Vermoeden asperger bij man, wat nu?
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik heb zojuist een zelftest Asperger bij volwassenen ingevuld (met mijn man in mijn achterhoofd). Tuurlijk weet ik niet alles precies zoals hij het zou invullen, maar ik kom denk ik een heel eind. Ik ken hem al heel lang. Score van het ass-quotiënt: very high. Mensen met gediagnosticeerde Asperger scoren gemiddeld nog 2 punten lager dan hij. En nu? Ik schrok van wat Fladder in een ander draadje zegt: als er autisme in het spel is, en degene om wie het gaat, ontkent het, of wil er niets mee, dan is het een verloren zaak. Wat moet ik dan?! Bij hem weggaan is voor mij geen optie. Ik hou van hem, en hij van mij, hoe moeilijk het leven samen soms ook is. En we hebben 3 jonge kinderen, die ik een scheiding niet wil aan doen (laat niemand zich alsjeblieft aangesproken voelen, iedere situatie is anders en o, wat dénk ik vaak aan weggaan). Ik veroordeel niemand die gescheiden is. Maar mijn hart breekt als ik eraan denk dat dit gezin opgebroken zou worden, de kinderen houden zo veel van hun vader en hij van hen. Ik moet het op de een of andere manier vol zien te houden. Het idee dat er toch echt “iets” met hem is, helpt daar heel erg bij. Dan hoef ik niet meer wrokkig te zijn omdat ik me zo alleen voel staan, omdat alles op mij neerkomt, de opvoeding van onze kinderen, waarvan 2 zorgenkinderen. Dan hoef ik nooit meer te denken: waarom doet hij zo, houdt hij niet van mij, van ons? Nou ja, nooit, ik stel het even wat zwart-wit, je kunt niet alles ophangen aan een stoornis, bovendien: hoe scheid je persoon en stoornis eigenlijk? Niet, lijkt me. Maar ik kan dan tenminste denken, als hij een aanvaring heeft met onze oudste: hij kán het niet. Het is geen onwil. Hij kan het echt niet. Als ik weer eens niet wegkan, of wel weg moet, maar dan met de spanning in mijn lijf of alles wel goed gaat, dan hoef ik niet meer te denken: waarom gunt hij me dit nu niet. Nee, hij zwijgt 3 dagen tegen me omdat zo’n dag enorm veel van hem vergt. Hij zegt zelf wel eens; ik moet herstellen. Ik begrijp dan totáál niet waar hij het over heeft, en omdat hij nooit over zichzelf wil praten, wordt dat ook niet duidelijk. Maar misschien is hij dan gewoon overprikkeld. En moet hij daarvan herstellen?
Achteraf, ja achteraf. Dan denk ik: het is helemaal geen man om in een dynamisch gezin te leven. Wat heb ik hem aangedaan door dat van hem te vragen? Ook al stemde hij ermee in, de wens kwam van mij. Het is al een wonder dat hij met mij kan leven (ook zoiets: soms zegt hij: jij bent mijn redding. Zonder jou kan ik het niet. Geen idee waarom hij dat zegt, daar weidt hij dan niet over uit.). Maar dit heeft zich pas geleidelijk geopenbaard. Het wordt natuurlijk ook pas zichtbaarder wanneer de druk wordt opgevoerd. Toen we elkaar leerden kennen, was het al een aparte man. Geen sociale contacten, niks. Non-conformistisch van nature, niet om een statement te maken. Intelligent, goed in zijn werk, dat is nog steeds zo, al kan hij de stress soms moeilijk aan. Tenminste, de combinatie stress-op-werk en ons drukke gezin is een heel moeilijke voor hem. Gelukkig is hij niet agressief, tenminste niet fysiek. Wel kan hij opeens enorm uitvallen naar de kinderen, of dingen tegen ze zeggen die je niet tegen een kind zegt. Verder praten we nooit over zaken die ons/onze relatie aangaan. Ik heb dat op heel veel verschillende manieren en momenten geprobeerd, maar het is onmogelijk. Hij zwijgt, en als ik doorzet of aandring, zwijgt hij vervolgens dagenlang.
Wat een rommelige posting. Mijn hoofd zit vol, vol spoken, vol angst om de toekomst, maar toch ook met hoop dat we het samen gaan redden. Nog een jaar of 10, 15, dan zijn de kinderen het huis uit. Dan keert de rust weer en kunnen we misschien nog veel fijne, rustige jaren hebben. Want met zijn tweeën hebben we het meestal wel goed. Moet ik wel veel rekening met hem houden, maar hij heeft ook veel geduld met sommige van mijn moeilijke kanten. We delen wel echt iets, al ben ik soms bang dat dat kapot gemaakt wordt door de wrok die in mij groeit.
Als ik het zo nalees, zie ik dat het net is of ik onze problemen aan een zelf bedachte diagnose wil ophangen, om mezelf vrij te pleiten. Het is moeilijk om uit te leggen dat het toch anders in elkaar zit. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd rekening met hem te houden. Ik ontzie hem zoveel mogelijk, zeker waar het de kinderen betreft. Ik merk wel dat ik probeer te voorkomen dat hij alleen met ze is, niet omdat hij ze iets zal aandoen, maar hij kan er zelf niet tegen. En daar krijgen ze wel iets van mee. Ze voelen vast wel dat hij het niet aankan. Maar ik ga dus bijna nooit weg. Vorig jaar heeft hij me gevraagd “alleen het huis te verlaten als dat strikt noodzakelijk is” (quote). Ik kreeg het zó benauwd. En toch doe ik dat nu. Een paar keer per jaar “moet” ik wel, voor familie of omdat ik nou eenmaal een soort vaste afspraak met vriendinnen heb. En dat is altijd een drama: dagen van tevoren is hij nauwelijks aanspreekbaar, sacherijnig, doet lelijk tegen me. Soms, als ik terugkom, praat hij dagenlang niet tegen me. En dan niet omdat hij kwaad is, maar dan moet hij dus herstellen. Of zoiets, ik begrijp het niet helemaal, maar dat kan ook niet want hij praat er nooit over.
