Verstoorde relatie met familie
Hallo allemaal,
Ik moet dit van me afschrijven.
Ik heb een 5 jaar oudere zus. Inmiddels is zij over de 40 en heeft geen kinderen en geen partner. Ik ben zelf ruim 7 jaar getrouwd en heb een zoon van 5 jaar. Voordat onze zoon is geboren, heb ik een kindje verloren met 26 weken zwangerschap. Dit was een meisje.
De relatie tussen mij en mijn zus is altijd goed geweest. Ook toen wij nog thuis woonden. Zij begon te veranderen nadat ik ging trouwen. Ze kon bepaalde dingen niet aanzien en hield ook haar afstand tijdens de bruiloft.
Nadat ik getrouwd ben, is mijn hele leven veranderd. Ik had minder tijd voor de dingen die ik normaal deed. En ook minder tijd voor haar. Dit heeft zij mij altijd kwalijk genomen en doet dit nog steeds.
Toen ik zwanger raakte van onze dochter was ze in eerste instantie wel blij, maar ik merkte aan haar dat er toch een soort van jaloezie speelde bij haar.
Uiteindelijk is onze dochter met 26 weken doodgeboren. Wij hebben er bewust voor gekozen om onze dochter voor onszelf te houden (crematie, fotos etc). dit was onze bewuste keuze. Later bleek dat mijn zus toch fotos openbaar had gemaakt van onze overleden dochter. Ik heb heel lang een wrok gekoesterd tegen haar omdat ze dit gedaan heeft. Zo ook mijn man.
Zij wil en kan niet begrijpen hoe respectloos zij is geweest naar ons toe. Ik heb het nu achter me gelaten, maar het vertrouwen dat ik in haar had is weg.
Nu heb ik een zoontje van 5. Sinds hij geboren is, merk ik dat ze een soort van 2e moeder voor hem wil spelen. Dit stoort mij enorm en dat heb ik ook tegen haar gezegd. Maar ze houdt er niet mee op. Ze denkt omdat ze zijn tante is, dat ze een voorrecht heeft in zijn leven. Ze negeert totaal wat ik zeg over zijn opvoeding of hoe ik de dingen wil. Ik heb hier eindeloze discussies over en het brengt ook spanning in mijn huis tussen mij en mij man.
Nu heb ik gezegd dat ik geen contact meer met haar wil en ook dat ik niet wil dat ze ook maar enig contact heeft met onze zoon. Ze luistert totaal niet en dramt haar zin door. Ik vind het heel jammer dat de situatie zo is gelopen omdat we vroeger wel een goede band hadden.
ik vind het voornamelijk vervelend voor mijn ouders, die hier natuurlijk veel verdriet van hebben.
Graag hoor ik jullie reacties hoe ik het beste hier mee om kan gaan.
Heb je ooit met haar besproken hoe het was voor haar, jouw eerste zwangerschap? Of hoe het was voor jou, het openbaar maken van de foto's? En dan niet als een opsomming van feiten en verwijten, maar hoe jullie je werkelijk allebei voelden? Ik denk dat daar ergens de kern van het probleem zit, niet zozeer in hoe jij vindt dat zij nu op jou reageert of wat je ouders ervan vinden.
Dank voor je reactie EmmaT.
Ik heb uigebreid met haar besproken hoe ik me heb gevoeld dat ze dit heeft gedaan. Haar enige reactie was, lekker boeiend het is maar een foto. Vanaf die dag heeft ze ook niet meer met mij gesproken en haar afstand genomen. Ik was toen 16 weken zwanger van onze zoon.
Mijn hele 2e zeangerschap heeft ze geen contact opgenomen met mij en toen mn zoontje werd geboren was ze wel aanwezig daarna en werd en van mij verwacht dat ik maar weer normaal zou doen.
We hebben het er nooit echt over gehad hoe mijn eerste zwangerschap voor haar was. Ik snap dat dat moeilijk geweest moet zijn voor haar, omdat zij toen al tegen de 35 was en geen partner had.
Ik heb haar toen zovee mogelijk te betrekken ( mee naar echos, babyshower etc), maar ik zag dat dit ook voor spanningen leiddenin mijn eigen gezin. Mijn man en zus kunnen namelink niet door 1 deur, mede door haar gedrag.
Toen zij tijdens mijn 2e zwangerschap het contact heeft verbroken heeft mijn man dit ook gezien en bij de geboorte van onze zoon gezegd wat komt ze nu doen? En ergens kan ik dat we begrijpen.
Ze voelde zich na de geboorte van onze zoon niet betrokken bij zijn geboorte. Ik sloot haar buiten volgens haar. Deed ik ook wel, maar ook vanwege het vetrouwen dan geschaad is en de issues met mijn man.
