Verliefde collega... wat nu?

Hou het zakelijk

Dus geen privegesprekken meer, maar alleen nog contact waar dat voor het werk vereist is. Ik zou hem ook laten weten dat je zijn gevoelens niet deelt en dat je meer afstand van hem wilt nemen. Wees geen luisterend oor meer, maar zeg hem dat hij voor persoonlijke gesprekken iemand anders moet zoeken, dat jij het niet meer horen wilt.

Eerlijk

Ik heb al heel duidelijk aagegeven dat de gevoelens niet wederzijds zijn.

Het probleem is dat ik op een bepaald moment tijdens een gesprek heb aangegeven dat ik niet zo gelukkig getrouwd ben als hij aannam (toen wist ik helemaal niets van zijn gevoelens); hij dacht altijd dat ik gelukkig getrouwd was en had daarom nooit iets gezegd.
Maar nu hij weet hoe mijn situatie is, ziet hij voor ons een toekomst weggelegd. Hij kan niet begrijpen dat ik 'ons' geen kans wil geven.

Misschien is het inderdaad niet zo'n goed idee dat ik luisterend oor ben, maar ik vind het ook allemaal zo erg voor zijn vrouw (want daar heeft hij ondertussen wel aan verteld hoe ongelukkig hij is met haar). Hij wil haar verlaten om alleen te gaan wonen en mij dan over de streep trekken. Zoiets kan ik toch niet laten gebeuren, hij heeft nog kindjes.

Is dat echt wel zo?

Ik heb er niks mee te maken zeg je, ik heb er net alles mee te maken, al zijn beslissingen draaien rond mij. Ik ben er niet verantwoordelijk voor, dat is waar. Maar het komt wel door mij en daarom voel ik mij schuldig.
Maar voor de rest heb je gelijk, ik moet proberen afstand creeëren en hem te negeren voor de rest. Door goed te willen doen heb ik misschien nog meer kwaad gedaan.

Negeren

Als het echt de spuigaten uit gaat lopen komt het in de buurt van stalking. Dat kun je bespreken met de vertrouwenspersoon en met HR. Zij kunnen dan verder stappen ondernemen.

Bij ons is afgelopen jaar iemand ontslagen wegens stalking van een collega. Dat is het uiterste natuurlijk.

Oké

Ik weet wat mij te doen staat. Ik hoop ook dat hij gaat aanvaarden dat ik afstand neem.
HR zie ik niet zitten, tenzij ik mij echt bedreigd ga voelen... ik hoop dat die moment niet komt.

Verder gaan dan afstand nemen

Misschien helpt het als je iets doet dat hem laat afknappen. Je hebt nu de verliefdheid gevoed (onbewust) met je begrip.Een flinke afknapper kan hem ineens laten inzien waar hij mee bezig is en laten beseffen wat hij op het spel zet (gezin) voor iemand die hem niet waard is/niet van hem houdt.

IJsprinses

Dit lijkt mij geen normale verliefdheid van een stabiel persoon. Het heeft meer weg van een obsessie van een labiele geest.
Zoals hierboven al is gezegd; duidelijk zijn, afstand houden, niks persoonlijks met hem bespreken, maar ook niet van hem aanhoren. Kap ieder gesprek af dat niet direct nodig is voor het werk. Kortom speel de ijsprinses.
Ik zou wel contact opnemen met HR, want als hij bij jou bot vangt, richt hij zijn obsessies waarschijnlijk op een ander en dan is het goed dat het bekend is dat dit dan niet de eerste keer is.
En laat je niet manipuleren door hem dat je hem zelf hebt aangemoedigd door een opmerking te maken over de minder zonnige kant van je huwelijk. En laat je ook niet vleien dat jij zo bijzonder bent (natuurlijk ben je bijzonder, dat hoef je niet van hem te horen om dat te weten, toch

Marieke

Geloof mij gerust, ik ken die man al 10 jaar: hij is stabiel hoor. Het is een man die geen moeite hoeft te doen bij vrouwen, hij is naast intelligent ook nog knap ( is model). Hij moet de vrouwen zowat van zich afslaan.
Terwijl ik dit schrijf... hij heeft ze maar te kiezen de vrouwen maar mij krijgt hij niet. Misschien is hij daarom zo fel. Ik maakt hem heel onzeker, dat heeft hij al vaak gezegd. En ik geloof wel dat hij al lang verliefd is op mij: ik heb hem echt al gezegd dat ik maar heel gewoon ben, maar hij wil er niet aan geloven. Maar zoals ik al schreef: afstand en negeren.
Overigens, met zijn vleierij komt hij helemaal nergens, dus ik ben best al wel wat ijsprinses, misschien moet ik dat nog wat opvijzelen.

