verpleeghuiszorg na val

poe...

Nou dat vind ik eigenlijk ook wel rAar. Ik werk zelf in de zorg en als een bewoner bij ons zoiets heeft dan doen we wat we doen moeten (dus gaan naar dat zh) en blijven ondertussen proberen de familie te bereiken. Zeker omdat het haar enkel is hadden ze gewoon een ambulance kunnen bestellen en de zaak in werking zetten.

Wat naar voor je moeder, maar ook heel vervelend voor jou. Zit je nu met haar bij de spoedeisende hulp?
Ik wens je veel sterkte!

Oh en ik zou zeker een klacht indienen!!!

bereikbaar

Dat is zeker kwalijk, maar ik vind wel dat jij moet zorgen dat je toch bereikbaar bent. Kunnen ze niet een secretaresse van het bedrijf waarvoor je werkt bellen die jouw een briefje onder ogen kan duwen?
Of een sms die je in je pauze kan zien?
Nu is het een zere enkel van je moeder, maar het kan ook plotseling wat anders zijn, ook iets van je partner of kinderen.

tijd

Ik denk dat veel verzorgings- en verpleeghuizen alleen ten koste van de zorg aan andere bewoners iemand kunnen meesturen naar de eerste hulp. Dat doe je niet zo snel. En zeker als er toch al wat tijd overheen is en het is geen acute bloederige situatie kan ik me goed voorstellen dat het ziekenhuisbezoek gewoon even moet wachten tot er wel iemand beschikbaar is.
Ja, erg, maar personeel wordt zo strak ingepland dat het alle dagelijkse normale verstoringen van het grote huishouden dat een afdeling toch ook is, al problemen met zich meebrengt in de zorg voor de rest van de bewoners. Je moet werken als een geoliede machine, en als de band stopt, gebeuren er ongelukken.

Onzin

Dat verpleeghuis heeft de zorgplicht. Zij hadden met haar naar het ziekenhuis moeten gaan.
Ik zou een klacht indienen.

Nou dat denken de zorginstellingen niet dat denkt de regering

Het is niet dat zorginstellingen zo denken of het zo willen. Maar die zijn gebonden aan strakke regels. Het was zondag, w.s. dus de minimale bezetting ivm de kosten, de bezetting die dus wettelijk verplicht is minimaal. Dat betekent dat als er iemand mee gaat van de zorg, er iemand anders van huis moet komen om de minimale bezetting te waarborgen. Het verpleeghuis heeft een zorgplicht, maar begeleiding naar een EHBO wordt gewoon niet vergoed, zelfs accute zorg niet (en daar was in dit geval nog niet eens sprake van) de zorgverzekeraars vinden dat ze best alleen naar een EHBO kunnen, dementerende ouderen ook. Een ambulance bellen en daar is 'zorg' in aanwezig. Maar dat is voor niet-accute-zorg wel erg overdreven, de ambulance komt w.s. niet daarvoor.
' Vroeger' gingen wij in zo'n geval als dit wel mee. Nu mag het niet meer, het kan niet uit vanwege de kosten en aangezien het niet vergoed wordt dus niet onder de 'te leveren zorg' valt is het geen verplichting van het verpleeghuis meer. Wij lossen dat op voor clienten zonder kinderen door b.v. een zus, neef/nicht enz. te vragen voor dit soort dingen. En als dat alles ook niet lukt koppelen we een vrijwilliger aan een client (zoiets als een 'maatje' ).
Het is ook niet erg handig dat je niet bereikbaar was, had je geen reserve telefoonnnummers opgegeven? (b.v. van je partner/kinderen etc.)
De regering wil nu eenmaal samen met de zorgverzekeraars dat het gaat zoals het nu gaat. Niet de zorgsector heeft dit bedacht!
Dit is mantelzorg, helaas pindakaas en dus jouw verantwoordelijkheid.
groeten albana

Wet langdurige zorg

Dit valt volgens de wet langdurige zorg onder de verzekerde zorg:

3.1.1.f: vervoer naar een plaats waar de verzekerde gedurende een dagdeel begeleiding of behandeling ontvangt;

Als ik een kinderstoeltje in mijn auto moet hebben kan ik ook niet zeggen dat ik het geld er niet voor heb. Dat maakt de wetgever niet uit, de wet is de wet, dus als ik geen kinderstoeltje heb krijg ik een boete.
Als zorginstelling moet je zelf creatief nadenken hoe je zoiets oplost. Het gaat dan met name om de onverwachte zaken, die niet dagelijks voorkomen en niet vooraf voorspelbaar zijn. Zoals een val met een botbreuk. Een heel simpel voorbeeld zou al kunnen zijn, dat je zorgt dat er altijd een vrijwilliger is met auto, die mensen kan begeleiden vanuit de zorginstelling zelf.
Het is meer een organisatorische kwestie. De gedachte dat je alles wat je organisatorisch niet goed opgelost krijgt maar bij de familie neerlegt, met een zwaar beroep op hen (hoezo was je niet bereikbaar) is wel erg kort door de bocht. Dat je vervolgens iemand die hulp nodig heeft maar laat zitten is natuurlijk onverteerbaar. Het schaamrood zou dan naar de kaken moeten stijgen, om op dat moment te beginnen over geld.