Door dit alles krijg ik ook discussies met mijn ouders want die vinden dat ik me er maar gewoon overheen moet zetten en normaal tegen haar moet doen. Ik vind dit heel moeilijk, want ze overschrijdt steeds mijn grenzen. Als ik haar iets vraag om niet te doen, doet ze dit juist.
Net als bij mn 2e zwangerschap: na de doodgeboorte van onze dochter was ik al na 7 maanden zeanger van onze zoon. Ik vertelde haar dit en haar eerste reactie was: Jezus, hoe vruchtbaar ben jij?
Daarna medegedeeld dat ik nog niet wilde dat iemand zou weten dat ik zeanger ben. En ja hoor, ik was 8 weken zwanger en verteld ze het aan onze schoonzus! Als ik haar hiermee confronteer, ontkent ze het gewoon. ook dat de 2e een jongetje was: duidelijk gezegd dat ik nietw ilde dat iemand dat wist. Opeens wist een nicht van mij dat.
Ik heb het gevoel dat ik haar niet kan vertrouwen. Mede door bovenstaande. En dit hebik al meerdere keren naar haar geuit. Maar ze snapt het niet.
Ik ben er zo moe van. Dit alles veroorzakt ook spanningen tussen mij en mijn man.
Weet ook ff niet hoe ik er mee om moet gaan.
'Sinds hij geboren is, merk ik dat ze een soort van 2e moeder voor hem wil spelen.'
Het gevecht om het kind. Nu er minder kinderen geboren worden merk ik dat er meer volwassenen zijn die zich om het kind bekommeren: vader, moeder, soms met nieuwe partners, opa's oma's, ooms en tantes die zelf geen kinderen hebben. In mijn eigen gezin waren er 5 kinderen en 10 kleinkinderen. Ik heb zelf 3 kinderen en (tot nu toe) 1 kleinkind en dat ene kleinkind krijgt echt wel alle aandacht van ooms en tantes, opa's en oma's, oudooms en oudtantes.
Maar je zus loopt jou in de weg, dat is duidelijk. Je hebt het nu op scherp gezet. I er een andere mogelijkheid?
Hoe is het voor jouw kind? Kan hij goed overweg met zijn tante?
Is het mogelijk om het af te bakenen, bijvoorbeeld dat tante bepaalde dingen of bepaalde tijden met het kind kan gaan doen. Is daar iets over af te spreken, zodat haar bemoeienis buiten jouw zichtveld komt te liggen? Bijvoorbeeld: logeren in de vakantie; of meenemen naar uitstapjes als dat weer kan? Dus dat je haar invloed afbakent.
Tsjor
Waarom betrek je haar nog steeds bij je zoontje, of waarom ben je dat überhaupt gaan doen?
Als jullie vroeger altijd zo'n goede band hadden, snap ik wel dat ze nu ook deel van jouw leven wil uitmaken. Het klinkt toch een beetje alsof je haar hebt laten vallen toen je ging trouwen.
@ tsjor:
Wat je schrijft snap ik wel. Ik snap dat ze haar liefde voor haar neefje wil uiten. En dat is ook niet erg. ahet gaat mij er alleen om de manier waarop. Ze overlaadt hem met dure kados bijna elke week.
Mijn zoon gaat naar onze moeder 2 dagen per week na school en dan heeft zij haar werkrooster zo ingedeeld dat ze op die dagen daar kan zijn om met hem te spelen. Ze overlaadt hem dan met dure kados zonder mijn medeweten. En dan kom ik daar en zie ik weer nieuwe speelgoed.
ik heb daar iets van gezegd, niet als persoonlijke aanval naar haar. Maar gewoon dat ik dat niet wil omdat hij zo een verwend kind word ervan en thuis constant ook om kadootjes vraagt.
Haar reactie erop was: Jammer voor je ik blijf het gewoon doen.
Zoals eerder gezegd: ik vertrouw haar niet, dus ik wil ook niet dat mijn zoon alleen met haar is. Ik heb geen contact met haar nu, dus mijn kind alleen naar haar sturen daar heb ik geen goed gevoel bij. Dat is voor mij ook echt geen optie.
@ Meiket:
Vind ik niet echt. Maar volgens haar zou alles hetzelfde moeten blijven zoals voordat ik getrouwd was. Elk weekend met haar naar de stad. Hier hangen daar hangen. Ze zou moeten begrijpen dat ik mn gezinsleven aan het opbuwen ben en dat dat een andere fase in het leven is dan 2 zussen die nog bij hun ouders wonen.
Ik heb het geprobeerd hoor, af en toe met haar weggaan, dagjes uit. Maar voor haar was het te weinig. En dan neemt ze zelf afstand want het gaat niet zoals zij wil.