Nou goed. Een paar dagen geleden heb ik, op heel luchtige toon, de term Asperger laten vallen. Hij reageerde geschokt op de gedachte dat er echt iets met hem aan de hand kon zijn, en wilde er helemaal niets mee. Ik vroeg nog: stel nou dat je echt wat autistische trekken zou hebben, dat kan toch, zou je dat dan willen weten? Een stellig “nee”. Wat wil ik nou eigenlijk met dit bericht? Heeft iemand tips, een boek, ik zag ”Als je partner Asperger-syndroom heeft” van Maxine C. Aston. Is dat wat? En is het zinvol om me er verder in te verdiepen, ook al zal ik waarschijnlijk nooit een officiële diagnose te horen krijgen? Oja, weet iemand hoe het zit met erfelijkheid? Daar pieker ik ook nog over.
Sorry voor het warrige verhaal. Ik kan nog pagina’s volschrijven, maar dat maakt het ws. niet helderder. Dank voor het lezen.
Dagarada
Ik leef erg met je mee. Veel herkenning hier. (weet niet of er autisme speelt, maar inmiddels begin ik wel te geloven dat veel van onze problemen voortkomen uit autistische trekjes van partner, en ik ben ervan overtuigd dat er meer speelt dan bij gemiddelde gezinnen)
Hoewel ik in ongeveer dezelfde fase zit als jij, wil ik je toch wel wat tips meegeven. Wat me erg raakt nl in je postings is je gevoel van onmacht. Het klinkt alsof je je erg gevangen voelt. Punt 1 lijkt me dat niet helemaal nodig, zeker niet als er alleen maar autisme speelt. (weet je zeker dat er geen persoonlijkheidsproblematiek speelt?) Punt 2 lijkt me dat een geheel onhoudbare situatie voor je, en ga je dat denk ik sowieso niet volhouden. Bij autisme zul je iid meer dan een ander in een huplverlenende rol moeten gaan zitten, en kun je minder vragen als partner. Maar jezelf volledig wegcijferen werkt niet. (maar ik wéét het!)
Als je partner autistisch is, is hij niet onwillig maar wéét hij niet wat in je omgaat. Dus kun je hem dat vertellen, keer op keer weer. Hier merk ik steeds dat partner absoluut rekening met mij wil houden, maar dat uit zichzelf helemaal niet ziet. Ik moet hem dus alles vertellen. Niets is vanzelfsprekend. Ook niet dat ik niet compleet over mijn grenzen heen moet gaan, want hij heeft geen flauw benul van mijn grenzen. Dat blijft heel verbijsterend voor mij om te ervaren.
Mensen met autisme willen controle. Zelf over de situatie, maar liever nog hebben ze dat iemand anders de regie over neemt, op een heel heldere en duidelijke manier. Dan is er ook minder behoefte aan controle. Op die manier kun je ook je leven naar hem toe zo inrichten dat jij er ook wel bij vaart. Maar stapje voor stapje, veranderingen zijn natuurlijk lastig. Maar dat betekent ook dat als dingen wel goed lopen, je die stap dan al gewonnen hebt, want ook daar zal hij niet meer graag van willen afwijken. En deins niet terug voor weerstand want die hoort erbij. Hij zal zich heus wel voegen, uiteindelijk. Zal hij ook wel moeten want hij heeft je hard nodig, dus ook jij zult het moeten blijven trekken. Maar het is jouw verantwoordelijkheid (als hij autistisch is) om hem duidelijk te maken waar jouw grenzen liggen.
Het is een grote valkuil denk ik om als partner volledig mee te gaan in een autistisch leven, want juist omdat jij niet autistisch bent is het voor jou niet goed.
Heel veel sterkte!!
Bluf
Hoi,
Beetje laat, maar hier ben ik weer.
Ook jij erg bedankt voor je (uitgebreide) reactie. Zo af en toe lees ik deze hele draad door, en laat alle tips en adviezen op me inwerken. Ik heb het er nog moeilijk mee. Ik merk wel dat ik me zijn "nukken" minder aantrek, minder persoonlijk maak. In die zin helpt mijn mantra wel wat. Maar verder heb ik er ook gewoon veel verdriet van. Mijn vriendin die ik in vertrouwen heb genomen, sprak over een rouwproces. Dat klopt wel denk ik. Ik zal een heleboel gedachten en wensen m.b.t de toekomt los moeten laten of in ieder geval bijstellen.
Van het weekend vloog het me allemaal erg aan en om een onbenullige aanleiding barstte ik in huilen uit. Het was een klassieke huilbui, die niet zo snel te stoppen was. Hij kon er werkelijk he-le-maal niets mee, en begon te lachen. Hoe harder ik huilde, hoe harder hij begon te lachen. Ik snap wel dat hij een plotselinge huilbui niet kan verklaren, maar toch doet dat pijn. Hij vroeg me er later ook niet meer naar, was ws. allang bij dat ik weer gewoon deed. Hem vertellen wat er in mij omgaat, is erg moeilijk zodra het hem of ons samen betreft. Hij wordt snel moe, en loopt dan weg. Middenin het "gesprek". Eerder werd ik daar giftig van, liep hem achterna, probeerde een gesprek af te dwingen. Dat resulteerde zonder uitzondering in dagenlang zwijgen. Dan moest hij herstellen. Nu bijt ik mijn tong bijna af, zo moeilijk vind ik het nog steeds om afgekapt te worden. Kan altijd opeens gebeuren, hij snoert me in feite gewoon de mond en ik heb geen keus dan zwijgen. Zo moeilijk vind ik dat! Ik voel me ook zo ontzettend vernederd dan. Maar goed, dan haal ik mijn mantra weer van stal.
Bluf, aan welke persoonlijkheidsstoornis zat je te denken? Ik heb geen idee of er nog meer speelt, zou best kunnen. In ieder geval is hij altijd erg zwaar op de hand geweest, op het dysthyme af zeg maar.
Ik ga nog eens goed bekijken hoe we hier een eigen kamertje kunnen realiseren (en vooral: hoe ik dat inkleed. Hij is erg gevoelig voor al te opzichtig rekening met hem houden, hij mankeert immers niets. Lastig hoor, ik houd al zoveel rekening met hem en nu moet dat ook nog _op een bepaalde manier_).
Veel sterkte!