Confronterend

ik denk dat lezer wat gelijk heeft en dat ik mij een paar keer teveel heb laten gaan en te persoonlijke informatie heb gedeeld. Dit heeft een gevoel gecreeërd van 'samen in hetzelfde schuitje'. Maar dat heb ik te laat beseft. Nu terugkijkend ben ik mede verantwoordelijk, zo dom van mezelf want ik bespreek mijn huwelijk meestal niet met anderen, toch niet op het werk. Maar het is er een beetje ingeslopen. Hem negeren heb ik nog niet gedaan, hij heeft al wel eens beslist mij te negeren maar een halve dag later mailt hij alweer.

En amk, het is inderdaad zo dat ik er werktijd mee verlies want hij chat via een speciaal werk gerelateerd systeem, emailt en heeft ook mijn werktelefoonnummer. Misschien onze secretaresse maar eens lang mijn neus weg eens zeggen niet mijn privé nummer te geven (ze doet dat soms wel eens).

Ik ben toch blij jullie reacties te horen zodat ik deze vervelende situatie hopelijk nog tijdig kan keren. Ik ga me verder ook niet meer uitspreken over zijn huwelijk dat ik probeerde te redden - hoe idioot eigenlijk terwijl mijn eigen huwelijk niet eens veel voorstelt.

Je schept valse verwachtingen

Je schrijft: "Ik heb er niks mee te maken zeg je, ik heb er net alles mee te maken, al zijn beslissingen draaien rond mij. Ik ben er niet verantwoordelijk voor, dat is waar. Maar het komt wel door mij en daarom voel ik mij schuldig."
Al zijn beslissingen draaien niet rond jou. Ze draaien rond zijn beeld van jou. Door je er zo mee te verbinden kan hij blijven denken dat dat beeld een grond van waarheid heeft. Je moet helemaal kappen met die man. Dan komt hij misschien ook tot bezinning. En zo niet dan is duidelijk dat hij gek is.
Groet, Jo Hanna

Mails

Je kunt zijn mails toch ongelezen verwijderen? Niet op reageren.

Svg

Je schrijft: "Ik heb er niks mee te maken zeg je, ik heb er net alles mee te maken, al zijn beslissingen draaien rond mij. Ik ben er niet verantwoordelijk voor, dat is waar. Maar het komt wel door mij en daarom voel ik mij schuldig."

Ik verdenk jou ervan dat je je niet zozeer schuldig voelt, alswel: belangrijk!!

Privé nummer?

"Misschien onze secretaresse maar eens lang mijn neus weg eens zeggen niet mijn privé nummer te geven (ze doet dat soms wel eens)."

??? Uhh? Een secretaresse die soms wel eens privé nummers geeft? Wat raar zeg en ook zeer onprofessioneel. Hier worden privé nummers alleen na uitdrukkelijke toestemming afgegeven of de persoon in kwestie doet dat zelf en zelden een secretaresse.

En inderdaad wat koentje zegt….

als ik dit zo lees en je vorige berichten, krijg ik ook het gevoel dat je jezelf erg belangrijk/interessant vind.
Ook je bericht dat je je secretaresse maar eens langs de neus eens gaat vragen niet je privé nummer te geven…dat doe je toch meteen? zeker als je weet dat ze dat wel eens doet. Mmmm, raar verhaar.

Verhaal..

bedoel ik.

Niks ingewikkelds aan

Er is helemaal niks ingewikkelds aan deze kwestie. Deze man is iemand die ze allemaal op een rijtje heeft (begrijp ik uit je bericht) Ik neem aan dat jij een volwassen vrouw bent die (gezien de aard van dit forum) een of meerdere kinderen op de wereld heeft gezet. In je werk ben je een professional, dan neem ik toch aan dat het je moet lukken om een man tussen de oren te krijgen dat je hem niet ziet zitten.

Maar deze man is mooi, begeerlijk en intelligent en jouw relatie is sleets en saai. Waarschijnlijk ontleen jij zelf iets aan deze situatie en geeft gemengde boodschappen af. Dan kunnen wij met zijn allen wel gaan typen wat je moet doen, maar dat weet je zelf waarschijnlijk ook heel goed. Het probleem is meer dat jij niet echt vanuit je tenen van die bewonderaar af wilt en dat hij dit oppikt. Zolang jouw boodschap niet volkomen eenduidig en helder is, blijft deze situatie bestaan.

