Vermoeden asperger bij man, wat nu?
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik heb zojuist een zelftest Asperger bij volwassenen ingevuld (met mijn man in mijn achterhoofd). Tuurlijk weet ik niet alles precies zoals hij het zou invullen, maar ik kom denk ik een heel eind. Ik ken hem al heel lang. Score van het ass-quotiënt: very high. Mensen met gediagnosticeerde Asperger scoren gemiddeld nog 2 punten lager dan hij. En nu? Ik schrok van wat Fladder in een ander draadje zegt: als er autisme in het spel is, en degene om wie het gaat, ontkent het, of wil er niets mee, dan is het een verloren zaak. Wat moet ik dan?! Bij hem weggaan is voor mij geen optie. Ik hou van hem, en hij van mij, hoe moeilijk het leven samen soms ook is. En we hebben 3 jonge kinderen, die ik een scheiding niet wil aan doen (laat niemand zich alsjeblieft aangesproken voelen, iedere situatie is anders en o, wat dénk ik vaak aan weggaan). Ik veroordeel niemand die gescheiden is. Maar mijn hart breekt als ik eraan denk dat dit gezin opgebroken zou worden, de kinderen houden zo veel van hun vader en hij van hen. Ik moet het op de een of andere manier vol zien te houden. Het idee dat er toch echt “iets” met hem is, helpt daar heel erg bij. Dan hoef ik niet meer wrokkig te zijn omdat ik me zo alleen voel staan, omdat alles op mij neerkomt, de opvoeding van onze kinderen, waarvan 2 zorgenkinderen. Dan hoef ik nooit meer te denken: waarom doet hij zo, houdt hij niet van mij, van ons? Nou ja, nooit, ik stel het even wat zwart-wit, je kunt niet alles ophangen aan een stoornis, bovendien: hoe scheid je persoon en stoornis eigenlijk? Niet, lijkt me. Maar ik kan dan tenminste denken, als hij een aanvaring heeft met onze oudste: hij kán het niet. Het is geen onwil. Hij kan het echt niet. Als ik weer eens niet wegkan, of wel weg moet, maar dan met de spanning in mijn lijf of alles wel goed gaat, dan hoef ik niet meer te denken: waarom gunt hij me dit nu niet. Nee, hij zwijgt 3 dagen tegen me omdat zo’n dag enorm veel van hem vergt. Hij zegt zelf wel eens; ik moet herstellen. Ik begrijp dan totáál niet waar hij het over heeft, en omdat hij nooit over zichzelf wil praten, wordt dat ook niet duidelijk. Maar misschien is hij dan gewoon overprikkeld. En moet hij daarvan herstellen?
Achteraf, ja achteraf. Dan denk ik: het is helemaal geen man om in een dynamisch gezin te leven. Wat heb ik hem aangedaan door dat van hem te vragen? Ook al stemde hij ermee in, de wens kwam van mij. Het is al een wonder dat hij met mij kan leven (ook zoiets: soms zegt hij: jij bent mijn redding. Zonder jou kan ik het niet. Geen idee waarom hij dat zegt, daar weidt hij dan niet over uit.). Maar dit heeft zich pas geleidelijk geopenbaard. Het wordt natuurlijk ook pas zichtbaarder wanneer de druk wordt opgevoerd. Toen we elkaar leerden kennen, was het al een aparte man. Geen sociale contacten, niks. Non-conformistisch van nature, niet om een statement te maken. Intelligent, goed in zijn werk, dat is nog steeds zo, al kan hij de stress soms moeilijk aan. Tenminste, de combinatie stress-op-werk en ons drukke gezin is een heel moeilijke voor hem. Gelukkig is hij niet agressief, tenminste niet fysiek. Wel kan hij opeens enorm uitvallen naar de kinderen, of dingen tegen ze zeggen die je niet tegen een kind zegt. Verder praten we nooit over zaken die ons/onze relatie aangaan. Ik heb dat op heel veel verschillende manieren en momenten geprobeerd, maar het is onmogelijk. Hij zwijgt, en als ik doorzet of aandring, zwijgt hij vervolgens dagenlang.
Wat een rommelige posting. Mijn hoofd zit vol, vol spoken, vol angst om de toekomst, maar toch ook met hoop dat we het samen gaan redden. Nog een jaar of 10, 15, dan zijn de kinderen het huis uit. Dan keert de rust weer en kunnen we misschien nog veel fijne, rustige jaren hebben. Want met zijn tweeën hebben we het meestal wel goed. Moet ik wel veel rekening met hem houden, maar hij heeft ook veel geduld met sommige van mijn moeilijke kanten. We delen wel echt iets, al ben ik soms bang dat dat kapot gemaakt wordt door de wrok die in mij groeit.
Als ik het zo nalees, zie ik dat het net is of ik onze problemen aan een zelf bedachte diagnose wil ophangen, om mezelf vrij te pleiten. Het is moeilijk om uit te leggen dat het toch anders in elkaar zit. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd rekening met hem te houden. Ik ontzie hem zoveel mogelijk, zeker waar het de kinderen betreft. Ik merk wel dat ik probeer te voorkomen dat hij alleen met ze is, niet omdat hij ze iets zal aandoen, maar hij kan er zelf niet tegen. En daar krijgen ze wel iets van mee. Ze voelen vast wel dat hij het niet aankan. Maar ik ga dus bijna nooit weg. Vorig jaar heeft hij me gevraagd “alleen het huis te verlaten als dat strikt noodzakelijk is” (quote). Ik kreeg het zó benauwd. En toch doe ik dat nu. Een paar keer per jaar “moet” ik wel, voor familie of omdat ik nou eenmaal een soort vaste afspraak met vriendinnen heb. En dat is altijd een drama: dagen van tevoren is hij nauwelijks aanspreekbaar, sacherijnig, doet lelijk tegen me. Soms, als ik terugkom, praat hij dagenlang niet tegen me. En dan niet omdat hij kwaad is, maar dan moet hij dus herstellen. Of zoiets, ik begrijp het niet helemaal, maar dat kan ook niet want hij praat er nooit over.
Nou goed. Een paar dagen geleden heb ik, op heel luchtige toon, de term Asperger laten vallen. Hij reageerde geschokt op de gedachte dat er echt iets met hem aan de hand kon zijn, en wilde er helemaal niets mee. Ik vroeg nog: stel nou dat je echt wat autistische trekken zou hebben, dat kan toch, zou je dat dan willen weten? Een stellig “nee”. Wat wil ik nou eigenlijk met dit bericht? Heeft iemand tips, een boek, ik zag ”Als je partner Asperger-syndroom heeft” van Maxine C. Aston. Is dat wat? En is het zinvol om me er verder in te verdiepen, ook al zal ik waarschijnlijk nooit een officiële diagnose te horen krijgen? Oja, weet iemand hoe het zit met erfelijkheid? Daar pieker ik ook nog over.
Sorry voor het warrige verhaal. Ik kan nog pagina’s volschrijven, maar dat maakt het ws. niet helderder. Dank voor het lezen.
Heu
Wat me niet zo duidelijk is: Waar heb je nou in de alledaagse praktijk last van??
Andere titel boek
is:
"Dag vreemde man : over partners met autisme", van Veerle Beel.
Ik denk inderdaad dat je man, als hij Asperger heeft, moet herstellen van een paar dagen zonder jou. En dat hij uit onmacht reageert, en niet uit onwil. Je zit in een moeilijke situatie. Ik zou er voor waken jezelf niet helemaal weg te cijferen voor je man. Je bent er zelf ook nog hoor!