Tsjor

zorg en verzekeraars

"En ja, tegenwoordig word je in de zorg doodgegooid met praatjes over geld."

Ach ja, de zorg. En dan vooral de verzekeraars.

Als we nou de hoge ome van de zorgverzekeraar, die graag een nieuwe directieauto wilde,

de duurbetaalde reclame-consultant die adviseert een glossy uit te brengen voor 'klantenbinding' met de verzekeringsmaatschappij

Of Raad van Commissarissen die een nieuw gebouw 'met meer uitstraling' willen neer kwakken..

Nou ook maar eens dood gooiden met praatjes over geld...
maar dat gebeurt dan weer niet...

nou inderdaad, die glossy's

Wie zit daar in vredesnaam op te wachten?? Het gebouw met uitstraling evenmin. Die auto moet gewoon veilig en degelijk van A naar B transporteren. En verder graag gewoon in solidariteit dat geld bewaren en verdelen over wie het nodig heeft.

helaas zijn dit oude linken

Helaas zijn dit oude linken die gaan over hoe de zorg was en niet meer is.
Zo was het tot 2013.
Als het een donderdag was, was er bij ons zeker wat geregeld, om mee te gaan. Het is bij ons alleen op zon en feestdagen (als er dus zondagsdiensten gedraaid worden) een groot probleem bij zoiets acuuts. Tenminste nu nog..............maar zover ik weet is nu het protocol dat we eerst proberen of de familie of een vrijwilliger kan komen en als dat allemaal niet lukt proberen we een collega van huis te halen die kan invallen zodat er iemand mee kan. En als laatste laten de ambulance komen met extra uitleg over wie het is en moeten de ambulanceverpleegkundigen het over nemen.
Ik weet niet hoe het volgend jaar weer is.
Tegenwoordig is het door de nieuwe wet Langdurige Zorg dus anders. De AWBZ is afgeschaft. Er is een overgansregeling voor mensen die nog onder de 'oude wet' zijn opgenomen, maar dat gaat alleen over de mensen die voor 2014 zijn opgenomen.
Bij ons is het dus die overgangsregeling die ervoor zorgt dat we op gewone werkdagen nog mee kunnen bij zoiets. Voor de zondagen zullen we moeten rekenen op familie en vrijwilligers.
Als zorgsector ageren wij al jaren tegen die nieuwe wetten die er zouden komen en dus gekomen zijn.
Maar de algemene tendens in ned. deed niet erg met ons mee..............die zagen niet wat wij al zagen aankomen. Dat dat de familie en mantelzorgers veel zwaarder belast zouden worden. En dat dat pas zou doordringen als het te laat was, zichtbaar zou worden.
In vergelijking met dit geval heb ik een nog veel schrijnender geval gezien deze week, man (jong dementerende) heeft rond kerst een enorme achteruitgang gehad en mag niet opgenomen worden vanuit thuissituatie. Er komt geen indicatie, Man is zo in de war, dat hij 3 keer van de snelweg moet worden geplukt en zijn vrouw en kinderen en iedereen die zich in zijn gezichtsveld bevind aggressief benaderd, tot in elkaar slaan aan toe (nog jong, dus sterk) cq mishandeld. Is nu deze week nadat hij een politieagent neer sloeg dan eindelijk met een gerechtelijk machtiging opgenomen.
Zo is de nieuwe wet.
Ga er maar aan staan als het je vader/moeder/kind of wat dan ook betreft.