Wel wel

ineens andere soort reakties... ook goed. Ik probeerde inderdaad een luisterend oor te zijn, op zich zag ik daar in het begin niets verkeerd in. Ik luister nu eenmaal soms naar de persoonlijke verhalen van mensen die ik al tig jaren ken. Is dat zo raar?

Maar ik ben het ermee eens dat het uit de hand is gelopen, dat zijn beeld van mij niet overeenkomt met hoe ik ben, dat heb ik hem al gezegd natuurlijk. (maar alsof dat een reden is voor een verliefde man om zo'n uitspraak onmiddellijk te geloven en op slag niet meer verliefd te zijn?)

Dan over dat ik mij belangrijk voel... waarom zou dat? Hij is heus niet de eerste man die interesse in mij toont, ik begrijp werkelijk niet waarom ik mij belangrijk zou voelen omdat er iemand gevoelens heeft voor mij als die niet wederkerig zijn?

Over dat privenummer: door de functie die ik heb, wordt ik regelmatig thuis en zelfs op vakantie gebeld; ook al omdat ik geen gsm van het werk wil wegens "constant bereikbaar" te zijn; geloof mij maar dat velen bij ons bijna altijd bereikbaar zijn. Daar heb ik geen zin in. Maar indien nodig, geeft de secretaresse dus wel mijn privenummer. Dat mogen jullie raar vinden of zelfs niet geloven maar zo is het.

En ook: waarom zou deze man niet oprecht verliefd kunnen zijn? Alsof dat niet voorkomt, een oprechte relatie tussen collega's? Jullie doen alsof dit ongeloofwaardig of hoogst onwaarschijnlijk is.

Ik heb gewoon geprobeerd te luisteren naar een collega die het thuis niet goed heeft, dat heb ik nog wel eens gedaan voor mensen (ja, gek he) nu speel ik slachtoffer. Ik ben akkoord dat ik het niet handig heb aangepakt, dat ik misschien zelfs een fout heb gemaakt, maar daarom ben ik nog niet ineens slachtoffer of slecht.

In ieder geval, ik zal hem negeren vanaf nu. En hopelijk is dan alles achter de rug.

Nog even

marieke, mijn relatie is niet goed, maar saai of sleets is ze niet. Als ik iets aan deze situatie zou willen hebben, dan kon ik met gemak een stapje verder gaan, dat doe ik niet. Mijn boodschappen zijn al heel helder en duidelijk geweest maar het niet meer reageren heb ik nog niet gedaan omdat ik hoopte dat mijn rationele uitleg hem tot inzicht zou brengen. Waarschijnlijk dom en fout begrijp ik nu.

Je zegt: dan neem ik toch aan dat het je moet lukken om een man tussen de oren te krijgen dat je hem niet ziet zitten. Eerlijk? Ik krijg de indruk dat het voor de meesten van jullie al heel lang geleden is dat je nog eens verliefd was, je kan zaken weten in je hoofd (persoon wil mij niet) maar daarom voel je ze nog niet met je hart. Alsof het volstaat om te zeggen: ik wil je niet en dan zegt die andere meteen akkoord begrepen, mijn gevoelens zijn weg. Als het zo simpel was, had nooit iemand pijn om een onbeantwoorde liefde.

Ach joh, je moest eens weten.

Ik reageer omdat ik er midden in zit!
Geen collega, maar een goede vriend met wie ik heel wat lief en leed gedeeld heb. Hij ligt in een echtscheiding en ik heb hem als vriend een luisterend oor geboden; heeft hij anders opgepakt.
En ja ik ben niet verliefd (maar weet echt heel goed wat dat inhoudt) en heb er ook geen moeite mee om hem te wijzen waar hij staat in mijn leven, ondanks een gezamenlijk verleden. En dat doe je niet door iemand door rationele uitleg tot inzicht te brengen, maar het is het totaal plaatje (zoals ik je al 2 keer eerder heb uitgelegd). Maar dan moet je het wel vanuit je tenen willen.
Emoties (verliefde gevoelens) als excuus om je niet te gedragen past niet op de werkvloer en dan is een gesprek met HR een juiste weg. Maar je moet wel van hem af willen natuurlijk.