Ik kan me wel voorstellen dat je man de gedachte dat er iets met hem zou kunnen zijn zeer confronterend vindt. Je kunt ook niet verwachten dat hij daar zo van het ene op het andere moment voor open staat. Toch niet opgeven hoor. Ik denk trouwens dat je partner ook alleen van een dergelijke diagnose zal willen weten als er voordelen voor hem tegenover staan. Alleen de erkenning dat er van een stoornis sprake is, lost niets op. Daartegenover staat dat je ook zonder 'officiële' diagnose aanpassingen zou kunnen doen die het leven voor iemand met Asperger gemakkelijker maken. Dan heb je kans dat hij weer meer aan kan op momenten dat het nodig is.Maar die aanpassingen moeten niet alleen van jou komen, dat is op den duur niet vol te houden. Ook als de kinderen ouder worden en ze zich steeds minder aan zijn regels willen conformeren zal het moeilijker worden.
Of je huwelijk 'kansloos' is, weet ik niet hoor! Ik ken verschillende stellen waarvan de man Asperger heeft (niet altijd met formele diagnose) die het goed redden. Maar als je jezelf helemaal wegcijfert omwille van de lieve vrede, betaal je wel een hoge prijs.
Tinus
Waar ik in de praktijk bijv. last van heb: ik sta er wbt de kinderen helemaal alleen voor. Niet alleen de praktische zaken los ik op, maar ook het denkwerk (we hebben 2 zorgenkinderen en er moet veel omheen geregeld worden). Het gaat me niet om de tijdsinvestering, maar het maakt me zo eenzaam. Met niemand anders wil ik bepaalde zaken omtrent de kinderen bespreken, maar hij doet het af met: jij kunt dat heel goed beslissen, ik heb het volste vertrouwen in je. Dat gaat som om belangrijke beslissingen.
Ik voel me ontzettend beperkt in mijn bewegingsvrijheid: ik kan eigenlijk niet weg van huis. Dat heeft hij me ook letterlijk gevráágd (zie eerste posting). We hebben een druk (gezins)leven, en ik heb ook behoefte aan vrije tijd. Die is er gewoon niet, omdat hij het niet trekt als ik weg ben.
Hij kan opeens "over zijn grenzen zijn gegaan" (soms zonder dat ik weet wat er aan de hand is) en dan dagenlang zwijgen. Dat is héél akelig, hij drukt zo'n stempel op de sfeer in huis. De kinderen snappen daar niets van. Hij geeft dan nauwelijks antwoord op vragen, laat wel merken dat hij een soort van boos (denk ik, ik weet t ook niet) op me is, ook al heb ik niets met de oorzaak te maken (denk ik, want nogmaals: er kan niet over gepraat worden). Doet dus lelijk en snauwt ons af.
Hij neemt het wel, vrije tijd voor zichzelf. Heeft hij nodig. Vrienden zeggen dan al gauw: dat moet je niet pikken. Maar dat is zó makkelijk gezegd. Als je weet wat de gevolgen zijn van “niet pikken” leer je dat wel gauw af. Tenminste, ik heb mijn leergeld wel betaald. Ben van nature mondig genoeg, geen serviel type, maar jaren in zo’n relatie kunnen je enorm veranderen. Daar sta ik soms nog van te kijken: ben ík dit??? Maar aan de andere kant: als zijn draagkracht nou eenmaal kleiner is dan gemiddeld, of in ieder geval dan die van mij, moet je dan moeilijk doen? Ik weet ’t niet.
En wat me nog het meeste opbreekt: het totale onvermogen om over zichzelf/onze relatie te reflecteren/communiceren. Als ik daarover een gesprek begin, wordt hij moe. Letterlijk. Na een paar zinnen van mij staat hij gewoon op en gaat naar bed. Gerust om 19.00 uur hoor, middenin een zin van mij, doet er niet toe. Hij sluit zich letterlijk af. En dat kan weer dagen duren. En ik heb het op alle mogelijke manieren en momenten geprobeerd. Gevolg is dat ik nu loop met jaren niet uitgeprate frustraties van mij, oude verwijten, ruzieachtige taferelen waarin hij afgrijselijke dingen tegen me gezegd heeft en die ik maar niet kan vergeten. Niet omdat ik nu zo rancuneus ben, maar als er nooit ook maar iets uitgepraat kan worden, gaat dat woekeren. Tenminste, dat voel ik nu een beetje en ik ben er ook bang voor. Dat dat omslaat in wrok. En ik wíl geen wrok. Ik wil hem gewoon eens lekker uitkafferen om de dingen die hij soms doet en ik wil dat-ie dan mij eens goed de waarheid zegt en dan wil ik in zijn armen vallen en het goedmaken. En dan kan ik het achter me laten. Maar goed, dat gaat dus niet.
Ik loop op eieren. Als ik weg moet, etentje voor mijn werk, of wat dan ook, maar vooral als het iets voor mezelf is (want daar kun je oha makkelijker onderuit, iets voor je werk niet), loop ik dagen, soms weken te piekeren hoe ik dat ga brengen. Want het is geheid een probleem.
Deze zaken op zich wijzen vast niet op Asperger. Maar er zijn veel meer dingen bijzonder aan hem (anders scoort-ie ook niet zo hoog op die zelftest), maar die noem ik verder niet omdat ik daar dus geen last van heb. Het is een bijzondere man van wie ik houd, maar met wie het ook heel moeilijk is samen te leven. En als ik daar nu een naam aan kan hangen, kan ik ook op zoek naar manieren om ermee om te gaan, of mensen die het herkennen en evt. advies voor me hebben.
Rixt
Dank je wel voor je reactie! Ik ga direct dat boek opzoeken. Ik heb idd geen idee of een diagnose voor hem iets op zou leveren. Misschien heb ik er zelf ook geen nodig om er makkelijker mee om te gaan. Wb je laatste zin (hoge prijs): ja, zo voelt het ook. Alsof ik een heel hoge prijs voor iets betaal. Ik ben mezelf voor een deel kwijt. Maar aan de andere kant: ik heb een intact gezin, waarin, als ik er maar veel in blijf investeren, de kinderen goed kunnen opgroeien. Dat voelt als meer dan alleen maar de lieve vrede, en het is me idd veel waard.
Nog maar een keer
In het topic van Anne niempje hierboven heb ik een reactie gezet:
Beste Anne niempje, Ik heb een link voor je: http://www.aspia.org.au/information.html Het gaat om de brochure Asperger's syndrome in Marriage. Ik hoop dat het engels geen probeem voor je is. sterkte
Ik denk dat deze link ook voor jou van nut kan zijn. De tip van Fladderbeestje is zinvol. Zoek lotgenoten. Je hebt mensen nodig die ECHT begrijpen waar jij in zit. Dat voorkomt dat jij jezelf verliest (JIJ bent niet gek - HIJ is gek).
Dagarada (lang) (en korte reactie tinus_
Tinus, met alle respect, jouw reactie doet eigenlijk ook wat asperger-achtige trekjes vermoeden, of heb je de eerste posting niet zo goed gelezen? Ik vind het verhaal van Dagarada namelijk heel invoelbaar en er staat toch duidelijk waar zij tegenaan loopt.