Zo herkenbaar joh. Partner hier loopt ook gewoon weg tijdens een gesprek, al wil dat hier niet altijd zeggen dat het gesprek gedaan is. (al weet ik dat hij alleen praat omdat ik dat wil, van hem hoeft het niet) Ik weet dan niet of we klaar zijn met praten of niet. Merk ook vaak dat ik al 6 rondjes door het huis ben aan het lopen achter hem aan tijdens een `gesprek`. Ik heb dan niet eens meer door dat ik als een idioot achter hem aan ben aan het lopen, om hem maar te betrekken.
Praten is sowieso erg lastig voor hem (ook luchtige dingetjes of leuke) kijkt de andere kant uit enz. En stopt iid abrubt, al zegt mijn partner dat wel vaker erbij, zegt dan dat het echt niet meer gaat. (kan hij verder niet uitleggen) Let iid erg weinig op mijn non-verbale signalen tijdens een gesprek, kan ook niet want hij kijkt niet eens naar mij. Een gesprek tussen ons lijkt soms heel wat maar subtiel gaan er altijd dingen mis, en praten we vooral langs elkaar heen.
Wat ik erg moeilijk vind is dat dat natuurlijk ook bij de kinderen gebeurt. Hij lijkt ze altijd net niet te snappen. Vooral de onderliggende boodschap mist hij. En hij let er niet op of zijn boodschappen overkomen. Als ik dingen met hem bespreek hierover dan heeft hij het puur en alleen over zijn eigen bedoeling, zijn eigen binnenwereld. En zijn eigen bedoeling is doorgaans prima. Maar hij weet dat dan weer niet te vertalen naar de kinderen toe. Checkt dat ook helemaal niet. Heeft heel basaal al veel moeite met het aanpassen aan de leeftijd van de kinderen, qua taalgebruik.
Er is hier dus enorm veel miscommunicatie. Wat ik er erg naar aan vind, is dta het altijd om die simpele dingetjes gaat. Nu zijn we beiden niet erg dom, maar soms heb ik het gevoel dat we praktisch gezien leven als een zwakbegaafd gezin. Dit is absoluut niet vervelend bedoeld, en zeker niet onrespectvol naar minder begaafde mensen toe. Maar ik word dus hartstikke dol, want mijn leven lijkt een aaneenschakeling van kleine stomme crisissen oplossen, allemaal zaken die gezien ons intelligentieniveau vanzelf zouden moeten lopen. Soms vliegt het me ontzettend aan, heb ik het gevoel gek te worden van verveling en stompzinnigheid. Partner is ook vreselijk langsaam met echt alles, en dat ligt dus ook niet aan zijn intelligentie.
Als ik niet huil, dan weet partner niet wanneer ik het moeilijk heb, zelfs al zou een vage bekende dat absoluut kunnen weten als ik in een bepaalde situatie zou zijn, zeker als je mij een klein beetje kent. Hij kan dan echt heel vrolijk gaan zingen oid. (en niet om mij op te vrolijken) Hij weet gewoon niet gepast te reageren. Als ik wel huil kan hij soms wel wat onbeholpen troosten, maar meestal vindt hij het alleen erg irritant en stuurt me soms zelfs gewoon weg. (niet uit huis maar uit zijn buurt)
En ik ben ook helemaal niet iemand die zich nu zo makkelijk leent als voetveeg. Mensen denken dat al snel, als ik bijv weleens klaag dat de huishoudelijke taken niet goed verdeeld zijn. Ze denken dat ik over me heen laat lopen, maar dat doe ik echt niet. Niemand heeft er ook maar een flauw idee van wat ik daar al wel niet allemaal voor uit de kast heb getrokken.
Wat betreft die persoonlijkheidsvariabelen. Ik denk dat het heel goed is om de motieven van je man te achterhalen. Is het iemand die graag macht heeft over anderen (jou) of is het echt zijn eigen onmacht en wil hij vandaaruit graag controle uitoefenen.
Weglopen tijdens gesprek
Ja, hier ook weglopen tijdens een gesprek. En maar op de klok kijken of het al bedtijd is. Plotseling midden in het gesprek staat hij dan op en zegt dat hij naar bed gaat. Sommige onderwerpen waren absoluut niet bespreekbaar. Bijv. het onderwerp kinderen krijgen. het heeft mij 7 jaar gekost om er over te kunnen praten en ondertussen werd ik ouder. Uiteindelijk heb ik toen ik bijna 40 was, en enkele miskramen later een kind gekregen en later nog één. Als ik daar nog aan denk, hoeveel geduld ik heb gehad...
Praten over onze relatie is nog zo iets. maar nu had ik het geduld niet meer en ben met hem naar een relatiecoach gegaan. Om daar te praten. daar kon hij niet weglopen. En daar praatte hij wel over vroeger, over hoe goed hij in alles is en hoe hij gewaardeerd wordt, over zijn jeugd, studententijd blablabla. Niets over zijn lange relatie met mij. Na enkele gesprekken wou hij niet meer. te confronterend denk ik. En ik heb geen energie meer om ergens over te beginnen. Onze relatie is wat mij betreft over en uit. We drijven steeds verder uiteen. Maar hij zit er niet mee en vindt het wel goed zo. De kinderen wonen nog thuis en dat is de enige reden dat ik nog bij hem blijf. Maar ik vind het erg moeilijk en het is eenzaam met zo'n man. En dan...vertel het maar eens aan de buitenwacht. Het lijkt allemaal prima, maar ik heb een huwelijk zonder gezelligheid,zonder samen iets leuks te doen, zonder intimiteit en sex. zonder warmte en complimentjes. Hoe lang houd ik het zo nog vol vraag ik me vaak af.
Pffftt en hier...
Hier heeft meneer weer eens een einde gemaakt aan onze relatie. Helaas niet voor de eerste keer.