Nog even voor de verzekering, die heeft wel degelijk te maken met langdurige zorg. De verzekering vergoed de handelingen (dus b.v. iemand wassen) de nieuwe wet vergoed het wonen en alle aanverwante zaken.
Van die vergoeding voor de handelingen moet dus alle personeel betaald worden.
De handelingen (het zorgen dus) wordt geindiceerd. Afhankelijk van je zorgzwaartepakket krijg je dan de zorg vergoed. Dat is de zorg waar je 'recht' op hebt. Daarin zijn zwaartes opgenomen (zorgzwaartepakket) en elke zwaarte geeft een bepaald aantal uren/minuten aan 'tijd' waarin die zorg dus gedaan moet zijn. Alles daarbuiten (buiten die tijd) is in principe niet vergoed/hoeft dus niet verleend te worden. Dat gebeurd heel vaak wel (zoals b.v. bij een acuut incident) maar er bestaat geen 'recht' op.
Er zijn (ook nu) al grote problemen bij clienten die nu (nog) wonen in een behandelcentra en eigenlijk uitbehandeld zijn, maar daar alleen nog wonen omdat ze er b.v. hun leven lang al gewoond hebben. B.v. psychiatrische patienten die op leeftijd zijn. Er zijn gemeentes en verzekeraars die er nu al moeilijk over doen (behandelen is duurder dan wonen) en willen dat clienten uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald, naar een beschermde woonvorm. Ook tegen de zin van de mantelzorgers/clienten zelf. Een soort verplichte verhuizing dus, op straffe van 'wij betalen niet meer'.
tsja, t is allemaal diep triest.
Maar helaas niet anders.
groeten albana

niet vergoed dus niet verleend

Ik verbaas me over de mededeling dat als zorg niet vergoed wordt het niet verleend hoeft te worden.

Volgens mij gaat het hoofdstuk 'vergoeding' vooral over wie de rekening betaalt. Wordt het vergoed dan betaalt de zorgverzekering/wet langdurige zorg. Wordt het niet vergoed dan moet de patient/familie het betalen.

Er is veel in de zorg wat niet standaard vergoed wordt (concerta bij ADHD, fysiotherapie) maar dat betekent niet dat die zorg niet verleend wordt.

In die zin zou het volgens mij prima mogelijk zijn om aan patient/familie duidelijk te maken wat wel en niet gebeurt en wat de consequenties zijn. Dan kan er ook voor gekozen worden om bij niet spoedeisende hulp toch iemand mee te sturen. Rekening voor de patient/familie.

(En ik zie ook markt voor verzekeraars)

Die heeft ook een moeder

albana "Bij ons is het dus die overgangsregeling die ervoor zorgt dat we op gewone werkdagen nog mee kunnen bij zoiets. "
Het is niet waar. Het is je wijs gemaakt door je baas. Ik durf dat zo te zeggen, want zo gaan die dingen al jaren. Bazen van gesubsidieerde instellingen pruttelen wat over wetten, regelingen en geld en laten het vervolgens aan het personeel om het met de burgers uit te vechten.

En dan, als er wat in de krant komt, dan zegt de baas dat ie dat nooit zo gezegd heeft en dat het personeel gestraft zal worden.

Albana, please: zoek eens wettekst of tekst van regelingen bij de beweringen die je doet. Presenteer ze hier. Je zult zien dat je dat niet kunt vinden. Het staat nergens. Ondertussen zijn er allemaal wetten en morele plichten die er werkelijk op neerkomen dat het huis in dit soort gevallen een oplossing moet zoeken.
Nood breekt daarbij wet.
Ja, er kan een ambulance worden gebeld (hoewel de patiënt dat moet betalen dan, maar toch). Maar je kunt ook iemand van de administratie vragen. Die heeft ook een moeder.

Mantelzorg

Wat mij betreft mag er wel een soort van mantelzorgpool komen. Ik kan bijvoorbeeld niet altijd op stel en sprong naar mijn ouders, en ben ook niet altijd bereikbaar. Ik wil echter best eens, als ik toch vrij ben, met iemand uit het lokale bejaardentehuis naar het ziekenhuis als ze me dat vragen. Zorginstellingen zouden dus eigenlijk een oproepgroepje van vrijwilligers moeten hebben voor dit soort ad-hoc klusjes. Ik denk dat daar wel animo voor is.

inderdaad katniss

Goed idee. Als iedereen zijn vrije dag op geeft voor in geval van nood hoef je niet het land door te crossen als het je eigen moeder betreft.

Slecht idee

Zo'n pool is er al. Er is aan elk huis een pool van vrijwilligers verbonden.
We moeten niet uit krampachtig reflex (het zal wel zo horen) dezelfde situatie creëren als in het onderwijs waar ouders op elk moment geacht worden op te draven. Voor hun kind, of dat van een ander (overblijf). Zeker niet omdat ondertussen de bazen van deze privaatrechtelijke besturen (ook onderwijs), zich onderweg van harte blijven belonen voor de besparingen de ze verwezenlijken.