Maar nu beste Dagarada. Ik herken ontzettend veel in je verhaal. Helaas. Vooral de gevoelens van eenzaamheid die het met zich meebrengt. Of je man Asperger heeft of niet (het klinkt mij wel zo iets in die trant in de oren), je zit ermee. Ik zou daar ook mee zitten.
Ik heb een ex, en daar een zoon van. Mijn zoon is gediagnosticeerd (ASS) maar mijn ex mankeert volgens eigen zeggen niks. Ik vind mijn zoon wel erg lijken op zijn vader.... Oftewel: ik heb mijn ex gelabeld als iemand met een stoornis in het autistische spectrum. Gewoon als werkdiagnose, zeg maar, haha, ik moet hem toch ergens plaatsen? Hij vertoont gewoon in mijn ogen erg vreemd gedrag.
Ik geloof wel in het erfelijke aspect van autisme en daarbij lijken autistische kenmerken soms op een uitvergroting van typisch mannelijke eigenschappen (net als borderline gedrag voor vrouwen). Dit eerste heb ik uit wikipedia en de tweede heb ik maar zelf verzonnen.
Ik loop er vooral tegenaan dat het 'vanzelfsprekende' en 'logische' voor mij EN voor de meeste anderen voor mijn ex niet gelden. Het is bijna niet uit te leggen waarom iemand zich 'bizar' gedraagt. Ook mijn ex gaat gewoon midden in een etentje (bij hem thuis, door hem gegeven) gewoon naar bed om 19.00 uur als hij zich ineens niet lekker voelt. Hij meldt dat en zegt gewoon welterusten. Tja. Het is niet strafbaar. Het is niet lullig bedoeld. Het is alleen zo, zo raar! En leg maar aan omstanders uit wat 'raar' is.
En dat gaat natuurlijk door in de meest kleine (maar ook juist heel grote) dingen door. (de meeste dingen zijn zo moeilijk uit te leggen, je kan je als het ware niet 'de vinger op leggen').
Je noemt ook dat je ex dingen zegt die je 'tegen kinderen niet zegt'. Juist dat punt treft mij zo omdat er natuurlijk wel meer mensen zijn die dat in een vlaag wel eens doen. Maar juist ook bij mijn ex merk ik een enorm onvermogen om zich te verplaatsen in een ander (kind). Het lijkt wel alsof hij verwacht van kinderen dat ze net zo zijn als hij, maar dan iemand waar hij de baas over kan spelen omdat de kalenderleeftijd dat zo voorschrijft. Mijn ex heeft een enorme dwang om de regie te voeren. (daarom heb ik o.a. ook ruzie met hem gekregen). Zo heeft hij mijn zoon ooit eens op 7 jarige leeftijd alleen door de binnenstad van amsterdam laten fietsen. Toen ik hem daarop aansprak dat dat niet kon was zijn antwoord: ok, dan wil ik wel nu een datum wanneer dat wel kan. Tja, dat verzin je toch niet? Ik was zo verbijsterd, net alsof mijn zoon een wiskundige formule is, die je kan uitrekenen wanneer hij wel iets en wanneer niet iets kan. Volgens mij hoef je dat een 'normaal' mens niet uit te leggen. Die vinden dat vanzelfsprekend. Maar ja, die hebben natuurlijk weer andere dingen die minder vanzelfsprekend zijn.
Zo had ik toen een ex, die was meer van het psychophatische soort. Liegen en bedriegen, dat was zijn 'way of life'. De totale tegenhanger van de autist. Hij wist precies hoe het 'hoorde' (sociaal, geestig, charmant, stoer en schijnbaar(!) normaal). Ook niet goed natuurlijk. De autist in mijn leven kon niet eens liegen.
Toen kwam ik erachter (eindelijk) dat iedereen dus allemaal stukjes van allemaal persoonlijkheden in zich heeft en dat ik zelf ook een aandeel kan hebben in het geheel. Maar dat maakte het alleen nog maar complexer. Want ik ben natuurlijk ook niet normaal...
Het blijkt allemaal erg ingewikkeld. Ik vind het in elk geval niet raar of warrig of wat dan ook, dat je hiermee zit. Jullie hebben 3 kinderen samen! Je hoeft mij niet uit te leggen dat je niet zomaar gaat scheiden omdat je tegen tegenslag aanloopt (ik denk dat de meeste mensen daar zo over denken).
Wat ik wel denk is dat mijn ex (de autist) had gedacht: ok, het werkt niet, dan stoppen we ermee en varen we een andere koers. (heel rigide en dat doen we zonder waarschuwing).
Jij doet dat niet. Jij hebt wel de behoefte om te zien wat anderen zouden doen. Jij wil jouw eigen ideeën en overtuigingen toetsen bij anderen. Mij lijkt dat een heel gezonde zaak. Wat jij doet is volgens mij heel normaal. Het is niet niks om om te gaan met een 'autist'. Ik wil niet zover gaan om te zeggen: 'jij bent niet gek, hij is gek'. Jullie zijn waarschijnlijk allebei net zo gek. En daar heeft hij net zo goed rekening mee te houden. Wat jij doet door dit verhaal hier neer te zetten, is wat mij betreft volkomen normaal.
Maar, ook al ben je getrouwd, je moet echt wel voor jezelf opkomen hoor, je hoeft je niet weg te cijferen voor een (vermeende) stoornis bij je man. Dat doet jouw (autischtische) man namelijk ook niet bij jou.
En sorry dat ik het zeggen moet: als hij echt autistisch is ligt het niet in de lijn der verwachting dat hij rekening met jou gaat houden. Niet om een 'rotkarakter' doch wel om een absoluut onvermogen.
Kan jij daar mee leven? Ik kon dat in elk geval niet. Ik heb het wel geprobeerd maar ben niet zo ver gekomen als jij (1 kind, gescheiden voor de bevalling). Het is niet zo dat ik het nu beter of fantastisch heb.
Het maakt volgens mij niet zoveel uit wat je nu verder gaat doen, de prijs is al betaald (voor jou 3 kinderen, voor mij 1 kind).
Je hebt met elkaar te dealen en dat valt niet mee, in elk geval niet voor mij, met een autistisch iemand waarover je over elke wissewas en ogenschijnlijk normaalheden, oorlog moet voeren omdat er gewoonweg geen normaal contact mogelijk is.
Ik wou dat ik je beter nieuws kon vertellen. Groetjes dubbel
Fladderbeestje (enigszins ot)
Je schrijft: "Empathie en wederkerigheid zijn grote problemen voor aspergers."
Wat ik me nou altijd (oprecht) afvraag is: hoe waren deze mannen dan in de verkeringstijd? Dan merk je toch dat iemand niet empathisch is of dat er geen sprake is van wederkeringheid? Ik begrijp niet zo hoe je dan verliefd kunt worden op de Aspergerman.
Of konden deze in de verkeringstijd wel empathie opbrengen? En waarom kunnen ze dat dan later niet meer?
MariaRosa
Mariarosa
even voor mijn beurt: Asperger (en aanverwanten) mensen zijn er wel erg goed in, (juist door hun intelligentie) om hun tekortkomingen te 'verhullen' (vergelijkbaar met confabuleren bij demente mensen). In het begin is het zo aandoenlijk en lief en bijzonder dat ze op vreemde manieren hun genegenheid tonen. Dat 'kunnen' ze in de begintijd namelijk zeer zeker. De vraag waarom ze dat later niet kunnen kun je ook aan 'normale' mensen vragen. Dan hoeft het toch niet meer?