Natuurlijk gaat het niet goed hier, maar we hobbelen zo wat door. Van mijn kant uit iig nog voldoende motivatie en vechtlust over, al ben ik zo onderhand ook niet meer de leukste. Wat hem betreft zoals gewoonlijk weinig aan de hand. En dan..heel opeens...is het weer over. Na een onbenullig iets dat zo vaak bij ons speelt, ik weet absoluut ook niet meer wat. En het afschuwelijke is dan ook weer dat hij de regie volledig overneemt. Doet hij altijd bij ´ruzies`, en is voor mij het allermoeilijkste om mee om te gaan. Ik besta dan gewoon helemaal niet meer. Meestal maakt hij het goed op een moment dat hem goeddunkt. Kan dagen duren, maar hij bepaalt, ALTIJD. Nu ook dus. Spreekt al dagen niet meer tegen me, ijzige sfeer. Ik kan niet eens met hem bespreken dat ik dit geen dag meer uithoud, is niet bepaald gezond voor de kinderen. Maar hij negeert me volkomen. En ik durf dus niets. Normaal gesproken is hij absoluut niet zo, maar is hij eenmaal goed boos dan wordt het een soort van monster oid. Ben niet bang voor fysiek geweld want dat zou hij niet doen, maar ben wel bang voor verbaal geweld waar de kinderen bij zijn. En op momenten als deze vraag ik me steeds weer af of hij echt niet beseft wat hij me aandoet, of dat hij me straft of zoiets onzinnigs, of me juist probeert te pakken op mijn kwetsbare plek, de kinderen.
Hij zal het vast wel weer niet menen dit keer, is al zo vaak voorgevallen. Dacht dat ik hem wel duidelijk had gemaakt dat ik dit niet meer aankan, lijkt alijd wel een soort van berouw te tonen achteraf. (of wil ik dat alleen maar horen) Ik weet niet of ik door kan zetten. Wil niet uit elkaar en zeker niet zo impulsief, ik weet helemaal niet wat me overkomt.(ook al gebeurt het vaker) Maar dit wil ik ook echt nooit meer.
Tjonge, tjonge,
Ik heb hier en daar wat meegelezen, maar moet nu even stoppen, want alles komt terug in mijn hoofd!
Wat ben ik blij dat ik twee jaar geleden besloten heb de stap te zetten naar scheiding. Wat ben ik blij dat ik nu eindelijk weer kan "ademen". Ik dacht altijd dat het aan mij lag, maar niet dus. Samenleven met zo'n partner kon ik echt niet meer.
En nu ik weg ben, "zien" mijn kinderen ook de dingen waaraan ik mij 28 jaar geërgerd heb, maar waaraan ik niets kon doen, omdat hij niets wilde ondernemen (en er naar eigen zeggen ook geen last van had).
Toen bleek dat hij wellicht ADD had, maar hij gaf aan dat hij geen hulp of behandeling of therapie nodig had(hij zou wel een paar boeken lezen over dat thema!!), wist ik dat dit nooit zou veranderen, en dat ik zo niet oud wilde worden.
oefff! het was mijn beste beslissing ooit. Chapeau voor de mensen die wél met zo'n partner verder willen/kunnen!
Bluf, hoe gaat het nu?
O, wat lijken jullie crises op de onze. Hier ook volledige machteloosheid aan mijn kant: hij bepaalt wanneer hij weer normaal doet. Tot die tijd loopt hij rond als een donderwolk op pootjes, het is onmogelijk om hem te negeren. Het is zo sfeerbepalend. Iedere keer weer denk ik: dit houd ik niet vol. Tot het weer goed is, en we weer een tijdje verder kunnen. En dan denk ik steeds weer: waarom hou ik die paar dagen niet even uit. En als het dan zover is, weet ik weer waarom: het is af-schu-we-lijk. Eigenlijk zou hij een paar dagen weg moeten, naar een Bed & Breakfast of zo, tot hij weer normaal is. Ik denk dat-ie er niet aan wil, is het iets voor jouw man? Of zijn deze buien met hem ook niet bespreekbaar achteraf?
Ik hoop dat jullie weer eruit zijn inmiddels. Is hij op zijn besluit (uit elkaar) teruggekomen?
Sterkte, ik weet waar je doorheen gaat!
Slik!
Dagarada, doet me zo goed je berichtje! Heerlijk dat iemand het gewoon snapt. Je beschrijft gewoon mijn leven.
Ik durf hier nauwelijks met anderen over te praten. Zoals die uitbarsting weer, sowieso zou niemand me geloven denk ik. Want van hem geloof je zoiets niet, hij is hartstikke zachtaardig. Maar dat is ook het punt, dat is ´ie eigenlijk ook. Terwijl ik schrik als ik zijn gedrag beschrijf want dan lijkt het wel een monster. Toch is hij dat niet.
Ja, paar dagen weg, dat zou zeker moeten hier eigenlijk. Hoop dat we ooit zover komen, of liever gezegd ik. Want van hem uit geen behoefte aan verandering. (uiteraard) Heb het nu wel kort benoemd, dat hij eigenlijk weg zou moeten, en natuurlijk weer dat ik die buien op deze manier niet meer aankan. Maar echt bespreekbaar is het niet. Eerlijk gezegd ben ik na die dagen ook gewoon doodop, en vreemd genoeg toch gewoon steeds enorm opgelucht dat het voorbij is. (dat het weer goed is) Het is gewoon weer goed wat hem betreft. Denk ook eigenlijk dat eea weinig met mij te maken heeft.
En er valt steeds zo enorm veel te bespreken, alleen al de dagelijkse dingen. (we moeten echt veel meer bespreken dan andere koppels denk ik, dingen lopen nooit vanzelf en zeker de samenwerking niet)
Daarbij hebben we veel te stellen met zoon. En daar heb ik eigenlijk al mijn energie voor nodig, en WIL die helemaal niet in partner steken eigenlijk. Maar ik heb geen keus.
Jee, wat een warrig bericht zie ik. Lukt me even niet het samenhangerder te brengen.
Bluf
Hoi, ben ik weer even, drukke week, ben doodop. Hier gaat 't wel, in die zin dat we al een tijdje geen crisis hebben gehad. Maar ik ben gedeprimeerd en dat merkt hij wel. Ik kom er niet toe om er iets over te zeggen, moet er nog over nadenken hoe ik het ga brengen. Beter nog even wachten.
Dit: " Eerlijk gezegd ben ik na die dagen ook gewoon doodop, en vreemd genoeg toch gewoon steeds enorm opgelucht dat het voorbij is. (dat het weer goed is)", is bij ons precíes zo. Alleen komen we zo niet verder hè, het blijft ploeteren tot de volgende crisis. Maar het is enomr verleidelijk om na zo'n toestand even te doen alsof alles normaal is, alsof we een gewoon gezin zijn, met een heel gewoon huwelijk.