Nee, geen pool. Nergens voor nodig. Moeder woont in een huis. Dat huis doet haar zorg.

ambulance

Kan iemand in geval van nood niet alleen in een ambulance? Dat gebeurt toch ook als iemand op straat onwel wordt en er is niemand bij. Natuurlijk is het prettiger als er wel iemand bij is, maar om iemand niet naar het ziekenhuis te sturen totdat er een familielid bij is, lijkt me een onnodige marteling en misschien ook gevaarlijk.

Het verpleeghuis van mijn moeder presteerde het om me op mijn werk te bellen dat ik nú moest komen omdat mijn moeder naar een ander verpleeghuis ging! Dat die verhuizing eraan kwam wist ik, maar het lijkt me dat je zoiets afspreekt. In dat tehuis was mijn moeder om al drie keer intern verhuisd, waarbij het personeel haar boeltje bij elkaar pakte. Wij kwamen daar dan achteraf achter. Omdat het nu extern was verwachtten ze dat wij dat op stel en sprong kwamen doen.

Sommige tehuizen kunnen dus nog een flinke slag maken in hun omgang met mantelzorgers. Een beetje zoals scholen die het vervelend vinden dat er aan kinderen ook nog ouders vast zitten.

idd evanlyn

het ontslag gesprek van mijn moeder.
Bij een gesprek maak je afspraken over het hoe, wanneer het onslag afgehandeld wordt. Waren ze boos dat ik niet met de auto was om mijn moeder en haar spullen per direct mee te nemen. De medicatie was nog niet eens geregeld.
Ik moest gewoon weer naar mijn werk, daarom ook met ov, dan kun je nog wat doen in de trein.

Ik heb een klacht in gediend bij de vertrouwenspersoon. Was niet de eerste die dat deed. Alleen het lerend vermogen in de zorg is 0,0 want dit was niet de eerste keer dat ik dit aan gaf. Maar wel andere zorgverleners de grond in boren vanwege slechte communicatie. Ik heb ze even hartelijk uitgelachen.

niet 'compenseren'

ik ben het met mirjam eens. Ik vind het niet wenselijk dat dit soort activiteiten afhangt van vrijwilligers. Je moet het in de basis goed regelen en daar wil Nederland belasting voor betalen (tenminste, dat vermoed ik, gezien alle protesten van iedereen tegen afkalving van de zorg).
Dat je daarnaast vrijwilligerswerk en directe betrokkenheid stimuleert als verzorgingstehuis lijkt me heel goed en zinnig. Maar dat moet vanuit een uitstraling en organisatie dat zij goed in staat zijn die basis te leveren.
Dan komt er samenwerking op het vlak waar dat kan, en niet waar het moet.
gr Angela

Wijzigingen in de zorg

Ja maar iedereen weet dat de wijzigingen in de zorg op stapel staan al sinds 2012. T is niet zomaar uit de lucht komen vallen.
En folders gaan gewoon over actuele situaties. En daar ben ik helemaal mee eens het gaat erg snel.
Het grootste verschil zit m in de loskoppeling van wonen/zorg/behandeling/begeleiding.
Die onderdelen worden nu apart gefinancierd.
En begeleiding is er zelfs voor het grootste gedeelte uit. Bestaat niet meer, afgeschaft. Das war einmal.
Iedereen herinnert zich toch nog wel de ophef omdat heel veel mensen die de dagopvang of wat voor vorm van opvang bezochten, al jaren en er opeens mee moesten ophouden? En thuis kwamen te zitten?
Dat is al ingevoerd in 2013. Daarmee zijn bepaalde functies ook vervallen.
En joh das al 2 jaar zo he? Dat is niet net nieuw.
Qua wetten hebben we alleen te maken met de zorgzwaartepakketten en de wet langdurige zorg. Er zijn voor vepleging en verzorging (waar verpleeghuiszorg onder valt) er alleen al 10 zorgzwaartepakketten.
En ik kan vanaf hier niet zien waar het zorgkantoor de moeder van Karin op is ingedeeld. Misschien weet karin het zelf niet eens.
En afhankelijk daarvan zal er verpleging, verzorging en wonen zijn.
Nou daar heeft mijn directeur niet zoveel mee te maken, doorgaans worden wij vooral door het zorgkantoor op de vingers getikt. En dat is een heel compleet onafhankelijke organisatie ingesteld door het rijk. Maar ja, die bepalen. Niet wij.
Alles in de zorgzwaartepakketten (passend bij jouw situatie of die van je moeder) kan je nalezen op internet. Dat is waar ze 'recht' cq vergoeding voor krijgt. En daarna mag je kiezen of je die zelf (betaald) uitvoert of laat uitvoeren en dan nog mag je kiezen intramuraal of extramuraal (in thuissituatie of in een verpleeg/verzorgingshuis).
Doorgaans is het vechten met het zorgkantoor als iemand een hogere indicatie nodig heeft dan zij denken.
Trouwens grootste bron van onenigheid: Ze kennen de mensen niet, lezen hun clienten dossier en praten 5 minuten met ze en fellen hun oordeel. Ze hebben (dat geven ze ook gewoon toe) strikte opdracht om zo laag (lees goedkoop) mogelijk te indiceren.
Dus doen ze dat.
Iemand van de adminstratie plukken, ja zo doen wij dat dus door de week. Of de huishouding of de receptioniste. Maar helaas zijn die er allemaal niet op zondag. Op zaterdag nog wel, aangepaste uren. Maar buiten de noodzakelijke zorg is er zondags gewoon niemand anders.
Hemeltje dank is dat nog nooit gebeurd bij ons. En ja ik denk wel dat we uiteindelijk iemand dan maar alleen met de ambu hadden laten gaan.
Wij hadden laatst wel iemand die de heup w.s. had gebroken en die is toen gegaan met de dienst die bijna klaar was. Die is meegegaan (dus meteen na haar werk), ging ook om een erg verwarde angstige vrouw. Als er net wisseling van diensten is, kan zoiets.
Tja morele plicht.
Wij voelen ons doorgaans elke dag tot veel meer verplicht als waar we toe in staat zijn en capaciteit voor hebben. Wij hebben elke dag mensen waarvan we allemaal vinden dat ze meer aandacht behoeven en meer zorg. Maar dat vind het zorgkantoor allemaal niet.
Misschien wordt je voor dat gevoel op den duur ook enigzins imuun? Om jezelf te beschermen?
groeten albana