'Maar gewoon dat ik dat niet wil omdat hij zo een verwend kind word ervan en thuis constant ook om kadootjes vraagt.' Gelukkig blijven de dure kado's bij je moeder, als ik het goed begrijp. Vraagt je kind nu constant om nieuwe kado's? Het is gemakkelijk te pareren en te accepteren voor een kind hoor: ik kan dat niet betalen; daar mag je bij oma mee spelen; etc. Kinderen snappen heel snel waar iets wel en niet kan, ik zou me daar geen zorgen om maken en als het de stress weghaalt zou ik me er helemaal niet mee bemoeien wat zij bij oma doet.
Dat jullie niet meer als vanouds samen dingen kunnen doen, dat is zo, zo is het leven. Het is aan haar om dat te leren accepteren.
Het zou mooi zijn als zij haar behoefte aan kinderen, gezin, familie op een andere manier vorm kon geven. Wellicht weekend-pleegouder?
Ik zit steeds in mijn hoofd met de bank-giro-loterij (excuses voor de reclame), daar krijg je dan regelmatig bepaalde aanbiedingen om ergens naartoe te gaan. Nu op dit moment is dat natuurlijk zeer beperkt. Maar wellicht is zoiets ook een mogelijkheid: jij neemt een abonnement, stuurt haar de aanbiedingen op en laat haar kiezen waar ze met je kind een dagje naartoe zou willen gaan.
Andere mogelijkheid: af en toe kind bij haar laten logeren als jullie een vrije avond willen.
Je zult dan wel over je argwaan en wantrouwen heen moeten stappen, maar ze zal dingen blijven doen die jou tegen het hoofd stoten.
Tsjor
Wil je dat de relatie weer goed wordt of wil je dat niet meer?
Als er bij je moeder dingen gebeuren die jij niet wil, dan zoek je een andere oppas.
Je moeder grijpt zo te lezen niet in, bemiddelt niet, dus daar heb je niets aan. Mensen die mij niet respecteren hoeven ook niets met mijn kind, zou ik denken. Zowel je moeder als je zus respecteren jou niet.
Is ze een lieve tante voor je kind? Dan zou ik het zo organiseren dat ze tijd hebben om samen leuke dingen te doen. Een kind kan niet genoeg liefdevolle mensen om zich heen hebben lijkt me.Die grote kado’s, ik denk dat we dat allemaal wel meegemaakt hebben met verwennende opa’s en oma’s enzo. Je kunt gewoon aan je kind uitleggen waarom hij dat van jou niet krijgt. Als ze bij oma blijven lijkt me het helemaal geen probleem, als ze mee naar huis komen kun je ze op zolder leggen ofzo.en verder zou ik deze dingen denk ik met een derde persoon erbij bespreken, als mediator, en kijken hoe je jullie relatie kunt vormgeven zodat het voor jullie beiden goed is. En ook met je man bespreken dat het niet helpt dat hij zo negatief over haar is, daar is niemand bij gebaat.
En als je bang bent dat je zus jouw geheimen door vertelt, dan kun je haar beter niet in vertrouwen nemen. Dan is dat ook geen probleem meer.
Als dat het enige is, dan lijkt me dat de praat niet waard.
Je hebt geen controle over waar zij haar geld aan uitgeeft. En het is je moeders huis, dus zij bepaalt.
Als je dat niet wil kun je alleen de opvang stopzetten. Maar in dit voorbeeld lijkt me dat dat middel erger is dan de kwaal.
Eerlijk gezegd krijg ik het idee dat je man zo’n hekel aan je zus heeft dat hij alles aangrijpt om het contact tussen haar en zijn kinderen te dwarsbomen. Is dat ook wat jij wil? Zelfs als dat ten koste van de relatie met je moeder gaat? En die tussen je moeder en je kinderen?
@tsjor:
De kadootjes blijven idd bij mijn moeder. Hij vraagt idd ook vaker thuis om kadootjes omdat hij die daar wel krijgt en thuis beperk ik dat. Maar het gaat me om het principe. Hij is ons kind, dus wij bepalen hoe we hem opvoeden. Mn moeder en zus of anderen hoeven het er niet mee eens te zijn, maar iig wel respecteren. En niet zeggen: Ik doe het toch gewoon wat je er ook van vind. Dit doet mijn zus namelijk vaker: ook op social media plaatst ze fotos met verjaardagen van mn zoontje fotos van hem. terwijl ze weet hoe ik daar over denk. Toen hij 1 jaar werd, heeft ze een hele collage geplaatst met fotos. Ik heb haar vriendelijk gevraagd om ze weg te halen. Haar antwoord was: nee doe ik niet, leef er maar mee. Wat moet ik daar dan mee?
