Verliefd op een ander..
Mijn man en ik zijn 15 jaar samen en hebben drie kinderen. Sinds de geboorte van onze jongste, die nu 4 is gaat het minder goed met onze relatie..maar de afgelopen 12 maanden zijn er veel dingen gebeurd. In november heeft hij mij zo erg gekwetst dat ik op het punt stond om onze relatie te beeindigen. Toch heb ik toen besloten om te vechten voor onze relatie en gezin. Dit ging met ups en downs. In januari heb ik een man ontmoet waar ik gelijk zenuwachtig van werd. En nu ben ik verliefd op hem...ik denk alleen aan hem, fantaseer over hem.. Niemand weet dat. We komen elkaar standaard drie keer per week tegen, soms door toeval vaker. Omdat ik hem niet kan ontwijken, merk ik dat ik de verliefdheid niet weg kan stoppen.. Hoe vaker ik hem zie en spreek hoe erger het wordt.. Ik ben hier nog nooit eerder gevoelig voor geweest en zit met mijn handen in mijn haar nu..
Ik vraag mij wel vaker af. Waar blijf jij in dit verhaal? Wat jij wilt telt net zo zwaar hoor.
En een relatie redden doe je door samen eraan te werken en dingen te ondernemen. Niet door individueel op stap te gaan (zeker niet na meerdere malen vreemdgaan). Als iemand jou niet meer wil waar is dan je zelfvertrouwen en zelfrespect? Eindeloos blijven afwachten tot iemand zou misschien ooit weer terugwil is behoorlijk kansloos. En je gaat er zelf aan kapot.
Nou gaat dit topic wel behoorlijk van de rails zo.
AnnaPollewop schreef op 04-01-2024 om 17:11:
Nou gaat dit topic wel behoorlijk van de rails zo.
ja is waar maar het draadje is al van mei vorig jaar. Dat zie je vaker op een forum
Yup. Bij gebrek aan antwoord van Amy3 dacht ik. Maargoed ik bind in. Vrees dat Izzy gelijk geeft en dat ik onderweg een paar ballen ben kwijtgeraakt.
Homeguy schreef op 18-12-2023 om 12:22:
@amy3 ben wel benieuwd naar hoe dit verder ging..
Met de verliefdheid heb ik niks gedaan.. ik heb de contactmomenten kort en afstandig gehouden.. dacht ook dat het gevoel weg was en er alleen nog aantrekkingskracht over was totdat we elkaar een half jaar later op een feestje tegen kwamen en hij mij constant opzocht.. ik ben die avond/nacht zo blij thuisgekomen maar toen ik eenmaal in bed ging liggen, naast mijn man voelde ik me ontzettend schuldig.. ik ben niet vreemd geweest maar het voelde niet goed. Ik heb het nooit aan mijn man verteld want wat voor toegevoegde waarde had dat? Ik besefde me dat ik mijn gezin niet uit elkaar wilde halen en van mijn man hield. Het ging ook een tijdje goed, het voelde goed genoeg maar op dit moment gaat het mentaal niet zo goed met mijzelf en ik merk dat onze relatie daar ook weer onder lijd, helaas
Amy3 schreef op 22-04-2024 om 11:05:
[..]
Met de verliefdheid heb ik niks gedaan.. ik heb de contactmomenten kort en afstandig gehouden.. dacht ook dat het gevoel weg was en er alleen nog aantrekkingskracht over was totdat we elkaar een half jaar later op een feestje tegen kwamen en hij mij constant opzocht.. ik ben die avond/nacht zo blij thuisgekomen maar toen ik eenmaal in bed ging liggen, naast mijn man voelde ik me ontzettend schuldig.. ik ben niet vreemd geweest maar het voelde niet goed. Ik heb het nooit aan mijn man verteld want wat voor toegevoegde waarde had dat? Ik besefde me dat ik mijn gezin niet uit elkaar wilde halen en van mijn man hield. Het ging ook een tijdje goed, het voelde goed genoeg maar op dit moment gaat het mentaal niet zo goed met mijzelf en ik merk dat onze relatie daar ook weer onder lijd, helaas
Wat naar dat het niet goed met je gaat. Maar heb je wat gedaan met de adviezen die je hebt gekregen destijds? Waarom heb je het niet met je man besproken? Zijn gedrag waardoor je hebt overwogen te scheiden, vervolgens je verliefdheid en je besluit bij je man te blijven?