In mijn geval was ik ook erg bevattelijk, door mijn eigen minderwaardigheidscomplex. Is er dan toch iemand die mij leuk vindt?
Mariarosa
• Their courtship style is almost “too good to be true”.
• After marriage the partner with AS often seems to lose
motivation to keep working on the quality of the
relationship as though the wedding day has “completed”
their pursuit, allowing them to pursue other interests.
dit komt uit een brochure van Aspia.
In the initial stages of a relationship, partners
are less likely to be living together, their lives are not yet as intertwined as they will be in marriage, and they are not spending the kind of daily-living time together that they will be in marriage. Significant issues may go unnoticed, ignored, or glossed over. The differences seem to be explained away by family history, cultural, or even geographic differences. As is often the case, partners present their best selves during this courtship period. These can be periods of fun, low stress, and enjoyment for both partners in the couple. In early relationships, the men with AS may show no outward expression of their neurological difference.
Physically they appear like everyone else. They usually have the competence and adaptive skills in social matters they need to navigate the various
DAt ik het heb over IK ben niet gek / HIJ is gek heeft heeft te maken met eigen ervaringen met een zeer hoog begaafde asperger. Briljant in zijn vermogen om alles zo te draaien dat het lijkt alsof jijzelf niet spoort, alsof je hem constant onrecht aandoet. Je hebt dan de buitenwereld hard nodig om te weten wat 'normaal' is om niet gek te worden.
Dit is zooooo mijn draadje
Dagarada je schrijft letterlijk wat ik mee maak. Ik heb hier boven een draadje gestart over die woedeaanvallen etc. Ik heb geprobeerd man met handschoenen aan te benaderen (zo noem ik het want ik moet heel bewust dingen vragen en doen) maar het begint me zo op te breken. Altijd maar mijn man als extra kind van het gezin op sleeptouw meenemen. Er nooit vanuit kunnen gaan dat man het - al is het maar heel even -overneemt de kinderzorg. Alles maar dan ook alles voor moeten kauwen anders is het ruzie en snapt hij de kinderen of mij niet. Heel erg vond ik dat ik op mijn trouwdag om 5.30 (staan normaal 6.30 op) van mijn bed gelift werd voor een glaasje jus met een pistoletje met gerookte zalm!!!!! Onder het mom gezellig ontbijtje met zn tweeën zonder de kids en dat moest er dan maar voor plaats vinden. Hij vond het erg vreemd dat ik mijn ontbijt niet at, ik vond gerookte zalm toch zo lekker en hij had het speciaal voor mij gekocht. Daarbij vertelde hij dat hij de goedkope gekocht had, goed he !!!! Nog een voorbeeld: na een keizersnede ben ik de volgende dag de avond naar huis gegaan met moeizame toestemming van de gyn. omdat man het niet meer aan kon thuis... Zo kan ik doorgaan. Heel verschrikkelijk. Ik begin steeds meer dingen te zien die niet normaal zijn in een gezonde relatie.
En in de verkeringstijd MariaRosa tja toen zag ik het niet. Ik vond en vind het nog steeds heel boeiend hoe de psyche van een mens in elkaar steekt. Misschien was dat toen de trigger want ook toen hadden we al een knipperlicht relatie aan-uit om de meest stomme redenen. Toen we samen gingen wonen ging het ineens beter. Maar nu we kinderen hebben en die steeds groter en daarmee meer impulsen geven wordt het veel slechter. Misschien zorgde ik toen we nog geen kinderen hadden voor hem als een soort van moeder.
Maar voor mij nu ook de vraag zoals je hierboven kunt lezen. Hoe nu verder. Kan ik het aan is dit voor mij genoeg om zo verder te gaan. Zelfde schuitje dus met helaas een schoonmama die dingen niet wil zien maar juist gaat beschermen en daarmee man probeert te tonen dat ik wellicht niet 'spoor' en met weinig steun uit de omgeving. Ik heb jarenlang net als alle anderen die hier schrijven getwijfeld en ben onzeker geweest. Dat ben ik niet meer. IK doe normaal maar zorg niet goed genoeg voor mezelf en dat ga ik veranderen of is al veranderd. Sta er voor mijn gevoel helemaal alleen voor maar dat is beter dan mezelf te verloochenen. Gelukkig heb ik nog wat vriendinnen overgehouden en sport ik veel.... dus lucht. En die heeft ieder mens nodig om te kunnen ademen.
Liefs Ciska
Fladdermensje
"Nee, dat heeft hij nooit goed gekund. Maar ik was allang blij (als zeer onzekere 18-jarige) dat er een vent naar me keek, was bang om anders over te schieten, en pikte alles van hem uit angst hem kwijt te raken. De alarmbellen rinkelden toen al, maar aangezien "eigenwaarde" mij niet aangeleerd was en ik dat pas jaren later zélf geleidelijk leerde, heb ik dat weggedrukt. En als ik al eens tegen zijn gedrag (dat soms grensde aan asociaal) protesteerde, kreeg ik de wind van voren en zocht ik opnieuw de schuld bij mezelf: ik zou het, zoals hij zei, wel weer verkeerd hebben gezien, ik was gefrustreerd, wereldvreemd, zag spoken, etcetera"
*100% herkenning*
Begin het te begrijpen...
Hoe dat soort verkeringen met een Aspergerman opstarten. Rot allemaal. Ik vroeg me gewoon echt af of deze mensen het dus niet anders kunnen als ze het wel in de verkeringstijd kunnen.
Het lijkt inderdaad (voor mij dan) op mannelijk gedrag in het kwadraat. Want ook voor de normale man geldt vaak "bezit van de zaak, einde van het vermaak".
Fladderbeestje: maakt dat jou niet extra bezorgd om je zoons? Ik bedoel ik denk niet dat je hoopt dat ze ook een meisje met een laag zelfbeeld krijgen.
Het vreemde vind ik ook dat aspergers dus wel een partner willen (willen ze verzorgd zijn of doen ze dat gewoon omdat het zo hoort). Want een partner betekent toch ook extra prikkels?
MariaRosa
Reactie (weer erg lang sorry)
Wat fijn, jullie reacties! En ik herken ook veel in jullie verhalen! De man die tijdens een etentje opstaat en naar bed gaat…..de man die zijn kind door een drukke stad laat fietsen, en niet snapt dat dat niet kan. Precíés mijn man! Ik heb al zo vaak aanvaringen met hem gehad wb. veiligheid van onze kinderen. Hij snapt gewoon niet dat sommige dingen niet kunnen en draait het zo dat ik aan mezelf ga twijfelen. Maar ik bén niet overbezorgd, ik toets het regelmatig aan vriendinnen. Je láát een kind van 3 niet alleen thuis omdat hij een driftbui heeft en niet mee wil naar de winkel! Toch?!
Survivor, ik heb de link bekeken, volgens mij kwam daar ook die zelftest vandaan die ik invulde. Na de uitslag ben ik gelijk hierheen gerend om mijn verhaal te doen. Maar ik ga later zeker meer lezen.
Fladderbeestje, heel erg bedankt voor je bemoedigende woorden! Ik hoop zo dat onze liefde en mijn geduld sterk genoeg zullen zijn. Ik wíl niet uit elkaar, dat wordt pas een optie als ik denk dat de kinderen meer lijden onder bij elkaar blijven dan een scheiding. En vooralsnog (mn omdat er geen geweld in het spel is) denk ik dat ze zo veel beter af zijn.
