geen werkervaring, het kan wel even duren voor ik een werkgever heb gevonden. Schoonmaakwerk is okay natuurlijk, maar vanwege de tijden ('s morgens en 's avonds) wat lastig te combineren met de kinderen.
Ach, ik zie door de bomen het bos niet meer. Wie heeft hier ervaring mee en wil me eens een beetje bijlichten?
Fijn om het even van me af te schrijven.
Ik doe het toch maar weer onder een nick 
Sommige mannen
kunnen het ook gewoon niet hebben dat je blijft liggen. Mijn ex deed dat zelfs al toen we nog maar net getrouwd waren; We sliepen allebei graag uit in het weekend. Maar ik vond het ook fijn om alleen op te zijn, deed dan heel stilletjes de afwas. Hij bleef meestal tot flink na de middag liggen. Die uitzonderlijke keer dat hij eerst op was ging hij dan de slaapkamer stofzuigen of spijkers in de muur timmeren boven het bed om een kadertje op te hangen. Hij kon het gewoon niet hebben om alleen op te zijn. Met een kind erbij was de uitspraak : ieder 1 uitslaapdag per weekend. Hij sliep nog steeds tot na de middag en deed dan de rest van de dag wat hij van plan was. Ik werd voor tienen uit m'n bed gerammeld, kreeg de kleine in mijn handen en kon zelfs een rustig ontbijt vergeten.
Sommige mannen zijn gewoon raar. In elk geval DD, als er over te praten valt, probeer dat dan. Bij ons was dat niet mogelijk.
Alternatieven
Ik begrijp je niet, DD.
Of je man is een eikel en dan lijkt het mij verstandig om de stappen te gaan zetten om een einde aan de relatie te maken.
Of hij is eigenlijk best aardig en jullie willen er samen aan werken. Mijn posting was op het laatste gericht. Een poging om te laten zien hoe dingen er vanuit zijn perspectief uit zouden kunnen zien. Geen aanval op jou.
Maar jouw conclusie vind ik nu wel erg beklemmend. Als ik jou goed volg, dan zeg je nu dat jouw man een eikel is en dat jij aan de AD gaat om je huwelijk te overleven.
Je kunt toch niet in ernst menen dat je zo verder wilt?
Tihama
Nee maar
Zoals altijd moet ik weer bekennen dat hoe weinig ik het een ander ook gun, het me oplucht te lezen dat er meer zijn die gewoon NIET in gesprek komen met hun man. Als een man geen probleem ziet, ziet ie de noodzaak van verandering ook niet. Een enkele keer kan ik me niet meer beheersen –inderdaad, vaak vlak voor de menstruatie- en dan wil de bom wel eens barsten. En precies zoals bij MaximeM; aanvankelijk zet hij zijn hakken in het zand, om dan een paar dagen later toch te doen –of laten- waar ik over struikelde. ???
Maar Tihama, de conclusie die je nu neerzet, is ook iets te bondig. Die AD heb ik in het verleden eerder gebruikt, ook vóór mijn huwelijk. Ik heb het alleen lang niet nodig gehad. Wat betreft huwelijksproblemen en depressie is het een kip-of-ei-kwestie; een stille en minder actieve en sociale vrouw dan gebruikelijk heeft zijn weerslag vast wel op hem. Maar anderzijds is hij ook gewoon behoorlijk bot. Een kennis die exen van hem gekend heeft, heeft me ook wel eens verteld hoe hij hen behandelde; dat is dus niet zuiver door mij veroorzaakt, bedoel ik maar.
Het spijt me als jij je persoonlijk aangevallen voelt; ik kreeg fiks wat reacties in de trant van ‘die arme man’ en dat stak me.
Maar Ad heb ik wel nodig, vrees ik, om weer wat mondiger te worden. Ik ben best een zacht ei en laat nogal over me lopen en een depressie versterkt dat. Hopelijk krijg ik over een paar weken weer wat zelfvertrouwen. Ik denk dat ik ook es ga uitzien naar vrijwilligerswerk, als er tenminste iemand is die me kan gebruiken Mogelijk vindt mijn man het al wel prettiger te verteren als ik iets –voor hem zichtbaars doe.
Maar helaas, zolang we niet kunnen praten, blijft het gokken naar het waarom.
Ik schrik me wild trouwens, een geheel nieuwe draad nav deze; ik ga eens lezen :-s
Je leeft maar 1 keer
maak een lijst van dingen die je moet uitzoeken. Arbeidsburo (of hoe het ook mag heten), woningbouw bellen en concrete vragen stellen etc.