Dingen bespreken speelt hier niet zo. Er zijn veel misverstandjes op een dag (daar had jij het eerder ook over, toch? dat je veel energie kwijt bent aan stomme misverstandjes), maar ik laat ze maar zitten. Ergens op doorgaan irriteert hem verschrikkelijk en dan wordt het van kwaad tot erger.
Ik voel me schuldig dat ik zoveel over hem denk en meen te weten nu (nu ik de diagnose vermoed). En eigenlijk ook een beetje dat ik hier schrijf, al is het helemaal anoniem.
Hm, niet zoveel nieuws hier dus. Hoe gaat het nu bij jullie, en met jou?
Wat gek
Nou ik hier weer een berichtje achtergelaten heb, voel ik me toch een beetje beter. Als het jou ook helpt, blijf hier dan vooral af en toe posten. Ik lees alles wel, ben alleen niet altijd in de gelegenheid snel te reageren.
Ja dubbel!
Van de ene kant doet het goed, van de andere kant voel ik me ook schuldig, en voelt het toch een beetje als verraad, dat ik hier zo schrijf over partner.
Maar soms voelt het zo benauwd, en is het heerlijk het eens kwijt te kunnen. En juist met de meeste mensen in mijn omgeving voelt het nog verkeerder aan over hem te praten, omdat ze dan een negatievere indruk van hem krijgen dan reëel is. Want ze snappen het niet. Snappen ook gewoon niet dat zijn bedoeling wel meestal goed is. Alleen komt het niet over. En sluit het niet aan. Enz.
Misschien ben je verder dan mij. Partner irriteert het ook vreselijk als ik ergens over doorga, en het lost ook helemaal niets op. Toch kan ik het (nog) niet laten. Begin wel op een punt te komen dat ik me realiseer dat ik ook echt moet veranderen, me aan moet gaan passen, accepteren, wil ik een kans maken met hem.
Ik weet nog niet of ik dat kan en wil.
Bij ons is de situatie ook praktisch zo ingericht dat we vrij veel moeten samenwerken met de kinderen en huishouden. Heel lastig natuurlijk, omdat het juist steeds misloopt met samenwerken. Maar het is ook lastig om de situatie zo in te richten dat dat minder hoeft. Maar misschien is daar wel wat lucht te verdienen.
Maar eigenlijk is het vooral het alleen-voelen, heel wezenlijk, wat ik het ergst vind. Ben nog nooit zo veel samen geweest met iemand in mijn leven, bedoel puur fysiek samen in huis bijv zijn, maar voel me meestal meer alleen dan met een bijna-vreemde. Toen ik vrijgezel was kon ik tenminste naar iemand toe als ik behoefte had aan contact. Dat is nu minder vanzelfsprekend.
Herkenning
Ik lees ook mee en herken veel. Mijn man heeft AD(H)D en vertoont veel dezelfde symptomen. Vooral het er alleen voor staan en het missen van intimiteit en gezelligheid is akelig herkenbaar...
Hier zit het muurvast
Ja, alles wat ik lees is weer heel herkenbaar. Hoewel nooit een officiele diagnose, weet ik voor 90% zeker dat mijn man ook ASS heeft. Zelf heeft hij natuurlijk niets en we zullen daar nooit achter komen want hij wil zich waarschijnlijk toch niet laten testen.
Op het moment ga ik dus alleen naar onze relatiecoach, meer om van me af te praten, maar alles zit muurvast. Ik kan het bijna niet meer opbrengen om steeds weer in alles het initiatief te nemen. Ik moet gewoon met hem praten over hoe het nu verder met ons moet, maar ik kan het bijna niet meer. Het kost zoveel energie. Als we niet praten is er voor hem geen probleem.
Ik ben me ook ervan bewust dat mijn gedrag ook niet goed is en zo zijn typische ass houding versaterk. Er zijn heus wel dingen die je kunt veranderen/leren, maar hij wil dat niet. ik moet hem maar accepteren. Maar er zijn grenzen. Anderhalf uur achter een krant zitten, niet eens de zaterdagkrant, geen enkel woord zeggen bij thuiskomst, onder het eten en daarna. Alleen tegen één van de kinderen die nogal druk was, zei hij 'doe normaal' Of 'deur dicht'. Ik kan er niet meer tegen, die zwijgzaamheid en er eigenlijk nooit zijn.
Maar hoe doorbreek je dat toch? ik weet het even ook niet meer.
Laatst hadden we bezoek van een vriendin van mij en plotseling kon hij wel praten! Hij had in een kwartier al meer gezegd dan in de hele week! Zij had ook al voorgesteld om eens met hem te praten, misschien lukt dat wel, van mij neemt hij niks meer aan. Heeft nog iemand tips?
Dat zwijgen
Vind ik ook ontzettend moeilijk. Iris, is dit een zwijgzame periode (als gevolg van stress of zo) of is hij altijd zo? Hier wordt vnl. gezwegen als er iets is, dan nog is hij niet zo spraakzaam (behalve wanneer het stokpaardjes betreft), maar dat doet hij in ieder geval niet onvriendelijk. Als het structureel is, weet ik ook niet goed wat je zou kunnen doen. Ik heb net een boek van Maxine Aston gelezen (Als je partner Asperger syndroom heeft). Op zich wist ik veel dingen wel, maar het is toch verhelderend om alles op een rijtje te zien. En ze geeft praktische tips voor partners. Als je partner niet van een onderzoek/diagnose wil weten, en je wil niet uit elkaar, zal de aanpassing vnl. van de partner moeten komen. En dat is best moeilijk te verteren. Misschien heb jij ook iets aan het boek.
Hier helpt het dus als ik hem volkomen met rust laat, uit de wind houd, als buffer fungeer tussen hem en de kinderen. Bijvoorbeeld: ik eet altijd alleen met de kinderen. Hij komt laat thuis uit zijn werk, en kan dan rustig eten terwijl ik de kinderen in hun pyjama help, tandenpoets e.d.
Ik heb de draad nog even teruggelezen, en zie nu dat jullie ook geen gezelligheid/intimiteit meer delen. Dat lijkt me echt heel moeilijk, dat is bij ons dus anders en dat sleept me er vaak wel doorheen. Ik hoop dat je steun hebt aan je relatiecoach.