Echt, kom in actie. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Een niet-optimale relatie dus. Problemen gaan meestal niet vanzelf over, daar moet je wat voor doen. Je houdt op deze manier de deur voor die ander open. En daardoor de deur voor je man dicht. Je houdt deze situatie zelf in stand...
Struisvogelen is natuurlijk het gemakkelijkst, maar zoals je ziet levert het uiteindelijk niks op. Ik raad je dringend aan om open te worden naar je man. Je gevoel te benoemen. En dan in therapie te gaan. Toegeven dat je hulp nodig hebt is echt geen schande. En intussen gaat het ook nog mentaal slecht met je. Ik denk zomaar dat je relatie daar een rol in speelt.
Pennestreek schreef op 22-04-2024 om 11:31:
[..]
Wat naar dat het niet goed met je gaat. Maar heb je wat gedaan met de adviezen die je hebt gekregen destijds? Waarom heb je het niet met je man besproken? Zijn gedrag waardoor je hebt overwogen te scheiden, vervolgens je verliefdheid en je besluit bij je man te blijven?
Echt, kom in actie. Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg. Een niet-optimale relatie dus. Problemen gaan meestal niet vanzelf over, daar moet je wat voor doen. Je houdt op deze manier de deur voor die ander open. En daardoor de deur voor je man dicht. Je houdt deze situatie zelf in stand...
Struisvogelen is natuurlijk het gemakkelijkst, maar zoals je ziet levert het uiteindelijk niks op. Ik raad je dringend aan om open te worden naar je man. Je gevoel te benoemen. En dan in therapie te gaan. Toegeven dat je hulp nodig hebt is echt geen schande. En intussen gaat het ook nog mentaal slecht met je. Ik denk zomaar dat je relatie daar een rol in speelt.
Ik heb het gesprek een paar keer geprobeerd te voeren maar als ik er al over begon werd hij boos of kreeg ik een negatieve reactie. Het kwam er in ieder geval op neer dat ik geen oude koeien uit de sloot moest halen. Misschien had hij wel gelijk? Misschien moest ik het maar loslaten en me richten op ons. Ik ben ook nog ander half maand flink ziek geweest, mijn man was er toen echt voor me. Waardoor ik daarna dacht dat hij misschien toch gelijk had en we 'gewoon' verder moesten. Door het ziek zijn, zijn er weer veel andere herinneringen en trauma's naar boven gekomen. Ik heb gekozen om zelf in therapie te gaan, als eerst voor die dingen. Hier zit ik midden in. Het is hard werken en ontzettend vermoeiend. Ik hoop dat ik er sterker uitkom en dan weer de moed en energie heb om aan ons te werken.. en hij hopelijk ook..
Iemand die boos en negatief gaat reageren beseft niet dat het niet helpend is. Daardoor kan de ander nog meer vraagtekens gaan zetten bij de relatie ("zie je wel hij is er toch niet voor mij"). En op die manier drijf je juist verder van elkaar weg. Als er dan een ander voorbij komt die wel die gemiste liefde en aandacht geeft ligt verleiding al snel op de loer.
Izza schreef op 22-04-2024 om 14:34:
Iemand die boos en negatief gaat reageren beseft niet dat het niet helpend is. Daardoor kan de ander nog meer vraagtekens gaan zetten bij de relatie ("zie je wel hij is er toch niet voor mij"). En op die manier drijf je juist verder van elkaar weg. Als er dan een ander voorbij komt die wel die gemiste liefde en aandacht geeft ligt verleiding al snel op de loer.
Ik vind het ook niet zo liefdevol, als je niet geïnteresseerd bent in wat er in je partner omgaat. Boos wegwuiven en er niks over willen horen is niet bepaald verbindend. Uiteindelijk moet je een relatie toch met zijn tweeën vormgeven, niet dat de ene de toon bepaalt en de andere alles moet accepteren en haar mond houden. Maar misschien kan hij er gewoon helemaal niks mee, en zit het hem daarom dwars. Hij is die ander nou eenmaal niet.
Aan de slag zijn met je herinneringen en trauma’s is altijd goed, lijkt me, misschien vindt hij dat ook erg ingewikkeld?