Als ik het goed begrijp, zeg jij nu dat ik haar eigenlijk haar zin moet geven? Dat, ookal dat ze mijn grenzen niet respecteert, ik haar tijd moet laten doorbrengen met mijn kind. Ondanks dat ik haar niet vetrouw. Dat gebrek aan vertrouwen heeft ook andere redenen hoor, zoals dat ze met verkeerde mensen omgaat en ik niet weet wie er in haar huis komt en gaat. Moet ik mijn kind daaraan blootstellen?
@ valeria: ik ben afhankelijk van mijn moeder voor de oppas vanwege mn werk.
het is idd zo dat ze niet ingrijpt of wat zegt tegen mn zus. Ze luisteren allebei niet naar wat ik wil. Mn moeder wil ons beide niet kwetsen, maar op deze manier doet ze dat wel. En omdat mn zus alleen is, heeft zij vaak de voorkeur voor haar sympathie. Toen ik dat van die kadootjes aankaarte, zei mn moeder zij is alleen. Maar betekent dat dan dat ik mijn principes opzij moet zetten? Gaat wel om mn kind.
@ginnyt:
Mn man heeft ook een hekel aan haar. Vroeger was hun relatie oke, maar sinds het overlijden van onze dochter is het alleen maar erger geworden. Vooral omdat ze ons vertrouwen gebroken heeft in zo een persoonlijke situatie. daarna is het bergafwaarts gegaan door haar gedrag. oa door niet luisteren, fotos op social media, blokkeren op whatsapp, blokkeren of facebook, mailtjes sturen met dreigingen etc. Hij is er klaar mee. en ergens kan ik dat begrijpen.
het is een kwestie van kiezen (en dat is natuurlijk het dilemma, dat snap ik): je laat los wat je zus doet (bij je moeder, op social media) en besteed er geen energie aan. Je biedt voldoende evenwicht (want energie over en meer 'zen' gevoel) in je opvoeding en je oppervlakkige contacten met je zus. Dat houd je pak 'm beet twee jaar vol en dan kijk je hoe de relatie is en wat er 'mis' is gegaan met je zoon of niet.
Of je laat het niet los en je maakt duidelijk aan je zus én je moeder wat je graag wilt. En als zij dat niet willen, dan stop je met het oppassen door je moeder én je stopt het contact tussen zus en zoon.
Er is geen middenweg, want jij kunt niet 'afdwingen' dat ze doen wat jij wilt. Je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf.
gr Angela
ps ik zou het ook erg vervelend vinden als moeder dat jij als ene zus het contact met kleinzoon verbiedt omdat jij als ene zus niet met de andere kan opschieten. Daar belast je je moeder mee terwijl het jouw probleem is. Je wilt toch niet dat je moeder moet kiezen? en wat betekent 'respect' als je zus 'doet wat je zegt' maar het niet uit haar zelf komt? 'respecteren' betekent alleen wat jij wilt als het uit iemand zelf komt.
@ valeria: ik ben afhankelijk van mijn moeder voor de oppas vanwege mn werk.
Oppassen genoeg te vinden. In de buurtapp hier worden ze maandelijks aangeboden. Maar je moeder doet het waarschijnlijk gratis?
Aangezien je al vaker aan je zus hebt aangegeven wat jij niet prettig vindt en ze daar maling aan heeft, gaat ze niet ineens wél haar gedrag veranderen. (Mankeert ze iets of zo? Zo kinderachtig voor een veertiger.)
Dus het is inderdaad of een andere oppas nemen, of gewoon alles slikken.
Ik ben niet van familie-voor-alles. Had ik last van ze, dan hield ik het contact af. Er zijn genoeg mensen in de wereld waar ik wél positieve energie van krijg. Mijn schoonmoeder was wel een beetje zoals je zus: dingen geven, dingen wel toestaan die van mij niet mochten. Maar ondanks alle cadeaus, hebben de kinderen helemaal niks met haar. Ze voelen heel goed aan dat het haar niet om hun persoonlijkheden gaat.
Ik zou niet zoveel problemen hebben met de cadeaus, vooral omdat die bij je moeder in huis blijven. Het is haar geld dus mag ze zelf weten wat ze er mee doet. Kinderen snappen best dat het daar anders is dan thuis. ik zou wel moeite hebben met foto’s van mijn kinderen op Facebook. Maar ik weet ook niet zo goed wat je daaraan kunt doen, behalve zorgen dat je zus je zoon niet meer ziet. Maar dan kun je hem ook niet meer naar je moeder laten gaan. Zou het helpen als je toegeeft op de cadeaus en dat zij in ruil daarvoor niets op Facebook zet?