Bluf, is jullie leven echt niet zo in te richten dat jullie niet zo veel bij elkaar zijn? Zodra dat mogelijk is, zou ik het daarin zoeken. Ik merk hier ook dat het veel beter werkt als we zo weinig mogelijk op elkaars lip zitten (vnl. vanwege de kinderen, vroeger ging het veel beter). Atv neemt hij bijv. vaak niet op (valt op een drukke dag hier), tenzij we een duidelijk plan voor de dag hebben. Anders verschuift hij hem naar een dag dat het rustiger is. Ik vraag me af of hij nog niet doorheeft dat we allerlei ongewone aanpassingen in ons leven hebben, speciaal voor hem. Ik bedoel: het is toch niet normaal om door de week expres niet samen te eten, maar hij vindt het wel prima geloof ik.
Overigens vind ik het vaak nog heel moeilijk om niet uit te vallen als hij iets gevaarlijks doet, of niet even bijspringt als ik 46 dingen tegelijk aan het doen ben en ons kindje dreigt uit haar stoel te vallen. Maar goed, acceptatie is een heel proces denk ik. Ik vrees de dag dat ik vragen van de kinderen krijg, want hoe leg je uit wat er met papa is, als het eigenlijk niet is vastgesteld dat er iets is, en als hij er zelf ook niet aan wil?
Sterkte maar weer iedereen!
Tranen hier; zo herkenbaar!
Ik heb de tranen over mijn wangen rollen, zo herkenbaar je verhaal. Ook 3 kinderen waarvan 2 meer aandacht nodig hebben dan normaal, ook het niet weg kunnen zonder de kinderen, hij kan het niet aan...
Hij herkent zich in onze oudste zoon (PDD-Nos) maar wil er verder niks mee doen, geen communicatie, geen aandacht, ik voel me een huisslaaf zo langzamerhand, maar weggaan? nee, dat doe ik de kinderen niet aan.
Weggaan of blijven...
Ja, heel erg moeilijk. Weggaan of blijven. Hier is de grens bij mij wel bereikt en ik kan echt niet meer goed tegen het gedrag van mijn man. Waarschijnlijk is het ook ASS, en ook van die buien dat hij levensmoe is of nergens zin in heeft. Zichzelf willen laten onderzoeken of iets doen om zich beter aan te passen gaat niet gebeuren, want hij heeft nergens last van. dat een ander daar wel last van kan hebben kan hij niet vatten. Alleen ik kan verandering aanbrengen. heb ook met hem geprobeerd via gesprekken met een psycholoog, maar heeft niets opgeleverd. eerder het tegenovergestelde en hij sluit zich meer en meer af. Ik moet hem maar accepteren zoals hij is, is zijn antwoord en hij praat nou eenmaal niet veel. (10 woorden per dag ongeveer)
Ik heb wel gekozen om voorlopig nog te blijven omdat we nog schoolgaande kinderen hebben en ik ze niet wil aandoen heen en weer te gaan. Bovendien is het ook nog eens heel moeilijk als hij alleen voor ze moet zorgen.
Dus ik blijf, maar makkelijk is het zeker niet. Van een relatie verwacht je ook samen over de opvoeding praten, samen leueke en verdrietige dingen delen, samen genieten van de opgroeiende kinderen, gezelligheid, intimiteit en sex, dat hij zelf initiatieven neemt zonder alles te hoeven vragen, gewoon contact! En al die dingen die eigenlijk heel vanzelfsprekend zijn, zijn er bij ons dus niet. Soms denk ik echt dat ik met een vreemde man in huis woon of, een groot kind
het is allemaal bergafwaarts gegaan toen er kinderen kwamen. Kinderen zijn zo onvoorspelbaar, veranderen steeds, en druk, dat hij kan niet aan.
Daardoor ook sluit hij zich steeds meer af van het gezinsgebeuren achter krant en computer. Zelf kan hij er prima mee leven en hoe meer hij met rust gelaten wordt hoe fijner hij het vindt. Maar ook tegenover de kinderen kan hij niet altijd de afwezige vader zijn en ik moet hem ook aansporen om met de kinderen wat te ondernemen, waar hij ook nooit zin in heeft.
Ondertussen is het dus mijn probleem geworden en ik moet ermee verder zien te komen. Het is inderdaad een soort rouwproces waar je doorheen gaat. Ik heb veel verdriet, want je hebt natuurlijk ook verwachtingen en die komen er dus nooit.
Voor de buitenwereld lijkt het allemaal koek en ei. leuk gezinnetje, leuk huis, geen financiele problemen, zijn allemaal gezond, we hebben nooit ruzie, dus is er zo op het oog niets aan de hand.
Raadsel opgelost, opluchting
Toevallig kwam ik hier terecht, zag op een ander forum een verwijzing naar dit draadje staan. Wat een herkenning!
Ik heb een kind met ASS, dus de materie is me niet onbekend, heb er veel over gelezen en gepraat. Daardoor ben ik me er bewust van geworden dat er ontzettend veel mensen zijn met (licht-) autistische trekjes, die gedachte heeft er voor gezorgd dat ik mensen soms veel beter begrijp. Door het traject dat ik met mijn kind gevolgd heb, heb ik zelf ontdekt dat ik AD(H)D heb. Dat voelde alsof ik eindelijk na jaren tobben mijn eigen gebruiksaanwijzing kreeg. Ook daar heb ik me in verdiept, ik heb medicatie geprobeerd, dat was voor mij geen oplossing, maar omdat ik meer inzicht heb, is mijn leven 'lichter' geworden.
Maar ondertussen ben ik met al mijn kennis blijkbaar ziende blind geweest. Vorige zomer leerde ik een man kennen, met wie ik sinds die tijd 'verkeer'. Ik weet/voel dat hij om me geeft, als we samen zijn is het helemaal goed, voel ik me fijn en thuis, hij is intelligent/intellectueel/aardig, maar hij doet niets volgens het boekje, hij onderneemt namelijk niets naar mij toe. Als ik niet bel, kan ik wachten tot ik een ons weeg. Ik hou in mijn agenda rekening met hem, hij niet met mij. Als hij hier komt eten, zegt ie tien keer dat ie zo moe is en valt na het eten op de bank in slaap. Als we in bed liggen, begint ie ineens over iets waar ik dan echt niet over na wil denken. En is stomverbaasd als ik zeg dat we aan het vrijen zijn. Midden in de nacht staat ie ineens op en gaat tv kijken. Als ik een verhaal vertel, kan ie zijn hoofd er maar nauwelijks bijhouden. Do I need to say more?