Wet langdurige zorg

Albana, het artikel dat ik aanhaalde komt ujit die wet langdurige zorg. Ik herhaal het nog maar eens:

3.1.1.f: vervoer naar een plaats waar de verzekerde gedurende een dagdeel begeleiding of behandeling ontvangt;

Het probleem met de zorgzwaartepakketten is, dat het individueel is en over de gewenste reguliere zorg gaat. Een val, waarvoor een bezoek aan het ziekenhuis noodzakelijk is is geen regelmatige zorg, maar incidenteel, dus dat zal wel lastig zijn om dat om te zetten in die zorgzwaartepakketten. Maar let wel, dat is in feite alleen een administratief en organisatorisch probleem, de kosten ervan zijn relatief gezien niet zo heel hoog, omdat het om incidenten gaat.

Een voorbeeld van hoe zo'n domme en foute redenering kan uitpakken: jaren geleden zijn er al minutieus berekeningen gemaakt over hoeveel minuten het kost om bijvoorbeeld de ramen te wassen bij iemand. Mijn moeder, toen maatschappelijk werkster, merkte op, dat het wel verschil maakt; sommige mensen hebben de vensterbanken leeg, anderen hebben kostbare beeldjes daarop staan. Omdat zo'n individueel verschil niet in statistieken te verwerken is wordt dan de oplossing: dan moet de client maar zelf de vensterbanken leeghalen.
Het zijn redeneringen in de zin van: het systeem is goed (de zorgzwaartepakketten), de patient gaat eraan onderdoor, jammer voor de patient.
Als individuele werknemer kun je daar niet veel aan oplossen, maar je kunt wel de mechanismen onderkennen (en de wet) en vervolgens niet meegaan in die mechanismen. Dat betekent dat je dus niet voor elk probleem de familie optrommelt, dat je niet patienten zomaar laat zitten met een gebroken been, maar dat je dat soort dingen steeds signaleert en blijft signaleren en juist ook niet oplost. Bijvoorbeeld: als iemand meegaat nadat de dienst is afgelopen is dat prettig (zie Mirjam en de buurman), maar je kunt intern dan wel gaan zeuren over hoe die uren worden vergoed.
Zorg wel dat je aan het goede addres zeurt.

Tsjor

Snap het niet

In de wet staat :Wetboek van Strafrecht, Artikel 255:
"Hij die opzettelijk iemand tot wiens onderhoud, verpleging of verzorging hij krachtens wet of overeenkomst verplicht is, in een hulpeloze toestand brengt of laat, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie."

Daarmee zou het voor mij heel simpel zijn, de zorginstelling is verplicht om zorg te verlenen. Dus om mee te gaan naar het ziekenhuis als dat nodig is, of om een arts op te trommelen.

Ik snap het dus echt niet dat verpleeg/verzorghuizen daar anders over denken.