Poeh, het is wel een opdracht zeg…..nog jaaaaaren zo doorgaan. Dat is wat een evt. diagnose wel doet: zoals Knurf terecht zegt, verandert het een mens niet, maar wel mijn verwachtingen tav hem en ons leven: als hij echt een ass heeft, zal dat dus niet, nooit meer veranderen.
Dubbel: ‘Het lijkt wel alsof hij verwacht van kinderen dat ze net zo zijn als hij, maar dan iemand waar hij de baas over kan spelen omdat de kalenderleeftijd dat zo voorschrijft.” Precies!!! Dáárom botst mijn man zo vaak met onze oudste, daarom doet hij soms van die rare, onverantwoordelijke dingen. Daarom zegt hij dingen tegen hem die je niet tegen een kind van 6 zegt. Daarom verwijt hij ons kind dingen die je een kind niet kunt verwijten.
En ja, Ciska, ik heb ook vaak het gevoel dat ik 4 kinderen heb. Hoe bewaar je (op lange termijn) het respect voor je man? Ik wil hem niet (alleen) als patiënt zien. Ik vind het heel naar om hem als 4e kind te zien/benoemen.
O, ook zo herkenbaar: na je bevalling…..ik had een paniekbevalling gehad, en hij blééf maar aan iedereen laten zien dat ik hem per ongeluk gekrabd had…..
O, er schieten me zóveel situaties te binnen die ik nu wel kan plaatsen: na een voor mij heel beladen en moeilijk bezoek zaten we samen in de auto. Ik was op van de zenuwen geweest. Het eerste wat-ie zegt: weet je wel hoe lastig dat voor mij is dat jij nu zo zenuwachtig bent?
Ik ben dan echt met stomheid geslagen. Het is helemaal geen nare man, echt niet, hoe kún je dan zoiets zeggen? Heel langzaam dringt tot me door hoe dat kan.
Ik kan even niet meer terugvinden wie het schreef, iemand zei dat het erger wordt naarmate de kinderen groter worden…..daar schrik ik van. Ik hoop zo dat dat niet zo is, ik houd mezelf nl. al jaren voor dat het makkelijker wordt als de kinderen minder afhankelijk zijn, als we weer wat mobieler worden. Maar ik houd ook mijn hart vast voor de puberteit van de oudste. Dat worden botsingen waar je u tegen zegt. Ik zal de neiging hebben ze tegen elkaar te beschermen, ze uit elkaar te houden. Dat doe ik nu al, ik hoor mezelf soms zeggen: stil nu maar even, laat papa maar, ik probeer voortdurend te voorkomen dat ze botsen. Een vriendin die ik een beetje in vertrouwen heb genomen, zei: doe dat niet. Het is hun vader en daar moeten ze het mee doen. Zo simpel kan het misschien zijn, ik moet geen energie blijven steken in het voorkomen van conflicten, het is hun vader en ze moeten er zelf mee leren omgaan.
Jemig, ik loop af als een wekker zie ik. Wat een verhaal weer. Heel veel dank voor jullie geduld om dit allemaal te lezen. Ik voel me bevrijd, opgelucht, een beetje angstig, maar nu eindelijk echt gesteund door mensen die het snappen.
Even heel praktisch
Als je aan de ene kant toch graag je relatie in stand wil houden, Dagara, dan moet je denk ik gaan kijken wat jouw hierin kan helpen. Heb je al PGB voor de kinderen? Kunnen ze uit logeren zodat jij je uitjes daarin plannen kan?
Kan je man misschien een aparte kamer in huis krijgen waar hij zich terug kan trekken en hij weer prikkelvrij op adem kan komen?
Heb je al begeleidng om je moeilijke situatie met een hulpverlener te bespreken? Een soort coach?
Als jouw diagnose juist is, kun je inderdaad weinig hierin verwachten van je man. Als je toch bij hem wil blijven zul je moeten proberen dat als gegeven te accepteren. En dus, moet je echt gaan kijken wat het voor jou gemakkelijker maakt.
Ik wens je echt heel veel succes...
Ciska kinderen
Je schrijft dat het toen jullie nog samen waren een stuk beter ging. Ik vermoed dat het ermee te maken heeft dat je kinderen steeds meer zelfstandig denkende wezens worden, met steeds meer een eigen karakter, enz. Wat inhoudt dat ze voor je man steeds minder goed te peilen zijn, dat ze hem steeds meer prikkelen omdat zij natuurlijk geen rekening met zijn eigen onvoorspelbare kribbigheid houden.
In die zin lijkt het idd op een vorm van autisme.
Ik denk dat jouw leven voor jezelf in ieder geval een stuk minder pijnlijk kan worden als je jezelf blijft voorhouden dat je man het niet expres doet. Hij kan er niets aan doen, wordt gewoon overprikkeld. Ik heb niet alle berichtjes gelezen en misschien schrijf ik dus iets wat al gezegd is, maar ik zou als ik jou was hier met een professioneel over gaan praten. Ga desnoods eerst naar de huisarts om advies, die kan jou waarschijnlijk wel aangeven met wie je moet gaan praten. Er is nl. ergens een instantie speciaal voor partners-van (mensen met autisme), maar ik weet even niet wie of wat. Het kan dus zijn dat dat al genoemd is, maar misschien weet iemand hier ook wel hoe die heet. Daar kun je ook tips krijgen hoe met je partner om te gaan. Verder moet je je denk ik gaan afvragen of je zo verder wilt, met een partner die jouw voor een deel niet kan geven wat je nodig hebt omdat hij zo compleet anders naar de wereld kijkt... Het is natuurlijk niet gezegd dat hij iets van autisme heeft, trouwens, maar het komt me ergens wel bekend voor.
Nog een link
Voor wie vermoedt zelf Asperger te hebben of om misschien eens voorzichtig te (laten)lezen aan iemand anders is deze site misschien waardevol: http://www.pasnederland.nl/
Deze site is voor en door mensen met autisme, er staat bij de ervaringsverhalen o.a. een lezing over relaties.
Ik stel me wel eens voor hoe het moet zijn om als argeloze echtgenoot ineens te horen te krijgen dat je autistisch zou zijn. Terwijl je daar helemaal niets van af weet en er misschien een heel verkeerd beeld bij hebt. Want er bestaan heel veel misvattingen over autisme. Bijvoorbeeld dat autisten geen gevoel zouden hebben, of dat 'bijna alle autisten ook een verstandelijke handicap hebben'. Moet je je zelf daar dan ineens toe gaan rekenen? Dat ís ook heel moeilijk.
Ik denk dat een duidelijk ritme kan helpen. Je man vraagt dingen van jou om het hem gemakkelijker te maken. Dan moet het mogelijk zijn ook afspraken te maken om het jou gemakkelijker te maken. Maak echt expliciete afspraken en houd je daar dan aan. Als je man autisme heeft hoeft dat niet te betekenen dat er geen enkele verandering mogelijk is, maar het zal wel moeilijker gaan. Het helpt wel als jij begrijpt waar de schoen bij hem wringt. Het helpt nog meer als hij óók begrijpt waar de schoen bij hem wringt.