Toch is hij niet ongeinteresseerd in me, of mijn kind, absoluut niet zelfs. Hij onthoudt letterlijk alles, feiten, data, gebeurtenissen, heel analytisch, boeiend ook wel, vind ik, want ik ben een emotionele chaoot. Hij vraagt veel, alsof hij alles probeert te begrijpen. Dingen waarvan ik denk dat ze volkomen vanzelfsprekend zijn. Hij is nul attent, maar doet wel allerlei dingen waaruit blijkt dat hij het heel fijn vindt als ik er ben: mijn lievelingsthee kopen, altijd lekkere ontbijtjes maken, oesters en witte wijn meenemen.
Ik vind hem lief, maar het is doodvermoeiend natuurlijk. Ga na alle verhalen hier maar eens heel goed nadenken of ik dit wel wil.
Herkansing (fladder)
Fladder, als iemand een herkansing verdient ben jij het wel zou ik zeggen... maar goed, naar 'recht hebben op' wordt niet gevraagd.
Hier heb je helemaal niets aan, maar je berichtje raakt me. Jij bent altijd zo sterk, zo optimistisch - en ik kan me enorm goed voorstellen dat je dit grote verlangen voelt en je er soms flink door laat terneerdrukken.
Ik geloof je als je zegt dat je slechte gezondheid en drukke leven een belemmering vormen. Maar alsjeblieft, stop niet helemaal met geloven in de mogelijkheid!
Erkenning
Fladderbeestje, ws. ken je deze woorden, wel, ik kwam ze tegen toen ik wat meer over Asperger ging lezen:
"The partners of adults with Asperger's Syndrome are remarkable people; they are my heroes. This book is also a tribute to their personal qualities. At last they should have the recognition they deserve and access to resources to encourage mutual understanding", aldus Tony Atwood (psycholoog gespecialiseerd in Asperger).
Gek hè, maar ik moest zo huilen toen ik dat las. Eindelijk gezien, of zo.
Ik zou jou zo graag een nieuwe liefde gunnen, als ik zo je postings lees her en der op het forum, ben je een warm mens dat veel te bieden heeft!
Ik heb het hier moeilijk; er is sprake van een weekend-weg-met-vriendinnen in het najaar en dat zorgt voor veel stress. Heb het vanochtend aangekaart, en het was direct mis. Ik weet echt niet goed wat te doen, hoe doen (deden) julie dat? Ging je ook gewoon echt niet weg, of nam je het risico? Zijn jullie jarenlang binnen gebleven? Ik ga al haast nooit weg, maar dit is iets waar ik bijna niet onderuit kan (en natuurlijk wil ik het zelf ook, ik wil ook wel eens bijtanken, maar dat gaat niet als ik zo in de stress zit het hele weekend). Ik ben oprecht bang voor ongelukken, hij kan het totaal niet aan en kan ook nog eens niet inschatten wat veilige situaties zijn en wat niet. Daarnaast verdraagt hij geen mensen om zich heen, dus hulptroepen inschakelen werkt niet. Ik weet het even echt niet, hoor.
Bluf, hoe gaat het met jullie?
Herkenning en hoop!
heb niet alles gelezen, maar ook bij is er een hoop herkenning. getrouwd met een man met asperger en 2 kinderen. relatietherapeut heeft mijn man doorverwezen naar een psychiater, omdat ze het idee had dat er meer aan de hand was dan de gebruikelijke man-vrouw communicatie problemen. daaruit kwam de diagnose asperger. zoektochten op internet en boeken uit de bieb gaven de nodige info en inderdaad, het paste precies! manlief was aanvankelijk laconiek, hij had zijn hele leven al geweten dat hij anders was dan anderen. daarna volgde een identiteitscrisis:toen hij zelf begin te lezen over asperger, bleek ineens dat alles wat hij als zijn eigen typische karaktereigenschappen had beschouwd, symptomen waren, tja, en wie was hij dan eigenlijk? wat was eigen aan hem? uiteindelijk heeft hij wel de weg van therapie gevolgd, om hem en mij te helpen inzicht te krijgen in welke gedragingen nou precies lastig waren voor ons beiden en wat dat betekende binnen ons gezin. en hoe we daar samen beter mee om konden leren gaan.
hulde aan de hulpverlening! we zijn er nog niet en helemaal makkelijk zal het nooit worden, maar we zijn zo op de goede weg. omdat hij alle readers kreeg die in de hulpverlening in omloop waren, kon hij op zijn eigen niveau lezen over zijn gedrag, dat analyseren en objectieve analyses lezen over welk effect dat heeft op anderen. (in ons geval met name onze kinderen, mijzelf en zijn werkomgeving) dat inzicht heeft hem en ons enorm geholpen! hoewel ik zelf al jaren probeerde hetzelfde aan hem duidelijk te maken, was het mij, om logische redenen, nooit gelukt.
dus, alle vrouwen die nog verder willen en het kunnen opbrengen (ja, ook ik heb onnoemelijk vaak met de gedachte gespeeld om weg te gaan) er is hoop. sterkte allemaal!
anjaatje
Wat goed!
Voor Anjaatje: dat klinkt inderdaad hoopgevend! Wat goed dat je man het probleem erkent en er ook nog aan wil werken. Dat is dan wel een voorwaarde.
Mijn man zegt steeds dat er absoluut met hem niets aan de hand is en dat hij gewoon zo is. Het zou inderdaad goed zijn dat een ander, een professioneel iemand, het hem zou zeggen dat hij misschien wel een beetje, ahum, autistisch zou kunnen zijn. En als hij dat ook wil inzien is stap twee natuurlijk of hij er ook daadwerkelijk iets mee wil. Stap één zal hier wel nooit komen vrees ik.