Wat wil je met je leven, hoe wil je je voelen ? Morgen kan het begin zijn van een positief leven.
Voordat je aan de ad gaat..
Waarom ga je niet hardlopen, Depri-Duck??
Vrouwen die hardlopen/sporten krijgen veel meer zelfvertrouwen. Dan wordt je dus ook meestal mondiger.Bovendien verbrand je behoorlijk wat calorieën.Dat is ook weer effectief tegen gesnurk. Je hoeft echt geen straf tempo aan te houden, een sukkeldrafje is prima en heel effectief.
Koop een leuk pak en goede schoenen en ga naar een atletiekvereniging, die hebben overal startersgroepen en dat zijn heus niet allemaal jonge atletische mensen.Dan begin je met allemaal mensen die net zo fit en lenig zijn als jij 
Ik dacht vroeger ook dat ik niet kon hardlopen en nu ben ik aan het trainen voor de 10 km.(Ja tis niet te gelooooven)
Met AD heb je juist weer kans op gewichtstoename en daar wordt je ook niet vrolijk van. Bovendien is het nog maar zeer de vraag hoe effectief het zal zijn.
Niet voor niets rijzen de runningtherapiegroepen als paddenstoelen uit de grond.Google ook eens op runningtherapie voor meer info, misschien is er ook wel een groep bij jou in de buurt. Een verwijzing van de huisarts is vaak genoeg.
Echt een aanrader en in veel gevallen nog effectiever ook dan AD.
groetjes Damajo
Jezelf
een beter leven begint bij jezelf. En ik denk ook niet dat AD de oplossing is. Wat ik lees in je postings is een heel erg laag zelfbeeld.
Daar zou ik echt hard aan gaan werken. Je blijft maar hameren op het feit dat je geen opleiding hebt. Wat let je nu om een cursus te doen, waar je mee aan de slag kan?
Ad,
ik zou dat niet doen omdat je over je laat lopen. Het kan een tijdelijke!! oplossing zijn om je depressieve gevoelens af te zwakken, maar ga dan aan de slag aan jezelf, zoals bijv. een assertiviteitstraining (vraag je huisarts, die heeft vast wel adressen of i.d. liggen
)
Dd - ad
Misschien ben ik in een eerdere posting wat je hard geweest. Maar echt DD, ga op zoek naar een structurele oplossing voor de impasse waarin je beland bent.
Ik ben echt niet principieel tegen het gebruik van AD, als ondersteuning kan het zinnig zijn, maar kijk verder!
Ga in gesprek met iemand die je kan helpen uitzoeken wat je kunt.
Nu ben je 40, je kinderen zijn thuis, je hebt ervoor gekozen geen baan te zoeken en je man staat daar ook achter. Maar op een dag zijn je kinderen groot en wat dan?
Ik heb me zelf ook jaren gericht op mijn gezin, alle betaalde/onbetaalde bezigheden die ik verder had, plooide ik daaromheen en jarenlang viel het niet op dat ik zelf m'n focus niet legde op iets puur voor jezelf - ik stak veel energie in het begeleiden van en omgaan met je kinderen en alles wat daarbij komt kijken en ontleende daaraan een groot deel van mijn identiteit. Toen mijn volle nest (vier kinderen) in ruim een jaar tijd vrijwel leeg vloog, was dat even slikken. Daar kom ik nu al aardig uit, maar het is beter daarover eerder na te denken. Beter met 40 dan met 50 (zoals ik nu bijna ben).
Ga er niet van uit dat niemand een 'dom persoon van 40' (of zoiets zei je in je posting) kan gebruiken. Da's onzin, elk mens heeft kwaliteiten; soms heb je even iemand van buiten nodig die je helpt ze op te graven - en verder te ontwikkelen.
Sterkte en ga aan de slag!
tonny
Niet bij ad laten
Ik sluit mij geheel aan bij de vorige spreekster dat het niet kan zijn dat jij de domste vrouw op aarde bent waar niemand wat aan heeft. Die gevoelens horen bij je depressie maar ze kloppen niet. Empower jezelf! Meld jezelf (of je nou gaat scheiden of niet) bij het CWI en informeer naar de mogelijkheden om jezelf als herintreder te laten scholen oid. Het opnieuw in contact komen met je kwaliteiten zal je heel wat prettiger laten voelen over jezelf! En als je je weer krachtig voelt, sta je heel anders in je leven en in je relatie. Dan kan je weer keuzes maken! Kom op meid! Get a (good) life! En begin desnoods me AD maar laat het daar niet bij.
Groet, Jo Hanna