Mensen met autisme hebben vaak behoefte aan een duidelijke structuur. Die structuur kan gekoppeld zijn aan bijvoorbeeld een dagindeling of routine, maar ook aan een persoon. Als jij voor je man de persoon bent die de wereld ordent, en je gaat weg,is de wereld ineens in chaos veranderd. Je zou dan thuis kunnen blijven, maar je kunt ook zorgen dat je man houvast heeft als jij er niet bent, door bijvoorbeeld een checklist op te stellen. (Een kennis van mij schrijft daar dan bijvoorbeeld op: "12.00- geef de kinderen x,y of z te eten" omdat de kinderen anders niets te eten zouden krijgen. Manlief had zelf immers helemaal geen honger gevoeld. Het lijstje moet 'gewoon' wat gedetailleerder dan je bij een ander zou doen.)
Is...
Mijn zus heeft dezelfde soort van problemen gehad met haar inmiddels ex.
Zij verklaarde het zo: Toen we met z'n tweeen waren ging het eigenlijk prima. Totdat er kinderen kwamen, toen veranderde ik van minnaar in moeder en kon ik hem niet meer die volledige aandacht (als minnaar) geven.
Haar ex heeft Borderline en inmiddels is ze alweer 7 jaar bij hem weg. De huisarts zei tegen haar dat hij (haar ex) niet te veranderen was, omdat Borderline nl. erg moeilijk is. Gelukkig heeft mijn zus er zelf niet voor hoeven te kiezen om bij hem weg te gaan, want hij koos het 'hazenpad' mét: juist ja: een minnaar!
Misschien sluit mijn verhaal helemaal niet bij die van jou aan, maar ik wilde het wel even met je delen.
Sterkte!
Ons verhaal
Hier zijn de vermoedens van een autistische partner ontstaan toen we zoon gingen laten testen. Zoon en vader leken zo op elkaar. Nou heb ik een man die wel open stond en ik denk dat dat heel erg scheelt. Zoon kreeg diagnose Asperger en meteen ben ik me erin gaan verdiepen. Heel langzaam (want ja het moest wel tot hem doordringen en hij is en blijft wel een binnenvetter) ging hij zich ook verdiepen, wilde meer weten,snappen waarom hij is zoals hij is. Hij vond/vindt het een zoektocht naar zichzelf.
Afgelopen zomer hebben we samen het boek Geef me de 5 gelezen. Avonden hebben we gepraat.
Hier dus een huwelijk wat wel werkt. Een zoon met Asperger, man met Asperger en dochter die op de lijst staat om getest te worden.
Man geeft wel duidelijk aan dat ik de spil van het gezin ben, zonder mij zou het een puinhoop zijn. Ik geef duidelijkheid, ritme, regelmaat, vertel hoe hij moet reageren, val in als hij verkeerd reageerd etc.
Ok ook hier de nodige frustraties. De discussies over veiligheid voor de kinderen heb ik hier ook. Onverantwoord vind ik hem regelmatig en hij mij zeer overbezorgd. Idd heb je soms echt de buitenwereld nodig om te weten wat nou normaal is en wat niet. en owja het feit dat het altijd mijn schuld zou zijn. Idd hij kan het zo vertellen dat ik wéér de verantwoording op me neem of me schuldig voel omdat IK het weer verkeerd zou hebben gedaan. Zo langzamerhand prik ik er doorheen en kan ik mijn schouders ophalen hierover.
We hebben geen makkelijk gezin, maar toch..... het loopt wel.
Voor iedereen bij wie het niet zo wil lopen wil ik jullie heel veel sterkte wensen!
Dagarada man met autisme
Even over kinderen en man/kind met autisme.
Ik heb zelf vier kinderen van wie ééntje met autisme (PDD-NOS) en merk dat het juist wel degelijk van belang is dat ik de anderen toch leer op een bepaalde manier met hem om te gaan. Niet dat dat zo makkelijk lukt, maar je zoekt toch een levensvorm met zo min mogelijk drama en zoveel mogelijk geluk. Als je kind autisme blijkt te hebben moet je als ouder je leven soms best wat omgooien om het leven voor je kind zo behapbaar mogelijk te maken. Daarom denk ik dat het toch ook goed is om jouw gezinsleven zo in te richten dat het voor je partner duidelijk is. Dat is denk ik het belangrijkste. Mijn kind gaat zo ongeveer flippen als iets voor hem onduidelijk is. Nu is dat eigenlijk wel lekker, want alle kinderen gedijen goed als iets duidelijk is. Wellicht is dat iets wat je in je gezin kunt inbouwen, duidelijkheid, een duidelijk ritme, duidelijk schema, duidelijke etenstijden, enz. enz. Dit maakt het voor je man behapbaarder zodat hij minder last heeft van het leven thuis. Het lijkt zeker in het begin wat saai, maar geeft zoveel rust dat het zeker de moeite waard is.
Je schrijft dat hijzelf nooit aan de diagnose zou willen, maar je schrijft ook dat jullie van elkaar houden en niet uit elkaar willen. Het lijkt me dat dat toch een goede voedingsbodem moet zijn voor communicatie en dat je je zorgen en gevoelens waarschijnlijk langzamerhand wel aan hem duidelijk moet kunnen maken. Aspergers zijn nl. ook heel slim. Dus als jij het gooit op problemen die jij hebt gaat hij er wie weet uiteindelijk misschien wel in mee.
Hulp zoeken
Ben ik weer. Hulp zoeken zal moeilijk worden. Zoals ik al zei, reageerde hij heel afwijzend op de gedachte dat hem iets zou mankeren. Verder is hij erg op zijn privacy en weet ik dat hij geen vertrouwen zal hebben in hulpverlening. Over de relatietherapie van een bevriend stel mompelde hij ooit: “een relatie loopt of hij loopt niet, maar als je erover moet gaan praten, wordt het tobben”. Misschien is het ook wel voldoende als ik zelf wat meer op zoek ga naar handvatten. Wat lastig is met praktische hulp inschakelen, is dat hij nauwelijks mensen om zich heen verdraagt, zeker als ik er niet bij ben. Ik wilde ooit een dag (+ nacht) weg, en had iemand bereid gevonden om hier in huis bij te springen. Dat heb ik moeten afblazen, hij trekt het niet om 24 uur met iemand onder 1 dak te zijn. Zelfs als hij zelf een groot deel van de dag was weggegaan (wat die persoon heus geaccepteerd had), had hij het niet aangekund. Dus ik voel me erg gevangen. Soms moet ik wel weg, en dan ga ik met de angst in mijn lijf. Ik vind het wel een goed idee om (meer) lijstjes te maken. Dat deden we wel al, maar dat kan veel uitgebreider. Ik had zelf steeds het gevoel: wat stom dat ik voor een volwassen man op zit te schrijven wat hij de kinderen aan moet trekken, maar nu denk ik: wat werkt, dat werkt. Ik heb hem ooit in paniek zien raken bij het zien van een kast vol babykleertjes. Hij kan het écht niet (dat moet mijn mantra maar worden als ik het moeilijk heb).
Ook een goed idee: een eigen kamer. Hij heeft het er zelf al eens over gehad, maar het komt er maar niet van. En het is met wat goede wil best te regelen, al is het een klein hokje. Zal allicht schelen.
Hoe ik nu voor mezelf wat lucht kan creëren, is me nog niet duidelijk. Ik voel me helemaal vastgezet, kan geen kant op. De kinderen kunnen niet uit logeren om verschillende redenen (daar is hij ook moeilijk in, vertrouwt niet veel mensen). Verder zijn ze niet makkelijk, en als ik eerlijk ben moet ik toegeven dat ik er ook moeite mee zou hebben. Als je al zo lang een naar binnen gekeerd gezin bent dat zijn eigen boontjes dopt, is het moeilijk je open te stellen voor de buitenwereld/hulp. Ik moet er nog eens goed over nadenken.