Even antwoord op een vraag hiervoor om zomaar een paar dagen weg te kunnen. Ik heb dat altijd wel gedaan, ook toen de kinderen nog heel klein waren. Voor mijn werk moest ik ook regelmatig enkele dagen of een week weg. Alles schreef ik op en maakte een soort draaiboek voor hem, verder kookte ik dan ook nog bijna voor alle dagen, invriezen en schreef ook op wat hij kon nemen en wat er nog bij gekocht moest worden. Wanneer de kinderen en hoe laat naar sport etc. moesten, op welke dag ze gymspullen meemoesten etc etc. Alles op papier. Voor mij een hele voorbereiding, echt soms dacht ik wel eens...wat een gedoe om even weg te kunnen! is dat ergens anders ook zo? Maar als ik dan weg kon vond ik het ook heerlijk. Man zag er altijd vreselijk tegenop, al zei hij dat nooit, en achteraf voel het hem altijd weer mee. Ik ga nog steeds regelamtig weg en omdat de kinderen groter zijn is het allemaal wel wat gemakkelijker. Maar ik moet zelf ook niet te veel aan thuis denken, loslaten etc. En iedere keer gebeurt er wel weer wat,meestal iets van spullen laten liggen, sportschoenen achtergelaten, iets kapot gevallen, iets onvindbaar maar ook dat hij ongelofelijk kwaad is geworden om niets. Dat vond ik dan wel het ergste. Nu kunnen de kinderen daar ook beter mee omgaan en ze laten hem maar begaan.
Het is wel heel belangrijk om af en toe even helemaal er uit te zijn. maar dat geldt voor iedereen wel.
Dagarada
Even kort. Lees wel mee, reageer even niet, gaat eigenlijk helemaal niet goed hier nu. Hoop snel weer de puf te hebben te reageren. (is nu ook wat te pijnlijk)
O, bluf
Wat een ellende meid. Ik blijf kijken of je geschreven hebt, houd moed!
Hier gaat het wel weer, rustiger vaarwater nu de crisis bezworen is. De opluchting is zo groot dat ik het nu wel even uit mijn hoofd laat moeilijke zaken (bijv. wat ik denk dat er aan de hand is) te bespreken. Bekend patroon hè?
Sterkte!
Ja!
Ja, hier ook weer de zoveelste crisis bezworen en dan is het weer ´rustig`. Ik weet niet wat er gebeurt, maar de crissisen volgen elkaar steeds sneller op. Ik weet ook niet meer wat mijn rol is want ik raak oververmoeid. We hebben momenteel een razend druk leven, bezig met vanalles en nog wat. Zo´n crisis kan ik er echt niet bij hebben. Het sloopt me volledig en maakt dat ik op andere gebieden een enorme achterstand krijg of dingen niet op poten krijg. Zodra de crisis dan weer bezworen is ga ik als een gek weer aan de slag met alles wat is blijven liggen. Zodat ik natuurlijk ook helemaal niet toe kom aan het bekijken van wat nu eigenlijk gebeurd is, laat staan als iets van mijn eigen emoties oid. Wat hem betreft is er helemaal niets aan de hand.....
En het dubbele is, ergens is dat ook best lekker. Verleidelijk. (tsja, ben natuurlijk niet voor niets toch ooit ook op hem gevallen..) Omdat het zo goed past. Omdat het goed uitkomt, omdat ik ook helemaal geen tijd heb voor al dat relatie gedoe nu. Wegduwen is fijn nu want er is zoveel dat mijn aandacht vraagt.
Maar ergens blijft dat stemmetje wel, het is niet goed nu, niet goed zo. Nu is het een leuke, onhandige man. Maar een paar dagen terug was het een monster. Hoewel dat ook maar mijn beleving is, en waarschijnlijk strookt die helemaal niet met de zijne. Hij is zich er echt helemaal niet van bewust. Het is gewoon een groot, dreinend kind, dat niet weet dat zijn gedrag er in een groot mensenlichaam bedreigend en verwoestend uitziet.
Ik weet het echt even niet meer. En heb dus helemaal geen tijd ermee bezig te zijn
Het lastige, maar da´s natuurlijk voor iedereen in dit draadje zo´n open deur denk ik, dat het natuurlijk mijn probleem is dat ik alleen zal moeten oplossen. Hij gaat me niet helpen. En dat blijft voor mij een zware klus, om dat te accepteren. Ik heb bijv latten als mogelijke oplossing benoemd, maar dat lacht hij echt weg.
Heel erg fijn dat er iemand aan me denkt!
En anders hier wel...
Ja, heel herkenbaar. Met mijn man is natuurlijk helemaal niets aan de hand. Alles wat hij doet is goed, hij zal nooit iets verkeerds doen, hij zal nooit door het rode stoplicht rijden, iets verkeerds in de vaatwasser of in de wasmachine stoppen, etc etc. (is natuurlijk niet zo, iedereen maakt wel eens een foutje) En daar baal ik ook wel van. Hij noemt zichzelf in alles perfect....
Echter..thuis gaat hij al jaren onverstoorbaar zijn gang, computert urenlang achterelkaar, wil geen drukte aan het hoofd, is vaak boos en depressief. Maar volgens hem gaat het allemaal prima met hem. Terwijl ik hem meegesleept heb naar een relatiecoach, naar de dokter, maar dat is allemaal mijn probleem., en hij krijgt overal de schuld van in zijn ogen.
Ondertussen sta ik wel overal alleen voor: opvoeding van de kinderen, mijn werk erbij, huishouding en dan vooral je proberen niet te ergeren aan zijn afwezige gedrag en zwijgzaamheid.
Ik ben zo bang dat ik er onderdoor ga op den duur. Hoe lang kan ik dit volhouden? En hij gaat fluitend door het leven terwijl ik steeds ongelukkiger wordt en er miscchien ziek van kan worden.
Ik weet ook niet meer hoe ik het moet aanpakken, zelf zal hij er never nooit over beginnen, want hij heeft alles goed voorelkaar en kan zich niet voorstellen hoe een ander zich voelt. Ik denk vaak aan uit elkaar gaan, weggaan, maar daar heb ik op dit moment al helemaal geen energie meer voor. Daar komt weer zo veel bij kijken en dan de kinderen nog...nee dat trek ik dan helemaal niet.
Hoe doen julie dat? Toch een manier zien te vinden om met dat stoicijnse en afwezige gedrag om te gaan zonder dat je er zelf te veel onder lijdt? Negeren? Niet op ingaan? Even de deur uit? Hem de deur uit zetten?