Slachtofferrol

ocharme toch, jij verliest op je werk tijd door mails ed., Waarom steek je niet je energie in je eigen relatie ? zeg deze collega dat je voor je man een luisterend oor wilt zijn ipv voor hem. Je zegt dat je hoopt dat hij gaat aanvaarden dat je een stapje achteruit gaat zetten...en wat als hij dat niet gaat aanvaarden ?? Hijzelf heeft dat toch al geprobeerd, jijzelf nog niet.
Ocharme dat je secretaresse jouw werk niet wilt oplossen voor jou...
Ik heb ook regelmatig venten welke achter me aanlopen, maar ik maak ze dan snel duidelijk dat ik mijn huwelijk zo goed wil houden als het is.(geef jij de rede wat je wilt, als je liever niet de energie in je eigen huwelijk steekt wat het duidelijk nodig heeft ipv je energie in 'zijn' huwelijk te steken..) Ok,het is niet altijd even gemakkelijk, maar als je duidelijk en direct bent is dat het beste voor iedereen, geen gezever van luisterend oor terwijl je weet dat je hem aan het lijntje houdt, want blijkbaar heb je er al ervaring genoeg in om te weten dat het dat is wat je doet...

Wat een zure, misplaatste reacties

Ik concludeer hier helemaal niet uit dat svg zichzelf zielig vindt of belangrijk. Volgens mij wil ze zorgvuldig handelen en zoekt ze daarom bevestiging dat ze de boel juist aanpakt.

Ervaring

Ze zegt dat ze er al ervaring mee heeft en ergens wel inziet dat haar handelen niet juist is, bevestiging moet daar dus niet op volgen
Beter duidelijk maar -voor hem op dit moment- hard horen dat het niets zal worden, zodat hij daaraan kan werken
Als onverstandig zoetjes hem aan het lijntje houden waarbij met de tijd enkel alleen meer ellende ervan kan komen

wat een lage reaktie van je... ik weet niet hoe je erbij komt dat hij al wel heeft geprobeerd een stap achteruit te zetten en ik niet? Als hij een stap achteruit zou zetten, dan was er geen probleem. Deze situatie is reeds een paar maanden bezig en -zoals ik aangaf in mijn eerste post- gaat het van kwaad naar erger, hij kan nl. niet aanvaarden dat ik niet wil, want dat ik niet wil is heel duidelijk en dat weet hij.

En nog, geen gezever van luisterend oor... IK probeer vriendelijk te zijn voor mensen die ik ken, ik wijs ze -als ze mijn iets intiems vertellen- niet onmiddellijk de deur dat ze met hun zever maar elders gaan. Je lijkt mij een naar mens.

Ocharme dat mijn secretaresse mijn werk niet voor me wil oplossen?? Mijn god, waar haal je dat?

En nog voor x

Dat mijn handelen niet juist is geweest heb ik achteraf gemerkt; al blijf ik erbij dat ik op zich niet veel anders heb gedaan dan ik nog met andere mensen heb gedaan (luisteren en praten). Het basisprobleem hier blijft voor mij dat hij al jaren gevoelens bleek te hebben waar ik niets van wist; hij heeft dat ook niet meteen op tafel gesmeten. En door een aantal zaken uit mijn priveleven te vertellen, heb ik dingen erger gemaakt dan ze hadden moeten zijn.

Ik zocht mijn mijn post ook helemaal geen bevestiging maar tips over wat te doen. Het is ten slotte ook een collega, die ik nagenoeg dagelijks zie. Volledig negeren is dus niet geheel aan de orde.

Sassie

Het moet mij van het hart, jou reakties op het privenummer en mijn secretaresse vind ik echt heel erg.

"??? Uhh? Een secretaresse die soms wel eens privé nummers geeft? Wat raar zeg en ook zeer onprofessioneel. Hier worden privé nummers alleen na uitdrukkelijke toestemming afgegeven of de persoon in kwestie doet dat zelf en zelden een secretaresse." en erachter nog 'raar verhaal'. Alsof ik het ter plekke uitvind.

Dus, bij jullie bedrijf werkt het op een bepaalde manier, die anders blijkt te zijn dan bij ons, en daarmee is mijn verhaal 'raar'?
Als ik er niet ben en iemand moet mij toch dringend spreken, dan kan ik nog moeilijk mijn toestemming geven natuurlijk. Die toestemming is op voorhand gegeven onder de voorwaarden dat de persoon die erachter vraagt zelf inschat dat het echt nodig is. De meeste mensen bellen nl. niet om koetjes en kalfjes als je thuis bent of op vakantie.