Fladderbeestje: verbaal geweld, ja, daar houd ik zeker rekening mee hoor. Het komt wel voor, overigens niet in de vorm van uit het niets schreeuwen oid, het is meer nare dingen zeggen. Het heeft ook altijd een aanleiding. Een van onze kinderen is bijzonder dominant en soms erg moeilijk in de omgang, en hij botst dus regelmatig met hem. Soms ook weken niet, hoor. Maar dan kan hij dus iets heel akeligs zeggen. Mijn man is er ook een tijd van overtuigd geweest dat ons kind een “heel slecht karakter” had. Dat ging toen om een kind van 2½. Hij begreep maar niet dat een peuterpuber nog totaal niet verantwoordelijk is voor zijn handelen, en dat alle bijsturing van ons af zou moeten hangen. Hij vond oprecht dat dat kind zich aan moest passen en was verontwaardigd dat-ie dat niet deed. Dat hij niet zag hoe moe zijn vader van hem werd. Maar goed, dit bleek dan vooral in gesprekken die ik hierover met hem had, ik fungeer(de) altijd als buffer dus veel rechtstreekse confrontaties zijn er niet geweest. Hij is eigenlijk nooit alleen met de kinderen. Als we uit elkaar zouden gaan, zou hij het ongelofelijk moeilijk krijgen. Co-ouderen: dat kan hij helemaal niet. Heeft-ie ook al ooit gezegd: als we ooit uit elkaar zouden gaan (hypothetisch), zou hij de kinderen “nooit meer zien”. Hij is ook zó zwaar op de hand, zo fatalistisch. Overigens zie ik wel dat hij echt zijn best doet, met de kinderen. Hij is vaak ook heel liefdevol en ik zie dat ze veel van hem houden.
Er is nog iets waar ik over pieker. Dit forum is volledig anoniem, hier kan ik dit verhaal goed kwijt. Hoe bespreek ik dit nu met vriendinnen, kan dat wel? Ik wil niet dat ze hem als patiënt gaan zien, zeker niet als hij dat zelf niet weet. En dit alles openlijk bespreken is vooralsnog onmogelijk. Maar buitenstaanders vragen zich natuurlijk ook wel eens iets af. Waarom hij altijd een hele avond met de koptelefoon op zit als we bezoek hebben bijvoorbeeld 
Nou kan mijn familie heel veel van hem hebben, ze weten dat hij apart is en mogen hem graag. Maar toch. Zeker vriendinnen, die vinden dat ik “meer voor mezelf op moet komen”, hoe vertel ik hen dat het anders in elkaar steekt dan ze denken? Hoe doen jullie dat? Vertellen jullie je vrienden wat je ex/man heeft?
Dagaranda
Zou het kunnen dat als je dit een tijdje laat betijen bij je man dat hij er dan anders over gaat denken? Autisten moeten altijd eerst een tijd puzzelen voordat ze de dingen in hun hoofd weer op orde hebben. Wie weet dat als jij het een tijdje laat rusten dat hij vanzelf komt met meer willen weten over autisme? Zo werkt het hier in ieder geval wel. Ik geef dingen bij mijn man aan, geef hem tijd om te puzzelen en later zie je dat hij erop terug komt als hij het weer op een rijtje heeft.
Vrienden
Dagarada, misschien kun je het eerst met één vriend of vriendin bespreken en vragen of die zijn of haar mond erover wil houden. Kijk eens hoe dat bevalt. Mijn man heeft ook veel problemen die ik maar steeds netjes met de mantel der liefde bedekte. Toen ik er eenmaal over begon te praten, werd het allemaal veel inzichtelijker en makkelijker te dragen. Als mijn vriendin nu vraagt hoe het gaat, kan ik tenminste ook af en toe "niet best" antwoorden, zonder alles te hoeven uitleggen. Zalig is dat! Overigens behandelen de mensen die het weten mijn man totaal niet als patiënt! Bij hun gedraagt hij zich meestal voorbeeldig en zij hebben dan ook nergens last van. Hun relatie is hetzelfde gebleven. Ze snapeen alleen dat het wel een soort van toneelstukje van mijn man is, en bevestigen af en toe dat zij ook wel zien dat hij raar doet. Het is een enorme steun in de rug. Trouwens, waar heb je anders vrienden voor?
Ma
Herkenbaar en tips
Dagarada en de anderen, hoe herkenbaar! Ik zit hier met tranen in de ogen mee te lezen, want ik zit namelijk midden in dezelfde materie. Man heeft vermoedelijk Asperger, is hoogbegaafd en is heel goed in zijn werk (ITer, netwerkspecialist)
In het begin van onze relatie moest ik ook altijd het voortouw nemen, maar steeds meer kwam ik erachter dat er ook totaal geen initiatieven van hem kwamen. Hij heeft ook geen vrienden en heeft zoals hij zelf zegt, daar ook geen behoefte aan. Met de komst van de kinderen is het alleen maar bergafwaarts gegaan. Overprikkeld, depressief, woedeaanvallen, en ik...stond overal ook alleen voor. ik heb de kinderen alleen opgevoed, alles geregeld, want daar had hij zgn. geen verstand van. Ik voel me ook erg eenzaam in de relatie. Zo erg dat ik een jaar geleden hulp gezocht heb. Gelukkig wou hij mee maar dat was van korte duur. Over zijn gevoel praten, dat kwam te dichtbij, te confronterend en met hem is er helemaal niets aan de hand natuurlijk.
Er is een forum voor partners van Asperger. Daar heb ik veel aan en je kunt daar mijn verhaal verder op lezen. Ga naar www.autsider.net
Er zijn ook lotgenotengroepen, misschien ook bij jou in de buurt. Kijk bij de ned. ver voor autisme.
Voor buitenstaanders is het bijna niet voor te stellen wat een relatie is met iemand waar je weinig mee kunt delen, waar geen gevoel is, geen intimiteit(bij ons dan) en je gaat je afvragen wat je nog bij elkaar doet. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dan vertrekt. Maar ik wacht nog even tot de kinderen op eigen benen staan. Misschien heb je wat aan mijn tips.
Welk gedeelte van Nederland woon je? Als je in de buurt van Arnhem woont, kunnen we misschien eens iets afspreken.
Vandaag
Zit mijn hoofd helemaal vol. Vol met gedachten, herinneringen, steeds schieten me méér situaties te binnen waarvan ik nu denk: toen al.....zie je wel....toch....En ook: arme man, dat ik toen dit of dat van hem gevraagd heb, geëist heb dat hij meer deel zou nemen aan het gezinsleven of de verzorging van de kinderen. Zeker in het begin wilde ik het zoveel mogelijk delen, allebei ouderschapsverlof etc. Hij wilde het ook, maar al snel bleek dat het niet ging. En ik maar denken dat hij te snel opgaf, mij niks gunde, ouderwets was en stiekem toch een traditionele verdeling wilde.
Dank voor de links. Het stuk van Fladder (zie url) kwam me schrikbarend bekend voor. Blind voor het autisme, dat gaat hier zeker deels op, vrees ik. Ik heb nog een heel lange weg te gaan en ik hoop zo dat we het redden.
Het is wel een goed idee om een en ander te laten betijen. Eh wie weet kan het ook met hem later, langzaam, voorzichtig, besproken worden. Voorlopig maar niet. Toch zal hem op een dag opvallen dat ik zo mild ben Serieus, hij zal zich in een volgende crisis vast afvragen waarom ik niet wanhopig en met roodbehuilde ogen door het huis loop, gewoon omdat ik nu weet: hij kan niet anders. Maar misschien stel ik me dat wel weer te rooskleurig voor.
Iris, ik woon heel erg uit de buurt, maar ik ga zeker je verhaal lezen. Ook jij bedankt voor je reactie!
Dagarada
Ik wens je oprecht heel veel sterkte en hoop dat jullie het gaan redden. Ik zit min of meer in hetzelfde schuitje maar weet niet of wij het gaan redden. Ik ga in ieder geval klankborden bij amw. Misschien nog een tip voor je deel je last die je bij je draagt. Met vrienden heb ik het nooit echt gedeeld, is te heavy denk ik. Ik vind het juist fijn om eens met vrienden over heel wat anders te praten en samen lol te hebben om te ontladen of op te laden, maar dat is natuurlijk persoonlijk. Met mijn moeder kan ik het er een beetje over hebben, zij zou het vreselijk vinden als we uit elkaar zouden gaan maar zij ziet wel wat er speelt en dat geeft een gevoel van bevrijding. Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is: laat het niet teveel in je hoofd maar praat erover. Zorg dat jij voor jezelf en je kinderen kunt blijven zorgen en raak zelf niet verstrengeld van alle zorgen. Heel veel sterkte!
Liefs Ciska
Ciska
Dank je, ik wens jou (en anderen hier) natuurlijk ook alle goeds!
Ik merk dat ik nog steeds, bij iedere suggestie van hulp zoeken, aarzel en denk: ze zien me aankomen. En dan denk ik weer: o ja, er is ook echt wat, het ís helemaal niet normaal zoals wij leven. Het sluipt er zo in, steeds weer schuiven je normen een stukje op, vaak toets je iets (soms indirect of bedekt) aan anderen en dan krijg je even het idee dat het niet aan jou ligt, dat dit echt niet "normaal" is, of in ieder geval héél moeilijk. Maar dan gaat het dagelijks leven verder, in de bekende patronen, en voor je het weet schuif je weer een stukje op, verder af van hoe je het zou willen en verder af van wie je bent of zou willen zijn.
Heel veel sterkte, Ciska, wie weet redden jullie het, ik hoop dat je wat aan het amw hebt!
Poeh, even slikken
Wát een herkenning in dit draadje. Nou had ik die al wat gelezen in mijn draadje (over ontploffingen van mijn man), maar jee.. dit is soms alsof ik over mijn eigen leven lees.
Goh. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ja, ik leef met jullie mee, want ik weet hoe moeilijk het kan zijn!!
Empathie
Dagerada: "Serieus, hij zal zich in een volgende crisis vast afvragen waarom ik niet wanhopig en met roodbehuilde ogen door het huis loop, gewoon omdat ik nu weet: hij kan niet anders. Maar misschien stel ik me dat wel weer te rooskleurig voor".
Helaas dagerada, denk ik niet dat hij zich dat gaat afvragen.
Maar zo doe ik het ook hoor, steeds maar weer bedenken: hij kan niet anders.
Mijn ex is inmiddels zover dat hij een advocaat heeft (een 'vriend' van hem) en communiceert nu helemaal niet meer met mij. Ik heb de omgangsregeling stopgezet (ik voelde mij daartoe gedwongen omdat meneer niet met mij wil communiceren). Volgens hem omdat ik 'steeds opbel en wil discucieren over 'allerlei' zaken. De verjaardig van mijn zoon zijn in zijn ogen dus 'allerlei' zaken. En ik wil daar niet over discusieren maar gewoon over overleggen.
Wat ik wil zeggen: een scheiding gaat geen rust brengen. En (meerdere mensen hebben dit al eerder gezegd geloof ik in jouw draadje): het is zo ontzettend goed voor jou en van jou dat je van je man houdt. Probeer dat toch vast te houden. Dat is jouw kracht hoor! Uiteindelijk zal iemand je begrijpen, ik denk alleen niet je man. Je hoeft natuurlijk ook niet meteen te scheiden. Die zin die je ergens schrijft zoals je man erover denkt (zodra je moet praten over je huwelijk wordt het tobben, het werkt of het werkt niet) is zo herkenbaar. Maar klopt natuurlijk van geen kant.
Mij helpt mij ook om te bedenken dat niet alles wat mijn ex zegt waar is. (Niet meteen doorschieten in: alles wat hij zegt is onzin!). Hij brengt het wel als de Enige Waarheid overigens. Ik ga het boek ik ben niet gek/hij is gek toch ook maar eens lezen geloof ik. Veel scucces en sterkte! groetjes dubbel.
Ontkennen
Ik heb dat inderdaad ook wel eens gevraagd aan mijn man, of hij misschien autistsiche trekken had. Maar nee. natuurlijk niet! Dat is ook weer typisch, want meestal wordt dat ontkent en heeft hij helemaal geen enkel probleem, maar jij wel dus. In ieder geval is dat steeds het gevoel wat hij me geeft. Daarom wou hij ook niet meer praten met een therapeut, want hij had geen enkel probleem.
Wat ik ook las, dat als het geen autisme is, tja...dan zou ik het nog veel erger vinden, als het bijv. egoïsme is. Ik heb ook wel een vermoeden dat de opvoeding er mee te maken kan hebben. mijn man is altijd op handen gedragen door zijn moeder, kon nooit iets fout doen, alles wat hij deed was geweldig. Op zijn werk wordt hij ook gewaardeerd. Tja en als er dan thuis kritiek komt op zijn gedrag, de communicatie die er niet is, daar weet hij dan totaal niet mee om te gaan.
Ik vind het erg moeilijk en kan er zelf niet meer goed tegen. Ook omdat ik zie dat zijn autisme erger wordt naarmate hij ouder is en ook verergert sinds we kinderen hebben. is bekend, want kinderen brengen een hoop onrust mee en er is steeds een veranderende situatie en daar kan hij moeilijk mee omgaan.
Misschien herkennen jullie dit ook allemaal.
Er zijn lotgenotengroepen voor meestal vrouwen van mannen met Asperger of andere autistische trekken. Ik zit er ook over te denken om erbij tegaan. het zal niets oplossen, maar je kunt wel leren van elkaars ervaringen en je verhaal lekker kwijt.
Egoïstisch
Dat heb ik me ook vaak afgevraagd, of hij nou echt zo egoïstisch was. Toch ging ik daar steeds meer aan twijfelen, omdat het soms echt zo ráár is wat hij zegt, zo....absurd. Alsof hij in een parallelle wereld leeft waar net iets andere normen gelden of zo.
En idd, wat Iris zegt: als het egoïsme zou zijn, zou ik het op een bepaalde manier nog veel erger vinden. Daarom ook schreef ik dat ik me nu niet meer wrokkig hoef te voelen: hij kan het niet (mantra mantra). Dus kan ik het hem niet verwijten. De dagelijkse praktijk blijft dan in sommige opzichten nog even beroerd, maar ik hoef niet meer boos te zijn, of bang dat hij niet van me houdt. Want dat heeft er niks mee te maken. Zal mij benieuwen of ik deze gedachten vast weet te houden...
Er vallen me steeds weer situaties in, steeds weer, iedere dag opnieuw vallen er kwartjes: dáárom zei hij toen dit, dáárom deed-ie dat. Het verklaart zo ontzettend veel.
